Περί συγχώρεσης...

[Nefeli28]

Ξανάγραψα στο θέμα,αλλά θελω να προσθέσω κάτι :

Η συγχώρεση ειναι πολύπλοκη υπόθεση.ή εξαιρετικά απλή.
Η αλήθεια ειναι πως άτομα που συνυπάρχουν στον ευρύτερο χωρο,και σου εχουν προκαλέσει κακό,ειναι δυσκολο να τα συγχωρέσεις κάτα τι συνθηκες αυτές,όσο τα βλέπεις.Η συγχώρεση ειναι καλύτερο να έρθει μετά,αφού αλλάξεις μέρος και δεν τα ξαναδείς.
Όσο συνυπάρχουν μαζί σου,πρέπει να αυξησεις την αυτοπεποίθηση και την αντίσταση στα "τοξικά" τους κομμάτια,για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου.Αν το κάνεις σωστά,δεν κρατάς κακία.
Τα πράγματα περιπλέκονται κι άλλο,αν αναρωτηθεί κανείς αν όντως σου έκαναν κακό,ή αν εσύ το επέτρεψες ή αν έτσι θεώρησε το μυαλό σου(μπορεί να εξέλαβες εχθρικές τις κινήσεις τους λόγω υπερευαισθησίας και να μην είχαν τετοια πρόθεση)
Σε αυτόν τον κυκεωνα συσχετισμών,η απλοποίηση και η αμεση επικοινωνία ειναι μονόδρομος.
Εχω επανεσωτερικεύσει καταστασεις επανειλημμένα και καταλήγεις να μην ξέρεις τι σου γίνεται από ενα σημείο και μετά,και έχεις να αντιμετωπίσεις επιπροσθετως ενοχες ,αίσθημα αδικίας,θυμό και αυτοαμφιβολία

Οπως ακριβως τα λες...κυκεωνας, χαος και στο τελος, αφου εχεις αναλυσει την ιδια την αναλυση, να μην ξερεις τι σου γινεται απο τις αμφιβολιες, το θυμο και τη στενοχωρια.
Ποσο γνωριμα ολα αυτα...

Λοιπον, δεν μπορω να συγχωρησω αυτον που με εβλαψε. (Οσοι γνωριζετε οσα εχω γραψει για τον ψυχοτετοιο, φυσικα μιλαω γι'αυτον, άλλος δεν με εχει βλαψει ετσι στη μεχρι τωρα ζωη μου).
Δεν μπορω να δωσω αφεση, δεν μπορω με τιποτα να τον αθωωσω. Το πιο περιεργο ειναι οτι ενα κομματι μεσα μου θα ηθελε να υπαρχουν ελαφρυντικά, να μην είχε φερθει ετσι, να ηταν ολα ενα ψεμα.
Απο την αλλη, ειναι φορες που λεω: μηπως εγω τα ειδα ετσι τα πράγματα; ο ανθρωπος ηταν μια χαρα ειδικος κι εγω ειχα προβλημα και τον εβγαλα σκαρτο;; Εκει γινεται το μεγαλύτερο ανακατεμα μεσα μου κι οταν το νιωθω αυτο, πεφτω ξανα στα τάρταρα κ δεν μπορω να σηκωσω κεφαλι.
Ειναι αυτο που δεν ξερεις τελικα, αν ο αλλος σε εβλαψε, αν του επέτρεψες να σε βλαψει ή αν νόμιζες οτι σε εβλαψε....οπως τα λες Σαπουνακι, εισαι μεσα στο μυαλο μου...

Δεν ξερω τιποτα πια. Ολα ειναι αχταρμας στο κεφάλι μου.
Κατι φορές στηνω στο μυαλο μου μια σκηνη, οπου πρωταγωνιστούμε σε μια συνεδρία οπου εκεινος παραδέχεται τα λαθη και τις αστοχίες. Αναλαμβανει την ευθυνη για την διάλυση μου και μου εξηγει τους λογους που συνεβησαν ΟΛΑ αυτα. Εγω κλαιω...και νιωθω σαν καποιος-αυτος, να ξαναβαζει στη θεση του το μυαλο μου, να επουλωνει μια πληγη, να εξηγουνται και να τοποθετουνται ξανα τα πραγματα στο σωστο ραφι.... Νιωθω πληρης. Νιωθω ανακουφισμενη.
Δεν με νοιάζει να ακουσω τη λεξη συγνωμη. Μου αρκει η παραπανω εικονα. Μετα θα μπορουσα να νιωθω λυτρωση. Καμια κακία μεσα μου. Μια ησυχια και μια γαληνη......

(...κι υστερα ξυπνησα, το ξερω, απλα ηθελα να γραψω τη σκηνη....)

