Καλησπέρα σε όλους..πρώτη μέρα σ' αυτό το φόρουμ :)
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 12 of 12
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Posts
    6

    Καλησπέρα σε όλους..πρώτη μέρα σ' αυτό το φόρουμ :)

    Γεια σε όλους,
    αποφάσισα σήμερα να κάνω κάτι για την "κατάστασή" μου και ψάχνοντας στο Ίντερνετ, "έπεσα" τυχαία πάνω σ' αυτό το φόρουμ. Αφού διάβασα μερικά posts, θέλησα κι εγώ να γράψω.
    Είμαι 25 ετών κι έχω θεματάκια με τον εαυτό μου από τα 14. Από τότε άρχισα να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για οτιδήποτε, ότι βαριέμαι τα πάντα, ότι δεν είμαι ευτυχισμένη κτλ (τότε ήμουν πολύ μικρή για να αντιληφθώ ότι η λέξη "ευτυχία" δεν ο κατάλληλος όρος, και ότι δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος κανείς, καθημερινά). Στα 15 μου έκανα μία ηλίθια απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια, που φυσικά, έτσι όπως το βλέπω τώρα, δεν θα πετύχαινε γιατί και δεν ήξερα ότι με 20 depon δεν παθαίνεις τίποτα αλλά και γιατί νομίζω ότι ουσιαστικά ήθελα να βγω απ' αυτή την κατάσταση που ήμουν με ακραίο τρόπο και όχι να πεθάνω..Γιατί είναι γεγονός ότι μετά από μία τέτοια πράξη, δεν ξέρω πως να το θέσω, αλλά ας πούμε ότι ηρεμείς κάπως. Anyway, στα 2 πρώτα χρόνια του λυκείου αυτή η επιθυμία έφυγε αλλά τα συμπτώματα παρέμεναν και μάλιστα έγιναν πιο δυνατά..δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά οι περισσότερες μέρες μου ήταν "μαύρες" πραγματικά..Στην 3η Λυκείου, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, έγιναν πιο έντονες. Προσπαθούσα να γεμίσω το έντονο εσωτερικό κενό με το φαγητό. Άρχισα πλέον να σκέφτομαι την αυτοκτονία σε καθημερινή βάση. Αισθανόμουν τρομερή μοναξιά - αυτού του είδους που νιώθεις ακόμα κι όταν είσαι με άλλους. Έκλαιγα συνέχεια. Προσπαθούσα με διάφορους τρόπους να το κάνω αλλά φοβόμουν πάρα πολύ. Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα, πρέπει να πω ότι σ' έναν εξωτερικό παρατηρητή δεν φαίνομαι καταθλιπτικό άτομο. Δεν είναι ότι δεν γελάω ή ότι δεν βγαίνω έξω. Τέλος πάντων, όταν ήμουν 19 πήρα 50 αντικαταθλιπτικά και έπεσα σε κώμα( το εννοούσα αυτή τη φορά). Παρόλο που με πήγαν στο νοσοκομείο μετά από 1μιση μέρα, επανήλθα. Πέρασα 2 βδομάδες σε ψυχιατρική κλινική κι αυτό επειδή υπέγραψα κι έφυγα, γιατί ήθελαν να με κρατήσουν παραπάνω. Ήταν απ' τις χειρότερες εμπειρίες μου. Εκεί μέσα, αν δεν είσαι τρελός, σίγουρα τρελαίνεσαι μ' αυτά που βλέπεις. Από εκεί και πέρα, και για 1 χρόνο ήμουν μέσα στα χάπια και τις ψυχοθεραπείες. Η διάγνωση ήταν έντονο άγχος και έντονη δυσθυμία (έτσι μου είπε, δεν μίλησε για κατάθλιψη). Η ψυχοθεραπεία, παρότι οδυνηρή διαδικασία, με βοήθησε. Για τα χάπια δεν θα έλεγα το ίδιο. Ο γιατρός (που ο θεός να τον κάνει)μάλιστα, είχε δοκιμάσει πάνω μου όλα τα αντιψυχωτικά που υπήρχαν. Πρέπει να δοκίμασα τουλάχιστον 6-7 διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές. Όσο καιρό τα έπαιρνα (ήμουν αρκετά έξυπνη και τα σταμάτησα μόνη μου -σταδιακά- μετά από 6-7 μήνες) ήμουν σε άθλια κατάσταση. Μονίμως ζαλισμένη, μονίμως ναρκωμένη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσα να κρατηθώ όρθια ούτε για 5 λεπτά μέσα στο λεωφορείο, κατέρρεα. Μόλις τα σταμάτησα είδα βελτίωση. δεν θα ξανάπαιρνα αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωτικά, χάπια κατά του άγχους ή οτιδήποτε άλλο, σε καμία περίπτωση. Τα τελευταία 3 χρόνια η κατάσταση είναι ασπρόμαυρη. Το άγχος παραμένει έντονο - αποφεύγω πολλές "φυσιολογικές" (είναι μεγάλη κουβέντα βέβαια τι είναι φυσιολογικό και τι όχι) καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχω. Ψυχολογικά υπάρχουν μέρες ή περίοδοι που το θέμα αντέχεται και άλλες που "πνίγομαι", δεν μπορώ να αναπνεύσω. Μία απ' αυτές, ξεκίνησε πριν 10 μέρες. έτσι, αποφάσισα να ξαναξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Θέλω λοιπόν, πέρα από οτιδήποτε άλλο που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου, και τις γνώσεις σας πάνω σ' ένα θέμα. Λόγω οικονομικών δυσχερειών, δεν θα μπορούσα να πληρώσω τώρα για ψυχοθεραπεία. Οπότε ξέρεις κανείς εάν παρέχονται τέτοιες υπηρεσίες σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας?
    Ευχαριστώ που με ακούσατε
    Υ.Γ. πραγματικά συγγνώμη για τον τεράστιο μονόλογο. Όποιος άντεξε και έφτασε μέχρι εδώ του αξίζουν συγχαρητήρια :P

  2. #2
    Εγώ έχω ακούσει ότι στους περισσότερους δήμους υπάρχουν ψυχολόγοι που μπορείς να πας δωρεάν, αλλά φυσικά δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο είναι καλοί.
    Θα μου πεις, με τόσα που έχουν περάσει παιδιά από δω, που πλήρωναν και έπεφταν σε αλμπάνηδες, ποτέ δεν ξέρεις...
    Οπότε....καλό θα ήταν να ξεκινήσεις με τον δήμο της περιοχής σου....

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Καλώς ήρθες psycho-logic.
    Οπως γράφει και η Θεοφανία υπάρχουν ψυχολόγοι σε κάποιους δήμους.Κοίταξέ το μήπως είσαι τυχερή και υπάρχει και στον δήμο σου.Είχα πάει εγώ παλιότερα σε μια ψυχολόγο σε κάποιο διπλανό μου δήμο γιατί στον δικό μου δεν υπήρχε και ήταν αρκετά καλή.Πολύ καλύτερη από πολλούς ψυχολόγους που έχουν γραφεία.
    Στα κέντρα ψυχικής υγείας (τουλάχιστον από όσο ξέρω από τη δικιά μου περιοχή) σου κλείνουν ραντεβού μετά από καιρό.
    Που μένεις?Αθήνα?

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2008
    Posts
    1,024
    Γειά και από εμένα psycho-logic.

    Σε αυτό που ρωτάς δυστυχώς δε μπορώ να σου απαντήσω αλλά θα ήθελα πάντως να σου γράψω πως αν νιώθεις ότι έστω και λίγο ξαλαφρώνεις γράφοντας εδώ μέσα πάντα κάποιος θα διαβάσει αυτά που γράφεις και ίσως μάλιστα να μπορέσει να σου γράψει και αυτός μία κουβέντα.

