Ο καρδιολόγος με έστειλε στον ψυχίατρο...

[must...live...]

Πάλι το πρόβλημα του καθενός του φαίνεται το μεγαλύτερο που υπάρχει. Παίζουν πάρα πολλά ρόλο, σε βαθμό που βλέπεις καρκινοπαθείς να γιατρεύονται μόνο με τη θέληση τους για ζωή και την αισιοδοξία. Από κει και πέρα τι άλλο να πούμε. Μερικοί έχουν αυτοκτονήσει για κάποια ερωτική απογοήτευση άρα ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι απλό και δε χρίζει βοήθειας.

[susperia]

Originally posted by must...live...
Πάλι το πρόβλημα του καθενός του φαίνεται το μεγαλύτερο που υπάρχει. Παίζουν πάρα πολλά ρόλο, σε βαθμό που βλέπεις καρκινοπαθείς να γιατρεύονται μόνο με τη θέληση τους για ζωή και την αισιοδοξία. Από κει και πέρα τι άλλο να πούμε. Μερικοί έχουν αυτοκτονήσει για κάποια ερωτική απογοήτευση άρα ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι απλό και δε χρίζει βοήθειας.

αυτο που ειπες ειναι πολυ σημαντικο και καλο θα ειναι να διαβαζεται απο οσους κανουν συγκρισεις για το ποιο προβλημα ειναι μεγαλυτερο απ το αλλο και ποιος εχει περασει πιο δυσκολα στη ζωη του σε σχεση με καποιον αλλο. Υπαρχουν βεβαια σε γενικες γραμμες καποια στανταρ αλλα τελικα ολα ειναι πολυ υποκειμενικα!

[susperia]

το ξερω μανθες οτι δεν το πες για μενα απλα μπορει να παρεξηγησει καποιος καινουριος αυτα που γραφεις και να νομιζει οτι αναφερεσαι οχι σε ολους αλλα σε αρκετους. παω να κανω ενα μπανακι τωρα μεταμεσονυκτιο.

[must...live...]

Αυτοί που νομίζουν ότι τα προβλήματά τους είναι τα μεγαλύτερα κατά τη γνώμη μου απλά προσπαθούν να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους έστω και με αυτόν τον τρόπο. Να είναι στραμμένη η προσοχή σε αυτούς.

Εδώ εγώ είχα φίλο στη σχολή που ήταν πάντα άριστος και μάλλον δεχόταν πιέσεις από τους γονείς του και μια φορά είχε γράψει αντί για 10 που ήθελε, 9 και είχε φρικάρει, έκανε ακόμα και σκέψεις για αυτοκτονία με τέτοιες αποτυχίες και μου έκανε πολύ εντύπωση.

[must...live...]

Όλα υποκειμενικά είναι.

[Ολα_ειναι_δανεικα]

ΕΓΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΟΤΕ ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ

[susperia]

Originally posted by must...live...
Αυτοί που νομίζουν ότι τα προβλήματά τους είναι τα μεγαλύτερα κατά τη γνώμη μου απλά προσπαθούν να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους έστω και με αυτόν τον τρόπο. Να είναι στραμμένη η προσοχή σε αυτούς.

Εδώ εγώ είχα φίλο στη σχολή που ήταν πάντα άριστος και μάλλον δεχόταν πιέσεις από τους γονείς του και μια φορά είχε γράψει αντί για 10 που ήθελε, 9 και είχε φρικάρει, έκανε ακόμα και σκέψεις για αυτοκτονία με τέτοιες αποτυχίες και μου έκανε πολύ εντύπωση.

κοιτα παντως πιστευω οτι παρολο που δεν πρεπει να σνομπαρουμε κανενα προβλημα, υπαρχει μια διαβαθμιση, δεν ειναι το ιδιο να εχεις ενα μικρο αγχος και το ιδιο να εχεις καρκινο. Τα προβληματα εχουν βαθμο δυσκολιας. Απλα οσο πιο πολυ θεληση εχουμε να το ξεπερασουμε τοσο μας φαινεται και πιο μικρο το προβλημα, και το αντιστροφο. Ετσι εξηγειται γιατι βλεπουμε να υπεραντιδρουν αρνητικα σε απλα προβληματα ατομα ευαισθητα, και γιατι αλλοι θεραπευονται απο πολυ πιο σοβαρες ασθενειες με την αυτοπεποιθηση και τη θεληση τους.

[Ολα_ειναι_δανεικα]

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΔΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ. ΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΝΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΕΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΕΒΕΙ

[susperia]

ακριβως, η εμπειρια μας και το ποση δυναμη εχουμε δειχνει κατα ποσο μεγαλο θα ειναι το προβλημα για μας. Το φανταζομαι σαν 2 μπαρες σε ενα διαγραμμα, το προβλημα σαν μια κοκκινη μπαρα και η δυναμη, η αυτοπεποιθηση κι η εμπειρια μας σαν μια μπλε μπαρα, οπου η καθεμια μπαρα εχει μηκος αναλογα του ποσο μεγαλο ειναι το προβλημα και ποση δυναμη εχουμε αντιστοιχα, οποτε η διαφορα του μηκους των δυο αυτων μπαρων ειναι και ποσο μεγαλο θα ναι το προβλημα για μας και κατα ποσο δυσκολο ειναι να το αντιμετωπισουμε.

[Ολα_ειναι_δανεικα]

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΡΑ
ΕΛΑ ΛΙΓΑΚΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟΠΙΚ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΟΠΙΚ ΤΗΣ ΘΕΟΦΑΝΙΑΣ

[anwnimi]

Θεοφανία δοκίμασες καθόλου να διαβάσεις κάποια σχετικά βιβλία; Εμένα τουλάχιστον με βοήθησαν να κατανοήσω κάποια πράγματα και να απενοχοποιήσω έστω και λίγο τον εαυτό μου, όχι βέβαια πλήρως αλλά βοήθησαν πάρα πολύ...
Μπορείς να πεις ότι μου κράτησαν πολύ καλή συντροφιά και έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει \"μα καλά αυτό για μένα το γράφει!\"

[Θεοφανία]

anwnimi...όχι.
Δυστυχώς δεν είμαι ακόμη σε αυτή τη φάση. Γυρίζω γύρω απ\' τό πρόβλημα, εγώ, και όλη μου η ζωή, αλλά αρνούμαι να το αντιμετωπίσω.
Φαντάζομαι ότι μοιάζει με την παρηγοριά που νιώθω όταν συζητώ με άτομα που έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο. Τότε νιώθω μέλος μιας ομάδας που βιώνουμε μαζί κάτι.
Μόνο τότε όμως....

[weird]

Θεοφανια,
τωρα ειχα τον χρονο να διαβασω ενα μεγαλο κομματι του ποστ και εχω κατασυγκινηθει..
Να γευτεις τον πονο, το δυσβασταχτο συαναισθημα..
Και ποσο πληγωτικο ειναι οταν το νιωθεις να απουσιαζει!
Διαβασα τοσα πραγματα, που με εκφραζουν..
Εχασα στα δεκα τη μαμα μου. Εχω δεκατεσσερα ολοκληρα χρονια, που με περιτρυγιριζει η απώλεια.
Οπως εσυ νιωθεις ασχημα που εχεις κολλησει εδω και δυο χρονια, ετσι κι εγω σχεδον ντρεπομαι που τοσα χρονια δεν μπορεσα να το δουλεψω σωστα το θεμα αυτο.
Ειναι αυτο ακριβως που περιγραφεις. Αρνουμαι να βγαλω το συναισθημα ή να το εκδηλωσω. Καμια φορα, ερχεται και φευγει μονο του αλλα τις πιο πολλες φορες το ψαχνω.
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. ΜΕ πολυ πολυ κοπο, προσπαθω να τα ανιχνευσω, να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)
Ξερω οτι αυτο το παγωμα ξεκινησε στα δεκα, και συνεχισε να με στοιχειωνει. Πολλες φορες μου λενε οτι ειμαι ευαισθητη, και αρνουμαι να το πιστεψω.
Ενα απο τα πιο δυσκολα σημεια ηταν για μενα να πεισω τον εαυτο μου οτι αισθανομαι τον πονο, την θλιψη.
Με ενιωθα αναισθητη.
Βεβαια ολο αυτο εχει καπως μαλακωσει.
Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.

[Θεοφανία]

Originally posted by weird
Θεοφανια,
τωρα ειχα τον χρονο να διαβασω ενα μεγαλο κομματι του ποστ και εχω κατασυγκινηθει..
Να γευτεις τον πονο, το δυσβασταχτο συαναισθημα..
Και ποσο πληγωτικο ειναι οταν το νιωθεις να απουσιαζει!
Διαβασα τοσα πραγματα, που με εκφραζουν..
Εχασα στα δεκα τη μαμα μου. Εχω δεκατεσσερα ολοκληρα χρονια, που με περιτρυγιριζει η απώλεια.
Οπως εσυ νιωθεις ασχημα που εχεις κολλησει εδω και δυο χρονια, ετσι κι εγω σχεδον ντρεπομαι που τοσα χρονια δεν μπορεσα να το δουλεψω σωστα το θεμα αυτο.
Ειναι αυτο ακριβως που περιγραφεις. Αρνουμαι να βγαλω το συναισθημα ή να το εκδηλωσω. Καμια φορα, ερχεται και φευγει μονο του αλλα τις πιο πολλες φορες το ψαχνω.
Ακομα, αυτο που παθαινω συχνα, ειναι να νιωθω ενα παγωμα απεναντι στα συναισθηματα μου γενικοτερα, σαν να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι τους. ΜΕ πολυ πολυ κοπο, προσπαθω να τα ανιχνευσω, να προλαβω την σωματοποιηση που με κυνηγαει.(καποτε το σωμα μου λυγισε εντελως, κι ετσι αναγκαστηκα να απευθυνθω σε ειδικο)
Ξερω οτι αυτο το παγωμα ξεκινησε στα δεκα, και συνεχισε να με στοιχειωνει. Πολλες φορες μου λενε οτι ειμαι ευαισθητη, και αρνουμαι να το πιστεψω.
Ενα απο τα πιο δυσκολα σημεια ηταν για μενα να πεισω τον εαυτο μου οτι αισθανομαι τον πονο, την θλιψη.
Με ενιωθα αναισθητη.
Βεβαια ολο αυτο εχει καπως μαλακωσει.
Πηγα τις δυο τελευταιες φορες στον ταφο και κατι αγγιχτηκε μεσα μου! Εκλαψα με την ψυχη μου ολη. Ποσο λυτρωτικο στ αληθεια.
Ντρεπομαι που εχουν περασει τοσα χρονια κι εγα ακομα ασχολουμαι με τη μαμα που εχασα στα δεκα.
Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι να γυρισουν και να μου πουν:Ξερεις κατι? Μην πιεζεις τον εαυτο σου, ισως το πενθος σου εχει κανει τον κυκλο του, το περασες με τον δικο σου τροπο.
Αυτο με σκοτωνει..
Θα φωναζα οτι ειναι ψεμα! Γιατι εγω δεν ημουν εκει, ημουν απουσα, δεν το εζησα.
Δεν εκλαψα, δεν ενιωσα πονο, απλα κοιτουσα.
Τι ζηταω?
Οταν πηγα σε ψυχολογο, ειπα, ωραια, επιτελους θα μιλησω για τη μαμα.
Δεν το εκανα ομως. Μονο τον τελευταιο καιρο κι αυτο με πολυ εμμεσο τροπο.
Δεν ξερω, νιωθω μεγαλη απογοητευση απο τον εαυτο μου.

Σα να ακούω κάποιον να μιλάει για μένα.
Έτσι ακριβώς ειμαι και γω καλή μου.
Αναβάλω συνεχώς το αναπόφευκτο και δεν σου κρύβω πως πολλές φορές εύχομαι να είναι πένθος αυτό που ζω, και όχι αυτό που αποφεύγω να αντιμετωπίσω. ΄
Ο εαυτός μου αντιδρά με τα γνωστά σπυράκια και αναπνευστικό και κει ΞΑΝΑ-συνειδητοποιώ ότι η ώρα του πένθους δεν έχει έρθει και αν δεν ξεσπάσω δεν θα έρθει ποτέ.

Και γω το πιστεύω ότι είναι θέμα ευαισθησίας. Αν με ρωτούσες πριν από αυτό τι θα έκανα αν γινόταν, θα σου έλεγα: θα πεθάνω, δεν θα το αντέξω.

Να \'μαι, όμως, που ζω μια χαρά και αν εξαιρέσεις τα παραπάνω, στη ζωή μου δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Αντιφατικό δεν είναι?

Λυπάμαι που εχασες τη μανούλα σου σε τόσο μικρή ηλικία.

[apg]

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπημένοι μου φίλοι....
Οι περισσότεροι ξέρετε ότι πριν από δυο και κάτι χρόνια, έχασα τη μαμά μου εντελώς ξαφνικά και πολύ νέα, (η μαμά, εγώ κοντεύω να κλείσω τα εκατό έτσι όπως νιώθω).
Ο λόγος που μπήκα εδώ ήταν για να εκφράσω το πρόβλημα ...έκφρασης στο πένθος.
Για να μη σας κουράζω, προσπαθώ τόσο καιρό να ζω \"φυσιολογικά\" , καταπιέζοντας τυχόν ξεσπάσματα τα οποία δυστυχώς δεν απέφυγα.
Ως αποτέλεσμα ήρθε το άσθμα και τα δερματικά μου.
Πριν τρεις εβδομάδες έχασα τον θείο μου, όντας άρρωστος και ταλαιπωρημένος.
Πριν ακόμη συνέλθω από αυτό, η καλύτερη μου φίλη χάνει τον αδελφό της από ανακοπή στον ύπνο του μόλις...39 χρονών!
Έναν άνθρωπο που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και δεν θέλω να σας μπουκώνω με τις στιγμές που έζησα πριν δυο εβδομάδες.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν με έπιασαν κάτι πόνοι περίεργοι, κάτι συμπτώματα που μου θύμιζαν τη μαμά και άλλα ευχάριστα.
Έτσι...πήγα σήμερα στον καρδιολόγο.
Ο άνθρωπος γέλαγε μια ώρα όταν του είπα ότι μάλλον έπαθα έμφραγμα το Σαββατοκύριακο, (να σημειώσω ότι εγώ αν δεν πέσω κάτω, σε γιατρό δεν πάω!)-και άρχισε να μου κάνει καρδιογραφήματα, υπέρηχους και διάφορα άλλα ευχάριστα.
Αφού μου είπε ότι δεν έχω τίποτα, με διαβεβαίωσε ότι ακόμη και τα πνευμόνια μου-που έχουν άσθμα-είναι μια χαρά.
Προφανώς, επειδή με είδε νευρική και παρατήρησε διάρορα δερματικά-παρόλο που είναι ελάχιστα-μου σύστησε ένα φίλο του ψυχίατρο!
Προσέξτε, όχι ψυχολόγο, ψυχίατρο....
Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα μου δώσει φάρμακα, αλλά κάπου πρέπει λέει να μιλήσω.
Ποιος;
Εγώ!
Που έχω τόσους φίλους, που μιλάω εδώ μαζί σας κάθε μέρα, που η δουλειά μου έχει σχέση με την έκφραση.....
Θα ήμουν ευγνώμων αν διάβαζα την άποψη σας.....

Αγαπητή Θεοφανία ,
ο καρδιολόγος σου ορθώς διέγνωσε ότι δέν έχεις οργανικό πρόβλημα . Δεν συμφωνώ μαζί του ότι δεν έχεις τίποτα . Πώς είναι δυνατόν να μην έχεις τίποτα και να αισθάνεσαι άρρωστη ? Κατά την ταπεινή μου γνώμη εκείνό πού σου συμβαίνει είναι μιά δυσκολία να επεξεργαστείς το πένθος σου , μια δυσκολία η οποία έχει φτάσει να επηρεάζει και το σώμα σου ( βλ.άσθμα , δερματίτιδες ) .
Νομίζω ότι χρειάζεσαι βοήθεια απο ειδικό .Το αν θα είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος δεν εχει τόσο μεγάλη σημασία .Το ζητούμενο είναι να πρόκειται για ένα επαρκώς εκπαιδευμένο ειδικό και κατά τη γνώμη μου θα σε βοηθούσε να αναζητήσεις κάποιον με ψυχαναλυτική εκπαίδευση.
Εκείνο που χρειάζεσαι είναι να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου έτσι ώστε να εκφορτιστεί η ψυχική σου ενταση .Οι φίλοι είναι απαραίτητοι στη ζωή αλλά δεν μπορούν να είναι αντικειμενικοί.