Δεν ξέρω τι Τίτλο να βάλω

[ge0rge]

Καλησπέρα σε όλους και σε όλες! Είμαι 32 ετών και Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου γιατί ξέρω πως το τελευταίο που θα ακούσω εδώ είναι η εξωφρενική φράση "όλα στο μυαλό σου είναι".
Πάει ένας χρόνος τώρα που ένιωσα μία ξαφνική και έντονη αδιαθεσία. Περιελάμβανε τα γνωστά, τάση λιποθυμίας, τάση για εμετό, μουδιασμένα άκρα, δυσκολία στην αναπνοή, 150 σφυξεις /m. και πολύ υψηλή πίεση. Μια και δυο στα επείγοντα. Μου έκαναν εισαγωγή στην καρδιολογικη για παρακολούθηση για τους κάτωθι λόγους: α) δεν τους άρεσε το καρδιογραφημα μου. β) κληρονομικοτητα. (ο πατέρας μου πέθανε από ανακοπή στα 44).
Μετά από ένα τριήμερο συνεχούς παρακολούθησης μου είπαν ότι είμαι μια χαρά αλλά καλό θα ήταν να κάνω ένα σπινθηρογραφημα. Και το έκανα και από τότε ξεκίνησαν τα ωραία. Γιατί βλέπετε η εξέταση εσφαλμένα έδειξε ότι έχω ισχαιμια στο κατώτατο έσω. Μετά ακολούθησε stress echo η οποία βγήκε καθαρή αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά μου είπαν να κάνω και επεμβατικη στεφανιογραφια. Και την έκανα τζάμπα βέβαια. Συν τα φάρμακα που έπαιρνα για 4 περίπου μήνες (b blocker και αντιπηκτικα) επίσης τζάμπα και άδικα. Το θέμα είναι πως από τότε που ξεμπέρδεψα με τον έλεγχο της καρδιάς παθαίνω κρίσης πανικού και με έχει πιάσει και αρρωστοφοβια. Τον πρώτο καιρό ήμουν κάθε μέρα όλη μέρα χάλια. Πήγα 3 φορές μέσα σε έναν μήνα στο νοσοκομείο νομίζοντας ότι έχει φτάσει το τέλος μου. Είχα έντονη ανησυχία, ένιωθα εντελώς κομμένος, ήμουν σαν μεθυσμένος δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, είχα φτάσει στο σημείο κάποιες φορές να δυσκολεύομαι ακόμα και να μιλήσω! Ένιωθα λες και ένα τεράστιο αόρατο πόδι προσπαθούσε να με λιώσει! Πήγα σε παθολόγο και αφού του είπα τα συμπτώματα μου είπε να πάω σε ψυχίατρο. Πήγα και σε νευρολογο ο οποίος μου πρότεινε αντικαταθληπτικα τα οποία αρνήθηκα να πάρω. Η συμπτωματολογια όπως ήταν φυσικό άλλαξε και γυρίσαμε πίσω στην καρδιά. Αυτή τη φορά ένιωθα πεταρισματα και κενά στο στήθος. Κάθε χτυπος της καρδιάς μου νόμιζα πως θα είναι ο τελευταίος. Έβαλα holder για 48 ώρες το οποίο πέρα από κάτι αθώες έκτακτες κοιλιακες δεν έδειξε τίποτα. Τα πεταρισματα παραμένουν βέβαια όπως και ένα αίσθημα παλμών κάπου κάπου αλλά δεν δίνω σημασία πια. Τη σήμερον τα συμπτώματα έχουν υποχωρήσει αρκετά. Όταν με πιάνει κριση μπορώ και την κουμαντάρω. Ένας πολύ καλός φίλος που παλεύει χρόνια με την μικρόβιοφοβία μου μίλησε για τον διαλογισμό και τα οφέλη του. Εδώ και ένα μήνα κάνω και νομίζω πως βοηθάει αρκετά. Έρχονται μέρες που όλο αυτό φαντάζει μακρινό σαν ένα κακό όνειρο. Δεν ξέρω αν μου περνάει η απλά έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός αυτής της μ@λ@κι@ς και πάνω εκεί που νομίζεις ότι σε αφήνει τότε σε πιάνει χειρότερα από πριν.Το θέμα είναι πως μου έχει μείνει μια έντονη φοβία απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να με κουράσει π.χ φοβάμαι να κάνω πλέον ποδήλατο (πριν από όλη αυτήν την περιπέτεια έκανα κοντά στα 40 χιλιόμετρα μέρα παρά μέρα). Τέλος πάντων. Συγνώμη αν σας κούρασα. Εύχομαι σε όλες και σε όλους καλό βράδυ και αν είναι δυνατόν να ξυπνήσετε το πρωί απελευθερωμενοι από ότι σας παιδεύει.

[Έρις]

Γειά σου, ge0rge... Δεν είναι παράλογο που το άγχος, σου έχει δημιουργήσει φοβία ιδιαιτέρως έπειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία. Εφόσον, ο διαλογισμός σε έχει βοηθήσει σου προτείνω να συνεχίσεις να κάνεις και παραλλήλως θα μπορούσες να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο, ώστε να σε κατευθύνει στην αντιμετώπιση της φοβίας σου. Θεωρώ, ότι ήταν σωστή η απόφαση σου να μην πάρεις την αγωγή που σου έδωσε ο νευρολόγος, που επισκέφτηκες.

[ge0rge]

Καλησπέρα Έρις! Ευχαριστώ για την απάντηση! Έχω πάει από της πρώτες κιόλας μέρες σε ψυχοθεραπευτη αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος. Μετά από της 2 πρώτες επισκέψεις διέκοψα. Σαφέστατα και δεν θα αφήσω μια άσχημη εμπειρία να με αποτρέψει από το να δώσω λύση στο πρόβλημα μου. Ξέρω ότι η γνωσιακη ψυχοθεραπεία είναι το α και το ω σε τέτοια προβλήματα. Κάτι που δεν ανέφερα είναι το ότι στην ηλικία των 17 είχα περάσει πάλι μια περιπέτεια. Πάνε πολλά χρόνια από τότε και η μνήμη μου απ' ότι φαίνεται έχει διαγράψει αρκετά πράγματα αλλά θυμάμαι πως και πάλι ένιωθα συνέχεια άρρωστος, είχα χάσει πολλά κιλά και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα "σερνομουν" στα πατώματα. Δεν είχα ανθρώπους να με βοηθήσουν, δυστυχώς. Καιρό μετά "γνώρισα" τον έρωτα, η κοπέλα που ερωτεύτηκα ήταν δίπλα μου και με βοηθούσε συνέχεια (και ακόμα είναι), πήγα στρατό, άλλαξα τελείως κλίμα και πολύ γρήγορα όλα τα κακά είχαν τελείωσει. Μέχρι πριν από ένα χρόνο. Έχοντας λοιπόν προηγούμενη εμπειρία επί του θέματος ξέρω ότι τα ψυχολογικά προβλήματα για να επιλυθούν χρειάζεται σε πρώτη φάση να τα αποδεχτείς και σε δεύτερη φάση να επιφερεις στην ζωή σου της αλλαγές εκείνες που θα σε κάνουν να βγεις από το σκοτάδι στο φως. Για να το πετύχεις αυτό το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να σηκωθείς απάνω και να πατήσεις όσο πιο γερά μπορείς στα πόδια σου. Σε ευχαριστώ και πάλι
Υ. Γ: Τα λέω για να τα ακούσω εγώ πιο πολύ. ☺️