ANTIMETΩΠIZΩNTAΣ THN AΠΩΛEIA TΩN AΓAΠHMENΩN MAΣ

[ageliki]

καλημερα sabb. Μη σταματησεις να γραφεις γιατι οντως μπορει να βοηθησεις πολυ κοσμο.Εψαχνα πολυ καιρο να βρω ενα φορουμ σαν και αυτο και ειμαι τυχερη που το ανακαλυψα τελικα...ξερεις πολλες φορες ενω εχουμε πολλους φιλους πολλους συγγενεις και θελουν να μας βοηθησουν εμεις για διαφορους λογους αποφευγουμε να μιλησουμε μαζι τους. Εγω για πχ δε μπορουσα γιατι εβλεπα ποσο πολυ πονουν ολοι γυρω μου και δεν ηθελα να τους επιβαρυνω......Ο γιος μου ηταν ενα υπεροχο παλληκαρι ετοιμος παντα να βοηθησει οποιον ειχε αναγκη μικρο-μεγαλο. Οι παπουδες ελεγαν ειναι το ψυχοπονιο τους οι φιλοι του ακομα οταν βρισκονται σε μια δυσκολη στιγμη αυθορμητα το πρωτο ατομο που θα σκεφτουν ειναι ο γιος μου.Ηταν παντα ετοιμολογος με αστειρευτο χιουμορ.....ΛΕΙΠΕΙ πολυ απο ολους.... Εδω πιστεψα oτι μπορω να πω καποια πραγματα χωρις να επιβαρυνω καποιον συναισθηματικα......ΑΞΙΖΕΙ να συνεχισετε να γραφετε ολοι και εγω θα γραφω με την ελπιδα να βοηθησω καποιον αλλο καποια μερα.......Οταν καταφερεις να βοηθησεις καποιον πιστευω οτι κατα βαθος βοηθας και τον εαυτο σου.........

[Θεοφανία]

Αγαπητή Αγγελική....

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για μια μητέρα που έχασε το παιδί της.
Αυτό που θα σου πω εγώ από προσωπική μου εμπειρία, (έχασα τη μαμά 55 χρονών εντελώς ξαφνικά από έμφραγμα), είναι πως το η μόνη \"παρηγοριά\" είναι οι γύρω σου.
Σε μια κουβέντα που είχα με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου όταν εκείνοι ήταν έτοιμοι να καταρεύσουν τους είπα, \"ή μαζευόμαστε και πέφτουμε και τρεις απ΄\' τον Ισθμό, ή συνεχίζουμε να ζούμε\". Ανάπηροι μεν, αλλά ενωμένοι και αγαπημένοι πιο πολύ από ποτέ, συνεχίζουμε όσο πιο \"καλά\" μας επιτρέπει αυτή η ιστορία και δεν τη ξεχνάμε ποτέ.
Η πληγή σου, όπως και όλων όσων έχουν χάσει τόσο κοντινό τους άνθρωπο, δεν θα κλείσει ποτέ. Απλά, θα μάθεις να ζεις με αυτή και θα την κουβαλάς μέχρι να φύγεις.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ρίχνω όλη μου τη σκέψη στη μαμά μου και κάπου, ο άλλος μου εαυτός, μου θυμίζει πως ούτε ο μπαμπάς μου ούτε ο αδελφός μου είναι αθάνατοι. Πρέπει να προσέχουμε όσους έμειναν, και την αγάπη που μας περίσεψε απ\' αυτόν που έφυγε να τη διοχετεύσουμε στους αγαπημένους μας.
Εύχομαι σε όλους μας, όταν αφήσουμε αυτόν τον κόσμο κάπου εκεί ψηλά να μας περιμένουν, ο γιος σου, η μαμά μου, η μαμά της γουέιρντ, ο μπαμπάς της ανώνυμης, η γιαγιά της Σοφίας, η γιαγιά της Μαρίας .......Ας μείνουμε τουλάχιστον με αυτή την ελπίδα.....

