μια βοήθεια - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 2 FirstFirst 12
Results 16 to 29 of 29
  1. #16
    Administrator
    Join Date
    Dec 2003
    Location
    Θεσσαλονίκη
    Posts
    1,033
    Paramythi,
    προσωπικά, θυμώνω με κάθε ψυχολόγο, ψυχιάτρο, γιατρό όποιας ειδικότητας ή άλλο ειδικό της Υγείας, ψυχικής και σωματικής που δεν αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο ως ξεχωριστή προσωπικότητα αλλά τους κατατάσσει όλους σε κατηγορίες (από δω οι πανικοί που είναι και εύκολοι, από και οι ψυχώσεις, παραπέρα οι αυτοκτονίες).

    Το είδος της διαταραχής που ο ασθενής - πελάτης αντιμετωπίζει, δεν καθορίζει την ευκολία ή τη δυσκολία, τη σοβαρότητα ή μη της κατάστασης.
    Εάν ένας άνθρωπος πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, καλώς ή καλώς πνίγεται.
    Επειδή δε πνίγεται σε ωκεανό, δε σημαίνει ότι δεν δείχνουμε ενδιαφέρον, έγνοια, νοιάξιμο. Ο άνθρωπος πνίγεται!!! και δεν έχει σημασία εάν η κατάσταση που τον πνίγει ονομάζεται \"κουτάλι\" και όχι ωκεανός. Το πνίξιμο είναι που μετράει.

    ΥΓ. χαίρομαι ιδιαίτερα και αισθάνομαι ότι η θεραπεία μπορεί να \"πάει παραπέρα\" όταν ένας θεραπευόμενος μοιράζεται μαζί μου ένα τέτοιο συναίσθημα του: ότι αισθάνεται \"σαν να μην τον ακούω, σαν να υποβαθμίζω αυτό που αισθάνεται, σαν να μην είμαι εκεί γι αυτόν\".
    Το φόρουμ αυτό, δεν υποκαθιστά τη θεραπεία με τον ψυχολόγο ή τον γιατρό σας. Απευθυνθείτε σε ειδικό, αν κάνετε σκέψεις που μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνες για τον εαυτό σας ή τους άλλους.

  2. #17
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    Καλημέρα,
    όντως paramythi ο γιατρός σου μοιάζει πολύ στον γιατρό του φίλου μου... έτσι αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Ο οποίος φίλος μου πήγε εχθές στον γιατρό του και με πήρε τηλέφωνο μετά νοιώθοντας εντελώς καλά. Είναι πολύ περίεργο πως αλλάζει η διάθεσή του μέσα σε μια ώρα. Φεύγει από τον γιατρό αφήνοντας τις φοβίες του πίσω. Εχθές συγκεκριμένα ο γιατρός του είπε (εκτός άλλων) οτι πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί. Η εξάρτησή του από άτομα και καταστάσεις τον κρατάει πίσω και του δημιουργεί προβλήματα. Επίσης του είπε να μη με βλέπει σαν μαμά του και να μη με παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας... εύκολο να τα λες, δύσκολο να τα κάνεις. Τι να πω, ελπίζω αυτή τη φορά η αισιοδοξία και η γαλήνη του να κρατήσει περισσότερο....

  3. #18
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Καλημέρα!
    Εκεί ακριβώς λοιπόν είναι το κλειδί. Αν το δούμε λογικά, αυτές οι μεταπτώσεις της διάθεσης έχουν να κάνουν καθαρά με ψυχολογικούς παράγοντες και όχι με οργανικούς. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά αν έχεις κάτι οργανικό, το έχεις συνέχεια. Σίγουρα και η διάθεσή σου παίζει ρόλο, αλλά κι αυτό δεν σ\' αφήνει.
    Τα σχέδια που έχετε για τις επόμενες ημέρες, είναι πολύ καλά και σίγουρα θα τον βοηθήσουν να ξεχαστεί από τις άσχημες σκέψεις. Όταν επιστρέψει στην καθημερινότητα, απο \'βδομάδα ίσως, πάω στοίχημα ότι για μια-δυο μέρες θα είναι μια χαρά. Προσωπικά εύχομαι να το ξεπεράσει τελείως, αλλά αν αυτό δεν γίνει και καταπέσει πάλι, καλό θα είναι να φέρνει τις καλές στιγμές στο μυαλό του και θα δεις οτι όταν το κάνει θα καλυτερεύει.
    Με τον καιρό θα το ξεπεράσει, μην ανησυχείς. Θα δεις..

    Στο θέμα του γιατρού, συμφωνώ κι εγώ. Μια δεύτερη γνώμη ποτέ δεν έκανε κακό. Αντιθέτως, μόλις διασταυρώσει τις γνώμες των επιστημόνων, θα ανακουφιστεί κι άλλο.

  4. #19
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    Μακάρι Giorgo, μακάρι να το ξεπεράσει. Είναι πολύ ψυχοφθόρο και για μένα να περιμένω ενδόμυχα την επόμενη \"κρίση\" του. Όσο για τον γιατρό, δε νομίζω ότι μπορώ να τον πείσω να δει κάποιον άλλο. Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου... Εύχομαι σε όλους μας ηρεμία και ευτυχία...

  5. #20
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Ντορίνα,
    Ξέρω καλά πόσο ψυχοφθόρο είναι. Οι περισσότεροι άνθρωποι \"συμπάσχουν\" με κάποιον που ταλαιπωρείται απο κάτι. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι αγαπημένο μας πρόσωπο.
    Σας εύχομαι ότι καλύτερο. Για οτιδήποτε χρειαστεί, είμαστε εδώ.

  6. #21
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    Ένα τελευταίο πράγμα θα πω και ζητάω συγγνώμη εκ των προτέρων αν θα είμαι απότομη: καταλαβαίνω την δυσκολία του να προσπαθείς να ζήσεις με όλο αυτό το άγχος αλλά νομίζω ότι πρέπει να σκέφτεσαι και αυτούς που είναι δίπλα σου. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε κανέναν από εσάς, δε σας ξέρω, με τον φίλο μου είμαι εκνευρισμένη. Ενώ εχθές που ήταν στο σπίτι του ήταν μια χαρά (αφού είδε τον γιατρό του), σήμερα ήρθε και δεν ήταν πάλι πολύ καλά. Δεκτό και αυτό. Μου είπε όμως κάτι που ήταν πολύ άσχημο. Μου λέει \"προσπαθώ να βρω κάτι εδώ να με κάνει να νοιώσω καλά\". Ε οχι! αυτό δεν το δέχομαι... Κάνω τόσες προσπάθειες και συναντάω τελικά έναν άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δέχομαι το γεγονός ότι αυτή την περίοδο δεν παίρνω τίποτα από αυτή τη σχέση παρά μόνο δίνω, δέχομαι την αλλαγή της διάθεσης, την απομάκρυνσή του από μένα αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την αχαριστία... Συγγνώμη για το ξέσπασμα αλλά είμαι πολύ λυπημένη...

  7. #22
    Member
    Join Date
    Jun 2005
    Posts
    40
    Dodoni

    θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο γιατρός μου έδειχνε μια φαινομενική αδιαφορία προς τη μεγιστοποίηση του προβλήματος που εγώ του περιέγραφα, δηλώνοντας με αυτή τη στάση του ότι ο πανικός σήμερα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο ή επικίνδυνο. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μετριάσει το άγχος μου και να με ηρεμήσει. Ως προσωπικότητα με σεβάστηκε απόλυτα, στάθηκε κοντά μου όποτε τον είχα ανάγκη και κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου περνάω πολύ ωραία γιατί μιλάμε και χίλια δυο άλλα πράγματα φιλοσοφώντας. Αν και κοστίζει πανάκριβα η επίσκεψη, ποτέ δεν μου είπε έλα να σε δω ξανά την τάδε του μηνός, ίσα ίσα μου τόνισε \"ότι εγώ δεν θα σε κοροϊδεύω να σου παίρνω τα λεφτά\". Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και τον αγαπώ πάρα πολύ ως άνθρωπο, ενώ τον εκτιμώ απεριόριστα και ως κορυφαίο επιστήμονα.

