Results 31 to 45 of 73
-
02-08-2017, 04:06 #31
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
Το παιδι κανει συνδεσεις και βγαζει συμπερασματα που οδηγουν σε συμπεριφορες απο βρεφος ακομα. Και δε θυμομαστε τι μπορει να συνεβαινε σε ηλικιες μεχρι 3-5 χρονων που θεωρουνται και οι πιο κρισιμες. Οι γονεις σου δεν αμφιβαλλω οτι ηταν παντα επιεικεις και δε σε κατεκριναν ουτε σε πιεζαν. Ωστοσο, καπως δημιουργηθηκε σε σενα η πεποιθηση οτι πρεπει να εισαι το καλο παιδι.
Και αφου αρχισες να παιρνεις αυτο το ρολο, σου φορτωναν ολο και περισσοτερα αφου οπως ειπες σε αλλο ποστ εισαι "ο φωτεινος παντογνωστης" για αυτους.
Εχεις ακουσει για τις πιο συγχρονες προτροπες στην παιδοψυχολογια?
Οι ψυχολογοι πλεον συστηνουν στους γονεις να μη λενε καν τη φραση "καλο παιδι" γιατι γινονται λαθος συνδεσεις.
Θα σου βαλω ενα ωραιο αποσπασμα απο ενα βιβλιο σχετικα με το "καλο παιδι".
Πείτε ό,τι είδατε. Ένα απλό και χωρίς κρίσεις σχόλιο («Έβαλες τα παπούτσια σου μόνος σου» ή απλά «Τα κατάφερες») δείχνει στο παιδί ότι το παρατήρησες. Επίσης, του επιτρέπει να νιώσει περήφανο γι’ αυτό που έκανε. Σε άλλες περιπτώσεις μια πιο λεπτομερής περιγραφή ίσως είναι καλύτερη. Αν το παιδί ζωγραφίσει μία αφίσα, μπορείς να του δώσεις ανατροφοδότηση -όχι κρίση- σχετικά με αυτό που παρατήρησες: «Αυτό το βουνό είναι τεράστιο!», «Φίλε μου, χρησιμοποίησες πολύ μωβ σήμερα!». Αν το παιδί κάνει κάτι καλό σε κάποιον άλλο ή φερθεί γενναιόδωρα, μπορείς απλά να στρέψεις την προσοχή του στο αποτέλεσμα που είχε η δική του πράξη στον άλλο: «Κοίτα το πρόσωπο της! Είναι πολύ χαρούμενη που της έδωσες το λίγο από το φαγητό σου!» Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από τον έπαινο που η έμφαση είναι στο πως εσύ ο ίδιος νιώθεις γι’ αυτήν την πράξη.
Μιλήστε λίγο, ρωτήστε περισσότερο. Ακόμα καλύτερα και από τις περιγραφές είναι οι ερωτήσεις. Γιατί να πεις ποιο κομμάτι της ζωγραφιάς σου άρεσε περισσότερο όταν μπορείς να ρωτήσεις τι είναι εκείνο που αρέσει περισσότερο στο ίδιο το παιδί. Ρωτώντας «Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι να ζωγραφίσεις;» ή «Πώς διαπίστωσες πώς να κάνεις τα πόδια στο σωστό μέγεθος;» είναι πιθανότερο να καλλιεργήσεις το ενδιαφέρον για τη ζωγραφική. Με το «Μπράβο!» όπως είδαμε, μάλλον θα έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα.
Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα κοπλιμέντα, τα ευχαριστώ και οι εκφράσεις ευχαρίστησης είναι βλαβερές. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα κίνητρά μας για όσα λέμε (μία γνήσια έκφραση ενθουσιασμού είναι καλύτερη από την επιθυμία να χειραγωγήσουμε τη μελλοντική συμπεριφορά του παιδιού) αλλά και τις πραγματικές συνέπειες τους. Οι αντιδράσεις μας βοηθούν το παιδί να έχει έλεγχο της ζωής του ή συνεχώς αποζητά τη δική μας έγκριση; Το βοηθούν να γίνει πιο ενθουσιώδης με αυτό που κάνει για το ίδιο ή το μετατρέπει σε κάτι που απλά κάνει για να πάρει ένα «Μπράβο!». Το θέμα δεν είναι να ακολουθήσουμε ένα νέο μπούσουλα στη συμπεριφορά μας αλλά να έχουμε στο μυαλό μας τους μακροπρόθεσμους στόχους για τα παιδιά μας και να παρατηρούμε τις συνέπειες που έχουν αυτά που λέμε. Τα κακά νέα είναι ότι η χρήση της θετικής ανατροφοδότησης δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο θετική. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα να κρίνεις κάποιον για να τον ενθαρρύνεις.
* Το άρθρο είναι μετάφραση του άρθρου «5 reasons to stop saying good job» του Alfie Kohn από το Για ένα διαφορετικό σχολείο.
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10402
Ειναι πολυ ωραιο αρθρο, μιλαει για τον εθισμο στον επαινο, το χειριστικο τροπο ανατροφης κλπ
Οι δικοι σου γονεις μπορει αθελα τους και καλοπροαιρετα να σου δημιουργησαν την αναγκη να βαζεις παντα τις ανγκες των αλλων πρωτα και να περιμενεις την αναγνωριση. Μπορει γιαυτο οταν θελεις κατι να κανεις για τον εαυτο σου να το αναβαλλεις συνεχως, ενω για τους αλλους τσακιζεσαι.
Δεν ξέρω...σταματάμε ποτέ εξ ολοκλήρου οι άνθρωποι να προσπαθούμε να κάνουμε περήφανους τους γονείς μας; Σταματάμε ποτέ να σκεφτόμαστε "τώρα τι θα λεγε για αυτό η μάνα μου;, με τι βλέμμα θα με κοιτούσε ο πατέρας μου;"
Αν μπορεις να σκεφτεις για ενα ξενο παιδι οτι ειναι αδικο να επωμιζεται τη φροντιδα των γονιων του(πχ να μην τους αγχωνει, να μην τους στεναχωρει, να τους δινει συνεχως ικανοποιηση κλπ) αρα θεωρητικα μπορεις και για το εσωτερικο σου παιδι.
Αν μπορεις να κανεις σεξ χωρις να σκεφτεσαι τι θα ελεγε ο πατερας μου αν με κοιτουσε, τοτε μπορεις και να πας να κανεις μπαντζι τζαμπινγκ χωρις να σκεφτεσαι τι θα ελεγε αν σε εβλεπε.
Δυσκολο αλλα γινεται.
- 02-08-2017, 04:08 #32
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
.........................................
Last edited by savatage; 02-08-2017 at 17:53.
02-08-2017, 10:33 #33
- Join Date
- Oct 2016
- Posts
- 3,876
Ναι έτσι όπως τα λες εξηγείται μια χαρά.
Οπότε άκουγα πολλά μπράβο, ήταν όλοι περήφανοι για μένα, αλλά δεν μου επέτρεπα λάθη ή αδυναμίες. Δεν υπήρξα το γλυκό μαζεμένο κοριτσάκι που θέλει χάδια κι αγκαλιές, το αντίθετο, ήμουν αυτή που θα με πείραζαν για να τους τα χώσω και να γελάσουν με τον τσαμπουκά μου και δεν χρειαζόμουν τίποτα. Έδινα την αίσθηση από πολύ μικρή ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα σε ο, τι κατάσταση κι αν με έβαζες. Η μάνα μου μου λεγε συνέχεια "αν δεν είχαμε και σένα θα χαμε πεθάνει" αυτό το βάρος όμως συνεχώς και μεγάλωνε γιατί όλοι βολευόνται τελικά με το παιδί για όλες τις δουλειές και μετά κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον ρόλο του.
Αυτό έβγαινε ακόμα και στις σχέσεις μου αργότερα. Εγώ ήμουν πάντα η "δυνατή", αυτή που θα φρόντιζε για τους άλλους, που θα στήριζε κι αυτή που θα έφευγε και πρώτη χωρίσ συναισθηματισμούς γιατί κι αυτά ως αδυναμία τα έβλεπα. Δεν μου επέτρεπα να "πέσω" για κανέναν λόγο. Κι εκεί γύρω στα 20-25 που άρχισε αυτό το εσωτερικό παιδί να ουρλιάζει για προσοχή και δεν μπορούσα πια να κάνω πως δεν το ακούω εγώ του έκανα πόλεμο μεγάλο ώσπου βέβαια η ζωή τα φέρε έτσι που κατάλαβα πως με τον πόλεμο δεν βγάζω τίποτα και πρέπει να την δω αλλιώς και να βρω μια μέση λύση κι όχι να ταλαντεύομαι συνεχώς από το ένα άκρο στο αλλο.
Δεν την έχω βρει ακόμα αυτή τη χρυσή τομή, δεν ξέρω αν την βρίσκει ποτέ κανείς απόλυτα αλλά την πιάνω που και που χωρίς πόλεμο πια αλλά με μια διάθεση να με κανακέψω, να με καταλάβω. Βέβαια παρόλα αυτά όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ η ενστικτώδης και η αρχική αντίδραση είναι πάντα να μου την πω. Δεν είμαι σίγουρη αν αλλάζει αυτό, δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ στο σημείο τη στιγμή που κάνω βλακεία να μπορώ να πω "σιγά τη βλακεία...δεν πειράζει" αλλά τουλάχιστον έχω μάθει πια να μην μένω για πολύ στο αρχικό πέσιμο που μου κάνω και να μπορώ να μου το λέω αυτό το "δεν πειράζει" στη συνέχεια.Last edited by elisabet; 02-08-2017 at 20:33.
02-08-2017, 12:43 #34
- Join Date
- Sep 2009
- Posts
- 22,701
Ναταλια εσυ πωσ ησουν σαν παιδι;
Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))
02-08-2017, 17:30 #35
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 3,806
Το θεμα ειναι πως σε προσωπικες σχεσεις δεν το κανω αυτο...δεν εχω θεμα να εκφρασω την διαφωνια μου με κατι η να πω οχι, πρεπει να ειναι ατομο που του εχω τεραστια αδυναμια για να νιωσω δυσκολια να πω οχι. Σε επαγγελματικα περιβαλλοντα ομως το παθαινω πολυ επειδη θεωρω καθηκον μου να κανω τη δουλεια μου. Πως σκατα θα πω στο αφεντικο μου οχι; Ακομα και αν λεει μαλακια; Δεν ξερω τον τροπο πως να παρουσιασω την δικη μου πλευρα/λογικη χωρις να δημιουργηθει κλιμα αντιπαραθεσης η συγκρουσης ξερω γω. Εκει δυσκολευομαι και δαγκωνω τη γλωσσα μου. Ειδικα επειδη ξερω πως λογω babyface εμφανισης με οσο ομορφο τροπο και αν εκφρασω την διαφωνια μου θα το παρουν πολυ στραβα γιατι θα τους φανει πολυ αναπαντεχο απο καποια που εχουν ταμπελωμενη στο συραταρακι του μυαλου τους ως το μικρο κοριτσακι.
Σκεψου λιγο ελισαβετ, αμα σου πει οχι καποιος που τον έχεις για σουπερ αυτονομο ανεξάρτητο badass θα σου κατσει το ιδιο στραβα με το να σου πει οχι καποιος που φαινεται πιο γλυκος και πραος; Η διαψευσμενη προσδοκια ειναι που κανει το μπαμ στη περιπτωση μου. Αλλα πως φταιω αμα εχει ο αλλος λαθος προσδοκιες απο εμενα κρινοντας απο τη φατσα μου η την ευγενεια μου;
02-08-2017, 17:52 #36
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 3,806
Χαχα το μουλιάπικο βγαινει απο το επιθετο μουλιάπας, συνώνυμο του "νιανιά" :P Χαιρομαι που σ'αρεσε, κι εγω δεν το ηξερα ωσπου μια φιλη αποκαλεσε ετσι εναν πρωην μου λολ.
Καταλαβαινω πως το λες για το babyface οτι δεν ειναι δικη μας ευθυνη το πως θα το ερμηνευσει ο καθε τριτος και πως θα φερθει. Φυσικα και εχει να κανει τον τροπο που το κρινει ο οποιοσδηποτε αλλος, οχι με εμενα, δεν κατηγορω τον εαυτο μου για αυτο. Απλα οπως λες και εσυ ειναι προβλημα που θα το βρισκω συνεχεια μπροστα μου, κακα τα ψεμματα. Και οχι μονο μικροδειχνω/δειχνω νεα...εχω babyface με καπως ντεκαυλε τροπο λολ. Τεσπα.
Αυτα για το πρωτο κομματι.
Αυτο με το οτι αλλες στην ηλικια μου εχουν παιδια δεν το ειπα σαν επιτευγμα, το ειπα ως ενδειξη ενηλικης αυτονομιας, με την εννοια οτι εγω αισθανομαι ελλειψη σεβασμου σε πολλους τομεις της ζωης μου κυριως στο εργασιακο μου ομως περιβαλλον. Κατα τα αλλα σε οσα γραφεις περι νεαρων μαμαδων δεν εχεις αδικο, αν και γνωριζω μια που θεωρω πως ειναι οντως συνειδητοποιημενη και καλη μητερα (ασχετο αυτο).
Για την ερμηνεια της συμπεριφορας της αφεντικινας μου τωρα...νομιζω πως εν μερει ειναι λιγο συνδυασμος απο ολα οσα ανεφερες με λιγο περισσοτερο απο το τελευταιο. Αλλα διαφωνω με το οτι ειναι ιδεα μου πως προκειται για ελλειψη σεβασμου. Και δεν λεω οτι φταιω, αλλα κατι παιζει στη ψυχολογια μου η με καποια ασυνειδητη συμπεριφορα μου που το επιτρεπει αυτο, δινει εδαφος.
Δεν το επιτρεπει αυτο ο καθενας, κατι κανω ασυνειδητα και τους δινω αερα αν αναλαμβαμουν τον ρολο της μαμα-χηνας η να με υπερελεγχουν και να με τρεχουν σα παιδακι που χρειαζεται διαρκη ελεγχο και καθοδηγηση.
Αλλη στην θεση μου και την ηλικια μου μπορει να μην της το εβγαζε. Ισχυουν τα τρια ενδεχομενα ισως οπως τα εγραψες ξεχωριστα αλλα αυτο δεν συνεπαγεται οτι εχω την εκτιμηση της...καθε αλλο, δεν την εχω καθολου. Εκει ειναι που νευριαζω με τον εαυτο μου.
Τι σκατα μου διαφευγει στη συμπεριφορα μου/σε αυτο που αποπνεω και θεωρουν οι αλλοι οτι εχουν το δικαιωμα να μου φαιρονται ετσι ειτε προστατευτικα ειτε καθοδηγικα, απο πανω τελοσπαντων σε καθε περιπτωση;
02-08-2017, 17:58 #37
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
Οκ ας υποθεσουμε οτι κατι κανεις και οτι δεν ειναι θεμα του αλλου το πώς συμπεριφερεται στους αλλους.
Τι θα μπορουσε να ηταν? Ισως καποιο βλεμμα τρομου και αμηχανιας? Κινησεις σωματος που φωναζουν "ωχ καποιος με παρατηρει" ?
02-08-2017, 18:02 #38
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
Θελεις να δοκιμασεις μια ασκηση καταγραφης σε τριτο προσωπο?
Δηλαδη οταν κανεις κατι που θεωρεις λαθος που δεν επρεπε να γινει, γραψτο σε τριτο προσωπο. "Πηγε στον ταδε, του ειπε το ταδε και απαντησε ετσι και μετα ενιωθε ετσι και δεν ξερει αν φταιει"
Διαβασε το και σκεψου τι θα σκεφτοσουν για καποιον αλλον και τι θα τον συμβουλευες.
02-08-2017, 18:44 #39
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 3,806
02-08-2017, 18:49 #40
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
Επι της ουσιας θα σταματουσε μονο αν ξεπερνουσες το φοβος της επικριτικοτητας (Εβερεστ δηλαδη...)
Τυπικα ομως μπορεις απλα να υποδυθεις την ανετη, με πιεση στην αρχη. Μετα θα εχεις μαθει πλεον τοσο καλα τα παντα στη δουλεια που θα εισαι σε θεση να τα διδασκεις εσυ σε αλλους, θα γινονται μηχανικα και αυτοματα.
02-08-2017, 19:10 #41
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 3,806
Δεν νομιζω πως γινεται να υποκρινομαι την ανετη. Νομιζεις δεν το εχω προσπαθησει; Το θεμα ειναι πως οταν επιλεγουμε να επιδειξουμε καποια συμπεριφορα συνειδητα, χωρις να πηγαζει φυσιολογικα απο μεσα μας, αργα η γρηγορα η προσοχη μας στερευει και γλυστραμε στις συμπεριφορες που εχουμε ασυνειδητα. Δεν γινεται να σκεφτομαστε καθε κινηση και καθε κουβεντα μας διαρκως, ειναι κουραστικο και πρακτικα αδυνατο να διατηρηθει για πολυ. Οντως η μονη λυση ειναι οντως να ξεπερασεις μεσα σου οτι ειναι αυτο που σου προκαλει αυτη τη συμπεριφορα αλλα αυτο ειναι πολυ δυσκολη και φανταζομαι μακροχρονια κι επιπονη διαδικασια, στη πραξη αυτη τη στιγμη δεν μπορω να κανω τιποτα :/
Χωρια που δεν ξερω αν πιστευω οτι γινεται να αλλαξει κανεις, καποιες συμπεριφορες απο ενα σημειο και μετα εστω και δυσλειτουργικες ειναι κομματι μας...κατι σε "αλλαξε ο μανωλιος και εβαλε τα ρουχα του αλλιως" μου κανει αυτο το κονσπετ... Επιφανειακο και εφημερο δηλαδη...δεν ξερω αν γινεται να αλλαξουμε σε βαθος και να αλλαξουμε αυτο που εκπεμπουμε...πολυ θα ηθελα να ειχα τροπο να ξερω οτι εχω αδικο αλλα δεν ξερω...
02-08-2017, 19:28 #42
- Join Date
- Mar 2011
- Posts
- 2,713
Αν ειχα βιντεο με εμενα πριν χρονια και εμενα τωρα θα σου εδινα το αποδεικτικο.
Ενυγουεη, νομιζω οτι σε πρωτη φαση σου χρειαζεται να κανεις περα την αρνηση και την απαισιοδοξια, με αυτο τον πεσιμισμο, πώς να μην εκπεμπεις ατομο που χρειαζεται φροντιδα και προσοχη? Αφου οντως τα εχεις αναγκη. Και δεν ειναι κακο αυτο. Εναν αλλον ανθρωπο που θα σου εβγαζε συναισθηματα προστατευτικοτητας, θα τον καταδικαζες ?
02-08-2017, 20:17 #43
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 3,806
Δικιο εχεις, αλλα και παλι εξαρταται...να πω την μαυρη αληθεια μου μου έχει τυχει να με ενοχλεί/να με κανει να νιωθω αβολα ανθρωπος που το εβγαζε αυτο σε μεγαλο βαθμο και να τον αποφευγω. Ελπιζω πως σε καμια περιπτωση δεν το εχω σε τετοιο βαθμο. Προσπαθω παση θυσια να το κρυβω. Απο εκει και περα δεν ξερω πως λυνεται αυτο για να φυγει...