[weird]

Originally posted by ageliki
Σε ευχαριστω πολυ που μοιραστικες μαζι μου τις δικες σου επωδυνες εμπειριες .Δε μπορεις να φανταστεισ ποσο με εχουν βοηθησει τα λογια σου. Ξερω οτι ο πονος θα υπαρχει παντα μεσα μου. Μετα τη συνομιλια μας σκεφτηκα οτι πρεπει να φροντισω περισσοτερο τον αντρα μου και τη κορη μου μη φανταστεις τιποτα ιδιαιτερο....Μιλαω για πραγματα απλα καθημερινα που ειχα σταματησει να κανω εδω και 2χρ οπως για πχ το μαγειρεμα. Ολο αυτο το διαστημα δεν ειχα μαγειρεψει πανω απο 20 φορες. Ποτε μαγειρευε η μαμα μου η κορη μου η delivery.Η προσωπικη σου εμπειρια με ταρακουνισε . Αυτες τις μερες λοιπον εφτιαξα τα αγαπημενα τους φαγητα μεχρι και γλυκο τους εφτιαξα . Ποτε δεν ειχαν παραπονεθει ομως τωρα ειδα να με κοιτανε με ενα χαμογελο σαν να μη πιστευαν αυτο που βλεπουν.Για πρωτη φορα μετα απο τοσο καιρο συζητησαμε μετη κορη μου για τα προσωπικα της και ενιωσα οτι το ειχε πολυ αναγκη..Και ειλικρινα αυτο εγινε χαρι σε σενα WEIRD.Ειχα δει ψυχιατρο πριν 1χρ ειχα ξεκινησει συναντησεις με ειδικο ομως δεν ενιωθα οτι μπορουν να με βοηθησουν και σταματησα.Μεχρι πριν λιγες μερες επαιρνα αντικαταθλιπτικα αλλα τωρα αποφασισα να τα κοψω σιγα σιγα.Σου ευχομαι μεσα απο τη καρδια μου να ξαναβρεις το παραδεισο τον παιδικων σου χρονων και αυτη τη φορα να να ζεις για παντα μεσα σ αυτον.Σε ευχαριστω για αλλη μια φορα.

Με έκανες να κλάψω....
Με έκανες να θυμηθώ γι άλλη μια φορά τη μανούλα...
Να ξαναζήσω όλο το χρονικό της απώλειας....
Την ώρα εκείνη , δεν βλέπεις, όλα τα περικλείει η απώλεια, δεν υπάρχει κάτι έξω απο αυτήν... Σε βάθος χρόνου, αρχίζεις να διακρίνεις όμως, όλα εκείνα τα υπόλοιπα κομμάτια που έμοιαζαν ανύπαρκτα αλλά ήταν ( στις λεπτομέριες τους, όπως τα περιγραφεις) τόσο υπαρκτά και καθοριστικά εν τέλει....
Το να πεις μια κουβέντα , να γυρισεις να κοιτάξεις, να ασχοληθείς, με τους \"επιζήσαντες\"... και με εσένα τον ίδιο.


Ειμαι σίγουρη, οτι ανάσανε η ψυχούλα της κόρης σου, με τον να νιώσει την ΠΑΡΟΥΣΙΑ της μάνας της, που τόσο είχε ανάγκη... φαντάζομαι, τι ανακούφιση θα σου έδωσε κι εσένα αυτό.

Σου δάνεισα απλά την ματιά μου, αυτήν που αποκόμισα μέσα απο την δική μου εμπειρία, κι εσύ την άρπαξες Αγγελικη...

Της έδωσες κατευθείαν χώρο στη ζωή σου, κι έδρασες, τόσο γρήγορα... άφησες τα λόγια μου να σε βοηθήσουν... ΕΣΥ το έκανες αυτό, εσυ σε κινητοποίησες κι ανέλαβες δράση
Γιατί έχεις μέσα σου, όλη τη δύναμη του κόσμου, και πρέπει να το πιστέψεις αυτό.

Ακόμα και το να γράψεις την πρώτη σου κουβέντα στο φόρουμ, ήθελε πολλή δύναμη.


Με έχεις αγγίξει ιδιαίτερα, συνέχισε έτσι!
Μόνη σου μπορείς να σταματήσεις τα φάρμακα, κι εγώ ξέρεις πόσα βήματα έκανα μόνη? Χωρίς χάπια? Πολλα....

Συνέχισε να κρατάς τα μάτια ανοιχτά,
και να φροντίζεις, εσένα και αυτούς που αγαπάς... κράτα τις πόρτες ΆΝΟΙΧΤΕΣ.... μείνετε σε επαφή, στο εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ.

[weird]

\"Σου ευχομαι μεσα απο τη καρδια μου να ξαναβρεις το παραδεισο τον παιδικων σου χρονων και αυτη τη φορα να να ζεις για παντα μεσα σ αυτον. \"

Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.....

Αν όταν ήμουνα παιδάκι, δεν έκλειναν όλοι τις πόρτες γύρω μου και δεν άφηναν την απώλεια να μπει ανάμεσα και να μας χωρίσει, το πλήγμα μου θα ήταν πολύ μικρότερο....


Μα καλή μου, βρήκα σιγά σιγά μεγάλη ανακούφιση για τον χαμένο μου παιδικό παράδεισο, βρήκα στον δρόμο μου κι απέκτησα τέτοια ομορφιά, αρκετή για να ανακουφίζει το κενό, που είναι τόσο γνώριμο και σε σένα.

Δεν είσαι μόνη, και έχεις δύναμη.

Οτι θέλεις να μου πεις, σε ακούω.

Σ ευχαριστώ και πάλι, πήρα κι εγώ όπως βλέπεις μέσα απο την κουβέντα μας.

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή Αγγελική....

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για μια μητέρα που έχασε το παιδί της.
Αυτό που θα σου πω εγώ από προσωπική μου εμπειρία, (έχασα τη μαμά 55 χρονών εντελώς ξαφνικά από έμφραγμα), είναι πως το η μόνη \"παρηγοριά\" είναι οι γύρω σου.
Σε μια κουβέντα που είχα με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου όταν εκείνοι ήταν έτοιμοι να καταρεύσουν τους είπα, \"ή μαζευόμαστε και πέφτουμε και τρεις απ΄\' τον Ισθμό, ή συνεχίζουμε να ζούμε\". Ανάπηροι μεν, αλλά ενωμένοι και αγαπημένοι πιο πολύ από ποτέ, συνεχίζουμε όσο πιο \"καλά\" μας επιτρέπει αυτή η ιστορία και δεν τη ξεχνάμε ποτέ.
Η πληγή σου, όπως και όλων όσων έχουν χάσει τόσο κοντινό τους άνθρωπο, δεν θα κλείσει ποτέ. Απλά, θα μάθεις να ζεις με αυτή και θα την κουβαλάς μέχρι να φύγεις.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ρίχνω όλη μου τη σκέψη στη μαμά μου και κάπου, ο άλλος μου εαυτός, μου θυμίζει πως ούτε ο μπαμπάς μου ούτε ο αδελφός μου είναι αθάνατοι. Πρέπει να προσέχουμε όσους έμειναν, και την αγάπη που μας περίσεψε απ\' αυτόν που έφυγε να τη διοχετεύσουμε στους αγαπημένους μας.
Εύχομαι σε όλους μας, όταν αφήσουμε αυτόν τον κόσμο κάπου εκεί ψηλά να μας περιμένουν, ο γιος σου, η μαμά μου, η μαμά της γουέιρντ, ο μπαμπάς της ανώνυμης, η γιαγιά της Σοφίας, η γιαγιά της Μαρίας .......Ας μείνουμε τουλάχιστον με αυτή την ελπίδα.....

Θεοφανία...........
με τσάκισες... με την καλή έννοια...
Με τα λόγια σου, μας ένωσες, όλους......

Σ ευχαριστώ , σ ευχαριστώ.

[weird]

Originally posted by sabb
Παρακολούθησα όλο το thread από την αρχή μέχρι το τέλος.. Δεν είχα κάτι να πω στην Αγγελική, τα είπε όλα η weird Θέλω απλά να εκφράσω την ικανοποίηση μου για την Αγγελική και να δηλώσω πως πολλές φορές σκέφτηκα να σταματήσω να γράφω σ\' αυτό το φόρουμ, αλλά αρκεί τελικά μια φορά σαν αυτή για να διαπιστώσω πως τελικά αξίζει τον κόπο..Weird και Αγγελική να είστε καλά

Κι εσύ να είσαι καλά...
Σάββ,
κι εγώ με τη σειρά μου θα σου έλεγα να μην σταματήσεις... Τις στιγμές που δοκιμάζεται η αντοχή σου, φέρε απλά στον νου, όπως ήδη μάλλον θα κάνεις, φορές σαν κι αυτή.

Φορές που καταφέρνουμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο το χέρι.
Σίγουρα, αξίζει τον κόπο.

[weird]

Μιά άλλη άνθρώπινα αληθινή ταινία που έχω να προτείνω είναι του Μπέργκμαν, τα \"Ραγισμένα φτερά\" ή Broken Wings. Διαπραγμετεύτεται το θέμα της απώλειας του πατέρα της οικογένειας.

[ageliki]

Να εισται καλα ολοι σας.....Τις δυο τελευταιες μερες με πηρε παλι απο κατω αλλα με πολυ προσπαθεια καταφερα παλι να βγω απο το μαυρο τουνελ της ανυπαρξιας και της απελπισιας....Με βοηθησε πολυ η αλλαγη της κορης μου η ελπιδα στα ματια της.......Δε ξερω πως αλλα χαρη σε σας εμαθα οτι μπορω να συνυπαρξω με το πονο μου και να βοηθησω τον αντρα μου και τη κορη μου....Με εχουν αναγκη και δεν εχω δικαιωμα να κλειστω στον εαυτο μου και να τους αφησω μονους....Ειναι πολυ δυσκολο αλλα θα τα καταφερω γιατι αυτο θα ηθελε και ο γιος μου....Θεοφανια συμφωνω μαζι σου πιστευω οτι μας βλεπουν ειναι διπλα μας με καποιο τροπο και καποια μερα θα τους συναντησουμε και ισως διαπιστωσουμε οτι ειναι καλυτερα εκει.........

[weird]

\"αυτό θα ήθελε και ο γιός μου\"
Έτσι πιστεύω κρατάμε δίπλα μας αυτούς που χάσαμε, με το να ακολουθούμε τον δρόμο που μας έδειξαν στον χρόνο της ζωής τους ( μιλάς για την στάση του γιού σου, πόσο του άρεζε να προσφέρει), ακόμα κι όταν αυτοί έχουν φύγει απο κοντά μας. Αυτό είναι και το πιο δυσκολο, γιατί πρέπει να μπει πάνω απο τον πόνο και την απουσία.

Δεν ήθελα να κάνω πράγματα, που ήξερα, γιατί ήξερα τι άνθρωπος ήταν, οτι δεν θα επέτρεπε η μητέρα μου να συμβούν αν ζούσε. Ετσι, ενιωθα πως κατα κάποιο τρόπο, την είχα μέσα μου και δίπλα μου... με το να κάνω πράξη όσα μου έμαθε,
αντι να δώσω μια και να τα διαλύσω όλα πάνω στην απόγνωσή μου.

Αυτή η αίσθηση, στάθηκε σύμμαχος και αρρωγός μου μέσα στα χρόνια.

Αγγελική,
σίγουρα θα υπάρχουν δύσκολες μέρες... Ομως τώρα, εχεις δει στα μάτια της κόρης σου την ελπίδα και είναι αλλιώς..
Είμαστε δίπλα σου κι εμείς

[weird]

\"Μπορώ να συνυπαρξω με τον πόνο μου\"...σοφή κουβέντα.
Αχ Αγγελική, μου φαίνεται οτι κατάφερες να κάνεις πολλά βήματα μέσα σε μικρο χρονικό διάστημα και μπράβο σου γι αυτό.

