Δεν εχω σε ποιον να μιλησω...

[LaZerBeam]

Τον τελευταιο χρονο εχω μετακομισει στο ιδιο σπιτι με την μητερα μου. Σπουδαζα σε μια αλλη πολη, αλλα επειδη η αδερφη μου πηγε να σπουδσει τωρα και αυτη, επρεπε να φυγω, αν και ακομα χρωσταω σχεδον τα μισα μαθηματα της σχολης μου.

Ειμαι 7ο ετος και εχω δυσκολευτει πολυ με την σχολη μου. Κυριως γιατι ειχα πολλες κρισεις πανικου οταν ημουν 2ο ετος μεχρι το 4ο, και περνουσα 1-2 μαθηματα τον χρονο. Επιπλεον με το αγχος, εχω και καταθλιψη. Συναιβησαν πολλα οταν πηγα να σπουδασω με ατομα, και επιπλεον κουβαλουσα και πραγματα απο το σπιτι μου πριν παω να σπουδασω.
Οι γονεις μου εχουν χωρισει οταν ημουν ακομα σχολειο, και ο πατερας μου ζει σε ενα χωριο κοντα στην πολη που μεγαλωσα, η οποια ειναι πολυ μακρια απο το μερος στο οποιο μενω τωρα εγω με την μητερα μου.
Οταν εφυγα περσυ απο την πολη που σπουδαζα, ηρθα στην μητερα μου, γιατι ο πατερας μου ζει μαζι με τους παππυδες μου και τους θειους μου, και ειναι πολυ δυσκολο να παω να μεινω και εγω εκει. Ειπα τουλαχιστον εδω θα εχω ενα δωματιο δικο μου, με την ησυχια μου να προσπαθησω να διαβασω.

Το προβλημα το συγκεκριμενο τωρα ξεκινησε απο τα λεφτα. Επειδη δεν μενω πλεον σε εκεινη την πολη που σπουδαζα, πρεπει να πηγαινω σε ξενοδοχειο για να δινω. Ομως λεφτα δεν υπαρχουν ουτε 10 Ευρω παραπανησια. Οποτε η μητερα μου μου ειπε οτι δεν θα μπορεσω να παω για πολλες μερες να δωσω μαθηματα τον Ιουνιο. Ετσι προσσπαθησα να βρω εγω δουλεια, εστω και με 200 Ευρω για 2-3μηνες.
Ειναι δυσκολο να κανω πολλα απο θεμα δουλειας, γιατι ταυτοχρονα πρεπει να διαβαζω. Συν το αγχος και τις κρισεις πανικου που εχω μονο απο την εξεταστικη και την ζωη μου, τωρα πρεπει να αγχωθω και για το οικονομικο και οτι δεν θα μπορεσω καν να παω να δωσω, ενω χρωσταω ποσα μαθηματα ακομα.

Ετσι μετα απο ψαξιμο, μεσω καποιων γνωστων, μου ειπαν οτι κατα 90% θα με παιρναν σε μια δουλεια για εναν μηνα. Ομως τελικα δεν με πηραν, γιατι θελουν ατομα με προυπηρεσια. Όταν το εμαθα εκλαιγα ολη την μερα. Γιατι, οχι μονο δεν μπορω να περασω μαθηματα λογων των ψυχολογικων μου, αλλα τωρα δεν μπορω να παω εκει για να δινω τωρα κιολας. Έτσι κλειστηκα μεσα στο δωματιο μου και ημουν υπολογιστη ολη την μερα. Δεν ειχα ορεξη να μιλησω σε κανεναν, ουτε στην μητερα μου. Τα ματια μου με τσουζουν.
Σημερα, δεν της μιλουσα παλι γιατι απλα δεν εχω ορεξη να μιλησω σε κανεναν. Οποτε το μεσημερι, εκει που καθομουν ησυχα στο δωματιο, με φωναζει να παω στο σαλονι για να μου δειξει κατι στην τηλεοραση. Δεν της απανταω, και με ξαναφωναζει. Την δευτερη φορα, οταν της λεω οτι δεν εχω ορεξη, ερχεται μεσα στο δωματιο και την πιανει υστερια. Αρχιζει να μου λεει οτι επειδη συμπεριφερομαι ετσι, γι'αυτο δεν μπορω να περασω μαθηματα.
Ημουν ηδη χαλια, και της λεω σταματα, γιατι δεν ειμαι καλα. Αυτη συνεχιζε να με πιεζει και να λεει αυτα που λεει συνεχεια, οτι πρεπει να βγαινω απο το σπιτι και αμα συνεχισω ετσι ειμαι σε κακο δρομο. Οποτε αρχιζω και νευριαζω, επειδη δεν σταματουσε και ημουν ηδη χαλια. Αρχισα να φωναζω και εγω, και σε μια δοση την πιανω απο το χερι και της λεω σταματα, δεν ειμαι καλα. Μετα τρελαθηκε και ελεγε οτι θα παει στο νοσοκομειο να τους πει οτι την χτυπαω. Ενω δεν προκειται να εκανα κατι τετοιο, απλα την επιασα για να σταματησει.

