καταθλιψη,ποτε θα σηκωθω απο το κρεββατι??

Αρχικά καταχωρημένο από GeorgeGr1

Δυσκολη εποχη περναμε. Ο κοσμος εξω ειναι ο καθρεπτης μας. Η μονη λυση να ξεφυγεις απο τη καταθλιψη ειναι να μην κρατας κακια για κανεναν, να δεις ολο τον κοσμο εξω σαν ωραιους ανθρωπους, να βοηθας, να χαιρετας, να χαμογελας ακομη και στον πιο κακιασμενο. Νικη της κακομοιριας της εποχης μας επι του εαυτου μας ειναι η καταθλιψη. Ειναι καθαρα προσωπικη υποθεση.

Κι αυτη η αποψη με βρισκει συμφωνο , την εχω υιοθετησει , και μεχει ωφελησει πολυ , συν το οτι αισθανομαι ευγνωμοσυνη για οτιδηποτε ερχεται στην ζωη μου , δεν ειμαι ανυπομονος , ουτε κοιταω πισω να δω ποσα χρονια μουφαγε η κτθλψη απ την ζωη μου , μονο μπροστα κοιτω ...................... ουτε κακιες , ουτε πολλες προσδοκιες απ τους αλλους ......ποτε δεν βαρυγκομω , ουτε σκεφτηκα ' γιατι σεμενα ' , σκεφτηκα ' γιατι οχι σεμενα ? ' .........
δεν λεω οτι εχω συνελθει πληρως , διοτι μενει το κομματι της επανενταξης , που μετα απο πολλα χρονια κτθλψης , δεν ειναι καιπολυ ευκολο , αλλα κατορθωτό ........

Αρχικά καταχωρημένο από maria4

Nαι ακριβως...συμφωνω και εγω με φαρμακο ειμαι αλλωστε, σε καταλαβαινω οσο δε παει..
απλα το σχολιασα ως την ουσια της καταστασης όχι τοσο να τονίσω το χωρίς χαπια που ρωτησε ο μαρτυρας...
το νοημα ειναι ιδιο!

εισαι καιρο με χαπι; ποσο ετων εισαι αν επιτρεπεται;

Φαρμακευτική αγωγή 1 χρόνο και 2 μήνες & εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία για το ίδιο διάστημα. Είμαι 29 ετών. Φαίνεται όμως πως δε με καλύπτει πλέον το φάρμακο, καθώς αυτή η βδομάδα έχει κυλήσει αρκετά δύσκολα για μένα...

Justbelieve , αν θες πες μας τι συνεβη
κι εγω εχω νιωσει πολυ δυσκολα και με τη ληψη του χαπιου...δεν κανει θαύματα
και φαινεται για αλλη μια φορα ότι θελει δουλειά απο πλευράς μας ακομα..

Αρχικά καταχωρημένο από maria4

Justbelieve , αν θες πες μας τι συνεβη
κι εγω εχω νιωσει πολυ δυσκολα και με τη ληψη του χαπιου...δεν κανει θαύματα
και φαινεται για αλλη μια φορα ότι θελει δουλειά απο πλευράς μας ακομα..

