ΨΥΧΩΣΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ?

[elis]

Το πρόβλημα σας είναι τα λεφτά κ σόρρυ που στο λέω

[Cat]

Συγνώμη κοπελιά αν σ φαίνεται ότι κρίνω απλά προσπαθώ να σε ξυπνήσω λίγο κ πάλι σόρρυ αλλά δε γίνεται αλλιώς
Σόρρυ παραφερθηκα

Δεν ξέρω αν το λες σε' μένα ή στην Απογοητευμένη.

Αν το λες σε μένα δεν πιστεύω ότι παραφέρθηκες ούτε ότι με έκρινες, κάθε άλλο. Ζήτησα γνώμες με βάση αυτά που περιγράφω και μου είπες την γνώμη σου. Κανένα πρόβλημα από' μένα :)
Αυτά που μου λες πάνω - κάτω μου τα λέει και ο σύντροφός μου που τον έχει ζήσει λίγο όταν έρχεται για λίγες μέρες να με δει.

[giorgos35]

Το ταξί πρέπει να το είχε περίπου 15 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια έβγαζε τα έξοδά του και μάλιστα πήρε δάνειο για να αγοράσει σπίτι (με μεγάλη) δόση και πλήρωνε και την ασφάλεια ΤΕΒΕ τότε που ήταν 900 ευρώ το δίμηνο. Δεν πρέπει να του πολυπερίσσευαν αλλά είχε παραδεχτεί μετά από χρόνια ότι εκείνη την εποχή δούλευε λίγες ώρες το απόγευμα και μετά πήγαινε και διασκέδαζε στα μπαρ.

Ο πατέρας μου τότε το είχε καταλάβει και όταν τον είχε ρωτήσει γιατί δεν δουλεύει λίγο παραπάνω για να είναι οκ. με τις υποχρεώσεις του είπε «εγώ δεν έχω κόρη να παντρέψω». Μετά ήρθε η κρίση, όντως έπεσε η δουλειά, έπρεπε να δουλέψει παραπάνω ώρες και παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειο και το ΤΕΒΕ.

Μετά κάναμε την επιχείρηση και βρήκε μια χαρά αιτιολογία και το πούλησε το ταξί, αγόρασε με τα χρήματα που πήρε ένα μικρό κτήμα με ελιές στην περιοχή εδώ, το οποίο έχει σημασία να αναφέρω ότι δεν ήθελε να φαίνεται ότι το αγοράζει εκείνος, τάχα μου ότι θα του το έπαιρνε η τράπεζα, αλλά ήταν ψέμα!! Χρώσταγε στην εφορία και δεν το είπε σε κανέναν. Έτσι, φαίνεται ότι το έχω αγοράσει εγώ και εκείνος το διαχειρίζεται. Πριν λίγο καιρό μου έκαναν αγωγή (αφού φαίνομαι εγώ ως ιδιοκτήτρια) από το από κάτω οικόπεδο για θέμα συνόρων!! Και έτρεχα στους δικηγόρους, έλεος!!!

Πλήρωσε ο πατέρας μου 2.000 ευρώ τον δικηγόρο και έπεται συνέχεια. Σε αυτό με πίεσαν οι γονείς μου. Τους είχα πει ότι δεν ήθελα με τίποτα να μπλεχτώ. Μου έλεγαν, «σιγά τι μπορεί να συμβεί»; Τώρα το παραδέχτηκαν αλλά τι να το κάνω;

Δεν ξεκολλάει από’ δω και να πάει πού; Θα φύγει μόνο εάν πουλήσουμε όλοι. Μάλιστα έχει σκεφτεί από τώρα ότι όταν πουληθούν τα μερίδιά μας να αγοράσω ΕΓΩ ένα μεγάλο κτήμα με ελιές και να το διαχειρίζεται εκείνος!!!!! Χωρίς να με ρωτήσει τι θα ήθελα εγώ να κάνω.

Και μετα απο ολα αυτα μου λετε μερικοι οτι ο ανθρωπος αυτος εχει προβλημα υγειας και δεν ειναι εκμετακευτης?ελεος.διαβαστ ε προσεχτικα η κοπελα τι γραφη.ο τυπας ζει εις βαρος τους σχεδον μια ζωη

[jock77]

Καλημέρα και απο εμένα..
αγαπητή Cat, προσωπικά δεν θα σταθώ στα οικονομικά γιατί αυτό είναι ένα θέμα αποκλειστικά προσωπικό σας και είναι θέμα διαχείρισης και όλοι φέρετε μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό.
Σε αυτό που εγώ θα σταθώ είναι οτι έοχυμε ένα άντρα 50+ χρονών, που πιθανότατα να μην έχει λάβει καλή μόρφωση, δεν έχει φτιάξει δική του οικογένεια και απο μικρός ήταν δύσκολος χαρακτήρας. Όλα αυτά συμβάλουν στο οτι σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο της ζωής του (μεσήλικας πλέον) υπάρχει και αυτό που λέμε κρίση ηλικίας που πυροδοτεί και κάποια αποθημένα απο το παρελθόν και άγχος/φόβο για το μέλλον. Εγώ αντιλαμβάνομαι οτι ο αδερφός σου είχε πρόβλημα να διαχειριστεί την ζωή του και τον εαυτό του και συνεπώς να έχει και πρόβλημα να διαχειριστεί και τα συναισθήματά του.
Το οτι δε αυτή την ηλικία δεν έχει φτιάξει μια οικογένεια ίσως είναι ένα σημάδι οτι ο άνθρωπος αυτός έχει δύσκολο χαρακτήρα.
Πρίν "κατηγορήσω"¨λοιπόν κάποιον ώς ψυχοπαθή θα ήθελα να βάλω τον εαυτό μου στην θέση του. Το οτι ένας άνθρωπος δεν έχει μάθει να διαχειρίσεται καλά τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με την εργασία του, την οικογένειά του, τα οικονομικά του ..δεν είναι πάντα σύμπτωμα ψυχοπάθειας.
Το οτι ένας άντρας στα 50+ του να φέρεται ακόμη ανώριμα και να μην έχει την ευαισθησία που περιμένουμε, δεν είμαι για μένα πάντα σύμπτωμα ψυχοπάθειας.
Ο άνθρωπος αυτός απο τα 20 του όπως λές που τον θυμάσαι πάντα δημιουργούσε προβλήματα μέσα στην οικογένεια και είχε δύσκολο χαρακτήρα αλλά έφτασε να γίνει 50+ για να δείξει συμπτώματα που ίσως κρύβουν έναν βαθμό ψυχοπάθειας και νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι, όχι στο πως διαχειρίζεται τα οικονομικά και τους ανθρώπους αλλά σε ολη αυτή την ιστορία αυτό που μας/σας κάνει να σκεφτόμαστε κάποια μορφή ψυχοπάθειας είναι ο βίαιος χαρακτήρας του ιδιαίτερα απέναντι στην οικογένεια που περιγράφεις.
Αυτό είναι και το ανυσηχητικό σε όλη αυτή την ιστορία και νομίζω γι αυτό επικοινωνείς μαζί μας.. όχι για να λύσουμε τις προσωπικές και οικονομικές διαφορές σας αλλά πώς θα μπορέσετε τόσο εσείς αλλά περισσότερο ο ίδιος να διαχειριστείτε αυτό τον θυμό του και ξεσπάσματά του που περιλαμβάνουν απειλές κατά της ζωής.
Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι λοιπόν αν έχετε προσπαθήσει να έρθετε σε επαφή με κάποιο άτομο που ξέρετε οτι έχει ο ίδιος σε εκτίμηση. Κάποιον κολλητό, κάποια πρώην ή νυν σύντροφο, κάποιον αγαπημένο του συγγενή.. Δηλαδή να τον προσεγγίσετε μέσω ενός τέτοιου ανθρώπου που ξέρετε οτι η κουβέντα του μετράει σε εκείνον, οτι εκείνον ίσως τον ακούσει, και να δείτε τι μπορεί να βγει μέσα απο αυτό χωρίς οι ίδιοι να φανείτε. Με εσάς για κάποιο λόγο ο αδερφός σου δεν νιώθει εμπιστοσύνη, δεν σας πέρνει σοβαρά, δεν σας υπολογίζει το ίδιο..ίσως απο εγωισμό, απο ζήλεια, απο θυμό, απο αποθημένα, απο κακη ανατροφή.. οτιδήποτε.
Να αφήσετε τα οικονομικά και όλες τις διαφορές στην άκρη και να προσπαθήσετε μέσω κάποιοι τρίτου να προσεγγίσετε τον αδερφό σου να ελέγξει αυτό τον θυμό του και συμπεριφορά του. Όταν ελέγξετε αυτό το κομμάτι πιστεύω θα μπορέσετε να λύσετε και τις διαφορές σας.
Υπάρχει λοιπόν ένας τρίτος άνθρωπος στο περιβάλλον του/σας που να τον νοιάζεται και να θέλει να σας βοηθήσει σε όλο αυτότ ο κομμάτι της βιαιης συμπεριφοράς του? Να του μιλήσει, να τον κάνει να ανοιχτεί, να του δείξει τα προβλήματα που δημιουργεί και το άδικο που ίσως ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται.. ? Τον φόβο και ανυσηχίες που προκαλεί η συμπεριφορά του και πώς επιρεάζει τους ανθρώπους που νοιάζονται γι αυτόν? Καμιά φορά η κουβέντα με έναν πολύ καλό μας φίλο κάνει για 10 ψυχολόγους. Όμως και ο ίδιος αυτός ο τρίτος άνθρωπος να μην τον καταφέρει να ανοιχτεί ή να τον επιρεάσει, ίσως όμως να μπορέσει σταδιακά να τον καταφέρει να ζητήσει μια ψυχολογική υποστήριξη να διαχειριστεί την συμπεριφορά του αλλά και το μέλλον του.

