Η μητέρα μου τύρανος σε σπίτι και σχολική τάξη.

[diomides]

Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό νήμα, όμως το πολύ πολύ να μεταφερθεί αλλού από τον Διαχειριστή. Η μητέρα μου θεωρώ ότι με είχε κακοποιήσει ψυχολογικά κατά πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Τόσο εντός του σπιτιού όσο και στην σχολική αίθουσα που με είχε μαθητή σε όλες τις τάξεις του δημοτικού. Σας αναφέρω απλά τα παρακάτω, τα οποία θυμάμαι και δεν έχω απωθήσει (κατά τον ψυχαναλυτικό όρο):

- Όταν ήμουν πολύ ζωηρός με τον μικρότερο αδερφό μου, χρησιμοποιούσε κατ'επανάληψη το εξής, άρχιζε να γεμίζει την βαλίτσα της με όλα τα ρούχα της, σχολαστικότατα, έβαζε καμπαρτίνα, κακσκόλ κλπ και έκανε ότι μας εγκατέλειπε. Κλαίγαμε με λυγμούς και την τραβούσαμε από το ασανσέρ με παρακάλια για να μην το κάνει. Ο μπαμπάς όσο ήταν εν ζωή έλειπε στην δουλειά. Όταν γυρνούσε δεν είχαμε βρει ποτέ το θάρρος να του το πούμε.

- Έπεφτε ανάσκελα στο δωμάτιό της ή τα δικά μας και παρίστανε ότι έχει πεθάνει από κάτι οξύ (πχ έμφραγμα) που εμείς της προκαλέσαμε με την συμπεριφορά μας. Πάλι εγώ ψάρωνα και γινόταν το ίδιο σκηνικό με τους λυγμούς από μέρους μου.

- Έκανε ότι μιλούσε στο τηλέφωνο με διευθυντή ιδρύματος και τον καλούσε να στείλει ανθρώπους να με πάρουν και να συνεχίσω εσώκλειστος σε ίδρυμα την ζωή μου. Ακόμα και όταν δεν έφτανε στο να αναπαριστάνει το τηλεφώνημα μου το έλεγε κατ'επανάληψη ότι θα το κάνει.

- Στο δημοτικό με είχε μαθητή από την πρώτη μέχρι την έκτη. Ως την Τετάρτη full time και Πέμπτη και Έκτη που είχαμε τον διευθυντή έμπαινε σε κάποια μαθήματα μόνο. Με είχε κατ'επανάληψη δείρει και προσβάλει άσχημα μπροστά στους συμμαθητές μου με αποκορύφωμα μία από αυτές την οποία θυμάμαι με λεπτομέρειες, εμένα στην μέση της τάξης, θρανία να έχουν απωθηθεί και να με λιντσάρει άγρια ενώ γύρω γύρω οι συμμαθητές (και ένα δυο κορίτσια που ήμουν τσιμπημένος) να βλέπουν το σόου. Θυμάμαι μάλιστα σε ποια αίθουσα είχε λάβει χώρα καθώς και για ποια αφορμή.


Αμερικανοτραφής φίλος μου μου είπε ότι στις Η.Π.Α. με συνοπτικές διαδικασίες θα της είχαν πάρει την κηδεμονία.

Είμαι σε συνεδρίες με ψυχίατρο της γνωσιακής ψυχοθεραπείας, με αποτέλεσμα να μην δίνουμε μεγάλη σημασία στο παρελθόν. Είχα υπάρξει σε συνεδρίες και με της ψυχαναλυτικής σχολής, όμως τότε το μυαλό μου είχε κολλήσει άγρια με το ocd που είχα κι έτσι τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι στην γνωσιακή ψυχοθεραπεία. Διάβαζα το βιβλίο της Άλις Μίλλες "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" και φαντάζομαι ότι έχουν γίνει κι άλλα από την πλευρά της μητέρας μου τα οποία έχουν απωθηθεί μέσα μου. Επίσης το βιβλίο αυτό μου δίνει ελπίδα για το πως μπορώ να σπάσω επιτέλους τον φαύλο κύκλο των χαπιών και των συνεδριών (στα οποία βρίσκομαι από τον Σεπτέμβρη του 2000) και ανακτήσω την χαμένη μου ζωτικότητα και τον αληθινό μου εαυτό.

