Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν

[Tania96]

Καλησπέρα. Πολύ δύσκολη η σημερινή ημέρα. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν και ειδικότερα με τους γονείς μου. Άλλα λέω εγώ, τυπικές απαντήσεις λαμβάνω. Με απασχολούν πολλά τον τελευταίο καιρό και τίποτα δεν είναι με το μέρος μου, ακόμα και ο εαυτός μου με εγκαταλείπει. Γράφω τις σκέψεις μου για να βρω μία λύση και εκεί δυσκολεύομαι
περισσότερο δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Προσπαθω να ηρεμήσω όμως οι σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Τι να κάνω?
Οι διακοπές μου θα αργήσουν πολύ.

[αλεξανδρος_77]

να μη μπορεις να συνενοηθεις με κανεναν δε γινεται αλλα ΜΗΠΩΣ λεω ΜΗΠΩΣ υπαρχει καπιος που μπορεις να συνενοηθεις μαζι του και του κανεις σπασιμο? εγω που να ξερω ποιος να ναι :-/

[Tania96]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Τι ακριβώς εννοείτε λέγοντας ότι "υπάρχει κάποιος που του κάνω σπάσιμο"?
Όσον αφορά τον εαυτό μου προσπαθώ καθημερινά να με καταλάβω καλύτερα.

[αλεξανδρος_77]

το προβλημα δεν ειναι τοσο οτι οι ανθρωποι δε καταλαβαινουν τον εαυτο τους αλλα οτι οταν τον συναντουν φευγουν τρεχοντας για να τον αποφυγουν

το να συνομιλεις με τον εαυτο σου χωρις να φευγεις τρεχοντας ειναι μεγαλη επιτυχια και μεταφορικα ως προς τις σκεψεις σου και με καπιον που σου μιαζει

η εξελιξη ερχεται μετα ΑΝ σε ενδιαφερει

[jock77]

Tania μου απο οτι διάβασα και σε προηγούμενο μήνυμά σου, με τους γονείς σου δεν έχεις καλή σχέση. Αυτό το περιβάλλον αν κατάλαβα καλά σε έχει οδηγήσει να είσαι ένα άτομο κλεισμένο στον εαυτό του και με πολλές ανασφάλειες.
Είσαι όμως πλέον 20 χρονών.. πρέπει να αρχίσεις να οριμάζεις και να τα βρείς με τον εαυτό σου. Όταν τα βρείς με τον εαυτό σου πιστεύω οτι θα μπορέσεις και να βελτιώσεις την σχέση με τους γονείς σου.
Τώρα ότι προσπάθεια και να κάνεις είναι λογικό να πέφτει στο κενό γιατί όλοι έχετε σχηματίσει μια άποψη ο ένας για τον άλλον και συντηρείτε μια κατάσταση που τραβάει χρόνια και είναι δύσκολο να αλλάξει απο την μία στιγμή στην άλλη.
Η δική μου γνώμη είναι οτι πρέπει να αρχίσεις να ανοίγεσαι στον κόσμο.. Όσο παραμένεις κλειστός χαρακτήρας θα σε αντιμετοπίζουν και οι άλλοι ετσι και δεν θα είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις μαζί τους όταν θα το έχεις ανάγκη. Πχ ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να ανοίγεται και να μοιράζεται και να ζεί απομονωμένος .. όταν έρθει η στιγμή που θέλει να ακουστεί θα φένεται "αόρατος" στους άλλους γιατί ο ίδιος έχει προτιμήσει να ζεί σχεδόν αόρατος όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει να αρχίσεις να φένεσαι προς τα έξω για να σε βλέπουν και να σου δίνουν σημασία. Όχι όμως όποτε και αν το χρειάζεσαι εσύ..δεν μπορείς δηλαδή να έχεις τους άλλους μια ζέστη μια κρύο.. αυτό τους κουράζει και τους μπερδεύει. Πρέπει να αποκτήσεις μια ισορροπία στις σχέσεις σου με το περιβάλλον σου.
Όλο αυτό μόνο σταδιακά μπορεί να γίνει και όχι απο την μία στιγμή στην άλλη...
Πρέπει να ξεκινήσεις να κερδίσεις το ενδιαφέρον των ανθρώπων.. Για να το καταφέρεις όμως αυτό πρέπει να τα βρείς πρώτα με τον εαυτό σου..
πχ το γέλιο είναι μεγάλη δύναμη... τραβάει την προσοχή όλων. Η μιζέρια τους αποθεί..
Εσύ σαν άνθρωπος δείχνεις ενδιαφέρον για τα προβλήματα των άλλων? πχ αν κάποιος δικός σου αντιμετοπίζει κάποιο πρόβλημα πάς να του πείς "πές μου τι σου συμβαίνει, ειμαι εδω για σένα".. ή τους αποφεύγεις? Γιατί αν το κάνεις αυτό είναι επόμενο και εκείνοι όταν εσύ θα έχεις πρόβλημα να μην θέλουν να ασχοληθούν.

[Tania96]

Ενδιαφέρομαι πάρα πολύ για τα προβλήματα των άλλων και κυρίως των οικείων μου. Καθημερινά προσπαθώ, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που επηρεάζομαι από όσα μου λένε και αυτό με κάνει να αισθάνομαι άσχημα γιατί πιστεύω ότι έχω κάποιο μερίδιο ευθύνης χωρίς να ευθύνομαι εγώ για ορισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Πολλές φορές νοιώθω την ανάγκη να βοηθήσω όμως άλλοτε υπάρχει θετική ανταπόκριση άλλοτε όχι. Κάποιες στιγμές νοιώθω μεγάλο το φορτίο, γιατί νοιώθω ότι στηρίζονται σε εμένα για κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω, μπορεί να έχω περίεργο χαρακτήρα αλλά βαρέθηκα και κουράστηκα όποτε υπάρχει διάθεση να συζητούν και όταν δεν θέλουν να μη το κάνουν, μια φυσιολογική σχέση δεν μπορούμε να έχουμε. Έχω αρχίσει να πείθω τον ευατό μου πως αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Γι' αυτό προσπαθώ να απομακρύνομαι και να διατηρώ τυπικές σχέσεις, ούτε εγώ να ενοχλώ κανέναν, ούτε αυτοί. Θα ήθελα πολύ να υπήρχε υποστήριξη, κατανόηση εμπιστοσύνη ανάμεσα μας όμως δεν υπάρχει και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Όσο όμως και να προσπαθώ δεν υπάρχει αποτέλεσμα, το μόνο που εισπράττω είναι κάποιες στιγμές να αισθάνομαι ότι με καταλαβαίνουν και άλλες πάλι αδιαφορία, παγωνιά καινα κυριαρχεί η λογική.
Έτσι έμαθα και συνήθισα να είμαι απόμακρη και επιφυλακτική με τους ανθρώπους.

[andreas86]

Εαν αυτα τα ελεγες στους γονεις σου εχει επιχείρησή κατι τετοιο??

[Tania96]

Έτσι όπως τα έγραψα πριν από λίγο όχι, ντρέπομαι. Τι να τους πω? Ακούστε με, έχω αυτό το πρόβλημα και θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας. Από πολύ μικρή είχα μάθει να αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου, μόνη μου. Μόνο σε περιστάσεις που συνέβαινε κάτι που υπερέβαινε την ηλικία μου απευθυνόμουν στους γονείς μου. Μολονότι με ανακούφιζε ότι μιλούσα και μου έδιναν συμβουλές, πάντα η προτροπή ήταν να προσπαθώ να είμαι ανεξάρτητη, ότι δεν θα είναι πάντα δίπλα μου και ότι θα πρέπει να μάθω να αντιμετωπίζω οτιδήποτε με απασχολεί. Δεν μου απαγόρευσαν ποτε να ζητήσω τη γνώμη τους αλλά πρέπει να είναι κάτι ακραίο για να τους μιλήσω. Δεν θέλω άλλωστε να τους απασχολώ με τα δικά μου, έχουν και οι ίδιοι δικά τους προβλήματα και υποχρεώσεις. Όσον αφορά για τις μεταξύ μας σχέσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι μέχρι να με δουν να πραγματοποιώ τα όνειρα μου σπουδές, να αποκτήσω τη δική μου δουλειά, τα δικά μου χρήματα. Ανησυχούν πολύ για αυτό και οι συζητήσεις το μεγαλύτερο μέρος γύρω από αυτά τα θέματα κινούνται και όχι τόσο για το πως αισθάνεται ο καθένας μας. Και αυτό με αγχώνει αρκετά, γιατί στηρίζουν πολλά σε εμένα.

[αλεξανδρος_77]

το να γνωρισεις τον εαυτο σου ειναι μια ολοκληρη φιλοσοφια το να τον αποδεχτεις ειναι κατι αναγκαιο και γω σκεφτομαι το απλο και πιο ευκολο απο ολα

[Tania96]

Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος, η αποδοχή
Ωστόσο ύστερα από χρόνια προσπάθειας επιβεβαίωσης και αποδοχής από τους άλλους και παρά την απέχθεια που νοιώθω από την ανάγκη να ανήκω μου είναι δύσκολο να απομακρύνω τους άλλους γνωστούς-αγνώστους από το μυαλό. Πως είναι δυνατον να διαγραφεί αυτή η ανάγκη για αποδοχή? Από τη στιγμή που καταλαβαίνω πως αυτό γίνεται λόγω πληγωμένου εγωισμού και ανάγκη του να νοιώθω σημαντική και ότι αξίζω

[iwannaaa]

Ταυτιζομαι απολυτα με οσα ειπες

[iwannaaa]

Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος, η αποδοχή
Ωστόσο ύστερα από χρόνια προσπάθειας επιβεβαίωσης και αποδοχής από τους άλλους και παρά την απέχθεια που νοιώθω από την ανάγκη να ανήκω μου είναι δύσκολο να απομακρύνω τους άλλους γνωστούς-αγνώστους από το μυαλό. Πως είναι δυνατον να διαγραφεί αυτή η ανάγκη για αποδοχή? Από τη στιγμή που καταλαβαίνω πως αυτό γίνεται λόγω πληγωμένου εγωισμού και ανάγκη του να νοιώθω σημαντική και ότι αξίζω

Ταυτιζομαι απολυτα με ολα.

[iwannaaa]

Ταυτιζομαι απολυτα με οσα ειπες

Ειμαι καινουρια εδω παρεπιπτοντως γι αυτο συγχωρειστε οποια βλακεια

[Tania96]

Πως ξεπερνιούνται και αντιμετωπίζονται συναισθηματα όπως
Το να νομίζεις πως όλα εκτυλίσσονται όπως στις ρομαντικές κωμωδίες, που ενώ γνωρίζεις ποια είναι η πραγματικότητα ελπίζεις στο καλύτερο και τελικά μέσα από αποτυχίες και απογοητεύσεις συνειδητοποιείς πως είσαι απλά ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι και νοιώθεις την γείωση από εκεί που με το μυαλό σου ζούσες σε έναν κόσμο άλλο χωρίς εντάσεις?

[Tania96]

Πώς μπορείτε να είστε σε ένα περιβάλλον και να μην σας αφορά πραγματικά τι πιστεύουν οι άλλοι για εσάς, ότι δεν σας κοροιδεύουν, ότι δεν μιλούν για εσάς? Γιατί ενώ είμαι άνθρωπος που δε με νοιάζει και πολύ τη γνώμη έχουν οι άλλοι για εμένα, αυτό ενισχύεται όταν είμαι μαζί με οικείους μου σε μία κοινωνική εκδήλωση, θέλω να είμαι έτσι όπως πρέπει και να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση. Αυτό βέβαια πιστεύω ότι με ενοχλεί κυρίως από τότε που συναναστρεφόμουν καθημερινά με ανθρώπους που σχολίαζαν άλλους οπότε και εγώ πιστεύω ότι θα σχολιαστώ και αυτό δεν μου αρέσει γιατί δεν θέλω να δίνω δικαιώματα. Εσάς ποια είναι η γνώμη σας?