Η δεύτερη επιλογή είναι να ζητήσετε εσείς (ιδιαίτερα οι γονείς σου) ψυχολογική υποστήριξη.. όχι για τους ίδιους, αλλά για το πώς να προσεγγίσουν και να διαχειριστούν τον γιό τους. Να λάβουν μια καθοδήγηση και μέσα απο την οικογένεια με την βοήθεια ενός ψυχολόγου να βοηθήσετε τον ίδιο όσο και τον εαυτό σας. Ο ψυχολόγος με αυτά που θα ανακαλύψει μέσα απο τους γονείς θα ανακαλύψει και τι συμβαίνει στον αδερφό σου και μέσα απο τους γονείς σου θα ανακαλύψετε τρόπους να το διαχειριστείτε όλο αυτό. Καταλαβαίνω πως οι γονείς σου θα είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και οτι όλο αυτό φένεται άδικο για εκείνους να τρέχουν στους ψυχολόγους.. αλλά είναι η πιο σίγουρη και ασφαλή οδός.. τόσο για να μάθετε αν όντως έχει κάποια ψυχοπαθεια όσο και να μάθετε πώς μπορέιτε να βοηθήσετε τον ίδιο αλλά και τους εαυτούς σας!

[Remedy]

δεν βγαζεις ειαγγελικη παραγγελια επειδη καποιος ειναι εαυτουλης και χειριστικος, ακομα και επιθετικος. πρεπει να κανει καποια βιαιη πραξη ή σοβαρες απειλες.
αν κανει κατι τετοιο, μπορειτε να τον στειλετε για υποχρεωτικη νοσηλεια αφου δεν παει μονος του.

ειτε ειναι θεμα χαρακτηρα, ειτε παθησης, το θεμα ειναι, οι γονεις τι κανουν 53 χρονια???
θεωρεις οτι δεν εχουν ευθυνες για την κατασταση αυτη?

ΕΣΥ, φυγε απο την επιχειρηση κι αστον να τα βγαλει περα με τους γονεις. οι γονεις καποτε θα φυγουν και θα μεινεις αγκαλια με τον αφορητο αδερφο σου. φυγε οσο ειναι καιρος.

[pink floyd]

Πιστεύω ότι δεν του κολλάω καμία ταμπέλα διότι δεν είμαι σίγουρη ακριβώς από τι πάσχει, αν πάσχει και σε ποιο ποσοστό είναι εκμεταλλευτής, διότι είναι… αυτό είναι σίγουρο και δεν είναι ταμπέλα αλλά πραγματικότητα. Δεν μπορεί κανείς να μάθει διότι ΕΚΕΙΝΟΣ αρνείται να πάει σε γιατρό και γι΄ αυτό σκέφτομαι και συζητάω μπας και καταλήξω κάπου και να ενεργήσω ανάλογα.
Ναι, δεν έχω πάει σε ψυχίατρο ακόμη. Θα ήθελα βασικά για τον εαυτό μου διότι έχω τη τάση να βυθίζομαι σε θλίψη και να κάνω μόνο αρνητικές σκέψεις, σαν να μην έχει τίποτα νόημα. Όσο για τον αδελφό μου πιστεύω ότι δεν έχω εγώ την ευθύνη του. Άσχετα αν θέλω να βρεθεί μια λύση. Όσες φορές του μιλούσαμε με το καλό, δεν είχαμε κανένα αποτέλεσμα.
Προφανώς η περίπτωση του αδελφού σου είναι διαφορετική για να λες ότι δεν θα τον άφηνες μόνο του. Ούτε κι εγώ θα το έκανα εάν π.χ ήταν ένα άτομο που είχε για παράδειγμα μια κατάθλιψη ή κάτι τέτοιο. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Γιατί θα πρέπει να τον αφήσω να με παρασύρει και να μου μαυρίζει τη ζωή; όπως έχει κάνει από μικρό παιδί στους γονείς μου.
Θα αναφέρω ένα πιο τραβηγμένο παράδειγμα: Είναι σαν να μου λες ότι η γυναίκα που κάθεται και τρώει ξύλο από τον άντρα της, ότι δεν θα πρέπει να τον εγκαταλείψει επειδή μπορεί να είναι ψυχικά άρρωστος και τη δέρνει. Sorry , αλλά δεν είμαι αυτής της λογικής.[/QUOTE]

Πρωτον ο αδερφος μου εχει ψυχωση-σχιζοφρενεια !
Δευτερον σε περιπτωση που μιλαμε για καποιο ψυχολογικο προβλημα αυτος δεν το καταλαβαινει,εσεις πρεπει να ενδιαφερθειται!οι περισσοτεροι δεν τον δεχονται!λες οτι απειλει,ειναι επικυνδινος κ ακομα δεν εχετε παει σε γιατρο??αυτο ειναι ανευθυνο απο μερια των γονιων ειδικα!αν αυτος ο ανθρωπος πραγματοποιησει μια απο τις απειλες του δεν υα φταιει αυτος οσο οι γονεις που δεν καναν κατι να το προλαβουν!επισης το να μιλας με λογικα επιχειριματα σε εναν ανθρωπο που ειναι αρρωστος ειναι οτι πιο ανουσιο!κ φυσικα του κολλας ταμπελες!κ φυσικα τον κρινεις ασχημα απο την στιγμη που δεν εχεις κανει την πιο απλη κινηση να πας να ρωτησεις εναν γιατρο αλλα σου ειναι πιο ευκολο να καθεσαι να τον κατηγορεις!εαν δεν θες να εισαι κοντα του οκ,μην ασχολεισαι τοτε κ κοιτα τον εαυτο σου!
Επισης το παραδειγμα ειναι εντελως ηλιθιο!δεν κολλαει πουθενα!γτ μια γυναικα που θα ηθελε να ειναι κοντα στον αντρα της θα ετρεχε σε γιατρους δεν θα καθοταν να τρωει ξυλο κ ν λεει οτι ειναι κακομαθημενος,οκ?