Μπορείς να συν - υπάρχεις με τον πόνο, όχι όπως υπήρχες χωρίς αυτόν,διαφορετική, άλλά πάντως να μην απουσιάζεις.

[krino]

Originally posted by ageliki

Δε ξερω πως αλλα χαρη σε σας εμαθα οτι μπορω να συνυπαρξω με το πονο μου

το επομενο βημα ειναι να τον αφησεις για τα καλα πισω σου...
(τον πονο σου φυσικα)
τετοιες μακροχρονες \"συγκατοικησεις\" δεν ευνοουν κατι καλο.

[weird]

Αγγελικη...
σε ειχα στο μυαλό.
Τι κανεις? Πως είσαι? Πως είναι τα πράγματα? Αν θελεις φυσικά να μοιραστείς κατι..

[ageliki]

Σ ευχαριστω πολυ που με σκεφτηκες..ειναι πολυ δυσκολο ομως προσπαθω πολυ.. Χτες το βραδυ μπηκα στο face-book του ανηψιου μου για πρωτη φορα και ειδα φωτογραφιες του γιου μου και καποια σχολια και εγινα κομματια....παντου στο σπιτι υπαρχουν φωτογραφιες του ομως αυτες δε ξερω γιατι με εκαναν να νιωσω τοσο πονο...Ξερεις 1μηνα πριν ειχε αγορασει καινουριο υπολογιστη αλλα δε προλαβε να το χαρει το μωρο μου...εχει μεινει στο γραφειο του με μια αδεια καρεκλα....Μου λειπει παρα πολυ.......................................... .

[weird]

Αχ το γλυκούλι το αγγελόυδι σου... πόσα δεν πρόλαβε να χαρεί! Πρόλαβε όμως και χάρηκε την αθωότητά του...
Θα βλέπει μέσα απο τα δικά σου μάτια τώρα, γιατί θα τον κρατάς μέσα στην καρδιά σου, μαζί με την κόρη σου και τον πατέρα του.. όλοι μαζι.

Αγγελική μου, γιατί δεν δοκιμάζεις να γράψεις ένα γράμμα στον γιό σου?
Μιλα του... Γράψε του όλα αυτά που νιώθεις... μίλα του για όσα θα ήθελες να είχε γευτεί... κάντο Αγγελική.
Γράψε το γράμμα...
Μετά, θα σου πω τι άλλο μπορείς να κάνεις ( που πιστευω θα ήταν καλή ιδέα) με το γράμμα αυτό.

Σε καταλαβαίνω, ο πόνος σου δεν χωρά ούτε σε λέξεις, ούτε σε δάκρυα...

[ageliki]

καποτε...εγραφα πολυ ευκολα απο εκεινη τη στιγμη ομως στερεψαν οι λεξεις Περασαν αρκετοι μηνες ωσπου να καταφερω να γραψω λιγες λεξεις για να βαλω στο καινουριο σπιτακι του...........Σκεφτομαι οτι οσα και να γραψω θα ειναι τοσο λιγα.....Τι να πρωτογραψω? Ξερεις με κοιτουσε στα ματια και μου ελεγε¨τι εχεις?¨ -τιποτα αγορι μου -του ελεγα ¨¨ελα τωρα εγω σε εχω γεννησε騨ηταν η απαντηση του. Μια βδομαδα πριν ειχε παει στα media markt και μου ειχε φερει δωρο ολη τη δισκογραφια της Γαλανη σε cd επειδη ηξερε οτι μου αρεσε...Η ειρωνεια ειναι οτι λιγες μερες πριν μου ειπε να μου μαθει να χρησιμοποιω τον υπολογιστη του και οταν του ειπα ¨¨ οτι τωρα θα μαθω στα 45μου οτι χρειαζομαι εχω εσενᨨη απαντηση του ηταν΄΄νομιζεις οτι θα ειμαι παντα εδω?΄΄Ειναι τοσα πολλα αυτα που θελω να του γραψω αλλα τοσες λιγες οι λεξεις.........