[elisabet]

Ξανάγραψα στο θέμα,αλλά θελω να προσθέσω κάτι :

Η συγχώρεση ειναι πολύπλοκη υπόθεση.ή εξαιρετικά απλή.
Η αλήθεια ειναι πως άτομα που συνυπάρχουν στον ευρύτερο χωρο,και σου εχουν προκαλέσει κακό,ειναι δυσκολο να τα συγχωρέσεις κάτα τι συνθηκες αυτές,όσο τα βλέπεις.Η συγχώρεση ειναι καλύτερο να έρθει μετά,αφού αλλάξεις μέρος και δεν τα ξαναδείς.
Όσο συνυπάρχουν μαζί σου,πρέπει να αυξησεις την αυτοπεποίθηση και την αντίσταση στα "τοξικά" τους κομμάτια,για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου.Αν το κάνεις σωστά,δεν κρατάς κακία.
Τα πράγματα περιπλέκονται κι άλλο,αν αναρωτηθεί κανείς αν όντως σου έκαναν κακό,ή αν εσύ το επέτρεψες ή αν έτσι θεώρησε το μυαλό σου(μπορεί να εξέλαβες εχθρικές τις κινήσεις τους λόγω υπερευαισθησίας και να μην είχαν τετοια πρόθεση)
Σε αυτόν τον κυκεωνα συσχετισμών,η απλοποίηση και η αμεση επικοινωνία ειναι μονόδρομος.
Εχω επανεσωτερικεύσει καταστασεις επανειλημμένα και καταλήγεις να μην ξέρεις τι σου γίνεται από ενα σημείο και μετά,και έχεις να αντιμετωπίσεις επιπροσθετως ενοχες ,αίσθημα αδικίας,θυμό και αυτοαμφιβολία

Νομίζω αυτό που περιγράφεις είναι μια φάση που πρέπει να περάσει το άτομο. Δηλαδή να μπεις στη διαδικασία να αναρωτηθείς, μήπως έφταιξες κι εσύ, μήπως άφησες πολύ περιθώριο στον αλλον, μήπως το μεγαλοποίησες.... το θεωρώ επικοδομητικό γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία έχουμε την ευκαιρία να δούμε και δικά μας λάθη και παραλείψεις και να τα βελτιώσουμε. Από αυτή την άποψη θα μπορούσαμε να σκεφτούμε οτι όντως είναι ένα μάθημα. Είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται να εξελιχθούμε.

Τώρα βέβαια αν μπλεχτούμε πολύ σε αυτή τη διαδικασία και δεν μπορέσουμε τελικά να καταλήξουμε κάπου ως προς τον επιμερισμό της ευθύνης.... εκεί δεν ξέρω τι γίνεται. Νομίζω εκεί χρειάζεται η βοήθεια ειδικού ή κάποιου πολύ κοντινού ανθρώπου ώστε να ξεκολλήσουμε.
Προσωπικά δεν μου χει μείνει ποτέ κάτι στην ζωή μου ώστε να μην μπορέσω να καταλήξω για το ποια ήταν η δική μου ευθύνη στα πράγματα, και ποια του άλλου( άσχετα αν το έκανα σωστά, κατέληγα σε ένα συμπέρασμα πάντως). Μια φορά μόνο μπερδεύτηκα πολύ κι ένιωσα να χάνω τα όρια του εαυτού μου και ζήτησα βοήθεια ειδικού.

[Macgyver]

Η αλήθεια είναι οτι αυτή η εντροπία μας έχει καταστρέψει :)

Μα ειναι νομος της φυσης .........

[Nefeli28]

Τελικα, ποιος μπορει να πει με σιγουρια αν αυτος που σου εκανε κακο, οντως στο εκανε, τον αφησες να στο κανει, ή φανταστηκες οτι στο εκανε;
Θέλω να πω, κι ο ψυχολογος πως να ξερει ποια τελικα ειναι η πραγματικότητα; Απλως ακουει αυτα που λεμε. Κι αν λεει αυτα που πρεπει να ακουσουμε για να γινουμε καλυτερα;
Τελικα η αληθεια ποια ειναι; Μεσα μας την ξερουμε; Τι πρέπει να κανουμε για να τη βρουμε;

[elisabet]

Τελικα, ποιος μπορει να πει με σιγουρια αν αυτος που σου εκανε κακο, οντως στο εκανε, τον αφησες να στο κανει, ή φανταστηκες οτι στο εκανε;
Θέλω να πω, κι ο ψυχολογος πως να ξερει ποια τελικα ειναι η πραγματικότητα; Απλως ακουει αυτα που λεμε. Κι αν λεει αυτα που πρεπει να ακουσουμε για να γινουμε καλυτερα;
Τελικα η αληθεια ποια ειναι; Μεσα μας την ξερουμε; Τι πρέπει να κανουμε για να τη βρουμε;