[elisabet]

Σκέφτομαι με αφορμή αυτό το θέμα πόσο πιο εύκολο είναι για όλους μας να τα ρίξουμε όλα σε έναν κακό χαρακτήρα. Αν είναι κακός χαρακτήρας εμείς, οι κοντινοί του άνθρωποι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τίποτα, είναι απλά κακός χαρακτήρας και μπορούμε να τον αφήσουμε να λουστεί τις συνέπειες των επιλογών του.

Φυσικά εδώ δεν είμαστε γιατροί ή ψυχολόγοι, κανείς δεν ξέρει να σου πει αν ο αδερφός σου είναι άρρωστος ή αν πρόκειται απλά για έναν κακό χαρακτήρα, μετά από τόσα χρόνια αυτό ήταν ευθύνη των γονιών σου να το ξέρουν ήδη. Και μόνο που μπαίνεις στην διαδικασία εσύ τώρα να σκεφτείς ότι ίσως αυτό δεν είναι μόνο κακός χαρακτήρας αλλά ίσως υπάρχει και κάτι άλλο από πίσω, για μένα κάτι λέει. Προφανώς υπάρχουν σημάδια που είδες και ίσως δεν μπορείς να συγκεκριμενοποιήσεις αλλά σου χτύπησαν καμπανάκια.

Για μένα το καλύτερο που έχετε να κάνετε ως οικογένεια έστω και αργά είναι να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό για το πώς πρέπει να φερθείτε, πώς να τον προσεγγίσετε. Οι γονείς σου θα έπρεπε να το έχουν κάνει ήδη αυτό. Με το να μην το κάνουν απλά δεν δέχονται την ευθύνη τους και την μεταθέτουν σε σένα. Γιατί όπως είπες εκείνοι είναι μεγάλοι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα φύγουν από την ζωή, ο αδερφός σου σε σένα θα στραφεί όσο κι αν προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Το καταλαβαίνω να θες να φύγεις από αυτή την ιστορία και να μην βουλιάξεις μαζί του αλλά πόσο μπορείς να το φτάσεις νομίζεις; Αν σε 5-10 χρόνια από τώρα εκείνος πχ βρεθεί στον δρόμο, εσύ τότε τι θα κάνεις; Εκτός κι αν πεις οτι τον ξεγράφεις και εξαφανίζεσαι και δεν ξέρει καν πού να σε βρει. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Αν μέχρι τα 50 του δεν κατάφερε να βάλει την ζωή του σε μια τάξη και είχε συνεχώς τους γονείς σου να τον "σώζουν" από τα δύσκολα, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στην πορεία. Το λες και μόνη σου ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. ΌΤαν φύγουν οι γονείς σου λοιπόν και δεν θα υπάρχει κανείς να τον σώζει και σε τέτοιες δύσκολες εποχές οικονομικά τι θα γίνει; Δεν είναι δεδομένο ότι θα καταλήξει στον δρόμο;

Είναι πολύ δύσκολη η θέση σου και φυσικά δεν είναι δικιά σου ευθύνη να τον νταντεύεις, όμως προσπάθησε όσο υπάρχουν ακόμα οι γονείς σου να αναλάβουν εκείνοι την ευθύνη που τους αναλογεί και να δείτε τι πραγματικά συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο γιατί είναι κρίμα να βασανίζεται κι εκείνος κι εσείς.

[λουλούδι]

Αν έχει πρόβλημα κακώς τον κατηγορείτε, αν δεν έχει είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

[Cat]

Καλημέρα και απο εμένα..
αγαπητή Cat, προσωπικά δεν θα σταθώ στα οικονομικά γιατί αυτό είναι ένα θέμα αποκλειστικά προσωπικό σας και είναι θέμα διαχείρισης και όλοι φέρετε μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό.
Σε αυτό που εγώ θα σταθώ είναι οτι έοχυμε ένα άντρα 50+ χρονών, που πιθανότατα να μην έχει λάβει καλή μόρφωση, δεν έχει φτιάξει δική του οικογένεια και απο μικρός ήταν δύσκολος χαρακτήρας. Όλα αυτά συμβάλουν στο οτι σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο της ζωής του (μεσήλικας πλέον) υπάρχει και αυτό που λέμε κρίση ηλικίας που πυροδοτεί και κάποια αποθημένα απο το παρελθόν και άγχος/φόβο για το μέλλον. Εγώ αντιλαμβάνομαι οτι ο αδερφός σου είχε πρόβλημα να διαχειριστεί την ζωή του και τον εαυτό του και συνεπώς να έχει και πρόβλημα να διαχειριστεί και τα συναισθήματά του.
Το οτι δε αυτή την ηλικία δεν έχει φτιάξει μια οικογένεια ίσως είναι ένα σημάδι οτι ο άνθρωπος αυτός έχει δύσκολο χαρακτήρα.
Πρίν "κατηγορήσω"¨λοιπόν κάποιον ώς ψυχοπαθή θα ήθελα να βάλω τον εαυτό μου στην θέση του. Το οτι ένας άνθρωπος δεν έχει μάθει να διαχειρίσεται καλά τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με την εργασία του, την οικογένειά του, τα οικονομικά του ..δεν είναι πάντα σύμπτωμα ψυχοπάθειας.
Το οτι ένας άντρας στα 50+ του να φέρεται ακόμη ανώριμα και να μην έχει την ευαισθησία που περιμένουμε, δεν είμαι για μένα πάντα σύμπτωμα ψυχοπάθειας.
Ο άνθρωπος αυτός απο τα 20 του όπως λές που τον θυμάσαι πάντα δημιουργούσε προβλήματα μέσα στην οικογένεια και είχε δύσκολο χαρακτήρα αλλά έφτασε να γίνει 50+ για να δείξει συμπτώματα που ίσως κρύβουν έναν βαθμό ψυχοπάθειας και νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι, όχι στο πως διαχειρίζεται τα οικονομικά και τους ανθρώπους αλλά σε ολη αυτή την ιστορία αυτό που μας/σας κάνει να σκεφτόμαστε κάποια μορφή ψυχοπάθειας είναι ο βίαιος χαρακτήρας του ιδιαίτερα απέναντι στην οικογένεια που περιγράφεις.
Αυτό είναι και το ανυσηχητικό σε όλη αυτή την ιστορία και νομίζω γι αυτό επικοινωνείς μαζί μας.. όχι για να λύσουμε τις προσωπικές και οικονομικές διαφορές σας αλλά πώς θα μπορέσετε τόσο εσείς αλλά περισσότερο ο ίδιος να διαχειριστείτε αυτό τον θυμό του και ξεσπάσματά του που περιλαμβάνουν απειλές κατά της ζωής.
Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι λοιπόν αν έχετε προσπαθήσει να έρθετε σε επαφή με κάποιο άτομο που ξέρετε οτι έχει ο ίδιος σε εκτίμηση. Κάποιον κολλητό, κάποια πρώην ή νυν σύντροφο, κάποιον αγαπημένο του συγγενή.. Δηλαδή να τον προσεγγίσετε μέσω ενός τέτοιου ανθρώπου που ξέρετε οτι η κουβέντα του μετράει σε εκείνον, οτι εκείνον ίσως τον ακούσει, και να δείτε τι μπορεί να βγει μέσα απο αυτό χωρίς οι ίδιοι να φανείτε. Με εσάς για κάποιο λόγο ο αδερφός σου δεν νιώθει εμπιστοσύνη, δεν σας πέρνει σοβαρά, δεν σας υπολογίζει το ίδιο..ίσως απο εγωισμό, απο ζήλεια, απο θυμό, απο αποθημένα, απο κακη ανατροφή.. οτιδήποτε.
Να αφήσετε τα οικονομικά και όλες τις διαφορές στην άκρη και να προσπαθήσετε μέσω κάποιοι τρίτου να προσεγγίσετε τον αδερφό σου να ελέγξει αυτό τον θυμό του και συμπεριφορά του. Όταν ελέγξετε αυτό το κομμάτι πιστεύω θα μπορέσετε να λύσετε και τις διαφορές σας.
Υπάρχει λοιπόν ένας τρίτος άνθρωπος στο περιβάλλον του/σας που να τον νοιάζεται και να θέλει να σας βοηθήσει σε όλο αυτότ ο κομμάτι της βιαιης συμπεριφοράς του? Να του μιλήσει, να τον κάνει να ανοιχτεί, να του δείξει τα προβλήματα που δημιουργεί και το άδικο που ίσως ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται.. ? Τον φόβο και ανυσηχίες που προκαλεί η συμπεριφορά του και πώς επιρεάζει τους ανθρώπους που νοιάζονται γι αυτόν? Καμιά φορά η κουβέντα με έναν πολύ καλό μας φίλο κάνει για 10 ψυχολόγους. Όμως και ο ίδιος αυτός ο τρίτος άνθρωπος να μην τον καταφέρει να ανοιχτεί ή να τον επιρεάσει, ίσως όμως να μπορέσει σταδιακά να τον καταφέρει να ζητήσει μια ψυχολογική υποστήριξη να διαχειριστεί την συμπεριφορά του αλλά και το μέλλον του.

Η δεύτερη επιλογή είναι να ζητήσετε εσείς (ιδιαίτερα οι γονείς σου) ψυχολογική υποστήριξη.. όχι για τους ίδιους, αλλά για το πώς να προσεγγίσουν και να διαχειριστούν τον γιό τους. Να λάβουν μια καθοδήγηση και μέσα απο την οικογένεια με την βοήθεια ενός ψυχολόγου να βοηθήσετε τον ίδιο όσο και τον εαυτό σας. Ο ψυχολόγος με αυτά που θα ανακαλύψει μέσα απο τους γονείς θα ανακαλύψει και τι συμβαίνει στον αδερφό σου και μέσα απο τους γονείς σου θα ανακαλύψετε τρόπους να το διαχειριστείτε όλο αυτό. Καταλαβαίνω πως οι γονείς σου θα είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και οτι όλο αυτό φένεται άδικο για εκείνους να τρέχουν στους ψυχολόγους.. αλλά είναι η πιο σίγουρη και ασφαλή οδός.. τόσο για να μάθετε αν όντως έχει κάποια ψυχοπαθεια όσο και να μάθετε πώς μπορέιτε να βοηθήσετε τον ίδιο αλλά και τους εαυτούς σας!

Γειά σου και’ σένα Jock77.

Είναι πολύ εύστοχη η απάντησή σου καθώς και τα ερωτήματα που θέτεις.
Όντως δεν έχει λάβει καλή μόρφωση. Δεν μπορεί καλά καλά να γράψει και βάζει εμένα να γράφω. Οι γονείς μου θυμάμαι που έλεγαν (διότι εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε) ότι έκαναν τα πάντα για να έχει έστω μια στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά εκείνος ούτε που πατούσε στο σχολείο. Με πολύ πίεση έβγαλε το γυμνάσιο.

Είχε παντρευτεί στο παρελθόν, γύρω στα 35 του μια πιτσιρίκα 19 χρονών από τη Ρωσία. Χωρίσανε στον 1 χρόνο, διότι εκείνη απ’ ότι φάνηκε ήθελε να μπορέσει (εκείνη την εποχή) να βγάλει πράσινη κάρτα και μετά την έκανε. Του το λέγαμε όλοι, αλλά εκείνος δεν το έβλεπε, την είχε καψουρευτεί. Μετά όλο επεδίωκε να γνωρίζει αλλοδαπές και μάλιστα νυχτόβιες, ακόμη και σήμερα έχει αυτή τη τακτική. Επειδή «και καλά» οι Ελληνίδες είναι απαιτητικές και θέλουν όλο χρήματα. Θέλει να «μπλέκει» με γυναίκες που τις θεωρεί, εκείνος τουλάχιστον, κοινωνικά κατώτερές του. Για να μην παρεξηγηθώ , εγώ δε θεωρώ απαραίτητα κάποιον κατώτερο λόγω καταγωγής ή επαγγέλματος. Μεταφέρω εκείνος πως τις έβλεπε/βλέπει.
Παρ’ όλα αυτά κατηγορεί εμάς που δεν έχει κάνει οικογένεια.

Όσον αφορά , εάν υπάρχει κάποιος φίλος ή συγγενείς, δυστυχώς δεν έχει φίλους. Στο παρελθόν στην Αθήνα μπορεί να έβγαινε με κάποιους γνωστούς του το βράδυ αλλά εμείς ούτε που τους ξέραμε. Για πολλά χρόνια δεν μένουμε μαζί. Εδώ που έχει έρθει, προσπάθησε να κάνει παρέες αλλά όλοι τον αποφεύγουν απ’ ότι έχουμε καταλάβει. Τα μόνα συγγενικά πρόσωπα που έχουν προσπαθήσει να βοηθήσουν, που κάπως τους υπολογίζει περισσότερο, είναι ο άλλος μας αδελφός με την γυναίκα του. Εκείνοι προσπαθούν να τον πείσουν, κάθε φορά που τον βλέπουν, ότι πρέπει να πάει σε γιατρό για να νιώσει κι εκείνος καλύτερα…αλλά δεν!!!!
Δεν μπορώ όμως να πιέσω τον άλλο μας αδελφό να ασχολείται συνέχεια, διότι ο ίδιος έχει πολλά προβλήματα υγείας (αν και μικρότερός του, είναι 47), έχει καρδιά, έχει αυτοάνοσο δερματικό και αγχώνεται εύκολα με αποτέλεσμα να παίρνει xanax!!!

Πράγματι το νήμα το έγραψα διότι με προβληματίζουν οι εκρήξεις που έχει απέναντί μας, ιδιαίτερα στους γονείς. Από πέρυσι έχω αρχίσει και τον φοβάμαι. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν παίζει θέατρο, έχοντας στρατηγική στο μυαλό του για να οδηγήσει την κατάσταση εκεί που θέλει ή εάν εννοεί τις απειλές. Με κάνει και αναρωτιέμαι ποια η θέση μου σε αυτή τη κατάσταση! Τι μπορώ να κάνω; Νιώθω μόνη σ΄αυτό. Οι γονείς δεν θα καλέσουν ποτέ την αστυνομία ό,τι και να κάνει. Τους έχω πει πως αν το χοντρύνει το πράγμα, ότι εγώ θα το κάνω. Ειδικά η μητέρα μου όμως δεν θέλει με τίποτα.

Δεν ήξερα ότι μπορεί κανείς να πάει σε ψυχίατρο εκ μέρους κάποιου άλλου και να δοθεί και αγωγή. Είχα ρωτήσει την νύφη μου, που δουλεύει σε νοσοκομείο, μου είχε πει πως μόνο αν πάει ο ίδιος μπορεί να βγει άκρη. Ότι εάν πάω π.χ εγώ για κάποιον τρίτο δεν θα μου δώσουν αγωγή.

Συμπέρασμα: Συνέχεια ασχολούμαστε μαζί του όσο ψυχοφθόρο κι αν είναι, προσπαθούμε με όλους τους τρόπους που μπορούμε να δει μια πιο συμφέρουσα οπτική για τα θέματά του για το καλό του, αλλά εκείνος επιμένει-κολλάει στα δικά του και είναι σαν να μιλάς σε τοίχο. Με κάνει να πιστεύω ότι επειδή ξέρει ότι κάθε φορά που τα σκ@τώνει έχει τους γονείς να τρέχουν να τον καλύπτουν, νομίζει ότι θα είναι αιώνια έτσι. Σου λέει σήμερα τρέχουν οι γονείς, αύριο η αδελφή ή ο άλλος ο αδελφός μας. Είτε έχει ψυχολογικά πρόβλημα είτε όχι, πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τους άλλους προς όφελός του, τουλάχιστον όχι για πολύ ακόμη… και να τους φοβερίζει κι από πάνω!!! Όντως αυτό λέγεται τουλάχιστον ανωριμότητα. Γι΄αυτό λέω ότι χρειάζεται κάτι να τον ταρακουνήσει, να δει ότι δεν μπορεί να μας έχει πάντα δεδομένους.

[Cat]

………..ειτε ειναι θεμα χαρακτηρα, ειτε παθησης, το θεμα ειναι, οι γονεις τι κανουν 53 χρονια???
θεωρεις οτι δεν εχουν ευθυνες για την κατασταση αυτη?

ΕΣΥ, φυγε απο την επιχειρηση κι αστον να τα βγαλει περα με τους γονεις. οι γονεις καποτε θα φυγουν και θα μεινεις αγκαλια με τον αφορητο αδερφο σου. φυγε οσο ειναι καιρος.

53 χρόνια οι γονείς μου του κάνουν τα χατίρια και στο τέλος γίνεται το δικό του, αφού βέβαια έχουν προηγηθεί ομηρικοί καυγάδες.

Σ΄αυτό το σημείο έχει σημασία να πω ότι ο πατέρας μου από νωρίς ήθελε να κρατήσει μια πιο σκληρή στάση απέναντί του, είχε προτείνει πολλές φορές και γιατρό, αλλά πάντα η μητέρα μου τον υποστήριζε νομίζοντας ότι έτσι θα μετριάσει τους καυγάδες και θα κρατήσει τις ισορροπίες. Πράγμα που αποδείχθηκε λάθος.

Μάλιστα συνέχεια τσακωνόντουσαν γι αυτό το θέμα και κατηγορούσε η μητέρα μου τον πατέρα μου ότι έχει εμμονή με τον γιό τους και όλο μιλάει γι’ αυτόν. Κάθε φορά που ρωτάω τον πατέρα μου, γιατί έχουν αφήσει να γίνει η κατάσταση έτσι, μου απαντά ότι δεν είχε ποτέ σύμμαχο.

Λέω να φύγω, αλλά σκέφτομαι τους γονείς μου. Νιώθω τύψεις ότι αυτό μπορεί να είναι η εύκολη λύση. Θα νιώσω ότι τους εγκαταλείπω μόνους. Το έχω συζητήσει μαζί τους και με δικαιολογούν απόλυτα, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελαν να φύγω.

[αλεξανδρος_77]

για το μονο που ειμαι σιγουρος ειναι οτι θελει να πουλα και να αγοραζει συνεχεια για να μην ειναι στο ιδιο μερος συνεχεια.αρα δε τον ενιαζε και πολυ αυτο μαλον την εβρισκε σημερα παντρεμενοι αυριο οχι. γουσταρει το εφημερο.

[Cat]

Το καταλαβαίνω να θες να φύγεις από αυτή την ιστορία και να μην βουλιάξεις μαζί του αλλά πόσο μπορείς να το φτάσεις νομίζεις; Αν σε 5-10 χρόνια από τώρα εκείνος πχ βρεθεί στον δρόμο, εσύ τότε τι θα κάνεις; Εκτός κι αν πεις οτι τον ξεγράφεις και εξαφανίζεσαι και δεν ξέρει καν πού να σε βρει. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Αν μέχρι τα 50 του δεν κατάφερε να βάλει την ζωή του σε μια τάξη και είχε συνεχώς τους γονείς σου να τον "σώζουν" από τα δύσκολα, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στην πορεία. Το λες και μόνη σου ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. ΌΤαν φύγουν οι γονείς σου λοιπόν και δεν θα υπάρχει κανείς να τον σώζει και σε τέτοιες δύσκολες εποχές οικονομικά τι θα γίνει; Δεν είναι δεδομένο ότι θα καταλήξει στον δρόμο;

Εδώ προκύπτει ένα ηθικό ζήτημα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δηλ. να στηρίζεις έναν άνθρωπο με αποτέλεσμα να γκριζάρεις την καθημερινότητά σου - την ζωή σου για να είναι καλύτερα κάποιος άλλος ή να βοηθήσεις μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνατότητές σου και οι αντοχές σου και μετά να τον αφήσεις αντιμέτωπο με τις συνέπειες των πράξεών του;
Το θέμα είναι ίσως λίγο περίπλοκο. Εξαρτάται το πρόβλημα που έχει κάποιος και κατά πόσο εκτιμάει την όποια βοήθεια ή αυτοθυσία κάνεις γι’ εκείνον. Διότι υπάρχουν και αυτοί που εκτιμάνε. Ακόμα και το ίδιο σου το παιδί να είναι, όλα έχουν ένα όριο.

