Επικριτικοι γονεις και αυτοπεποιθηση

[jim7]

Κι ομως , πολλοι εχουν περισσοτερη αυτογνωσια απο οτι αλλοι ........οι απολυτοι ανθρωποι ειναι αυτοι που δεν παραδεχονται τιποτα , οτι αποδειξεις και να τους παρουσιασεις ...........................καλο ειναι ναχεις εναν κολλητο, οπως εγω , και να τον ρωτω συχνα αυτα που κανω πως του φαινονται , δεν θα με χαλασει αν κανω κατι λαθος , θα σπευσω να το διιορθωσω με ολες μου τις δυναμεις , αν δεν ειναι εγγενες χαρακτηριστικο μου , ειμαι ολος αυτια , αμα μου πει ο κολητος μου καποιο σφαλμα μου , θα κατσω να σκεφτω αν εχει δικιο ....................τουλαχιστον θα το βαλω στο μικροσκοπιο , αλλοι δεν θελουν νακουνε τιποτα , ..........

οπως λεει κι η παροιμια , ' ανθρωπος ασυμβουλευτος , πλοιο ακυβερνητο ' ..................................ακου πρωτα , και μετα απερριψε .........

Στο θέμα λέω, οι γονείς που χρησιμοποιουν λεκτική βία, ποτε δεν το παραδέχονταν, αντίθετα τους βολεβε να ρίχνουν το φταίξιμο στο παιδι.

[elis]

Βολευω βολευεισ βολεύει κλπ

[Miliva21]

Λεω εγω τωρα, αν η μητερα είναι επικριτικη προς την κορη , η κορη όταν γινει μητερα θα είναι και αυτή επικριτικη στην δικια της κορη;
Αν ναι, δεν βρεθηκε ενας ψυχολόγος να της πει να επικεντρωθεί εκει;

Εγω παντως το εχω σκεφτει πολλες φορες αυτο...το τελευταιο που θα ηθελα θα ειναι να συμπεριφερομαι ετσι στα παιδια μου....ισα ισα επδ ειμαι ευαισθητοποιημεη σ αυτο....θα ηθελα να μεγαλωσω παιδια με αυτοπεποιθηση να τα υποστηριζω.....οχι να τα αποπαιρνω και να τα υποτιμω...μακαρι να τα καταφερω αν και οποτε ερθει η ωρα εκεινη....αν κ αυτο δεν σημαινει οτι ως γονεας θα ειμαι αλανθαστος..μπορει να κανουμε λαθη αλλου..

[elisabet]

Εγω παντως το εχω σκεφτει πολλες φορες αυτο...το τελευταιο που θα ηθελα θα ειναι να συμπεριφερομαι ετσι στα παιδια μου....ισα ισα επδ ειμαι ευαισθητοποιημεη σ αυτο....θα ηθελα να μεγαλωσω παιδια με αυτοπεποιθηση να τα υποστηριζω.....οχι να τα αποπαιρνω και να τα υποτιμω...μακαρι να τα καταφερω αν και οποτε ερθει η ωρα εκεινη....αν κ αυτο δεν σημαινει οτι ως γονεας θα ειμαι αλανθαστος..μπορει να κανουμε λαθη αλλου..

Είχα πρόσφατα μια τέτοια συζήτηση με την κολλητή μου η οποία τυχαίνει να έχει γίνει πρόσφατα μαμά και η κουβέντα ξεκίνησε γιατί εκείνη έχει μεγαλώσει με μια απόμακρη κάπως μητέρα που δεν εξέφραζε τα συναισθήματα της. Η φίλη μου τώρα είναι τόσο εκφραστική και διαχυτική με το μωρό της! Επειδή ακριβώς αυτό της είχε λείψει από την δική της μητέρα προσπαθεί να μην κάνει το ίδιο λάθος με εκείνη και να δώσει όση περισσότερη αγάπη μπορεί στο δικό της παιδί.

Νομίζω πως αυτά που έχουμε συνειδητοποιήσει από τους δικούς μας γονείς, που μας έχουν πονέσει και τα έχουμε σκεφτεί πολύ δεν τα επαναλαμβάνουμε στα δικά μας παιδιά. Σε μερικά δε, κάνουμε και τα ακριβώς αντίθετα με κίνδυνο να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο. Νομίζω πως δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί η ισορροπία. Θέλει αγώνα για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί, δεν αρκεί απλά να έχει δει τι κάνανε οι δικοί του γονείς. Σκέψου πόσους γονείς ξέρεις που μεγάλωσαν με βία και αναβιώνουν αυτό το μοντέλο αργότερα στις δικές τους οικογένειες. Σκέψου πόσους γονείς ξέρεις που μεγάλωσαν με καταπίεση και φτάνουν στο αντίθετο να μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά με ελευθεριότητα σχεδόν.
Και μερικά μοτίβα είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν ακόμα και αν τα έχεις δει. Θέλουμε δεν θέλουμε κουβαλάμε αυτά που μάθαμε απ τους δικούς μας σε κάποιο βαθμό και άθελα μας τα μεταφέρουμε στους επόμενους. Δεν είναι όλα τόσο απλά όπως το "δε με άφηναν να βγαίνω, εγώ το δικό μου παιδί θα το αφήνω" αυτά μπορούμε να τα αλλάζουμε ναι, και οι περισσότεροι το κάνουν, για τα βαθύτερα όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη.

[Miliva21]

Είχα πρόσφατα μια τέτοια συζήτηση με την κολλητή μου η οποία τυχαίνει να έχει γίνει πρόσφατα μαμά και η κουβέντα ξεκίνησε γιατί εκείνη έχει μεγαλώσει με μια απόμακρη κάπως μητέρα που δεν εξέφραζε τα συναισθήματα της. Η φίλη μου τώρα είναι τόσο εκφραστική και διαχυτική με το μωρό της! Επειδή ακριβώς αυτό της είχε λείψει από την δική της μητέρα προσπαθεί να μην κάνει το ίδιο λάθος με εκείνη και να δώσει όση περισσότερη αγάπη μπορεί στο δικό της παιδί.

Νομίζω πως αυτά που έχουμε συνειδητοποιήσει από τους δικούς μας γονείς, που μας έχουν πονέσει και τα έχουμε σκεφτεί πολύ δεν τα επαναλαμβάνουμε στα δικά μας παιδιά. Σε μερικά δε, κάνουμε και τα ακριβώς αντίθετα με κίνδυνο να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο. Νομίζω πως δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί η ισορροπία. Θέλει αγώνα για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί, δεν αρκεί απλά να έχει δει τι κάνανε οι δικοί του γονείς. Σκέψου πόσους γονείς ξέρεις που μεγάλωσαν με βία και αναβιώνουν αυτό το μοντέλο αργότερα στις δικές τους οικογένειες. Σκέψου πόσους γονείς ξέρεις που μεγάλωσαν με καταπίεση και φτάνουν στο αντίθετο να μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά με ελευθεριότητα σχεδόν.
Και μερικά μοτίβα είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν ακόμα και αν τα έχεις δει. Θέλουμε δεν θέλουμε κουβαλάμε αυτά που μάθαμε απ τους δικούς μας σε κάποιο βαθμό και άθελα μας τα μεταφέρουμε στους επόμενους. Δεν είναι όλα τόσο απλά όπως το "δε με άφηναν να βγαίνω, εγώ το δικό μου παιδί θα το αφήνω" αυτά μπορούμε να τα αλλάζουμε ναι, και οι περισσότεροι το κάνουν, για τα βαθύτερα όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη.

Ακριβως ελισσαβετ..τα ιδια σκεφτομαι και εγω...ειναι πολυ δυσκολο να βρεις την ισορροπια....παντως το οτι βλεπουμε τους γονεις μας και το οτι θελουμε να προσπαθησουμε να μην κανουμε τα λαθη τους ειναι θετικο ...ασχετα απο το πιο θα ειναι το αποτελεσμα....κανενας δεν ειναι αλανθαστος

[elisabet]

Ναι βέβαια είναι θετικό! Βασικά είναι ο μόνος δρόμος αν υπάρχει ελπίδα να διορθωθεί κάτι.
Απλά όταν βλέπω γύρω μου πόσα μοτίβα επαναλαμβάνονται που σε μένα ως τρίτο φαίνονται τόσο πασιφανή αλλά στους ίδιους τους εμπλεκόμενους όχι, απογοητεύομαι λίγο... ή σκέφτομαι πόσα άλλα και για μένα μπορεί να είναι πασιφανή στους άλλους αλλά εγώ να μην παίρνω χαμπάρι.

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω οτι αγάπη είναι το βασικό που χρειάζονται τα παιδιά όπως όλοι μας, οπότε όσα λάθη κι αν γίνουν, όταν επιμένουμε στην αγάπη τα παιδιά πάντα θα βρίσκουν τον δρόμο τους.

[Macgyver]

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω οτι αγάπη είναι το βασικό που χρειάζονται τα παιδιά όπως όλοι μας, οπότε όσα λάθη κι αν γίνουν, όταν επιμένουμε στην αγάπη τα παιδιά πάντα θα βρίσκουν τον δρόμο τους.

Η αγαπη ειναι πανακεια , ειτε την δινεις , ειτε την δεχεσαι , ασχετως ηλικιας , ολοι την χρειαζομαστε .........ειναι θεραπευτικη ........και να την δινεις μονο , παλι ειναι αρκετο, φαντασου και να την δεχεσαι ......

[GeorgeGr1]

Καμια φορα σκεφτομαι γιατι οι γονεις φερονται πιο διαχυτικα στα εγγονια τους? Καμια σχεση με τα παιδια τους, πολυ πιο διαχυτικοι, αγαπη στο φουλ, αγγαλιες, φιλια κτλ. Εχω την εντυπωση οτι η ριζα του κακου ειναι οτι οι γονεις βλεπουν τα παιδια τους σαν ιδιοκτησια τους και στην χειροτερη περιπτωση σαν επεκταση του εαυτου τους και οχι σαν εναν ανεξαρτητο άνθρωπο. Αβυσσος...

[λουλούδι]

Καμια φορα σκεφτομαι γιατι οι γονεις φερονται πιο διαχυτικα στα εγγονια τους? Καμια σχεση με τα παιδια τους, πολυ πιο διαχυτικοι, αγαπη στο φουλ, αγγαλιες, φιλια κτλ. Εχω την εντυπωση οτι η ριζα του κακου ειναι οτι οι γονεις βλεπουν τα παιδια τους σαν ιδιοκτησια τους και στην χειροτερη περιπτωση σαν επεκταση του εαυτου τους και οχι σαν εναν ανεξαρτητο άνθρωπο. Αβυσσος...

Συμφωνω απολυτα, κι εγω το 'χω σκεφτει αυτο!

[elisabet]

Καμια φορα σκεφτομαι γιατι οι γονεις φερονται πιο διαχυτικα στα εγγονια τους? Καμια σχεση με τα παιδια τους, πολυ πιο διαχυτικοι, αγαπη στο φουλ, αγγαλιες, φιλια κτλ. Εχω την εντυπωση οτι η ριζα του κακου ειναι οτι οι γονεις βλεπουν τα παιδια τους σαν ιδιοκτησια τους και στην χειροτερη περιπτωση σαν επεκταση του εαυτου τους και οχι σαν εναν ανεξαρτητο άνθρωπο. Αβυσσος...

Ισχύει, και εγώ το χω παρατηρήσει. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για αυτό.
Πρώτον οι σημερινοί παππούδες/γιαγιάδες όταν είχαν οι ίδιοι μικρά παιδιά η εποχή δεν ευνοούσε πολλούς συναισθηματισμούς, όσο πιο πίσω πάμε οι άνθρωποι τόσο πιο δύσκολα εξέφραζαν τα συναισθήματα τους, ειδικά οι άντρες. Για αυτό αν παρατηρήσεις ειδικά οι παππούδες γίνονται τώρα πιο εκδηλωτικοί με τα εγγόνια τους... μάλλον είναι ο, τι δεν έκαναν στα δικά τους παιδιά.

Επίσης οι ρόλοι είναι διαφορετικοί. Ο γονιός επικεντρώνεται κυρίως στην διαπαιδαγώγηση, να σου μάθει τους κανόνες, την τιμωρία, την ευθύνη, εκτός από όλα τα άλλα...ο παππούς και η γιαγιά δεν έχουν τέτοιο ρόλο, έχουν γλιτώσει από αυτό το άγχος οπότε μπορούν ανενόχλητοι και χωρίς τύψεις να σε "κακομάθουν" όσο θέλουν. Δεν είναι δικοί τους ευθύνη να βάλουν όρια στο παιδί πχ αυτό είναι ευθύνη των γονιών, οπότε αυτοί μένουν με το "καλό" κομμάτι.

Κι από ψυχολογικής πλευράς αν το δεις είναι η τελευταία τους ελπίδα για ζωή. Ο δικός τους κύκλος ζωής σιγά σιγά κλείνει και τα εγγόνια έρχονται ακριβώς εκεί. Είναι σα να ρουφάνε ζωή από τα εγγόνια τους και να ξαναγίνονται και οι ίδιοι παιδιά. Εχουν τελειώσει με τις δικές τους υποχρεώσεις πια, έχουν χρόνο, θέλουν να προλάβουν να κάνουν οτι δεν έκαναν με τα παιδιά τους! Γιαυτό συνήθως βγάζουν μια αντιδραστικότητα και προς τους γονείς. Λέει η μαμά πχ να μην τρώει ο μικρός γλυκά, τον μπουκώνει με γλυκά η γιαγιά!

Οχι πως διαφωνώ οτι όντως οι γονείς εν μέρει βλέπουν τα παιδιά σαν προέκταση τους αλλά τελικά δεν νομίζω οτι είναι αυτό που κάνει την διάφορα... είναι απλά διαφορετικοί ρόλοι.

[Macgyver]

Απο τα δυσκολοτερα πραματα στον κοσμο ειναι να εισαι γονεας ..................αν εχεις την οικ. ανεση , καλο ειναι να συμβουλευεσαι παιδοψυχολογο ...........

[Natalia_sups]

Οντως ισχυει αυτο οτι οι γονεις οταν γινονται παππουδες εχουν περισσοτερη αδυναμια στα εγγονια. Το βλεπω στη μητερα μου. Προσωπικα μεγαλωνοντας θυμαμαι να με εχει ψιλοχεσμενη. Οκ με φροντιζε, με ταιζε, με εντυνε, δουλευε, πληρωνε, καλυπτε ολες τις "πρακτικες" μου αναγκες, δεν εχω κανενα μα κανενα παραπονο ως προς αυτο, δεν στερηθηκα οτιδηποτε το υλικο. Αλλα δεν θυμαμαι ρε γαμωτο να παιζει μαζι μου, απλα να περναει χρονο μαζι μου, να μιλαμε, να κανει χαζομαριτσες, να γελαμε μαζι, να συζηταμε, να με καταλαβαινει...ηταν λες και ειμαι γλαστρα και απλα αρκουσε να μου ριχνει νερο μη μαραθω. Αλλα λενε ακομα και τα φυτα θελουν κουβεντα, λολ.
Και την βλεπω τωρα με το ανηψι μου...κανει λες και δεν εχει ξαναδει παιδι, ενω εχει μεγαλωσει τεσσερα! Λολ.
Μου λεει "πωπω κοιτα το θαυμα της ζωης, πωπω κοιτα τι μικρος που ειναι, φοβαμαι να τον κρατησω. Της λεμε τοινγκ πας καλα τεσσερα εκανες, ε λεει δε θυμαμαι πως ηταν...και λεει τι ενδιαφερον πως μαθαινει τον κοσμο γυρω του, κοιτα πως προσπαθει να βγαζει ηχους και να
" μιλαει", κοιτα πως μαθαινει να συντονιζει τις κινησεις του, κοιτα ενα μικρο ανθρωπακι, κοιτα πως γελαει, πως παιζει, κοιτα το ενα κοιτα το αλλο"... Το ευχαριστιεται, τον θαυμαζει, παιζει μαζι του, ειναι λες και τωωωωρα πραγματικα παρατηρει για πρωτη φορα χωρις πιεση πως μεγαλωνει ενας ανθρωπος.
Πιστευω αυτο με τη πιεση και την ευθυνη παιζει αρκετα μεγαλο ρολο. Ειχε ευθυνη για εμας που την βαρυνε ισως παραπανω απο οσο νομιζε οτι μπορουσε να αντεξει και το μεγαλυτερο της αγχος ηταν να καλυψει τις βασικες μας αναγκες, τα εξοδα, δουλευε, κουραζοταν, που ορεξη για τραλαλα. Και μεσα σε αυτο τον πανικο που να κατσεις να παρατηρησεις η να χαρεις το παιδι σου...τωρα σκασιλα της. Για αυτα σκανε οι γονεις του εγγονου της...εχει την ησυχια της πια, βγηκε στη συνταξη απο μεγαλωματα και απλα μπορει να χαζολογησει, να το χαρει πιο χαλαρα, να το ευχαριστηθει το εγγονι.

Σιγουρα πιστευω οτι γινεται, αλλα ειναι δυσκολο εργαζομενοι γονεις να κρατησουν μια ισορροπια αναμεσα στην καλυψη των υλικων αναγκων ενος παιδιου και των ψυχικων αναγκων του. Και μιλαμε για βιοπαλαιστικα εργαζομενους γονεις οχι για φαση καριερας η απλα που εχουν μια δουλιτσα εκει περα...
Επισης σε τετοιες περιπτωσεις παιζει ρολο και το αν υπαρχει εξωτερικη στηριξη απο παππουδια η συγγενεις η γενικα. Που και να υπαρχει παλι οι γονεις ειναι που αναλαμβανουν τα πιο αμεσα και πιεστικα θεματα στην ανατροφη ενος παιδιου, οχι οι γυρω. Που κακως δηλαδη ο ποιοτικος χρονος και η τρυφεροτητα μπαινουν σε δευτερη μοιρα, εγω αυτα θα τα ελεγα πιο πιεστικα απο τα άλλα ωστοσο δεν ξερω στη πραξη και δεν θελω να μιλαω εκ του ασφαλους.

[Macgyver]

Oπωσδηποτε ,οι βασεις της αυτοπεποιθησης μπαινουν σε ηλικια μεχρι 7-8 ετων , που εχει διαμορφωθει το 80 % της προσωπικοτητας .......αναλογως το ποση αγαπη και ενδιαφερον εχεις δεχθει , αλλα και να μην εχει συμβει κατι τετοιο, μπορεις να χτισεις την αυτοπεποιθηση σου αργοτερα , κρινοντας απο τα επιτευγματα σου , i.e. την αποδοχη σου γενικως απο τους αλλους , την ικανοτητα επιτευξης στοχων , το πως διαχειριζεσαι καταστασεις και αποτυχιες , το πως παρουσιαζεσαι στους αλλους ( τι εικονα δινεις ) κ.ο. κ.

αυτα εκ προσωπικης πειρας ........



αυτο με τους παππουδογιαγιαδες τοχω παρατηρησει κι εγω , αλλα κι σε μενα εδειχναν το ιδιο ενδιαφερον οι γονεις , απο την αλλη ομως , τα 3 ανηψια μου , 18,19,20 , ταχω γραμμενα .........

[GeorgeGr1]

Οντως ισχυει αυτο οτι οι γονεις οταν γινονται παππουδες εχουν περισσοτερη αδυναμια στα εγγονια. Το βλεπω στη μητερα μου. Προσωπικα μεγαλωνοντας θυμαμαι να με εχει ψιλοχεσμενη. Οκ με φροντιζε, με ταιζε, με εντυνε, δουλευε, πληρωνε, καλυπτε ολες τις "πρακτικες" μου αναγκες, δεν εχω κανενα μα κανενα παραπονο ως προς αυτο, δεν στερηθηκα οτιδηποτε το υλικο. Αλλα δεν θυμαμαι ρε γαμωτο να παιζει μαζι μου, απλα να περναει χρονο μαζι μου, να μιλαμε, να κανει χαζομαριτσες, να γελαμε μαζι, να συζηταμε, να με καταλαβαινει...ηταν λες και ειμαι γλαστρα και απλα αρκουσε να μου ριχνει νερο μη μαραθω. Αλλα λενε ακομα και τα φυτα θελουν κουβεντα, λολ.
Και την βλεπω τωρα με το ανηψι μου...κανει λες και δεν εχει ξαναδει παιδι, ενω εχει μεγαλωσει τεσσερα! Λολ.
Μου λεει "πωπω κοιτα το θαυμα της ζωης, πωπω κοιτα τι μικρος που ειναι, φοβαμαι να τον κρατησω. Της λεμε τοινγκ πας καλα τεσσερα εκανες, ε λεει δε θυμαμαι πως ηταν...και λεει τι ενδιαφερον πως μαθαινει τον κοσμο γυρω του, κοιτα πως προσπαθει να βγαζει ηχους και να
" μιλαει", κοιτα πως μαθαινει να συντονιζει τις κινησεις του, κοιτα ενα μικρο ανθρωπακι, κοιτα πως γελαει, πως παιζει, κοιτα το ενα κοιτα το αλλο"... Το ευχαριστιεται, τον θαυμαζει, παιζει μαζι του, ειναι λες και τωωωωρα πραγματικα παρατηρει για πρωτη φορα χωρις πιεση πως μεγαλωνει ενας ανθρωπος.
Πιστευω αυτο με τη πιεση και την ευθυνη παιζει αρκετα μεγαλο ρολο. Ειχε ευθυνη για εμας που την βαρυνε ισως παραπανω απο οσο νομιζε οτι μπορουσε να αντεξει και το μεγαλυτερο της αγχος ηταν να καλυψει τις βασικες μας αναγκες, τα εξοδα, δουλευε, κουραζοταν, που ορεξη για τραλαλα. Και μεσα σε αυτο τον πανικο που να κατσεις να παρατηρησεις η να χαρεις το παιδι σου...τωρα σκασιλα της. Για αυτα σκανε οι γονεις του εγγονου της...εχει την ησυχια της πια, βγηκε στη συνταξη απο μεγαλωματα και απλα μπορει να χαζολογησει, να το χαρει πιο χαλαρα, να το ευχαριστηθει το εγγονι.

Σιγουρα πιστευω οτι γινεται, αλλα ειναι δυσκολο εργαζομενοι γονεις να κρατησουν μια ισορροπια αναμεσα στην καλυψη των υλικων αναγκων ενος παιδιου και των ψυχικων αναγκων του. Και μιλαμε για βιοπαλαιστικα εργαζομενους γονεις οχι για φαση καριερας η απλα που εχουν μια δουλιτσα εκει περα...
Επισης σε τετοιες περιπτωσεις παιζει ρολο και το αν υπαρχει εξωτερικη στηριξη απο παππουδια η συγγενεις η γενικα. Που και να υπαρχει παλι οι γονεις ειναι που αναλαμβανουν τα πιο αμεσα και πιεστικα θεματα στην ανατροφη ενος παιδιου, οχι οι γυρω. Που κακως δηλαδη ο ποιοτικος χρονος και η τρυφεροτητα μπαινουν σε δευτερη μοιρα, εγω αυτα θα τα ελεγα πιο πιεστικα απο τα άλλα ωστοσο δεν ξερω στη πραξη και δεν θελω να μιλαω εκ του ασφαλους.

Για αυτο εγω ειμαι κατα του να ειναι τα παιδια μονο με τετοιους γονεις, που συνηθως ετσι ειναι.
Ετσι μεγαλωσα κι εγω, οχι ασχημα, δεν εχω ασχημες αναμνησεις, απλα το ξερω οτι εκαναν οτι μπορουσαν να εχουμε τα απαραιτητα "υλικα" για να μεγαλωσουμε. Σε συναισθηματικο επιπεδο τυπικοτητες.
Αυτο που μας εσωσε εμενα, τα αδερφια μου, τα ξαδερφια μου ειναι οτι πηγαιναμε τα καλοκαιρια και τις γιορτες στο χωριο παρεα με τον παππου και τη γιαγια και κανα δυο θειους που μας υπεραγαπουσαν. Ειδικα ο παππους μου, οχι πολυ μεγαλος τοτε, ειχε τετοια αγαπη και ορεξη που στη κυριολεξια μας εσωσε! Τι ιστοριες να μας λεει, τι να μας κανει να γελαμε, τι να μας ανεβαζει συνεχως το ηθικο, μας μαθαινε πως να αγαπαμε τους αλλους μεσα απο τις πραξεις του. Οτι και να πω για αυτον τον ανθρωπο ειναι λιγο.
Φαντασου οταν πεθανε ειχαν ερθει ποσα παιδια που τον ξερανε.
Τον πατερα μου τωρα τον βαριεμαι και βλεπω τα ανηψια μου να λενε ποτε θα παμε στο χωριο και ολη μερα με τον παππου τρεχει μαζι τους σαν 10χρονο. Ποιος? Ο πατερας μου ο σοβαρος ο τυπικός, το βλεπω και λεω με δουλευει τωρα.

[Natalia_sups]

Για αυτο εγω ειμαι κατα του να ειναι τα παιδια μονο με τετοιους γονεις, που συνηθως ετσι ειναι.
Ετσι μεγαλωσα κι εγω, οχι ασχημα, δεν εχω ασχημες αναμνησεις, απλα το ξερω οτι εκαναν οτι μπορουσαν να εχουμε τα απαραιτητα "υλικα" για να μεγαλωσουμε. Σε συναισθηματικο επιπεδο τυπικοτητες.
Αυτο που μας εσωσε εμενα, τα αδερφια μου, τα ξαδερφια μου ειναι οτι πηγαιναμε τα καλοκαιρια και τις γιορτες στο χωριο παρεα με τον παππου και τη γιαγια και κανα δυο θειους που μας υπεραγαπουσαν. Ειδικα ο παππους μου, οχι πολυ μεγαλος τοτε, ειχε τετοια αγαπη και ορεξη που στη κυριολεξια μας εσωσε! Τι ιστοριες να μας λεει, τι να μας κανει να γελαμε, τι να μας ανεβαζει συνεχως το ηθικο, μας μαθαινε πως να αγαπαμε τους αλλους μεσα απο τις πραξεις του. Οτι και να πω για αυτον τον ανθρωπο ειναι λιγο.
Φαντασου οταν πεθανε ειχαν ερθει ποσα παιδια που τον ξερανε.
Τον πατερα μου τωρα τον βαριεμαι και βλεπω τα ανηψια μου να λενε ποτε θα παμε στο χωριο και ολη μερα με τον παππου τρεχει μαζι τους σαν 10χρονο. Ποιος? Ο πατερας μου ο σοβαρος ο τυπικός, το βλεπω και λεω με δουλευει τωρα.

Εισαι τυχερος, εγω δεν ειχα ουτε παππουδες. Εχω μια γιαγια δηλαδη αλλα ειναι γενικα σκληρη γυναικα, δεν θυμαμαι να με χαρηκε ποτε. Εκτος αν χαρηκε τα ξαδερφια μου τι να πω λολ.