    Καλή δύναμη ολόψυχα
    been good, been bad. WILL GO ON

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Posts
    6
    Originally posted by Dalia
    Καλώς ήρθες psycho-logic.
    Οπως γράφει και η Θεοφανία υπάρχουν ψυχολόγοι σε κάποιους δήμους.Κοίταξέ το μήπως είσαι τυχερή και υπάρχει και στον δήμο σου.Είχα πάει εγώ παλιότερα σε μια ψυχολόγο σε κάποιο διπλανό μου δήμο γιατί στον δικό μου δεν υπήρχε και ήταν αρκετά καλή.Πολύ καλύτερη από πολλούς ψυχολόγους που έχουν γραφεία.
    Στα κέντρα ψυχικής υγείας (τουλάχιστον από όσο ξέρω από τη δικιά μου περιοχή) σου κλείνουν ραντεβού μετά από καιρό.
    Που μένεις?Αθήνα?
    Καλησπέρα
    πρώτα απ\' όλα ευχαριστώ όσους απάντησαν.
    Dalia, γράφεις ότι είχες πάει παλιότερα σε ψυχολόγο σε κάποιο δήμο. Επειδή δεν το έχω ξανακάνει και καθώς πολλοί δήμοι δεν έχουν ιστοσελίδες ή αυτοί που έχουν, δεν διαθέτουν πληροφορίες πάνω στο θέμα, μπορείς να μου πεις την διαδικασία που ακολούθησες? Πού πρέπει πχ να πάρει κάποιος τηλέφωνο? Ποιν ρωτάει? Δεν έχω ιδέα...

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Κοίταξε στον τηλεφωνικό κατάλογο,στον δήμο της περιοχής σου.Μπορεί να έχει κάποιο τηλ,πχ.συμβουλευτικό κέντρο.Αν δεν βρίσκεις κάτι στον κατάλογο μπορείς να πάρεις στη δημαρχεία και να ρωτήσεις αν υπάρχει τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης στον δήμο και να σου δώσουν το τηλ.Μακάρι να είσαι τυχερή και να υπάρχει στον δήμο σου.Αν δεν υπάρχει κοίταξε και σε κάποιον κοντινό σου δήμο.Ισως να σε δεχτούν.

  7. #7
    Εγώ θα σε συμβούλευα να μην πας σε δημόσιο κέντρο.Υπάρχει λίστα αναμονής και είναι δύσκολο να γίνει ψυχοθεραπεία σε τακτά χρονικά διαστήματα.Στο Αιγινήτειο πάντως αν θες μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία γνωσιακή και ψυχαναλυτική με πολύ μικρό κόστος.Απότι κατάλαβα τα συμτώματα που εμφανίζεις είναι χρόνια οπότε γνώμη μου είναι να ακολουθήσεις ψυχοδυναμική ή ανθρωπιστική ψυχοθεραπεία και όχι βραχύχρονες γνωσιακές.Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να διώξεις τα αυτοκαταστροφικά στοιχεία της προσωπικότητάς σου και να ενδυναμώσεις τον υγιή σου εαυτό.Απλά θέλει χρόνο για να αλλάξεις αυτά τα σχήματα.Μην το βάλεις κάτω.

  8. #8
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Posts
    6
    ευχαριστώ ρε παιδιά για τις πληροφορίες..θα προσπαθήσω να ασχοληθώ σύντομα μ\' αυτό..αν και όταν είμαι έτσι, δηλαδή χμ, όχι και τόσο καλά, αναβάλλω σχεδόν τα πάντα επ\' αόριστον. Κάθε βράδυ λέω \"ως εδώ ήταν, αύριο θα το κάνω (το \"το\" μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε, ασήμαντο ή σημαντικό, μερικές φορές ακόμα και κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους θα ήταν ευχάριστο (!) ) να τελειώνω μ\' αυτό, να μου φύγει το βάρος\" Και το επόμενο πρωί, απλά ψάχνω να βρω δικαιολογίες για να το αποφύγω ή σκέφτομαι \"ε, εντάξει θα το κάνω αύριο\" και μετά νιώθω τύψεις που πάλι τα παράτησα, νευριάζω με τον εαυτό μου. Έχουν υπάρξει κάποιες φορές, που σε τέτοιες φάσεις πιέζομαι αφάνταστα και κάνω αυτά τα πράγματα που πρέπει ή θέλω να κάνω. Αλλά τα κάνω σαν κάποιος να μου είχε βάλει πιστόλι στον κρόταφο. Μετά όμως...μετά είναι πολύ διαφορετικά. 9 στις 10 νιώθω ωραία. Κι ενώ το ξέρω αυτό, την επόμενη φορά, σε μια παρόμοια κατάσταση συμβαίνουν τα ίδια. Το ξέρω, ακούγεται παράλογο ακόμα και σε μένα την ίδια. Αλλά κάποιος που θα έχει βιώσει κάτι ανάλογο ίσως να καταλαβαίνει τι εννοώ.
    Υ.Γ.: Σαν να ξέφυγα λίγο απ\' το θέμα και να είπα τα δικά μου. Μάλλον ήθελα να \"μιλήσω\" κάπου. Με τη φόρα που έχω πάρει μου φαίνεται ότι αυτό το forum θα γίνει το προσωπικό μου ημερολόγιο :P
    Υ.Γ.2: Επειδή όμως δεν είμαι υπέρ του μονολόγου, πείτε μου κάτι για εσάς. Κάτι που σας χαλάει ή σας φτιάχνει. Οτιδήποτε τέλος πάντων...

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Δεν είναι παράλογο αυτό που λες,το καταλαβαίνω.Είναι κι αυτό χαρακτηριστικό της κατάθλιψης,το να αναβάλλεις συνεχώς πράγματα,να μην μπορείς να πάρεις την απόφαση να κάνεις κάτι.Μου συμβαίνει συνέχεια.Αναβάλλω τα πάντα γιατί δεν έχω κουράγιο.Και μετά στεναχωριέμαι που δεν έκανα τίποτα.Ακόμα και στον γιατρό μου που τον βλέπω σαν σανίδα σωτηρίας και μου αρέσει να μιλάω μαζί του,ακόμα κι αυτό το αναβάλλω πολλές φορές γιατί δεν έχω δύναμη να πάω και κάποιες φορές δεν έχω καν το κουράγιο να τον πάρω τηλ.Η απόλυτη παραίτηση δηλαδή.

  10. #10
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Posts
    6
    αφού πήρα σε κάνα δυο νοσοκομεία (και δεν έγινε τίποτα) και στον δήμο (απ\' όπου μου είπανε ότι θα με ξαναπάρουν αυτοί), από ένα κέντρο ψυχικής υγείας μου έδωσαν το τηλέφωνο του τμήματος ψυχιατρικής υποστήριξης του Ασκληπιείου (αν και, από τη διεύθυνση που μου έδωσε, προφανώς δεν στεγάζεται στο κτίριο του νοσοκομείου). Πήρα και πρέπει να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα. Μου έκλεισε ραντεβού, για μετά το Πάσχα βέβαια, γιατί τώρα απ\' ότι μου είπε γίνεται χαμός. Πέρα απ\' αυτό, με ρώτησε πολλά πράγματα για την κατάστασή μου τα οποία σημείωνε για να δώσει μία πρώτη εικόνα στο γιατρό, απ\' ότι μου είπε. Βέβαια, δεν ξέρω πως θα είναι εκεί αλλά και μόνο που έκλεισα ραντεβού είναι κι αυτό κάτι. Οπότε αν κάποιος ψάχνει δωρεάν ψυχολογική υποσήριξη, ας με ρωτήσει για να του πω τηλέφωνο και τα σχετικά.

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2006
    Posts
    1,416
    Α ωραία.Την πήρες γρήγορα τελικά την απόφαση να πάρεις τηλ.Μπράβο σου.

  12. #12
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2008
    Posts
    8
    Μπράβο σου, έκανες το πρώτο βήμα, που είναι και το πιο δύσκολο. Δυστυχώς και οι ψυχίατροι άνθρωποι είναι και κάνουν δοκιμές να δουν ποιό σχήμα δουλεύει καλύτερα. Μερικοί αγαπούν αυτό που κάνουν κι άλλοι όχι, όπως παντού. Δική μας δουλειά είναι να τους ξεχωρίσουμε για να μην πάθουμε ζημιά. Εν τούτοις έχω μια μικρή ιστορία που μπορεί να σου δώσει κουράγιο. Φίλος μου, μετά από πριγκηπική νεότητα, άσχημο γάμο, οικονομική κατάρρευση και φρικτή κατάθλιψη επιχείρησε αυτοκτονία με πολύ αιματηρό τρόπο - ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες... Πέρασε δύσκολες στιγμές, με την υποστήριξη όμως των γονιών του και του θεραπευτικού σχήματος που ακολούθησε για αρκετό καιρο, σήμερα έχει ξεπεράσει τα περισσότερα από τα προβλήματά του, ζει με μια άλλη γυναίκα και... προσπαθεί. Όπως όλοι μας. Συνέχισε χωρίς να τα παρατάς

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •