ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ?

[liberchild]

Mαίρη, δε δικαιολογώ τίποτα αν διάβασες σωστά. Ούτε και τον εαυτό μου σε λάθη που έκανα στα παιδιά μου. Λέω, σαν παιδιά ,να προσπερνάμε ενήμεροι για το τι έφταιξε. Μόνο να προσπερνάμε. Ο,τι άλλο είναι μιζέρια.


Εδιτ. Θα σου φανεί κάπως αλλά, όταν έφαγα στα 15 χαστούκι απ τη μάνα μου, γύρισα το χέρι και το ανταπέδωσα...

[Sofia]

Originally posted by liberchild
Ας αφήσουμε στην πάντα επιτέλους τους γονείς, κι ας επικεντρωθούμε σε εμάς. Δεν είναι δυνατόν ούτε να τους κουβαλάμε στους ώμους συνέχεια, ούτε να τους χρεώνουμε απ την άλλη διά πάσα νόσο μας.
:P

προσωπικα δεν εννοουσα τίποτα απο τα δύο....βέβαια δεν ξέρω αν ο θεματοθέτης εννοουσε ή το ενα ή το άλλο. Νομιζω η αληθεια βρισκεται καπου αναμεσα. Οποιος κ αν μας κανει κατι κακο εχει επιδραση πανω μας,ειτε θέλουμε να το παραδεχτουμε ειτε οχι.Ποσο μάλλον αν αυτο προερχεται απο τους ανθρωπους που μας μεγαλώνουν κ ειναι το πρώτο μας περιβάλλον, αυτο που μας δειχνει πως να φερομαστε, πως να αντιδρουμε κλπ. Απο κει κ περα ειναι δική μας ευθυνη πώς θα διαχειριστουμε την επίδραση αυτη πανω μας κ μεσα μας.

Γιατί μια χαρά ειναι δυνατο κ να τους κουβαλαμε στους ωμους μας μια ζωή αλλα κ να τους χρεωνουμε τα παντα:ευθύνη μας ειναι κ αυτο ή αν θες αναπηρια μας. Που μπορει -αν συμβαινει- να την εχουμε δει ή κ να μην εχουμε ιδεα οτι πασχουμε απ αυτην....

[Mightisright]

Originally posted by velout
Πιστεύετε ότι για όλα όσα αντιμετωπίζουμε σαν ενήλικες(άγχος,κατάθλιψη διαταραχές προσωπικότητας)ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι γονείς μας?Ολόκληρη η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στηρίζεται στη σχέση του παιδιού με τους γονείς του και συγκεκριμένα με την μητέρα του.Πολλά ψυχολογικά προβλήματα αποδίδονται στην καταπίεση παραμέληση και κακοποίηση απ τους γονείς.Όλοι εμείς που χουμε προβλήματα πάει να πει ότι έχουμε και κακούς γονείς?Θα θελα τη γνώμη σας γιαυτό.Ειδικά για τις διαταραχές προσωπικότητας όλοι όσοι έχουνε κάποια από αυτές πιστεύετε ότι οφείλεται στην κακή σχέση με τους γονείς?Όλοι εσείς έχετε κακοποιηθει και παραμεληθει σαν παιδια?

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά σύντομη: ΝΑΙ. Είτε μέσω γονιδίων, είτε μέσω του οικογενειακού περιβάλλοντος, του τρόπου που μας ‘μεγάλωσαν’, κλπ. Χωρίς αμφιβολία ναι.

[Zkaterina]

Αναρωτιέστε για το ποσο επηρρεαζουν οι γονείς το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του ατόμου. Αναφέρω λογια του Νίκου Σεργιανόπουλου απο μία συνεντευξή του: \"Η μητέρα μου μου έλεγε είσαι άχρηστος, δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου. Μεχρι που το πίστεψα. Ο πατερας μου ηταν σαν να μην υπήρχε.\" Πως λοιπον αυτός ο άνθρωπος να σταθεί στα πόδια του, να πιστεψει στον εαυτό του, να εχει μια ίσορροπημένη ζωή και να μην ακολουθήσει τα σκοτεινά μονοπατια που ακολούθησε; Το τέλος του ηρθε σαν φυσικη συνεχεια των επιλογών του. Είναι φανερό ότι ήταν μπλεγμένος.

[Manos88]

ΖΚατερίνα, δεν μπορείς να ξέρεις τι έγινε με τον κ. Σεργιανόπουλο εκτός και αν τον γνώριζες προσωπικά. Ιδιαίτερα από την τηλεόραση δεν νομίζω ότι γίνεται να βγάλεις άκρη... σε μια άλλη συνέντευξη έλεγε ότι έχει άριστη σχέση με την μάνα του κτλ κτλ.

[maria...]

Και ναι και οχι. Εγω για παραδειγμα μεγαλωσα σε ενα υγειες και γεματο αγαπη περιβαλον. Ισως και υπερβολικη αγαπη.Μπορει αθελα τους να με προστατευαν τοσο πολυ που αργοτερα δυσκολευτικα να τα βγαζω μονη περα. Στο σπιτι μας ποτε δεν εβριζε κανεις απο τους γονεις και παντα οι γονεις μου τα εδιναν και τα δινουν ολα για τα 2 παιδια τους. Τωρα πως βγηκα εγω να ειμαι τοσο ευεσθητη και να ανγχονομαι τοσο εντονα δεν νομιζω σε αυτο να φταινε οι γονεις μου αλλα οι καταστασεις πυστευω με εφεραν σε αυτο το σημειο. Οπως το οτι χωρισα ,οτι πηγα να βγαλω το λυκειο σε αρκετη μεγαλη ηλικια , πεθανε το σκυλακι μου το οποιο το σινδεα με τα ανεμελα παιδικα μου χρονια στα οποια το απεκτησα μωρακι τοτε και γενικα που μεγαλονω μονη μου τον γιο μου κλπ.

[kater1na]

Όταν λέμε φταίνε εξαρτάται κιόλας τι εννούμε πχ έχουμε σκοπό να τους αλλάξουμε για να αλλάξουμε και εμείς, έχουμε σκοπό να κάνουμε μετάθεση ευθυνών και να παραιτηθούμε απο οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή, θέλουμε να ξεφορτωθούμε ενοχές που δεν θα έπρεπε να έχουμε? ΄

Να αναγνωρίσεις από που έμαθες μια συμπεριφορά και να συνηδητοποιήσεις ότι προήρθε από εκεί είτε λόγω αντίδραστικότητας, είτε επειδή η συμπεριφορά αυτή θα έφερνε επιβράβευση, είτε ακόμα γτ απο αυτόν που την έμαθες -παρότι έβλεπες ότι δεν ήταν η αρμόζουσα- στη δική του ζωή είχε αποτελέσματα, δεν είναι λάθος και θεωρώ ότι χρειάζεται για να μπορέσεις να προσεγγίσεις τη συμπεριφορά.
Επιπλέον πιστεύω ότι σε αρκετά παιδια γίνεται μια ταύτιση όπως πχ αν ένας γονιός συμπεριφερθεί με κάποιο άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και το παιδί νιώσει ασχημά και δει ότι πάει να κατακρίνει τη συμπεριφορά..μπλέκεται στο ότι αν κατακρίνει μια συμπεριφορά του γονιού είναι το ίδιο με το να μισεί το γονιό και έρχεται μια συγκρουση μέσα του που τη κουβαλάει για πάντα αν δεν το αντιληφθει ότι μπορείς να αγαπάς τους γονείς σου και ας κάνουν λάθη τα οποία μπορείς να αναγνωρίζεις
Σίγουρα εγω δεν είμαι ειδικός και δεν ξέρω και πολλά σχετικα με το θέμα αλλά το να αναγνωρίζεις απο που προήλθε κάτι και απενοχοποιημένα να προσπαθείς πλέον να αντιληφθεις γτ συνέβει και στη πορεία να το αλλάξεις δεν είναι κακό δεν έιναι το ίδιο όπως να λες για όλα φταίνε οι άλλοι.

***δεν θέλω με αυτά που γράφω να εννοήσω ότι όλοι οι ανθρωποι που μεγαλώνουν παιδιά πρέπει να έιναι άγιοι και δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στο λάθος ή πρέπει όλοι να έχουν ένα συγκεκριμένο πρότυπο συμπεριφοράς κ προσωπικότητας, ούτε ότι μόνο οι γονείς επιδρούν στη διαμόρφωση ένος ανθρώπου ιδίως όταν το άτομο αρχίζει και κοινονικοποιείται πόσο μάλλον όταν ενηλικιώνεται.***

[Jason]

Oι γονεις δεν καταλαβαινουν,ισως γιατι δεν μπορουν οχι γιατι δεν θελουν, μπορει να θελουν να βοηθησουν σε ενα προβλημα και με την σταση τους,με την συμπεριφορα τους να το κανουν χειροτερα. Τι να πω για παραδειγμα στον πατερα μου οταν με ρωταει γιατι εχω τετοια συμπεριφορα,γιατι δεν εχω επαφη με κανεναν,γιατι ειμαι τοσο αρνητικος κοκ. Οτι μπορει να εχω καταθλιψη? Μαλλον δεν θα με παρει στα σοβαρα, θα πει \"τι καταθλιψη ,τι ψυχολογικα προβληματα και βλακειες μου λες,23 χρονων ανθρωπος,δεν εχεις κανει τπτ στη ζωη σου και μας λες μ***ιες για καταθλιψη κ προβληματα ψυχολογικα.\"

Δεν καταλαβαινουν ομως οτι ετσι δεν βοηθανε μια κατασταση,χειροτερα το κανουν.

Aντε να δουμε που θα παει το πραγμα γιατι καποια μερα θα σαλταρουμε.:mad::mad:

[zinovia]

Παντως εμενα η μανα μου εβαλε το χερακι της στο στο οτι δεν εχω αυτοεκτιμηση και στο οτι πιστευω οτι δεν αξιζω τιποτα..Ξυλο, αδιαφορια,υποτιμηση, βρισημο,μεταθεση των ευθυνων της πανω μου, δημιουργια ενοχων και τυψεων..Απ\'ολα εχει ο μπαχτσες...

[πανος12345]

Originally posted by velout
Πιστεύετε ότι για όλα όσα αντιμετωπίζουμε σαν ενήλικες(άγχος,κατάθλιψη διαταραχές προσωπικότητας)ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι γονείς μας?Ολόκληρη η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στηρίζεται στη σχέση του παιδιού με τους γονείς του και συγκεκριμένα με την μητέρα του.Πολλά ψυχολογικά προβλήματα αποδίδονται στην καταπίεση παραμέληση και κακοποίηση απ τους γονείς.Όλοι εμείς που χουμε προβλήματα πάει να πει ότι έχουμε και κακούς γονείς?Θα θελα τη γνώμη σας γιαυτό.Ειδικά για τις διαταραχές προσωπικότητας όλοι όσοι έχουνε κάποια από αυτές πιστεύετε ότι οφείλεται στην κακή σχέση με τους γονείς?Όλοι εσείς έχετε κακοποιηθει και παραμεληθει σαν παιδια?

δεν ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα βελουτ
αλλο οτι ολα τα προβληματα που απτονται της ψυχολογιας , εχουν την ριζα τους στην παιδικη ηλικια και αλλο οτι φταινε οι γονεις... θα ελεγα οτι φταιει το συστημα που ζουμε σημερα και παντα απο την μετατροπη του τροπου ζωης μας εδω και περιπου 3000 χρονια , απο κοινοβιακο σε οικογενειακο ....
Θα γινω πιο σαφης
Μια μητερα που πρεπει να δουλεψει για να φερνει το συπληρωμα του εισοδηματος στην οικογενεια, συχνα παραμελει τα γονεικα της καθηκοντα απεναντι στα παιδια της...
Ενας πατερας που περναει ολη την ημερα στο καφενειο του χωριου , ενω η γυναικα του σπερνει το χωραφι , μαγειρευει , μεγαλωνει τα παιδια , σιγυριζει το σπιτι και το βραδυ θα υπομεινει και τις σεξουαλικες ορεξεις του συζηγου της γιατι ετσι πρεπει κοινωνικα χωρις να αντλει καμμια προσωπικη ευχαριστηση , σιγουρα βαζει σαν οικογενεια τα θεμελια για μια τραυματικη εμπειρια στην νεοτερη γεννια....
Γιατι οταν γενιομαστε το μυαλο μας ειναι μια \"ταμπουλα ραζα\" δηλαδη ενας αγραφος χαρτης...
Καθε πρσλαμβανουσα παρασταση απο το περιβαλλον μας εντυπωνεται και γινεται μερος του εαυτου μας , συχνα με περιεχομενο τραυματικό,σε σχεση με τις περιρεουσες αξιες μιας αλλης εποχης στην οποια καλουμαστε να ζησουμε

[πέρσα40]

Η συμπεριφορά των γονιών αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση άραγε πριν γίνουν καν γονείς? Πρόκειται για έναν δεδομένο κώδικα αρχών που ακολουθείται με τον ίδιο τρόπο δια παντός στη σχέση τους με τα παιδιά τους? Νομίζω αυτός ο κώδικας είναι υπό διαμόρφωση συνεχώς και υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ γονιού και παιδιού. Ένας γονιός όταν κάνει ένα παιδί δεν \"αποφασίζει\" εξαρχής ότι θα είναι αυταρχικός ή διαλακτικός καθόλη τη μακρά πορεία της σχέσης του με το παιδί του. Η στάση κι η συμπεριφορά του παιδιού ωθεί με τη σειρά της τον γονιό σε αναπροσαρμογή κι αναδίπλωση. Όλα αυτά βέβαια σε πραγματικές συνθήκες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος κι από τις δυο πλευρές.
Κι εγώ πιστεύω πως πολλά από τα \"παράξενα\" που κουβαλάει η ψυχή μου έχουν τις ρίζες τους στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

[πανος12345]

Originally posted by πέρσα40
Η συμπεριφορά των γονιών αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση άραγε πριν γίνουν καν γονείς? Πρόκειται για έναν δεδομένο κώδικα αρχών που ακολουθείται με τον ίδιο τρόπο δια παντός στη σχέση τους με τα παιδιά τους? Νομίζω αυτός ο κώδικας είναι υπό διαμόρφωση συνεχώς και υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ γονιού και παιδιού. Ένας γονιός όταν κάνει ένα παιδί δεν \"αποφασίζει\" εξαρχής ότι θα είναι αυταρχικός ή διαλακτικός καθόλη τη μακρά πορεία της σχέσης του με το παιδί του. Η στάση κι η συμπεριφορά του παιδιού ωθεί με τη σειρά της τον γονιό σε αναπροσαρμογή κι αναδίπλωση. Όλα αυτά βέβαια σε πραγματικές συνθήκες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος κι από τις δυο πλευρές.
Κι εγώ πιστεύω πως πολλά από τα \"παράξενα\" που κουβαλάει η ψυχή μου έχουν τις ρίζες τους στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

ουδολως θα ελεγα , με την εννοια οτι τα παιδια δεν τα εφερε κανενας πελαργος αλλα θεωρητικα παντα η εκουσια επιλογη των γονιων τους που προυποθετει την αναλογη προετοιμασια απο την κοινωνια στην οποια ζουν και δρουν....
Βεβαια ολοι ξερουμε οτι τα πραγματα δεν γινονται παντα ετσι....
Πολλοι γονεις ουτε καν σκεφτηκαν οτι θελουν να κανουν παιδια , ενω σε πολλες χωρες του πλανητη πχ εκει οπου ο καθολικισμος απαγορευει την εκτρωση , ενα λαθος μπορει να γινει ατια μιας ανεπιθυμητης μητροτητας .
Ειναι ομως παραλογο να καταλογιστει η οποιαδηποτε ευθυνη στο αποτελεσμα μιας πραξης και οχι στο αιτιο...
Ενας γονιος που δεν μπορει να μεγαλωσει τα παιδια του ,
ακομα και στην Αφρικη , εχει το δικαιωμα της επιλογης να τα προσφερει σε καποιο θεσμο εξουσιας που οσο αποκρουστικο και παραλογο μας φαινεται εδω στην Ευρωπη , ο θεσμος της δουλειας εξασφαλισε την επιβιωση τους χιλιαδες χρονια τωρα πριν ακομα την παρουσια του γραπτου λογου...
Στην Αρχαια Σπαρτη πεταγαμε απο τον Καιαδα τα αναπηρα παιδια , ενω στην Αφρικη , κανουν ελεημοσυνη στους δρομους για να πλουτιζουν αυτοι που ασχολουνται με το εμποριο και αναλαμβανουν συνειδητα την ευθυνη τους οταν οι γονεις τους δεν μπορουν να το κανουν
Ειναι θεμα κοινωνιας και οχι μεμονωμενα των γονιων τους η αντιμετωπιση των παιδιων σε ενα κοινωνικο συστημα

[Arsi]

Originally posted by πέρσα40
Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

H διαφορά ενός γονιού από ένα παιδί είναι ότι ο πρώτος είναι ενήλικος και υπεύθυνος για τη σωστή ανατροφή,διαπαιδαγώγηση,κά λυψη αναγκών του δεύτερου αρα δε μπορούμε να πούμε ότι εμπλέκονται ισότιμα σ΄αυτόν τον φαύλο κύκλο.Κ γω ήμουν πολύ αντιδραστική αλλά είχα λόγους που αντιδρούσα(όπως κ συ υποθέτω).Αν ο γονιός δεν είναι συνειδητοποιημένος,δεν έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν τα΄χει βρει με τον εαυτό του φυσικό και επόμενο είναι να διαταραχθεί ...κάτι που δεν ισορρόπησε ποτέ μέσα του.

[πανος12345]

Originally posted by maria...
Και ναι και οχι. Εγω για παραδειγμα μεγαλωσα σε ενα υγειες και γεματο αγαπη περιβαλον. Ισως και υπερβολικη αγαπη.Μπορει αθελα τους να με προστατευαν τοσο πολυ που αργοτερα δυσκολευτικα να τα βγαζω μονη περα. Στο σπιτι μας ποτε δεν εβριζε κανεις απο τους γονεις και παντα οι γονεις μου τα εδιναν και τα δινουν ολα για τα 2 παιδια τους. Τωρα πως βγηκα εγω να ειμαι τοσο ευεσθητη και να ανγχονομαι τοσο εντονα δεν νομιζω σε αυτο να φταινε οι γονεις μου αλλα οι καταστασεις πυστευω με εφεραν σε αυτο το σημειο. Οπως το οτι χωρισα ,οτι πηγα να βγαλω το λυκειο σε αρκετη μεγαλη ηλικια , πεθανε το σκυλακι μου το οποιο το σινδεα με τα ανεμελα παιδικα μου χρονια στα οποια το απεκτησα μωρακι τοτε και γενικα που μεγαλονω μονη μου τον γιο μου κλπ.

Η υπερβολικη αγαπη βλαπτει οσο και η υπερβολικη αδιαφορια...
Καθε τι το υπερβολικο , ακομα οπως λες , η απουσια καυγαδων με ξεσπασματα επιθετικοτητας , η υπερβολικη προσπαθεια αποκρυψης της επιθετικοτητας που επανειλημενα εχω πει οτι ειναι φυσιλογικη αντιδραση ενος ανθρωπου και πρεπει να την εκτονωνει προς τα εξω , ισως επαιξαν τον ρολο τους , στην ευαισθησια σου....
Η απωλεια ενος κατοικιδιου ζωου , ισοδυναμει για εκατομυρια ανθρωπους εδω στην Γαλλια με χαμο καποιου συγγενικου τους προσωπου , ισης ψυχικης αναστατωσης και πονου....
Αν ομως εχεις μεγαλωσει σε ενα \"αποστειρωμενο\" απο συναισθηματα περιβαλον , ειναι λογικο να σε αναστατωνει περισσοτερο απο ενα παιδι που βλεπει απο μωρο ας πουμε την μητερα του να σφαζει μια κοτα για να την βαλει μετα στην κατσαρολα....
Ειναι θεμα περιβαλοντος κα κοινωνιας και οχι αποκλειστικη ευθυνη των γονιων μας που ισως κανεις δεν ενδιαφερθηκε πριν να τους υποδειξει τι πρεπει να κανουν για την σωστη ανατροφη των παιδιων τους και κυριως την ομαλη αναπτυξη του ψυχικου τους κοσμου...

[dreamer]

Originally posted by πέρσα40
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

Με έχει προβληματίσει μερικές φορές και μένα αυτή ερώτηση...

Τελικά όμως δεν μπορώ κάτι τέτοιο. Πιο λογικό μου φαίνεται να οδηγείται το παιδί σε ανεύθυνες και επικίνδυνες επιλογές γιατί έτσι του έχουν διδάξει οι γονείς του κυρίως χωρίς να το αντιλαμβάνονται φυσικά.

Πχ ένας πατέρας που όσο είναι στο σπίτι βρίσκεται στον υπολογιστή και μόλις το παιδί κάνει μια ζημιά του δίνει αρνητική προσοχή το διδάσκει χωρίς να το καταλαβαίνει να κάνει ζημιές.