Χρόνια κατάθλιψη από την εφηβεία

[Ronal]

Καλημέρα.

Είμαι 20 χρονών και είμαι φοιτητής. Από παιδί/έφηβος νιώθω μέσα μου κενό, βαρεμάρα (δεν έχω κανένα χόμπυ), απαισιοδοξία για το μέλλον και μεγάλη δυσκολία στο να κάνω διαπροσωπικές σχέσεις. Θα προσδιόριζα την έναρξη των συμπτωμάτων στην αρχή του Γυμνασίου, τα οποία όμως διαρκούν, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό, μέχρι σήμερα. Έχω φίλους στην σχολή με τους οποίους μπορώ να βγω για έναν καφέ, να πάμε μια εκδρομή ή να βγούμε μια βόλτα το βράδυ. Αλλά οι σχέσεις μαζί τους είναι μόνο επιφανειακές (για το οποίο φταίω εγώ πιστεύω). Ενώ μερικές φορές περνάω καλά όταν βγαίνω, άλλες φορές βαριέμαι αφόρητα και θέλω να επιστρέψω σπίτι. Άλλες φορές προσπαθώ να τους αποφύγω γιατί βαριέμαι να βγω, και μπορεί να κάτσω σπίτι μόνος μου όπου βαριέμαι ακόμα περισσότερο.
Αρκετές μέρες ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι "Άντε πάλι τα ίδια...", και μερικές φορές περνάει από το μυαλό μου ως στιγμιαίες σκέψεις πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα γεννηθεί, ή σκέφτομαι πως αν είχα ένα όπλο δίπλα μου ή αν πηδούσα από ένα ψηλό κτίριο, θα πονούσα για 1-2 δευτερόλεπτα αλλά μετά το μαρτύριο μου θα γλίτωνε. Οι σκέψεις όμως αυτές είναι απλώς σκέψεις και είμαι σίγουρος πως δεν πρόκεται να τις πραγματοποιήσω. Απλώς τις αναφέρω για να δείξω πως δεν είμαι πλέον διατεθειμένος να συνεχίσω να ζω έτσι.
Με την μετάβαση από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, και μετά από το Λύκειο στο Πανεπιστήμιο, υποσχόμουν στον εαυτό μου πως θα προσπαθήσω να αλλάξω, να αποκτήσω χόμπυ και να δημιουργήσω πραγματικές σχέσεις που θα με γεμίζουν, και όχι επιφανειακές. Φυσικά, ποτέ δεν το πετύχαινα και απογοητευόμουν ακόμα περισσότερο.
Πλέον θεωρώ πως έτσι είναι ο χαρακτήρας μου και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Και πως μέχρι να πεθάνω θα πρέπει να μάθω να ζω έτσι (μόνος, με πιθανόν επιτυχημένη επαγγελματική ζωή αλλά 100% αποτυχημένη προσωπική ζωή).
Να τονίσω επίσης πως στην σχολή έχω καλές επιδόσεις και στην οικογένεια δεν είχαμε ποτέ οικονομικά προβλήματα. Το μόνο παράπονό μου είναι πως ασκούσαν περισσότερη πίεση από ό,τι θα έπρεπε για τις σχολικές επιδόσεις (από το δημοτικό ήδη). Ίσως να φταίει αυτό για τον χαρακτήρα μου, ίσως όμως να είναι και γονιδιακό γιατί έχουμε οικογενειακό ιστορικό (σοβαρής) κατάθλιψης στην οικογένειας.
Εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο να με βοηθήσει να κάνω κάποιες αλλαγές στην ζωή μου, όσο είναι νωρίς ακόμα. Το ερώτημά μου είναι, σε περίπτωση μου μου χορηγήσει αντι-καταθλιπτικά, που είναι και το πιο πιθανόν γιατί μόνος μου δεν νομίζω να έχω την δύναμη να κάνω τις ριζικές αλλαγές που χρειάζονται για να επαναδιοργανώσω και να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου, θα χρειάζεται να τα παίρνω εφ' όρου ζωής; Θεωρητικά, τα αντι-καταθλιπτικά τα παίρνεις μέχρι να περάσουν τα συμπτώμα και για κάποιους μήνες μετά, και μετά τα κόβεις σταδιακά, με τον κίνδυνο όμως υποτροπής να υφίσταται. Όσοι έχετε εμπειρία, πιστεύετε πως θα με βοηθήσουν δεδομένου της χρονιότητας της κατάστασης; Όταν θα μπορέσω να τα κόψω και ΙΣΩΣ κάνω υποτροπή της κατάθλιψης, θα επιστρέψω στην πρότερη ψυχολογική κατάσταση (δηλαδή να νιώθω δυσθυμία αλλά να είμαι σχετικά λειτουργικός στην κοινωνική και επαγγελματική μου ζωή), ή θα είμαι ακόμα χειρότερα από ό,τι είμαι τώρα και δεν θα μπορώ να βγω από το σπίτι λόγου χάρη; Και θα πέσω σε έναν φαύλο κύκλο; Επειδή είμαι αρκετά νέος, ανησυχώ να ξεκινήσω ψυχοτρόπα φάρμακα από αυτή την ηλικία. Ένας ακόμα λόγος ανησυχίας είναι γιατί η γιαγιά μου είχε σοβαρή κατάθλιψη (και ίσως όχι μόνο), έπαιρνε φάρμακα για πάρα πολλά χρόνια και για περίπου μια δεκαετία πριν πεθάνει δεν έβγαινε καν από το σπίτι. Και δεν θέλω να καταλήξω έτσι.
Με τους γονείς μου δεν το έχω συζητήσει γιατί είμαι σίγουρος πως θα ανησυχήσουν και θα φρικάρουν, δεδομένου του σοβαρού οικογενειακού ψυχιατρικού ιστορικού που μόλις ανέφερα. Και σε περίπτωση που αποφασίσω να επισκεφτώ ψυχίατρο, θέλω να το κρατήσω κρυφό, τουλάχιστον στην αρχή, και να τους το πω ενδεχομένως όταν θα έχω αρχίσει να νιώθω καλύτερα.
Ευχαριστώ που διαβάσατε το μήνυμά μου.

[wstyron]

2 θεματα θα αντιμετωπισεις με τα φαρμακα που τα εχουν ολοι οσοι παιρνουν χαπια αν θα σε βοηθησουν κ ποσο γιατι δεν ειναι αρκετα αποτελεσματικα .και αν θα χεις καποιες παρενέργειες. Το οτι εχεις χρονια την κατάθλιψη δεν πειραζει .επειδη γραφεις οτι δεν εχεις οικ προβλημα θα προτεινα να κανεις εναλλακτική ιατρικη ξεκινοντας απο τν νευροαναδραση
Η αποφαση δικη σου

[wstyron]

Και γω εχω χρονια καταθλιψη

[menis_64]

μιας και εισαι νεος ρε φιλε, και εμενα η καταθλιψη ουσιαστικα με χτυπησε την πορτα περιπου στην ηλικια που εισαι εσυ τωρα και συνεχιζει...
θα σε συμβουλευα ως εξης...τα χαπια δεν λυνουν πραγματικα την αιτια της καταθλιψης, απλα για ενα μικρο χρονικο διαστημα μπορει να σε βοηθησουν λιγο....ή μετρια αναλογως σε καθε περιπτωση...
Εγω εμπλεξα με τα χαπια, δηλαδη αν τα ξεκινησεις να τα παιρνεις δεν ειναι και το πιο ευκολο να τα διακοψεις, και μετα συνεχιζεις την ζωη σου χαπακομενος...!!! Στο λεω αυτο γιατι υπαρχουν ατομα που παιρνουν τα αντικαταθλιπτικα για χρονια και δεν ειναι ευκολο να τα κοψεις, μα καθολου ομως...
Εγω εκανα μια τεραστια προσπαθεια να τα διακοψω υστερα απο 4 χρονια συνεχης χρησης, και οντως ρε φιλε απο ενα σημειο και μετα δεν εκαναν τιποτα απολυτως, οποτε γιατι να τα παιρνω? Ειμαι στους δυο μηνες χωρις αντικαταθλιπτικα, αλλα ειμαι ακριβως το ιδιο, οπως ημουν και με αυτα....
Αν δεν εχεις κανενα οικονομικο προβλημα, το να επισκεφθεις ψυχιατρο που απλα θα σε μπουκωσει στα χαπια, καλυτερα ψαξε για αλλες λυσεις....!!!
Βοηθαει και η ψυχοθεραπεια, και η εγγραφη σε καποια αθλητικη δραστηριοτητα, και γενικα υπαρχουν και καποιες φυσικες λυσεις που βοηθουν τον καταθλιπτικο στο να αισθανθει καλυτερα...Υπαρχουν θεματα, εδω στο φορουμ που εχουν ανοιξει ατομα για φυσικη αντιμετωπιση της καταθλιψης, για ομοιοπαθητικη, για βελονισμο... εγω αν ειχα λεφτα, θα δοκιμαζα πρωτα ολες τις εναλλακτικες μορφες θεραπειας της καταθλιψης και στο τελος τα συμβατικα ψυχιατρικα αντικαταθλιπτικα, που απλα να ξερεις...
πχ σε ξεκιναει ο γιατρος με ενα αντικαταθλιπτικο, πολλα απο αυτα φερνουν παρενεργεια την αυπνια, μετα θα πας ξανα στον γιατρο θα σου κοψει, και υπνωτικα χαπια αφου δεν μπορεις να κοιμηθεις...στην συνεχεια, αμα σταματησουν να δρανε τα αντικαταθλιπτικα θα σε κοψει και αντιψυχωτικα για ενισχυση της ολης θεραπειας και απλα θα μπλεξεις με πολλα ψυχοτροποα φαρμακα... καλυτερα μεινε μακρια για εμενα, αυτην ειναι η γνωμη μου... εφτασα και εγω σε σημειο να κατεβαζω τρια αντικαταθλιπτικα, ενα υπνωτικο, και ακομα και αντιψυχωσικο και παλι καλυτερα δεν εγινα... η γνωμη μου ειναι κρατησου μακρια!!

[ranti]

Αρχικά θα πω μπράβο σου που το συνηδιτοποιεις κ θέλεις να ζητήσεις βοήθεια.. πιθανόν να έχω εξίσου κατάθλιψη από πολύ μικρή ηλικία αλλά έφτασα 31 για να βρω την δύναμη να την αντιμετωπίσω . Δν κάνω καιρό ψυχοθεραπεία αλλά θα σου πω το εξής .. έχω πάει σε 3 ψυχολόγους οι οποίοι δν λέω πολύ καλοί οι άνθρωποι στην δουλειά τους αλλά ποκυ αργό αποτέλεσμα κ χωρίς κάποια ουσία .. πήγα σε ένα ψυχίατρο που κ καλά ήταν κ ψυχοθεραπευτής όπου απλά Με μπούκωσε με χαπια τα οποία δν μου έκαναν τπτ .. κ μάλιστα τα έκοψα μαχαίρι μόνη μου κ αυτό πίστεψε με ήταν πολύ άσχημη εμπειρία ..
Κ τώρα βλέπω μια ψυχίατρο ψυχοθεραπεύτρια η οποία μετά από πολλές συνεδρίες ναι μου έδωσε ένα αντίκαταθλιπτικο κ ένα αγχολυτικό αλλά μέτα που γνώρισε καλά το πρόβλημα μου κ μένα .. δν θα σου πω ότι είμαι καλά αλλά είμαι καλύτερα .. κάνουν κ τα χαπια την δουλειά τους αλλά κυρίως είναι ο συνδιασμος όλων μαζί .. το βασικό είναι να βρεις ένα ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή που να σε κάνει να νιώθεις καλά άνετα να μιλήσεις κ να είναι καλός σε αυτό που κάνει .. εκείνος θα κρίνει αν χρειάζεσαι ένα μικρό σπρώξιμο με χαπια .. όλα διορθώνονται φίλε μου αυτό να θυμάσαι αρκεί να το θελουμε.. κ να θυμάσαι πάντα το ότι ασχολησε σημαίνει πως είσαι δυνατός !!!