Αγαπη!!!

[χορεύει ο κόσμος ξέφρενα]

Ο εγωισμός σκοτώνει την αγάπη..

[nikos2]

Η πιο αληθινή, ανιδιοτελής, αγνή αγάπη είναι του γονιού για το παιδί του.

καλημερα, δεν νομιζω να συμβαινει κατι τετοιο. η αγαπη του γονιου ειναι παντα εγωιστικη. ο σκοπος του ειναι παντα να προστατεψει με την αγαπη του το παιδι του δηλαδη τον απογονο του το dna του, για αυτο οι περισσοτεροι γονεις ειναι ικανοι να πεσουν και στην φωτια για να σωσουν το παιδι τους τον απογονο τους δηλαδη ενα κομματι του εαυτου τους. αυτο βεβαια το κανουν και τα ζωα....

[andreas86]

Χαιρομαι που ενα θεμα μου εχει ανταποκριση!! Περα απο αυτο ειναι πρωσοπικα μου βιωματα γιαυτο εγραψα οτι εγραψα το οποιο δεν λεω οτι ειναι οποσδηποτε και το σωστο! και εννοειται οτι δεν ειναι ολοι οι ενηλικοι ετσι οπως τους χαρακτηρισα (εχω και παραδειγματα)

[Macgyver]

Όλα είναι συγκρίσιμα μεγέθη, και η πίτσα και τα συναισθήματα

Otan θες να συγκρινεις πραματα , πρεπει να υπαρχει ενα μετρο συγκρισης , το μετρο , το κιλο , το gauss , η μοναδα , το parsec στο διαστημα , το αμπερ , το watt κ.ο.κ. στην αγαπη ποιο ειναι το μετρο συγκρισης ? δεν υπαρχει μετρο στα ανθρωπινα συναισθηματα , ειναι υποκειμενικη η μετρηση .......αυτη ειναι η διαφορα .....δεν εχει ' αυτος αγαπαει περισσοτερο απ τον αλλον ' , η ' εγω σαγαπω περισσοτερο απο οσο εσυ εμενα ' ...πρεπει να ψυχολογησεις ττον εκαστοτε , ωστε ναχεις μια κατα προσεγγιση μετρηση , που και παλι ειναι αμφισβητισημη , λογω των πολλων μεταβλητων παραγοντων του ανθρωπινου χαρακτηρα και των βιωματων του .....

[elis]

Ούτε οποίος σ φέρεται καλά σ αγαπάει ούτε οποίος δε σ φέρεται καλά δε σ αγαπάει

[Macgyver]

Περα απο αυτο ειναι πρωσοπικα μου βιωματα γιαυτο εγραψα οτι εγραψα το οποιο δεν λεω οτι ειναι οποσδηποτε και το σωστο!

Το να αμφισβητεις τον ιδιο σου τον εαυτο , οντας ενηλιξ , ειναι ενδειξη ωριμοτητας ...........ο ωριμος ( και εξυπνος ) ανθρωπος παντα θα μαθαινει .....

[kutchunie]

δεν το πιστευω.
δεν εχω δει ανθρωπο που ειχε σκατα γονεις να μην ειναι κατεστραμενος, η να το πω, αγιατρευτα χτυπημενος σε αυτη την ζωη.
δεν σημαινει οτι ειναι απαραιτητα κακος ο ιδιος, ειναι ομως κατεστραμενος, με μικρη πιθανοτητα να ορθοποδησει.

Αντιστοιχα υπάρχουν ανθρωποι που ειχαν τα πάντα υλικά και συναισθηματικά στην παιδική ηλικία κι αυτό τους έκανε απιστευτα προσκολλημένους ευνουχισμένους και εξαρτημένους που δεν εκαναν καμία δουλειά με τον εαυτό τους, σε κανένα επίπεδο και αφου τα παντα στο περιβάλλον τους και στον ίδιο τους τον εαυτό προσδιορίστηκαν απο τους γονεις τους,οι ιδιοι ψάχνουν να βρουν ενα νέο γονέα συντροφο/γονέα για να υπάρξουν και αρχιζουν τα "βρες δουλεια σοβαρή" , "κοψε τα μαλλια σου φυσιολογικά", "ακόμα βρε αχρηστε να πάρεις προαγωγή; ο πατέρας μου στην ηλικία σου είχε πιάσει τον παπά απ'τα @@" και άλλα τέτοια όμορφα....
Δηλαδή να χεις όλα τα φόντα και όλες τις προυποθέσεις και να μην καταφέρεις τίποτα... οικτρο απλά.
Όλα είναι σχετικά. Το καλούπωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ο κομφορμισμός είναι τοσο γελοίο όσο η παραποίηση του υπερανθρώπου του Νίτσε απο τον Γκεμπελς....
Εδω ανρθωποι με την ιδια ψυχική νοσο έχουν τόσο διαφορετικές αντιδρασεις και εξελιξη και συμπτώματα, πως γίνεται να προβλεφθεί η εξέλιξη τους και μάλιστα με τόση ευκολία, πραγματικά απορώ.

[kutchunie]

Η αγάπη είναι υποκειμενική. Πχ εγω κρινω οτι κάποιος με αγαπά όταν μου δείχνει σεβασμό, αναγνωρίζει όσα εχω να προσφέρω, μου στέκετε χωρις πολλά λογια και δεν φοβάτε να μου πει την αλήθεια. Όταν γέννησα τα μωρα μου, ενοιωσα τόση αγαπη που δεν μου είχε συμβεί ποτέ πριν για κανέναν ανθρωπο. Και είναι σιγουρο πως αν και με κοιταζαν ή μαλλον προσπαθούσαν να το κάνουν γιατι τα μωρα δεν βλέπουν οταν γεννιούνται, και ηταν γατζωμένα πάνω μου και με είχαν ανάγκη, ενοιωσα αγαπη για πολλα αλλα πραγματα. Αλλαξε η αγαπη μου για τον συζυγο, θα ειναι πάντα το πιο αγαπημενο μου παιδι οσα μωρα κι αν κάνουμε,αλλά δέθηκα περισσότερο μαζί του. Αγαπησα τη ζωη μου περισσοτερο γιατι αν και πρακτικά δυσκολεύει η ζωη με τον ερχομό παιδιών, γίνεται πιο ενδιαφερουσα. Επίσης αγαπησα εμένα την ιδια γιατι οσο κοινοτυπο κι αν ακουγεται δημιουργησα ενα θαυμα, ετσι το ενοιωσα.

Δε νοιωθω πως υπάρχει ανθρωπος που με αγαπα περισσοτερο απο τον σύζυγό μου, προς το παρρον τουλάχιστον. Τα μωρα μου ειναι αγόρια και σχεδον 1,5 χρονων και λόγω φυλου ειναι κολλημενα πάνω μου ολη την ώρα,αλλά και πάλι. Τα παιδια αγαπουν ενστικτοδώς. Δε νοιωθω πως μου οφειλουν αγαπη επειδη τα εφερα στη ζωή. Επςνδυω στο να ειμαι οσο το δυνατον καλύτερη μπορώ για να μπορω στο μέλλον να καρπωθώ την πλέον συνειδητή αγαπη ή αδυναμία που θα μου έχουν.

Επίσης εχουμε και δύο γατες. Η μία ειναι σαν σκύλος,τοσο καλό γατί ειναι. Τα αγαπω τα γατιά μας. Τα εχουμε περισσοτερα χρόνια απο ότι τα παιδια και ειμαστε δεμενοι μαζι τους. Μας δειχνουν αγάπη. Οταν ο αντρας μου κάνει πως μαλώνει τα μωρα ο γάτος σηκώνει την τριχα του καγκελο και μαλώνει τον αντρα μου,προστατευει τους πιταιρικάδες και καλα. Αλλά και πάλι.

Η συνειδητοποιημένη αγάπη ενός ενηλικα ανθρώπου που επιλέγει να μοιραστει την ψυχη και την ζωή του μαζί σου και να σε κάνει κομμάτι της, ειναι η μεγαλύτερη εκφραση αγαπης. Ετσι πιστεύω. Και μεσα στην αγαπη αυτη θα υπάρξουν συγκρουσεις, στιγμές ομορφες, ασχημες.

Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App

[Κύκνος]

Η αγάπη είναι υποκειμενική. Πχ εγω κρινω οτι κάποιος με αγαπά όταν μου δείχνει σεβασμό, αναγνωρίζει όσα εχω να προσφέρω, μου στέκετε χωρις πολλά λογια και δεν φοβάτε να μου πει την αλήθεια. Όταν γέννησα τα μωρα μου, ενοιωσα τόση αγαπη που δεν μου είχε συμβεί ποτέ πριν για κανέναν ανθρωπο. Και είναι σιγουρο πως αν και με κοιταζαν ή μαλλον προσπαθούσαν να το κάνουν γιατι τα μωρα δεν βλέπουν οταν γεννιούνται, και ηταν γατζωμένα πάνω μου και με είχαν ανάγκη, ενοιωσα αγαπη για πολλα αλλα πραγματα. Αλλαξε η αγαπη μου για τον συζυγο, θα ειναι πάντα το πιο αγαπημενο μου παιδι οσα μωρα κι αν κάνουμε,αλλά δέθηκα περισσότερο μαζί του. Αγαπησα τη ζωη μου περισσοτερο γιατι αν και πρακτικά δυσκολεύει η ζωη με τον ερχομό παιδιών, γίνεται πιο ενδιαφερουσα. Επίσης αγαπησα εμένα την ιδια γιατι οσο κοινοτυπο κι αν ακουγεται δημιουργησα ενα θαυμα, ετσι το ενοιωσα.

Δε νοιωθω πως υπάρχει ανθρωπος που με αγαπα περισσοτερο απο τον σύζυγό μου, προς το παρρον τουλάχιστον. Τα μωρα μου ειναι αγόρια και σχεδον 1,5 χρονων και λόγω φυλου ειναι κολλημενα πάνω μου ολη την ώρα,αλλά και πάλι. Τα παιδια αγαπουν ενστικτοδώς. Δε νοιωθω πως μου οφειλουν αγαπη επειδη τα εφερα στη ζωή. Επςνδυω στο να ειμαι οσο το δυνατον καλύτερη μπορώ για να μπορω στο μέλλον να καρπωθώ την πλέον συνειδητή αγαπη ή αδυναμία που θα μου έχουν.

Επίσης εχουμε και δύο γατες. Η μία ειναι σαν σκύλος,τοσο καλό γατί ειναι. Τα αγαπω τα γατιά μας. Τα εχουμε περισσοτερα χρόνια απο ότι τα παιδια και ειμαστε δεμενοι μαζι τους. Μας δειχνουν αγάπη. Οταν ο αντρας μου κάνει πως μαλώνει τα μωρα ο γάτος σηκώνει την τριχα του καγκελο και μαλώνει τον αντρα μου,προστατευει τους πιταιρικάδες και καλα. Αλλά και πάλι.

Η συνειδητοποιημένη αγάπη ενός ενηλικα ανθρώπου που επιλέγει να μοιραστει την ψυχη και την ζωή του μαζί σου και να σε κάνει κομμάτι της, ειναι η μεγαλύτερη εκφραση αγαπης. Ετσι πιστεύω. Και μεσα στην αγαπη αυτη θα υπάρξουν συγκρουσεις, στιγμές ομορφες, ασχημες.

Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App

Kutchunie, εγώ παιδιά δεν έχω αλλά είχα πολλά γατιά κατά τη διάρκεια της ζωής μου (τώρα μου έχει μείνει μόνο ένας γάτος) κι εγώ επίσης τα αγαπώ πολύ...είναι τα παιδιά που δεν έχω στην κυριολεξία... Τον πρώτο μου γάτο τον είχα δεκαεννιά χρόνια που αν τα αντιστοιχίσεις με ανθρώπινα ήταν υπερήλικας...και γι' αυτό που λες ότι ο γάτος σου αγριεύει στον άντρα σου, κάτι παρόμοιο έκανε κι η Λουλούκα μου όποτε μάλωνα με τη μάνα μου και φωνάζαμε, ερχόταν κι άρχιζε να νιαουρίζει με παράπονο...και μιαν άλλη φορά που έκλαιγα ήρθε πάλι κοντά μου και νιαούριζε και με έγλειφε η ψυχούλα μου για να με παρηγορήσει... Καταλαβαίνουν κι αυτά...

[kutchunie]

Kutchunie, εγώ παιδιά δεν έχω αλλά είχα πολλά γατιά κατά τη διάρκεια της ζωής μου (τώρα μου έχει μείνει μόνο ένας γάτος) κι εγώ επίσης τα αγαπώ πολύ...είναι τα παιδιά που δεν έχω στην κυριολεξία... Τον πρώτο μου γάτο τον είχα δεκαεννιά χρόνια που αν τα αντιστοιχίσεις με ανθρώπινα ήταν υπερήλικας...και γι' αυτό που λες ότι ο γάτος σου αγριεύει στον άντρα σου, κάτι παρόμοιο έκανε κι η Λουλούκα μου όποτε μάλωνα με τη μάνα μου και φωνάζαμε, ερχόταν κι άρχιζε να νιαουρίζει με παράπονο...και μιαν άλλη φορά που έκλαιγα ήρθε πάλι κοντά μου και νιαούριζε και με έγλειφε η ψυχούλα μου για να με παρηγορήσει... Καταλαβαίνουν κι αυτά...

Ναι, αντιλαμβανονται τα ζώα την αγαπη που τους δειχνουμε με την φροντίδα.

[andreas86]

Εγω δεν εχω γατο δεν τα πολυ παω, αλλα εχω σκυλο που τον αγαπω πολυ!! Αλλα η αδυναμια μου ειναι τα παιδια γιαυτο και εχω ασχοληθει με αυτα!

[Κύκνος]

Εγω δεν εχω γατο δεν τα πολυ παω, αλλα εχω σκυλο που τον αγαπω πολυ!! Αλλα η αδυναμια μου ειναι τα παιδια γιαυτο και εχω ασχοληθει με αυτα!

Εμένα είναι η παρέα μου ο γάτος μου...αν δεν τον είχα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα για μένα...

[andreas86]

Ναι!! ειναι αποδεδειγμενο οτι τα ζωα βοηθανε πολυ στην ψυχολογια, στην μοναξια!! Ποσοι ηλικιωμενη εχουν για παρε μια γατα η ενα σκυλο και γενικα ανθρωποι που ζουν μονη τους!!

[Macgyver]

Ναι!! ειναι αποδεδειγμενο οτι τα ζωα βοηθανε πολυ στην ψυχολογια, στην μοναξια!! Ποσοι ηλικιωμενη εχουν για παρε μια γατα η ενα σκυλο και γενικα ανθρωποι που ζουν μονη τους!!

Ναι , βοηθουν πολυ τα ζωα στην μοναξια , η στην κτθλψη , αλλα σε καμμια περιπτωση δεν αντικαθιστουν την ανθρωπινη συντροφια ......προτιμω σαφως τους γατους , μαρεσει η ανεξαρτησια τους , που αμα γουσταρουν σουρχονται ....αμα δεν γουσταρουν , πανε αλλου , δεν ειναι τσιμπουρια .....