Χωρισμός: Ναι ή όχι;

[Evaa]

Κατ'αρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό και την εκτίμησή μου προς όλα τα μέλη αυτής της e-κοινότητας. Διαβάζω εδώ και καιρό διάφορα θέματα, προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να γράψω, κι εγώ με τη σειρά μου, το παρακάτω κείμενο, ζητώντας τη συμβουλή σας, γιατί έχω φτάσει πλέον στα όριά μου και μου είναι αδύνατον να πάρω μια απόφαση.
Είμαι εδώ και δύο περίπου χρόνια σε σχέση με ένα πολύ καλό παιδί, μια σχέση με πολλή αγάπη αλλά και αρκετά σκαμπανεβάσματα. Γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι μέσω κοινών γνωστών, κι από τις πρώτες μέρες υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσο στα ενδιαφέροντα και τον τρόπο ζωής μας, όσο και στον χαρακτήρα μας, και έτσι γίναμε αχώριστοι. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, παρά το γεγονός ότι σπουδάζει σε άλλη πόλη, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας πτόησε η απόσταση. Τα συναισθήματά μας ήταν πολύ δυνατά, κάτι που πιστεύαμε ότι θα μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Κι ενώ μέχρι εδώ όλα φαίνονται ρόδινα, έφτασε η στιγμή που αναγκάστηκα κι εγώ να πέσω από το συννεφάκι μου, και να δω την κατάσταση με άλλο μάτι. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Ένα από τα πράγματα που μας έφεραν κοντά ήταν το γεγονός ότι εκείνος αντιμετώπιζε προβλήματα με τα οποία ήμουν εξ'αρχής διατεθειμένη να τον βοηθήσω, συχνά βάζοντας στην άκρη τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου. (Αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα, καθώς είμαι άνθρωπος δοτικός και μου αρέσει να βοηθώ τους άλλους ανιδιοτελώς, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα. Επιπλέον, είχα αρχίσει ήδη να τον ερωτεύομαι, κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν.) Τα προβλήματά του αυτά είχαν τις ρίζες τους σε προηγούμενες του σχέσεις (ερωτικές και μη) και γενικά την συναναστροφή του με ανθρώπους οι οποίοι τον πλήγωσαν και του φέρθηκαν σαν σκουπίδι. Με λίγα λόγια, είχε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στους ανθρωπους και είχε, συνεπώς, φορτωθεί χιλιάδες ανασφάλειες, με τις οποίες παλεύουμε ακόμα μέχρι σήμερα. Μου φάνηκε ανήκουστο το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που είχαν το θράσος να πληγώσουν ένα άτομο τόσο καλοπροαίρετο, ευγενικό κι ευαίσθητο, κι εξαγριώθηκα με όλα αυτά που άκουσα. Μετά τις αρχικές εξομολογήσεις, ακολούθησαν πολύωρες συζητήσεις, κατά τις οποίες προσπαθούσα να του δώσω δύναμη λέγοντάς του ότι το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο πλευρό του, και προσπαθώντας να τον πείσω ότι ήξερε κι ο ίδιος μέσα του πως μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, γιατί και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να με εμπιστευτεί, μετά από όσα είχε περάσει στη ζωή του, είναι απόδειξη ότι είναι πολύ πιο δυνατός απ'όσο νόμιζε. Όπως παραδέχτηκαν και οι κοινοί μας φίλοι, ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ανοίχτηκε σε τέτοιο βαθμό σε άτομο το οποίο μόλις είχε γνωρίσει, και αυτό με έκανε αισιόδοξη για το μέλλον του/μας. Όντως, σταδιακά άρχισε να δένεται όλο και περισσότερο μαζί μου, να μου λέει ότι είμαι ο φύλακας άγγελός του, που με την υποστήριξη και τις συμβουλές του νιώθει πλέον έτοιμος να προχωρήσει και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Όλα αυτα σε υπερβολικό βαθμό, κάτι που συνειδητοποιώ τώρα που ανακαλώ τα γεγονότα, γιατί τότε η αλήθεια είναι πως απλώς κολακευόμουν με τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν και δεν "διάβαζα" πίσω από τις γραμμές. Αυτό ήταν λάθος μου και το παραδέχομαι, αλλά αν θέλω να είμαι αντικειμενική και δίκαιη και με τους δυο μας, δεν ξέρω αν μπορώ να μου επιρρίψω ευθύνες 100%. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος όμως; Παρ'όλο που ήξερα ότι είχε αισθήματα για μένα και μου το είχε αποδείξει πολλάκις με τη συμπεριφορά του και το γεγονός ότι κι ο ίδιος με στήριζε και ήταν πάντα δίπλα μου όταν τον χρειαζόμουν, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτό που ένιωθε ήταν περισσότερο εμμονή, παρά έρωτας. Ήξερα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον να βρει έναν άνθρωπο τον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί πλήρως, και με το που εμφανίστηκα στη ζωή του εκείνος απλώς γαντζώθηκε πάνω μου. Στην αρχή εθελοτυφλούσα και αγνοούσα πολλές συμπεριφορές του που θεωρούνταν, ας πούμε, red flags. (Κι εννοείται ότι η απόσταση έκανε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα, αν και προσπαθούσαμε να είμαστε μαζί όσο περισσότερο γίνεται.)
Όσο πιο πολύ δενόμασταν, τόσο περισσότερο έβγαινε στην επιφάνεια ένας διαφορετικός, εν μέρει, εαυτός του. Χωρίς να πάψει ποτέ να είναι το καλό κι ευαίσθητο παιδί που γνώρισα, άρχισε να έχει διάφορα ξεσπάσματα θυμού, πολλές φορές δίχως αιτία, ή απλά και μόνο επειδή, για παράδειγμα, παρεξήγησε τα λεγόμενά μου. Όταν προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, τις περισσότερες φορές υιοθετούσε μια αμυντική στάση απέναντί μου, κατέβαζε ρολά ή/και γινόταν κατά κάποιον τρόπο επιθετικός (εννοείται όχι σε ακραίο βαθμό, ποτέ δεν άσκησε βία πάνω μου πχ), σαν να μην ήμουν εγώ ο συνομιλητής του, αλλά κάποιος που θέλει το κακό του. Αυτή του η αντίδραση αφενός με τρόμαζε, κι αφετέρου με έκανε να στρέψω την προσοχή μου ακόμη περισσότερο πάνω του, προκειμένου να τον βοηθήσω και να τον "προστατέψω". Εννοείται ότι κάθε φορά, μετά από κανένα δεκάλεπτο το πολύ, ηρεμούσε και μου ζητούσε συγγνώμη για τον τρόπο του, συχνά κλαίγοντας. Να σημειώσω εδώ ότι από ένα σημείο και μετά ήμουν πολύ προσεκτική όταν του μιλούσα, για να μην πω κάτι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραπάνω κατάσταση. Αυτό άρχισε σιγά σιγά να με φθείρει, αν και του έχω τόση αδυναμία, ώστε ποτέ δεν θα μπορούσα να του χρεώσω τίποτα. Πάντα τον δικαιολογούσα για τα συχνά ξεσπάσματά του, βάσει των όσων έχει περάσει. Όμως κουράστηκα. Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα να νιώθω έτσι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με κούρασαν οι συνεχείς καβγάδες, νιώθω εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά και αν και πραγματικά τον λατρεύω, δεν ξέρω αν έχω δυνάμεις πλέον. Θέλοντας να είμαι πάντα ειλικρινής μαζί του, αποφάσισα να του μιλήσω και του είπα πως αισθάνομαι. Εκείνος, όπως περίμενα, βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε απόγνωση, κι ενώ αρχικά προσπαθησε με όλες του τις δυνάμεις να με μεταπείσει, στη συνέχεια πέρασε πάλι στην άμυνα και άρχισε να εκστομίζει λόγια τύπου: "είδες που τελικά ούτε κι εσύ με αντέχεις, παράτησέ με, λοιπόν, όπως όλοι οι υπόλοιποι". Εμένα αυτό με διέλυσε, παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έδειξε δείγματα χειριστικής συμπεριφοράς. Εννοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω μόνο του, αυτό που ήθελα, τουλάχιστον γι'αρχή, ήταν να πάρω λίγο τον χρόνο μου για να σκεφτώ σοβαρά πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Μετά από την κουβέντα μας εκείνη, όμως, λύγισα, οπότε αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ τόσο χάλια και ειλικρινά δεν αντέχω να του το κάνω αυτό.
Ήθελα να γράψω κι άλλες λεπτομέρειες που ίσως θα μπορούσαν να σας φανούν χρήσιμες, όμως αυτή τη στιγμή είμαι υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά για να σκεφτώ. Ίσως αύριο να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος μπορούσε να μου πει έστω τη γνώμη του για το τι θα μπορούσα να κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

**Επίσης να σημειώσω ότι εγώ είμαι 20 κι εκείνος 21.

[GeorgeGr1]

Ριξε μια ματια στην ενοτητα οριακη διαταραχη, αν και εχω καταληξει οτι ειναι πολυ λεπτη η γραμμη μεταξυ των διαταραχων.

[elisabet]

Κατ'αρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό και την εκτίμησή μου προς όλα τα μέλη αυτής της e-κοινότητας. Διαβάζω εδώ και καιρό διάφορα θέματα, προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να γράψω, κι εγώ με τη σειρά μου, το παρακάτω κείμενο, ζητώντας τη συμβουλή σας, γιατί έχω φτάσει πλέον στα όριά μου και μου είναι αδύνατον να πάρω μια απόφαση.
Είμαι εδώ και δύο περίπου χρόνια σε σχέση με ένα πολύ καλό παιδί, μια σχέση με πολλή αγάπη αλλά και αρκετά σκαμπανεβάσματα. Γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι μέσω κοινών γνωστών, κι από τις πρώτες μέρες υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσο στα ενδιαφέροντα και τον τρόπο ζωής μας, όσο και στον χαρακτήρα μας, και έτσι γίναμε αχώριστοι. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, παρά το γεγονός ότι σπουδάζει σε άλλη πόλη, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας πτόησε η απόσταση. Τα συναισθήματά μας ήταν πολύ δυνατά, κάτι που πιστεύαμε ότι θα μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Κι ενώ μέχρι εδώ όλα φαίνονται ρόδινα, έφτασε η στιγμή που αναγκάστηκα κι εγώ να πέσω από το συννεφάκι μου, και να δω την κατάσταση με άλλο μάτι. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Ένα από τα πράγματα που μας έφεραν κοντά ήταν το γεγονός ότι εκείνος αντιμετώπιζε προβλήματα με τα οποία ήμουν εξ'αρχής διατεθειμένη να τον βοηθήσω, συχνά βάζοντας στην άκρη τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου. (Αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα, καθώς είμαι άνθρωπος δοτικός και μου αρέσει να βοηθώ τους άλλους ανιδιοτελώς, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα. Επιπλέον, είχα αρχίσει ήδη να τον ερωτεύομαι, κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν.) Τα προβλήματά του αυτά είχαν τις ρίζες τους σε προηγούμενες του σχέσεις (ερωτικές και μη) και γενικά την συναναστροφή του με ανθρώπους οι οποίοι τον πλήγωσαν και του φέρθηκαν σαν σκουπίδι. Με λίγα λόγια, είχε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στους ανθρωπους και είχε, συνεπώς, φορτωθεί χιλιάδες ανασφάλειες, με τις οποίες παλεύουμε ακόμα μέχρι σήμερα. Μου φάνηκε ανήκουστο το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που είχαν το θράσος να πληγώσουν ένα άτομο τόσο καλοπροαίρετο, ευγενικό κι ευαίσθητο, κι εξαγριώθηκα με όλα αυτά που άκουσα. Μετά τις αρχικές εξομολογήσεις, ακολούθησαν πολύωρες συζητήσεις, κατά τις οποίες προσπαθούσα να του δώσω δύναμη λέγοντάς του ότι το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο πλευρό του, και προσπαθώντας να τον πείσω ότι ήξερε κι ο ίδιος μέσα του πως μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, γιατί και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να με εμπιστευτεί, μετά από όσα είχε περάσει στη ζωή του, είναι απόδειξη ότι είναι πολύ πιο δυνατός απ'όσο νόμιζε. Όπως παραδέχτηκαν και οι κοινοί μας φίλοι, ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ανοίχτηκε σε τέτοιο βαθμό σε άτομο το οποίο μόλις είχε γνωρίσει, και αυτό με έκανε αισιόδοξη για το μέλλον του/μας. Όντως, σταδιακά άρχισε να δένεται όλο και περισσότερο μαζί μου, να μου λέει ότι είμαι ο φύλακας άγγελός του, που με την υποστήριξη και τις συμβουλές του νιώθει πλέον έτοιμος να προχωρήσει και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Όλα αυτα σε υπερβολικό βαθμό, κάτι που συνειδητοποιώ τώρα που ανακαλώ τα γεγονότα, γιατί τότε η αλήθεια είναι πως απλώς κολακευόμουν με τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν και δεν "διάβαζα" πίσω από τις γραμμές. Αυτό ήταν λάθος μου και το παραδέχομαι, αλλά αν θέλω να είμαι αντικειμενική και δίκαιη και με τους δυο μας, δεν ξέρω αν μπορώ να μου επιρρίψω ευθύνες 100%. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος όμως; Παρ'όλο που ήξερα ότι είχε αισθήματα για μένα και μου το είχε αποδείξει πολλάκις με τη συμπεριφορά του και το γεγονός ότι κι ο ίδιος με στήριζε και ήταν πάντα δίπλα μου όταν τον χρειαζόμουν, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτό που ένιωθε ήταν περισσότερο εμμονή, παρά έρωτας. Ήξερα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον να βρει έναν άνθρωπο τον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί πλήρως, και με το που εμφανίστηκα στη ζωή του εκείνος απλώς γαντζώθηκε πάνω μου. Στην αρχή εθελοτυφλούσα και αγνοούσα πολλές συμπεριφορές του που θεωρούνταν, ας πούμε, red flags. (Κι εννοείται ότι η απόσταση έκανε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα, αν και προσπαθούσαμε να είμαστε μαζί όσο περισσότερο γίνεται.)
Όσο πιο πολύ δενόμασταν, τόσο περισσότερο έβγαινε στην επιφάνεια ένας διαφορετικός, εν μέρει, εαυτός του. Χωρίς να πάψει ποτέ να είναι το καλό κι ευαίσθητο παιδί που γνώρισα, άρχισε να έχει διάφορα ξεσπάσματα θυμού, πολλές φορές δίχως αιτία, ή απλά και μόνο επειδή, για παράδειγμα, παρεξήγησε τα λεγόμενά μου. Όταν προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, τις περισσότερες φορές υιοθετούσε μια αμυντική στάση απέναντί μου, κατέβαζε ρολά ή/και γινόταν κατά κάποιον τρόπο επιθετικός (εννοείται όχι σε ακραίο βαθμό, ποτέ δεν άσκησε βία πάνω μου πχ), σαν να μην ήμουν εγώ ο συνομιλητής του, αλλά κάποιος που θέλει το κακό του. Αυτή του η αντίδραση αφενός με τρόμαζε, κι αφετέρου με έκανε να στρέψω την προσοχή μου ακόμη περισσότερο πάνω του, προκειμένου να τον βοηθήσω και να τον "προστατέψω". Εννοείται ότι κάθε φορά, μετά από κανένα δεκάλεπτο το πολύ, ηρεμούσε και μου ζητούσε συγγνώμη για τον τρόπο του, συχνά κλαίγοντας. Να σημειώσω εδώ ότι από ένα σημείο και μετά ήμουν πολύ προσεκτική όταν του μιλούσα, για να μην πω κάτι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραπάνω κατάσταση. Αυτό άρχισε σιγά σιγά να με φθείρει, αν και του έχω τόση αδυναμία, ώστε ποτέ δεν θα μπορούσα να του χρεώσω τίποτα. Πάντα τον δικαιολογούσα για τα συχνά ξεσπάσματά του, βάσει των όσων έχει περάσει. Όμως κουράστηκα. Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα να νιώθω έτσι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με κούρασαν οι συνεχείς καβγάδες, νιώθω εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά και αν και πραγματικά τον λατρεύω, δεν ξέρω αν έχω δυνάμεις πλέον. Θέλοντας να είμαι πάντα ειλικρινής μαζί του, αποφάσισα να του μιλήσω και του είπα πως αισθάνομαι. Εκείνος, όπως περίμενα, βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε απόγνωση, κι ενώ αρχικά προσπαθησε με όλες του τις δυνάμεις να με μεταπείσει, στη συνέχεια πέρασε πάλι στην άμυνα και άρχισε να εκστομίζει λόγια τύπου: "είδες που τελικά ούτε κι εσύ με αντέχεις, παράτησέ με, λοιπόν, όπως όλοι οι υπόλοιποι". Εμένα αυτό με διέλυσε, παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έδειξε δείγματα χειριστικής συμπεριφοράς. Εννοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω μόνο του, αυτό που ήθελα, τουλάχιστον γι'αρχή, ήταν να πάρω λίγο τον χρόνο μου για να σκεφτώ σοβαρά πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Μετά από την κουβέντα μας εκείνη, όμως, λύγισα, οπότε αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ τόσο χάλια και ειλικρινά δεν αντέχω να του το κάνω αυτό.
Ήθελα να γράψω κι άλλες λεπτομέρειες που ίσως θα μπορούσαν να σας φανούν χρήσιμες, όμως αυτή τη στιγμή είμαι υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά για να σκεφτώ. Ίσως αύριο να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος μπορούσε να μου πει έστω τη γνώμη του για το τι θα μπορούσα να κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

**Επίσης να σημειώσω ότι εγώ είμαι 20 κι εκείνος 21.

Καλημερα. Καταρχήν να σου πω οτι διαβάζοντας την ιστορία σου μου δημιουργειται αμέσως η αίσθηση ότι εδώ δεν μιλάμε για μια σχέση ισότιμη. Περισσότερο μου θυμίζει μια σχέση μαμάς με το παιδί της. Λες οτι από την αρχή σου δημιουργήθηκαν αισθήματα συμπόνιας και ήθελες να τον βοηθήσεις. Αυτό δεν είναι κακό αλλά είναι ας πούμε ένα πρώτο "στραβό" βηματάκι σε μια ερωτική σχέση, σα να διαλέξατε από την αρχή ρόλους που από οτι καταλαβαίνω κρατάνε μέχρι σήμερα. Μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσεις αλλά δεν είσαι μαμά του, δεν μπορείς να τον νταντεύεις συνεχώς κι ούτε φυσικά να μετράς τα λόγια σου για να μην παρεξηγηθεί από κάτι που θα του ξύσει πληγές. Είναι σαν εσύ να βρίσκεσαι σε μαι συνεχή άμυνα να τα κάνεις όλα σωστά κι εκείνος έτοιμος για επίθεση. Πολλές φορές μπορείς να αγαπάμε κάποιον αλλά τελικά οι πληγές του να είναι τόσες πολλές που να μην έχουμε πού να τον αγγίξουμε και να μην ματώσει. Απαραίτητο βήμα είναι εκείνος να γιατρέψει τιςπληγές του πρώτα ώστε να μπορεί να υπάρξει μια ισότιμη σχέση. Όσο δεν το κάνει, ο, τι κι αν κάνεις θα τον πληγώνει και οι επιθέσεις του θα γίνονται συχνότερες και εντονότερες.

Τι λέει ο ίδιος για αυτές τις επιθέσεις και τις παρεξηγήσεις; Όταν μετά ηρεμείτε και το συζητάτε τι στάση κρατάει; αντιλαμβάνεται το πρόβλημα ή φέρεται σαν απλώς να σε συγχωρεί και προχωράτε έτσι;

Στη θέση σου θα σκεφτόμουν πολύ ποιος είναι ο δικός μου ρόλος σε αυτή τη σχέση και γιατί τον διάλεξα. Προσπάθησε να σκεφτείς τι σου προσφέρει αυτή η σχέση. Νιώθεις ωραία που βοηθάς κάποιον και τι σημαίνει αυτό για σένα;
Νιώθεις χαρά; Ειμαστε σε μια σχέση για να είμαστε καλά, να νιώθουμε χαρά, υπάρχει ακόμα αυτό το στοιχείο για σένα και σε τι ποσοστό; Γιατί μου δίνεις την αίσθηση οτι έχεις χάσει πια την χαρά σου και βρίσκεσαι σε έναν συνεχή αγώνα να μην τον πληγώσεις, να μην παρεξηγηθεί, να του εξηγήσεις....γενικά ο εαυτός σου που είναι;

Είναι φανερό γλυκιά μου ότι ο φίλος σου είναι πολύ χειριστικός και θα πρέπει να προσπαθήσεις να απεγκλωβιστείς από αυτή τη σχέση. Δεν μπορούμε να μένουμε με κάποιον επειδή φοβόμαστε ότι θα πάθει κάτι αν τον χωρίσουμε. Ο καθένας μας έχει την ευθύνη του εαυτού του.

Και κάτι τελευταίο : Είπες οτι στους καβγάδες νιώθεις οτι σου κάνει επίθεση και οτι γίνεται άλλος σα να έχει απέναντι του κάποιον που θέλει το κακό του. Σου βγάζει φόβο εκείνες τις στιγμές; Νιώθεις ότι τον φοβάσαι;

[jock77]

Καλημέρα Evaa..
τον άνθρωπο που αγαπάμε πρέπει να τον θαυμάζουμε και όχι να τον λυπόμαστε. Άν μια σχέση βασίζεται στην λύπηση δεν θα ευδοκιμήσει ποτέ. Άλλο η κατανόηση και άλλο η λύπηση.. Θέλησες να τον βοηθήσεις να ξεπεράσει κάποιες ανασφάλειες αλλά αν ο ίδιος δεν βοηθήσει τον εαυτό του, εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό.
Σίγουρα αγαπιέστε αλλά πρέπει να αναρωτηθείς που βασίζεται αυτή η αγάπη.. Αν και οι δύο προσπαθείτε για αυτή την σχέση ή μόνο ο ένας (εσύ). Όπως είπες είστε μαζί (εστω και με απόσταση) περίπου δύο χρόνια..αυτό είναι ένα διάστημα που ο ίδιος θα έπρεπε να έχει εκμεταλλευτεί να ξεμπλοκάρει και να ανακτίσει δυνάμεις ωστε να προστατεύει ο ένας τον άλλον και να υπάρχει μια ισορροπία μέσα απο αμοιβαίες συμπεριφορές και οχι μόνο συναισθήματα. Να χρησιμοποιήσει την βοήθεια που του δίνεις για να γίνει καλύτερος και όχι για να ανακουφίσει τις ανασφάλειες του. Να τις ξεπεράσει και να ξεκινήσει και εκείνος να καλύπτει και τις δικές σου ανασφάλειες πλέον.
Δεν μπορείς να τον νταντεύεις μια ζωή και να κάνεις τον ψυχολόγο και τον γονέα και τον κολλητό και την σύντροφο και και και και η σχέση σας να καταλήγει να είναι μια προσπάθεια "θεραπείας". Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Ο ρόλος σου είναι να είσαι η γυναίκα του.. που ναι θα τον στηρίξει αλλά μέχρι ένα σημείο. Μετά ο ίδιος πρέπει να αναλάβει ο ίδιος τον δικό του ρόλο.. Έχεις δώσει ήδη αρκετό χρόνο σε αυτό και όπως θα έχεις παρατηρήσει η τακτική σου δεν βγάζει πουθενά.. ίσα ίσα συντηρεί απλά μια κατάσταση αλλά δεν την αλλάζει.
Όταν του είπες οτι κουράστηκες εκείνος αμέσως έριξε το φταίξιμο πάνω σου λέγοντας σου οτι τον παρατάς και εσύ σαν τους άλλους... είναι η αναμενόμενη άμυνα ενός δειλού που δεν θέλει να παραδεχθεί τα λάθη του και να αλλάξει και προσπαθεί να κρατήσει τον άλλον κοντά του με ενοχές.
Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να σταματήσεις να προσπαθείς πλέον να τον ψυχολογείς και να χρησιμοποιείτε το παρελθόν ώς δικαιολογία και αφορμή για όλα.
Μια σχέση πρέπει να είναι ένα νέο ξεκίνημα, μια αλλαγή,μια νέα αρχή, μια νέα ευκαιρία..
Μίλησε του όπως δεν του έχεις μιλήσει ποτέ ξανά.. πές του όλη την αλήθεια.. οτι δεν μπορείς να αναλαμβάνεις όλους αυτούς τους ρόλους, οτι δεν μπορείς να συνεχίσεις να τον λυπάσαι ή να τον ντατνεύεις ή να προσπαθείς να θεραπεύσεις τα τραύματά του, οτι πρέπει και αυτός να αρχίσει να προσπαθεί και για σένα και τις δικές σου ανάγκες, οτι πρέπει να ξεμπλοκάρει απο το παρελθόν και να δώσει μια ευκαιρία στο μέλλον, οτι πρέπει επιτέλους να πάρει το ρόλο του άντρα και όχι του τραυματισμένου παιδιού.. οτι μια σχέση δεν μπορεί να βασιστεί σε ανασφάλειες και διχασμένους ρόλους που καταλήγει να είναι μια δυσλειτουργική σχέση. Έχεις και εσύ ανάγκες και χρειάζεσαι και εσύ την δική του στήριξη και προπάντον οτι πρέπει εκείνος να σε προστατέψει απο το παρελθόν του και απο τον ίδιο του τον εαυτό και όχι εσύ να τον προστατεύεις εσύ.
Δεν αρκεί να σε χρησιμοποιεί για να νιώθει ο εκείνος καλύτερα και να βασίζεται μόνο εκείνος πάνω σου για να ξεπεράσει όποια προβλήματά του και να μεταφέρει τα δικα του προβλήματα διαρκός πάνω σου..
Τόσο καιρό αποφεύγει τις δικές του ευθύνες σε αυτή την σχέση γιατί του το επιτρέπεις στην ουσία εσύ..γιατί εσύ έχεις αναλάβει την ευθύνη για όλα..
Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις οι δοτικοί ανθρώποι που δίνουν τόσα πολλά και δεν πέρνουν πίσω αυτό που περιμένουν για να μπορούν να το αναπληρώσουν, στο τέλος αδειάζουν οι ίδιοι και φτάνουν να χάσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τα όρια λοιπόν προσωπικά προτίνω να τα βάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό και όχι να προσπαθήσεις να τα βάλεις στον άλλον. Να του δίξεις οτι αυτά είναι τα δικά σου όρια και μέχρι εκεί μπορείς..
Η σχέση για να μπορέσει να συνεχίσει πρέπει να ξεφύγει απο την κατάσταση της συντήρισης και να μπεί στην κατάσταση της αλλαγής..
Διαφορετικά δεν έχει νόημα και σίγουρα δεν έχει μέλλον.
Μην ξεχνάς τον εαυτό σου και μην αφήνεις να σε φθήρει κανείς και τίποτα.. Αν δεν μπορείς να θαυμάζεις τον σύντροφό σου, να βασίζεσαι σε αυτόν, να νιώθεις ασφάλεια και ανακούφιση, να νιώθεις προτεραιότητα, να καλύπτει ανάγκες σου, να νιώθεις ευτιχισμένη δίπλα του..τότε ποιός ο λόγος να μένεις δίπλα σε έναν άνθρωπο? επειδή είναι απλά καλό παιδί και μωρε ο ο καημένος έχει περάσει δύσκολα?? Πρέπει να ξεκολήσεις απο αυτή την νοοτροπία και μόνο έτσι θα τον βοηθήσεις και εσύ ουσιαστικά. Όσο του φέρεσαι σαν το τραυματισμένο παιδί θα σε χρησιμοποιεί και αυτός σαν επίθεμα στα τραυματα του.. Πές του τα όλα αυτά...

[yves]

Κατ'αρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό και την εκτίμησή μου προς όλα τα μέλη αυτής της e-κοινότητας. Διαβάζω εδώ και καιρό διάφορα θέματα, προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να γράψω, κι εγώ με τη σειρά μου, το παρακάτω κείμενο, ζητώντας τη συμβουλή σας, γιατί έχω φτάσει πλέον στα όριά μου και μου είναι αδύνατον να πάρω μια απόφαση.
Είμαι εδώ και δύο περίπου χρόνια σε σχέση με ένα πολύ καλό παιδί, μια σχέση με πολλή αγάπη αλλά και αρκετά σκαμπανεβάσματα. Γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι μέσω κοινών γνωστών, κι από τις πρώτες μέρες υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσο στα ενδιαφέροντα και τον τρόπο ζωής μας, όσο και στον χαρακτήρα μας, και έτσι γίναμε αχώριστοι. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, παρά το γεγονός ότι σπουδάζει σε άλλη πόλη, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας πτόησε η απόσταση. Τα συναισθήματά μας ήταν πολύ δυνατά, κάτι που πιστεύαμε ότι θα μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Κι ενώ μέχρι εδώ όλα φαίνονται ρόδινα, έφτασε η στιγμή που αναγκάστηκα κι εγώ να πέσω από το συννεφάκι μου, και να δω την κατάσταση με άλλο μάτι. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Ένα από τα πράγματα που μας έφεραν κοντά ήταν το γεγονός ότι εκείνος αντιμετώπιζε προβλήματα με τα οποία ήμουν εξ'αρχής διατεθειμένη να τον βοηθήσω, συχνά βάζοντας στην άκρη τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου. (Αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα, καθώς είμαι άνθρωπος δοτικός και μου αρέσει να βοηθώ τους άλλους ανιδιοτελώς, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα. Επιπλέον, είχα αρχίσει ήδη να τον ερωτεύομαι, κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν.) Τα προβλήματά του αυτά είχαν τις ρίζες τους σε προηγούμενες του σχέσεις (ερωτικές και μη) και γενικά την συναναστροφή του με ανθρώπους οι οποίοι τον πλήγωσαν και του φέρθηκαν σαν σκουπίδι. Με λίγα λόγια, είχε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στους ανθρωπους και είχε, συνεπώς, φορτωθεί χιλιάδες ανασφάλειες, με τις οποίες παλεύουμε ακόμα μέχρι σήμερα. Μου φάνηκε ανήκουστο το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που είχαν το θράσος να πληγώσουν ένα άτομο τόσο καλοπροαίρετο, ευγενικό κι ευαίσθητο, κι εξαγριώθηκα με όλα αυτά που άκουσα. Μετά τις αρχικές εξομολογήσεις, ακολούθησαν πολύωρες συζητήσεις, κατά τις οποίες προσπαθούσα να του δώσω δύναμη λέγοντάς του ότι το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο πλευρό του, και προσπαθώντας να τον πείσω ότι ήξερε κι ο ίδιος μέσα του πως μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, γιατί και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να με εμπιστευτεί, μετά από όσα είχε περάσει στη ζωή του, είναι απόδειξη ότι είναι πολύ πιο δυνατός απ'όσο νόμιζε. Όπως παραδέχτηκαν και οι κοινοί μας φίλοι, ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ανοίχτηκε σε τέτοιο βαθμό σε άτομο το οποίο μόλις είχε γνωρίσει, και αυτό με έκανε αισιόδοξη για το μέλλον του/μας. Όντως, σταδιακά άρχισε να δένεται όλο και περισσότερο μαζί μου, να μου λέει ότι είμαι ο φύλακας άγγελός του, που με την υποστήριξη και τις συμβουλές του νιώθει πλέον έτοιμος να προχωρήσει και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Όλα αυτα σε υπερβολικό βαθμό, κάτι που συνειδητοποιώ τώρα που ανακαλώ τα γεγονότα, γιατί τότε η αλήθεια είναι πως απλώς κολακευόμουν με τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν και δεν "διάβαζα" πίσω από τις γραμμές. Αυτό ήταν λάθος μου και το παραδέχομαι, αλλά αν θέλω να είμαι αντικειμενική και δίκαιη και με τους δυο μας, δεν ξέρω αν μπορώ να μου επιρρίψω ευθύνες 100%. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος όμως; Παρ'όλο που ήξερα ότι είχε αισθήματα για μένα και μου το είχε αποδείξει πολλάκις με τη συμπεριφορά του και το γεγονός ότι κι ο ίδιος με στήριζε και ήταν πάντα δίπλα μου όταν τον χρειαζόμουν, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτό που ένιωθε ήταν περισσότερο εμμονή, παρά έρωτας. Ήξερα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον να βρει έναν άνθρωπο τον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί πλήρως, και με το που εμφανίστηκα στη ζωή του εκείνος απλώς γαντζώθηκε πάνω μου. Στην αρχή εθελοτυφλούσα και αγνοούσα πολλές συμπεριφορές του που θεωρούνταν, ας πούμε, red flags. (Κι εννοείται ότι η απόσταση έκανε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα, αν και προσπαθούσαμε να είμαστε μαζί όσο περισσότερο γίνεται.)
Όσο πιο πολύ δενόμασταν, τόσο περισσότερο έβγαινε στην επιφάνεια ένας διαφορετικός, εν μέρει, εαυτός του. Χωρίς να πάψει ποτέ να είναι το καλό κι ευαίσθητο παιδί που γνώρισα, άρχισε να έχει διάφορα ξεσπάσματα θυμού, πολλές φορές δίχως αιτία, ή απλά και μόνο επειδή, για παράδειγμα, παρεξήγησε τα λεγόμενά μου. Όταν προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, τις περισσότερες φορές υιοθετούσε μια αμυντική στάση απέναντί μου, κατέβαζε ρολά ή/και γινόταν κατά κάποιον τρόπο επιθετικός (εννοείται όχι σε ακραίο βαθμό, ποτέ δεν άσκησε βία πάνω μου πχ), σαν να μην ήμουν εγώ ο συνομιλητής του, αλλά κάποιος που θέλει το κακό του. Αυτή του η αντίδραση αφενός με τρόμαζε, κι αφετέρου με έκανε να στρέψω την προσοχή μου ακόμη περισσότερο πάνω του, προκειμένου να τον βοηθήσω και να τον "προστατέψω". Εννοείται ότι κάθε φορά, μετά από κανένα δεκάλεπτο το πολύ, ηρεμούσε και μου ζητούσε συγγνώμη για τον τρόπο του, συχνά κλαίγοντας. Να σημειώσω εδώ ότι από ένα σημείο και μετά ήμουν πολύ προσεκτική όταν του μιλούσα, για να μην πω κάτι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραπάνω κατάσταση. Αυτό άρχισε σιγά σιγά να με φθείρει, αν και του έχω τόση αδυναμία, ώστε ποτέ δεν θα μπορούσα να του χρεώσω τίποτα. Πάντα τον δικαιολογούσα για τα συχνά ξεσπάσματά του, βάσει των όσων έχει περάσει. Όμως κουράστηκα. Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα να νιώθω έτσι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με κούρασαν οι συνεχείς καβγάδες, νιώθω εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά και αν και πραγματικά τον λατρεύω, δεν ξέρω αν έχω δυνάμεις πλέον. Θέλοντας να είμαι πάντα ειλικρινής μαζί του, αποφάσισα να του μιλήσω και του είπα πως αισθάνομαι. Εκείνος, όπως περίμενα, βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε απόγνωση, κι ενώ αρχικά προσπαθησε με όλες του τις δυνάμεις να με μεταπείσει, στη συνέχεια πέρασε πάλι στην άμυνα και άρχισε να εκστομίζει λόγια τύπου: "είδες που τελικά ούτε κι εσύ με αντέχεις, παράτησέ με, λοιπόν, όπως όλοι οι υπόλοιποι". Εμένα αυτό με διέλυσε, παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έδειξε δείγματα χειριστικής συμπεριφοράς. Εννοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω μόνο του, αυτό που ήθελα, τουλάχιστον γι'αρχή, ήταν να πάρω λίγο τον χρόνο μου για να σκεφτώ σοβαρά πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Μετά από την κουβέντα μας εκείνη, όμως, λύγισα, οπότε αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ τόσο χάλια και ειλικρινά δεν αντέχω να του το κάνω αυτό.
Ήθελα να γράψω κι άλλες λεπτομέρειες που ίσως θα μπορούσαν να σας φανούν χρήσιμες, όμως αυτή τη στιγμή είμαι υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά για να σκεφτώ. Ίσως αύριο να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος μπορούσε να μου πει έστω τη γνώμη του για το τι θα μπορούσα να κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

**Επίσης να σημειώσω ότι εγώ είμαι 20 κι εκείνος 21.

Συμφωνώ απόλυτα με τους δυο προηγούμενους συνομιλητές. Λίγο πολύ φαντάζομαι ότι κάναμε τις ίδιες σκέψεις διαβάζοντας τα λόγια σου. Φοβάμαι πως η σχέση σου έχει πάρει μορφή ασθενούς-νοσοκόμας. Αν το δούμε ψυχρά, ήδη άρχισες να φθείρεσαι, όση στήριξη παρείχες ως τώρα δεν χρησιμοποιήθηκε από πλευράς του και προφανώς δεν εκτιμήθηκε αφού αντιδρά ως μικρό παιδί όταν εκφράζεις τον προβληματισμό σου. Άρα πρέπει να αποχωρήσεις. Αν το δούμε λιγότερο ψυχρά, από τη στιγμή που ήδη άρχισε να σε φθείρει όλο αυτό σύντομα η στήριξη και η φροντίδα σου θα είναι κι αυτές ανάλογες. Δε θα είσαι σε θέση να τον βοηθήσεις όσο πριν, όσο θες, όσο πιστεύεις. Αργά ή γρήγορα αυτό πάλι εναντίον σου θα επιστρέψει μιας κ θεωρώ πως θα κατηγορηθείς για παραμέληση, "δε με αγαπάς" κλπ. Πάλι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πρέπει να αποχωρήσεις. Όπως πολύ σωστά προαναφέρθηκε, να παραμένεις στη σχέση από λύπηση δεν οδηγεί πουθενά. Είναι πολύ κακός οδηγός η λύπηση για να πορεύεσαι και λυπάμαι αλλά η ηττοπάθεια του συντρόφου σου, η αυτολύπηση και η απαίτηση του "κάποιος να με φροντίζει, όλοι οι άλλοι εχθροί μου" δεν είναι στοιχεία που δίνουν την ασφάλεια και την πίστη ότι η σχέση θα λειτουργήσει, θα δέσει, θα καρπίσει. Το "φύγε κι εσύ όπως έκαναν όλοι" δε δείχνει άνθρωπο που θέλει να προχωρήσει και να βγει από αυτά που τον πληγώνουν. Δείχνει άνθρωπο που βολεύτηκε μια χαρά με κάποιον που του δίνει σημασία, τον φροντίζει, που αδυνατεί να τον στενοχωρήσει κι απαιτεί αυτό να συνεχιστεί ες αεί γιατί κακά τα ψέματα, είναι πολύ ωραίο να τρέχει κάποιος από πίσω μας και να μας αλλάζει την πάνα. Γίνομαι κυνική, ενδεχομένως σκληρή αλλά υπήρξα άνθρωπος που στις σχέσεις μου πληγώθηκα πραγματικά πολύ και για πολλά χρόνια. Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου κι εγώ, έχω εγκαταληφθεί ψυχρά και άκομψα,οι αναμνήσεις μου πονάνε απλά πολύ αλλά όταν βρήκα τον άνθρωπό μου ήμουν σε θέση να τον εκτιμήσω, να τον σεβαστώ, να τον αγαπήσω, να μην προβάλλω πάνω του τις ανασφάλειες χρόνων, να κάνω μια σχέση εν ολίγοις νορμάλ και να συνεχίσω. Ο κόσμος ιδανικός δεν είναι ούτως ή άλλως, πάντα θα μας ενοχλούν και θα μας πληγώνουν άνθρωποι καταστάσεις κλπ. Αν δε σε σέβεται δε θα νιώσεις ευτυχισμένη. Η αγάπη πρέπει να είναι οδηγός σε μια σχέση. Όμως πολύ σημαντική και υποτιμημένη λεπτομέρεια, η αγάπη προϋποθέτει σεβασμό και τούμπαλιν. Σε κάθε είδους σχέση. Όντως έχεις γίνει η μαμά του. Γνώμη μου λοιπόν, ή άλλαξε αυτό το καθεστώς άμεσα αν σε ενδιαφέρει ένα κοινό μέλλον ή αποχώρησε γνωρίζοντας πως προσπάθησες αλλά εκείνος όχι.

Εστάλη από SM-G355HN στο E-Psychology.gr Mobile App

[Miliva21]

Καλησπερα και απο μενα
Πανω κατω συμφωνω με οσα εγραψαν τα υπολοιπα μελη παραπανω.....ο συντροφος σου δειχνει χειριστικες συμπεριφορες .....

Παρολο που συμφωνω οτι μπορει να ειναι ευαισθητος και καλο παιδι ωστοσο μου δειχνει και λιγο ανωριμοτητα... κ πολλες ανασφαλειες κ συμπλεγματα και αδυναμια να παρει την ευθυνη του εαυτου του .....αυτο οντως τον κανει να εχει πιο μεγαλη προσκολληση σε σενα τελικα

Ομως ασχετα με το τί ειναι αυτος...πρεπει να σκεφτεις εσυ για ποιο λογο ελκυεις αυτον τον τυπο ανθρωπου....γιατι καπου εκανες το λαθος σου κ εσυ οπως φαινεται...
Περα απο το οτι εισαι δοτικος ανθρωπος οπως λες και εχεις τη καλη διαθεση να βοηθας τους γυρω σου και να τους υποστηριζεις....εμενα προσωπικα αυτη η συμπεριφορα με παραπεμπει και καπου αλλου....

Μερικες φορες ακομα και αν δεν το καταλαβαινουμε ....οι ρολοι που αναλαμβανουμε σε μια σχεση και η συμπεριφορα που υιοθετουμε σχετιζονται με τις αναγκες τις επιθυμιες και τους φοβους μας.....

Τι θελω να πω....επελεξες τον ρολο του υποστηρικτη αυτο αν το καλοσκεφτεις μπορει να δηλωνει για σενα οτι εισαι και εσυ ατομο με ανασφαλειες και χαμηλη αυτοπεποιηθηση...

Εισαι σιγουρη οτι διαλεξες αυτον τον ρολο εντελως ανιδιοτελως...? Η μηπως καταβαθος υπαρχουν ανασφαλειες που καλυπτονται??

Μηπως εχεις φοβο εγκαταλειψης και χρειαζεσαι καποιον που θα ειναι πιο κατω απο σενα...?καποιος που δυσκολευεται με τους ανθρωπους και δεν ανοιγεται ευκολα...δεν εχει φιλους κτλ...μπορει να μας δημιουργει την αισθηση σιγουριας...." το κακομοιρο το παιδακι τοσο καλο κ ευαισθητο....δεν ανοιγεται ευκολα...δεν θα με παρατησει....με εχει αναγκη γτ εχει δεθει πανω μου επδ δεν εχει κανεναν αλλο"...

Και παραλληλα μπορει η αυτοπεποιθηση σου να αυξανεται οταν εσυ εχεις τη δυναμη να τον βοηθας ....ενω εκεινος μοιαζει ανισχυρος ....αποκτας ρολο και επιβεβαιωνεσαι μεσα απο αυτον....ασε που ετσι εχεις και το πανω χερι της σχεσης..τον ελεγχο...

Για σκεψου...γτ διαλεξες τον συγκεκριμενο και οχι καποιον ανθρωπο κοινωνικο,με ενδιαφεροντα και αυτοπεποιθηση....? Πως θα ενιωθες διπλα σε εναν τετοιο αντρα?....

Για να μη κουρασω αλλο..καταληγω στο οτι ο ρολος που ανελαβες και σε βολευε... επαψε πλεον να σε ικανοποιει διοτι τελικα το να γινεσαι "κηδεμονας" καποιου ειναι πιο ψυχοφθορο οσο περναει ο καιρος και το αλλο ατομο κρεμεται ακομα περισσοτερο απο σενα......μην ευελπιστεις να τον αλλαξεις....
Για να αλλαξει πρεπει να εχει ο ιδιος τη θεληση...να καταλαβει απο τα λαθη του και να αποφασισει να γινει πιο ανεξαρτητος

[GeorgeGr1]

Επισης να ξερεις οτι οπως αισθάνεσαι τωρα, αυτο θα ειναι ο κανονας μαζι του και τα αρνητικα συναισθηματα που νοιωθεις θα πολλαπλασιαζονται με τον καιρο μεχρι η να το κατανοησεις και να φυγεις η να καταρρευσεις.

[λουλούδι]

Για μενα χωρισε του αξιζει καποια καλυτερη..οσο για τις πιο πανω απαντησεις τι να πω, λυπαμαι

[savatage]

Καλησπερα Evaa. Χαθηκες τελικα μετα το πρωτο σου ποστ.
Δε γραφω τιποτα γιατι με εχουν καλυψει τα κοριτσια, η ελισαβετ, η jock, η yves και η μιλιβα.
Θα θελαμε ομως να διαβασουμε και τα σχολια σου πανω στις συμβουλες τους.

[kerasi]

Δεν κατάλαβα ποια είναι τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του. Εγω θα σου πρότεινα να το πας λιγο πιο χαλαρά χωρις να του το πεις οτι το κάνεις επι τουτου. Εφόσον σας χωρίζει και η απόσταση είναι πιο εύκολο. Αν θα σου φωνάξει θα πρεπει να αντιδράσεις εφόσον θίγεσαι, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται αυτος ο κύκλος να σε θίγει και μετα να ζητά συγνώμη για πράγματα μη σημαντικά.

[Evaa]

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις απαντήσεις. Δυστυχώς αυτές τις μέρες δεν έχω χρόνο να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά, ή να επεκταθώ περισσότερο, ίσως επανέλθω όταν ξεμπερδέψω με κάποιες υποχρεώσεις. Στο μεταξύ θα λάβω σοβαρά υπόψη μου όλα όσα είπατε και θα προσπαθήσω να πάρω τη σωστή απόφαση και για τους δυο μας. Να είστε όλοι καλά και συνεχίστε την καλή δουλειά.

[Evaa]

Καλησπέρα και πάλι. Λόγω εξεταστικής δεν είχα χρόνο να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα και να σας πω περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, ήρθε η ώρα να το κάνω. Τις μέρες που πέρασαν μετά το πρώτο μου μήνυμα, προσπάθησα να ηρεμήσω και να δω τα πράγματα με βάση τη λογική και πιο καθαρά, με σκοπό να πάρω την πιο σωστή απόφαση και για τους δυο μας. Η αλήθεια είναι ότι τις πρώτες 2-3 μέρες τα πηγαίναμε καλά, κάτι που με έκανε αισιόδοξη και πιο πρόθυμη από ποτέ να μείνω στο πλάι του. Όλα όμως τα ωραία τελείωσαν όταν λόγω ενός όχι και τόσο σοβαρού προβλήματος με τη δουλειά του (δουλεύει και σπουδάζει ταυτόχρονα), άρχισε και πάλι να τα βλέπει όλα μαύρα, με αποτέλεσμα εκεί που τα ξεσπάσματα είχαν για λίγο τελειώσει, να αρχισουν και πάλι, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό, γεγονός που με διέλυσε ψυχολογικά γι'άλλη μία φορά. Παρ'όλ'αυτά ήμουν αποφασισμένη ότι δεν θα το αφήσω όλο αυτό να μπει και πάλι ανάμεσά μας, ήμουν διατεθειμένη να ξεπεράσω τα δικά μου όρια για να τον βοηθήσω να σταθεί ξανά στα πόδια του. Τότε ήταν που ξεκίνησα να καταρρέω, να παθαίνω κρίσεις πανικού (κάτι που δεν μου έχει συμβεί εδώ και χρόνια) κι εκείνος όχι απλώς να μην ενδιαφέρεται, αλλά να με κατηγορεί ότι κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν του δίνω σημασία (κάτι που όντως συνέβη για ένα διάστημα 3 ημερών, αλλά το θεώρησα αναγκαίο για να καταφέρω να λειτουργήσω ξανά). Τότε κατάλαβα ότι το ποτήρι για μένα είχε ξεχειλίσει και δεν υπήρχε γυρισμός. Μετά από καθημερινούς και συνεχείς καβγάδες, την Παρασκευή που πέρασε του ανακοίνωσα ότι έχω κουραστεί και θέλω να μείνω μόνη μου τουλάχιστον για ένα διάστημα, παρ'όλο που τον αγαπάω περισσότερο απ'όσο πίστευα πως θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον, ότι έχω πια ανάγκη να κοιτάξω και τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ ούτε να λειτουργήσω, ούτε να του σταθώ όσο θα ήθελα. Προσπάθησα συνειδητά να μην σταθώ στους λόγους που με οδήγησαν να το κάνω αυτό, δεν ήθελα να του πω τίποτα που θα μπορούσε να τον πληγώσει ή να τον θίξει (καθώς ήξερα ότι και μόνο το γεγονός ότι πήρα αυτήν την απόφαση ήταν αρκετό). Ειλικρινά προτιμούσα να θυμώσει μαζί μου που έφυγα, παρά να κατηγορεί τον εαυτό του επειδή ο ίδιος, έστω κι άθελά του με ώθησε στο να το αποφασίσω. Εξάλλου στ'αλήθεια δεν τον κατηγορώ, ξέρω ότι δεν του είναι δυνατόν να ελέγξει τις αντιδράσεις του 100%. Μόνο με τον εαυτό μου είμαι θυμωμένη κι εγώ. Η αντίδρασή του ήταν χειρότερη από αυτήν που περίμενα. Είδα μια πλευρά του εαυτού του που δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Στην αρχή μου είπε και πάλι ότι καιρός ήταν να τον παρατήσω κι εγώ, ότι έχει συνηθίσει να τον αφήνουν όλοι και να φεύγουν, αλλά ήταν πάντα μόνος του και μόνος θα παραμείνει. Στη συνέχεια άρχισε να μου μιλάει πολύ σκληρά, να λέει πολύ βαριά λόγια, ότι εγώ είμαι χειρότερη από τις άλλες κοπέλες που τον πλήγωσαν, ότι μετάνιωσε που μοιράστηκε κάποια σοβαρά πράγματα μαζί μου και ότι είμαι ψεύτρα, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω μαζί του και δεν θέλει ούτε να με ξαναδεί, ούτε να υπάρχω πλέον στη ζωή του. Με ξεφτίλισε και έφυγε φωνάζοντας να μην τολμήσω να του τηλεφωνήσω. Είμαι ακόμα υπό την επήρεια του σοκ, δεν ξέρω αν εννοούσε κάτι απ'όσα είπε. Από τότε δεν έχουμε ξαναεπικοινωνήσει, δεν μπήκα στον κόπο να του πω κάτι μετά απ'όλα αυτά, ούτε ένα μήνυμα δεν του έστειλα. Δεν ήξερα τι να πω ή αν έπρεπε να πω κάτι. Άλλωστε ήμουν και είμαι (εκτός από πληγωμένη) και αρκετά θυμωμένη με τον εαυτό μου, που τελικά δεν αποδείχθηκα όσο δυνατή πίστευα ότι είμαι για να τον στηρίξω. Ήμουν που ήμουν ενοχικό άτομο, τώρα μου έδωσε την χαριστική βολή και δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος που ξέρω. Καταλαβαίνω ότι ήταν λάθος μου που έφυγα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αν δεν συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορώ να τον βοηθήσω εγώ με κάποιον τρόπο. Δεν μπορούσα να βρω λύση. Ήξερα ότι σε κάθε περίπτωση αυτό που θα γινόταν στο τέλος θα ήταν να καταρρεύσουμε και οι δύο, επειδή ότι ούτε τα λόγια μου ούτε οι πράξεις μου θα είχαν αντίκρισμα. Αυτό όμως με κάνει να νιώθω εγωίστρια που έφυγα για να προστατέψω εμένα, αντί να καθίσω στο πλευρό του, παρά την όποια κατάληξη. Δεν με νοιάζει τόσο που έχει θυμώσει, ξέρω ότι μου αξίζει, αλλά θα ήθελα να μπορούσα να βρω μια λύση, έναν τρόπο να τον βοηθήσω να σταθεί στα πόδια του, κι ας μη με θέλει στη ζωή του πια.

[delmem-190819a]

Καλησπέρα και πάλι. Λόγω εξεταστικής δεν είχα χρόνο να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα και να σας πω περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, ήρθε η ώρα να το κάνω. Τις μέρες που πέρασαν μετά το πρώτο μου μήνυμα, προσπάθησα να ηρεμήσω και να δω τα πράγματα με βάση τη λογική και πιο καθαρά, με σκοπό να πάρω την πιο σωστή απόφαση και για τους δυο μας. Η αλήθεια είναι ότι τις πρώτες 2-3 μέρες τα πηγαίναμε καλά, κάτι που με έκανε αισιόδοξη και πιο πρόθυμη από ποτέ να μείνω στο πλάι του. Όλα όμως τα ωραία τελείωσαν όταν λόγω ενός όχι και τόσο σοβαρού προβλήματος με τη δουλειά του (δουλεύει και σπουδάζει ταυτόχρονα), άρχισε και πάλι να τα βλέπει όλα μαύρα, με αποτέλεσμα εκεί που τα ξεσπάσματα είχαν για λίγο τελειώσει, να αρχισουν και πάλι, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό, γεγονός που με διέλυσε ψυχολογικά γι'άλλη μία φορά. Παρ'όλ'αυτά ήμουν αποφασισμένη ότι δεν θα το αφήσω όλο αυτό να μπει και πάλι ανάμεσά μας, ήμουν διατεθειμένη να ξεπεράσω τα δικά μου όρια για να τον βοηθήσω να σταθεί ξανά στα πόδια του. Τότε ήταν που ξεκίνησα να καταρρέω, να παθαίνω κρίσεις πανικού (κάτι που δεν μου έχει συμβεί εδώ και χρόνια) κι εκείνος όχι απλώς να μην ενδιαφέρεται, αλλά να με κατηγορεί ότι κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν του δίνω σημασία (κάτι που όντως συνέβη για ένα διάστημα 3 ημερών, αλλά το θεώρησα αναγκαίο για να καταφέρω να λειτουργήσω ξανά). Τότε κατάλαβα ότι το ποτήρι για μένα είχε ξεχειλίσει και δεν υπήρχε γυρισμός. Μετά από καθημερινούς και συνεχείς καβγάδες, την Παρασκευή που πέρασε του ανακοίνωσα ότι έχω κουραστεί και θέλω να μείνω μόνη μου τουλάχιστον για ένα διάστημα, παρ'όλο που τον αγαπάω περισσότερο απ'όσο πίστευα πως θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον, ότι έχω πια ανάγκη να κοιτάξω και τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ ούτε να λειτουργήσω, ούτε να του σταθώ όσο θα ήθελα. Προσπάθησα συνειδητά να μην σταθώ στους λόγους που με οδήγησαν να το κάνω αυτό, δεν ήθελα να του πω τίποτα που θα μπορούσε να τον πληγώσει ή να τον θίξει (καθώς ήξερα ότι και μόνο το γεγονός ότι πήρα αυτήν την απόφαση ήταν αρκετό). Ειλικρινά προτιμούσα να θυμώσει μαζί μου που έφυγα, παρά να κατηγορεί τον εαυτό του επειδή ο ίδιος, έστω κι άθελά του με ώθησε στο να το αποφασίσω. Εξάλλου στ'αλήθεια δεν τον κατηγορώ, ξέρω ότι δεν του είναι δυνατόν να ελέγξει τις αντιδράσεις του 100%. Μόνο με τον εαυτό μου είμαι θυμωμένη κι εγώ. Η αντίδρασή του ήταν χειρότερη από αυτήν που περίμενα. Είδα μια πλευρά του εαυτού του που δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Στην αρχή μου είπε και πάλι ότι καιρός ήταν να τον παρατήσω κι εγώ, ότι έχει συνηθίσει να τον αφήνουν όλοι και να φεύγουν, αλλά ήταν πάντα μόνος του και μόνος θα παραμείνει. Στη συνέχεια άρχισε να μου μιλάει πολύ σκληρά, να λέει πολύ βαριά λόγια, ότι εγώ είμαι χειρότερη από τις άλλες κοπέλες που τον πλήγωσαν, ότι μετάνιωσε που μοιράστηκε κάποια σοβαρά πράγματα μαζί μου και ότι είμαι ψεύτρα, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω μαζί του και δεν θέλει ούτε να με ξαναδεί, ούτε να υπάρχω πλέον στη ζωή του. Με ξεφτίλισε και έφυγε φωνάζοντας να μην τολμήσω να του τηλεφωνήσω. Είμαι ακόμα υπό την επήρεια του σοκ, δεν ξέρω αν εννοούσε κάτι απ'όσα είπε. Από τότε δεν έχουμε ξαναεπικοινωνήσει, δεν μπήκα στον κόπο να του πω κάτι μετά απ'όλα αυτά, ούτε ένα μήνυμα δεν του έστειλα. Δεν ήξερα τι να πω ή αν έπρεπε να πω κάτι. Άλλωστε ήμουν και είμαι (εκτός από πληγωμένη) και αρκετά θυμωμένη με τον εαυτό μου, που τελικά δεν αποδείχθηκα όσο δυνατή πίστευα ότι είμαι για να τον στηρίξω. Ήμουν που ήμουν ενοχικό άτομο, τώρα μου έδωσε την χαριστική βολή και δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος που ξέρω. Καταλαβαίνω ότι ήταν λάθος μου που έφυγα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αν δεν συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορώ να τον βοηθήσω εγώ με κάποιον τρόπο. Δεν μπορούσα να βρω λύση. Ήξερα ότι σε κάθε περίπτωση αυτό που θα γινόταν στο τέλος θα ήταν να καταρρεύσουμε και οι δύο, επειδή ότι ούτε τα λόγια μου ούτε οι πράξεις μου θα είχαν αντίκρισμα. Αυτό όμως με κάνει να νιώθω εγωίστρια που έφυγα για να προστατέψω εμένα, αντί να καθίσω στο πλευρό του, παρά την όποια κατάληξη. Δεν με νοιάζει τόσο που έχει θυμώσει, ξέρω ότι μου αξίζει, αλλά θα ήθελα να μπορούσα να βρω μια λύση, έναν τρόπο να τον βοηθήσω να σταθεί στα πόδια του, κι ας μη με θέλει στη ζωή του πια.

Είτε μπορείς να το πιστέψεις, είτε όχι, σε θέματα ψυχολογικά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό μας.

Βέβαια, εσύ όπως φαίνεται, δεν μπορείς να βοηθήσεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Ούτε ο πρώην σύντροφός σου, αλλά προπάντων ούτε κι εσύ ενδιαφέρθηκες πραγματικά για τον εαυτό σου. Τον αφήσατε παραμελημένο τον εαυτό σου. Ακόμη και όταν έπαθες κρίση πανικού, έκανες διάλειμμα για το σύντροφο και όχι για τον εαυτό σου.

Ο εαυτός σου είναι μόνος και κακοποιείται πολύ άσχημα από εσένα και από όσους δίνεις το δικαίωμα να συμπεριφέρονται άσχημα στον εαυτό σου.

Από εμάς τι περιμένεις; Να σε βοηθήσουμε να συνεχίσεις αυτό το έργο κακοποίησης του εαυτού σου;

[delmem-190819a]

Όσον αφορά τη σχέση μητέρας και γιου που είχες με τον πρώην σου, δεν υπήρχε κανένα όριο. Εφόσον η μητέρα δεν έχει αυτοσεβασμό, δεν έχει όρια, λογικό είναι και το παιδί να καταλήγει χωρίς όρια, χωρίς να σέβεται τη μητέρα και με διαρκείς απαιτήσεις. Φυσικά, με βάση τα λεγόμενά σου, είναι φανερή και η έλλειψη ενσυναίσθησης από το παιδί προς τους άλλους. Επίσης, για να σε γεμίσω με λίγες ακόμη ενοχές, εσύ είσαι αυτή που τον κακόμαθες και χειροτέρεψες την κατάστασή του επειδή φοβήθηκες να μη πληγωθεί(ς).

Κι επειδή νομίζεις πως προστατεύεις τον αναίσθητο και πληγωμένο πρώην σου με τη συμπεριφορά σου, ενώ στην ουσία θέλεις να προστατευτείς από πιθανές τύψεις που εσύ θα έχεις, να ξέρεις πως με τη συμπεριφορά σου υποσκάπτεις τις όποιες ελπίδες είχε αυτός ο άνθρωπος να σταθεί στα πόδια του.

[Evaa]

Ευχαριστώ για την απάντησή. Συμφωνώ με όσα είπες σχετικά με τη σχέση μητέρας-γιου, και παραδέχομαι το λάθος μου. Μακάρι να μπορούσα να αντιληφθώ κάποια πράγματα πριν να είναι αργά για να διορθώσω οτιδήποτε, αλλά είχα παρασυρθεί από τα συναισθήματά μου για εκείνον και δεν σκεφτόμουν λογικά.

Κι επειδή νομίζεις πως προστατεύεις τον αναίσθητο και πληγωμένο πρώην σου με τη συμπεριφορά σου, ενώ στην ουσία θέλεις να προστατευτείς από πιθανές τύψεις που εσύ θα έχεις (...)

Δεν νομίζω ότι προσπάθησα να κάνω κάτι τέτοιο υποσυνείδητα, αφενός γιατί και μόνο η σκέψη του να φύγω μου προκαλούσε απίστευτες ενοχές (επομένως δεν θα γλίτωνα) κι αφετέρου γιατί αυτό που ήθελα μέχρι πρότινος ήταν να τιμωρήσω κι άλλο τον εαυτό μου, καθώς με θεωρούσα/θεωρώ υπεύθυνη όχι μόνο για την κατάληξη της σχέσης μας, αλλά και για την ψυχολογική κατάσταση και των δυο μας. Ενδεχομένως να έχεις δίκιο όμως, και να είμαι ακόμα τόσο εξαντλημένη και ζαλισμένη ώστε να μην μπορώ να το αντιληφθώ αυτή τη στιγμή.

Έχω φτάσει σε σημείο που έχω κουραστεί να με ρίχνω κάτω και να με χτυπάω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γιατί όσο δεν μαθαίνω νέα του, τόσο περισσότερο θυμώνω με τον εαυτό μου. Δεν ζητάω να με βοηθήσετε να κακοποιήσω κι άλλο τον εαυτό μου, απλώς έχω ανάγκη να ακούσω γνώμες από ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Θέλω να ακούσω την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή.