Παιδική κακοποίηση και ερωτικές σχέσεις του ενήλικα/πρώην κακοποιημένου παιδιού

[kutchunie]

νομιζω οτι τα στανταρ για τους ανθρωπους διπλα μου ειναι ασυνειδητα... δεν ξερω πως τα καταφερνω αλλα οι περισσοτερες φιλες μου ειναι σε δυσκολιες και εγω καταληγω σαν λυσαρι να προβαλλω λυσεις, να συμπαρισταμαι και να ενθαρρυνω...
με τους αντρες φιλους μου ειμαι πιο ανεμελη, ισως γιατι οι αντρες δεν αγχωνονται τοσο οσο εμεις.

[QUOTE=Mara.Z;668980]Μάλλον θέλεις να είσαι το στήριγμα, η κινητήρια δύναμη κάποιου ανθρώπου για να μπορείς να θαυμάζεις το αποτέλεσμα και να νιώθεις πληρότητα. Δεν είναι τυχαία η επιλογή των φίλων. Επίσης, οι φίλες σου είναι αναλόγως υποστηρικτικές; σε στηρίζουν; τους δινεις την ευκαιρία να το κάνουν; και αν ναι το κάνουν με τον ίδιο ζήλο ή σε ξεπετάνε; Οι αντρες ως πρότυπο ισως να είναι πιο παθητικές φιγούρες και λόγω προκατάληψης να είσαι εσύ πιο χαλαρή απέναντί τους. Και τα δυο φυλα αγχώνονται το ιδιο απο κοινους στρεσογόνους παράγωντες, απλώς η γυναίκα θα επικοινωνήσει το αγχος της πιο θυματοποιημένα, ενώ ο αντρας αν αγχωθεί μπορεί να γίνει πιο επιθετικός, άμεσα ή παθητικά. (παθητική επιθετικότητα ειναι όταν η γλώσσα του σώματος και η λεκτική επικοινωνία είναι κοφτή αυστηρή και αιχμηρή.) Αυτό η διαφοροποίηση είναι περισσότερο κοινωνιολογική, διότι η γυναίκα με το αβανταζ του αδύναμου φίλου θα μεταφράση μια δυσκολη κατάσταση ως ατυχία και θα την επικοινωνησει στο ρόλο του θυματος, ενώ ο αντρας όντας ο ισχυρός, ο προστάτης, υποσυνείδητα δεν δινει στον εαυτό του περιθωρια αποτυχίας, γιατί η αποτυχία του (η οποία είναι στην ουσία ο λόγος να στρεσάρεται) είναι το πράγμα εκείνο που τον κανει να χάνει τον ρόλο του ισχυρού, αρα και την αντρική υπόσταση του, επομένος η αντιδραση για να αποδείξει τον ανδρισμό είναι ο θυμος, η επιθετικότητα.

Τωρα με τους συντροφους που επελεξα, εδω τα πραγματα αλλαζουν... η 1η σκεψη αυθορμητα ειναι αν θα τον ενεκριναν οι γονεις. Οποτε οπως καταλαβαινεις, για να παρει καποιος την εγκριση των γονιων μου, εστω και σε ενα ιδεατο/φαντασιακο επιπεδο, στους γονεις δηλαδη που εχω ενσωματωσει στον πυρηνα μου, πρεπει να ειναι ισοτιμος. Κατι που τελικα δεν ειναι τοσο απλο, γιατι οσοι εχουν κανει καλες σπουδες, εχουν καλη δουλεια, ειναι ανεξαρτητοι κλπ θελουν να ζησουν τη ζωη τους, δεν θελουν σχεσεις και δεσμευσεις. Οπως και εγω δε γουσταρω να παιξω το ρολο της καλης νοικοκυρομανας αλλα θελω εναν νορμαλ ισοτιμο συντροφο. Αυτα ακουγονται οξυμωρα....

Κοίταξε, πριν περάσω απο την φάση της θεραπείας κάπως ετσι εβλεπα τα πράγματα. Όλοι οι αντρες είναι κατωτερα όντα, δε θελω να θυσιασω την καριέρα ή την εξέλιξη μου για κανένα ανθρωποειδές επειδή και μόνο εχει εξωτερικά γεννητικά οργανα και εγώ δεν πρόκειται να γίνω χαρωπή νοικοκυρά για κανέναν, ΕΓΩ ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ, ΘΑ ΞΕΦΥΓΩ. Να σου πω τι λέω τώρα;; ΜΑΛΑΚΙΕΣ και φοβισμένες ασυναρτησίες.
Οι αντρες δεν ειναι κατώτερα όντα, ο πατέρας μου ηταν. Όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως φυλου, αξίζει, εχει μια αξία. Ευτυχώς δεν υπάρχουν χρηματιστήρια προσωπικότητας και έχουμε την μοναδική ευκαιρία και ηδονή να κάνουμε το υποκειμενικό μας valueation σε κάθε ψυχη που βρισκεται κοντα μας. Και να επιλέξουμε πόσα αξίζει για να δώσουμε απο το εγώ μας. Δευτερον, εντελώς άκυρο το να θεωρει η συγχρονη γυναίκα καταπίεση το να γίνει "δουλα και κυρα" στον αντρα της. Όλη μέρα λειπουμε απο το σπίτι, είμαστε το ιδιο ή και περισσοτερο ικανές σε εγρασιακό επιστημονικό πολιτικό και κοινωνικό τομέα. Γιατί να επιλέξει να δεσμευτεί ενας αντρας με μια γυναίκα που δε νοιώθει και το μόνο που την νοιάζει είναι να νοιώσει μέσω της επαγγελματικής επιτυχίας την καύλα που7 δε μπορεί να νοιωσει απο μια ανθρωπινη σχέση επειδη φοβάται! Αν ημουν αντρας θα γινομουν gay , δε θα χα λόγο να είμαι με ένα πλάσμα το οποίο καταντά απο την αντίθετη πλέυρά, ενα ανθρωποειδες με εσωτερικά γεννητικά οργανα. Όταν αγαπάς τον άλλο και έχεις τσεκάρει και τεσταρει πως και ο αλλος νοιώθει και επικοινωνει εμπράκτως τα ανάλογα, (τσεκάρεις όσο μπορείς, γιατί και το αδειασμα δεν είναι καθόλου ωραίο και αν μπορείς να το αποκλείσεις το κάνεις), τοτε δεν θες απλώς να δώσεις γίνεσαι χείμαρος.
Να στο πω και εντελώς λιανά, θελω ο αντρας μου όταν σκέφτεται το σπίτι μας και εμένα, να εχει στο μυαλό του την ερωμενη που δε θα εβρισκε πουθενα αλλου ακομη κι αν χρυσοπλήρωνε, το εστιατόριο που ακόμα και οι χρυσοι σκούφοι δεν πιάνουν μια μπροστά του, τον καθαρο αερα και την φρεσκαδα και την καθαριότητα που δε θα εβρισκε ουτε στους πιο κρυσταλλινους καταρακτες, την χαλάρωση την ηρεμία την ζεστασια και την γαληνη και την αποδοχή που δε θα τα εβρισκε ουτε και στον παράδεισο, θελω να σκέφτεται πως το σπίτι μας είναι το πιο ηρεμο λιμάνι ακόμη κι αν εξω φυσανε 12 μποφόρ και πως ότι κι αν γινει ολα θα ξεκινουν και θα ληγουν μέσα σε αυτό ακόμη κι αν υπάρχουν απώλειες. Η οικογένεια στην οποια μεγάλωσα ήταν το ακρως αντίθετο. Ε ολα αυτα εγω τα θέλω και είναι η προτεραιότητα μου και ειναι και πραγματα για τα οποία δεν είχα επιθυμία πριν γνωρισω τον αντρα μου, αυτος μου τα έμαθε, αυτος μου ξυπνησε αυτα τα ενστικτα. Όλα αυτά απαιτουν όμως δουλειά και σου υπογράφω, και καλη δουλειά έχω, καλυτερη απο του συζύγου τουλαχιστον προς το παρόν και δοξα τω θεό εχουμε ενα ευ ζειν απο οικονομικής άποψης και μορφωμένοι είμαστε, εγώ μόνη κατάφερα σπουδές και εργασία, είναι το πιο κουραστικό πράγμα ολη αυτή η καθημερινη προσπάθεια, να είσαι μαμά, να είσαι επαγγελματίας, να είσαι η προσεγμένη συζυγος και περιποιημένη γυναίκα, γκόμενα για τον αντρα σου, η καλη νοικοκυρά, η ακουραστη ερωμένη, η κοινωνικά δραστηρια γυναικα. Αλλά ξέρεις κάτι; Πετυχα. Μεσα σε ενα παράλογο και εξωφρενικά σκληρό κόσμο, εχω χτισει ενα κόσμο δικό μου, πραγματικό κόσμο όμως, όχι οπως οταν ημουν παιδι και μιλουσα σε φανταστικές μητέρες όταν ενοιωθα φοβο, και στον κοσμο αυτό είμαι το κεντρο για τον αντρα μου, η μηχανή που κινει τα νηματα κι αυτός είναι το καυσιμο, η δυναμη που κινη το συμπαν μας. Θελω να είναι η ζωή μου ο αντρας μου πάντα, ακομα κι οταν γινουμε πιο γκρινιαριδες μιζεροι απο οτι ειμαστε τωρα και μεγαλωσουμε και πλαδαρεψουμε. Και θελω να ειμαι η δικη του ζωή. Και δεν στερηθηκα ουτε επιτυχια επαγγελματική ουτε καταξίωση. Αν με ρωτουσες λοιπον τωρα θα σου έλεγα οτι ο ιδανικός συντροφος ειναι αυτός που σε δέχεται σα να σαι το πετσι του και δεν κοιτάει να σε κάνει δεκανίκι αλλά γινετε μοχλός να προοδεύσεις και ως ζευγάρι και ως μονάδα.

Και για να σου μιλήσω και λίγο γι αυτα που λες σχετικα με τον συντροφο και τα προτυπα. Δεν προκειται να κανεις ποτε μια σχεση με τον τρόπο που την φαντασιωνεσαι αν το πας σολο αρκουδα ετσι. Κατ'αρχας αν αυθόρμητα σου βγαινει να ειναι εγκεκριμένος απο τους γονεις, τοτε κανενα γκομενο σου δε γουσταρες πραγματικά. Εμπαινες στη διαδικασια συσχετισης για να σου βγει τελικά κάτι το οποίο θα ενέκρινε η μανα σου και τελικά να αποκατασταθείς μεσα σου ως καλή κόρη, να μπορεσεις επιτελους να νοιωσεις αποδεκτή και για την επιλογή και για την διαχειρηση στην εκβαση μιας δυνητικά επιτυχημενης σχέσης που στην ουσια τιποτα δεν εχει να σου προσφέρει. Ο ανθρωπος που χαρακτηριζεις ανεξαρτητος, ειναι στην πραγματικότητα αδιάφορος και όχι ανεξαρτητος. Και για να ειμαστε δίκαιοι, η αδιάφορη είσαι εσυ στη σχεση. Αν υποσυνείδητα οι αντρες με καλες σπουδες, καλη δουλεια και ανεξάρτητοι, προεξοφλούνται ως "μπερμπαντιδες" που θεολουν δηλαδη να ζησουν τη ζωη τους, εχουν φάει το Χ απο εσένα πριν καν σε ρωτησουν πως σε λένε, δεν ασχολήσαι εσυ σοβαρα αρα κι αυτοι βλέπουν τι οφελος μπορει να εχουν βραχυπροθεσμα και ανοιγουν κεραίες για κάτι πιο συνειδητοποιημένο. Ίσως βέβαια, να τους θεωρεις και αδιάφορους ή να προεξοφλείς την αποτυχία και να σε καθησυχαζεις λεγοντας οτι σε συμφερει κιολας γιατι δε γινεσαι νοικοκυρα και να πετάς και το μπαλάκι του πταιειν σε αυτους που θελουν να ζησουν τη ζωη τους και καθαρίζεις, γιατί στην ουσία δεν είναι αυτό που ψάχνεις. Δε ζουμε το 1800 η γυναίκα δεν εχει αναγκη τον αντρα για να είναι κάτι. Αν είσαι καθηγήτρια πανεπιστημίου ας πουμε, το να χεις αντρα εναν γιατρο τι εχει να σου προσφέρει ως προς την αυθεντία; τιποτα. Το να εχεις μια οικονομικη επιφάνεια και μια κοινωνικη θέση Α ο αντρας πλέον ουτε έχει να δώσει κατι παραπάνω, αλλά ουτε και να ελαττώσει. Κατι τέτοια κολλάνε σε κάτι τεμπέλες απαιδευτες, η οποίες είναι εντελώς κενές και μόνο η φιγουρα θα τις κάνει να φένονται ανθρωποι, κι αυτο για όσο περνά η μπογια τους, μετά γίνονται απατημένες σύζυγοι, πράγμα που πιστευω πως δεν ταιριαζει ουτε αξίζει σε ανθρωπο με στοιχειώδη αυτοεκτιμηση και αυτοσεβασμό...
Η γυναικα πλέον έχει το δικαίωμα να επιλέγει συντροφο όχι για να γινετε δουλα, μηχανή αναπαραγωγής, για να μπορεί να επιβιωσει χωρις το στιγμα της γεροντοκόρης, της "ατιμασμένης" και γενικοτερα δεν ειναι αναγκασμένη να επιλέγει ή να δεχεται παθητικά εναν συντροφο για να μην περιθωριοποιηθεί. Πιστεύω πως το πλέον σοφο, είναι ο σύντροφος που θα επιλέξει να είναι αυτός που θα πληρεί τα κριτήρια αυτά που θα την κάνουν ευτυχισμένη. Να μπορεί να τον εμπιστευθεί, να νοιώσει ασφάλεια και να εμπνευστεί να δημιουργήσει τον δικό της μικρόκοσμο, γιατί μονο έτσι θα μπορεί και ο αντρας να ολοκληρωθεί να είναι ευτυχισμένος, μέσα σε ένα μαγικό μικρόκοσμο. Εξάλλου και βιολογικά να το δεις, ο άντρας είναι αυτός που σπέρνει, που γεννά επιθυμία, που εμπνέει την γυναίκα, κι η γυναίκα με την σειρά της είναι αυτή που γεννά, που δημιουργεί.
Επομένως, ναι, είναι σημαντικό να είναι το ιδιο μορφωμένοι οι συντροφοι ζωής για να υπάρχει κοινός διαυλος επικοινωνίας, να έχουν πανω κάτω κοινές οικονομικές και κοινωνικές καταβολές, πάλι για χάρη της αρμονίας, αλλά αυτά αν τα εκλάβεις ως εικονα και μονο, ως ισοζυγιο εμπορικο, και δεν προχωράς στην ηδονή που επιδιώκεις να λαβεις και να δώσεις, τοτε δεν κατανοω τι νοημα μπορεί να εχουν. Αυτο που μου ελειψε ως κακοποιημενο παιδι ήταν η αποδοχή και η αγαπη. Τα βρηκα στον αντρα μου κι ακόμα κι αν ηταν κοντος χοντρος ασχημος και νεκροθαφτης ή σκουπιδιάρης πάλι αυτον θα διάλεγα.

Αυτά απο μένα και συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα

[Mara.Z]

Kutchunie εισαι υπεροχη!!!!!

Συμφωνω 100% σε ολα οσα λες!!!!

αλλα και το συνδρομο της καλης κορης να καταφερω να ξεπερασω, που το παλευω, και παλι...........δεδομενων των συνθηκων, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρω εναν αντρα ικανο να αλληλεπιδρασει μαζι μου, με αυτα τα δεδομενα.
Πρεπει ο αλλος να θελει να προσπαθησει...

Για τις φιλες θα σχολιασω καποια αλλη στιγμη, επιφυλλασσομαι.

[kutchunie]

Kutchunie εισαι υπεροχη!!!!!

Συμφωνω 100% σε ολα οσα λες!!!!

αλλα και το συνδρομο της καλης κορης να καταφερω να ξεπερασω, που το παλευω, και παλι...........δεδομενων των συνθηκων, ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρω εναν αντρα ικανο να αλληλεπιδρασει μαζι μου, με αυτα τα δεδομενα.
Πρεπει ο αλλος να θελει να προσπαθησει...

Για τις φιλες θα σχολιασω καποια αλλη στιγμη, επιφυλλασσομαι.

Ναι έχεις δίκιο σε αυτό. Είναι πραγματικα θέμα τυχης να βρεις έναν ανθρωπο να μπορεις να επικοινωνεις και να ταιριαζεις.