Μαρία, αν διαβάσεις προηγούμενα posts μου (το πρώτο που έκανα σε αυτό το topic) γράφω αναλυτικά την εξέλιξη της πορείας της υγείας μου στην πάροδο του χρόνου. Σήμερα αναγκάστηκα για ακόμα μια φορά να φύγω από τη δουλειά και να γυρίσω μαζί με κάποιον άλλον με ταξί στο σπίτι (παρόλο που είχα πάρει το αυτοκίνητο- ήταν αδύνατο να οδηγήσω). Δε συνέβη σήμερα κάτι συγκεκριμένο, με έπιασε εντονή συμπτωματολογία: ζαλάδα / ίλιγγος/ τρέλα/ ταχυπαλμία/ κρύα χέρια/ ιδρώτας. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να ηρεμήσω. Έτρεμα ολόκληρη και ένιωθα ότι θα τρελαθώ. Δεν άντεχω να ζω άλλο έτσι. Πήρα τα "μαγικά χάπια" (επί 2 αυτή τη φορά) για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, μιας και με κρατούσαν για να περπατήσω. Νιώθω τρομερά πιεσμένη με διάφορα θέματα και με στεναχωρεί περισσότερο το γεγονός ότι στεναχωρώ ανθρώπους που νοιάζονται για μένα. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ να είμαι εγώ καλά για να είναι καλά και οι γύρω μου. Δυστυχώς, βάζω κάθε φορά στο περιθώριο το "εγώ" μου και δεν κάνω αυτό που θέλω. Πρέπει να επέλθουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου. Είναι αποκλειστικά θέμα δικό μου. Απλά οι αλλαγές φέρνουν αναταραχές και στην παρούσα φάση που είμαι δεν μπορώ να διαχειριστώ δύσκολες καταστάσεις. Το αντικαταθλιπτικό χάπι σίγουρα δεν κάνει θαύματα, είναι απλά ένας τρόπος για να καταπολεμήσεις το σύμπτωμα και να σου δώσει ένα boost για να κινητοποιηθείς. Στην περίπτωση τη δική μου, μετά από μακροχρόνια χρήση του φαρμάκου και μετά από 1 χρόνο σχεδόν φυσιολογικής ζωής (χωρίς ηρεμιστικά), τα συμπτώματα επανήλθαν. Και όταν έχεις κάνει την προσπάθεια σου και τελικά βλέπεις πως δεν υπάρχει διέξοδος, βυθίζεσαι όλο και περισσότερο. Πριν από μερικές μέρες η διάθεση μου ήταν διαφορετική, τώρα νιώθω ότι έχω χάσει τη μάχη. Ελπίζω να έρθουν καλύτερες μέρες, αν και φαίνεται πως δε θα γλιτώσω την αλλαγή φαρμάκου, όσο κι αν ο γιατρός μου και εγώ δώσαμε παράταση σε αυτό. Αν δε γίνεται αλλιώς, είναι μονόδρομος

Πρωτον, όσον αφορα τους γύρω σου που λες...ειναι φυσιολογικό να νιώθεις ετσι-μην κατηγορεις τν εαυτο σου ΚΑΙ για αυτο. Όσοι καταλαβαινουν και όσο καταλαβαινουν(γτ δεν ειναι ευκολο ετσι), δε θα νιώσουν ασχημα για σενα..αλιμονο. ΕΣΥ τωρα πρεπει να φροντισεις τον εαυτο σου κι όλα τα αλλα θα έρθουν.
Δευτερον, ξανακύλησες ναι το ξερω ειναι δυσκολο, απογοητευτηκες, έκανες προσπαθειες όπως λες και τωρα παλι τα ιδια.
Είναι κι αυτο μες στη πορεια της θεραπειας όσο κι αν δεν το βλεπεις τωρα. ΔΕΝ ειμαστε ρομποτ. Είμαστε επηρρεπεις και ξανακυλάμε..
Δες παραδειγμα αν θες εμενα κι αλλους πολλους βεβαια... 4 φορες το εχω βιωσει αυτο απαισιο πραγμα...
ΑΛΛΑ η πραγματικοτητα ποια ειναι? Ειμαι εδω και αντέχω ακομα...κάτι σημαινει κι αυτο.
Δεν ειναι ευκολο καλη μου, εδώ πεφτουν οι "υγιείς" άνθρωποι ποσες φορες, ποσο μαλλον εμεις που παλευουμε το θηριο.
Τι θελω να πω; Κι εγω σκατα ειμαι στη πραγματικοτητα. Δεν εχουμε πολλες επιλογες. Αρα; ξαναπαλευουμε..καινουρια προσπαθεια
ξανα και ξανα και ξανα. Σκοπος ειναι να μην το αφήσεις το ατιμο, σε αφήνει απο την ψευδαισθηση της ματαιοτητας και οτι δεν υπαρχει ελπιδα.
Δεν ειμαι καλυτερη-αλλα αυτη ειναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Μη ξεχνας να επισημαινεις στον εαυτο σου οτι δεν ισχυει οτι συμβαινει.
Θα μου πεις παλι τι σου λεω κι εγω τωρα; ενω τραβαω τα ιδια..και εχω πεσει ουκ ολιγες φορες..
Αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να προσπαθεις να συνδεεις τα γεγονοτα με τη πραγματικοτητα. Σιγα σιγα, ένα βήμα τη φορα.
Μήπως δεν εχεις προσπαθησει τοσο; Aναθεωρεισαι τις αντιληψεις σου και την οπτικη σου για τα πραγματα...
Είμαστε ό,τι πιστευουμε. Όσο δινουμε βαση και τροφή σε ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ λανθασμενα,υποφερουμε. Αν ομως αρχισεις λιγο τα αμφισβητεις ταα πραγματα, δεν νιώθεις καλύτερα; Μπορει να συμβαινει για λιγο,το ξερω. Αλλά εισαι ΕΣΥ τοτε εκει. Κρατα το αυτο και αυτο μεγαλώνει σιγα σιγα. Αυτό χρειαζεται!!
Τα λεω για να τα ακουω κι εγω αυτα χεχε

Αρχικά καταχωρημένο από maria4

Πρωτον, όσον αφορα τους γύρω σου που λες...ειναι φυσιολογικό να νιώθεις ετσι-μην κατηγορεις τν εαυτο σου ΚΑΙ για αυτο. Όσοι καταλαβαινουν και όσο καταλαβαινουν(γτ δεν ειναι ευκολο ετσι), δε θα νιώσουν ασχημα για σενα..αλιμονο. ΕΣΥ τωρα πρεπει να φροντισεις τον εαυτο σου κι όλα τα αλλα θα έρθουν.
Δευτερον, ξανακύλησες ναι το ξερω ειναι δυσκολο, απογοητευτηκες, έκανες προσπαθειες όπως λες και τωρα παλι τα ιδια.
Είναι κι αυτο μες στη πορεια της θεραπειας όσο κι αν δεν το βλεπεις τωρα. ΔΕΝ ειμαστε ρομποτ. Είμαστε επηρρεπεις και ξανακυλάμε..
Δες παραδειγμα αν θες εμενα κι αλλους πολλους βεβαια... 4 φορες το εχω βιωσει αυτο απαισιο πραγμα...
ΑΛΛΑ η πραγματικοτητα ποια ειναι? Ειμαι εδω και αντέχω ακομα...κάτι σημαινει κι αυτο.
Δεν ειναι ευκολο καλη μου, εδώ πεφτουν οι "υγιείς" άνθρωποι ποσες φορες, ποσο μαλλον εμεις που παλευουμε το θηριο.
Τι θελω να πω; Κι εγω σκατα ειμαι στη πραγματικοτητα. Δεν εχουμε πολλες επιλογες. Αρα; ξαναπαλευουμε..καινουρια προσπαθεια
ξανα και ξανα και ξανα. Σκοπος ειναι να μην το αφήσεις το ατιμο, σε αφήνει απο την ψευδαισθηση της ματαιοτητας και οτι δεν υπαρχει ελπιδα.
Δεν ειμαι καλυτερη-αλλα αυτη ειναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Μη ξεχνας να επισημαινεις στον εαυτο σου οτι δεν ισχυει οτι συμβαινει.
Θα μου πεις παλι τι σου λεω κι εγω τωρα; ενω τραβαω τα ιδια..και εχω πεσει ουκ ολιγες φορες..
Αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να προσπαθεις να συνδεεις τα γεγονοτα με τη πραγματικοτητα. Σιγα σιγα, ένα βήμα τη φορα.
Μήπως δεν εχεις προσπαθησει τοσο; Aναθεωρεισαι τις αντιληψεις σου και την οπτικη σου για τα πραγματα...
Είμαστε ό,τι πιστευουμε. Όσο δινουμε βαση και τροφή σε ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ λανθασμενα,υποφερουμε. Αν ομως αρχισεις λιγο τα αμφισβητεις ταα πραγματα, δεν νιώθεις καλύτερα; Μπορει να συμβαινει για λιγο,το ξερω. Αλλά εισαι ΕΣΥ τοτε εκει. Κρατα το αυτο και αυτο μεγαλώνει σιγα σιγα. Αυτό χρειαζεται!!
Τα λεω για να τα ακουω κι εγω αυτα χεχε

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια! Κι εγώ έρχομαι στη θέση αυτή, να τα λέω για να τα ακούσω πρώτη και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν υποφέρουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να ταυτιστούμε όσοι έχουμε νιώσει τι σημαίνει να ξυπνάς κάθε μέρα και να νιώθεις πως δεν υπάρχει λόγος να "σηκωθείς".

Αν υπήρχε τρόπος να αποφύγω τη μέρα μου θα το έκανα. Σήμερα Σάββατο άλλη μια μέρα απραξίας για μένα - το επέλεξα. Αυτό είναι ίσως το μόνο ξεκάθαρο θέλω μου, δε μπορώ να αναγνωρίσω κάποιο άλλο. Ολα απαιτούν προσπάθεια. Πρέπει να είμαι καλά, αλλά κι αυτό το "πρέπει" δε με βοηθάει τελικά στο να γίνω καλά. Μου δημιουργεί μια ακόμα σκέψη... Πως θα καταφέρω να ξεφύγω; Δε μπορώ να ξεφύγω... ή δε θέλω; Στις τόσες συνεδρίες που έχω κάνει προσπαθώ να δώσω απάντηση στο ερώτημα "Τι εξυπηρετεί το να μην είμαι καλά" ; Σίγουρα κάτι εξυπηρετεί. Δε θέλω να βγω από το σπίτι, στην παρούσα φάση δε μπορώ. Αν βγω θα συμβεί το ίδιο που συνέβη χθες στη δουλειά. Δε νιώθω "safe". Οπότε άλλη μια μέρα χαμένη από τη ζωή μου και φοβάμαι μήπως περάσει έτσι ο καιρός και θα δε θα έχω προλάβει να ΖΗΣΩ τελικά...

Πάνω κατω απο αυτά που γραφεις...θα ηθελα να σου υπενθυμισω και παλι οτι τα βηματα ειναι πολυ μικρά ειδικά τωρα που βιωνεις παλι το 2ο επεισοδιο. Δινεις οση απραξια χρειααζεται ο οργανισμοος σου τωρα, ασθενει...απλα δεν ειναι ετσι τα πραγματα , ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ παλι βουνο.
Το δεχεσαι.
Παιρνεις και αγωγη εξαλου οποτε σιγα σιγα θα σε ενεργοποιησει και θα εχουν φυγει ολες αυτες οι εντονες σκεψεις/συμπτωματα του επεισοδιου για να προχωρησεις.
Μπορεις να κανεις ενα μπανιο ας πουμε να σε ηρεμησει κιολας; κανε ΜΟΝΟ μπανιο.
Μπορεις να πας απο το κρεβατι , στη βεραντα κανε ΜΟΝΟ αυτο..μη πιεζεσαι κι αλλο.
Τωρα αν ποτε ξεφυγουμε εκτός απ οσα σου ειπα και παραπανω, θα ηθελα να ξερω κι εγω την απαντηση αυτη για να ξερω οτι υπαρχει ελπιδα και να πιαστω. Εχω προσπαθησει αρκετα...σιγουρα οχι πολυ. Αλλα και το τι δεν εκανα κι εγω-φαρμακοθεραπεια-ψυχοθεραπεια.
Αυτο μου δειχνει οτι και το κλειδι ειναι μεσα μας για να βγουμε απο τη φυλακη μας.
Ξερεις, διαβαζω ιστοριες θετικες(κανε το ιδιο), βοηθητικα βιντεο, βιβλια και βλεπω οτι υπαρχει θεραπεια ακόμα κι αν αργει.
Δε μπορω να δεχτω το γεγονος οτι θα ζω μια ζωη ετσι....μας κανει η ιδια η καταθλιψη να βλεπουμε τη ματαιοτητα της
γιατι εχουμε πεσει στη παγιδα της.

Γεια σας παιδια....χαιρομαι που εχουμε ταυτιστει και που αυτο το topic ειναι ανασα ελπιδας για εμας...εγω νιωθω πολλες φορες ζηλια και εκνευρισμο γτ το τερας μας προκαλει εγκεφαλικη παραλυση και καταλαβα οτι αυτο δεν ειναι υγιες με καταστρεφει....πυροδοτει μονο αρνητικα συναισθηματα και ξεκιναει τους φαυλους κυκλους...κ οπως ειπε ο φιλος μας πιο πανω γιατι οχι σε μενα?
πολυ σωστη η τοποθετηση σου Μαρια4...just believe θα το νικησουμε....πιστευω σε σενα .....εισαι δυνατη....το χεις αποδειξει αλλωστε γνωμη μου δωσε χρονο και αγαπησε τον εαυτο σου κ ετσι ..ειμαστε χαρισματικα πλασματα ολοι εδω μεσα....
θα θελα να συζητησουμε λιγο το εξης....
οταν φτασεις στο σημειο να χεις θετικη σκεψη ελπιδα αλλα ακομα δεν εχεις ενεργεια??
πως το δουλευεις αυτο?? να σας ενημερωσω οτι αλλαξα γιατρο και ειμαι τωρα σε αλλη αγωγη βιωνοντας ολες τις παρενεργειες φυσικα αλλαγη τ σεροπραμ με λαντοζ ..(savatage ειχες δικιο)..πολυ σκληρες καταστασεις...θελω να κανω πραγματα αλλα νομιζω οτι δεν μπορω ακομα.....εξακολουθω και δουλευω και το θεωρω αθλο ...ξεκινησα γυμναστηριο αλλα οχι εντατικα ακομα γτ νιωθω εξαντληση...προσεχω τη διατροφη μου....αλλα ακομα δεν εχω επαφη ουτε με κοσμο ουτε εξω βγαινω .....μ αρεσει που δεν νιωθω μονη μου εδω μεσα!θα τα καταφερουμε γιατι μπορουμε ,τελος!

Μαγνήσιο κ βιταμίνη ντε πάρε κάνουν δουλειά

Καλησπέρα σας,
χθες έπαθα δύο σοβαρές κρίσεις πανικού. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου νομίζω πως η κατάσταση όλο και χειροτερεύει. Η αλλαγή αγωγής κρίνεται πλέον απαραίτητη και θα τη ξεκινήσω αύριο. Νομίζω πως έχω χάσει ήδη τη μάχη... αφόρητη η καθημερινότητα για μένα. Κουράγιο σε όλους ...

Αρχικά καταχωρημένο από justbelieve

Καλησπέρα σας,
χθες έπαθα δύο σοβαρές κρίσεις πανικού. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου νομίζω πως η κατάσταση όλο και χειροτερεύει. Η αλλαγή αγωγής κρίνεται πλέον απαραίτητη και θα τη ξεκινήσω αύριο. Νομίζω πως έχω χάσει ήδη τη μάχη... αφόρητη η καθημερινότητα για μένα. Κουράγιο σε όλους ...

κουραγιο και σε σενα μελος..δεν πιανει το χαπι που σου εχει δωσει ε; να το αλλαξεις τοτε!
υπομονη..θα περασει κι αυτο

Αρχικά καταχωρημένο από maria4

κουραγιο και σε σενα μελος..δεν πιανει το χαπι που σου εχει δωσει ε; να το αλλαξεις τοτε!
υπομονη..θα περασει κι αυτο

Ευχαριστώ πολύ Μαρία!

Σας διαβαζω και συμποναω μαζι σας. Δεν εχω ζησει ποτε την καταθλιψη αλλα εχω γνωρισει ατομα και ειναι οδυνηρό να μην μπορεις να κανεις κατι να βγουν απο αυτη.

Αρχικά καταχωρημένο από GeorgeGr1

Σας διαβαζω και συμποναω μαζι σας. Δεν εχω ζησει ποτε την καταθλιψη αλλα εχω γνωρισει ατομα και ειναι οδυνηρό να μην μπορεις να κανεις κατι να βγουν απο αυτη.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ που θέλουν με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν. Αναπόφευκτα τα άτομα που βρίσκονται γύρω σου επηρεάζονται, αλλά δεν υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο που υποφέρει το άτομο που πάσχει από αυτήν. Σίγουρα δεν υπάρχει το μαγικό ραβδί να το χρησιμοποιήσεις για να βγάλεις τον άλλον απο όλο αυτό, αλλά έστω και λίγο να έχεις συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα που σου δημιουργείται. Και επειδή έχω έρθει και στη θέση ΚΑΙ αυτού που πρέπει να κάνει το support, είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Πριν κάποια χρόνια ήμουν στη θέση του "θεατή" που έπρεπε να στηρίξω φίλο με βαριά κατάθλιψη που είχε προσπαθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του ουκ ολίγες φορές. ΤΟΤΕ μου φαινόταν όλο αυτό τοσο περίεργο, δε μπορούσα να τον καταλάβω αλλά ήθελα πολύ να τον βοηθήσω. Μετά μπήκα εγώ στη θέση του, να είμαι ο ασθενής με συμπτώματα κατάθλιψης χωρίς να έχω αυτοκτονικές τάσεις. Μετά κατάφερα και το ξεπέρασα. Τώρα πάλι για δεύτερη φορά έρχομαι αντιμετωπη με αγχωδη διαταραχή κυρίως γιατί δεν είναι τόσο έντονα τα στοιχεία της κατάθλιψης. Πρέπει ο ασθενής να αγαπήσει τον εαυτό του και να τον προστατεύσει από όλα όσα του δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Δυστυχώς, ο κόσμος γύρω μας δε θα αλλάξει, μπορεί να αλλάξει όμως ο τρόπος αντίληψης των καταστάσεων ώστε να μην επηρεαζόμαστε σε βάθμο τέτοιο που είναι καταστροφικός για μας

Αρχικά καταχωρημένο από justbelieve

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ που θέλουν με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν. Αναπόφευκτα τα άτομα που βρίσκονται γύρω σου επηρεάζονται, αλλά δεν υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο που υποφέρει το άτομο που πάσχει από αυτήν. Σίγουρα δεν υπάρχει το μαγικό ραβδί να το χρησιμοποιήσεις για να βγάλεις τον άλλον απο όλο αυτό, αλλά έστω και λίγο να έχεις συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα που σου δημιουργείται. Και επειδή έχω έρθει και στη θέση ΚΑΙ αυτού που πρέπει να κάνει το support, είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Πριν κάποια χρόνια ήμουν στη θέση του "θεατή" που έπρεπε να στηρίξω φίλο με βαριά κατάθλιψη που είχε προσπαθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του ουκ ολίγες φορές. ΤΟΤΕ μου φαινόταν όλο αυτό τοσο περίεργο, δε μπορούσα να τον καταλάβω αλλά ήθελα πολύ να τον βοηθήσω. Μετά μπήκα εγώ στη θέση του, να είμαι ο ασθενής με συμπτώματα κατάθλιψης χωρίς να έχω αυτοκτονικές τάσεις. Μετά κατάφερα και το ξεπέρασα. Τώρα πάλι για δεύτερη φορά έρχομαι αντιμετωπη με αγχωδη διαταραχή κυρίως γιατί δεν είναι τόσο έντονα τα στοιχεία της κατάθλιψης. Πρέπει ο ασθενής να αγαπήσει τον εαυτό του και να τον προστατεύσει από όλα όσα του δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Δυστυχώς, ο κόσμος γύρω μας δε θα αλλάξει, μπορεί να αλλάξει όμως ο τρόπος αντίληψης των καταστάσεων ώστε να μην επηρεαζόμαστε σε βάθμο τέτοιο που είναι καταστροφικός για μας

Oπως τα λες.. Ειναι λογικο να μην μπορει να σε βοηθησει καποιος 100% ουτε στο πιο απλο προβλημα, εαν το βιωσει καποιος. Μονο εσυ ο ιδιος μπορεις να σε βοηθησεις. Αλλα σιγουρα καποιος που ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και μπορει εστω λιγο να σε νιωσει, σιγουρα μπορει να συμβαλλει με τον δικο του τροπο στη θεραπευτικη σου πορεια. Μονο Οτιδηποτε αρνητικο και τοξικο πρεπει να απομακρυνεται σε τετοιες περιπτωσεις.