Κοίτα...αν το φαντάστηκες νομίζω είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία. Θα το φανταστείς και για άλλους. Δηλαδή αν συνέχεια στην ζωή σου βρίσκεσαι στην θέση να πιστεύεις οτι κάποιος σε βλάπτει κτλ...ε τότε κάτι δεν πάει καλά με την φαντασία σου.
Κατά τα άλλα τι να σου πω βρε Νεφέλη μου... νομίζω οτι μέσα μας ξέρουμε. Όταν δεν μιλάμε για γονείς- παιδιά (ξεφύγαμε από το θέμα τώρα αλλά δεν πειράζει), νομίζω ξέρουμε πως αφήσαμε κάπου το περιθώριο για να μας πατήσει ο άλλος. Αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη αυτού που το έκανε αλλά ούτε την δική μας που το αφήσαμε.
Προσωπικά ο ψυχολόγος νομίζω με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά γιατί τα είχα χαμένα, ήταν πια περίοδος μεγάλης αποδιοργάνωσης για μένα και είχα ανάγκη να ακούσω έναν "εξωτερικό" αντικειμενικό κριτή ακόμα και για τα πιο αυτονόητα. Δεν ήξερα τι μου γινόταν και με κατηγορούσα για τα όρια που δεν έθεσα.
Το αν λεει αυτά που πρέπει να ακούσουμε για να γίνουμε καλά, το αναρωτήθηκα κι εγώ πολλές φορές στη διάρκεια των συνεδριών, ότι μπορεί να μου λέει αυτά που θέλω να ακούσω. Αλλά τελικά κατέληξα στο...τι σημασία έχει; Ο σκοπός δεν είναι να γίνεις καλά; Αν αυτός είναι ο τρόπος, ας γίνει έτσι.
Αλήθεια έτσι κι αλλιώς 100% αντικειμενική δεν υπάρχει, την δική σου αλήθεια του καταθέτεις πηγαίνοντας εκεί και με βάση αυτή πορεύεται.

[elisabet]

Μα ειναι νομος της φυσης .........

φυσικά και είναι νόμος της φύσης...απλά αστειεύομαι :)

[cdeleted29517]

Μα ειναι νομος της φυσης .........

Ο νόμος λέει ότι μπορεί η εντροπία του συστήματος να μειώνεται αλλά του περιβάλλοντος αυξάνεται και η συνολική τελικά αυξάνεται ,το περιβάλλον και οι άλλοι φταίνε δηλαδή εμείς όχι , νόμος της φύσης :p

[Macgyver]

Ο νόμος λέει ότι μπορεί η εντροπία του συστήματος να μειώνεται αλλά του περιβάλλοντος αυξάνεται και η συνολική τελικά αυξάνεται ,το περιβάλλον και οι άλλοι φταίνε δηλαδή εμείς όχι , νόμος της φύσης :p

η εντροπια , αν διασπαθιστει , με τα 7 πικακια , δεν επανερχεται ...........ουτε με την τζικοκιβιστρια , διοτι δρα κατακλυτικα η μολυνση του περιβαλλοντος χωρου ....

[Macgyver]

φυσικά και είναι νόμος της φύσης...απλά αστειεύομαι :)

Δεν αστειευομαι με θεματα ζωτικοτατης και υψιστης σημασιας , για την ποιοτητα ζωης του ανθρωπου ...αλλιως παμε χαμενοι ολοι ....

[elisabet]

Δεν αστειευομαι με θεματα ζωτικοτατης και υψιστης σημασιας , για την ποιοτητα ζωης του ανθρωπου ...αλλιως παμε χαμενοι ολοι ....

εγώ κυρίως με αυτά αστειεύομαι....για να μην πάω χαμένη εγώ!

[rolen]

εχω να προσθεσω οτι και οι γονεις ειναι ανθρωποι, δεν αγαπουν ανευ ορων , ιδιως ο πατερας , η μητρικη αγαπη ειναι συνηθως εντονοτερη ....................αν δεν πας με τα νερα τους , επικεινται αψιμαχιες ....... απο μια ηλικια και περα , 25 ας πουμε , πρεπει ο ιδιος να φροντιζεις για τον εαυτο σου , αλλιως θα εισαι στο ελεος των ...

Δυστυχώς έτσι είναι!

[ioannis2]

Δεν μπορώ να συγχωρέσω όσο και να συζητάμε. Ψάχνω μόνο τρόπους να ξεσπάσω, να βγάλω απωθημένα, να καλύψηω δλδ το παθητικό στη ζωη μου με ενεργητικό. Τοτε θα ερθει η λύτρωση.