Ο καρδιολόγος με έστειλε στον ψυχίατρο...

**Ολα_ειναι_δανεικα** · 17-04-2008, 03:01

ΣΩΣΤΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. Η ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ. ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΝΑ ΤΗΣ ΛΕΝΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ

**susperia** · 17-04-2008, 03:08

παντως δε βρισκω κακο το να συμβουλεψει καποιος τη θεοφανια να παει σε γιατρο αν ειχε παρομοια εμπειρια και τον βοηθησε, ειναι μια αποψη κι αυτη και πρεπει να τη σεβαστουμε. Εγω ειμαι αντιθετος στο να τρεχουμε με το παραμικρο στον ψυχιατρο, και η Θεοφανια εχει ενα σημαντικο προβλημα, δεν ειναι λιγο να χανεις τη μαμα σου. Βεβαια η αποψη η δικια μου ειναι να μην παει.

**Sofia** · 17-04-2008, 08:59

Θεοφανία, διαβασα αυτο το Post σου, προσεκτικα...ενα ενα τα οσα εγραψες...πιστεύω οτι εχεις πει πολυ δυνατα πραγματα για τον εαυτο σου...Κ πιστεύω ακομα περισσοτερο πώς αν δεν τα μοιραστεις με καποιον, αν δεν τα βγαλεις απο μεσα σου, θα εξακολουθεις να βγάζεις σπυρια στην καλύτερη...γιατι η στεναχωρια, ο πονος, η πίεση δεν φεύγουν έτσι απο μονα τους...κ πώς να φύγουν δλδ?

σου ευχομαι ολοψυχα να βρεις τη δυναμη κ να βοηθησεις τον εαυτο σου, κοιτταζοντας τον στα ματια.

**Φοίβη** · 17-04-2008, 09:34

Originally posted by Θεοφανία
Απ\' ότι έχω καταλάβει, και απ\' ότι κατάλαβε ο άνθρωπος δηλαδή, είναι ότι έχω δυσκολία έκφρασης συναισθήματος.
Ενώ με τους φίλους μου, τις σχέσεις μου, την οικογένεια μου, βγάζω πολύ τρυφερότητα και αγάπη, όταν πρόκειται για κάτι άσχημο αρνούμαι να το συζητήσω.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να το ζήσω, ειδικά όταν δεν μπορώ να το λύσω.
Πιστεύω ότι αυτό κάνω και με τη μαμά μου.
Αυτοί οι δυο τελευταίοι θάνατοι, μπορεί να μην ήταν τόσο \"σημαντικοί\" για μένα αλλά με επηρέσαν πολύ.

Originally posted by Θεοφανία
Το πραγματικό μου πρόβλημα είναι ότι και μόνη μου αρνούμαι να αφήσω τον εαυτο μου ελεύθερο να δεχτεί αυτό που έχει γίνει.

Σαν να λογοκρίνεις τα συναισθήματά σου δηλαδή? Αν καταλαβαίνω καλά, όσον αφορά τα άσχημα συναισθήματα, δεν τα συζητάς καθόλου, ούτε καν με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θέλεις, όπως λες, να ζήσεις κάτι το οποίο δεν μπορείς να λύσεις.
Φαίνεται όμως, κατά τη γνώμη μου και ίσως για σένα να μην ισχύει, οτι σε κάποιο επίπεδο αυτά τα άσχημα τα ζεις. Εννοώ οτι μπορεί να μην τα ζεις συναισθηματικά αλλά έχουν περάσει κάπως μέσα σου κάι σου βγαίνουν στο σώμα σου. Όσο και να αρνείσαι να ασχοληθείς μαζί τους, αυτά υπάρχουν κάπου εκεί κοντά σου και σου δηλώνουν την παρουσία τους.

**Sofia** · 17-04-2008, 09:37

Όσο και να αρνείσαι να ασχοληθείς μαζί τους, αυτά υπάρχουν κάπου εκεί κοντά σου και σου δηλώνουν την παρουσία τους.

με διαφορους τρόπους, που μπορει να φαινονται ασχετοι αλλα μονο ασχετοι δεν ειναι.

**Kleiw** · 17-04-2008, 10:14

Θεοφανία φαίνεται οτι έχεις καλούς φίλους !!!!!! Δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο ......
Συζητάς μαζί τους αυτά που σε προβληματίζουν ?
Συμφωνώ με τα κορίτσια οτι δεν είναι λύση να καταπιέζεις οτι δυσάρεστο ....... και οτι θα βρεί τον τρόπο να δηλώσει την παρουσία του .......

Εγω στην παρούσα φάση μιλάω στην σχέση μου . Και μόνο που με ακούει , με βοηθάει να ηρεμήσω . Παλαιότερα είχα μία κολλητή που συζητούσαμε πολύ . (δυστυχώς είναι εκτός Ελλάδας πλέον) . Δεν ξέρω πως είναι η σχέση ψυχιάτρου - ασθενή , αλλα έχω την αίσθηση οτι με την φίλη μου παίζαμε αυτό το \'\'παιχνίδι\'\' . Αυτό που έλλειπε ήταν οι γνώσεις , αλλα απο την άλλη είναι ευκολότερο να μιλάς σε φίλους ........

Η κολλητή μου αυτή στο εξωτερικό πήγε σε ψυχολόγο , και σε συζήτηση που έχω κάνει μαζί της κατάλαβα οτι την βοήθησε . Είναι βέβαια πολύ σημαντικό να απευθυνθείς στον κατάλληλο .

Σε κάθε περίπτωση , θα σου πρότεινα να μην αγνοήσεις και να μην θάψεις το πρόβλημα . Καλύτερα να βάλεις τελεία όσο είναι νωρίς .

**imagine** · 17-04-2008, 10:37

Θεοφανία, σε καταλαβαίνω.Το θέμα όμως είναι να μπορέσεις να μιλήσεις εκ βαθέων σε έ ν α άτομο που εκτιμάς και να πάρεις απαντήσεις που θα σε βοηθήσουν να διαχειριστείς το πρόβλημά σου. Οι πολλοί φίλοι δε σημαίνουν τίποτα.. δεν μπορείς να ανοιχτείς πραγματικά σ ένα τσούρμο ανθρώπους.
Εφόσον λοιπόν είσαι ανθρωπος επικοινωνιακός και αγαπητός, γνώμη μου είναι να διαλέξεις το κατάλληλο άτομο απο το περιβάλλον σου και να μιλήσεις γι αυτά που σου συμβαίνουν. Οσο κι αν λες πως δε σ αρέσει να συζητάς κάτι που δεν μπορείς να λύσεις, εδώ έχεις ένα θέμα να διευθετήσεις. Όχι βέβαια το θάνατο της μητέρας σου αλλά τα δικά σου συναισθήματα που προέκυψαν απ αυτόν.Αν το χεις κάνει ήδη και είναι αναποτελεσματικό, συζήτα και λίγο φωναχτά με τον εαυτό σου. Και με μας εδώ.

Όσο για τους ψυχιάτρους και τα φάρμακα, ελεύθερη επιλογή του καθενός είναι... αρκεί να μη χρονίζει η λήψη χωρίς να υπάρχει πραγματική ανάγκη. Όταν πχ πονάει το κεφάλι, άλλος κοιμάται για να συνέλθει και άλλος πλακώνεται στα αναλγητικά.

Γενικά πάντως ΄θεωρώ πως η λήψη πρέπει να γίνεται με φειδώ.

**imagine** · 17-04-2008, 10:57

Μπα, όλο κλισεδούρες σου γράφω... Έχεις φάει φρίκη κορίτσι μου συνειδητοποιώντας το προσωρινό και εύθραυαστο όλων των ανθρώπων , εσού συμπεριλαμβανομένης. Δεν ξέρω τι μπορεί να σε βοηθήσει, αλλά πάντως η κουβέντα μ ένα φίλο τουλάχιστον δε μπορεί να σε βλάψει.
Κλείνω, ώρα για δουλειά, τα υπόλοιπα αργότερα.

**Φοίβη** · 17-04-2008, 11:39

Originally posted by imagine
Μπα, όλο κλισεδούρες σου γράφω... Έχεις φάει φρίκη κορίτσι μου συνειδητοποιώντας το προσωρινό και εύθραυαστο όλων των ανθρώπων , εσού συμπεριλαμβανομένης.

Την ξέρεις καλά εσύ αυτή τη φρίκη, imagine μου...

**Θεοφανία** · 17-04-2008, 12:08

Sofia...δάκρυσα με αυτό που έγραψες-αλήθεια-με άγγιξε πολύ.

Φοίβη μου, ακριβως αυτό κάνω..λογοκρίνω τα συναισθηματα μου, γιατί δεν αντέχω να τα αντιμετωπίσω-και μιλώ φυσικά για τη μαμά.

Kleiw-πιστεύω πως πραγματικά έχω φίλους, γιατί έχω δουλέψει πάνω σε αυτό.
Έγινα πρώτα εγώ καλή φίλη γιατί θεωρώ΄πως είναι η μοναδική σχέση που βασίζεται καθαρά σε δική μας επιλογή και μπορεί να διαρκέσει αιώνια.
Μπορεί να μην εκφράζομαι, αλλά στο παραμικρό πέσιμο, έχω να πάρω κάποιους ανθρώπους και να πούμε ένα κάρο σοβαρά αλλά και άσχετα για να μου περάσει.

imagine....αλήθεια δεν μπορώ!
Μου φαίνεται βουνό.Έχουν περάσει δυο χρόνια και δίνω ακόμη αναβολές..
Προσπαθώ πρώτα να το συνειδητοποιήσω-τα μούτρα μου ολόκληρη γυναίκα-και μετά τα το αγγίξω σιγά, σιγά.

Δεν θέλω να πάω σε γιατρό γιατί φοβάμαι μη ξεκινήσω ένα φαύλο κύκλο όπου δεν πρόκειται να βγω ποτέ.
Διαβάζω και από πολλά παιδιά εδώ μέσα τι έχουν περάσει με κάτι κομπογιαννίτες και παθαίνω μεγαλύτερη άρνηση.

**Φοίβη** · 17-04-2008, 13:47

Originally posted by Θεοφανία
αλήθεια δεν μπορώ!
Μου φαίνεται βουνό.Έχουν περάσει δυο χρόνια και δίνω ακόμη αναβολές..
Προσπαθώ πρώτα να το συνειδητοποιήσω-τα μούτρα μου ολόκληρη γυναίκα-και μετά τα το αγγίξω σιγά, σιγά.

Τι εννοείς όταν λες \"τα μούτρα μου ολόκληρη γυναίκα\"? Κατηγορείς τον εαυτό σου που προσπαθείς τόσο πολύ καιρό να το συνειδητοποιήσεις?

**Θεοφανία** · 17-04-2008, 16:52

Ναι Φοίβη.
άλλα παιδιά χάνουν τους γονείς τους στα 5 και στα 10 και γω ολόκληρη μουλάρα 37 χρονών αρνούμαι να το συνειδητοποιησω γιατί δεν ξέρω πόσο κακό θα μου κάνει....

**Φοίβη** · 17-04-2008, 17:00

Επειδή δηλαδή εσύ είσαι 37 χρονών θα έπρεπε να μπορούσες να το συνειδητοποιήσεις.
Απο ότι καταλαβαίνω όμως έχεις λόγο που αρνείσαι να το κάνεις. Φοβάσαι οτι θα σου κάνει κακό. Έτσι δεν είναι? Και ο φόβος, νομίζω, δεν κοιτάει ηλικία...

**Sofia** · 17-04-2008, 17:06

Θεοφανια,

νομίζω πώς πρώτη φορά μιλάς τοσο εσωτερικα...κι εχεις αγγιξει ανθρωπους. Αλλα πέρα απο αυτο,ισως να καταλαβαινεις πως ερχεται η ωρα να αγγιξεις σιγα σιγα την πληγη σου...Ειμαι σιγουρη πως ειναι πολυ δύσκολο.Αλλο σίγουρη ομως ειμαι πως μπορεις να προχωρήσεις ορθια με την πληγη σου,εχοντας παρέα πρωτα απο ολους τον εαυτο σου, που τοσο τον χρειαζεσαι.Τον εαυτο σου ΚΑΙ με συνειδηση της πληγης,κι οχι παριστάνοντας πως δεν υπάρχει.Γιατι υπάρχει...κ θα ναι τοσο κουραστικο να κανεις πως δεν ειναι εκει.....

Δωσε βοηθεια στον εαυτο σου,εσυ σε εσενα,αυτο προσπαθω να σου πω....

Κανεις γιατρος, καμια θεραπεια, μα τπτ δεν μπορει να ναι βοηθητικο αν εσυ δεν το αποφασισεις να σε φροντισεις κ να αρχισεις εναν διαλογο με τον εαυτο σου κ οτι τον ποναει.

Ειναι πολύ λυτρωτικο πιστεψε με...

**Θεοφανία** · 17-04-2008, 17:15

Από την αρχή ανέλαβα με χαρά το ρόλο της δυνατής.
Είχα τόσο κόσμο να παρηγορήσω, (τον πατέρα μου, τον αδελφό μου, τη γιαγιά μου, τα αδέλφια της, την κολλητή της, την αγαπημένη της ανιψιά).
Έλεγα και λέω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να το δω.
Έκανα και κάνω πολλά για να αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι ζω, ενώ βρίσκω συνεχώς τρόπους να να κάνω πράγματα στη μνήμη της.
Με λίγα λόγια μένω στα τυπικά του πράγματος και από αυτά παίρνω κάποια παρηγοριά.
Απ\' την άλλη-και συγνώμη-μου τη δίνουν οι άνθρωποι που συνεχώς κλαψουρίζουν, δεν ξέρω κάτι παθαίνω.
Πιστεύω ότι ο βουβός πόνος ειναι ο πιο δυνατός, άσχετα αν ούτε και αυτόν δεν μπορώ να ακολουθήσω.
Όσες φορές πάλι αναρωτιέμαι γιατί δεν το προσεγγίζω, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν το αντέχω.
Όπως λένε και εδώ οι ψυχολόγοι ένα από τα στάδια του πένθους είναι η άρνηση.
Έτσι όπως το πάω, εκεί θα παραμείνω....