Θα εκτιμούσα πολύ το σχόλιο κάποιου επαγγελματία ή εκπαιδευόμενου στην ψυχαναλυτική μέθοδο.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Nefeli28]

Καλησπερα.
Συγκλονιστικα τα οσα γραφεις.
Ηθελα να σε ρωτησω το εξης: η ψυχαναλυτικη προσέγγιση σε βοηθησε; Εχοντας κανει και γνωσιακή, ποια θεωρεις καταλληλοτερη για ΙΔΨ;
Γιατι χρειαζεσαι την άποψη για ψυχαναλυτικη μεθοδο;

[diomides]

Καλησπερα.
Συγκλονιστικα τα οσα γραφεις.
Ηθελα να σε ρωτησω το εξης: η ψυχαναλυτικη προσέγγιση σε βοηθησε; Εχοντας κανει και γνωσιακή, ποια θεωρεις καταλληλοτερη για ΙΔΨ;
Γιατι χρειαζεσαι την άποψη για ψυχαναλυτικη μεθοδο;

Διαβάζοντας διάφορα βιβλία όπως αυτό που αναφέρω της Άλις Μίλλερ (Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας) βλέπω μία τρελή αντιπαράθεση μεταξύ των δύο σχολών. Οι της γνωσιακής λένε πχ μην ψάχνεις κάτι που θα σε απελευθερώσει γιατί μπορεί να κάνεις μια ζωή και να μην λειτουργήσει κιόλας αν το βρεις, που σημαίνει άπειρο χαμένο χρόνο και χρήμα. Προτείνουν λοιπόν την δική τους σχολή που είναι πιο πρακτική έτσι ώστε να επανακτήσεις την λειτουργικότητα. Εγώ είχα μπει σε ένα τέλμα με ψυχαναγκασμούς και έμμονες ιδέες και όντως με έβαλε στο παιχνίδι λίγο πάλι. Όμως αισθάνομαι ότι κουβαλάω αυτό το φορτίο / βάρος και κάπως πρέπει να απαλλαγώ. (οι της ψυχαναλυτικής, όπως πχ ο Γιάλομ, κράζουν τους γνωσιακούς από την πλευρά τους ότι δεν λύνουν το πρόβλημα κλπ)

Υ.Γ. Στα 28 μου και ενώ είχα φτάσει σε ένα πολύ άσχημο σημείο, πήγα να της τα πω κατάφατσα και έκανε πάλι ότι πεθαίνει (εγώ 28 επαναλαμβάνω) και έτσι σταμάτησα. Έχω χάσει και τον πατέρα μου στα 12 και νομίζω ότι αυτό είναι το χαρτί της έκτοτε, "άσε τα πολλά πολλά γιατί θα πεθάνω κι εγώ και είστε τρία αδέλφια"

[Nefeli28]

Καταλαβα.
Εχοντας περασει αντιστοιχα πράγματα, με ενδιαφέρει κι εμενα πολυ η συγκεκριμένη αντιπαράθεση σχολων. Εκανα 2 χρονια "ψυχαναλυτικης υφης" συνεδριες. Πηγαμε οχι απλα πισω στην παιδικη ηλικια, αλλα φτασαμε σε προγεννητικες καταστασεις. Εχοντας ομως ιδψ, εμπλεξα σε εναν κυκεωνα αναλυσης, ανακατεματος και διαλυσης χωρις προηγουμενο. Οσο σκαλιζα, ερχομουν σε επαφη με γεγονοτα του παρελθοντος και ερμηνειες, αλλα η κατάστασή μου χειροτερευε. Σαφως εχει μεγαλη σημασία το θεραπευτικο αιτημα. Εγω πηγα για να λυυρωθω απο τις εμμονές και τους ψυχαναγασμους μου. Μου εγγυηθηκε οτι ο τρόπος για να βγω απο αυτα θα ηταν ο εσωτερικος δρομος και ο βιωματικος.
Εγω ομως χειροτερεψα. Ημουν που ημουν υπεραναλυτικη, ηρθε και η ψυχαναλυση και τα ισοπεδωσε ολα.
Τωρα κανω γνωσιακή-συμπεριφοριστικη και εχω ηδη δει (6 μηνες) καποιες σοβαρες αλλαγες μεσα μου.
Δεν ξέρω τι βοηθαει τελικα. Πιστεύω παντως σε ενα συνδυασμό πραγματων. Απο τη μια η ιδιοσυγκρασία του θεραπευομενου, η επιθυμια και τα κινητρα του για αλλαγη και απο την αλλη ο παραγοντας θεραπευτης-ανθρωπος. Δεν ξερω δηλ αν εχουν πια τοση σημασία οι σχολες...

[diomides]

Καταλαβα.
Εχοντας περασει αντιστοιχα πράγματα, με ενδιαφέρει κι εμενα πολυ η συγκεκριμένη αντιπαράθεση σχολων. Εκανα 2 χρονια "ψυχαναλυτικης υφης" συνεδριες. Πηγαμε οχι απλα πισω στην παιδικη ηλικια, αλλα φτασαμε σε προγεννητικες καταστασεις. Εχοντας ομως ιδψ, εμπλεξα σε εναν κυκεωνα αναλυσης, ανακατεματος και διαλυσης χωρις προηγουμενο. Οσο σκαλιζα, ερχομουν σε επαφη με γεγονοτα του παρελθοντος και ερμηνειες, αλλα η κατάστασή μου χειροτερευε. Σαφως εχει μεγαλη σημασία το θεραπευτικο αιτημα. Εγω πηγα για να λυυρωθω απο τις εμμονές και τους ψυχαναγασμους μου. Μου εγγυηθηκε οτι ο τρόπος για να βγω απο αυτα θα ηταν ο εσωτερικος δρομος και ο βιωματικος.
Εγω ομως χειροτερεψα. Ημουν που ημουν υπεραναλυτικη, ηρθε και η ψυχαναλυση και τα ισοπεδωσε ολα.
Τωρα κανω γνωσιακή-συμπεριφοριστικη και εχω ηδη δει (6 μηνες) καποιες σοβαρες αλλαγες μεσα μου.
Δεν ξέρω τι βοηθαει τελικα. Πιστεύω παντως σε ενα συνδυασμό πραγματων. Απο τη μια η ιδιοσυγκρασία του θεραπευομενου, η επιθυμια και τα κινητρα του για αλλαγη και απο την αλλη ο παραγοντας θεραπευτης-ανθρωπος. Δεν ξερω δηλ αν εχουν πια τοση σημασία οι σχολες...

Κι εγώ το ίδιο με εσένα είχα πάθει. Η πλήρης άρση της λειτουργικότητας λόγω έμμονων ιδεών χρειαζόταν γνωσιακή ψυχοθεραπεία, που έφερε αποτέλεσμα, με αλλαγή και των χαπιών και έτσι το ψυχαναλυτικό μοντέλο εγκαταλήφθηκε. Για να γίνει όμως κάποιος εντελώς καλά, να ανακτήσει την χαμένη του ζωτικότητα, έχω αρχίσει να πείθομαι ότι είναι ο μόνος δρόμος.

[Nefeli28]

Γιατι να ειναι ο μονος τροπος; Σαφως οι εσωτερικες διαδικασιες που στοχευουν στην αυτοεπιγνωση, βοηθουν να γνωρισουμε πραγματα για τον εαυτο μας κι ισως καποια να μπορεσουμε να τα λυσουμε.
Δεν πιστευω ομως οτι αυτη ειναι η μονη λυση. Εαν ησουν ψυχαναγκαστικος, και αρχισεις ψυχαναλυση, ποιος σου εγγυαται οτι δεν θα ανοιξει ο ασκος του Αιόλου και μετα δεν θα ξερεις που να κρυφτεις;
Γιατι να μπεις σε μια διαδικασία απο την οποία περασες και ειδες τι προκαλει;
Τωρα εισαι οκ απο ψυχαναγκασμους; Σου εχει μεινει το κομμάτι αυτο της παιδικής ηλικίας;

[diomides]

Γιατι να ειναι ο μονος τροπος; Σαφως οι εσωτερικες διαδικασιες που στοχευουν στην αυτοεπιγνωση, βοηθουν να γνωρισουμε πραγματα για τον εαυτο μας κι ισως καποια να μπορεσουμε να τα λυσουμε.
Δεν πιστευω ομως οτι αυτη ειναι η μονη λυση. Εαν ησουν ψυχαναγκαστικος, και αρχισεις ψυχαναλυση, ποιος σου εγγυαται οτι δεν θα ανοιξει ο ασκος του Αιόλου και μετα δεν θα ξερεις που να κρυφτεις;
Γιατι να μπεις σε μια διαδικασία απο την οποία περασες και ειδες τι προκαλει;
Τωρα εισαι οκ απο ψυχαναγκασμους; Σου εχει μεινει το κομμάτι αυτο της παιδικής ηλικίας;

Από ψυχαναγκασμούς είμαι ΑΠΕΙΡΩΣ καλύτερα ναι. Έχω όμως την εντύπωση ότι υπολείπομαι των γύρω μου σε ζωτικότητα και κίνητρο.

[Nefeli28]

Μπραβο για τους ψυχαναγκασμους! Δεν ειναι καθολου ευκολο να τους διαχειριστεις.
Οσο για τη ζωτικοτητα και το κινητρο, καταλαβαινω πως το λες. Γιατι ομως η απάντηση να βρίσκεται στην ψυχαναλυση και οχι σε κατι αλλο; Ποσο καιρο ειχες κανει ψυχαναλυτικη προσέγγιση; Μπαινοντας σε κατι τετοιο, θα ανοιξεις κεφαλαια της ζωης σου που θα ζητουν ερμηνειες και αναλυση. Πως εννοείς τη ζωτικοτητα; Απο την προσωπικη μου εμπειρία, μονο ζωτικοτητα και κινητρα δεν είχα οταν αναλυαμε το παρελθόν μου... αντίθετα βουλιαζα σε χαοτικες καταστασεις και γινομουν ακομα πιο καταθλιπτικη απο οσο ηδη ημουν. Σαφως εδω παιζει ρολο και ο ειδικος. Ισως εαν ειναι ο καταλληλος να μπορεσει να τα κουμανταρει ολα αυτα και να φερει ισορροπίες. Σε αυτο δυστυχώς δεν εχω εμπειρία για να σου πω.

[Έρις]

Εγώ είμαι οπαδός της ψυχαναλυτικής προσέγγισης και με έχει βοηθήσει περίσσοτερο... Ωστόσο, τα βήματα είναι αργά και τα χρήματα σαφώς περισσότερα από ότι σε μία ψυχοθεραπεία με γνωσιακή-συμπεριφορική προσέγγιση, καθώς χρειάζεται περισότερος χρόνος. Ωστόσο είναι η μόνη προσέγγιση που εστιάζει κυρίως στο παρελθόν του θεραπευόμενου. Ακόμη, έχει τα εργαλεία για να αναγνωρίσει ότι έχει απωθήσει η ψυχική σφαίρα του καθενός. Το ψυχοδυναμικό μοντέλο, θεωρείται λίγο παλαιομοδίτικο και ξεπερασμένο, ωστόσο προσωπικά με έχει βοηθήσει να κατανοήσω και σε κάποια σημεία να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου, όσον αφορά την σημερινή μου ψυχοπαθολογία.

[lessing]

Εχω περασει παρομοιες καταστασεις.Η μητερα μου πηγαινε στο μπαλκονι κ παρειστανε οτι θα αυτοκτονησει η εκανε οτι την πιανει κριση ολα χειριστικα παραμυθια.Φοβομουν μην παθει κατι αν της ''τα χωσω'' αλλα οταν το εκανα δεν επαθε τιποτα απολυτως.Χειριστικη του κερατα.Για το τι τυπου θεραπεια να κανεις μηπως να ρωταγες κ καποιον απο τη διαχειρηση ;

[lessing]

Διαβασα καπου οτι βοηθαει η Σωματικη ψυχοθεραπεια + Gestalt γιατι τα συναισθηματα απελευθερωνονται μεσω του σωματος κ οχι μονο με την ομιλια.

[diomides]

Εχω περασει παρομοιες καταστασεις.Η μητερα μου πηγαινε στο μπαλκονι κ παρειστανε οτι θα αυτοκτονησει η εκανε οτι την πιανει κριση ολα χειριστικα παραμυθια.Φοβομουν μην παθει κατι αν της ''τα χωσω'' αλλα οταν το εκανα δεν επαθε τιποτα απολυτως.Χειριστικη του κερατα.Για το τι τυπου θεραπεια να κανεις μηπως να ρωταγες κ καποιον απο τη διαχειρηση ;

Ευχαριστώ για την απάντησή σου, κάνω θεραπεία από το 2000 και έχω κάνει κι απ τις δύο επικρατέστερες. Η γνωσιακή με σταθεροποίησε αλλά δεν σκώτωσε το τέρας, αν αυτό σκοτώνεται και δεν είναι φροϋδικός μύθος

[diomides]

Διαβασα καπου οτι βοηθαει η Σωματικη ψυχοθεραπεια + Gestalt γιατι τα συναισθηματα απελευθερωνονται μεσω του σωματος κ οχι μονο με την ομιλια.

Θα ρωτήσω σχετικώς τον ψυχίατρο που με παρακολουθεί αυτό το διάστημα

[Constantly curious]

Αυτές οι απειλές και οι υπερβολές εγκατάλειψης είναι αποτελειωτικες, οδηγούν σε ένα συνεχόμενο φόβο άρα και αυξημένο επίπεδο άγχους από την παιδική ηλικία που φυσικά κουβαλάμε στην ενήλικη ζωή και δεν ξεριζώνεται εύκολα. Διομήδη μπράβο για το κουράγιο σου να το ψάχνεις, να συζητάς, να θέλεις να σωθεις από όσα σε τραβάνε πίσω.
Εκτός από την αγωγή κρίνω ότι η γνωσιακη με βοήθησε και ό,τι εργαλείο πρόλαβα να αποκτήσω το έχω πάντα σε πρώτη γραμμή. Είτε ξυπνήσει το άγχος μου είτε η σκληρή αυτοκριτική φωνή που μηδενίζει εαυτό και πραγματικότητα επανέρχομαι με την ανάκληση συζητήσεων. Δεν πρόλαβα δυστυχώς να φτάσω σε ενδοτερο πεδίο αλλά έχω να το λέω πως η σύνδεση στην εμπειρία της ψυχοθεραπείας με βοήθησε περισσότερο από το να γνωρίζω μόνο με την εκλογικευση να λειτουργώ. Η εκλογικευση απέτυχε ουσιαστικά. Δεν ξέρω αν σου λέει κάτι η απάντηση μου Θεματοθετη αλλά αυτά μου βγήκε να γράψω.

[diomides]

Αυτές οι απειλές και οι υπερβολές εγκατάλειψης είναι αποτελειωτικες, οδηγούν σε ένα συνεχόμενο φόβο άρα και αυξημένο επίπεδο άγχους από την παιδική ηλικία που φυσικά κουβαλάμε στην ενήλικη ζωή και δεν ξεριζώνεται εύκολα. Διομήδη μπράβο για το κουράγιο σου να το ψάχνεις, να συζητάς, να θέλεις να σωθεις από όσα σε τραβάνε πίσω.
Εκτός από την αγωγή κρίνω ότι η γνωσιακη με βοήθησε και ό,τι εργαλείο πρόλαβα να αποκτήσω το έχω πάντα σε πρώτη γραμμή. Είτε ξυπνήσει το άγχος μου είτε η σκληρή αυτοκριτική φωνή που μηδενίζει εαυτό και πραγματικότητα επανέρχομαι με την ανάκληση συζητήσεων. Δεν πρόλαβα δυστυχώς να φτάσω σε ενδοτερο πεδίο αλλά έχω να το λέω πως η σύνδεση στην εμπειρία της ψυχοθεραπείας με βοήθησε περισσότερο από το να γνωρίζω μόνο με την εκλογικευση να λειτουργώ. Η εκλογικευση απέτυχε ουσιαστικά. Δεν ξέρω αν σου λέει κάτι η απάντηση μου Θεματοθετη αλλά αυτά μου βγήκε να γράψω.

Μου φαίνεται ότι χρειάζονται και τα δύο, το να χέρι νίβει τ'άλλο ένα πράγμα