Στις αρχες, οταν ηρθα εδω και ενιωθα ασχημα, πηγαινα να της μιλησω και αυτη παντα κοιμοταν ή εβλεπε τηλεοραση. Με ειχε κοψει κρυος υδρωτας μια μερα, και οταν πηγα απο εκει να της μιλησω αυτη μου ελεγε οτι θελει να δει μια σειρα, ετσι εντελως αναισθητα.
Μετα με κατηγορει που δεν βγαινω μαζι της εξω. Και την προηγουμενη εβδομαδα με τα καρναβαλια, μου λεει παμε εξω. Και της ειπα δεν θελω πολυ ηρεμα. Και αρχισε παλι να φωναζει και να με κανει να νιωσω ασχημα που δεν βγαινω. Χωρις να εχω κανει τιποτα. Μετα φταιω εγω που νευριαζω? Ειναι αδικο...

Σορρυ αμα ειναι μεγαλο το ποστ, αλλα δεν νιωθω οτι μπορω να μιλησω σε κανεναν. Η αδερφη μου ειναι ακομα μικρη και δεν θελω να την φορτωνω με τα δικα μου. Ο μπαμπας μου αρρωσταινει ευκολα και τα παιρνει ολα πολυ κατακαρδα, οποτε φοβαμαι οτι θα τον αγχωσω πιο πολυ αμα του τα πω και θα αρρωστησει. Για φιλους δεν το συζηταω πως οχι.
Τα χερια μου ειναι δεμενα. Προσπαθω να διαβασω με τετοια ψυχολογια, και απο πανω εχω και αυτα να μου συμβαινουν. Δεν μπορω να μεινω μονη μου σε ενα σπιτι, ουτε να συντηρω τον εαυτο μου μεχρι να παρω πτυχιο.

Προσπαθησα να ερθω σε επαφη με ψυχολογο, αλλα επειδη δεν γινεται να παω σε ιδιοτες, πηρα τηλεφωνο σε δημοσιους. Και μου ειπαν οτι θα με παρουν μεσα στους επομενους 4 μηνες, για να μου πουν μονο μετα απο ποσο καιρο θα μπορεσω να κλεισω ραντεβου. Ασε που οταν τους μιλησα στο τηλεφωνο για να παρουν τα πρωτα στοιχεια, μου ειχαν πει οτι θα με ενημερωσουν μεσα στις επομενες μερες. Περασε μια εβδομαδα και ακομα δεν με ειχαν παρει, οποτε τους ξαναπηρα για να ρωτησω τι γινεται. Τελικα, το ειχαν ξεχασει/ειχαν μπερδευτει.

[Natalia_sups]

