ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ?

[Χάιντι]

Δεν φταίνε μόνο οι γονείς

φταίνε και τα σχολεία


φταίνε και οι κακές παρέες

[Adzik]

φταιει το γεγονοσ οτι μεινανε ακαλυπτεσ καποιεσ βασικεσ μασ αναγκεσ...ειτε για αγαπη ειτε για φρ0ντιδα ειτε για ασφαλεια ..προστασια..η στηριξη ...

απο την στιγμη που την ευθυνη της καλυψης αυτων των αναγκων για πολλα χρονια τισ εχουν οι γονεισ.. τοτε ναι πιστευω πωσ για πολλα φταινε εκεινοι... που δεν ακουγανε..που δεν παρατηρουσανε το τι παραπάνω χρειαζοτανε αυτο το μοναδικο ατομο .. το παιδακι τουσ...

[chr1986]

Μεγάλο θέμα και αυτό.. Τι να πω, μικρότερη πίστευα ότι είναι ο χαρακτήρας κάθε παιδιού που παίζει σημαντικό ρόλο και οι επιλογές που κάνει.. Βέβαια, στο χαρακτήρα του παιδιού οι γονείς είναι εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης.. Προσωπικά πιστεύω ότι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης οι δικοί μου γονείς για την τωρινή μου κατάσταση, και το σημαντικότερο είναι ότι δεν το αντιλαμβάνονται.. Αν δεν είχα δει το ξύλο και δεν ξυπνούσα κάθε πρωί από τις φωνές τότε ναι, πιστεύω ότι δε θα ήμουν τόσο φοβισμένο πλάσμα.. Κάποια στιγμή βέβαια θέλω να σταματήσω αυτά τα \"κατηγορώ\" προς εκείνους και να χαράξω το δικό μου δρόμο.. Ελπίζω η πληγή να απαλύνει γιατί να κλείσει αποκλείεται.. Και εύχομαι οι δικές μας επιλογές να μας δικαιώσουν και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.. Πάνω από όλα για εμάς και τα παιδιά μας που κάποιοι έχουν ήδη και κάποιοι θα αποκτήσουν στο μέλλον..

[N.Princess]

χαιρετω. Ως παθουσα,πιστευω απιστευτα πολυ σε αυτο που πολυ απλα διατυπωνεται ως:''αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα''..Μεγαλωσα σε μια οικογενεια ο,τι να'ναι, σε εμπολεμη κατασταση (εχω αναρτησει σχετικο τοπικ),για να μη μακρυγορω,απλα θα πω πως ναι,πιστευω πως οι γονεις μας ευθυνονται κατα κυριο λογω γι'αυτα που μας βρισκουν μετεπειτα..πως μπορουμε εμεις ως παιδια να προβαλλουμε αμυνες για να προστατευθουμε??ειδικα οταν ειμαστε τοσο μικροι κ δεν εχουμε αναπτυξει αυτα που χρειαζονται για να ανταπεξελθουμε η να αμυνθουμε στην''κατστροφη''.εγω προσωπικα ποοοοσες φορες εχω σκεφτει /πει ¨ΜΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ!!!!βεβαια απο ενα σημειο κ επειτα εμεις οι ιδιοι ειμαστε υπευθυνοι για τον εαυτο μας..ειναι στο χερι μας να αλλαξουμε καποια πραγματα..αρκει βεβαια η ζημια να μην ειναι ανεπανορθωτη....

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

εγώ επειδή μεγάλωσα χωρίς τους γονείς μου έχω μέσα μου μια μόνιμη ανασφάλεια κ πικρία που εξαργυρώνονται στη ζωή μου σαν μισός άνθρωπος κ η επικύρωση είναι ότι αυτοί επέλεξαν να με γεννήσουν κ να μου γυρίσουν το κεφάλι.οπότε ψηφίζω ΝΑΙ οι γονείς φταίνε για το πως αισθανόμαστε μια ζωή για τους ίδιους μας κ ΝΑΙ αυτοί είναι που αν μας κρατάνε το χέρι εμείς παίρνουμε αυτή τη μυστική δύναμη κ προχωράμε στα δύσκολα ......Ας προσπαθούμε όμως παίρνοντας δύναμη από την ίδια τη ζωή που μας χάρισαν που στην περιπτωσή μου είναι το μόνο τους δώρο!

[Winston_man_2]

Στην ιδανικη κοινωνια μονο οσοι εχουν τα αναλογα προσοντα θα κανουνε παιδια. Πληρης γενετικος και κοινωνικος ελεγχος. Πολλοι θα αποκλειονται απο τη παραγωγη. λιγοι και καλοι. ποιοτητα οχι ποσοτητα. Ίσως γινει πραξη καποια μερα και σωθουνε πολλοι απο τις επομενες γενιες.

[ioannis2]

..... εγω έτυχε να γνωρίσω πολύ αγαπημενες, γαλήνιες και ισορροπημένες σε όλους τους τομεις της ζωης οικογένειες που τις θαύμαζα αλλα συναμα εννοιωθα και μελαγχολία που δεν ημουν στα ίδια! οικογενειες που δεν ηξεραν τη λέξη ψυχολογικό..... Υπάρχουν τετοιες οικογενειες!
Γι αυτους που εχουν παιδια, κρατηστε τα ψυχολογικα σας μακρια από τα παιδια σας, θαψτε τα μεσα σας κυριολεκτικα αμα ειστε μαζι τους, παίξετε θεατρο πως ειστε άλλοι αντι αυτο που νοιωθετε, για να μην φορτωσετε τα ψυχολογικα σας σε άλλους αθωους, διαφορετικά διαπράττεις έγκλημα!

[anonymous_1]

Σίγουρα οι γονείς σε διαμορφώνουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ή τουλάχιστον επηρεάζουν στη διαμόρφωση του.
Από εκεί και πέρα όμως είναι στο χέρι του καθένα να αλλάξει πορεία ζωής και να απαλλαγεί από τα ψυχολογικά του..
Είναι εύκολο να κατηγορείς άλλους για τυχόν ψυχολογικά (και εγώ το έχω κάνει) αλλά τι σε εμποδίζει μετά την ενηλικίωση να αλλάξεις και να ξεφύγεις από ότι σε βασανίζει?

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

Σίγουρα οι γονείς σε διαμορφώνουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ή τουλάχιστον επηρεάζουν στη διαμόρφωση του.
Από εκεί και πέρα όμως είναι στο χέρι του καθένα να αλλάξει πορεία ζωής και να απαλλαγεί από τα ψυχολογικά του..
Είναι εύκολο να κατηγορείς άλλους για τυχόν ψυχολογικά (και εγώ το έχω κάνει) αλλά τι σε εμποδίζει μετά την ενηλικίωση να αλλάξεις και να ξεφύγεις από ότι σε βασανίζει?

Γιατί όταν γεννηθήκαμε είχαμε δύο φτερά για να μας μάθουν να πετάμε αλλά αυτοί οι "γονείς"μας τα ακρωτηρίασαν κ τώρα απλά τα κουνάμε δημιουργώντας λίγο αέρα ισα ισα για να δροσιζόμαστε από τις"ακτινοβολίες"ξέρω ότι το είπες καλοπροαίρετα για εμψύχωση κ εγώ το προσπαθώ κ ελπίζω ότι τα φτερά μου θα φυτρώσουν από ένα θαύμα κ μόνο από ένα θαύμα....ελπίζω κ αυτό με κάνει να ξεφεύγω από ότι με βασανίζει.

[ioannis2]

Ανώνυμη, δεν είναι τόσο εύκολο να σου φύγουν τα ψυχολογικά όσο λες. Μια κουβέντα είναι. Όμως, άλλο θεωρία άλλο πράξη. Μπορεί να παλεύεις με όλη τη σημασία του παλεύεις, για χρόνια να τα ξεπεράσεις και να έχεις πετύχει ολα αυτα τα χρονια πολύ λίγα πράγματα. Δεν ειναι τυπου το πήρα απόφαση και άντε από αυριο αλλάζω. Δυστυχως ότι γραφεται πάνω στους ηλικίες μέχρι 10 - 12 χρονων δε σβηνει εύκολα μετα. Τότε δλδ που είσαι ότι σου επιβάλλουν. Ξεκινάνε από το σπίτι, συνεχίζονται και ενδυναμώνονται στο σχολείο, στη γειτονια, στις υποτιθεται παρεες κλπ, και στο τελος εσύ ο ίδιος ανακαλύπτεις ότι εισαι ενα ψυχολογικό ράκος. Πόσες φορες σας έτυχε να κάνετε χοντρες γκάφες γιατι δεν είχατε μέσα σας το υπόβαθρο, τον τροπο πως να το χειριστείτε επειδή δε σας καθοδήγησε κανείς? Πόσες καλές ευκαιρίες χάσατε στη ζωη σας λόγω αυτων των προβλημάτων? Θα μπορουσα να κάνω χιλιες ερωτησεις.... Κι οσο και να συζηταμε εδω για μεθοδος βελτίωσης και λόγια εμψύχωσης και να τα λεμε πολύ ωραία, η αλλαγή δεν είναι καθολου ευκολη υπόθεση. Κάπως έτσι Ηλιάνα παλεύεις να σου ξαναφυτρώσουν τα φτερά.

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

ioannis δε παλεύω πια αφέθηκα στο θαύμα .καλά τα είπες,καλημέρα.

[anonymous_1]

Ανώνυμη, δεν είναι τόσο εύκολο να σου φύγουν τα ψυχολογικά όσο λες. Μια κουβέντα είναι. Όμως, άλλο θεωρία άλλο πράξη. Μπορεί να παλεύεις με όλη τη σημασία του παλεύεις, για χρόνια να τα ξεπεράσεις και να έχεις πετύχει ολα αυτα τα χρονια πολύ λίγα πράγματα. Δεν ειναι τυπου το πήρα απόφαση και άντε από αυριο αλλάζω. Δυστυχως ότι γραφεται πάνω στους ηλικίες μέχρι 10 - 12 χρονων δε σβηνει εύκολα μετα. Τότε δλδ που είσαι ότι σου επιβάλλουν. Ξεκινάνε από το σπίτι, συνεχίζονται και ενδυναμώνονται στο σχολείο, στη γειτονια, στις υποτιθεται παρεες κλπ, και στο τελος εσύ ο ίδιος ανακαλύπτεις ότι εισαι ενα ψυχολογικό ράκος. Πόσες φορες σας έτυχε να κάνετε χοντρες γκάφες γιατι δεν είχατε μέσα σας το υπόβαθρο, τον τροπο πως να το χειριστείτε επειδή δε σας καθοδήγησε κανείς? Πόσες καλές ευκαιρίες χάσατε στη ζωη σας λόγω αυτων των προβλημάτων? Θα μπορουσα να κάνω χιλιες ερωτησεις.... Κι οσο και να συζηταμε εδω για μεθοδος βελτίωσης και λόγια εμψύχωσης και να τα λεμε πολύ ωραία, η αλλαγή δεν είναι καθολου ευκολη υπόθεση. Κάπως έτσι Ηλιάνα παλεύεις να σου ξαναφυτρώσουν τα φτερά.

Ιωάννη δε μιλάω εκ του ασφαλούς..Δεν τακτοποίησα καθόλου τη ζωή μου όπως θα ήθελα. Έχω ζήσει πολλά χρόνια μοναξιάς, έχω αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια τις αιτίες που δεν μπορώ να ευτυχίσω ενώ θεωρητικά έχω κάθε τι που ο καθένας θα ζήλευε..Βρήκα τις αιτίες και προσπάθησα να βρω και τις λύσεις. πλέον δεν έχω προβλήματα ως άτομο και είμαι ακομπλεξάριστη αλλά....
νιώθω απίστευτα ανασφαλής, νιώθω απαισιοδοξία ως αφορά το μέλλον, δε θυμάμαι να ένιωσα ποτέ απόλυτη ευτυχία.
Είναι όμως λύση να μεμψιμοιρείς και να λες ότι φταίνε οι γονείς φταίει η ανατροφή μου? Σε βοηθάει αυτό σε κανένα πρόβλημά σου?

[ΗΛΙΑΝΝΑ]

απευθύνεσαι στον ιωάννη αλλα επετρεψέ μου να σου απαντήσω.Μεμψιμοιρώ δηλαδή κλαίω τη μοίρα μου.Εμείς σου λέμε για χαράκωμα βαθύ δε σου λέμε για γαρτσουνιά κ κλαιγόμαστε για το τίποτα κ καταρχήν δε κλαιγόμαστε λέμε ότι δε μας δίδαξαν δε μας βοήθησαν κ νιώθουμε μια ανασφάλεια του τύπου δεν είμαι επιθυμητός άρα δεν αξίζω ,ναι θα το παλέψω δε θα κάτσω να κλάψω τη μοίρα μου θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αξίζω κ θα τα καταφέρω αλλά πες μου αλήθεια με το χέρι στην καρδιά είναι λύση να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας?

[ioannis2]

Σίγουρα λύση δεν είναι το να κλαιγόμαστε και να μεμψιμοιρούμε. Ούτε εγω έννοιωσα ποτέ απόλυτη ευτυχία. Κι εγω για βαθύ χαράκωμα μιλώ, για διαμορφωτηκα χρονια που πέρασαν χάλια και οφείλεται πρωτα στο σπίτι και μετα σε όλους τους άλλους εκτος σπιτιου που ήταν ακαταλληλα άτομα που μονο ζημια αφησαν. Δεν είναι ανάγκη να έχεις υποστεί στερήσεις για να χεις παθει ψυχολογικά. Τα βιώματα, τα συναισθηματα και οι διαστρεβλωμενες σκέψεις που άφησαν όλα αυτα δεν σβηνουν εύκολα. Ακόμα μολύνουν το καθε τι που κανουμε, γι αυτο γινονται λάθη, γκάφες, χαμένες ευκαιρίες, επαναλαμβανόμενα τραύματα, χαμηλή απόδοση κλπ. Τις αιτίες και τις λύσεις τις βρηκα και εγω, η αλλαγη στην πράξη δεν ειναι εύκολη υπόθεση, εκτός κι αν ζούμε με τη ψευδαίσθηση της αλλαγής. Η ζωη μου ειναι ενας καθημερινος συνεχης αγωνας γι αυτη την αλλαγή. Δεν πιστεω να πετυχα πολλά. Αμφιβάλλω αν έχουν βρεθεί ανθρωποι να τα ξεπεράσουν πλήρως. Τετοια άτομα δημιουργούμε πάντα μια έντονη ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον, κι ίσως ειναι αυτο που μας κρατα όρθιους να κινούμαστε στη ζωή.

[nflu]

Πιστευω οτι το να μεγαλωνεις σε μια ισορροπημενη και υγιη οικογενεια με τις σωστες αναλογιες,αγαπης και επιβεβαιωσης....ειναι σαν να γεμιζεις μεσα σου μια δεξαμενη απο την οποια αντλεις σε ολη ολη σου την ζωη....σε καθε δυσκολη στιγμη ξηρασιας γεμιζεις το παγουρακι σου απο την δεξαμενη σου και ξεδιψας.....