Imagine, ναι ξερω οτι αλλο η θεωρια και αλλο η πραξη. Θεωρω λοιπον οτι δεν εχει νοημα να σου πω οτι δεν μπορουσες να σψσεις τον μπαμπα σου, το ξερεις πολυ καλα μονη σου. Το οτι τελικα ειμαστε ανισχυροι μπροστα στο θανατο αυτο το ξερουμε, και αυτο ειναι το μεγαλο προβλημα του ανθρωπου φιλοσοφικα. Νομιζω ομως οτι για αυτο προσπαθουμε να ζησουμε μια ζωη που να εχει θετικη ενεργεια την οποια να μπορουμε να μεταδωσουμε και στους αλλους γυρω μας και μετα να αφησουμε πισω μας. Οταν εχουμε αφησει κατι θετικο πισω, εχουμε νικησει στην ουσια...ετσι δεν ειναι???
Οσο αφορα το ρολο σου σαν μητερα μπορω να σου πω οτι κανενας σοβαρος ψυχολογος δεν θα σου ελεγε οτι υπαρχουν καλοι και κακοι τροποι να εισαι γονιος. Περαν απο αυτους που βεβαια ειναι προφανεις. Δεν μιλαμε για αυτους. Απο εκει και περα εσυ και το παιδι σου ειστε δυο ανθρωποι σε δυο ρολους. Καποτε ησουν και εσυ παιδι, εφηβη, και τωρα εισαι συζυγος και μητερα. Αυτο σημαινει οτι στη συμπεριφορα σου προς το παιδι σου μπορεις να δεις την Ιmagine τοτε και τωρα και θα καταλαβεις μονη σου με το ενστικτο σου γιατι σου φαινεται λαθος μια γονεικη σου συμπεριφορα και αν και πως θα μπορουσες να τη αλλαξεις. Δεν νομιζω ομως οτι διευκολυνεις αυτο το ψαξιμο με το να εχεις συνεχεις ενοχες. Πολυ απλα να στο πω, αν δεν παθεις δεν θα μαθεις. Αρκει να μαθεις, αυτο νομιζω εχει σημασια. Επισης, τα συναισθηματα \'ενος δεκαπενταχρονου\' οπως το εθεσες δικαιουσαι να τα εχεις γιατι ισως καποια πραγματα εχεις να πεις με με την Imagine οταν ηταν 15 και γιατι οχι να μην τα πεις τωρα? Ουτως η αλλως ολοι εχουμε μεσα μας ενα παιδι, αλλος πιο πολυ αλλος πιο λιγο. Προσωπικα νομιζω οτι αυτοι που το εχουν διαφυλαξει ειναι και οι πιο ευτυχισμενοι.
Τη ζωη μας την ελεγχουμε εμεις και αυτο που θελουμε πολυ να γινει γινεται. Ολα ειναι θεμα ελξης. Ειμαι σιγουρη οτι αν το σκεφτεις καλα μπορεις μονη σου να ξαναβγεις στο φως. Και νομιζω οτι τοτε θα ειναι πολυ καλυτερα απο πριν. Θα ξερεις οτι εχεις κερδισει μια μεγαλη μαχη. Ελπιζω να ην σε μπερδεψα.