Καλησπερα lazerbeam...καταλαβαινω απο οσα μας γραφεις πως αισθανεσαι αυτη τη στιγμη πως βρισκεσαι σε αδιεξοδο και η δυσκολια στην επικοινωνια με τη μητερα σου δεν βοηθαει. Πιθανοτατα δεν ειναι καθολου παρηγορο αλλα ξερω πως νιωθεις...
Ας προσπαθησουμε να παρουμε τα πραγματα λογικα ενα ενα με τη σειρα, γιατι στη φαση που εισαι τα σκεφτεσαι μαλλον ολα μαζι, σου φαινονται βουνο, κανεις ενα σωρο σεναρια και στη τελικη βρισκεις τον εαυτο σου να μην ειναι σε θεση να παρει αποφασεις. Απλα κολλας, μονο και μονο επειδη ειναι πολλα και μοιαζουν με ενα μπερδεμενο κουβαρι που δεν λυνεται. Ας παρουμε ενα νημα τη φορα...εχουμε τη μητερα σου, τη σχολη σου και τα οικονομικα της υποθεσης και το αγχος σου. Τρια νηματα.
Για αρχη η μητερα σου...δυστυχως λιγοι, πραγματικα ελαχιστοι ανθρωποι καταλαβαινουν ποτε καποιος ειναι πιεσμενος/δεν ειναι καλα και αν το αντιληφθουν το ενστικτο τους ειναι εντελως το αντιθετο απο οτι θα επρεπε. Αντι να ξερουν ποτε και πως να κανουν λιγο πισω/να δωσουν λιγο χωρο να αναπνευσει ο αλλος πιεζουν τον ανθρωπο για το οποιο νοιαζονται πενταπλασια. Η περιγραφη σου μου θυμισε απιστευτα τη δικια μου μητερα. Εγω θα ελεγα προσπαθησε να κανεις μια ηρεμη συζητηση μαζι της για οσα σε αγχωνουν απασχολουν οπως μας τα γραφεις εδω...αμα παλι δεν καταλαβει οσο χαζο και αν φαινεται απλα προσπάθησε να την αγνοεις οταν λεει τα ιδια και τα ιδια και να μην καταληγεις σε αντιπαραθεσεις. Ναι ναι ναι...ναι; Ναι...ναι; Αμε :P Ασ'τη να λεει και μην αφηνεις να σε επηρεαζει. Το πραγμα που της επιτρεπει να σου γαμαει ετσι την ψυχολογια ειναι απλο: η οικονομικη σου εξαρτηση. Αυτο θα προσπαθησα να περιορισω λοιπον εγω στη θεση σου οσο γινεται.
Και αυτο μας φερνει στο δευτερο κομματι: Πως. Εδω μπορει να σου φανω κυνικη αλλα καμια φορα για να προχωρησουμε παρακατω και να παρουμε αποφασεις πρεπει να αποδεχτουμε καποια πραγματα οπως ειναι και να συμφιλιωθουμε με αυτα. Σκεψου αντικειμενικα, με βαση τα γεγονοτα και οχι με βαση τις φαντασθωσειε του πως θα επρεπε να ηταν τα πραγματα: στη φαση που εισαι τι κανεις; Για οικονομικους λογους δεν μπορεις να πας να δωσεις μαθηματα, επισης λογω της ψυχολογικης σου καταστασης δεν θα ησουν και διαβασμενη και προετοιμασμενη για να το κανεις, αν καταλαβα καλα τα εχεις παρεμελησει ετσι δεν ειναι;
Στη θεση σου λοιπον αν ειχα ηδη 7 χρονια στη πλατη μου σκασιλα μου αν θα τελειωνα σε 7 η σε 8 η σε 10 χρονια τη σχολη μου να σου πω την αληθεια.
Ειτε σου αρεσει αυτη η σκεψη ειτε οχι το γεγονος ειναι οτι δεν εχεις επιλογη, πρεπει να το παρεις σιγα σιγα...με το ρυθμο που σου επιτρεπουν οι συνθηκες, οικονομικες και μη.
Τι προτεινω λοιπον; Αφου το θεμα ειναι οικονομικο βαλε τη σχολη τελειως στον παγο και μαζεψε λεφτα, φουλ αναζητηση εργασιας θα ηταν ο επομενος στοχος μου. Για μισο η για ενα χρονο. Δε ξερω βασικα και ποσα μαθηματα χρωστας και αρα ποσα λεφτα θα χρειαζοσουν να μαζεψεις. Αλλα πρακτικα, δε μπορεις που δε μπορεις να πας στη πολη που ειναι η σχολη σου, μαθηματα δε μπορεις να δωσεις τωρα, ε αντι να καθεσαι να κλαις γιατι δεν βαζεις εναν πολυ συγκεκριμενο στοχο; Οτι θα βρω φουλταιμ δουλεια για τοσο καιρο, θα μαζεψω τοσα λεφτα και θα σοβαρευτω με το διαβασμα και τη σχολη τα ταδε εξαμηνα της ταδε χρονιας;
Καταλαβαινω ειναι πολυ δυσκολο να βρει κανεις δουλεια...αλλα ισως εχει να κανει εν μερει και με το οτι δεν το εχεις κηνυγησει σοβαρα ως τωρα. Εχεις τη σχολη στο μυαλο σου, τη στενοχωρια σου, ισως δεν ειχες βαλει εναν ξεκαθαρο στοχο. Καπου ειχε βαλει καποιος εδω στο φορουμ ερωτηση "πως ζηταμε δουλεια", δες εκει τι γραφει αμα θελεις...
Πως σου φαινεται αυτη η ιδεα...;
Το ξερω οτι περνανε ενα σωρο μα και μου απο το μυαλο σου τωρα αλλα ειναι μια πιθανη διεξοδος. Εκει που πιστευες οτι εισαι σε αδιεξοδο, ετσι δεν ειναι; Δεν ειναι ενα φως στο τουνελ αυτο;
Οσο για τη ψυχολογικη πιεση που αισθανεσαι πιστευω πως αν βαλεις τα πραγματα σε μια σειρα στο μυαλο σου και στη καθημερινοτητα σου και αρχισεις να προσπαθεις για αυτα που θελεις και να κανεις πραγματα θα αισθανθεις καλυτερα χωρις να χρειαστει κατι αλλο...
Στο κατω κατω της γραφης που ξερεις που θα σε βγαλει η ζωη; Γιατι υπαρχει και το αλλο κομματι...επετρεψε με να σε ρωτησω...το αντικειμενο που σπουδαζεις εχει καποια προοπτικη να σε βοηθησει στη πραξη επαγγελματικα η ειναι να 'χαμε ενα χαρτι να λεγαμε; Αν ειναι το πρωτο ξεκινα με το σχεδιο παραπανω και θα δωσεις τα μαθηματα σου...αν οχι παλι δεν χανεις κατι να προσπαθησεις αλλα μπορει να βρεις κατι αλλο παραλληλα στη πορεια που σε βολευει.
Πως σου φαινονται αυτα...;

[LaZerBeam]

Καλησπερα!
Το αντικειμενο μου ειναι των Θετικων επιστημων και συνηθως υπαρχουν δουλειες, κυριως με παιδια γιατι ειναι δυσκολα αυτα τα μαθηματα και οι γονεις ακομα και αν δεν εχουν, πιεζονται να παρουν καθηγητες. Απο εκει και περα, δεν ειναι μονο η δουλεια που με ενδιαφερει στο συγκεκριμενο, αλλα σπουδασα γιατι μου αρεσε απο παλια το αντικειμενο, και θεωρω την γνωση πολυ σημαντικη στη ζωη.

