μια ερωτηση

[@elena@]

Οταν περασουμε καταστασεις συναισθηματικων διαταραχων συνηθως οσο διαστημα διαρκεσουν αλλιωνεται και η συμπεριφορα μας.
Οταν βρουμε τη δυναμη και ξεπερασουμε σιγα σιγα ολα αυτα πως αιτιολογουμε τη σταση μας ή μηπως δεν πρεπει να μπουμε σε αυτη τη διαδικασια?

Ειμαι ανθρωπος που φοβαται πολυ την κριτικη και αυτη τη στιγμη δυστυχως ντρεπομαι για τον εαυτο μου.
θα ηθελα τη γνωμη σας μεσα απο τις δικες σας εμπειριες

[NikosD.]

Έλενα, καταρχάς, καλώς μας ήλθες. Προσωπικά, δυσκολεύομαι λίγο να σε καταλάβω, δυσκολεύομαι να απαντήσω. Μιλάς γενικά, σαν να αναζητάς έναν γενικό κανόνα που ισχύσει για όλους τους ανθρώπους, σε ανάλογες καταστάσεις. Ο μοναδικός χρυσός κανόνας που υπάρχει, είναι ότι... δεν υπάρχει χρυσός κανόνας.

Θα με βοηθούσε πολύ αν μπορούσες να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη, ίσως με ένα παράδειγμα ή μια προσωπική σου εμπειρία.

Ευχαριστώ.

[@elena@]

καλως σας βρηκα

Τον τελευταιο χρονο χωρις να το ξερεται με βοηθησατε αρκετα.
Ηταν για μενα μια απο τις πιο δυσκολες περιοδους της ζωης μου κι αυτο γιατι εφυγα απο μια δουλεια πισω απο την οποια εκρυβα ολα οσα με πονουσαν χωρις να τα ξεπερασω.Επεσα σε βαρια καταθλιψη την οποια προσπαθουσα να κρυψω κι απο τον ιδιο τον εαυτο μου κι ετσι τα πραγματα γινονταν ολο και χειροτερα Αρχισα να εχω κρισεις πανικου στη σκεψη οτι μπορει καποιος να καταλαβαινε οτι δεν ημουν καλα.Βλεπεις ειχα συνηθησει να δειχνω οτι ειμαι καλα και οτι ειμαι δυνατη οτι κι αν συνεβαινε.Στην πραγματικοτητα ομως ενιωθα παντα σαν ενα φοβισμενο παιδι.
Εν πασει περιπτωση καποια στιγμη εφτασα στο σημειο να μην μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι, και εκει αναγκαστηκα να παραδεχτω οτι δεν ημουν καλα και επρεπε να βρω καποιο τροπο να το αντιμετωπισω.
Αυτη τη στιγμη με την βοηθεια ομοιοπαθητικου και ψυχοθεραπειας ειμαι πολυ καλυτερα.
Μηδενισα την ζωη μου και την αρχιζω απο την αρχη.Προσπαθω να ειμαι πιο πολυ ο εαυτος μου και κανω και παλι ονειρα τα οποια αυτη τη φορα δεν θα εγκαταλειψω οτι και να γινει.
Υπαρχει ομως μια σκεψη που δεν λεει να φυγει.Ολο αυτο το διαστημα που περασε δεν ειχα τον απολυτο ελεγχο του εαυτου μου .Μπορει να πηγαινα καπου και να ακουγα πχ ενα τραγουδι και να εβαζα τα κλαματα .
Η το χειροτερο να ημουν απομακρη και επιθετικη με τους ανθρωπους που για τους οποιους νοιαζομουνα και να μιλουσα πιο ευκολα με αγνωστους(γιατι δεν ενοιαζε τοσο αν καταλαβουν οτι κατι δεν πηγαινε καλα)
Η να βλεπα καποιο γνωστο η φιλο και να με επιανε κριση πανικου.
Μεχρι που κλειστηκα τελιως στο σπιτι γιατι ολα αυτα με εκαναν να νοιωθω ακομα χειροτερα.
Τωρα ομως ειμαι καλυτερα και αρχισα να ξαναβγαινω στον κοσμο.Τι θα γινει λοιπον αν βρεθω με καποιον απο αυτους τους ανθρωπους που ειδαν αυτες τις περιεργες για μενα συμπεριφορες? Να εξηγησω τι μου συνεβαινε η να συμπεριφερθω σαν να μην τρεχει τιποτα?

ουπς εγραψα πολλα...

[pops]

Χαίρομαι πολύ που νιώθεις πολύ καλύτερα.

Όταν περνάμε δύσκολες στιγμές, οι γύρω μας κάνουν συχνά πολλή υπομονή και δείχνουν αξιοθαύμαστη ανεκτικότητα απέναντι στις δικές μας δυσκολίες. Αν λοιπόν απέναντι στους ανθρώπους αυτούς νιώθεις άβολα και νιώθεις κάποια ντροπή για παλιότερη συμπεριφορά σου, μπορείς πολύ απλά να πεις ένα \"το τελευταίο διάστημα ήταν λίγο δύσκολο για μένα, μπορεί να απόρησες γιατί φερόμουν έτσι, αλλά πέρασε πια, είμαι ήδη πολύ καλύτερα\" .

Δε χρειάζεται να είσαι απολογητική, γιατί δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι και να έχεις ενοχές για ό,τι σου συνέβη (μες στη ζωή είναι και αυτά). Ωστόσο, δυο ήρεμες επεξηγηματικές κουβεντούλες, χωρίς υπερβολή και απολογία, νομίζω ότι και εσένα θα σε κάνουν να νιώσεις πιο καλά και θα διευκολύνεις και τους άλλους να μην έχουν απορίες και να νιώσουν και πάλι πολύ άνετα απέναντί σου.

φιλικά, Ποπς