02-08-2017, 20:43 #44
- Join Date
- Oct 2016
- Posts
- 3,876
Αυτό που λες τώρα μου κάνει λίγο για φάση διπλωματίας, το πως ελίσσεται κανείς στις κοινωνικές/επαγγελματικές σχέσεις του και νομίζω πως είναι κάτι που μαθαίνεται με την τριβή.
Φυσικά δεν ευθύνεσαι για τις προσδοκίες που μπορεί να έχει ο άλλος κρίνοντας από το παρουσιαστικό σου και όντως έχεις δίκιο πολλές φορές η υπερβολική προθυμία/εργατικότητα/φιλότιμο του άλλου μας κάνει να θεωρούμε οτι μπορούμε να τον ελέγξουμε κιόλας. Αυτό όμως είναι κάτι που φαίνεται στην συνέχεια έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή το αν ο αλλος είναι απλά φιλότιμος αλλά θα κρατήσει το όριο του και θα βάλει το στοπ εκεί που πιστεύει ή θα συνεχίσει να προσπαθεί να ευχαριστήσει τους πάντες.
Είσαι σίγουρη οτι αυτή την αίσθηση και την προσδοκία την έχουν από σένα μόνο από το παρουσιαστικό σου; Θα τους κακοφανεί προφανώς μόλις ακούσουν το πρώτο όχι κι εμένα θα μου κακοφαινόταν αν είχα ήδη ταμπελιάσει τον άλλον ως το παιδάκι, αλλά οκ μετά θα το πάρουν απόφαση οτι η Ναταλία λέει και όχι, μέχρι εκεί είναι το όριο της. Και τότε θα σε εκτιμήσουν και θα σε σεβαστούν παραπάνω.
Αν κατάλαβα καλά εσύ φοβάσαι οτι δεν μπορείς να το χειριστείς κάπου στη μέση. Οτι ή θα λες ναι ή αν πεις όχι θα το πεις και τόσο έντονα που θα προκληθεί αναστάτωση. Αυτό όμως μπορεί να γίνεται επειδή το τρενάρεις συνεχώς και μαζεύεις. Αν δοκίμαζες να σε αφήσεις πιο ελεύθερη και να πεις κι ένα όχι εκεί που σου ρχεται από την αρχή χωρίς να το πολυσκεφτείς δεν θα σου έβγαινε με ένταση νομίζω.
Και συμφωνώ με την savatage που σου λέει οτι οι συμπεριφορές μαθαίνονται έστω και μηχανικά/ προσποιητά στην αρχή.
02-08-2017, 20:46 #45
- Join Date
- Oct 2016
- Posts
- 3,876
Similar Threads
-
Πως μπορεις να διαχειριστεις την ζηλεια;
By annietak in forum Σχέσεις και ΕπικοινωνίαReplies: 12Last Post: 27-05-2017, 10:09 -
Όσο μπορείς... Κ.Π. Καβάφης
By Delmem080319a in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & ΑυτοβοήθειαReplies: 1Last Post: 17-10-2014, 09:53 -
πώς μπορείς να κάνεις τον άλλον να καταλάβει ότι υπάρχει πρόβλημα;
By eclipse in forum Ψυχώσεις & ΣχιζοφρένειαReplies: 68Last Post: 24-04-2010, 22:47 -
πως μπορεις να κανεις μπαχαλο τη ζωη σου μεσα σε λιγες μερες?
By chrisaoik in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 52Last Post: 02-02-2009, 13:46 -
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΡΕΨΕΙΣ?
By dimitriskai in forum Ψυχώσεις & ΣχιζοφρένειαReplies: 19Last Post: 08-12-2006, 03:23
Δεν ξερω που να το γραψω απλα τρωω ασταματητα τα νυχια μου
28-04-2024, 17:04 in Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή