Η βουλιμία είναι ο συνδετικός κρίκος στον φαύλο κύκλο της διπολικής διαταραχής

[Vivianp]

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη του forum, είμαι καινούριο μέλος σε αυτό.. Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας τα δικά μου ζητήματα και να ακούσω με προσοχή όλα όσα θα έχουν να μου πουν άτομα με παρόμοιες εμπειρίες , σκέψεις γενικότερα. Θα τα πάρω τα πράγματα από την αρχή.. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τους γονείς μου, τους δυο μεγάλους αδερφούς μου και τη μικρή μου αδερφή που γεννήθηκε το 2002. Υπήρχε αγάπη και στοργή στα παιδικά μου χρόνια. Αλλά υπήρχαν και καυγάδες, άσχημες ιστορίες που δεν καταλάβαινα.. Ο δεύτερος αδερφός μου πάλευε με την ηρωίνη και ο μεγάλος μας αδερφός πάλευε με τον εαυτό του και ό,τι γινότανε γινότανε στο σπίτι μέσα. Οι γονείς μας και αυτοί υπέφεραν από τις καταστάσεις και γενικότερα το κλίμα ήτανε άσχημο. Εγώ σαν παιδάκι στα πρώτα έτη της ηλικίας μου φοβόμουν. Έκλαιγα και έτρεμα στο παραμικρό ίχνος φασαρίας. Παρόλα αυτά περνούσαν τα χρόνια. Λόγω θρησκευόμενου περιβάλλοντος, μεγάλωνα έχοντας το θεό στο μυαλό και την καρδιά μου. Πήγα σχολείο, ξεκίνησα μαθήματα βιολιού από 5 ετών, ασχολήθηκα με λίγο χορό. Ώσπου στα εννιά μου χρόνια, έχασα τον δεύτερο αδερφό μου. Πέθανε από βαριά μορφή πνευμονίας με κύριο αίτιο την ηρωίνη και την αποτυχημένη απεξάρτηση από αυτήν.. Πέρασα λίγο καιρό κατηγορώντας τον εαυτό μου για το θάνατο του επειδή με το παιδικό μου μυαλό θεωρούσα πως ο θεός τον πήρε για να με τιμωρήσει που δεν προσευχήθηκα αρκετά για να τον σώσει. Παράλληλα υποσχέθηκα πως δεν θα ξαναστεναχωρούσα τους γονείς μου. Και μετατράπκα σε ένα χαρούμενο ρομποτάκι. Και περνούσαν τα χρόνια.. Ο μεγάλος μου αδερφός έφυγε από το σπίτι και εμείς με τη μικρή μεγαλώναμε. (Η μικρή μου αδερφή στα 2 της χρόνια εγχειρήστηκε λόγω αιματωματος στον εγκέφαλο και αυτό της προκάλεσε μαθησιακές δυσκολίες..) Κάπου στο γυμνάσιο, όλη η θλίψη που απορροφούσα σαν σφουγγάρι όλα αυτά τα χρόνια, γύρισε μπουμερανγκ εναντίον μου... Πονούσα φριχτά , χωρίς κάποια εμφανή αίτια.. Λίγο το άγχος του σχολείου, λίγο οι παιδιάστικοι έρωτες κλπ κλπ πυρδοτούσαν τον πόνο μου. Και ξεκίνησα να κόβομαι από τα 13 μου. Εφτα χρόνια πριν.. Εκείνα τα χρόνια πίστευα πολύ στο Θεό και αυτό με βοήθησε λιγάκι να απαλλαγώ από τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις για λίγο. Μεχρι το λύκειο.. Σταμάτησα να βγαίνω, να έχω επαφή με ανθρώπους, οδηγήθηκα σε συναισθηματική υπερφαγία και άρχιζα να βάζω κιλά (ήμουν υπέρβαρη από πάντα αλλά επιδεινώθηκε). Απέτυχα να πάρω το proficiency με την πρώτη φορά, δευτέρα λυκείου ξεκίνησα και το φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες (ήμουν θετική κατεύθυνση), δοκίμασα κάπνισμα, η αυτοκαταστροφή ξεκίνησε πάλι και όλοι αυτοί οι παράγοντες με φθείρανε. Ώσπου καλοκαίρι πριν την τρίτη λυκείου (το 2014) άρχισα να προκαλώ εμμετό για να αποβάλω το φαγητό μου και να χάσω κιλά. Εκεινο το καλοκαίρι έχασα τον έναν παππού μου. Ήμουν 80, 17 χρονών και 1.53 στο ύψος. Άρχισα να χάνω κιλά καθώς έβγαζα ό,τι και όποτε έτρωγα. Μέχρι την άνοιξη είχα χάσει πάνω από εικοσι κιλά. Αλλά το διάβασμα πήρε δεύτερη μοίρα και η κατάθλιψη μου αυξανόταν. Ο αυτοπροκαλούμενος εμμετός ήτανε εργαλείο αντιμετώπισης άγχους και θλίψης. Όπως ήτανε φυσικό απέτυχα στις πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν το έβαλα κάτω. Το καλοκαίρι αποκκομένη από όλους και όλα στο χωριό μου ξεσκίστηκα στα αγγλικά και τον Δεκέμβρiο του 2015 πήρα το proficiency. Το καλοκαίρι εκείνο έχασα και δεύτερο τον παππού μου. Μίλησα στη μητέρα μου για την διατροφική διαταραχή μου. Ξεκίνησα συνεδρίες σε ψυχολόγο και παράλληλα την δεύτερη προσπάθεια μου με τις πανελλήνιες. Σε αυτό είχα μαζί μου και την καλύτερη φίλη μου που μου στάθηκε σαν αδερφή μου σε όλα, όπως εγώ σε αυτή. Δίναμε μαζί και πανελλήνιες για δεύτερη φορά. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που αρχές Μαρτίου άρχισε η κατηφορα. Κατάθλιψη, άγχος, παραίτηση, σταμάτησα να τρώω και στις δυο μέρες που έτρωγα έβγαζα το φαγητό μου μετά. Μέχρι τις πανελλήνιες τα χέρια μου είχανε γεμίσει χαρακιές μέχρι κοντα στους ώμους, στην κοιλιά και στα πόδια. Φυσικά απέτυχα και την δεύτερη φορά. Αλλά δεν το έβαλα κάτω. Η ψυχολογος με παρέπεμψε σε ψυχιατρο όπου επίσημα διαγνωστηκα με διπολική διαταραχή. Ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή. Κι όλα φώτισαν. Μια καινούρια εποχή ξεκίνησε. Αποφάσισα να αρχίσω εντατική προετοιμασία στο βιολί για κατατακτήριες εξετάσεις στο κρατικό ωδείο Θεσσαλονίκης. Με ένα αγόρι από την παρεα υπήρχε αμοιβαίο ενδιαφέρον κι υπήρχαμε μαζί. Αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή με την αγωγή, τον έρωτα, την ζωή μου.. Δε ήθελε σχέση, ήθελε απλά να υπάρχουμε μαζί. Και εγώ ήμουν εντάξει με αυτό. Αν και υπήρχε ημερομηνία λήξης. Το ήξερα αλλά τον ερωτευόμουν... Κι ο καιρός περνούσε. Τέλη καλοκαιριού αποφάσισα να σταματήσω τα φάρμακα. Νόμιζα ότι με έκαναν απαθή κι ήθελα να νιώσω. Περνούσα όμορφα μαζί του αλλά πονούσα. Είχα αγχος, ταραχή, φόβο ότι θα τελειώσει. Και έτσι ήτανε. Αλλά ζούσαμε την στιγμή. Ήξερε τα πάντα για εμένα. Με αποδεχόταν. Δεν τον απωθούσα.. Παράλληλα απωθούσα και τη φίλη μου. Κλεινόμουν στον εαυτό μου. Άρχισε η βουλιμία πάλι... τα επεισόδια αυτά. Ήμουν αδύνατη , δεν είχε να κάνει με την απώλεια κιλών. Τερμάτισα την αγωγή μου. Σταμάτησα να παίζω βιολί. Βγηκα στην αγορά εργασίας, Αλλά αποτυχημένα. Ο αδερφός μου θα έφυγε στην Κρήτη για πάντα. Ήξερα πως η "σχέση" θα τελείωνε. Η φίλη μου πληγωνόταν από την στάση μου. Ο κόσμος μου κατέρρεε... Έπρεπε κάτι να γίνει. Αποφάσισα να δώσω Πανελλήνιες. Τρίτη φορά. Και μου ζήτησε να χωρίσουμε. Ξεκίνησα μαθήματα στο φροντιστηριο. Με άλλον αέρα. Άνεση, Όρεξη. Με το αγόρι υπήρχαμε γιθα λίγο μαζί... Ανεπίσημα. Μου έδωσε να καταλάβω πως με ήθελε στην ζωή του. Μέχρι που αποκοπήκαμε. Έτσι. Ξαφνικά. Ο πόνος άρχισε να υπερχειλίζει από μέσα μου... έκλαιγα και μου κοβόταν η αναπνοή. Ο αδερφός ήρθε για λίγο από Κρήτη.. Μου εκμυστηρεύτηκε πως το καλοκαίρι διαγνώστηκε κι αυτός με διπολική διαταραχη και προσπάθησε να με πείσει να ξαναδω το γιατρο μου. Και έτσι έκανα... Άρχισα πάλι την αγωγή μου. Διαπίστωνα και από μόνη μου ότι έχανα τον εαυτό μου. Μου το έλεγε και το περιβάλλον μου. Από τη μια στιγμή που ήμουνα καλά ξεσπούσα σε κλάματα στην επόμενη.. ο τρόπος σκέψης μου ήτανε διαταραγμένος.. Από τον Δεκέμβριο λοιπόν την ξεκίνησα την αγωγή.. Και ακόμη την συνεχίζω. Πήρα μερικά κιλά.. κάτι το οποίο μερικές φορές μου προκαλεί βουλιμικά επεισόδια κάποιες φορές... Η αποβολή φαγητού όμως επηρεάζει τη επιρροή των φαρμάκων στον οργανισμό μου και είναι φαύλος κύκλος. Η κακή διάθεση υποβόσκει μόνιμα. Παλεύω με τον εαυτό μου να μην παραιτηθώ καθως προετοιμάζομαι για τις εξετάσεις. Η σχέση μου με τη φίλη μου αποκατασταθηκε. Ευτυχώς. Είμαστε μαζί σε όλα.. Την στηρίζω και με στηρίζει. Το φροντιστηριο πηγαίνει καλά.. Αλλά είμαι στα όρια της παραίτησης.. Που και που άμα πονάω πολύ, υποκύπτω στην αυτοκαταστροφή μου.. Εδώ και ενάμιση χρόνο κυκλοφορώ μόνιμα μα μακριά μανίκια. Χειμώνα καλοκαίρι.. Νομίζω χάνομαι..

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγνώμη που μακρυγόρησα τόσο πολύ. Αλλά ήθελα να δώσω την πλήρη εικόνα των πραγμάτων..

[Diana1982]

Εγώ δεν θα μακρυγορήσω,όπως έκανες και εσύ σε αυτό το ποστ.
Τα έχεις βαλει όλα μαζί στην ζωή σου και δε νομίζω ότι θα σου βγει σε καλό.
Επίσης πιστεύω ότι περισσότερο μου μοιάζει η περίπτωση σου για οριακή διαταραχή παρά με διπολική.
Παρ'όλα αυτά για να έχει κάνει ο ψυχίατρος την διάγνωση,κάτι ξέρει περισσότερο από μένα.

Λυπάμαι που θα στο πω ευθέως,αλλά όλο αυτό το μακελειό που παρατηρώ να ξετυλίγεται μπροστά μου σε λιγες γραμμές,2 παιδιά με διπολική διαταραχή,ένας αδερφός χαμένος από τα ναρκωτικά.......μόνο 2 πολύ κακούς γονείς υποδεικνύει.
Πολύ λυπάμαι γι'αυτό είμαι και εγώ θύμα παρόμοιων γονέων και έχω και μία αδερφή με διπολική διαταραχή.
Να είσαι σίγουρη ότι αν δεν γίνει κάτι να αλλάξει κάτι στο οικογενειακό περιβάλλον και η μικρή σου αδερφή θα αποκτήσει σίγουρα σοβαρά προβλήματα!

Το ότι κάποιος πηγαίνει στην εκκλησία,δεν τον κάνει αυτομάτως ούτε καλό άνθρωπο-ούτε καλό γονέα!

[Diana1982]

Επίσης η βουλιμία δεν έχει να κάνει με την διπολική διαταραχή,αλλά με την εν γένει ψυχολογική σου κατάσταση.
Το πρόβλημα σας,είναι οι γονείς σας.

[Vivianp]

Ναί ναί το γνωρίζω αυτό πως η διπολική διαταραχή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την βουλιμία, μου το επισήμανε και ο ψυχίατρος.. Απλά είναι ένας παράγοντας που με δυσκολεύει πάρα πολύ στην ανάρρωση.. Ας πούμε πως όποτε παθαίνω κρίση υπερφαγίας αμέσως αποβάλλλω ό,τι έφαγα. Αλλά μαζί με το φαγητό αποβάλλονται και τα φάρμακα σταδιακά και μένω στο τέλος με όλα τα κακά της διπολικής. Κενό, απαισιοδοξία, δυσκολία στην συγκέντρωση κι όλα αυτά..Οι γονείς μου όντως έχουνε κάνει λάθη. Και επειδή τα έβλεπα ήμουνα μονίμως μέσα στο άγχος (και είμαι ακόμα) μην τους απογοητεύσω και πικράνω.΄Προτού διαγνωστώ επίσημα με διπολική έκανα την έρευνα μου γενικότερα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όντως μπορεί να πάσχω από οριακή διαταραχή. Κι ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα μου έλεγε κι ο γιατρός.. Αλλά όντως κάτι παραπάνω από εμάς θα γνωρίζει..