Εχεις δικιο οτι πρεπει να τα πιασω ενα ενα. Γενικα εχω προβλημα στην συγκεκριμενη εξεταστικη του Ιουνιου με τα οικονομικα, οποτε εψαχνα δουλεια για την συγκεκριμενη περιοδο. Στις υπολοιπες ειμαι καλα. Τουλαχιστον με τα συγκεκριμενα δεδομενα τωρα. Αμα αλλαξει κατι και δεν μπορω να πηγαινω καθολου ολη την χρονια θα κανω αυτο που ειπες.

Τα μαθηματα ομως δεν τα περναω για αλλο λογο. Διαβαζω 2 μηνες πριν απο καθε εξεταστικη. Αλλα εκεινη την στιγμη που θα παω να δωσω, παθαινω κρισεις πανικου. Δεν μπορω να συγκεντρωθω με τιποτα μεσα στην ταξη και το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θελω να σηκωθω να φυγω. Επισης, σε αλλα μαθηματα ειναι οτι αλλαζουν οι καθηγητες, και ειναι δυσκολο να εχω πολυ καλες σημειωσεις γιατι εχω φυγει.

Σκεφτομαι οτι πρεπει να παω σε καποιον να μου δωσει χαπια που μπορω να παιρνω πριν πηγαινω να δωσω για να με ηρεμουν για τις συγκεκριμενες ωρες πριν την εξεταση. Αυτο τουλαχιστον μου φαινεται η μονη λυση.

Αυτο με την μητερα μου που ειπες να μην δινω σημασια το εχω σκεφτει ως η μονη λυση. Οτι απλα δεν πρεπει να απανταω και να μην το παιρνω μεσα μου. Αλλα ειναι δυσκολο, ειδικα οταν εχω και αλλα προβληματα εκεινη την ωρα και νιωθω οτι μου επιτιθεται αδικα. Εχω κουραστει να κανω υπομονη. Κανω τεραστια υπομονη στην ζωη μου γενικα, και μετα ερχονται και κατι τετοια απο πανω.
Ολα αυτα τα χρονια με την σχολη, οι καταστασεις που μου συνεβησαν, η μια μετα την αλλη σαν ντομινο με εχουν οδηγησει να καταληξω να σκεφτομαι οτι πλεον τιποτα δεν εχει νοημα. Και το μονο που με κρατουσε στο να νιωθω οτι κανω κατι, ηταν αυτο το πτυχιο. Γι'αυτο τον λογο κιολας με πιανει τοσο αγχος. Γιατι με ενδιαφερει παρα πολυ το συγκεκριμενο, οπως επισης και εχω βασισει μεγαλο κομματι της υπαρξης μου σ'αυτο. Ισως ακουγεται περιεργο ή ασχημο, αλλα θελω να ειμαι ειλικρινης.

Ετσι οσο νιωθω οτι δεν προχωραω στο συγκεκριμενο κομματι, νιωθω οτι χανω χρονια απο την ζωη μου. Νομιζω ειχα καταθλιψη απο αρκετα μικρη. Γιατι οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, ενιωθα αυτο το συναισθημα. Απλα οσο μεγαλωνα, τοσο μεγαλωνε. Ο μονος τροπος που ειχα βρει για να αντιμετωπιζω αυτα τα αρνητικα συναισθηματα ηταν να αφοσιωνομαι σε εναν στοχο. Να βγαινει κατι καλο μεσα απο το κακο. Να μην το ριξω δηλαδη στο κακο, γιατι ξερω οτι αυτο δεν εχει νοημα και καταστρεφει τον χρονο και την ζωη πιο πολυ.
Ισως ακουγονται λιγο μπερδεμενα αυτα που εγραψα και λιγο ασχετα με τις ερωτησεις σου.

[psy me]

να σε ρωτήσω, η αδερφή σου πήγε να σπουδάσει λες. γιατί δεν ψάχνεις τις προϋποθέσεις ώστε να πάρει μετεγγραφή στην πόλη που είναι και η δική σου σχολή, ώστε να πηγαίνεις εκεί; βέβαια αυτό θα ισχύσει ,αν γίνεται, από τη νέα σαιζόν ,αλλά περιορίζει το πρόβλημα.

[Natalia_sups]

Καλησπερα!
Το αντικειμενο μου ειναι των Θετικων επιστημων και συνηθως υπαρχουν δουλειες, κυριως με παιδια γιατι ειναι δυσκολα αυτα τα μαθηματα και οι γονεις ακομα και αν δεν εχουν, πιεζονται να παρουν καθηγητες. Απο εκει και περα, δεν ειναι μονο η δουλεια που με ενδιαφερει στο συγκεκριμενο, αλλα σπουδασα γιατι μου αρεσε απο παλια το αντικειμενο, και θεωρω την γνωση πολυ σημαντικη στη ζωη.

Εχεις δικιο οτι πρεπει να τα πιασω ενα ενα. Γενικα εχω προβλημα στην συγκεκριμενη εξεταστικη του Ιουνιου με τα οικονομικα, οποτε εψαχνα δουλεια για την συγκεκριμενη περιοδο. Στις υπολοιπες ειμαι καλα. Τουλαχιστον με τα συγκεκριμενα δεδομενα τωρα. Αμα αλλαξει κατι και δεν μπορω να πηγαινω καθολου ολη την χρονια θα κανω αυτο που ειπες.

Τα μαθηματα ομως δεν τα περναω για αλλο λογο. Διαβαζω 2 μηνες πριν απο καθε εξεταστικη. Αλλα εκεινη την στιγμη που θα παω να δωσω, παθαινω κρισεις πανικου. Δεν μπορω να συγκεντρωθω με τιποτα μεσα στην ταξη και το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θελω να σηκωθω να φυγω. Επισης, σε αλλα μαθηματα ειναι οτι αλλαζουν οι καθηγητες, και ειναι δυσκολο να εχω πολυ καλες σημειωσεις γιατι εχω φυγει.

Σκεφτομαι οτι πρεπει να παω σε καποιον να μου δωσει χαπια που μπορω να παιρνω πριν πηγαινω να δωσω για να με ηρεμουν για τις συγκεκριμενες ωρες πριν την εξεταση. Αυτο τουλαχιστον μου φαινεται η μονη λυση.

Αυτο με την μητερα μου που ειπες να μην δινω σημασια το εχω σκεφτει ως η μονη λυση. Οτι απλα δεν πρεπει να απανταω και να μην το παιρνω μεσα μου. Αλλα ειναι δυσκολο, ειδικα οταν εχω και αλλα προβληματα εκεινη την ωρα και νιωθω οτι μου επιτιθεται αδικα. Εχω κουραστει να κανω υπομονη. Κανω τεραστια υπομονη στην ζωη μου γενικα, και μετα ερχονται και κατι τετοια απο πανω.
Ολα αυτα τα χρονια με την σχολη, οι καταστασεις που μου συνεβησαν, η μια μετα την αλλη σαν ντομινο με εχουν οδηγησει να καταληξω να σκεφτομαι οτι πλεον τιποτα δεν εχει νοημα. Και το μονο που με κρατουσε στο να νιωθω οτι κανω κατι, ηταν αυτο το πτυχιο. Γι'αυτο τον λογο κιολας με πιανει τοσο αγχος. Γιατι με ενδιαφερει παρα πολυ το συγκεκριμενο, οπως επισης και εχω βασισει μεγαλο κομματι της υπαρξης μου σ'αυτο. Ισως ακουγεται περιεργο ή ασχημο, αλλα θελω να ειμαι ειλικρινης.

Ετσι οσο νιωθω οτι δεν προχωραω στο συγκεκριμενο κομματι, νιωθω οτι χανω χρονια απο την ζωη μου. Νομιζω ειχα καταθλιψη απο αρκετα μικρη. Γιατι οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, ενιωθα αυτο το συναισθημα. Απλα οσο μεγαλωνα, τοσο μεγαλωνε. Ο μονος τροπος που ειχα βρει για να αντιμετωπιζω αυτα τα αρνητικα συναισθηματα ηταν να αφοσιωνομαι σε εναν στοχο. Να βγαινει κατι καλο μεσα απο το κακο. Να μην το ριξω δηλαδη στο κακο, γιατι ξερω οτι αυτο δεν εχει νοημα και καταστρεφει τον χρονο και την ζωη πιο πολυ.
Ισως ακουγονται λιγο μπερδεμενα αυτα που εγραψα και λιγο ασχετα με τις ερωτησεις σου.

Δεν μου φαινονται καθολου μπερδεμενα ουτε περιεργα αυτα που γραφεις. Βρισκομαι σε παρομοια θεση. Κι εγω ειμαι μουχλάκι απο μικρο παιδι...
Και καταλαβαινω αυτο που λες οτι εχεις μεσα σου συνυφασμενη την αισθηση του εαυτου σου, της αξιας σου και της ταυτοτητας σου ως ατομο με τις σπουδες σου. Οσο πανε καλα οι σπουδες ειναι ενα σταθερο σημειο αναφορας αυτο για το ποια εισαι και τι κανεις δε πα ο κοσμος να καιγεται, σου προσφερει καπου να αγγιστρωθεις μεσα στον υπαρξιακο ανεμοστροβιλο που σε παιρνει και σε σηκωνει διαφορετικα. Αμα δεν παει καλα το πραγμα δηλαδη κλονιζεται η αισθηση του εαυτου σου επειδη δεν εχεις σκοπο, εισαι ατομο που δεν μπορεις απλα να φυτοζωεις ετσι δεν ειναι; Αν τωρα εβρισκες ως δια μαγειας 2 χιλιαρικα καθε μηνα και δεν χρειαζοταν να κανεις τιποτα περα απο το να τα τρως ε οκ, θα ηταν ευχαριστο αλλα παλι δεν θα ησουν χαρουμενη, κανω λαθος...; Αυτο δεν ειναι κακο...ισα ισα αυτο δειχνει οτι θελεις να εισαι παραγωγικη, και αυτο που σε βασανιζει ειναι το οτι δεν το μπορεις οπως ειναι τα πραγματα αυτη τη στιγμη...ετσι νομιζω...

Οποτε οκ, δεν λες κατι τρελο...σου αρεσει αυτο που σπουδαζεις, το θεωρεις σημαντικο και ουτε κακο ειναι.
Ξερεις ποσοι μου λενε οτι αυτο που σπουδαζω εγω ειναι αχρηστο; Και ξερεις ποσα χρονια θα μου παρει; Τριπλασια απο το κανονικο πιθανοτατα λολ επειδη δουλευω μαζι.
Και με πιανει και εμενα αυτος ο τρομος, οτι μηπως επενδυω τοση ενεργεια, τοσα χρονια, τοση προσπαθεια σε κατι ανελπιδο και ανουσιο τελικα; Μηπως ειμαι χαζη που το επιδιωκω; Τα χρονια τρεχουν και παιρνουν μπροστα απο τα ματια μας...και φανταζομαστε που επρεπε να ημασταν τωρα, βλεπουμε που ειμαστε και αποκαρδιωνομαστε. Μπαινουν μεσα σου αμφιβολιες, μηπως κανω το λαθος πραγμα...Ετσι δεν ειναι;
Αλλα ρε συ...αν κλεισεις ματια και αυτια και δεις τι θελεις εσυ πραγματικα καταβαθος θα ξερεις τι πρεπει να κανεις, το ενστικτο σου εχει δικιο. Θα σου εκμυστηρευτω πως το δικο μου λεει οτι κανω μαλακια βασικα. Αλλα συνεχιζω να την κανω σε αυτοματο πιλοτο, επειδη εχω ηδη επενδυσει πολυ οπως λες και επειδη αυτη ειμαι...ειμαι η Ναταλια η φοιτητρια και ειμαι καλα :P
Αλλα εσυ μπορει να το δεις πιο ηρεμα το πραγμα αν ακουσεις τη μικρη φωνουλα μεσα σου που σου λεει τι πραγματικα θελεις... μπορει να αισθανεσαι οτι αξιζει καθε ζορι στη πορεια προς το πτυχιο σου και να σε βοηθησει να καταστρωσεις ενα πλανο για να φτασεις εκει.

Απο εκει και περα αμα το πρακτικο οικονομικο κομματι ειναι προβλημα μονο για το συγκεκριμενο εξαμηνο τι καθεσαι και σκας βρε συ; Για ενα εξαμηνο; Σοβαρα; Κλαιν θα προσθεσεις αλλο ενα μετα απο πισω και τι εγινε; Ρε στο προπτυχιακο μου ειχα συμφοιτητρια 54 χρονων τι λεμε τωρα :P Καλα δεν ειπαμε να φτάσεις 54 και να σπουδαζεις ακομα αλλα χαλαρωσε λιγο, δεν ειναι αγωνας δρομου, ουτε το τελος του κοσμου ενα χαμμενο εξαμηνο.
Οσο για τις σημειωσεις...τι να κανουμε συμβαινει και να αλλαζουν. Αλλα ποσο διαφορετικη να ειναι η υλη στο ιδιο μαθημα πια, του πουστη δε θα συμπιψει τιποτα; Δεν υπαρχει περιπτωση να μη συμπιπτουν πανω απο τα μισα...γιατι τοσα χρειαζεσαι για να περασεις ενα μαθημα. Ε ξεσκισε τις σημειωσεις που εχεις. Αυτο που λες με τις διαφορετικες σημειωσεις ειναι δικαιολογια.

Το μονο πραγματικο προβλημα που βλεπω ειναι οι κρισεις πανικου που μας λες τωρα και ειναι καινουρια πληροφορια...η ψυχολογια σου ειναι οντως σκατα και πρεπει να ηρεμησεις και να βρεις τροπο να το διαχειριζεσαι...οταν παρεις την κολλα σου πανικοβλησου οσο θες για πεντε δεκα λεπτα...αλλα μετα απλα ξεκινα να απαντας στα θεματα ενα ενα...σαν να μην ειναι τεστ, για τη γνωση καθαρα, μη σκεφτεσαι τιποτα αλλο. Ξεχνα οτι ειναι εξεταση, παρ'το σα να λυνεις σταυρολεξο ετσι επειδη βαριεσαι...γιατι τι ειναι καλυτερ, να πανικοβληθεις και να μη γραψεις η να γραψεις χαλαρη ο, τι μπορεις/θυμασαι..;
Ισως το να μιλησεις σε κανα ειδικο θα σε βοηθουσε οντως με αυτο...αλλα οχι ρε συ να χαπακωθεις κι ολας για μια εξεταση...

[PositiveWave]

Εγώ δεν είμαι τόσο άσχημα, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα κάθε λέξη σου.
Δυστυχώς, η κοινωνία έχει γίνει πολύ σκληρή και κυνική.

Δεν υπάρχει καμία επιείκια, καμία περίοδος χάριτος, καμία βοήθεια.
Καθόλου ανθρωπιά.

Σε τέτοιες συνθήκες, τουλάχιστον να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Θα χάσεις. Αν κινείσαι, αν το βάλεις σκοπό να τα καταφέρεις, θα γυρίσουν τούμπα πολλά από όσα
σου συμβαίνουν σήμερα.

Καλή συνέχεια και καλή τύχη και να θυμάσαι κάθε στιγμή:
Να κάνεις κάθε αδυναμία σου, ΔΥΝΑΜΗ.

[LaZerBeam]

Ευχαριστω ολους σας για τις απαντησεις!!

@psy me Δεν γινεται αυτο γιατι δεν υπαρχει η ιδια σχολη στην πολη που μενω με αυτο που σπουδαζει η αδερφη μου. Αλλα και να υπηρχε, η αληθεια ειναι πως δεν θα ηταν ωραιο να της πω να μην ζησει φοιτητικη ζωη για να μπορω να πηγαινω σε εξεταστικες χωρις ζορια. Τα ψωμια μου τα εφαγα 6 χρονια, οποτε δεν θα ηταν δικαιο.

@Natalia_sups Εχεις πεσει ακριβως μεσα στον χαρακτηρισμο σου χαχα. Δεν ξερω αμα ειναι στον χαρακτηρα μου να κολλαω με εναν στοχο, ή αμα το κανω για να αγκιστρωθω απο κατι...Ισως και τα δυο. Και το μουχλακι επισης, αν και δεν περιμενα να φανει τοσο γρηγορα απο το ποστ μου χαχα.
Να σου πω, αμα σκεφτεις εντελως ψυχρα το θεμα, ειναι 12 χρονια σχολειο, συν φροντηστηρια για πανελληνιες...για να μην παρεις ουτε ενα πτυχιο στο τελος?
Μου ακουγεται πολυ ασχημο προσωπικα. Δηλαδη τοσο διαβασμα, τοσος κοπος ολα αυτα τα χρονια για το τιποτα. Και ακομα και να ειναι ενα πτυχιο που δεν σου αρεσει πολυ, τουλαχιστον ειναι ο στοχος για τον οποιο δουλευουμε τοσο καιρο στο σχολειο. Ετσι τουλαχιστον το βλεπω εγω, γιατι προσωπικα δεν πιστευω οτι μαθαινουμε και πολλα στο σχολειο για τα τοσα χρονια που παμε.
Μου θυμιζει σαν να βλεπουμε ενα εργο 2 ωρες, και πανω που παει να αποκαλυφτει ο δολοφονος να κλεισει η τηλεοραση...κατι τετοιο.

Αμα εχεις βαλει αυτοματο για καλο σκοπο, δεν ειναι κακο. Ακομα και αν εχεις αμφιβολιες για την σχολη σου. Εκτος αμα εισαι ακομα μικρο ετος και σκεφτεσαι να σπουδασεις κατι αλλο, τοτε πρεπει να το σκεφτεις αμα θες να συνεχισεις.
Εμενα προσωπικα δεν ειχα ποτε αμφιβολια για την συγκεκριμενη σχολη που επελεξα. Μου αρεσε απο παλια, και γι αυτο με ενοχλει και τοσο που εχω φτασει σ'αυτο το σημειο. Ισως αν δεν με ενδιεφερε να μην με επιανε και αυτο.

Για το αγχος ειναι σε αρκετα μεγαλο βαθμο, αλλα δεν θα επεκταθω γιατι το τοπικ ειναι πανω στην Καταθλιψη. Η λεξη που το χαρακτηριζει καλυτερα στην περιπτωση μου ειναι τρομος και πανικος.
Απο ενα σημειο και μετα, δεν γινεται να το ελεγξεις μονο με την σκεψη. Ειναι σαν να αρχιζει να κατρακυλαει μια ροδα απο αποτομη κατηφορα. Δεν γινεται να σταματησει. Σιγουρα ενας ψυχολογος μεσα σε αρκετο διαστημα μπορει να βοηθησει, αλλα επειδη αυτο δεν ειναι εφικτο τωρα, νομιζω οτι τα χαπια ειναι η μονη λυση. Οχι τα βαρια, κατι τυπου Xanax ισως.
Σε αρκετους ανθρωπους, αγχος και καταθλιψη πανε πακετο. Και εχω διαβασει οτι σε καποιες περιπτωσεις το αγχος απο μονο του ειναι που φερνει την καταθλιψη, και σε αλλες απλα υπαρχουν και τα δυο εξ αρχης.
Ελπιζω να μην εγινε too dark η συζητηση, αν και ειμαστε σε φορουμ ψυχολογιας.

@PositiveWave Εχεις δικιο. Η ζωη μοιαζει σαν να ειναι αγωνες πεινας. Ο καθενας πως θα τερματισει πρωτος. Προσπαθω να κανω θετικες σκεψεις και δυναμη, αλλα καποια στιγμη σε ριχνει. Και οχι με την εννοια οτι δεν εχεις αλλη δυναμη, αλλα με την εννοια οτι αρχιζεις να σκεφτεσαι, και ποιο το νοημα? Αρχιζει να μην σε ενδιαφερει, αλλα αυτο μετα εχει αλλες επιπτωσεις. Ειναι πιο δυσκολο κατα την γνωμη μου να συνεχισει να σου αρεσει κατι, απο το να παλευεις για κατι που σου αρεσει.

[Natalia_sups]

Ε ολο αυτο με τα χρονια στο σχολειο που περιγραφεις και τα φροντιστηρια και τις σχολες (16 χρονια μινιμουμ συνολικα, εγω παω να χτυπησω 20 λολ) νομιζεις αξιζει αμα παρεις το πτυχιο σου; Νομιζεις πως δεν θα αισθανεσαι οτι πηγε το ιδιο τζαμπα ολη αυτη η επενδυση και προσπαθεια; Στο εγγυωμαι οτι δεν εχει σημασια, την ιδια απογοητευση θα νιωθεις... εγω το πηρα το πτυχιο μου, για το μεταπτυχιακο ειναι που εχω δευτερες σκεψεις και ειμαι στην αρχη του σχετικα... Στο εγγυωμαι αμα δεν μπορεις να βρεις διεξοδο να κανεις αυτο που αγαπας οπως αγαπας κολοκυθια με τη ριγανη παλι...μου αρεζε παλιά το αντικειμενο μου, τωρα ομως εχω δει πραγματα και τα εχω φτυσει...δε ξερω. Καθηγητικη σχολη επισης σαν τη δικια σου απο οτι καταλαβα ειναι αυτη που τελειωσα (γτ ειπες για γονεις... Που παρεπιπτοντως σου βγαζουν το λαδι με παζαρεμα, φεσωνουν, πουλανε τρελιτσες, δωρεαν θα δουλευεις λολ) ...οποτε προτεινω να σκεφτεις λιγο out of the box που λενε...με την εννοια οτι δεν κρεμεται η ζωη σου απο αυτη τη σχολη. Απλα θελεις να τελειωσεις μια σχολη, αλλο το ενα αλλο το αλλο.
Οσο για το xanax που αναφερεις σαν κατι το ελαφρυ, να σου θυμισω οτι ειναι ψυχοτροπος ουσια οχι τικ τακ καραμελα, και ειναι και εθιστικο...η μητερα μου παιρνει εδω και χρονια πλεον, μονο και μονο επειδη δεν μπορει να σταματησει, καταστρεφεται η ψυχολογια της, τη πιανουν πανικοι και διαφορα ψυχοσωματικα...για αυτο συντηρειται αυτος ο εθισμος κανονικα ομορφα και νομιμα, με συνταγουλες και συγκαταθεση γιατρου.
Σκεψου το πολυ πολυ πιο σοβαρα το θεμα με το φαρμακο.
Επιμενω πως η σχολη δεν ειναι λογος για να παρεις φαρμακα. Αν τωρα εχεις καταθλιψη η αγχωδη διαταραχη γενικα, αυτο πρεπει να το κοιταξεις με ειδικο...και εκεινος θα κρινει αν θα σε ωφελουσε καποιο φαρμακο η οχι...μη το παιρνεις τοσο χαλαρα και αψηφιστα ομως.

[Mara.Z]

Χρωστας πολλα μαθηματα??
εγω περνουσα στανταρ 3 μαθηματα σε καθε εξεταστικη και καταφερα να παρω πτυχιο.
Οταν τα πρωτα χρονια πιεζομουν να περναω 5-6, με το ζορι περνουσε 1-2.
Ενω οταν καταλαβα οτι με 3 μαθηματα λειτουργω και αποδιδω, το σταθεροποιησα και μου βγηκε...
Πρεπει να βρεις τι δουλευει σε σενα.
Σε ποια πολη ειναι η σχολη σου? μηπως μπορουμε να συστησουμε καμια εστια...
και εισαι αγορι ή κοριτσι? σορρυ αλλα δεν καταλαβα

[AN NA]

Τόσα χρόνια που έμεινες στην πόλη που είναι το Πανεπιστήμιο σου σίγουρα θα γνώρισες αρκετούς συμφοιτητές σου, μπορεί να μην είστε φίλοι αλλά θα έχεις τροπο επκοινωνίας μαζί τους. Θα μπορούσες να τους προτεινεις να σε φιλοξενήσουν την περιοδο της εξεταστικής έναντι ενός μικρού τιμήματος ( €5-€10/ημέρα). Θα σου είναι πολύ πιο οικονομικό απο ξενοδοχείο και αυτοί θα έχουν κάτι να κερδίσουν. Επίσης για τις σημειώσεις, αν δεν μπορεις να τις βρεις απο τους συμφοιτητες που προανέφερα, πάλι έναντι μιας μικρης αμοιβής, μπορείς να επικοινωνήσεις με τις φοιτητικές παρατάξεις της σχολής σου οι οποιες συνήθως βγάζουν σημειώσεις για τα μαθήματα και πιθανών να έχουν και σελιδα στο FB όπου ενημερώνουν για διάφορα.
Σημασία έχει να συνεχίζεις να το παλεύεις γιατί αν παραιτηθείς δεν θα το συγχωρεσεις ποτε στον εαυτό σου...τότε να δεις κατάθλιψη !!