Αγγελική καλημέρα, και σε όλους,

Είχα αρκετές μέρες να μπώ, είχα πάει να δώ τους δικούς μου. Τους έκανα έκπληξη γιατί δεν με περίμεναν. Ήταν πραγματικά συγκινιτικό το πόσο χάρηκαν που με είδαν. Κάθισα μόνο μια μέρα αλλά την πέρασα όλη μαζί τους. Αγκαλιαζόμασταν και σφίγγαμε ο ένας τον άλλο στην αγκαλιά του και δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε σαν να φοβόμασταν και πάλι μια ενδεχόμενη απώλεια. Το βράδυ που έμεινα μόνη μου με τη μητέρα μου βάλαμε τα κλάματα που μας λέιπει το παιδάκι μας. Έτσι τον λέμε, και εγώ το παιδάκι μας τον λέω (τον αδερφό μου δηλαδή). Η μαμά μου παρακαλάει το θεό να γίνει ένα θαύμα και να μπορέσει να τον ξαναδεί, να τον ξανααγκαλιάσει και εγώ το ίδιο. Πλησιάζουν και οι γιορτές και πάντα είμασταν μαζί και μας λείπει. Λείπει σε όλους.
Σήμερα ξύπνησα με μια θλίψη και μια απόγνωση. Αισθάνομαι σαν παιδάκι 2 χρονών που δεν μπορεί να καταλάβει, δεν μπορεί να συνηδητοποιήσει, και παρά τη λογική εγώ τον θέλω πίσω. Σαν να αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ την πραγματικότητα και να θέλω πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Τον θέλω όμως !!!!
Δεν μπορώ να το κυκλοφορήσω.
Αγγελική σε αισθάνομαι, όπως περίπου αισθάνομαι και τους γονείς μου. Δεν υπάρχουν λόγια να σου πεί κανένας. Μόνο που όπως είπα και στη μαμά μου, ίσως αν συζητάς με κάποιον που έχει περάσει τα ίδια, μόνο αυτός μπορεί λιγάκι να σε νιώσει. Επικοινώνησε μαζί μας όσο μπορείς. Εδώ όλοι πονάμε....
Να κλείσω και με κάτι θετικό που βιωσα....
Η μαμά μου από την στενοχώρια της έχει πρόβλημα με το ζάχαρο της, και ο μπαμπάς μου της φωνάζει για να προσέχει. Και η μαμά μου απαντάει \"Σιγά, θα χάσει ο ήλιος τα μάτια του?\" Και ο μπαμπάς μου απαντάει \"Ο ήλιος σίγουρα όχι, εγώ όμως θα τα χάσω\". Είναι φοβερό πως ακόμα υπάρχει αγάπη και δυναμώνει και μετά από τέτοια απώλεια.
Αγγελική απ\'ότι κατάλαβα υπάρχει αγάπη στην οικογένεια σου. Και αυτό είναι δώρο....
Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μακάρι να μην πονούσαμε...