Έχω κατάθλιψη???

[souxoumouxou]

Γεια σε όλους, είμαι φοιτήτρια μακριά από την οικογένεια μου εδώ και 5 χρόνια, τον τελευταίο καιρό και αφότου γύρισα από το εξωτερικό που ήμουν για ένα εξάμηνο, νιώθω η ψυχολογία μου να έχει πιάσει πάτο. είμαι τελευταίο έτος της σχολής μου και έχουν μαζευτεί κάποια μαθηματάκια τα οποία είχα βάλει στόχο πως θα τα περάσω, ώστε του χρόνου να μου μείνουν μόνο 3. Οι επιδόσεις μου σαν φοιτήτρια πάντα ήταν αρκετά καλές, ποτέ άριστη αλλά με λίγο διάβασμα πάντα πέρναγα τα μαθήματα μου, ενώ είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω για την σχολή μου, από τότε που γύρισα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, θέλω να είμαι μόνη μου στο σπίτι μπροστά από τον υπολογιστή και να βλέπω τηλεόραση ξαπλωμένη όλη την ημέρα, δεν είναι βαρεμάρα, δεν έχω διάθεση να κάνω τπτ όλη μέρα, δεν μπορώ να διαβάσω, κοιμάμαι πολλές ώρες και δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου σε ένα πρόγραμμα. Από τότε που γύρισα πίσω θέλω να έχω κάποιον δίπλα μου πάντα και να με πιέζει να πηγαίνω στην σσχολή μου, είχα πολλές φορές και την μητέρα μου φέρει στο μέρος ποθ σπουδάζω για να νιώθω την υποχρέωση να πηγαίνω στα μαθήματα. Νιώθω μια απέραντη μοναξιά εδώ, δεν θέλω να βγω από το σπίτι μου και με το παραμικρό κλαίω ακόμα και με ασήμαντα πράγματα που βλέπω στην τηλεόραση. Νιώθω ότι μένω πίσω και έχω ενοχές, ενώ λέω στους δικούς μου ότι πηγαίνω στην σχολή μου, το οποίο με κάνει και έχω περισσότερες ενοχές γιατί ποτέ δεν τους έλεγα ψέματα διότι είναι πολύ ανοιχτοί άνθρωποι και πάντα ήμουν οκ με τις υποχρεώσεις μου και δεν με πίεζαν. Θέλω να βγω έξω, όταν πηγαίνω στην Αθήνα βγαίνω και νιώθω την ζεστασιά του σπιτιού μου, εδώ οι λίγοι γνωστοί που έμειναν στην σχολή προσπαθούν πολύ για να περάσουν τα τελευταία μαθήματα ενώ έγω έχω μείνει πίσω και η ιδέα να μείνω έναν ακόμα χρόνο εδώ με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Είμαι άτομο που μου αρέσει να βγαίνω και να είμαι έξω, να περνάω όμορφα και βλέπω τον εαυτό μου να μιζεριάζει και να μην κάνω τπτ. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μου περάσει και δεν χρειάζεται να ανησυχώ, έχει τύχει να ξαναπεράσω τέτοια περίοδο που να μην βγαίνω από το σπίτι, αλλά αυτήν την φορά νιώθω ότι είναι πιο έντονο λόγω του ότι νιώθω την υποχρέωση και θέλω να τελειώσω την σχολή μου. Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθω χρειάζεται την βοήθεια ενός ειδικού ή αν μπορώ να το ξεπεράσω μόνη μου. Γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν έχω φίλους φίλους, έχω πάρα πολλούς γνωστούς και πιο κοντινούς αλλά όχι ανθρώπους να τους ανοίγω την καρδιά μου και να τους λέω τα πάντα, στην μητέρα μου το κάνω αυτό που με βοηθάει πάντα όποτε της πω για αυτό που νιώθω αλλά όχι πάντα, όπως τώρα με αυτό με την σχολή μου. Μάλλον αυτό το κάνω υποσυνείδητα γιατί δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα του χαρούμενου, γελαστού και γλυκού παιδιού που πάντα κυκλοφορούσα.

Παράλληλα έχω φοβία με την φωτιά, μια φίλη της μητέρας μου που έχει σπουδάσει ψυχολογία της είπε ότι αυτό μπορεί να μου δημιουργεί υποσυνείδητα αντικοινωνικές τάσεις και απομόνωσης. Το πρόβλημα μου δεν είναι καθημερινό, όταν ήμουν μικρή μέχρι κάπου 10 ακόμα και με την θέαση του αναπτήρα όταν μου τον έφερναν κοντά με έπιαναν τα κλάματα ή ένιωθα μεγάλη ανησυχία, έπειτα αυτό εξαφανίστηκε, ποιός ξέρει, μπορεί να μπήκε η λογική ότι αυτό δεν μπορεί να με βλάψει, όμως όταν ήμουν 16 με έπιασε μια μικρή κρίση πανικού, όταν καθόμουν σε μια καφετέρια και από ένα εστιατόριο δίπλα έβγαινε καπνός και παρότι ήταν μακριά με την ιδέα αυτή με είχε πιάσει δύσπνοια, κρύος ιδρώτας, τάση φυγής, είχα μουδιάσει και με είχαν πιάσει τα κλαματα, από τότε κρίση πανικού είχα στα 19 μου και από τότε άλλες 4 φορές μέχρι σήμερα που είμαι 22, όταν συνέβαινε, μια φωτιά να χάνει λίγο τον έλεγχο, πχ ένας πυρσος σε ανοιχτό χώρο να πάρει το ξύλο γύρω γύρω, δλδ περιστατικά που δεν έτρεχε λόγος ανησυχίας για τους υπόλοιπους, εμένα με πιάνουν κρίσεις πανικού, τις οποίες δεν μπορώ να τις ελέγξω, αλλά το περίεργο είναι ότι έχω κρίση πανικού, κλαίω, δεν μπορώ να αναπνεύσω αλλά γελάω κιόλας γιατί καταλαβαίνω ότι είναι γελοίο που κάνω έτσι, ενώ δεν υπάρχει φόβος εξάπλωσης και φυσικά αν οι γύρω μου δεν το ξέρουν δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται...πολύ θα ήθελα να βρω κάποια λύση για την φοβία μου στην φωτιά, γιατί φοβάμαι ότι μπορεί κάποια μέρα να συμβεί κάτι σοβαρότερο και από την κρίση μου να μην μπορώ να αντιδράσω....

Συγνώμη αν σας κούρασα οι συγγραφικές μου ικανότητες δεν είναι οι καλύτερες, ηδη νιώθω καλύτερα που τα έγραψα για να τα πω σε κάποιον, είναι σαν να γράφψ σε ημερολόγιο κάπως που βγάζεις την ψυχή σου, σίγουρα έχω πολλά ακόμα να έγραφα για τις ανασφάλειες μου και τα άγχη μου, ακόμα νιώθω ότι φοβάμαι να τα πω. Δεν μιλάς εύκολα σε κάποιον αν πιστεύεις ότι μπορείς να έχεις κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, τουλάχιστον δεν θα ήθελα να διαπιστώσω ότι είναι τόσο σοβαρό για να επισκευθώ κάποιον ειδικό, παρόλο που θα ήθελα πολύ αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πάω και να μου προτείνει να πάρω φάρμακα. Θα ήθελα να μου πείτε αν αυτά που νιώθω και αντιμετωπίζω σε αυτήν την φάση της ζωής μου είναι συμπτώματα κατάθλιψης και τι μπορώ να κάνω με αυτά.

Ευχαριστώ για την υπομονή

[Θεοφανία]

Καταρχήν καλως ήρθες κοριτσάκι με το δύσκολο όνομα!
Δεν είμαι γιατρός, αλλά όσον αφορά στο πρώτο κομμάτι του ποστ σου, εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι απλά έχεις βαρεθεί την ίδια κατάσταση και τίποτε παραπάνω.
Η γνώμη μου είναι να σκεφτείς πόσο θα αλλάξει η ζωή σου όταν τελειώσεις τη σχολή: θα βρεις δουλειά, θα έχεις τα δικά σου έσοδα, θα μπεις σε μια εντελώς διαφορετική τροχιά, ειδικά αν σου αρέσει και πολύ αυτό που σπουδάζεις.
Όσο για την φοβία σου με τη φωτιά, νομίζω, ότι όλοι, όλο και κάτι έχουμε.
Εγώ φοβάμαι απίστευτα τα ύψη. Αν σκύψω απ\' τον δεύτερο όροφο να κοιτάξω, αρχίζουν και ανατριχιάζουν τα πόδια μου, νομίζω ότι θα σκοτωθώ.
Όπως επίσης και με την ταχύτητα που σπάνια και μόνο σε άδειο δρόμο θα φτάσω πάνω από 140. Περνούν απ\' το μυαλό μου όλα τα δυστυχήματα που έχω κατά καιρούς την \"τυχη\" να συναντήσω.
Αν όμως αγχωνόμασταν για όλα αυτά, θα ήμασταν κάθε μέρα στους γιατρούς....

[Sofia]

Originally posted by souxoumouxou
Γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν έχω φίλους φίλους, έχω πάρα πολλούς γνωστούς και πιο κοντινούς αλλά όχι ανθρώπους να τους ανοίγω την καρδιά μου και να τους λέω τα πάντα, στην μητέρα μου το κάνω αυτό που με βοηθάει πάντα όποτε της πω για αυτό που νιώθω αλλά όχι πάντα, όπως τώρα με αυτό με την σχολή μου. Μάλλον αυτό το κάνω υποσυνείδητα γιατί δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα του χαρούμενου, γελαστού και γλυκού παιδιού που πάντα κυκλοφορούσα.

καλώς ήρθες....

παρέθεσα τα λογια σου παραπανω γιατι κατά τη γνωμη μου ειναι πολυ σημαντικα,ωστε να σε παρατηρήσεις καλύτερα ή να δεις πώς πιεζεσαι....

φυσικά δεν νομιζω οτι μεσω ενος φορουμ μπορει να γινει καποια διαγνωση, ομως ειτε εχεις κατάθλιψη ειτε οχι το οτι δεν νιωθεις καλα, ειναι γεγονος οπως μας λες...δυστυχώς.

Εγω πιστεύω οτι ειναι πολύ πιθανο να κουράστηκες -συνειδητά ή οχι. Που δεν μοιράζεσαι πραγματα που σ απασχολουν, που σε πειράζουν...Αλλο να κουβαλάς κατι μονη σου,αλλο παρέα..Υποσυνειδητα οπως λες κ εσυ, δεν θες να χαλασεις την εικονα σου...Αυτο δεν ειναι αρκετο για να σε κανει να σκασεις?να κουραστεις?να φτάσεις ως εδω....

Το να δεις εναν ειδικο ειναι μια καλη ιδέα...που δεν σημαινει οτι θα σε οδηγησει στα χάπια,ντε κ καλα.

Προσωπικά δεν με κουρασες,κάθε άλλο.Μου θύμισες διαφορες καταστάσεις κοντινων μου ανθρωπων.Νομίζω οτι δεν διαβάζει καποιος εδω posts επειδη ειναι υποχρεωμενος. Ολοι καποιο λογο θα χουμε....

[Remedy]

σιγουρα κανεις δεν μπορει να κανει διαγνωσεις μεσω νετ, απο πεντε αραδες που γραφει ο αλλος...
ουτε καν αν ειναι ειδικος..ποσο μαλλον αν ειναι ασχετος, οπως οι περισσοτεροι απο μας.
χωρις λοιπον να ξερω αν εχει καποιο ονομα αυτο που σου συμβαινει, εχω την αισθηση οτι εχεις ενα....μπουκωμα......
σ εχει πιασει μια αδρανεια δλδ, κι οχι καταθλιψη, απο τον συνδοιασμο του αγχους λογω σχολης και του γεγονοτος οτι επειδη δεν εχεις κοντινους φιλους δεν εκφραζεσαι αρκετα, κι ολο αυτο εχει μαζευτει, σαν μια....μουγγη δυσφορια....ενα μαζεμα στον εαυτο σου μαζι με αδρανεια...
οπως οταν ριχνει ενα αυτοκινητο τα φωτα του πανω σε ενα ζωακι του δασους...
η κατασταση βεβαια ειναι λιγο φαυλος κυκλος, γιατι οσο δεν βρισκεις την ηρεμια να διαβασεις και να ξεμπερδευεις σιγα σιγα με τα μαθηματα, τοσο και θα αγχωνεσαι....
μια σκεψη ειναι να βρεις καποιους απο τους φιλους-γνωστους σου που ειναι περιπου στην ιδια κατασταση με σενα με τα μαθηματα και να αλληλοβοηθηθειτε στο κουραγιο για να διαβασετε και να προχωρησετε, να κανετε παρεα και εξω χωρις ομως τρομερα ξεσαλωματα, ωστε σε ενα ηρεμο περιβαλλον και με αλληλουποστηριξη να τελειωνετε με το πτυχειο σας...
νομιζω οτι αυτο θα σε ξεμπλοκαρει πολυ και θα δεις μετα τι και αν εχει μεινει κατι δυσαρεστο..
οσο για τον ειδικο, αν νοιωθεις οτι θες να πας, να πας...δεν σημαινει οτι θα σου δωσει χαπια ουτε εισαι υποχρεωμενη να παρεις χαπια αν νοιωθεις οτι μπορεις και χωρις αυτα..

[souxoumouxou]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, είναι αλήθεια πως έχω κουραστεί, πάντα ήμουν καλή μαθήτρια, το καλό παιδί, έχει πολλές υποχρεώσεις να είσαι καλό παιδί, πρέπει να πετυχαίνεις πάντα, από μικρή είχα πάντα άγχος, στην έκτη δημοτικού είχα κάθε μέρα πονοκεφάλους από την πίεση του σχολείου...?ηταν που πιεζα τον εαυτό μου...?ηταν που δεν άντεχα? δεν ξέρω, είχα αποφασίσει να μην ξανααγχωθώ και αν και ακόμα 12 χρονών έκανα την αυτογνωσία μου, διαλογιζόμουν πάντως έβαζα τον εαυτό μου να μην αγχώνεται για να μην έχω πονοκεφάλους και το είχα πετύχει, όμως όσο μεγαλώνω χάνω νιώθω πάλι την ικανότητα να αυτοελέγχομαι και να αυτοελέγχο το άγχος μου, που με κυριεύει.

Όσο για το ότι δεν έχω φίλους παλιότερα το έριχνα σε άλλους, ότι αυτοί δεν είναι οκ μαζί μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι μάλλον εγώ ήμουν αυτή που λόγω της χαμηλής αυτοεκτίμησης μου δεν τους έκανα να νιώθουν ότι μπορώ να είμαι η φίλη τους για τα πάντα.

Αυτό που συμβαίνει με μένα είναι ότι όλοι θα έρθουν να μου πουν τα προβήματα τους, γιατί τους βγάζω μια εμπιστοσύνη, αλλά εγώ πότε δεν τα έλεγα, εγώ δεν είχα προβλήματα και τα εγκλωβίζω μέσα μου, αυτά τα μικρά τα καθημερινά που μας τρώνε.

Και από την άλλη λεω ότι δεν αξίζω να ζω με αυτήν την πίεση, να είμαι η καλή μαθήτρια, η καλή κοπέλα, η καλή φίλη που ακούει, να προσπαθώ να αποδείξω κάτι συνέχεια και το χειρότερο είναι ότι εγώ η ίδια το έχω δημιουργήσει αυτό, οπότε πρέπει να είμαι η ίδια που θα το γκρεμίσει.

Δεν ξέρω πως να το διευθετήσω όλο αυτό μέσα μου, θέλω να έχω φίλους που να μπορώ να στηρίζομαι σε αυτούς και να μπορώ να τους μιλήσω και νιώθω ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει αν βγάλω όλο αυτό το φορτίο από μέσα μου.

Είναι μέρες που νιώθω ανάλαφρη με αυτοπεπήθηση και ο τρόπος που πλησιάζω τους ανθρώπους γύρω μου είναι διαφορετικός και νιώθω και τους άλλους να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όμως τις μέρες αυτές που νιώθω πιο μειονεκτικη σε σχέση με τους υπολοίπους δεν μπορώ να νιώσω άνετα να μιλήσω και φυσικά οι υπόλοιποι είναι επόμενο να αλλάξουν συμπρεριφορά απέναντι μου. Όλα είναι τόσο συνειδητά και τα καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω την φιλία τους.

Ξέρω πως αξίζω να νιώθω καλύτερα, γιατί έχω όλα τα καλά του κόσμου και ξέρω πως είμαι καλός άνθρωπος. Συνεχώς επιζητώ την επιβεβαίωση από άλλους, το ξέρω ότι δεν το χρειάζομαι αλλά μόνο αυτό με κάνει και νιώθω καλά...φοβάμαι να τα λέω όλα αυτά...

Ευχαριστώ και πάλι, πραγματικά ένιωσα καλύτερα, τουλάχιστον μου φαίνονται ότι δεν είναι και τόσο τραγικά όπως τα νιώθω.