Αποχωρισμός απο τους γονείς και έντονο stress!!

[Laila]

Γεια σας, είμαι γυναίκα 29 ετών και πάσχω απο Ιδεοψυχαναγκαστικη Διαταραχη , φοβίες και γενικώς ζω μέσα στο άγχος. Παίρνω seroxat 15 mg και μισο notorium των 6 mg το βραδυ καθως παλαιοτερα (πριν απο 9 χρονια)ειχα ενα μελαγχολικο επισοδειο και δεν μπορουσα να φαω και να κοιμηθω για 8 μερες καθολου μετα απο φοβο μηπως τρελαθω. Αποτελεσμα η φαρμακευτικη αγωγη. Πανω που ολα στη ζωη μου πηγαιναν καλυτερα, τελειωσα τη σχολη μου, βρηκα δουλεια πανω στο αντικειμενο μου και ζω ευτυχισμενα στο πατρικο μου εχοντας και εναν συντροφο που με λατρευει κι εγω το ιδιο, πριν απο λιγες μερες αρχισα να αγχωνομαι φοβερα και να φοβαμαι για το μελλον μου καθως εμαθα οτι οι γονεις μου με τους οποιους εχω σχεση εξαρτησης θα φυγουν στο εξωτερικο για τη χρονια που μας ερχεται. Επεσε ο ουρανος και με πλακωσε. Επισης ο συντροφος μου φευγει φανταρος γιατι δεν εχει αλλα περιθωρια αναβολης κι ετσι καλουμαι να ζησω με τον αδερφο μου μονη στην πολη μου και να αναλαβω ενα νοικοκυριο. Φανταζει αδιανοητο γιατι ξυπναω παντα μετα το μεσημερι και τρωω ο,τι βρω. Αυτο που με φοβιζει ειναι οι κρισεις πανικου και το αγχος που θα με κατακλυσει οπως οταν ζουσα μονη μου στα φοιτητικα μου χρονια. Ερχομουν με το πρωτο λεωφορειο πισω στο σπιτι. Τι να κανω; Πως να ζησω ολομοναχη; Φοβαμαι οτι θα τρελαθω και αυτη τη φορα θα με αποτελειωσει. Δεν μπορω χωρις τη μαμα μου. Ειναι τραγικο για μια γυναικα στην ηλικια μου το ξερω. Η οποια συμβουλη θα μου ηταν χρησιμη. Σας ευχαριστω!

[Natalia_sups]

Δες το σαν μια εξαιρετικη ευκαιρια για να σταθεις στα ποδια σου μεσα σε γνωριμο περιβαλλον κι ολας.
Στο πατρικο σου σπιτι θα εισαι, το νοικοκυριο στημενο ειναι, δεν εχεις να αγχωθεις για κατι, την δουλιτσα σου την εχεις, ειναι σαν να μαθαινεις ποδηλατο με βοηθητικα ροδακια, δεν σε πεταξανε και στα βαθια...
Ειναι μια ευκαιρια να ξεπερασεις τον φοβο σου, να δυναμωσεις. Τι ειναι το χειροτερο που μπορει να συμβει;
Ενταξει θα τρως λιγο παραπανω ντελιβερι. Κλαιν. Με τον ρυθμο σου οπως μπορεις οσο μπορεις...
Αλλωστε τωρα που ξερεις τι φοβασαι (κρισεις πανικου μοναξια κλπ) μπορεις να προετοιμαστεις, να παρεις τα μετρα σου, να βρεις τροπους απο πριν να το διαχειριζεσαι, να το συζητησεις με τον ειδικο που σε παρακολουθει, να παιρνεις την αγωγη σου, να περνας ομορφα με τον συντροφο σου...ισως θα σε βοηθουσε και το να φτιαξεις μια καλη υγιεινη ρουτινα πριν ακομα φυγουν οι γονεις σου και να την διατηρησεις και μετα...με τη δουλεια σου, τη διατροφη σου, την προσωπικη σου φροντιδα, τη βολτα σου...φτιαξε προγραμμα. Μην το παιρνεις πολυ βαρια και μη το ψυριζεις, απλα ξεκινα να φτιαξεις καλες συνηθειες...δε χρειαζεται να κανεις τιποτα τελεια ουτε να πανικοβαλλεσαι, δε θα σε κρινει κανεις, σιγα...εσυ να εισαι καλα.
Κι εγω εμεινα πρωτη φορα μονη μου στα 25 και τη στιγμη που μιλαμε ο νεροχυτης μου ειναι τιγκα μεχρι πανω μες στα απλυτα πιατα και κατσαρολικα. Για καιρο με κατηγορουσα για αυτο, ενιωθα τυψεις και βουλιαζα στην αυτολυπηση, τα επλενα και σε δυο μερες ηταν παλι μεχρι πανω και αποκαρδιωνομουν. Ωσπου ειπα ξες τι...; Και;;; Οταν με ενοχλησουν θα το κανω για ΕΜΕΝΑ. Θα με κρινει κανεις; Και γιατι να με νοιαζει αυτο; Αρκει να μη με κρινω εγω. Και εγω εχω καλυτερα πραγματα να κανω. Αυτη τη στιγμη δεν εχω πατησει στο σπιτι ολη μερα και ειναι οτι καλυτερο εχω κανει εδω και καιρο...απασχολησε το μυαλο σου με τροπους που σε ηρεμουν και σε γεμιζουν και τα αλλα τα πρακτικα θα αρχισουν να τα κανουν τα χερια σου μονα τους οταν δεν θα γουσταρεις αλλο τα γαμημενα πιατα στον νεροχυτη, οχι επειδη θα σε κανει ντα η μαμα ουτε επειδη θα στραβωσει ο γκομενος. Κανε οτι ειναι καλο για εσενα.

Μην ανησυχεις απο τωρα λοιπον για το αν θα το παιξεις πετυχημενα χαρωπη νοικοκυρα κατευθειαν. Η Ρωμη δεν χτιστηκε σε μια μερα. Και οσο χτιζοταν εμοιαζε και αυτη σαν βομβαρδισμενο τοπιο...

[Natalia_sups]

Για αρχη απλα φροντισε να πληρωνεις τους λογαριασμους, να μη πεθανεις της πεινας και να εχεις μια καλη προσωπικη ρουτινα για να μη τρελαινεσαι.
Τα αλλα ειναι λεπτομερειες που θα μπουν στη θεση τους στη πορεια.

[Laila]

Σε ευχαριστώ πολυ για την απαντηση! Θα προσπαθήσω. Ειμαι ενα πολυ φοβικό ατομο. Αυτο που με φοβίζει ιδιαίτερα ειναι ο θάνατος. Αυτός ο φόβος με σταματά από πολλά στη ζωη.

[DL010117a]

Γεια σας, είμαι γυναίκα 29 ετών και πάσχω απο Ιδεοψυχαναγκαστικη Διαταραχη , φοβίες και γενικώς ζω μέσα στο άγχος. Παίρνω seroxat 15 mg και μισο notorium των 6 mg το βραδυ καθως παλαιοτερα (πριν απο 9 χρονια)ειχα ενα μελαγχολικο επισοδειο και δεν μπορουσα να φαω και να κοιμηθω για 8 μερες καθολου μετα απο φοβο μηπως τρελαθω. Αποτελεσμα η φαρμακευτικη αγωγη. Πανω που ολα στη ζωη μου πηγαιναν καλυτερα, τελειωσα τη σχολη μου, βρηκα δουλεια πανω στο αντικειμενο μου και ζω ευτυχισμενα στο πατρικο μου εχοντας και εναν συντροφο που με λατρευει κι εγω το ιδιο, πριν απο λιγες μερες αρχισα να αγχωνομαι φοβερα και να φοβαμαι για το μελλον μου καθως εμαθα οτι οι γονεις μου με τους οποιους εχω σχεση εξαρτησης θα φυγουν στο εξωτερικο για τη χρονια που μας ερχεται. Επεσε ο ουρανος και με πλακωσε. Επισης ο συντροφος μου φευγει φανταρος γιατι δεν εχει αλλα περιθωρια αναβολης κι ετσι καλουμαι να ζησω με τον αδερφο μου μονη στην πολη μου και να αναλαβω ενα νοικοκυριο. Φανταζει αδιανοητο γιατι ξυπναω παντα μετα το μεσημερι και τρωω ο,τι βρω. Αυτο που με φοβιζει ειναι οι κρισεις πανικου και το αγχος που θα με κατακλυσει οπως οταν ζουσα μονη μου στα φοιτητικα μου χρονια. Ερχομουν με το πρωτο λεωφορειο πισω στο σπιτι. Τι να κανω; Πως να ζησω ολομοναχη; Φοβαμαι οτι θα τρελαθω και αυτη τη φορα θα με αποτελειωσει. Δεν μπορω χωρις τη μαμα μου. Ειναι τραγικο για μια γυναικα στην ηλικια μου το ξερω. Η οποια συμβουλη θα μου ηταν χρησιμη. Σας ευχαριστω!

Μην αγχώνεσαι και μην στεναχωριέσαι, είναι όλα θέμα συνήθειας. Στην αρχή θα σου φανεί περίεργο και κάπως αγχωτικό. Όλα όμως με τον καιρό θα φτιαχτούν. Όπως προανέφερε πολύ σωστά και Ναταλία, θα πρέπει να το δεις ως ευκαιρία. Είμαι φοιτητής και δυσκολεύτηκα στην αρχή δεν μπορώ να πω, όμως τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός και μαγειρεύω μόνος μου πια, καθαρίζω, πλένω, ψωνίζω και γενικότερα είμαι σε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Αν νιώθεις ότι πιέζεσαι κάποιες φορές μέσα στο σπίτι, βγες λίγο έξω και πήγαινε ένα περίπατο. Εγώ αυτό κάνω, όταν έχω χρόνο. Θα πρέπει δυστυχώς να δυσκολευτούμε σε μερικά πράγματα. Όταν όμως σου γίνει συνήθεια, αυτή η ρουτίνα και φύγει και ο φόβος σου, δεν θα θυμάσαι καν ότι φοβόσουν να μείνεις μόνη ή φοβόσουν τις όποιες ευθύνες του σπιτιού.