βία απέναντι σε όλους και στο μωρό αδελφάκι μας

[katerina12605]

Εχω δύο αγόρια με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας, ο μεγάλος είναι 2 χρονών και ο μικρός μόλις 10 μηνών.
Από την αρχή της γέννησης του δεύτερου παιδιού, φροντίσαμε να μην δημιουργηθεί καμμία αφορμή ζήλιας μεταξύ τους. Πάντα σε όλα τα πράγματα του μωρού είχε ελεύθερη πρόσβαση ο μεγάλος, πάντα παίζαμε μαζί, φροντίζαμε, προσέχαμε και καμμιά φορά "μαλώναμε" το μωρό μας για να προσέχει, να μην χτυπήσει κλπ. και πάντα όταν αγκαλιάζαμε το μωρό, υπήρχε και μια ανοιχτή αγκαλιά για τον μεγάλο.
Μόλις πρόσφατα όμως άρχισα να αντιμετωπίζω ορισμένες φορές μια βίαιη συμπεριφορά του μεγάλου μου γιου, είτε απέναντι μας, ή απένταντι στα παιχνίδια του και τέλος απέναντι στο μωρό.
Καταλαβαίνω πως αυτό συνήθως συμβαίνει όταν για κάποιους λόγους θα τύχει να μείνει αρκετές μέρες κλεισμένος στο σπίτι χωρίς να βγει βόλτα και να εκτονωθεί, ή όταν υπάρχουν αρκετές δουλειές στο σπίτι και εκείνος καταφεύγει σε παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση για να "καταναλώσει¨τον χρόνο του.
Οταν τυχαίνει να χτυπήσει εμάς, να πετάξει ή να σπάσει τα παιχνίδια του, ή να τρέχει σαν τρελός στο σπίτι και να φωνάζει χωρίς λόγο, μπορώ να το αντιμετωπίσω και να τον κουβεντιάσω και να τον ηρεμίσω.
Οταν όμως χτυπάει το μωρό με κάποιο αντικείμενο ή του φωνάζει, τότε τρελλαίνομαι, του φωνάζω και εγώ πάρα πολύ, γίνομαι πολύ αυστηρή και προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει πως το μωρό δεν είναι παιχνίδι και πως δεν επιτρέπεται ποτέ να τον χτυπάμε.
Δυστυχώς αυτός ο τρόπος είναι τελείως λάθος γιατι κάθε φορά που συμβαίνει αυτό ο γιός μου από αντιδράση, μετά από λίγο ξαναχτυπάει το μωρό, με κοιτάει και γελάει, σαν να μου λέει "ωραίο παιχνιδάκι αυτό!".
Πραγματικά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω και πως θα καταφέρω να τους εμπιστευτώ και να μπορώ να τους αφήσω για 5 λεπτά μόνους τους στο δωμάτιο τους χωρίς να φοβάμαι πως ο μεγάλος δεν θα κοπανίσει ένα βαρύ παιχνίδι στο κεφάλι του μικρού!

[Remedy]

μα καλα, αφου εχεις παρατηρησει οτι γινεται νευρικος οταν ειναι κλεισμενος \"αρκετες μερες μεσα στο σπιτι\", γιατι δεν κανει καθημερινα την βολτα του, οσες δουλειες κι αν εχετε?
και ειναι κριμα να μενει κλεισμενος και προφανως εχει συνδεσει τον εγκλεισμο με τις προσθετες υποχρεωσεις που σας εχει δημιουργησει το μωρο...
οσο για τον φοβο προς το μωρο, ειναι φανερο οτι δεν πρεπει να το αφηνεις ποτε απ τα ματια σου προς το παρον, οπως νομιζω οτι πρεπει ετσι κι αλλιως να κανεις στην ηλικια που ειναι...
αν νοιωθει παρολες τις προσπαθειες σου παραμελημενος, ισως θα ηταν καλη ιδεα να του παραχωρησεις καποια π[ρονομια, οπως πχ να τον πηγαινεις βολτα χωρις να παιρνεις μαζι και το μωρο καποιες φορες για να νοιωσει οτι τοτε παραμελεις το μωρο για χαρη του..

[katerina12605]

Προσπαθώ να βγαίνει όσο γίνεται περισσότερο. Εγώ μόνη μου τις καθημερινές είναι αδύνατον να βγάλω και τα δύο παιδιά βόλτα, γιατί ούτε μπορώ να σέρνω δύο καροτσάκια ταυτόχρονα για να πάω οπουδήποτε, ούτε μπορώ να αφήσω τον μεγάλο να περπατάει μόνος του, χωρίς να τον κρατάω από το χέρι και να τον προσέχω μην περάσει κάπου ανεξέλενκτα τον δρόμο, και αυτό πάλι είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις να κρατάς και ένα καροτσάκι με ένα άλλο μωρό μέσα. Μόνο το σαββατοκύριακο μπορούμε να βγούμε όλοι μαζί έξω για βόλτα με τον μπαμπά τους.
Οπότε σχεδόν καθημερινά κάποιος παππούς ή γιαγιά έρχονται και παίρνουν τον μεγάλο μόνο του να βγεί βόλτα στις κούνιες, στο πάρκο κλπ, για να τρέξει και να παίξει, για 1-2 ώρες.
Απλά τυχαίνει κάποιες μέρες οι παππούδες να λείπουν ή να υπάρχουν ορισμένες δουλειές, ή ο καιρός να μην το επιτρέπει, οπότε αναγκαστικά κλείνεται μέσα στο σπίτι.
Την αιτία που ορισμένες φορές γίνεται επιθετικός την καταλαβαίνω (φρικάρει μέσα στο σπίτι, βαριέται τα παιχνίδια του, έχει πολύ ενεργητικότητα και δεν ξέρει πως να την εκτονώσει...)
Απλά δεν ξέρω πως να την χειριστώ και πως να του εξηγήσω... Μπορεί άραγε να καταλάβει την διαφορά μεταξύ παιχνιδιού και βίας, μεταξύ πλάκας και κακού? και με ποιό τρόπο?
Το ίδιο πρόβλημα έχω και με μια άλλη συνήθεια που έχει από πολύ μικρός. Του αρέσει όταν μας έχει αγκαλιά και όταν τον κοιμίζουμε, να παίζει με τα μαλλιά μας. Το παιχνίδι του όμως δεν είναι απλό χάδι, αλλά πολλές φορές φτάνει σε σημείο να μας ξεριζώνει τρίχες. Εχω προσπαθήσει να του φωνάξω για να σταματήσει, του εξηγώ ότι με πονάει αυτό που κάνει, έχω κλάψει επίτηδες για να καταλάβει ότι πονάω, του έχω τραβήξει και εγώ τα μαλλιά για να καταλάβει ότι αυτή η κίνηση πονάει, και τίποτα δεν έχει πιάσει. Την επόμενη στιγμή σχεδόν ενστικτοδώς θα το ξανακάνει.
Οπότε, δεν ξέρω ποιός θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος για να εξηγήσω ορισμένα τέτοια πράγματα σε ένα παιδάκι 2 χρονών, αν υπάρχει...

[imagine]

Μήπως να δοκίμαζες να τον στείλεις σε κάποιο βρεφονηπιακό σταθμό για λίγες ώρες το πρωί?
Θα εκτονωθεί και εσύ θα έχεις χρόνο να κάνεις δουλειές και να φροντίσεις το μωρό.