ΜΗ μετράς την αξία σου ανάλογα με το πόσο έχεις αγαπηθεί από τους άλλους

[Tomhet]

Το τι είναι αξιόλογο είναι έννοια υποκειμενική... εκ πρώτης όψεως μόνο.
Για κάποιον μπορεί να έχει αξία ένα τσαλακωμένο κουτάκι αναψυκτικού ενώ για κάποιον άλλο είναι σκουπίδι και αξία έχει το σφραγισμένο κουτάκι αναψυκτικού.
Το να ισχυρίζεται όμως ο πρώτος ότι αυτό που κρατάει έχει αξία, εχει σίγουρα περάσει στα όρια της τρέλας. Ίσως λοιπόν στην κοινωνία των ρακοσυλλεκτών η πρώτη άποψη να έχει όντως βάση, αλλά μόνο εκεί.

Δεν ορίζει το άτομο την αξία. Η ζήτηση την ορίζει.

Όσο για το "Η σχέση με τον εαυτό μας είναι η σημαντικότερη που θα αποκτήσουμε σε όλη μας τη ζωή.", θα θυμήσω πως πολύ σπάνια οι άνθρωποι ζούν τις δικές τους ζωές. Στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και αν αυτό περνάει απαρατήρητο, ζούμε μέσω των άλλων... απο τις σχέσεις μας με τους άλλους, απο τις σκέψεις μας για τους άλλους, απο την προσοχή των άλλων. Σίγουρα υπάρχουν οι εγωιστικές στιγμές που όλοι θα σκεφτούν "ο εαυτός μου, τα θέλω μου" και οι υπαρξιακές στιγμές ακόμα και για κάποιον εξωστρεφή, που θα σκεφτεί, "δεν με καταλαβαίνει κανένας", αλλά στην ουσία, το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας, της βδομάδας, της ζωής, θα το ζήσει κάποιος μέσα απο την ζωή των άλλων.
Στην σύγχρονη κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο, πλέον, να υπάρχει το άτομο.

[Macgyver]

Γεια σου Βαγγελη ! οπως παντα , εξυπνα ποστ .........

[Έλα μου ντε]

Όταν είσαι μοναχοπαίδι κοντά στα 37 κι ως τώρα -επειδή δεν είχες αδέρφια, αλλά ούτε και επαφές με συγγενείς- επιζητούσες τη φιλία όσων σου άρεσαν αλλά στην πορεία ένας-ένας έφευγαν μόνιμα από τη ζωή σου (εκτός Ελλάδος, εντός Ελλάδος και χάνονταν) και φτου ξανά κι απ' την αρχή να βρεις άλλους κι από ένα σημείο κι έπειτα μένεις με άτομα που δε σου ταιριάζουν και τόσο -από άποψη ενδιαφερόντων, στόχων στη ζωή, κοσμοθεωρίας εν γένει- δε θα αμφισβητήσεις την αξία σου που δεν έχεις καταφέρει σε τέτοια ηλικία τα βασικά; Αν είσαι 37 ετών κι έχεις απομείνει με φίλους της παραπάνω κατηγορίας που σε θυμούνται μία φορά το μήνα ή το τρίμηνο για έναν καφέ κι αυτό είναι όλο (αφού δεν έχετε κάτι να σας ενώνει, μολονότι προσπαθείς να βρεις κάτι) δεν πρέπει να αμφισβητείς την αξία σου; Δε θα αμφιβάλεις για σένα; Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι έχω και να δώσω στους άλλους και να πάρω. Έχασα πολλούς φίλους -κάποιους που δεν ήθελα να χάσω γιατί είχαμε ουσιαστική φιλία, κάποιοι αφού πήραν ό,τι είχαν να πάρουν-, μα οι πιο πολλοί απ' όσους έμειναν -οι διαφορετικοί από μένα- ζητούν να πάρουν χωρίς να δώσουν. Όποτε κάνω κάτι ενδιαφέρον ή αξιοπρόσεκτο με θυμούνται μέχρι να πάρουν ό,τι πληροφορία μπορεί να τους φανεί χρήσιμη. Μετά επιστρέφουν στις ζωές τους -πολλές φορές κάνουν με άλλους φίλους τους αυτό που έμαθαν ότι έκανα εγώ χωρίς να προτείνουν να πάω μαζί- κι εγώ βυθισμένη στο τέλμα της δικής μου λόγω δουλειάς και οικογενειακών προβλημάτων δεν έχω τρόπο να ξεμπλέξω κι ας προσπαθώ κάθε μέρα να αλλάξω κάτι. Αν ζεις τη μέρα της μαρμότας λοιπόν για χρόνια -με κάποια διαλείμματα που σε έκαναν να ελπίζεις πως αυτήν τη φορά κάτι πάει να αλλάξει- δε θα αμφισβητήσεις τον εαυτό σου; Τι αξία έχει η αξία σου αν δεν τη βλέπουν οι άλλοι; Αν δε σε βάζουν ενεργά στη ζωή τους; Εσύ κάνεις ένα βήμα προς τη μεριά τους κι εκείνοι σου κλείνουν την πόρτα.

[elis]

Η ουσιαστική φιλιά που κατάφερες εσύ έστω για λίγο δεν είναι εύκολο ούτε συνιθισμενο ενδεχομένως να έκανες κ μία ουσιαστική σχέση ούτε αυτό είναι συνιθισμενο πρέπει να βρεις την αξία σου μόνη σου με βάση την διαδρομή σου μέχρι τώρα τα βασικά που νομίζεις είναι το τίποτα