Ο καρδιολόγος με έστειλε στον ψυχίατρο...

[weird]

Συμφωνω. Αλλος ειναι ο ρολος του ειδικου κι αλλος εκεινος του φιλου, δεν ειναι μονο το θεμα της αντικειμενικοτητας. Η διαδικασια αναμεσα σε εναν θεραπευτη και τον θεραπευόμενό του είναι κάτι το τελείως διαφορετικό απο την διαδικασία της φιλίας. Ο καθενας φυσικα το βιωνει διαφορετικά, όπως μοναδική είναι και η κάθε θεπαπέια. Παντα με ρωτουσαν \"τι λετε λοιπον στην ψυχοθεραπεια, τι ειναι αυτο που σε βοηθα?\" Και γελουσα! Εβρισκα την ερωτηση τοσο δυσκολη να απαντηθει, οποτε ελεγα, δεν μεταδιδεται αλλιως, παρα μονο αν το βιωσετε. Θεωρω τον εαυτο μου απο τους τυχερους που βρηκε εναν θεραπευτη που του ταιριαζει και θελω να φτασω οσο πιο βαθια μεσα μου αντεχω. Εξαλλου παντα το εψαχνα, ποτε δεν ηρεμουσα, παντα ψαχνομουν.
Τωρα, δεν χρειαζεται ο καθενας ειδικο. Ειναι ελευθερη επιλογη του καθενος μας. Οταν κρινει οτι δεν μπορει αλλο πια μονος. Η ακομα κι αν δεν εχει κατι βαρυ, αλλα θελει να διευρευνησει το μεσα του με εναν πιο επαγγελματικό τρόπο.
Προσωπικά νιωθω τυχερη. Το μόνο κομμάτι που θελω ακομα να δουλεψω ειναι αυτο της μαμας.

[weird]

Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.
δεν χρειαζεται να με λυπασαι. Γενικως δεν μου αρεσει οταν ακουω αυτη τη φραση.
Ουτε σου εγραψα για να με λυπηθεις, αλλα για να αου ανοιχτω επειδη με συγκινησες.

[Φοίβη]

Originally posted by weird
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.

Καλή μου weird, αυτό το συναισθηματικό πάγωμα που περιγράφεις το έχω βιώσει κι εγώ, το ξέρω καλά. Στη δική μου περίπτωση ήταν πολύ ύπουλο γιατί είμαι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος κι έτσι μου έβγαιναν συνεχώς συναισθήματα, απότομα και απρόβλεπτα. Οπότε δεν θεωρούσα οτι είχα θέμα με τα συναισθήματά μου. Όταν όμως άρχισα να επεξεργάζομαι στη θεραπεία μου θέματα που ήξερα οτι με πονούσαν πολύ ανακάλυψα με έκπληξη οτι δεν είχα πρόσβαση στα συναισθήματα μου. Ένιωθα μια παγωμάρα, ένα παχύ στρώμα πάγου. Κι ενώ έχω κάνει πολύ δουλειά κι έχω πια αποκτήσει πρόσβαση σε κάποιες από αυτές τις περιοχές, ακόμα υπάρχουν κι άλλες, κι άλλες, στις οποίες δεν έχω μπει ακόμα. Κι ακόμα, όποτε μου συμβαίνει στη ζωή μου κάτι που μου θυμίζει τον περασμένο πόνο, η πρώτη μου αντίδραση είναι αυτή της παγωμάρας...Είναι απίστευτο, αλλά όμως έτσι συμβαίνει.
Στην αρχή και εμένα με ενοχλούσε πολύ όλο αυτό και τα βαζα με τον εαυτό μου. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα οτι αυτό το πάγωμα με είχε προστατεύσει στο παρελθόν από συναισθήματα που δεν άντεχα. Χάρη σ\'αυτό είμαι εδώ τώρα και έχω την υγεία που έχω. Έμαθα να σέβομαι το πάγωμά μου, και να εμπιστεύομαι οτι σιγά σιγά, στο δικό μου ρυθμό, και όταν αισθανθώ ασφάλεια, θα λιώσουν οι πάγοι και θα ακουμπήσω κι άλλο την ευαισθησία μου.
Παρόλα αυτά, καταλαβαίνω οτι αυτή τη στιγμή η απογοήτευσή σου είναι πολύ έντονη...

