Τί ζούμε...? Τι έχουμε πάθει όλοι...? Που οδηγεί όλο αυτό??

[manos32]

Καλησπέρα σας!!

Δε θέλει πλέον και μεγάλη αντίληψη οτι διανύουμε μέρες εντελώς σκοτεινές που ήδη γράφονται στα μαύρα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας... Ως τι?? Ως μία μεγάλη μετάβαση, σ΄'εναν κόσμο χωρίς δικαιώματα,χωρίς ελευθερίες,με πολλαπλά χτυπήματα σε τομεις όπως εργασιακά, σχέσεις και συναισθηματικά, σκοπό και στόχο ζωής...

Ιδιέταιρη εντύπωση μου κάνει η απλούστευση των γεγονότων απο όλους στο θέμα ακόμη και των αυτοκτονιών. Φτάσαμε λοιπόν την πρώτη θέση στην Ευρώπη και κανένας δε το αναγνωρίζει αφού δεν έγινε μεγάλο θέμα στο δελτίο ειδήσεων στις 8, και το θεωρούμε πλέον κάτι ασήμαντο...Οτι απλά συμβαίνει και δεν προκαλέι κανένα σοκ σε καανεναν μας..

Μοναξιά?? Τεχνολογική πρόοδος και αποξένωση? Ατομισμός? Ελλειψη κινητρου για κάτι παρά μόνο επιβίωση?

[pavlosla]

αστα να πανε ειναι η κατασταση ο καθενας ζει το μαρτυριο του τη να πει κανεις......... εγω ειμαι 5χρονια ανεργος....... απο το πολυ αγχος της ανεργιας αποκτησα και ψυχωση γαμησετα

[Natalia_sups]

Εχω/ειχα βασικα παρομοιες ανησυχιες...αλλα εγω το παω ενα βημα παραπερα. Δεν εχει τιποτα σημασια. Ουτε η μοναξια ειναι καινουριο φαινομενο, ουτε η αποξενωση, ουτε ο ατομικισμος, ουτε η ελλειψη κινητρου για κατι περα απο απλη επιβιωση. Το θεμα ειναι οτι δεν υπαρχει και καποιο περαιτερω νοημα εκτος απο αυτην, ασχετα που αυθαιρετα η ανθρωποτητα ανεκαθεν νοηματοδοτουσε την υπαρξη της με οτι του φανει του καθενα. Αλλα ουσιαστικα ναι ειναι τοσο απλα τα πραγματα...γεννηθηκαμε, θα πεθανουμε, και εν τελει το πως δεν εχει σημασια. Απλα θελουμε να εχει σημασια για να εφησυχαστουμε μεσα στην μικροσποπικη και ανουσια υπαρξη μας..μπολικη φαντασια να εχεις και θα το βρεις...εγω ειχα αλλα πλεον ολα τα βλεπω ξεγυμνωμενα και ανευ ουσιας, δεν μπορω καν αλλα να δημιουργω αυθαιρετες ομορφες αυταπατες.

[Constantly curious]

Κοίτα... Όταν αντιδράς στο παράλογο χάνεις την λογική σου. Εννοώ τον κάθε άνθρωπο που νιώθει αυτο που συμβαίνει. Άλλος το περνάει λιγο ελαφριά άλλος δεν αντέχει ούτε το οξυγόνο. Για την ακρίβεια δεν νιώθει ότι αναπνέει. Στόχος η απάθεια. Να νιώθουμε ότι δε πειράζει μωρέ είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί στο 100% εκτός και αν μας έχουν όλη μέρα ναρκωμενους ή ρομποτακια. Παλιότερα φρίκαρα μετά κατάλαβα πως αν δεν αποδεχτώ την κατάντια θα πεθάνω η ίδια. Λύσεις μικρές μπορώ να προσφέρω αν μου ζητηθεί βοήθεια από εκεί και έπειτα όμως ένας άνθρωπος ή δέκα δεν μπορούν να αλλάξουν τέτοιας ευρυτητας κοινωνική καταστολή.

[manos32]

Βλέπω ανθρώπους που εχουν χάσει στο προσωπό τους την όρεξη για ζωή..
Χθές ημουν σούπερ μάρκετ καυγάς με μια κυρία κι εναν τύπο επειδή δεν προχωρουσε μπροστά να συνεχίσει η ουρά,βγαίνω απ το σούπερ μαρκετ βλέπω εναν αλλο τύπο να ουρλιάζει στο κινητό και να απειλεί,πάω να περάσω απέναντι τη λεωφόρο και όλοι οδηγούν σα παλαβοί ε κινητά αναβουν τσιγαρα στ αμαξι και δε βλέπουν μπροστά τους...
Δε γίνεται παιδιά θεωρώ οτι είμαστε στο Αουσβιτς και απλά κάνουμε καταναγκαστικά έργα..
Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ζωή παρα μόνο καταπίεση...

[Constantly curious]

Πολλοί λένε πως οδηγεί στην εξόντωση. Δεν είναι μόνο η αυτοκτονία, έχεις δει πόσα εγκλήματα γινονται καθημερινά; άνθρωποι που έσκασαν πήραν το όπλο και αφάνισαν άλλα άτομα; έχει συσσωρευτει θυμός και απόγνωση. Είναι ένας διαρκής πόλεμος χωρίς όνομα. Σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση προχωράμε με όσες αντοχές έχουμε και παρακαλάμε μη μας βρει κάνα μακελειό. Έχει ήδη αρκετά χρόνια που συμβαίνει και όσο πάει κορυφώνεται.

[manos32]

Δεν ξέρω αν υπάρχει κι άλλη κορυφωση....
Πλέον μιλάμε για ξεκάθαρο πόλεμο χωρίς ΚΑΜΜΙΑ υπερβολή..
Διαθετουν μέσα υπουλα και σ γονατιζουν διακριτικά. Και δυστυχώς αυτός ο θυμός και η οργή στρέφεται κατά του διπλανού καιι οπως είναι λογικό γινόμαστε ανθρωποφάγοι!

[Natalia_sups]

Γιατι πριν ημασταν ψυχουλες για αυτο φτασαμε εδω που φτασαμε...εγω δεν τα βλεπω οσα γινονται ως πολεμο. Τον πολεμο τον ειχαμε μεσα μας και μεταξυ μας. Τωρα τρωμε στη μαπα τις συνεπειες. Στο κατω κατω για ποιους μιλας; Ποιοι ειναι αυτοι που διαθετουν τα υπουλα μεσα και κανουν και ρανουν ετσι απο βυτσιο λογαριαζοντας χωρις τον ξενοδοχο;
Ποιοι ειναι αυτοι οι αλλοι που φταινε που γινομαστε ανθρωποφαγοι; Για εξηγησε μου αμα θελεις...

[elis]

Δεν έχεις πάει για δουλειά ακόμα εκεί να δεις τι γινεται

[PositiveWave]

Ώρες ώρες λυπάμαι πολύ για όσα βλέπω γύρω μου.
Υπάρχει συλλογική παράκρουση, παράνοια, τρέλα, όπως θες πες το.

Μας συμβαίνουν διάφορα. Σε άλλους πιο σοβαρά και σε άλλους πιο αστεία.
Είναι απίστευτο πως αντιδράμε. Και εγώ δεν εξαιρούμαι.
Όσο σκέφτομαι σε τι μαρτύριο υπέβαλλα τον εαυτό μου, φρικάρω.

Στη Σερβία το 1999 το ΝΑΤΟ τα έκανε όλα σκόνη και χαλάσματα.
Οικογένειες ξεκληρίστηκαν, παιδιά έχασαν τους γονείς τους και τα αδέρφια τους.
Που είναι σήμερα η Σερβία;
Αν οι Σέρβοι κάθονταν να κακομοιριάζουν, ακόμα σε συντρίμμια θα ζούσαν.

Αντίθετα σήμερα είναι σε πολύ καλό δρόμο με πρόοδο και ανάπτυξη.
Έχουν στο αίμα τους τον δυναμισμό και το "νεύρο".
Όχι αυτό το απαθές και χαλαρό βλέμμα που έχουμε εμείς.

Εμείς αν ήμασταν στη θέση τους ακόμα θα κλαίγαμε και θα βλέπαμε
στις ειδήσεις τους γνωστούς τηλεμαϊντανούς να τσακώνονται για το τι πήγε στραβά.
Αυτοί είμαστε!

[elis]

Το εβδομήντα τα εκατό της Ελλάδας είναι σχιζοφρενεισ απλά κάποιοι μπορούν να δουλέψουν

[Natalia_sups]

Ώρες ώρες λυπάμαι πολύ για όσα βλέπω γύρω μου.
Υπάρχει συλλογική παράκρουση, παράνοια, τρέλα, όπως θες πες το.

Μας συμβαίνουν διάφορα. Σε άλλους πιο σοβαρά και σε άλλους πιο αστεία.
Είναι απίστευτο πως αντιδράμε. Και εγώ δεν εξαιρούμαι.
Όσο σκέφτομαι σε τι μαρτύριο υπέβαλλα τον εαυτό μου, φρικάρω.

Στη Σερβία το 1999 το ΝΑΤΟ τα έκανε όλα σκόνη και χαλάσματα.
Οικογένειες ξεκληρίστηκαν, παιδιά έχασαν τους γονείς τους και τα αδέρφια τους.
Που είναι σήμερα η Σερβία;
Αν οι Σέρβοι κάθονταν να κακομοιριάζουν, ακόμα σε συντρίμμια θα ζούσαν.

Αντίθετα σήμερα είναι σε πολύ καλό δρόμο με πρόοδο και ανάπτυξη.
Έχουν στο αίμα τους τον δυναμισμό και το "νεύρο".
Όχι αυτό το απαθές και χαλαρό βλέμμα που έχουμε εμείς.

Εμείς αν ήμασταν στη θέση τους ακόμα θα κλαίγαμε και θα βλέπαμε
στις ειδήσεις τους γνωστούς τηλεμαϊντανούς να τσακώνονται για το τι πήγε στραβά.
Αυτοί είμαστε!

Εφορμωντας απο εδω θελω να παραθεσω ενα αρθρο που βρηκα καπου (δεν εχει σημασια η πηγη, δεν επικαλειται την αυθεντια, ειναι ψυχαγωγικη αλλα θεωρω αγγιζει ευστοχα καποια σημεια που εξηγουν τη κατασταση).
Και την ολη κατασταση/νοοτροπια εξηγει εν μερει, και αγγιζει και θεματα οικογενειας/σχεσεων με γονεις που απασχολουν πολλους εδω στο φορουμ, δυο σε ενα.

Σορυ για το σεντονι, οποιος εχει το κουραγιο ας ριξει μια ματια:

Ο Έλληνας παρουσιάζεται σαν εύπιστος, ανεύθυνος και ότι ψάχνει πάντα κάποιον να πιαστεί, ενώ μπορεί να σταθεί μόνος του. Σε τι μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την στάση ζωής; Στο σχολείο; Στην κοινωνία; Στην πολιτική; Εγώ θα την απέδιδα πρωτίστως στην οικογένεια.

Στην οικογένεια ο κάθε πολίτης ξεκινάει την ζωή του και αρχίζει να αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια των άλλων. Μέσα σε αυτή κατασκευάζεται σαν τέτοιος, δηλαδή ανεπαρκής, φοβισμένος και μόνος, όχι σαν μια πραγματικότητα που φτιάχνει ο ίδιος , αλλά σαν μια οικογενειακή διαδικασία γνωσιο-συναισθηματική που διαδραματίζεται κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του.

Ο πολίτης είναι κατ΄ αρχάς το προϊόν οικογενειακών διαδικασιών οι οποίες τον ορίζουν σαν ατελές υποκείμενο, έχοντας πάντα την ανάγκη των γονιών του. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πούμε ότι οι οικογένειες εργάζονται ανελλιπώς για την καθυπόταξη του παιδιού τους πρώτα στις αποφάσεις τις δικές τους και μετά των κοινωνικών προτύπων που συγγενεύουν, όπως των δασκάλων των αφεντικών, των πολιτικών.

skalaΗ τραγικότητα λοιπόν αυτή έγκειται στην συνειδητοποίηση της διεστραμμένης αντιμετώπισης του παιδιού σαν ένα ανάπηρο άτομο που χρειάζεται πάντα κάποιο άλλον για να μπορεί να αντιμετωπίσει τον αγώνα της ζωής. Σ΄ αυτό τον αγώνα οι γονείς θέλοντας να το απαλλάξουν από τα βάρη του, το απάλλαξαν όμως από τον ίδιο του τον εαυτό. Δηλαδή δεν του έδωσαν το δικαίωμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να διαχειριστεί την ζωή του και δεν του επέτρεψαν είτε με την υπέρ- προστατευτικότητα, είτε με την αδιαφορία να γνωρίσει αυτό που είναι, έτσι ώστε να μπορέσει να κατασκευάσει την καθημερινότητα του με τα νοήματα και την σημασία που ο ίδιος θα απέδιδε από την εμπειρία του μέσα σε αυτή.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για μια καλά κρυμμένη, πίσω από την παχύρρευστη ανησυχία των γονέων, τάση εξουσίας, που πραγματώνεται επάνω στα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστούν την παρουσία τους αναγκαία ακόμα και στην ενήλική ζωή τους . Άρα πρέπει να ξεφύγουμε λιγάκι – όσο μπορούμε – από αυτή την ρομαντικά καλή μορφή της οικογένειας και να μιλήσουμε για την καλυμμένη, ήδη καθυπόταξη του παιδιού μέσα στο σ΄ αυτή και για την προετοιμασία του στην ανεπάρκεια και την συνεχή άσχημη εξάρτηση από τον άλλον. Έτσι μπορούμε να φανταστούμε σύμφωνα με τις παραπάνω συνθήκες, τι το περιμένει στο μέλλον.

Η ελληνική οικογένεια μέσω της φροντίδας της κατάφερε να κατασκευάσει πολίτες οι οποίοι δεν στηρίζονται στα δικά γνώσιο-συναισθηματικά δεδομένα, διότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και τις περισσότερες φορές, ο εαυτός γίνεται το πεδίο μιας σύγκρουσης εσωτερικής και εξωτερικής που την ονομάζουν “Εγώ”.

Οι διασυνδέσεις με την οικογένεια όπου το παιδί αποτελεί πάντα την απόδειξη της εξουσίας της, αναπαράγουν την ανεπάρκεια του όχι μόνο μέσα σε αυτή, αλλά και σε άλλα πλαίσια σχέσεων μετά από αυτή. Η απομάκρυνση από κοντά της είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, αλλά και η παραμονή κοντά της δημιουργεί άλλης υφής προβλήματα. Με αυτό τον τρόπο οι γονείς κρύβουν την δική τους ανικανότητα να ζήσουν μόνοι, προβάλλοντας αυτή την ανικανότητα στο πρόσωπο των παιδιών τους. Κρύβουν την δική τους ανεπάρκεια, προβάλλοντας την σαν ανεπάρκεια των παιδιών τους. Το ίδιο κάνουν και με τον φόβο τους, αποδίδοντας τον σαν φόβο του παιδιού τους.

Σε αυτή την περίπτωση η αυτοπεποίθηση όσο και η αυτοεκτίμηση του ατόμου δεν είναι το αποτέλεσμα μιας κριτικής σκέψης και του αναστοχασμού γύρω από τα συμβάντα της ζωής του, μέσα από τα οποία μπορεί να αποκτήσει πείρα και να αυτό-διδαχτεί από αυτή. Συνήθως όλες αυτές οι διαδικασίες του εαυτού δεν θεωρούνται τόσο σημαντικές όσο θεωρείται η γνώμη των άλλων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η οικογένεια δεν μπορεί να ενδυναμώσει το παιδί της και να το οδηγήσει στην αυτονομία, αλλά αντίθετα καλλιεργεί συνεχώς την εξάρτηση και πάνω σε αυτή κατασκευάζει τον πολίτη του μέλλοντος με σκοπό την δική της “βασιλεία”.

Ένα άλλο θέμα που εμφανίζει την σημαντικότητα του μέσα από την απουσία του είναι αυτό του “δικαιώματος” μέσα από το οποίο το άτομο ολοκληρώνει την ενήλικη στάση απέναντι στα πράγματα και τις καταστάσεις που τον αφορούν. Πάλι όμως θα μου επιτρέψετε να πω, ότι τα δικαιώματα και ελληνική οικογένεια δεν κατάφεραν ποτέ να έχουν μια ευχάριστη συμβίωση. Τα δικαιώματα θεωρείται “παράλογο” σαν θέμα μέσα στην οικογένεια. Σαν να να αγνοούν ηθελημένα οι γονείς αυτό το χώρο-χρόνο που εκφράζεται το “δικαίωμα” το οποίο έχει άμεση σχέση, από την μια με το οικογενειακό περιβάλλον και από την άλλη, με την δυνατότητα έκφρασης του “ιδιωτικού”, του προσωπικού που αφορά ένα μέλος της οικογένειας και κανένα άλλον.
Τα δικαιώματα σαν θέμα στην οικογένεια στην καλύτερη περίπτωση εκλαμβάνεται σαν μια σαχλαμάρα και στην χειρότερη σαν μια ύβρις. Έτσι φαίνεται ότι η Ελληνική οικογένεια ασκεί ένα είδος ιδιοκτησίας στα παιδιά της με τέτοιο τρόπο ώστε να αδυνατούν να πάρουν το ρίσκο, να δοκιμάσουν και να αποφασίσουν για τον εαυτό τους, ελεύθερα αυτό που θέλουν , όπως το θέλουν.

Αυτές όλες λοιπόν οι απαιτήσεις της οικογένειας καλύπτονται, όπως είπα, από ένα παχύ αποπνικτικό στρώμα ενδιαφέροντος και φροντίδας το οποίο καθορίζει την σημαντικότητα των καταστάσεων που αφορούν το παιδί της και διαμορφώνουν τις συνθήκες της αποτυχίας του. Βέβαια οι οικογενειακές συνθήκες εμφανίζονται πάντα σαν προσπάθεια δημιουργίας ασφαλείας, σταθερότητας, εκπέμποντας μια σιγουριά, αλλά ετοιμάζοντας συγχρόνως το βόλεμα των μελλοντικών γενεών.

Το βόλεμα λοιπόν δεν είναι στοιχείο του κάθε πολίτη, αλλά πρωταρχικά στοιχείο της οικογένειας. Το βόλεμα είναι ισχύ της οικογένεια να καθορίσει την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού της, υποβιβάζοντας το. Και αυτή την επέμβαση “βοήθειας” την συναντάμε στο μελλοντικό πολίτη σε όλα τα στάδια της ανάπτυξής του με διαφορετική μορφή κάθε φορά. Διαφορετική στην παιδική ηλικία, διαφορετική στην εφηβεία διαφορετική στην ενήλικη ζωή. Αυτή όμως η διαμορφούμενη κατάσταση δεν μένει μόνο στην οικογένεια, αλλά διαχέεται σαν εξουσιαστική νοοτροπία σε όλες τις εκφάνσεις την κοινωνικής ζωής όπως στο χώρο -χρόνο της εργασίας, της πολιτικής και εν γένει ολόκληρη στις κοινωνικές διαδικασίες. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεται η προσωπικότητα του κάθε Έλληνα, σαν ημιτελές υποκείμενο που αναζητά την ολοκλήρωσή του διαμέσου της υποταγής του.

Είναι λοιπόν τόσο δυνατή αυτή η νοοτροπία ώστε να έχει δημιουργήσει την τραγικότητα του Έλληνα σαν πολίτη, ο οποίος συνεχίζει να αναπαράγει την κατάσταση της ανεπάρκειας, μετατρέποντας την σε εξυπνάδα. Δηλαδή η ικανότητα αποφυγής, παραίτησης, ανευθυνότητας και εξάρτησης δεν λαμβάνονται σαν καταστάσεις υποτίμησης του πολίτη, αλλά εκλογικευμένες αναγνωρίζονται σαν αξίες που διαπερνάν το άτομο και την κοινωνία, οδηγώντας στο τέλος σε προσωπικό, αλλά και κοινωνικό αδιέξοδο.

[PositiveWave]

Άξιζε τον κόπο να το διαβάσω.
Τέτοια κείμενα και τέτοιες φωνές λοιδορούνται στην Ελλάδα του 2017.
Και θα λοιδορούνται και σε αυτή του 2027, του 2037 και βάλε...

[Natalia_sups]

Δε ξερω, θελω να ελπιζω πως οχι για παντα...ισως στου 2137 να ειναι καλυτερα τα πραγματα :P

[PositiveWave]

Δε ξερω, θελω να ελπιζω πως οχι για παντα...ισως στου 2137 να ειναι καλυτερα τα πραγματα :P

Ναι γιατί τότε στην Ελλάδα δεν θα ζει ούτε ένας άνθρωπος... Μόνο κάτι τύποι σαν τον Ρόμποκοπ...!