τελικά είναι εφικτή μια φυσιολογική ζωή;

[phychangel]

Originally posted by alexandros3

Originally posted by phychangel

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...

Πάντως να παραδοθείς σ\' αυτόν δεν γίνεται. Κάποια στιγμή όλοι μας θα κλείσουμε τα μάτια. Ας μην έχουμε πέσει αμαχητί. Κι ας μην τα θέλουμε όλα...
(να, ας πούμε στο τελευταίο που έγραψα ο... \"κακός\" εαυτός μου, μου έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα!)

Για άλλη μία φορά ήσουν απόλυτα κατανοητή...

Δεν τον μαθαίνεις όμως σιγά - σιγά; Δηλαδή, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Δεν μαθαίνεις τα κόλπα του; Αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που κάνει το παιχνίδι του μπορεί και να χαθεί.

In any case, στα ίδια νερά πλέουμε φίλη phychangel Μακάρι να βρούμε κάποια μέρα λιμάνι.

Σίγουρα δεν γίνεται να παραδοθώ σε αυτόν, αλλά η μάχη δεν σε κουράζει;;…δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως η νίκη του δεν είναι να παραδοθείς, αλλά η ύπαρξη του και μόνο ; ίσως δηλ. αν είχες παραδοθεί, να το χες πάρει απόφαση, ενώ τώρα ξεγελιέσαι και ξεγελάς… προσπαθείς να σαι σωστός απέναντι στον «καλό» εαυτό σου και σου λέει, κράτα πισινή, μην αφήνεσαι, προστατέψου, ενώ στην ουσία θέλει να προστατέψεις εκείνον. Δεν πέφτεις όμως αμαχητί, νομίζω πως αυτό δεν γίνεται κιόλας. Κι αυτό που λες…να μην τα θέλουμε όλα, με κανει να σκέφτομαι ότι ίσως να μαι πολύ εγωίστρια τελικά…δεν θέλω όμως να μεταλλαχθώ σε κάτι που δεν είμαι, απλά να μην παλεύουν …οι εαυτοί μου, κι αν δεν χαθεί ο «κακός», να μείνει απλά σιωπηλός, να μην ανακατεύει τα πράγματα…τον «κακό» εαυτό μου τον μαθαίνω, τον έχω ήδη μάθει δηλ., και ξέρω και τι μου επιφυλάσσει. Πχ αν κάνω μια σχέση θα μου πει, φύγε πριν σε εγκαταλείψουν και θα με στοιχειώσει, ή αν κάποιος μου δείξει αγάπη…θα τον αμφισβητήσω όσο δεν πάει, αυτά αυτός ο εαυτός γιατί ο άλλος θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα και κει έρχεται η μάχη… τα κόλπα του λοιπόν τα μαθαίνω, τα ξέρω. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν εσύ μιλάς εκ πείρας κι έχει δουλέψει το μυστικό του κλείνω τα μάτια και περνάει, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο να χαθεί. Σε μένα δηλ. χάνεται όταν πεισμώνω ή όταν υπερενθουσιάζομαι με κάτι, αλλά μετά…έρχεται πάλι. Δηλ. δεν τον νικάω, απλά τον κοιμίζω ή με ξεγελά, ανάλογα από την σκοπιά που θα το δεις. Ίσως όμως να φταίει που του πάω κόντρα κι επειδή είναι δικό μου κομμάτι, άρα πεισματάρης κι αυτός, να με εκδικείται…λέω, δεν ξερω. Μπορεί να μαι εγώ ανεπίδεκτη μαθήσεως βέβαια και να ναι αυτό το θέμα μου… Και κει σκέφτομαι και τον εξωγενή παράγοντα που έλεγες, ότι δηλ. οι κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις σου ίσως θα πρεπε να μάθουν να αντέχουν αυτή την συνύπαρξη και του «κακού» εαυτού κι αν όντως αξίζουν, θα βαρεθεί και θα φύγει... αλλά μετά λεω πως αυτό το τελευταίο είναι απλά μια ουτοπία, γιατί αυτός ο εαυτός ξεκινά και καταλήγει μέσα σου, κι ότι άρα πρόκειται για μια δικαιολογία που μεταθέτει την ευθύνη στους άλλους, ένα δικό του κόλπο… κάπως έτσι, αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ…κι αν δηλ. εχεις βρει εσυ μηχανισμους απεναντι σε αυτό...

[Sofia]

phychangel,

διαβασα οτι εγραψες απο την αρχή μέχρι τώρα....σε κάποια σημεια βρηκα κ πράγματα δικά μου...

Αισθανομαι τη μοναξιά σου, να αφορα οχι μονο τη σχεση σου με αντρες αλλά ολες τις σχεσεις σου.Αισθανομαι να θες να επικοινωνήσεις, να εκφρασεις το θυμο σου, την απογοητευσή σου, τη στεναχώρια σου κ να μη βρισκεις διέξοδο. Κι ολο αυτο να κορυφώνεται κ να απογοητεύεσαι περισσοτερο.

Ομως νιωθω πώς ξέρεις κ την αξία σου, ομως σαν να φοβάσαι να την πιστέψεις και να επενδύσεις πάνω της. Γράφεις άλλωστε πως ήσουν δυνατη, πως πέτυχες μονη σου πράγματα, πώς κοπιασες να αποκτήσεις οτι κατέκτησες. Κ εγω διαβάζοντας σε θαύμασα...Δεν βρηκα ιχνος έπαρσης, μα ολο αληθεια κ γνησιοτητα.

Τό οτι πια δεν νιωθεις δυνατη, παρά τα οσα κατάφερες, δεν ειναι περίεργο. Απο τη στιγμη που δεν ειχες βοήθεια, ή καποιον άνθρωπο να στηριχτεις, να πεις τα οσα σκεφτεσαι κ σε προβληματιζουν βαθύτερα...δεν ειναι λογικο να τα μαζέψεις ολα μεσα σου κ να βαρύνεις?Κάπως ετσι ενιωσα κ γω χωρις διαθεση καμια, να βγω να επικοινωνησω.
Ομως ζωή χωρις αληθινες σχεσεις, χωρις αληθινη έκθεση-με ολο το ρισκο που περιλαμβανει- ειναι ζωή μιση. Στο λεω γνωριζωντας ποσο δύσκολο ειναι να επικοινωνησω, να ανοιχτω να πάρω το ρίσκο. Η ομορφια ομως ειναι τοσο μεγάλη, που αξιζει να ρισκάρεις. Αξιζει γιατί ειναι ωραιο να μοιράζεις κ τη χαρά κ τη στεναχώρια. Να βλέπεις κ μεσα απο τα ματια άλλων τη ζωή.

Κ η προσπάθεια γι αυτο ειναι συνεχης κ περιπετειώδης. Αλλα ειναι η πιο ωραια προσπάθεια, που θα σε φέρει σε επαφη με τον εαυτο σου πρώτα κ μετά με οποιον αλλο αποφασισεις.

Κάτι τελευταιο: επειδη κάποτε προσπάθησες να μιλήσεις μα δεν ακουστηκες δεν σημαινει τίποτα πια...εδώ μιλάς κ σε ακουμε. βλέπεις ποσα άτομα άγγιξαν τα λόγια σου? κατι δεν σου λέει αυτο?

[alexandros3]

Originally posted by phychangel

Originally posted by alexandros3

Originally posted by phychangel

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...

Πάντως να παραδοθείς σ\' αυτόν δεν γίνεται. Κάποια στιγμή όλοι μας θα κλείσουμε τα μάτια. Ας μην έχουμε πέσει αμαχητί. Κι ας μην τα θέλουμε όλα...
(να, ας πούμε στο τελευταίο που έγραψα ο... \"κακός\" εαυτός μου, μου έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα!)

Για άλλη μία φορά ήσουν απόλυτα κατανοητή...

Δεν τον μαθαίνεις όμως σιγά - σιγά; Δηλαδή, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Δεν μαθαίνεις τα κόλπα του; Αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που κάνει το παιχνίδι του μπορεί και να χαθεί.

In any case, στα ίδια νερά πλέουμε φίλη phychangel Μακάρι να βρούμε κάποια μέρα λιμάνι.

Σίγουρα δεν γίνεται να παραδοθώ σε αυτόν, αλλά η μάχη δεν σε κουράζει;;…δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως η νίκη του δεν είναι να παραδοθείς, αλλά η ύπαρξη του και μόνο ; ίσως δηλ. αν είχες παραδοθεί, να το χες πάρει απόφαση, ενώ τώρα ξεγελιέσαι και ξεγελάς… προσπαθείς να σαι σωστός απέναντι στον «καλό» εαυτό σου και σου λέει, κράτα πισινή, μην αφήνεσαι, προστατέψου, ενώ στην ουσία θέλει να προστατέψεις εκείνον. Δεν πέφτεις όμως αμαχητί, νομίζω πως αυτό δεν γίνεται κιόλας. Κι αυτό που λες…να μην τα θέλουμε όλα, με κανει να σκέφτομαι ότι ίσως να μαι πολύ εγωίστρια τελικά…δεν θέλω όμως να μεταλλαχθώ σε κάτι που δεν είμαι, απλά να μην παλεύουν …οι εαυτοί μου, κι αν δεν χαθεί ο «κακός», να μείνει απλά σιωπηλός, να μην ανακατεύει τα πράγματα…τον «κακό» εαυτό μου τον μαθαίνω, τον έχω ήδη μάθει δηλ., και ξέρω και τι μου επιφυλάσσει. Πχ αν κάνω μια σχέση θα μου πει, φύγε πριν σε εγκαταλείψουν και θα με στοιχειώσει, ή αν κάποιος μου δείξει αγάπη…θα τον αμφισβητήσω όσο δεν πάει, αυτά αυτός ο εαυτός γιατί ο άλλος θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα και κει έρχεται η μάχη… τα κόλπα του λοιπόν τα μαθαίνω, τα ξέρω. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν εσύ μιλάς εκ πείρας κι έχει δουλέψει το μυστικό του κλείνω τα μάτια και περνάει, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο να χαθεί. Σε μένα δηλ. χάνεται όταν πεισμώνω ή όταν υπερενθουσιάζομαι με κάτι, αλλά μετά…έρχεται πάλι. Δηλ. δεν τον νικάω, απλά τον κοιμίζω ή με ξεγελά, ανάλογα από την σκοπιά που θα το δεις. Ίσως όμως να φταίει που του πάω κόντρα κι επειδή είναι δικό μου κομμάτι, άρα πεισματάρης κι αυτός, να με εκδικείται…λέω, δεν ξερω. Μπορεί να μαι εγώ ανεπίδεκτη μαθήσεως βέβαια και να ναι αυτό το θέμα μου… Και κει σκέφτομαι και τον εξωγενή παράγοντα που έλεγες, ότι δηλ. οι κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις σου ίσως θα πρεπε να μάθουν να αντέχουν αυτή την συνύπαρξη και του «κακού» εαυτού κι αν όντως αξίζουν, θα βαρεθεί και θα φύγει... αλλά μετά λεω πως αυτό το τελευταίο είναι απλά μια ουτοπία, γιατί αυτός ο εαυτός ξεκινά και καταλήγει μέσα σου, κι ότι άρα πρόκειται για μια δικαιολογία που μεταθέτει την ευθύνη στους άλλους, ένα δικό του κόλπο… κάπως έτσι, αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ…κι αν δηλ. εχεις βρει εσυ μηχανισμους απεναντι σε αυτό...

Εδώ και αρκετά ποστ είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου να μιλάει για μένα, οπότε απλά σωπαίνω κι ακούω. Ο τρόπος που γράφεις, αυτά που λες και η ακρίβεια με την οποία περιγράφεις τι ακριβώς συμβαίνει...

Επί του προκειμένου. Από που ν\' αρχίσω;

Το \"τα θες όλα\" νομίζω ότι είναι ένα κλασικό κόλπο του κακού εαυτού. Less is more.
Μπορεί ας πούμε να θες να\' σαι \"τέλειος\". Δεν γίνεται. Επέκτεινε το παντού αυτό.

Συμφωνώ ότι ελλίσσεται και μεταλλάσσεται ο κακός εαυτός αλλά αν το καλοσκεφτείς, έχει έναν και μόνο στόχο: να μείνεις μόνος σου.

Κατανοώ απόλυτα και το άλλο που λες, ότι μόνο αν πεισμώσεις/πορωθείς ή υπερενθουσιαστείς για κάτι, φεύγει. Σαφώς αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει όλη την ώρα.

Με ρώτησες αν έχω δοκιμάσει να κλείσω τα μάτια μου και τι συμβαίνει. Ναι και τον έχω νικήσει κατά κράτος, αλλά πολλές φορές έρχεται δριμύτερος και κατακλυσμιαίος. Σαν ένα αφηνιασμένο σκυλί που θέλει να σ\' αρπάξει απ\'το μπράτσο και να σε πετάξει από την άλλη πλευρά, μακρυά από τον άλλο. Και πάλι το μυστικό νομίζω είναι να κλείσεις τα μάτια σου αν μπορείς.


Στο τελευταίο που είπες, έχεις και αλήθεια και ψέμα μέσα. (γι\' αυτό εξάλλου είναι και τόσο δύσκολο νομίζω να διαχωρίσουμε αυτούς τους εαυτούς).
Ως ένα βαθμό μερικοί άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Μπορεί, ίσως να τα καταφέρουν, αλλά θα είναι ταλαιπωριμένοι. Δυστυχισμένοι. Άλλοι ταιριάζουν περισσότερο κι αυτό είναι κάτι που ισχύει ούτως ή άλλως, και ο κακός σου εαυτός να γιγαντωθεί και ο κακός εαυτός να εξαφανιστεί.

Ο κακός σου εαυτός επίσης, νομίζω, θα προσπαθήσει να κάνει επιλογές που δεν θα έχουν μέλλον, ή εάν στην πορεία προκείψει, θα αφηνιάσει προκειμένου αυτό να \"καταστραφεί\". Δεν έχει υπομονή και δεν είναι υπέρ οποιουδήποτε συμβιβασμού.

Από την άλλη αν τον αγνοήσεις, τη στιγμή που πάει να κάνει το παιχνίδι του και αφήσεις να περάσει λίγη ώρα (ή ώρες, ή μέρα, ή και πιο πολύ - όσο χρειάζεται δηλαδή) και ξαναεπισκευτείς το \"πρόβλημα\" με καθαρό μυαλό, η αντίδραση σου θα είναι σίγουρα ωριμότερη. Η βασική λειτουργία του είναι να θολώνει και να παραμορφώνει τα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αν είσαι ήρεμος/η.

Κι εκεί νομίζω ότι είναι το θέμα.. η σχέση σου κατά πόσο μπορεί να το καταλάβει αυτό και να μην το εκλάβει σαν απόρριψη. Γιατί μέχρι να βρούμε έναν άλλο τρόπο να διαχειριζόμαστε τα πράγματα, πιο ήρεμα, αυτό μόνο το όπλο έχουμε.

[phychangel]

Originally posted by alexandros3

Originally posted by phychangel

Originally posted by alexandros3

Originally posted by phychangel

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...

Πάντως να παραδοθείς σ\' αυτόν δεν γίνεται. Κάποια στιγμή όλοι μας θα κλείσουμε τα μάτια. Ας μην έχουμε πέσει αμαχητί. Κι ας μην τα θέλουμε όλα...
(να, ας πούμε στο τελευταίο που έγραψα ο... \"κακός\" εαυτός μου, μου έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα!)

Για άλλη μία φορά ήσουν απόλυτα κατανοητή...

Δεν τον μαθαίνεις όμως σιγά - σιγά; Δηλαδή, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Δεν μαθαίνεις τα κόλπα του; Αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που κάνει το παιχνίδι του μπορεί και να χαθεί.

In any case, στα ίδια νερά πλέουμε φίλη phychangel Μακάρι να βρούμε κάποια μέρα λιμάνι.

Σίγουρα δεν γίνεται να παραδοθώ σε αυτόν, αλλά η μάχη δεν σε κουράζει;;…δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως η νίκη του δεν είναι να παραδοθείς, αλλά η ύπαρξη του και μόνο ; ίσως δηλ. αν είχες παραδοθεί, να το χες πάρει απόφαση, ενώ τώρα ξεγελιέσαι και ξεγελάς… προσπαθείς να σαι σωστός απέναντι στον «καλό» εαυτό σου και σου λέει, κράτα πισινή, μην αφήνεσαι, προστατέψου, ενώ στην ουσία θέλει να προστατέψεις εκείνον. Δεν πέφτεις όμως αμαχητί, νομίζω πως αυτό δεν γίνεται κιόλας. Κι αυτό που λες…να μην τα θέλουμε όλα, με κανει να σκέφτομαι ότι ίσως να μαι πολύ εγωίστρια τελικά…δεν θέλω όμως να μεταλλαχθώ σε κάτι που δεν είμαι, απλά να μην παλεύουν …οι εαυτοί μου, κι αν δεν χαθεί ο «κακός», να μείνει απλά σιωπηλός, να μην ανακατεύει τα πράγματα…τον «κακό» εαυτό μου τον μαθαίνω, τον έχω ήδη μάθει δηλ., και ξέρω και τι μου επιφυλάσσει. Πχ αν κάνω μια σχέση θα μου πει, φύγε πριν σε εγκαταλείψουν και θα με στοιχειώσει, ή αν κάποιος μου δείξει αγάπη…θα τον αμφισβητήσω όσο δεν πάει, αυτά αυτός ο εαυτός γιατί ο άλλος θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα και κει έρχεται η μάχη… τα κόλπα του λοιπόν τα μαθαίνω, τα ξέρω. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν εσύ μιλάς εκ πείρας κι έχει δουλέψει το μυστικό του κλείνω τα μάτια και περνάει, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο να χαθεί. Σε μένα δηλ. χάνεται όταν πεισμώνω ή όταν υπερενθουσιάζομαι με κάτι, αλλά μετά…έρχεται πάλι. Δηλ. δεν τον νικάω, απλά τον κοιμίζω ή με ξεγελά, ανάλογα από την σκοπιά που θα το δεις. Ίσως όμως να φταίει που του πάω κόντρα κι επειδή είναι δικό μου κομμάτι, άρα πεισματάρης κι αυτός, να με εκδικείται…λέω, δεν ξερω. Μπορεί να μαι εγώ ανεπίδεκτη μαθήσεως βέβαια και να ναι αυτό το θέμα μου… Και κει σκέφτομαι και τον εξωγενή παράγοντα που έλεγες, ότι δηλ. οι κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις σου ίσως θα πρεπε να μάθουν να αντέχουν αυτή την συνύπαρξη και του «κακού» εαυτού κι αν όντως αξίζουν, θα βαρεθεί και θα φύγει... αλλά μετά λεω πως αυτό το τελευταίο είναι απλά μια ουτοπία, γιατί αυτός ο εαυτός ξεκινά και καταλήγει μέσα σου, κι ότι άρα πρόκειται για μια δικαιολογία που μεταθέτει την ευθύνη στους άλλους, ένα δικό του κόλπο… κάπως έτσι, αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ…κι αν δηλ. εχεις βρει εσυ μηχανισμους απεναντι σε αυτό...

Εδώ και αρκετά ποστ είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου να μιλάει για μένα, οπότε απλά σωπαίνω κι ακούω. Ο τρόπος που γράφεις, αυτά που λες και η ακρίβεια με την οποία περιγράφεις τι ακριβώς συμβαίνει...

Επί του προκειμένου. Από που ν\' αρχίσω;

Το \"τα θες όλα\" νομίζω ότι είναι ένα κλασικό κόλπο του κακού εαυτού. Less is more.
Μπορεί ας πούμε να θες να\' σαι \"τέλειος\". Δεν γίνεται. Επέκτεινε το παντού αυτό.

Συμφωνώ ότι ελλίσσεται και μεταλλάσσεται ο κακός εαυτός αλλά αν το καλοσκεφτείς, έχει έναν και μόνο στόχο: να μείνεις μόνος σου.

Κατανοώ απόλυτα και το άλλο που λες, ότι μόνο αν πεισμώσεις/πορωθείς ή υπερενθουσιαστείς για κάτι, φεύγει. Σαφώς αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει όλη την ώρα.

Με ρώτησες αν έχω δοκιμάσει να κλείσω τα μάτια μου και τι συμβαίνει. Ναι και τον έχω νικήσει κατά κράτος, αλλά πολλές φορές έρχεται δριμύτερος και κατακλυσμιαίος. Σαν ένα αφηνιασμένο σκυλί που θέλει να σ\' αρπάξει απ\'το μπράτσο και να σε πετάξει από την άλλη πλευρά, μακρυά από τον άλλο. Και πάλι το μυστικό νομίζω είναι να κλείσεις τα μάτια σου αν μπορείς.


Στο τελευταίο που είπες, έχεις και αλήθεια και ψέμα μέσα. (γι\' αυτό εξάλλου είναι και τόσο δύσκολο νομίζω να διαχωρίσουμε αυτούς τους εαυτούς).
Ως ένα βαθμό μερικοί άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Μπορεί, ίσως να τα καταφέρουν, αλλά θα είναι ταλαιπωριμένοι. Δυστυχισμένοι. Άλλοι ταιριάζουν περισσότερο κι αυτό είναι κάτι που ισχύει ούτως ή άλλως, και ο κακός σου εαυτός να γιγαντωθεί και ο κακός εαυτός να εξαφανιστεί.

Ο κακός σου εαυτός επίσης, νομίζω, θα προσπαθήσει να κάνει επιλογές που δεν θα έχουν μέλλον, ή εάν στην πορεία προκείψει, θα αφηνιάσει προκειμένου αυτό να \"καταστραφεί\". Δεν έχει υπομονή και δεν είναι υπέρ οποιουδήποτε συμβιβασμού.

Από την άλλη αν τον αγνοήσεις, τη στιγμή που πάει να κάνει το παιχνίδι του και αφήσεις να περάσει λίγη ώρα (ή ώρες, ή μέρα, ή και πιο πολύ - όσο χρειάζεται δηλαδή) και ξαναεπισκευτείς το \"πρόβλημα\" με καθαρό μυαλό, η αντίδραση σου θα είναι σίγουρα ωριμότερη. Η βασική λειτουργία του είναι να θολώνει και να παραμορφώνει τα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αν είσαι ήρεμος/η.

Κι εκεί νομίζω ότι είναι το θέμα.. η σχέση σου κατά πόσο μπορεί να το καταλάβει αυτό και να μην το εκλάβει σαν απόρριψη. Γιατί μέχρι να βρούμε έναν άλλο τρόπο να διαχειριζόμαστε τα πράγματα, πιο ήρεμα, αυτό μόνο το όπλο έχουμε.

λες. ε;;αλλα βρε αλέξανδρε για ποιά σχεση μιλαμε;;δηλ. αυτό λεμε..ότι δεν μπορείς να μείνεις, να επενδύσεις..οπότε...; κι αυτό που πε η σοφία πιο πανω νομίζω...εντάξει, το ξερω..η ζωη χωρίς ανθρωπινες σχεσεις είναι μιση..δεν το συζητω. κι αυτό που πες εσυ δηλ. ότι πρεπει να μεινουμε ηρεμοι και να τον νικάμε..εγω τον νικαω..αλλα ερχεται πάλι...και το χειρότερο για μενα ξερεις ποιό είναι; ότι είχα και παραδόξως εχω την...ιδεα ότι είμαι δυνατη..περασα ολέθριο χωρισμό γονιων κτλ..και ψαχνοντας μεσα μου καταλαβα ότι τελικα μπορω να αντιμετωπισω πολλα και να βγω νικητρια..εκτός απο εμενα την ίδια..δεν είναι αντιφατικό; δεν σε θυμωνει; δεν σε κουραζει; εμενα με κανει να θελω να καταστρεψω τον θυτη μου..αλλα ξερεις κατι;;είναι μεσα μου..αν καταλαβαίνεις και παλι!

[Sofia]

Originally posted by phychangel
ότι είχα και παραδόξως εχω την...ιδεα ότι είμαι δυνατη..περασα ολέθριο χωρισμό γονιων κτλ..και ψαχνοντας μεσα μου καταλαβα ότι τελικα μπορω να αντιμετωπισω πολλα και να βγω νικητρια..εκτός απο εμενα την ίδια..

μα \'ετσι κ αλλιως ο εαυτος μας μπορει να γινει ο χειροτερος εχθρος μας.

εγω θα σου λεγα οχι να κοιμήσεις τον κακο σου εαυτο, αλλα να τον αγαπήσεις. οχι να τον δικαιολογήσεις, αλλα τον καταλάβεις κ να τον κατανοησεις.οτι κ αν κανει, δεν θα ναι ξεκάρφωτο...κάτι θα θελει, να πει κ να κανει

[alexandros3]

phychangel, με καλή διάθεση, όπως πάντα, σου λέω να μην δραματοποιούμε τα πράγματα. Κοίταξε τριγύρω σου. Μη μου πεις ότι δεν αισθάνεσαι την αξία σου ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Επίσης, γνωρίζεις ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Όταν ξεχνιέσαι, είσαι ο εαυτός σου, έτσι δεν είναι;
Ο \"κακός εαυτός\" θα έρθει όταν θα είσαι down, όταν θα έχεις στρεσαριστεί...
Μη ξεχνάς και κάτι άλλο. Όλα τα πράγματα μαθαίνονται.
Όχι, δεν με κουράζει και δεν με θυμώνει (πια). Αδιαφορώ (μερικές φορές ακόμα και γελάω). Με νοιάζει να κάνω αυτό που έχω να κάνω.
Δεν θέλω να τον καταστρέψω. Θέλω να αδιαφορίσω πλήρως και όσο μπορώ να του κλείσω τις στρόφιγγες, να του αρνηθώ τα \"καύσιμα\" στην πηγή του. Τις λάθος (θεμελιώδεις) σκέψεις δηλαδή. Κι όσο αυτή η διαδικασία διαρκεί, αν μπερδεύομαι, να έχω καταρτίσει από την εμπειρία μου ένα \"κώδικα κανόνων\" που να μπορώ να τον ακολουθώ σαν τυφλοσούρτι μερικές φορές, όταν χρειάζεται και δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ καθαρά.
Τόσα καταφέραμε, αυτό θα μας πάει πίσω; Δεν νομίζω.
Κάνε αυτό που φοβάσαι.
Κι η μάχη είναι διαρκείας, έτσι είναι.
Με ρώτησες τη γνώμη μου και στη λέω...

Από ένα σημείο και μετά it boils down to... faith. Σε μας και τους άλλους...

[phychangel]

εχεις δίκιο αλεξανδρε, ότι δηλ. υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα, δεν το συζητώ αυτό... απλά ο καθένας μας προσπαθεί να..λυσει τα δικά του΄, ανθρωπινο και λογικό είναι..σίγουρα υπάρχουν και σοβαρότερα όμως.
και ναι, ο κακός εαυτός θα έρθει όταν είμαι down.. ή όταν είμαι πολύ up για να μου το χαλάσει..εχεις δίκιο όμως, η αληθεια βρίσκεται παντα καπου στη μεση..τον ακους, γιατί καποιο λογο υπάρξης εχει, απλά του κλεινεις την..λεωφόρο, τον αφηνεις στα σοκάκια..κι αυτό που λες με τις μηχανικές πρακτικές αντιμετώπισης μάλλον είναι μία πολυ καλή προσωρινή λύση..ίσως δηλ. απο την επανάληψη να γίνει και καλή ως βαθιά λυση γενικά. απλα αυτη η .. μάχη διαρκείας μερικες φορες με τρομάζει...εθελοτυφλω δηλ., τα θέλω όλα τώρα στην ήρεμη και τέλεια εκδοχή τους, ενω ξερω ότι δεν θα συμβεί, ίσως γιατί εγω τουλαχιστον νιώθω πως κουραστηκα να αμφιταλαντεύομαι. και όσο για το ότι...τόσα καταφεραμε...εντάξει, κάτι είναι να κοιτας πισω, γυρω και χωρίς έπαρση, να αναγνωρίζεις πως ό,τι έχεις φτιάξει, το φτιαξες εσυ, μόνος σου, δεν το χρωστας πουθενα...μεγάλο ή μικρό δεν εχει σημασία..είναι δικό σου απόκτημα, καταλαβαίνω απόλυτα τί λες. απλα εγω πιστευω ότι λείπει κατι πολυ σημαντικό...απο την άλλη, ίσως αυτό να λείπει επειδη καταφέραμε τα άλλα..δεν ξερω αν καταλαβαίνεις. θέλω να πω...ότι παντα όταν κερδίζεις κατι, για να μπορείς να ανταπεξέλθεις χανεις κατι άλλο, ακριβώς γιατί σε κανει να ισχυροποιείς τόσες άμυνες που σιγα σιγα γίνονται αυτό που εμείς τωρα λεμε ¨κακό εαυτό\"...
εχεις δίκιο λοιπόν...καταλαβαίνω τί λες..η πίστη στον εαυτό μας θα φέρει ίσως και την πίστη στους άλλους...δύσκολο πολυ..αλλα αυτό είναι το κλειδί.
καταλαβαίνω τί λες και σε ευχαριστω για την γνωμη σου ...εχεις δίκιο, όπως και η Σοφία στο ότι εμείς παντα είμαστε οι χειρότεροι εχθροί μας. απλα σε μένα υπάρχει μια διασταση..θεωρίας και πραξης, δηλ. τα ξερω όλα αυτα και σίγουρα και γω θα τα λεγα σε σενα πχ. ..αλλα στην πραξη μπλεκονται κάπως.
όπως και να χει όμως...δεν γινεται αλλιως. θα βάλω τα δυνατά μου κι..όλους τους εαυτούς σε δραση και θα το προσπαθήσω...

κι ό,τι γίνει και όσο γίνει..one step at a time...

[alexandros3]

Να χαίρεσαι με τις μικρές σου νίκες και να τιμάς τις μικρές σου χαρές.
Σε όλους μας υπάρχει διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, απεχθάνομαι τους ανθρώπους που προφασίζονται ότι \"τα έχουν βρει όλα με τον εαυτό τους\". Συνήθως είναι ή βαρετοί ή ψεύτες, τις περισσότερες φορές και τα δύο.

Ποτέ δεν θα είναι όλα τέλεια. Ποτέ δεν θα έχεις την τέλεια δουλειά, ποτέ δεν θα έχεις την τέλεια σχέση. Όμως αν μπορέσεις και τα \"σηκώσεις\" όλα μαζί θα είσαι πολύ πιο χαρούμενη, πολύ πιο ζωντανή.

Έχουμε χάσει την... ευκολία του να κάνουμε πράγματα, όχι το ταλέντο

Και να σου πω και κάτι απλό, διαδικαστικό αλλά χρήσιμο. Όταν δεν έχεις αυτό το κάτι που σου λείπει, θα γίνεις πολύ πιο απαιτητική από τα πράγματα που έχεις. Μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις και ιδεολογήματα τελειότητας. Ρε δε γαμ...ται. Συγνώμη και για τα γαλλικά μου.

Όμως, και το βλέπω ν\' αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, όλα τα πράγματα κάνουν κύκλο κι ίσως διαπιστώσουμε ότι το αρχικό μας ένστικτο ήταν και το σωστό, απλώς τώρα το ξέρουμε.

[phychangel]

αλέξανδρε, πραγματικά σε ευχαριστω για τις συζητήσεις μας..μιλάς και εμπειρικά ( προφανώς ) και λογικά, αλλα καθόλα κατανοητά..και για εμενα που θεωρώ ότι εχω μια δική μου λογική, αυτό είναι λιγάκι σπάνιο!
θα προσπαθήσω να πιστεψω αυτό λες...θέλω δηλ. να το πιστεψω, ότι εχουμε χάσει απλα την ευκολία του να κάνουμε πραγματα και όχι το ταλέντο..μου αρεσει σαν σκεψη...
μακάρι να ναι όλα όπως διαφαίνεται και να μπορέσουμε να βρούμε ηρεμία, μεσα μας εννοώ γιατί το έξω παραπλανει και για μενα δηλ. είναι και κάπως άνευ σημασίας...

[alexandros3]

Originally posted by phychangel
αλέξανδρε, πραγματικά σε ευχαριστω για τις συζητήσεις μας..μιλάς και εμπειρικά ( προφανώς ) και λογικά, αλλα καθόλα κατανοητά..και για εμενα που θεωρώ ότι εχω μια δική μου λογική, αυτό είναι λιγάκι σπάνιο!

Εμένα να δεις, μ\'όσα έγραψες εσύ. Μ\' έχεις στείλει κανονικά και δεν στο κρύβω