[Θεοφανία]

Originally posted by weird
Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.
δεν χρειαζεται να με λυπασαι. Γενικως δεν μου αρεσει οταν ακουω αυτη τη φραση.
Ουτε σου εγραψα για να με λυπηθεις, αλλα για να αου ανοιχτω επειδη με συγκινησες.

weird....δεν εννούσα ότι σε λυπάμαι με την αντικειμενική έννοια της λέξης.

Επειδή όπως έχω ξανά γράψει, εγώ τη μαμά μου την έχασα στα 35 και έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα, σκέφτομαι ότι για σένα είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί δεν πρόλαβες να τη ζήσεις περισσότερο.
Λυπάμαι, γενικότερα όταν μιλώ για την απώλεια αυτού του ρόλου στη ζωή μας που πιστεύω ότι είναι και ο σημαντικός για μας.
Και δεν το λέω επειδή την έχω χάσει.

apg....είμαι πολύ ανοιχτή στο θέμα του γιατρού και μπορεί κάποια στιγμή να πάω....δεν ξέρω...αλήθεια.
Θα το παλαίψω όσο μπορώ μόνη μου και αν δω ότι συνεχίζω να το αποφεύγω, θα το κάνω.

[anwnimi]

Παίρνω το θάρρος να σχολιάσω κάτι της μεταξύ σας συζήτησης. Μου έκαναν δύο πράγματα εντύπωση.
Το πρώτο ήταν αυτό που είπε η Θεοφανία
\"Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία. \" και η weird το ένιωσε ως \"Σε λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία. \"

Το σημειώνω γιατί όπως το νιώθω εγώ ένα εμπόδιο που με κρατάει από το να αφήσω μερικές φορές τα συναισθήματά μου ελέυθερα είναι ο φόβος (να\'τος πάλι κι εδώ ο φόβος) ότι ο άλλος θα με λυπηθεί. Weird μου, κι όμως η Θεοφανία σου έγραψε \"Λυπάμαι\"...

Το δεύτερο είναι αυτό που λέει η Φοίβη:
\"Στην αρχή και εμένα με ενοχλούσε πολύ όλο αυτό και τα βαζα με τον εαυτό μου. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα οτι αυτό το πάγωμα με είχε προστατεύσει στο παρελθόν από συναισθήματα που δεν άντεχα. Χάρη σ\'αυτό είμαι εδώ τώρα και έχω την υγεία που έχω. Έμαθα να σέβομαι το πάγωμά μου, και να εμπιστεύομαι οτι σιγά σιγά, στο δικό μου ρυθμό, και όταν αισθανθώ ασφάλεια, θα λιώσουν οι πάγοι και θα ακουμπήσω κι άλλο την ευαισθησία μου.\"
Όντως η άρνηση συναισθήματος σε πρώτη φάση είναι πάρα πολύ βοηθητική και προστατεύει τον ψυχισμό μας. Όταν όμως παραμένει και επιμένει, μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τα συναισθήματά μας, να λέμε μας πως είναι δυνατόν να νιώθω έτσι;

\"να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)\"
Φαντάσου κορίτσι μου τι πόνο έχεις μέσα σου. Το σύμπτωμα αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Όπως κι εσύ Θεοφανία με τα διάφορα ψυχοσωματικά. Ένα θα πω. Έρχονται όλα αυτά για να σας ΠΕΙΣΟΥΝ ότι πονάτε και πονάτε βαθιά! Ο εαυτός σας αξίζει να τον συγχωρέσετε γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα για όλα όσα περάσατε και τα οποία τα καταψύξατε, όχι γιατί δεν αγαπούσατε τους αγαπημένους σας, αλλά είτε γιατί έτσι σας μάθανε από παιδάκια είτε γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που έπρεπε να σκληρύνετε εκείνη την περίοδο για να τις αντιμετωπίσετε.

[Θεοφανία]

anwnimi...έχεις δίκιο στα περισσότερα απ όσα μας λες...
Στο μόνο που έχω ένσταση, είναι το θέμα της ενοχής.
Ευτυχώς-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ-από την αρχή αυτού του εφιάλτη, ένα απ αυτά που έβρισκα παρηγοριά και έλεγα στους άλλους, είναι ότι η μαμά έφυγε με πολύ αγαπη απ όλους μας.
Επειδή είχε ψύχωση με αυτούς που αγαπούσε-εμάς, μπαμπά, μαμά, αδέλφια, φίλη-όταν πριν καμιά δεκαετία περασε μια περιπέτεια με την υγεία της, πέσαμε όλοι πάνω της σαν τρελλοί.
Για καλή μας τύχη, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να την έχουμε όλοι στα όπα-όπα, ανταποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο την αγάπη που μας έδινε σε όλη της τη ζωή.
Τώρα που το σκέφτομαι, ευχαριστώ πραγματικά το Θεό που τότε έγινε αυτό γιατί της δείξαμε τι πραγματικά νιώθαμε για εκείνη.
Θέλω να πω, ότι οι άνθρωποι επειδή νομίζουν ότι όλα συμβαίνουν στους άλλους και ποτέ σε αυτούς, μέσα στο τρέξιμο και το άγχος, δεν δείχνουν όσο θέλουν την αγάπη τους σε αυτούς που πρέπει και θεωρόύν δεδομένο ότι οι άλλοι το αντιλαμβάνονται.
Έτσι, όταν τύχει κάτι τέτοιο, οι πιο πολλοί νιώθουν χάλια που δεν πρόλαβαν να τους πουν πόσο τους αγαπούν.
Από τότε, αλήθεια, δείχνω όσο πιο πολύ την αγάπη και την προσοχή μου σε αυτούς που αγαπώ...

[anwnimi]

Θεοφανία μου δεν εννοούσα ότι νιώθετε ενοχή αν δείξατε αγάπη ή όχι στους αγαπημένους σας αλλά όπως το ένιωσα ότι νιώθετε ενοχή γιατί αισθάνεστε ότι δεν πενθείτε με τον τρόπο που θα θέλατε. Αν έκανα λάθος συγνώμη...

[Θεοφανία]

Όσο γι΄αυτό, εννοείται!
Έχεις απόλυτο δίκιο.
Συνέχεια σκέφτομαι αν αξίζει στη μαμά μου κάτι τέτοιο.
Είμαι απόλυτα συνεπής στο τυπικό κομμάτι και στο ουσιαστικό απέχω σχεδόν...ολοκληρωτικά.
Συγνώμη που δεν κατάλαβα τι εννούσες, αλλά και αυτό που σημείωσα για τις ενοχές, το ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που δεν έδειξαν αυτό που ήθελαν το σωστό χρόνο.

[anwnimi]

Δεν πειράζει Θεοφανία, εννοείται.

\"αλλά και αυτό που σημείωσα για τις ενοχές, το ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που δεν έδειξαν αυτό που ήθελαν το σωστό χρόνο. \"
Ναι, ίσως το έχεις ακούσει ΚΑΙ από ΜΕΝΑ οπότε σκέφτηκες έτσι...

Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι αισθάνεσαι ότι έδωσες στη μανούλα σου όλη σου την αγάπη. Και που η σχέση σας ήταν τόσο όμορφη. Θα σε βοηθήσει αυτό στην πορεία του \"ξεπαγώματος\" ...

[Θεοφανία]

Όχι, δεν εννοούσα εσένα γιατί δεν έχω προλάβει να συγχρονιστώ ακόμη με την ιστορία του κάθε μέλους, οπότε μερικές φορές χρειάζεται να ΞΑΝΑ..ψάξω. (Ου γαρ έρχεται μόνο του το σκασμένο).
Τα υπόλοιπα στο δικό σου θέμα που ΞΑΝΑ...διάβασα.

[anwnimi]

ιτσ οκει

[weird]

Θεοφανια,
ενα \"σε\" κανει τη διαφορα.. Μαλλον το προσθεσα κανοντας μια ωραια προβολη.
Ειναι η σκεψη που φοβαμαι μηπως ο αλλος κανει για μενα, μηπως με λυπηθει. Ή ισως, στο βαθος βαθος να νιωθω καποιον οικτο εγω η ιδια και μενα και να θυμωνω που το νιωθω.
Το δεχομαι, οτι σου φαινεται λυπηρο να χανει καποιος νωρις το γονιο του και το θεμα μας ληγει εδω

[weird]

Φοιβη,
φαινεται οτι εχεις δουλεψει πολυ πανω στο θεμα του πενθους σου..
Με αγγιξε πολυ αυτό που εγραψες, οτι συμφιλιώθηκες με την παγωμάρα σου και μάλιστα ενιωσες κι ευγνωμοσύνη απέναντί της...
Με τρομαξε αυτο που είπες οτι ακομα και σήμερα, καποιες περιοχες συναισθηματος παραμενουν ανεξιχνίαστες μεσα σου..
Τελικα η \"μαχη\" δεν τελειωνει ποτε?
Εσυ ομως δεν μου φαινεσαι σε εμπολεμη κατασταση, μου φαινεσαι σε ειρηνη με το μεσα σου και σε αποδοχη.
Κι αυτο βοηθαει παντα στην εξελιξη..
Παιρνω κουραγιο απο αυτο καλη μου, να σαι καλα

[weird]

\"νοχη γιατι δεν πενθησατε με τον τροπο που θελατε\"
Ανωνυμη με εσωσες! Αυτο που λεω σε ολο μου το μηνυμα, εσυ το εβαλες σε μια ωραια, συμπυκνωμενη φραση!
Σαν παιδι, όπως και όλα τα παιδια του κόσμου, ειχα καποιες συγκεκριμενες παραστασεις μεσα στο κεφαλακι μου για το πως ΠΡΕΠΕΙ να ειναι τα πραγματα. Όταν καποιο παιδακι εχανε τον γονιο, ΛΟΓΙΚΟ ηταν και αναμενομενο με βαση τις τοτε παραστασεις μου να σπαραζει, να χτυπιεται, να υποφερει, να πονα, να οδυρεται και να χανει τη γη κατω απο τα ποδια του. Νομιζω οτι ποτε δεν μπορεσα να χωνεψω το οτι εγω σαν παιδι δεν ενσαρκωσα τουτη την εικονα.
Μονο εκανα μια χαζη σκεψη. ή μαλλον δυο χαζες σκεψεις.Αν σας τις εκμυστηρευτω, ακομα και σημερα, πιστευω οτι θα γινω αντιπαθης και πολλοι θα πουν, να ειναι ποτε δυνατον?Τις θεωρω πολυ ανεμελες και ακαρδες σκεψεις και δεν τολμω να τις πω. Προσπαθησα και να κλαψω, νομιζω εριξα μετα απο πολυ κοπο μια σταγονα δακρυ.
Φυσικα, με ολο αυτο, επαθα ενα σοκ. Η πραγματικη μου αντιδραση με αιφνιδιασε...
Με τα χρονια, εμαθα να πενθω με πλαγιους τροπους:Παιζοντας δραματα στο σχολειο για να τραβω την προσοχη, μεχρι και σωματοποιωντας, αυτο φτανει μεχρι το σημερα.
Στο τωρα, νιωθω τους παγους πιο μαλάκους, αφου εστω καποιες φορες, υποδεχομαι μεσα μου το συναισθημα και μαλιστα εκπλησσομαι με το ποσο ζωντανο παραμενει μετα απο τοσα χρονια!
Και παλι ομως, εκεινη η εικονα που δεν ενσαρκωσα τοτε, συνεχιζει να με κυνηγα και να με ρωτα: γιατι? Πως μπορεσες ετσι απλα? Να φανεις τοσο αναισθητη - δυνατη και να προχωρησεις? Ουτε ενα δακρυ, ουτε ενα ξεσπασμα της προκοπης δεν εκανες, τοσα λιγα αξιζε λοιπον? Που αυτη αν χανοσουν εσυ μπορει και να μην ζουσε σημερα!Εσυ συνεχισες, ακομα κι αν δεχτουμε οτι βρηκες στο παγωμα μια αμυνα, ακομα και αυτο, ηταν το σωσιβιο σου για να \"την βγαλεις καθαρη\". Μεγαλωσες και τελικα...
Μενει εκεινο το τελικα να αιωρειται.
Θελω να ανακτησω εκεινες τις στιγμες που επελεξα τοτε να μην ζησω.

[Θεοφανία]

Originally posted by weird

Και παλι ομως, εκεινη η εικονα που δεν ενσαρκωσα τοτε, συνεχιζει να με κυνηγα και να με ρωτα: γιατι? Πως μπορεσες ετσι απλα? Να φανεις τοσο αναισθητη - δυνατη και να προχωρησεις? Ουτε ενα δακρυ, ουτε ενα ξεσπασμα της προκοπης δεν εκανες, τοσα λιγα αξιζε λοιπον? Που αυτη αν χανοσουν εσυ μπορει και να μην ζουσε σημερα!

Να \'ξερες πόσες μα πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό.

Καλή μου weird...πιστεύεις πραγματικά πως οι μαμάδες μας δεν ξέρουν/ηξεραν τι πραγματικά νιώθουμε?