Σιχαίνομαι τη ζωή μου

[GiannisNik3]

Να σου πω την αλήθεια, δε γουστάρω τη ζωή που κάνω.. Δεν έχω κοινωνικό κύκλο, φίλους, κοπέλα, τίποτα.....
Νιώθω ότι έχω πέσει σε ένα λάκκο 14 χρόνια τώρα και δεν μπορώ να βγω...
Δε μου' χει τύχει να ρίξω γκόμενα σε bar... Όποτε πάω μόνος μου ή με φίλες θα είναι ή με άλλους....
Φαντάσου ότι έχουνε βγει και ειδικές σχολές για το καμάκι!
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι θα μείνω μόνος μου...
Αυτές τις μέρες που ο πατέρας μου νοσηλεύεται στο νοσοκομείο κατάλαβα ότι δεν έχω κανέναν!
Έτσι θα ήμουν, αν δεν είχα τους δικούς μου........
Από τη μια σκέφτομαι να πάω να παρακολουθήσω ορισμένα μαθήματα και τεχνικές από pick up artists, από την άλλη λεω : ξεφτίλα....

[GiannisNik3]

Ξέρω, ξέρω...............
Προβλήματα πολυτελείας........
Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε, είμαστε ανεπιθύμητοι, είμαστε αντιπαθείς............

[DL010117a]

Ξέρω, ξέρω...............
Προβλήματα πολυτελείας........
Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε, είμαστε ανεπιθύμητοι, είμαστε αντιπαθείς............

Μακάρι να έχουμε, μόνο τέτοια προβλήμα φίλε Γιάννη. Έτυχε κάποια φορά και είχα σπάσει, που τελικά δεν ήταν σπάσιμο αλλά κόψιμο του τένοντα, στο πόδι. Με πήγαν στο νοσοκομείο, μία εβδομάδα έκατσα και έκανα 3 ώρες εγχείρηση και μετά είχε για 3 μήνες γύψο στο πόδι, δεν θέλω να αναφέρω καν για τις φυσιοθεραπείες μετά το κόψιμο του γύψου και τον πόνο που είχα, που δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Τέλος πάντων, στο νοσοκομείο γνώρισα ένα παιδάκι, λίγο μικρότερο από εμένα, εγώ τότε πήγαινα 6η δημοτικού. Το παιδάκι αυτό γεννήθηκε με μία δυσμορφία στα πόδια του. Τα γόνατά του ήταν στο στέρνο του, έτσι γεννήθηκε και προσπαθούσαν, από μικρό έκανε άπειρες εγχειρίσεις για να μπορέσουν να τα φέρουν στην κανονική τους θέση, οι γιατροί. Το γνώρισα αυτό το παιδί όταν του είχαν βάλει λάμες στα πόδια και μέσα και έξω από αυτά, το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν το λαιμό του, από την μέση και κάτω έβλεπες μόνο σίδερα και καρφιά. Ακούγεται τραγικό και ακόμα τραγικότερο είναι το βλέπεις, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είμασταν διπλανά κρεβάτια, και εκείνο παρόλο τον πόνο του, μου πρόσφερε ένα μπισκότο. Δεν μπορείτε να καταλάβετε, τι μεγαλείο ψυχής, έχει αυτό το παιδί. Ήξερε ότι, όχι σχέσεις δεν θα είχε ποτέ στην ζωή του, αλλά ούτε σχολείο δεν θα πήγαινε ποτέ του, ούτε επίσης θα περπατούσε. Όμως είχε πίστη και δεν στεναχωριόταν τόσο, εγώ από την άλλη στεναχωριόμουν πολύ τότε και δεν δέχτηκα το μπισκότο, μετά που το ξαναθυμήθηκα από καιρό, είχα βγάλει το γύψο μετά από μήνες. Εγώ έγινα καλά, με πολύ πόνο και προσπάθεια για να περπατήσω, το παιδί όμως αυτό όπου και να είναι καλά να είναι, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ του καλά. Και με μία μητέρα που προσπαθούσε να είναι πάντα δίπλα στο παιδί της. Όταν λοιπόν στεναχωριέμαι καμία φορά γι'αυτά τα παραπάνω που ανέφερες Γιάννη, θυμάμαι την περίπτωση του παιδιού και μου φεύγει ή όποια οργή ή στεναχώρια, γιατί ξέρω ότι ο άλλος υποφέρει και υποφέρει και πολύ. Εμείς ίσως, κάποτε κάνουμε κάποια σχέση. Το παιδί αυτό όμως; Γι' αυτό λέω, ότι σε σχέση με άλλες περιπτώσεις είμαστε σε γενικές γραμμές εντάξει. Και περπατάμε και δεν ζούμε στα νοσοκομεία και είμαστε αρτιμελείς. Πάντως όπου και να είναι αυτό το παιδάκι, καλά να είναι ψυχικά και σωματικά, δυστυχώς δεν κράτησα επαφή τότε, γιατί είχα και την δική μου στεναχώρια με το πόδι μου, αλλά δεν θα το ξεχάσω, παρόλο που έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε.

[elis]

Έφεραν πάπα πρέπει να με διαβάσουν γτ σαν μπαίνω στη χονταρα μου τρέχουν να με φτάσουν γίνομαι ο διάβολος από το έξι χιλιάδες κ καίω τόσο λάστιχο που σου έρχονται ζαλάδες

[elis]

https://youtu.be/giM_NfFWh0A

[GiannisNik3]

Έφεραν πάπα πρέπει να με διαβάσουν γτ σαν μπαίνω στη χονταρα μου τρέχουν να με φτάσουν γίνομαι ο διάβολος από το έξι χιλιάδες κ καίω τόσο λάστιχο που σου έρχονται ζαλάδες

Καλά, δούλευέ με εσύ......

[GiannisNik3]

Μακάρι να έχουμε, μόνο τέτοια προβλήμα φίλε Γιάννη. Έτυχε κάποια φορά και είχα σπάσει, που τελικά δεν ήταν σπάσιμο αλλά κόψιμο του τένοντα, στο πόδι. Με πήγαν στο νοσοκομείο, μία εβδομάδα έκατσα και έκανα 3 ώρες εγχείρηση και μετά είχε για 3 μήνες γύψο στο πόδι, δεν θέλω να αναφέρω καν για τις φυσιοθεραπείες μετά το κόψιμο του γύψου και τον πόνο που είχα, που δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Τέλος πάντων, στο νοσοκομείο γνώρισα ένα παιδάκι, λίγο μικρότερο από εμένα, εγώ τότε πήγαινα 6η δημοτικού. Το παιδάκι αυτό γεννήθηκε με μία δυσμορφία στα πόδια του. Τα γόνατά του ήταν στο στέρνο του, έτσι γεννήθηκε και προσπαθούσαν, από μικρό έκανε άπειρες εγχειρίσεις για να μπορέσουν να τα φέρουν στην κανονική τους θέση, οι γιατροί. Το γνώρισα αυτό το παιδί όταν του είχαν βάλει λάμες στα πόδια και μέσα και έξω από αυτά, το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν το λαιμό του, από την μέση και κάτω έβλεπες μόνο σίδερα και καρφιά. Ακούγεται τραγικό και ακόμα τραγικότερο είναι το βλέπεις, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είμασταν διπλανά κρεβάτια, και εκείνο παρόλο τον πόνο του, μου πρόσφερε ένα μπισκότο. Δεν μπορείτε να καταλάβετε, τι μεγαλείο ψυχής, έχει αυτό το παιδί. Ήξερε ότι, όχι σχέσεις δεν θα είχε ποτέ στην ζωή του, αλλά ούτε σχολείο δεν θα πήγαινε ποτέ του, ούτε επίσης θα περπατούσε. Όμως είχε πίστη και δεν στεναχωριόταν τόσο, εγώ από την άλλη στεναχωριόμουν πολύ τότε και δεν δέχτηκα το μπισκότο, μετά που το ξαναθυμήθηκα από καιρό, είχα βγάλει το γύψο μετά από μήνες. Εγώ έγινα καλά, με πολύ πόνο και προσπάθεια για να περπατήσω, το παιδί όμως αυτό όπου και να είναι καλά να είναι, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ του καλά. Και με μία μητέρα που προσπαθούσε να είναι πάντα δίπλα στο παιδί της. Όταν λοιπόν στεναχωριέμαι καμία φορά γι'αυτά τα παραπάνω που ανέφερες Γιάννη, θυμάμαι την περίπτωση του παιδιού και μου φεύγει ή όποια οργή ή στεναχώρια, γιατί ξέρω ότι ο άλλος υποφέρει και υποφέρει και πολύ. Εμείς ίσως, κάποτε κάνουμε κάποια σχέση. Το παιδί αυτό όμως; Γι' αυτό λέω, ότι σε σχέση με άλλες περιπτώσεις είμαστε σε γενικές γραμμές εντάξει. Και περπατάμε και δεν ζούμε στα νοσοκομεία και είμαστε αρτιμελείς. Πάντως όπου και να είναι αυτό το παιδάκι, καλά να είναι ψυχικά και σωματικά, δυστυχώς δεν κράτησα επαφή τότε, γιατί είχα και την δική μου στεναχώρια με το πόδι μου, αλλά δεν θα το ξεχάσω, παρόλο που έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε.

Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να έχει περισσότερα προβλήματα από κάποιον άλλον, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να λειτουργεί παρηγορητικά γι' αυτόν τον άλλον.... Για μένα πάντως δε λειτουργεί, ούτε εξομαλύνει τα δικά μου προβλήματα.... Όλοι εύκολα λόγια λένε: τράβα έξω να κωλομπαρίσεις σ' ένα κλαμπ ή μπαρ, να φας τα μούτρα σου για να μάθεις.... Τι να μάθω; Αφού δε μου βγαίνει σ' αυτά τα μέρη και η φασαρία μ' ενοχλεί, τα βλέμματα εδώ κι εκεί......... Το ψυχικό κόστος αυτής της επιλογής κανείς δε το σκέφτεται! Και περνάν τα χρόνια εντωμεταξύ.......................

[DL010117a]

Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να έχει περισσότερα προβλήματα από κάποιον άλλον, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να λειτουργεί παρηγορητικά γι' αυτόν τον άλλον.... Για μένα πάντως δε λειτουργεί, ούτε εξομαλύνει τα δικά μου προβλήματα.... Όλοι εύκολα λόγια λένε: τράβα έξω να κωλομπαρίσεις σ' ένα κλαμπ ή μπαρ, να φας τα μούτρα σου για να μάθεις.... Τι να μάθω; Αφού δε μου βγαίνει σ' αυτά τα μέρη και η φασαρία μ' ενοχλεί, τα βλέμματα εδώ κι εκεί......... Το ψυχικό κόστος αυτής της επιλογής κανείς δε το σκέφτεται! Και περνάν τα χρόνια εντωμεταξύ.......................

Δεν προσπαθώ να παρηγορήσω, απλά αντικειμενικά μιλώντας το παιδί αυτό δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες που θα έχει ένα άλλο παιδί στην ηλικία του. Νομίζω ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ, ποτέ δεν γίνεται. Αγχώνεσαι για τα χρόνια και στεναχωριέσαι γι'αυτό. Η καλύτερη λύση για εμένα είναι να περνάς καλά, όπου αναπαύεται η ψυχή σου. Εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια και τα βιβλία, γι'αυτό διαβάζω και όποτε τύχη, πηγαίνω καμιά φορά και εξωτερικό ή κάποιο ταξίδι εγχώριο. Δεν μου αρέσουν τα μπαρ, ούτε οι μουσικές. Όμως έχω βρει εναλλακτικούς τρόπους για να περνάω εγώ καλά. Δεν με ενδιαφέρει πιο είναι το κοινωνικό πρότυπο πάνω σε αυτό, ας λένε οι άλλοι τα μπαρ και τα ποτά, εγώ βρήκα τρόπους να περνάω καλά πάνω στα ενδιαφέροντά μου. Και αν έχανα και τα κιλά που έχω και γινόμουν όπως ήμουν κάποτε, θα συνέχιζα και την ιππασία που την λατρεύω. Βρες και συ, σε τι αναπαύεται περισσότερο η ψυχή σου και μην κοιτάς τι σου λένε για να περνάς καλά. Η ξεκούραση ή η ανάπαυση της ψυχής και του σώματος, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Όσον αφορά για τις σχέσεις, όταν συνέχεια το έχουμε στο μυαλό μας, να κάνουμε σχέση κλπ, ποτέ δεν γίνεται. Εάν περνάς καλά με την ζωή σου και αυτό θα σε βοηθήσουν και τα ενδιαφέροντα που έχεις, αυτομάτως αυτό το δείχνεις και στους άλλους. Αν δεν φτιάξουμε πρώτα το μέσα μας, δεν θα φτιάξει ποτέ το έξω μας και την εικόνα που δείχνουμε στις κοπέλες.

[GiannisNik3]

Δεν προσπαθώ να παρηγορήσω, απλά αντικειμενικά μιλώντας το παιδί αυτό δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες που θα έχει ένα άλλο παιδί στην ηλικία του. Νομίζω ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ, ποτέ δεν γίνεται. Αγχώνεσαι για τα χρόνια και στεναχωριέσαι γι'αυτό. Η καλύτερη λύση για εμένα είναι να περνάς καλά, όπου αναπαύεται η ψυχή σου. Εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια και τα βιβλία, γι'αυτό διαβάζω και όποτε τύχη, πηγαίνω καμιά φορά και εξωτερικό ή κάποιο ταξίδι εγχώριο. Δεν μου αρέσουν τα μπαρ, ούτε οι μουσικές. Όμως έχω βρει εναλλακτικούς τρόπους για να περνάω εγώ καλά. Δεν με ενδιαφέρει πιο είναι το κοινωνικό πρότυπο πάνω σε αυτό, ας λένε οι άλλοι τα μπαρ και τα ποτά, εγώ βρήκα τρόπους να περνάω καλά πάνω στα ενδιαφέροντά μου. Και αν έχανα και τα κιλά που έχω και γινόμουν όπως ήμουν κάποτε, θα συνέχιζα και την ιππασία που την λατρεύω. Βρες και συ, σε τι αναπαύεται περισσότερο η ψυχή σου και μην κοιτάς τι σου λένε για να περνάς καλά. Η ξεκούραση ή η ανάπαυση της ψυχής και του σώματος, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Όσον αφορά για τις σχέσεις, όταν συνέχεια το έχουμε στο μυαλό μας, να κάνουμε σχέση κλπ, ποτέ δεν γίνεται. Εάν περνάς καλά με την ζωή σου και αυτό θα σε βοηθήσουν και τα ενδιαφέροντα που έχεις, αυτομάτως αυτό το δείχνεις και στους άλλους. Αν δεν φτιάξουμε πρώτα το μέσα μας, δεν θα φτιάξει ποτέ το έξω μας και την εικόνα που δείχνουμε στις κοπέλες.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά που αρέσουν σε μένα, δεν αρέσουν στους περισσότερους....
Τώρα που είναι καλοκαίρι μ' έχει πιάσει που βλέπω τα ζευγαράκια έξω και ξέρω ότι θα περάσω πάλι μόνος μου τις διακοπές!
Λες και το κάνουν επίτηδες να μου μοστράρουν την "επιτυχία" τους στα μούτρα μου, υπενθυμίζοντάς μου τη δική μου αποτυχία.......
Κι όταν σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι σε κάνουν πέρα είναι ακόμα χειρότερο!!

[nikos2]

νηματοθετη περαστικα στον μπαμπα σου
οσο για εσενα εχω να πω οτι τετοιοι ανθρωποι χωρις κοινωνικες σχεσεις συνηθως εχουν μια δυσκολια που ονομαζεται αποφευκτικη διαταραχη. το γραφω γιατι και μαλλον κατι τετοιο εχω και εγω αν και δεν εχω παει ποτε γιατρο, ομως ξερω οτι θελει περιπου 2 χρονια δουλειας για να βελτιωθεις σημαντικα

[GiannisNik3]

νηματοθετη περαστικα στον μπαμπα σου
οσο για εσενα εχω να πω οτι τετοιοι ανθρωποι χωρις κοινωνικες σχεσεις συνηθως εχουν μια δυσκολια που ονομαζεται αποφευκτικη διαταραχη. το γραφω γιατι και μαλλον κατι τετοιο εχω και εγω αν και δεν εχω παει ποτε γιατρο, ομως ξερω οτι θελει περιπου 2 χρονια δουλειας για να βελτιωθεις σημαντικα

Όσο και να το δουλέψω, εάν δε σε θέλει ο άλλος δε πας παραπέρα!
Γιατί πρέπει να είναι αμφίδρομο όλο αυτό....
Έχω κάνει "ηράκλειες" προσπάθειες και πάλι τίποτα.....
Ξέρεις πως ήμουν στα 18;
Δηλαδή τι;
Εγώ πρέπει να' χω το πρόβλημα μόνο;
Δηλαδή, όλοι οι άλλοι είναι οι "τέλειοι", οι "άψογοι";
Και πάω σε ψυχίατρο τρία χρόνια τώρα!
Σε ψυχολόγο δε, από τα 14, και σταμάτησα πριν τρία χρόνια που πήγα στον ψυχίατρο.....