Στη δική μου περίπτωση τείνω στη δεύτερη λογική και δεν νομίζω ότι είναι θέμα εγωισμού. Όλοι έχουμε ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και δεν είναι κακό ή εγωιστικό να λέμε ότι οι αντοχές μας και οι ανοχές μας δεν είναι απεριόριστές για κανέναν.

[elis]

Για αυτό που λες τώρα οι γυναίκες δεν αγαπάτε κανέναν

[jock77]

Cat σε καταλαβαίνω και μπράβο σου που ενδιαφέρεσαι και ανυσηχεις για την οικογένειά σου..Και μόνο που είσαι εδώ και τα μοιράζεσαι αυτά και ψάχνεις κάποια βοήθεια δείχνει οτι αν μη τι άλλο νοιάζεσαι αν και συγχρώνος υποφέρεις. Άλλοι δεν θα έκαναν καν τον κόπο ή θα την έκαναν με ελαφρά. Το παλεύεις όμως και σου βγάζω το καπέλο γιατί είναι κάτι που έχει χαθεί στις μέρες μας..
Έπεσα λοιπόν σε πολλά μέσα και θα επιμείνω οτι εφόσον τρίτο πρόσωπο δεν υπάρχει να σας βοηθήσει να απευθυνθείτε εσείς σε έναν ειδικό να σας υποδείξει πως να το διαχειριστείτε όλο αυτό για το καλό σας και το καλό του.
Ο ειδικός θα σας προτίνει πως να αντιμετοπίσετε τις εκρήξεις του, τι να του λέτε και τι να μην του λέτε, τι λόγια να χρησιμοποιείτε σε κάθε περίπτωση και να ανακαλύψετε κουμπιά του που δεν έχετε ανακαλύψει μέχρι τώρα, και τι να κάνετε και τι να μην κάνετε. Ίσως και να σας προτείνει κάτι σαν στρατηγική που να χρησιμοποιήσετε να τον κάνετε να καταλάβει και να αποδεχθεί να ζητήσει την συμβουλή ενός ψυχολόγου. Αλλά επίσης όπως είπα ο ψυχολόγος θα βγάλει καλύτερα συμπεράσματα για να βγάλει το προφίλ του, αν δηλαδή έχει κάποια ψυχική νόσο ή όχι και είναι θέμα απλά διαπαιδαγώγισης και χαρακτήρα.
Δεν νομίζω οτι υπάρχει άλλος τρόπος.. χρειάζεστε έμπειρη καθοδήγηση πως να το διαχειριστείτε όλο αυτό.
Για αστυνομίες και τέτοια δεν θα το σύστινα με τίποτα.. κάτι τέτοιο μπορεί να καταστρέψει την ζωή του και να του κάνει περισσότερο κακό απο ότι καλό και είμαι σίγουρη οτι κανείς σας δεν το θέλει αυτό. Οι συνέπειες είναι πολύ μεγάλες σε μια τέτοια περίπτωση και όχι μόνο για εκείνον αλλά για όλους σας. Άλλωστε δεν μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει χάσει το μυαλό του και που είναι επικύνδινος.. ούτε υπάρχει γνωμάτευση να επιβεβαιώνει οτι πάσχει απο κάποια σοβαρή ψυχική νόσο. Το να κλείσεις έναν άνθρωπο στο ψυχιατρείο και μάλιστα με αυτό τον τρόπο μόνο απο υποψίες νομίζω είναι ακρότητες.
Αν κλείναμε στο ψυχιατρείο κάθε άνθρωπο που σπάει πράγματα και βρίζει και απειλεί και εκμεταλλεύεται τους γονείς του .. τότε θα έπρεπε ο μισός πλυθισμός να βρίσκεται είτε στα ψυχιατρεία είτε στην φυλακή!!
Πρώτα πρέπει λοιπόν σε κάθε περίπτωση να επεθυνθείτε σε ένα ειδικό, να λάβετε γνώμη και συμβουλές και μετά να πράξετε αναλόγως. Οτι δηλαδή μας είπες εδώ συζήτησε τα με έναν έμπειρο ψυχολόγο και εκείνος θα σου δώσει την πιο σωστή συμβουλή και καθοδήγηση...

[Cat]

Για αυτό που λες τώρα οι γυναίκες δεν αγαπάτε κανέναν

Αγαπάμε!!! αρκεί να μας δημιουργούν θετικά συναισθήματα και να νιώθουμε ότι μας αξίζουν.