    Επίσης έχω την εντύπωση (εδώ μπορεί να κάνω λάθος) ότι οι ψυχίατροι δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ψυχολογική προσέγγιση ή την ψυχοθεραπεία του ασθενούς - εκτός και αν έχουν την ειδικότητα του ψυχοθεραπευτή- απλά κάνουν τη διάγνωση και συνταγογραφούν. Το βάρος εδώ καλείται να το σηκώσει ο ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής, ο οποίος θα προσπαθήσει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή, θα τον βοηθήσει να ξετυλίξουν μαζί το κουβάρι και τέλος να τον οδηγήσει στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και της λύτρωσης.
    Όπως και να έχει πάντως, όλοι και ο καθένας χωριστά θα πρέπει να είναι επαγγελματίες στο είδος τους και για να είμαστε ρεαλιστές πάντα υπάρχουν τα μαύρα πρόβατα...

    ʼσχετο, αλλά έχετε προσέξει ποτέ ότι όλοι οι ψυχίατροι μοιάζουν μεταξύ τους στο ....βλέμα, είναι όλοι σχεδόν ανέκφραστοι, απαθείς και ψυχροί....άκρως ερωτικοί θα έλεγα....

    DORINA, ο φίλος σου έχει επισκεφτεί καθόλου αυτό το φόρουμ ή άλλα σχετικά site; θα του κάνουν πολύ καλό.
    Όσο για σένα δεν χρειάζεται να είσαι λυπημένη, να ξέρεις ότι αυτή η ασθένεια δεν σε αφήνει να ζεις και να λειτουργείς φυσιολογικά, είναι σαν να έχει μαραζώσει ο εαυτός σου και προσπαθείς 24 ώρες το 24ωρο να καταλάβεις τι είναι αυτό που έχεις, γιατί το έχεις εσύ και όχι κάποιος άλλος, που θα σε οδηγήσει, πόσο θα κρατήσει, τι πήγε στραβά στη ζωή σου, που έφταιξες. Επαναπροσδιορίζεις τα πάντα και θέλει πολύ χρόνο να ξαναμπούν όλα στη θέση τους. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα puzzle με εκατομμύρια κομματάκια, αν έχεις βοήθεια θα το τελειώσεις πιο γρήγορα....

    Καλό βράδυ σε όλους

  8. #23
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Παρά το γεγονός οτι τα συμπτώματα είναι σχεδόν ίδια σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο ο τρόπος που αντιμετωπίζονται, αλλά και οι παράγοντες που ανακουφίζουν τον καθένα ξεχωριστά, είναι διαφορετικοί. Είναι πραγματικά άξιο αναφοράς.
    Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε ξεπεράσει άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, το ανώτερο όριο του άγχους. Προσωπικά, λόγω διαφόρων παραγόντων (κυρίως επαγγελματικών), έχω βρεθεί σε επίπεδα παραπάνω του φυσιολογικού άγχους. Γνωρίζοντας παρόλα αυτά οτι τα όποια δυσάρεστα συμπτώματα (αδιαθεσία, στεναχώρια, αστάθεια, ζάλη) διαρκούν στα αλήθεια πολύ λίγο, εκείνη τη στιγμή δύσκολα καταφέρνω να τα απομακρύνω αμέσως. Συνήθως αυτό που με ανζκουφίζει, το φάρμακο που λένε, είναι η απλή κουβέντα. Όχι απαραίτητα του στυλ \"Τι έχω ρε συ;\", \"Τίποτα. Το έχω πάθει κι εγώ\" κλπ. Η κουβέντα ακόμα και για άσχετα πράγματα με κάνει και το ξεπερνάω. Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ κουβέντα, όχι πολυλογία ή \"μονότερμα\" από μέρους μου. Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ στη ζωή μου ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Καταλαβαίνω όμως οτι οι κακές σκέψεις που υπάρχουν συνειδητά χωρίς απαραίτητα να ασχολείσαι με αυτές, φεύγουν αν το μυαλό σου απασχοληθεί με κάτι άλλο. Όσοι από σας έχετε κάτι παρόμοιο, δεν έχετε παρατηρήσει οτι αν πλακώσει πολλή δουλειά ξεχνιέστε αμέσως; Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι πρέπει μόλις νιώσουμε άσχημα να ψάχνουμε να βρούμε κάτι ή κάποιον να \"ξεχαστούμε\". Σημαίνει όμως κάτι πολύ σημαντικό. Οτι δεν έχουμε ίσως βρεί ακόμα τον τρόπο να πούμε εκείνη την ώρα στο μυαλό μας \"Όχι. Δεν έχεις τίποτα, δεν χρειάζεσαι κάτι για να ξεχαστείς, δεν θα πάθεις τίποτα άλλο, σύνελθε!\"
    Προσωπικά, ποτέ δεν έχω πει σε κανέναν άνθρωπο κάτι ανάλογο με τον φίλο σου, Ντορίνα. Χωρίς βέβαια αυτό να το λέω για να τον μειώσω. Το λέω καλοπροαίρετα και θέλω να καταλάβεις τι εννοώ. Δεν είπα ποτέ \"δεν με βοηθάς κι εσύ\" ή κάτι ανάλογο. Ίσα-ίσα, είμαι τόσο καλός, χαζός; Πείτε το όπως θέλετε. Όταν έχω κάποιον δικό μου άνθρωπο κοντά μου όταν δεν αισθάνομαι τόσο καλά, χειροτερεύω από μόνος μου την κατάστασή μου προσπαθώντας να μην τον αγχώσω κι αυτόν. Ξέρω, ξέρω. Το μεγαλύτερο λάθος μου. Τον τελευταίο καιρό το ελέγχω όμως κι αυτό. Βέβαια, η κουβέντα αυτή του φίλου σου σε γενικές γραμμές για κάποιον που δεν έχει βρεί ακόμα το κουμπί του εαυτού του, είναι φυσιολογική. Όπως και η αντίδρασή σου βέβαια. Θέλει υπομονή. Δυστυχώς έτσι είναι. Θέλει υπομονή κι απ\' τους δυο σας, κι ας σου ακούγεται λίγο εγωϊστικό αυτό.

    Κλείνοντας, θέλω να πω οτι ίσως τελικά αν διάβαζε ένα-δυο posts από αυτό το forum, να αισθανόταν πολύ καλύτερα και μάλιστα για αρκετό χρονικό διάστημα.
    Σας κούρασα πρωϊνιάτικα με αυτά που έγραψα. Πιστεύω αυτά τα παραδειγματάκια να βοηθήσουν οποιονδήποτε. Ένα ελάχιστο κομματάκι βοήθειας, σίγουρα είναι μια νίκη απέναντι στην \"κακή\" πλευρά του μυαλού μας.

  9. #24
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    Καλημέρα...
    ελπίζω να είναι καλή γιατί η χθεσινή ήταν χάλια.... βρέθηκα με τον φίλο μου και δεν άντεξα και μ\'επιασαν τα κλάματα. Τέλος πάντων. Μετά το ξεπέρασα και είμασταν καλύτερα... Είναι απίστευτο πάντως. Πραγματικά απίστευτο πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος. Αυτό με πληγώνει περισσότερο. Θέλω πίσω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα...
    Πάντως δεν ξέρω αν πρέπει να αρχίσει να ψάχνει στο δίκτυο. Κάθε τι τον τρομάζει.. μπορεί να διαβάσει κάτι και να τον τρομάξει... δεν ξέρω...
    Giorgo, σίγουρα υπάρχουν άλλοι σε αυτό το forum που είναι ειδικοί και μπορούν να σε συμβουλεύσουν καλύτερα, αλλά από όσα έχω διαβάσει έχω καταλάβει ότι η βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή είναι πολύτιμη. Μήπως να το σκεφτόσουν;

  10. #25
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    paramythi: αυτό ακριβώς που περιγράφεις έχει πάθει ο φίλος μου. Έχει μαραζώσει... θα γίνει καλά; θα βρει τον εαυτό του ξανά; υπάρχουν άτομα που το έχουν ξεπεράσει τελείως;

  11. #26
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Ντορίνα,
    Συνειδητά, δεν πήγα σε ειδικό, όταν δεν ήξερα τι έχω γιατί μου συμβαίνει και γιατί (νόμιζα) οτι συνέβαινε μόνο σε μένα. Υπήρξαν στιγμές που λόγω αγοραφοβίας αισθανόμουν άβολα στον πολύ κόσμο. ʼλλες φορές αισθανόμουν ακόμα χειρότερα. Τώρα, 3 χρόνια μετά την πρώτη \"ανεξήγητη\" ζαλάδα, έχω μάθει όχι μονο απλά να το ξεπερνάω όταν χρειαστεί, αλλά μου φαίνεται πως κάποια στιγμή θα περάσει τελείως.
    Αν μετριαζόταν κάπως και το άγχος της δουλειάς, θα είμουν ακόμη καλύτερα. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ φυσικά οτι η βοήθεια ενός ειδικού δεν είναι πολύτιμη.

    Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φτάσει σ\' αυτό το σημείο κι ο φίλος σου. Θα δεις οτι θα καλυτερεύσει κι ας μην φαίνεται να γίνεται αυτό τώρα.

  12. #27
    Member
    Join Date
    Jun 2005
    Posts
    40
    Dorina,

    όπως θα διαπιστώσεις και η ίδια, υπάρχουν άτομα μέσα από αυτό το φόρουμ που έχουν θεραπευτεί πλήρως. Πιστεύω ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, ωστόσο θέλω να παραμείνω προσγειωμένη. Όσο κρατάς μια μετριοπαθή στάση μην ελπίζοντας σε τίποτα τόσο γλιτώνεις από τα δεσμά της ελπίδας και την απογοήτευση. Και όσο περισσότερο έχεις καταπιέσει τον εαυτό σου για χάρη των πρέπει και των άλλων γύρω σου, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το διάστημα που θα υποφέρεις, τουλάχιστον μέχρι να αμβλυνθούν οι εσωτερικές συγκρούσεις (πόλεμος των θέλω με τα πρέπει).
    Κοντεύω 4 χρόνια με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και πανικούς και πρώτη φορά αρχίζω να θυμίζω τον παλιό εαυτό μου. Θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές είμαι πολύ καλά πλέον, με τις εξαιρέσεις του βέβαια που τις αποτελούν τα κατάλοιπα των φοβιών και των λανθασμένων αντιλήψεων.
    Χρειάζεται όμως μεγάλος αγώνας. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει πάρα πολύ και θα έλεγα μάλιστα η κατάλληλη θεραπεία τον κατάλληλο χρόνο.
    Στην περίπτωση του πανικού, οι περισσότεροι συστείνουν τη γνωσιακή θεραπεία ως την πλέον ενδεδειγμένη. Από την εμπειρία μου σου λέω ότι βοηθάει αλλά παροδικά μόνο. Αν και εγώ σνόμπαρα την ψυχαναλυτική ως παρωχημένη κατεύθυνση, τους τελευταίους μήνες που την ακολούθησα με βοήθησε πάρα πολύ και ουσιαστικά. Κατάλαβα πλέον το \"πως και γιατί συνέβη αυτό σε μένα\".
    Πάντως ο φίλος σου δεν θα βοηθηθεί όπως πρέπει μόνο από τον ψυχίατρο (είναι βέβαια χρήσιμος). Και τούτο γιατί θα πρέπει να θέσει ερωτήματα στον εαυτό του για να πάρει απαντήσεις, να θυμηθεί γεγονότα, να ξαναβιώσει τα τραύματα και να αντιδράσει τώρα όπως δεν αντέδρασε τότε, να δει τα λάθη του κ.ο.κ. Θα ξαναζήσει ολόκληρη τη ζωή του και θα τη συνεχίσει πάνω σε νέες και πιο στέρεες βάσεις.
    Μακάρι να υπήρχε και για μένα ένας άνθρωπος πριν από κάποια χρόνια, ο οποίος θα με ενημέρωνε για όλες τις εναλλακτικές και δεν θα είχα την ψευδαίσθηση ότι παρουσίαζα βελτίωση εξαιτίας των χαπιών (αυτό ήταν παράπονο στην τύχη μου).
    Αν δεν καταλάβεις τα αίτια της ασθένειας μέσα από μια θεραπεία, δεν πρόκειται ποτέ να το ξεπεράσεις μόνος σου, ακόμα και αν περνάς περίοδο ύφεσης ή εξαφάνισης των συμπτωμάτων.
    Όπως λέει όμως και ο Γιώργος, κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία και το δικό του τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης.
    Εδώ απλώς παραθέτουμε εμπειρίες και ευτυχώς υπάρχει τέτοια ποικιλία εμπειριών και απόψεων, ώστε ο κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να λάβει σφαιρική ενημέρωση για όλες τις καταστάσεις και να επιλέξει τη θεραπεία που του ταιριάζει (και έχοντας στο μυαλό του την εναλλακτική στην περίπτωση που η πρώτη αποτύχει).

    Υπομονή Dorina
    Η περίσταση απαιτεί χρόνο και επιθετική αντιμετώπιση

    Υ.Γ Πράγματι θα του κάνει καλό το φόρουμ, θα διαπιστώσει ίσως για πρώτη φορά ότι δεν είναι ο μόνος που περνάει κάτι τέτοιο.

  13. #28
    Junior Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    16
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.
    paramythi διαβασα προσεχτικα αυτά που μου γράφεις. Όντως και ο φίλος μου ήταν (τώρα ευτυχώς λιγότερο) ένας άνθρωπος που καταπίεσε πολύ τα δικά του θέλω για τα πρέπει και τα θέλω των άλλων. Στην 4χρονη σχέση του ήταν πάρα πολύ καταπιεσμένος και δεν ζούσε φυσιολογικά. Τον έχει επηρεάσει άραγε τόσο πολύ αυτή η εμπειρία; Πολύ πιθανόν. Πάντως είναι δύσκολο για μένα να πάρω πρωτοβουλίες και να τον ωθήσω να κάνει πράγματα (όπως να μπει στο συγκεκριμένο site) γιατί φοβάμαι μήπως πάω ενάντια στην τακτική του γιατρού του. Αν διαπιστώσει ότι αυτό που έχει ίσως είναι σοβαρό και ότι το αντιμετωπιζουν και άλλα άτομα που έκαναν χρόνια να θεραπευτούν θα τρομάξει. Είμαι σίγουρη γι\'αυτό. Νομίζω ότι η μόνη λύση είναι να μιλήσω με τον γιατρό του και να μου πει ο ίδιος. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό...
    Πάντως το Σαββατοκύριακο (πήγαμε εκδρομή) ήταν πολύ πολύ καλά και σήμερα σηκώθηκε και άρχισε διάβασμα. Είναι πάλι ο παλιός του εαυτός. Ελπίζω μόνο να κρατήσει αυτό... Έχω καταλάβει ότι όταν είμαστε με παρέες και κάνουμε διάφορες δραστηριότητες είναι πολύ καλύτερα. Γιατί άραγε; Ξεχνιέται; ʼρχισα να είμαι πιο αισιοδοξη....

  14. #29
    Senior Member
    Join Date
    May 2005
    Posts
    111
    Dorina, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ κάτι..

    Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορείς να προσφέρεις στο φίλο σου είναι πολύ απλό..κι όμως πολύ δύσκολο..
    Απλά, να είσαι εκεί..
    Να κάνεις υπομονή..
    Να τον δέχεσαι όπως κι αν είναι, ότι κι αν κάνει, ότι κι αν λέει..

    Σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεί τον εαυτό του για να μπορεσει να δει ξεκάθαρα τι πέρασε και πόσο πολύ τον βοήθησες με τον τρόπο σου..

    Όλα αυτά βέβαια, όσο εσύ έχεις τη θέληση να τα κάνεις..να τα προσφέρεις..

    Σου εύχομαι καλή δύναμη και καλό κουράγιο..

Page 2 of 2 FirstFirst 12

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •