ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

[tinalost73]

Προσπαθώ καθημερινά με τον εαυτό μου να καταπολεμήσω τις φοβίες μου και όμως δεν τακαταφέρνω.Αυτό το αίσθημα αστάθειας ζαλάδας σφιξίματος στο κεφάλη και ταχυκαρδίας ,το έχω βαρεθεί.Δεν το μπορώ άλλο,και δεν ξέρω πως θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου.Φοβάμαι συνεχώς ότι θα πάθω κάτι και θα παιθάνω,φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω στα καλά καθούμενα και θα πάθω κάτι ξαφνικό.Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που το αισθάνεται αυτό όμως ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό έτσι?Πραγματικά θέλω όπως όλοι μας άλλωστε να γίνω τελείως καλά και να ζω και πάλι φυσιολογικά όμως δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα τα καταφέρω.Κθε φορά που αισυθάνομαι αυτά τα συμτώματα τα οποία πλέον βιώνω καθημερινά και συνέχεια ,τρομάζω ότι αυτή την φορλά ίσωσ συνβε΄'ι το μοιραίο.Ξέρω ότι γράφω βλακείες όμως έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή.Έχει κάποιος από σας φόβο με την λιποθυμία?

[Φοίβη]

Τίνα μου αυτό που σου συμβαίνει μου ακούγεται σαν να είσαι εγκλωβισμένη μέσα σε μια ταινία τρόμου, να θες να βγεις και να μην βρίσκεις την έξοδο κινδύνου.
Κι όμως, από την άλλη, οι φοβίες αυτές είναι ένα μέρος του εαυτού σου. Δεν είναι κάτι ξένο από σένα, έτσι δεν είναι?

[tinalost73]

Σίγουρα είανι μέρος του εαυτούμου εγώ η ίδια τις δημιούργησα ,όμως πλέον με φοβίζουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση.Προσπαθώ καθημερινά με τον δικό μου τρόπο να τις αποδεχτώ και να καταλάβω ότι άδικα φοβάμαι γιατί οι εξετάσεις μοου είναι καλές και όμως κάτι θα μου ρθει ξαφνικά στο μυαλό και θα τρομάξω μην πάθω κάτι.Αυτό νομίζω λέγεται νοσοφοβία?Ότι παράξενο και αν νιώσω (ένα ψιλομούδιασμα στο χέρι ,ένα τσίμπημα στο στήθος,μία ανατριχίλλα στο κεφάλι)εγώ θα αρχίσω να το σκέφτομαι.Πως μπορώ να μην δώσω σημασία σε κάτι που συμβαίνει και μου προκαλεί άγχος?

[siga_siga]

tinalost73 καλημέρα.
μόλις τώρα είδα το post σου.
δεν γνωρίζω προηγούμενα σου post, αλλά θέλω να σε ρωτήσω αν πηγαίνεις σε κάποιον ψυχίατρο.
να του πεις για όλα αυτά που αισθάνεσαι, τα σωματικά συμπτώματα που έχεις έτσι ώστε να μπορέσει να σε καθοδηγήσει;

[Φοίβη]

Originally posted by tinalost73
Σίγουρα είανι μέρος του εαυτούμου εγώ η ίδια τις δημιούργησα ,όμως πλέον με φοβίζουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση.Προσπαθώ καθημερινά με τον δικό μου τρόπο να τις αποδεχτώ και να καταλάβω ότι άδικα φοβάμαι γιατί οι εξετάσεις μοου είναι καλές και όμως κάτι θα μου ρθει ξαφνικά στο μυαλό και θα τρομάξω μην πάθω κάτι.Αυτό νομίζω λέγεται νοσοφοβία?Ότι παράξενο και αν νιώσω (ένα ψιλομούδιασμα στο χέρι ,ένα τσίμπημα στο στήθος,μία ανατριχίλλα στο κεφάλι)εγώ θα αρχίσω να το σκέφτομαι.Πως μπορώ να μην δώσω σημασία σε κάτι που συμβαίνει και μου προκαλεί άγχος?

Αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν μπορείς να μην δώσεις σημασία. Όπως το περιγράφεις, είναι κάτι που σε κατακλύζει έντονα, κάθε φορά που συμβαίνει. Και μπορεί να ξέρεις νοητικά οτι άδικα φοβάσαι, μέσα σου είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Φαντάζομαι οτι μέσα σου επικρατεί ο τρόμος, και δεν υπάρχει το \"άδικα\", είναι έτσι? Πώς μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια σε ένα τόσο δυνατό συναίσθημα?

[tinalost73]

Σε ψυχίατρο πήγα 2 φορές αλλά η εύκολη λύση για αυτούς ήταν να πάρω φάρμακα.Εγώ δεν θέλω να αρχίσω χάπια γιατί μετά από μία παλλίνδρομη εγκυμοσύνη που είχα πριν 2 μήνες,ελπίζω σύντομα να ξαναμείνω έγκυος.Το θέλω αν τρελλή..Κάνω ψυχοθεραπεία με ένα καλό ψυχολόγο και με βοηθάει πολύ,αλλά θέλω χρόνο ακόμα,μέχρι τώρα έχω κάνει 11 συνεδρίες.Πιστεύω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω μόνη μου χωρίς φάρμακα,αν δω βέβαια ότι χειροτερεύω θα πάρω.
Φοίβη μου βέβαια δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτις,αυτό είναι αδύνατο.Κάνω το κοροϊδο όσο μπορώ και περιμένω να περάσουν από μόνα τους.Ελπίζω ρε γαμώτο να περάσει σε λίγο καιρό και να καταλάβω ότι μπορώ να ζήσω φυσιολογικά χωρίς να φοβάμαι τίποτα.Εσύ Φοίβη έχεις περάσει κάποια παρόμοια κατάσταση?

[Φοίβη]

Κάνεις τον αγώνα σου, κι είναι ένας αγώνας που θέλει τον χρόνο του. Επίσης, κατά τη γνώμη μου πάντα, χρειάζεται επαγρύπνηση, όπως όλοι οι πόλεμοι. Έχεις παίξει ποτέ σκάκι? Νομίζω οτι μοιάζει, με την έννοια οτι για να κερδίσεις είναι σημαντικό να παρατηρείς κάθε στιγμή πολύ προσεκτικά τα πιόνια και να πράττεις ανάλογα, ακόμα και να αναθεωρείς αποφάσεις σου όταν βλέπεις οτι αυτό απαιτείται για να κερδίσεις το παιχνίδι. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία, απλά μου ήρθε έντονα στο μυαλό αυτή η ιδέα. Ευτυχώς, έχεις στο πλάι σου έναν καλό ψυχολόγο να σου στέκεται.

[Dalia]

Σίγουρα δεν γίνεται να μην δίνουμε σημασία στα συμπτώματα,αφού τα νιώθουμε.Αλλά τουλάχιστον να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτόμαστε και να ψάχνουμε τι είναι.Οσο γίνεται βέβαια.Να τα αφήνουμε να περνάνε και μετά να μην συνεχίζουμε να τα σκεφτόμαστε.
Τι να κάνουμε,είμαστε συνεχώς σε μία μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τη σκέψη μας.
Με το που ξύπνησα σήμερα πήγαν πάλι να μου έρθουνε άσχημες σκέψεις.Προσπαθώ να πάρω το μυαλό μου από εκεί γιατί δεν αντέχω να αρχίσω πάλι να αναλύω το τι μου συμβαίνει.Προς το παρόν το ψιλοκαταφέρνω.
Πάντως αφού το πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις τότε θα τα καταφέρεις.Το πιο σημαντικό είναι αυτό,το να το πιστεύεις.

[tinalost73]

Έχεις δίκιο Dalia δεν πρέπει να ψαχνόμαστε συνεχώς .Πριν πάθω αυτό που έχω ποτέ δεν ψαχνόμουν και ούτε ανυσηχούσα για το αν έχω κάτι.Τότε δεν θα χα κάποια συμτώματάκια ,ένα ποναλάκι κάποιο μούδιασμα ,πλάκωμα ή κ΄τι άλλο.Σίγουρα είχα απλά δεν έδινα σημασία και περνούσε.Τώρα δίνοντας σημασίατο μεγαλοποιώ και του δλινω τροφή.Πως μπορείς να παίρνεις το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις?Εμένα κολλάει γαμώτο και όσο και αν ασχολούμαι με κάτι άλλο ή σκεφτώ κάτι άλλο ,κάπου πίσω βαθειά στο μυαλό μου κυριαρχεί ο φόβος μην πάθω κάτι.Βαρέθηκα στην κυριολεξία..

[raul]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα tinalost γιατί και εγώ έτσι είμαι. Μερικές φορές στο παρελθόν αναρωτιόμουν αν είμαι αυτοκαταστροφικός. Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση για τις σκέψεις μου. Και φτάνεις σε σημείο που όπως λες και συ \'\'φτάνει έχω βαρεθεί\'\'. Απλώς είμαστε πολύ ευαίσθητοί, και φοβιτσιάρηδες. Καλός τρόπος αντιμετώπισης είναι να βρεις μια δουλειά ή μια ασχολία που να σαρέσει. Και φυσικά να μιλάς στους φίλους σου τους πολύ καλούς φίλους όμως που θα σε καταλάβουνε. Με έχεις διαβάσει προηγουμένως το τι περνάω με τα ταξίδια.

[Φοίβη]

Εγώ σκέφτομαι οτι κάθε φορά που έχω κάποιο πρόβλημα το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να το αγνοήσω ή να κάνω οτι δεν υπάρχει. Είναι σαν να χω ένα πτώμα δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας και να προσπαθώ να φάω. Μπορώ να κοιτάω από την άλλη, ή να το κρύψω με ένα σεντόνι, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα φροντίζει να μου υπενθυμίζει την ύπαρξή του με τη βρώμα του. Κι έτσι, όσο δύσκολο και απεχθές και αν μου είναι στην αρχή, προσπαθώ τα πτώματά μου να τα καθαρίζω, να τα ντύνω και να τα θάβω με κανονική κηδεία. Αυτό βοηθάει εμένα.

[Dalia]

Ναι ρε συ,κι εγώ παλιά δεν έψαχνα τι έχω κλπ.Και να φανταστείς ότι από μικρή,από το σχολείο είχα εμετούς,πόνους στο στομάχι και στην κοιλιά συνέχεια,αλλά δεν αγχωνόμουν έτσι όπως τώρα.Μου είχαν πει ότι ήταν ψυχολογικά και το είχα δεχτεί χωρίς να το ψάχνω και να το σκέφτομαι περισσότερο.Ενώ τώρα άντε να ησυχάσω.Τελικά το χειρότερο δεν είναι τα ίδια τα συμπτώματα αλλά οι σκέψεις που κάνουμε και ο φόβος για το τι είναι αυτά που νιώθουμε.Τουλάχιστον για μένα.Γιατί βλέπω ότι κάποιες φορές που έχω κάτι αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι ψυχολογικό τότε δεν με πειράζει.Λέω εντάξει,ας το νιώθω.Το κακό είναι όταν μπαίνει η αμφιβολία.
Το να παίρνεις το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις πράγματι είναι δύσκολο.Και το παθαίνω αυτό που λες,να ασχολούμαι με κάτι άλλο αλλά η σκέψη αυτή να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου,σαν να την βάζω για λίγο στην άκρη και μετά επανέρχεται.Αλλά ακόμα και έτσι καλύτερα είναι να ασχολούμαστε με κάτι άλλο και να τις έχουμε λίγο στην άκρη αυτές τις σκέψεις παρά να ασχολούμαστε μόνο με αυτές.

[Dalia]

Φοίβη συμφωνώ ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και όχι να κρυβόμαστε.Αλλά αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα,αυτές οι σκέψεις δηλαδή όσο πιο πολύ ασχολείσαι μαζί τους τόσο πιο έντονες γίνονται.Πώς μπορείς να τις αντιμετωπίσεις με το να τις δίνεις σημασία?Εκτός βέβαια αν μπορείς να τις μετατρέψεις σε θετικές σκέψεις,που αυτό εμένα μου φαίνεται ακόμη πιο δύσκολο από το να τις αγνοήσω.

[Φοίβη]

Έχω την αίσθηση οτι αυτές οι σκέψεις τελικά δεν είναι το πτώμα, αλλά η μυρωδιά. Τι θέλω να πω? Προσπαθείς να αγνοήσεις τη μυρωδιά, αλλά ακόμα κι αν τα καταφέρεις, ακόμα κι αν η μύτη σου συνηθίσει ή ψεκάσεις τον τόπο όλο αποσμητικό, ακόμα θα έχεις ένα πτώμα στην κουζίνα σου. Αυτό όμως, είναι όπως το βλέπω εγώ απέξω. Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα, είμαι σίγουρη γι\' αυτό.

[imagine]

Γνώμη μου είναι πως πρέπει να βρεις άλλες σκέψεις πιο έντονες αλλά θετικές που να απασχολήσουν το μυαλό σου... Τι θέλεις παρα πολύ?? Βάλε προγραμμα να το υλοποιησεις... αυτό θα σου δώσει πολλή τροφή για θετική σκέψη.
Επίσης, παιδιά, άμα δεν υπάρχει οργανικό συγγενές πρόβλημα, σε μικρές ηλικίες είναι εξαιρετικά απίθανο να πάθειςκάτι από καρδιά- ειδικά μια γυναίκα.Φοργκετ ιτ, δεν υπαρχει περίπτωση, θα στα είπε και ο καρδιολόγος.
Και , όπως έχω γράψει ν φορές, η σωματική δραστηριότητα είναι το καλύτερο αγχολυτικό-αντικαταθλιπτικό. Επιμένω γιατί για μένα ήταν καταπληκτικό φάρμακο