Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[ioannis2]

Αν βγουν αληθινές οι προφητείες ...ένα τραγουδάκι απ΄τη Βανδή για να ρελαξάρουμε απ τον κορονοιό!!

https://www.youtube.com/watch?v=8euPd71PiF4

[ioannis2]

“Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.

Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.

Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.

Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.

Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο…

Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”


Από τον Γούντι Άλλεν

Κάποιο τραγούδι πάει να μου θυμίσει αλλά δεν μου ρχεται στο νου αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει, ελληνικό κομμάτι.
Κι ένα αποφθεγνα απ τον Δαλάι Λάμα που λέει ότι ο άνθρωπος αποτυγχάνει να ζήσει τη στιγμή επειδή συνέχεια έχει στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν και στο μέλλον κι έτσι περνάει η ζωή του χωρίς να χαρεί τη στιγμή.

Χαίρομαι τη στιγμή σημαίνει νιώθω ενθουσιασμό γι αυτό που κάνω εκεί που είμαι εκείνες τις στιγμές ή ώρες που το κάνω με τη σκέψη προσκολλημένη σ αυτό που κάνω εκείνη/ες τις στιγμές δηλαδή σ αυτόν τον ενθουσιασμό κι ασχέτως πως θα θελα να μαι ή τι σχέδια έχω για το μέλλον ή τι προβλήματα ή σκοτούρες με βασανίζουν. Αυτός είναι δικός μου ορισμός όπως το χω ζήσει έστω κάποιες στιγμές.

[giorgos panou]

Κάποιο τραγούδι πάει να μου θυμίσει αλλά δεν μου ρχεται στο νου αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει, ελληνικό κομμάτι.
Κι ένα αποφθεγνα απ τον Δαλάι Λάμα που λέει ότι ο άνθρωπος αποτυγχάνει να ζήσει τη στιγμή επειδή συνέχεια έχει στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν και στο μέλλον κι έτσι περνάει η ζωή του χωρίς να χαρεί τη στιγμή.

Χαίρομαι τη στιγμή σημαίνει νιώθω ενθουσιασμό γι αυτό που κάνω εκεί που είμαι εκείνες τις στιγμές ή ώρες που το κάνω με τη σκέψη προσκολλημένη σ αυτό που κάνω εκείνη/ες τις στιγμές δηλαδή σ αυτόν τον ενθουσιασμό κι ασχέτως πως θα θελα να μαι ή τι σχέδια έχω για το μέλλον ή τι προβλήματα ή σκοτούρες με βασανίζουν. Αυτός είναι δικός μου ορισμός όπως το χω ζήσει έστω κάποιες στιγμές.

πολυ σωστα ρε γιαννη μου, αλλα οταν μας εχουν γενισει με υποχρεωσεις πως μπορεις να μην σκεφτεσαι το μελον? Οταν εχεις για παραδηγμα μια εταιρει και τωρα, δεν μπορεις να πουλησεις τυποτα, ταυτοχρωνα εχεις υπογραψει επιταγη για τα προμηθευθεντα σου προιοντα οπου ο πελατης τελικα δεν θελει να τα αγορασει, και σου μενουν αυτα, ενω τα εχεις πληρωσει? οταν εχεις υπολογησει τα εσωδα απο αυτα ωστε να πληρωσεις τον ΕΦΚΑ και αλλες υποχρεωσεις ?
Δυστυχως μας εχουν φουλαρει απο τετοια με αποτελεσμα να ειμαστε συνεχως στο παρελθον και στο μελον .!!
Απο την αλλη πρεπει να ξεφευγουμε διοτις το αγχος ειναι οτι χειροτερο, κι οι Ινδοι τα λενε πολυ σωστα, ο δυαλογισμος , δλδ η σκεψη στο συνετο παρον μοναχα! στην τωρινη αναπνωη δλδ ειναι οτι πιο σωστο! η αποφυγη δλδ του υποσυνηδητου.Βεβαια μπορουμε και στην δικη μας θρησκεια να τα βρουμε αυτα, ειναι η λεγομενη προσευχη! ειναι σχεδον το ιδιο πραγμα με τον δυαλογισμο των Ινδων βουδιστων.

[ioannis2]

Πράγματι, οι υποχρεώσεις απορροφούν την αίσθηση της στιγμής. Η ζωή όσο πάει γίνεται και πιο πολύπλοκη, με περισσότερες απαιτήσεις τις οποίες θεωρούμε αναγκαίες και φυσιολογικές, κι όσο τις αντικρίζουμε μ αυτόν τον τρόπο κατακλύζουν με την σκέψη μας, αν όμως πάψουμε να τις αντικρίζουμε μ αυτό τον τρόπο θα τρελαθούμε, θα πάθουμε πανικό. Δυστυχώς ακόμα και τις ώρες που προσπαθούμε να διαλογιστούμε η σκέψη μας δεν είναι πλήρως καθαρή, αφού έρχονται σκέψεις όπως για τις υποχρεώσεις αυτές. Εγώ μιλούσα κυρίως για μια επιτυχία, κάτι δημιουργικό που κάνω με την όρεξη μου, για ώρες διασκέδασης, βόλτας, ενός ταξιδιού, μιας συναναστροφής, για εκεινες δηλαδή τις περιπτώσεις όπου η στιγμή σε απορροφά ευχάριστα, σε ενθουσιάζει.

[boo]

Ρώτα τη νύχτα να σου πει τι λέν' όσοι είναι μόνοι
κι όσοι δεν ονειρεύονται κι όσοι δεν αγαπιούνται
τι λένε όσοι χάνονται και όσοι λησμονιούνται
και όσοι βλέπουνε το φως όλο να χαμηλώνει.

Ρώτα τη μέρα που θα 'ρθει ποιανού η καρδιά σπαράζει
και πως αντέχει να χτυπά όταν γλυκοβραδιάζει
ποιον καταπίνει η φωτιά και δε ρωτά κανένα
ρώτα κι εμένα να σου πω πώς ζω χωρίς εσένα.

Ρώτα τον πόνο να σου πει πόσοι τον προκαλούνε
σαν τους δαγκώνει η σιωπή, τους τρώει το σκοτάδι
και όσοι πατούν στα γόνατα για ένα μόνο χάδι˙
την μοίρα όσοι λάτρεψαν κι όσοι μαζί της ζούνε.

Ρώτα τη μέρα που θα 'ρθει ποιανού η καρδιά σπαράζει
και πως αντέχει να χτυπά όταν γλυκοβραδιάζει
ποιόνε ξεχνάει ο Θεός και δε ρωτά κανένα
ρώτα κι εμένα, μάτια μου, πώς ζω χωρίς εσένα.

[boo]

[ioannis2]

Είμαι ο Τσιουμάνορας, το ψηλό, το γλυκό, το φαλακρό, το γεροδεμένο παιδί
που με τα ανάλαφρα γρήγορα βηματάκια έρχομαι συνέχεια κοντά σου
στο τραπεζάκι σου στο μπαρ
είσαι λιγάκι ντροπαλή και δε μου μιλάς
αλλά το ξέρω θα γίνεις δικιά μου επειδή κατά βάθος το θες
η φίλη σου με τον φιόγκο στο λαιμό κοιτάζει αφ υψηλού χαμηλά
λες και νιώθει αμήχανα περήφανη χαρά που η φίλη της βρήκε παιδί

Μετά από καιρό που ξαναπήγα στο μπαρ
σε είδα μόνο σε μια παρέα
κι αυτή με τη φίλη της πουθενά
κι άρα τίποτα δεν βγήκε...

(αγνώστου γνωστού περιγραφικό ποίημα)

[elis]

ειμαι ενασ αντρασ ειχα 10 σου εδωσα 10 εσυ βρηκεσ ενα αλλο που σου εδωσε 20 και λεσ οτι εγω δεν ειμαι καλοσ μαθε και το αλλο ομωσ ειχα 10 ειχε 200
αυτο το ποιημα περιγραφει ολεσ μου τισ σχεσεισ οταν ημουν 20 χρονων γι αυτο και απεχω πλεον αυτα

[george1520]

Κάτι που διάβασα.. Ήταν μεγάλο οπότε βάζω ότι θεωρώ πιο σημαντικό.


"Ποτέ άλλοτε δεν είχε η ανθρωπότητα την ευκαιρία,να σταματήσει ολόκληρη ταυτόχρονα τον ακράτητο καλπασμό της.
Να κάνει ένα απρόσμενο διάλειμμα-έστω και αναγκαστικό-από το ποδοβολητό της πάνω σε τούτο τον πλανήτη.
Να κάνει ένα βήμα πίσω,να πάρει μια βαθειά ανάσα και να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της.
Να κοιτάξουμε κατάματα τα λάθη μας, σαν είδος αλλά και ο καθένας μας ατομικά.
Γιατί ότι βιώνουμε είναι τα λάθη μας που γύρισαν για να μας στοιχειώσουν.. Και αυτή είναι η ώρα του απολογισμού.
Είναι η ώρα που ο καθένας κλεισμένος στο "κελί" που έφτιαξε, θα έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό...

Οι περισσότεροι θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την μοναξιά.Θα καταλάβουν ότι δεν αντέχουν να είναι μόνοι γιατί δεν έχουν τι να πουν με τον εαυτό τους. Εχουν μάθει να ορίζουν την υπαρξή τους μέσα από τα μάτια των άλλων.Μέσα από επαγγελματικές επιτυχίες, μεγάλους έρωτες, υψηλές ταχύτητες, ρετουσαρισμένες photos και βεβιασμένα likes.

Άλλοι θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι με τις σχέσεις που έφτιαξαν.Τα παιδιά, τους γονείς, τους συντρόφους. Κλεισμένοι σ'ένα σπίτι χωρίς ελπίδα διαφυγής, δε θα υπάρξει άλλος τρόπος παρά να δουν ένας τον άλλον κατάματα. Να λουστούν εκείνα τα κακομαθημένα παιδιά που εκείνοι κατάντησαν έτσι και μετά τα ξαμόλησαν στον κόσμο. Να αντιμετωπίσουν επιτέλους έναν γάμο που έχει τελειώσει και όλο αναβάλεται λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Να τεστάρουν αν πραγματικά μπορούν και αντέχουν να μείνουν με το νέο τους σύντροφο...

Κι άλλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με το φόβο του θανάτου,χαμένοι πίσω από κωλόχαρτα, μαντηλάκια και τόνους μακαρόνια...

Και με αυτό το σύννεφο του θανάτου πάνω από τα κεφάλια μας, ας αναλογιστούμε τι άξιζε από όσα ζήσαμε ως εδώ. Ας θυμηθούμε τι κάναμε πριν μερικές βδομάδες... γιατί θυμώναμε.. Γιατί παλεύαμε.. Κι αν όλα αυτά έχουν ακόμα αξία τώρα.

Κι αν δεν έχουν, ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε.

Δεν μπορούμε να πορευτούμε άλλο σαν είδος με μοναδικές αξίες το χρήμα και την εικόνα.Τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να μας βοηθήσει τώρα. Μας το δείχνει η ζωή χρόνια τώρα.Μας το φωνάζει το σύμπαν.Μας το ουρλιάζει ο πλανήτης. Ο πλανήτης που καταστρέφουμε κάθε μέρα που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας και χοροπηδάμε στην πλάτη του με την έπαρση του κυρίαρχου είδους.Κι όμως...δεν είμαστε το κυρίαρχο είδος.

Όποιος και να λείψει από εμάς,ο πλανήτης θα συνεχίζει να γυρίζει. Για την ακρίβεια, όσο εμείς νοσούμε ο πλανήτης θα θεραπεύεται.
Όσο μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, ο αέρας και τα νερά θα καθαρίζουν από τα υπολείμματα μας.
Τα ζώα και τα πουλιά θα γυρνούν ελεύθερα χωρίς τον φόβο μας.
Η Γη θα κάνει επιτέλους ένα διάλειμμα από την παρουσία μας και θα ανθίσει...

Κι αυτό ας μας γίνει ένα μάθημα που θα το θυμόμαστε όταν θα ξαναξεχυθούμε εκεί έξω.Να θυμόμαστε ότι κανείς μας δεν είναι σημαντικότερος κανενός σε αυτή τη γή και ότι εκείνη θα συνεχίζει να γυρίζει ακόμα και χωρίς εμάς.
Κι αν δεν το καταλάβουμε μόνοι μας τότε το επόμενο μας μάθημα θα είναι ακόμα δυσκολότερο...."
.

Αντώνιος Λουκόπουλος

[boo]

Να μ' αγαπάς εαυτέ μου σ' έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου 'δίναν ραντεβού
απ' τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ' τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

[george1520]

Αποκοιμηθήκαμε σε έναν κόσμο
και ξυπνήσαμε σ' έναν άλλον.

Ξαφνικά η Disney είναι εκτός μαγείας.
Το Παρίσι δεν είναι πια ρομαντικό, η Νέα Υόρκη δεν στέκεται πια, το κινέζικο τείχος δεν είναι πλέον φρούριο, και η Μέκκα είναι άδεια.

Οι αγκαλιές και τα φιλιά γίνονται ξαφνικά όπλα και το να μην επισκέπτεσαι γονείς και φίλους γίνεται πράξη αγάπης.

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η δύναμη,
η ομορφιά και τα χρήματα είναι άχρηστα
και δεν μπορούν να σου πάρουν το οξυγόνο
για το οποίο παλεύεις.

Ο πλανήτης συνεχίζει τη ζωή του και είναι όμορφος.
Βάζει μόνο ανθρώπους σε κλουβιά.
Νομίζω ότι μας στέλνει μηνύματα:
"Δεν χρειάζεσαι.
Ο αέρας, η γη, το νερό και ο ουρανός χωρίς εσένα
είναι μια χαρά.
Όταν επιστρέψετε, θυμηθείτε ότι είστε καλεσμένοι μου.
Όχι οι αφέντες μου".

[george1520]

Φοβίες:

Δεν μας τρομάζει το σκοτάδι
-Φοβόμαστε αυτό που μπορεί να υπάρχει μέσα.
Δεν μας τρομάζει το ύψος.
- Φοβόμαστε μήπως πέσουμε.
Δεν μας τρομάζουν αυτοί που αγαπάμε.
- Φοβόμαστε μήπως μας απορριψουν.
Δεν μας τρομάζει η αγάπη.
- Φοβόμαστε ότι δεν μας αγαπάνε.
Δεν μας τρομάζει η εγκατάλειψη.
- Φοβόμαστε να δούμε τα πράγματα όπως είναι.
Δεν μας τρομάζει το νέο ξεκίνημα.
- Φοβόμαστε μην πληγωθούμε ξανά.

[george1520]

Υποκλίνομαι
https://youtu.be/K8gZKSP5yM4

[boo]

Νύν και αεί - Ραψωδός φιλόλογος



Κυνηγημένος από δαίμονες παγιδευμένος ιδέες
έμμονες ραπάρω ώσπου να πονέσουν οι πνεύμονες
ατέρμονες αναζητήσεις ψάχνω διεξόδους
στο αδιέξοδο ενός λαβύρινθου δαιδαλώδους
με τους ανθρώπους οι σχέσεις μου πια είναι περιορισμένες
δε με καταλαβαίνουν δεν τους καταλαβαίνω
δε ψάχνω τρόπους να ενώσω τις ράγες τις χαλασμένες
όμως για πάντα έχω χάσει το τραίνο
και δεν χαλιέμαι έμεινα μόνος μα μόνος κρατιέμαι
και γιατί κατέληξα έτσι πλέον δεν αναρωτιέμαι
όποιοι και αν φταίνε να ‘ναι καλά και δεν τους καταριέμαι
τους θυμάμαι μόνο κάθε φορά που τα μάτια κλαίνε
και η καρδιά πονά σα να της`δώσαν μαχαιριά
και αργοσβήνει σαν εκείνα του Καβάφη τα κεριά
άσε στην ίδια ζαριά μα πάλι στις χώριες μονάδες
στην παρτίδα παίζουμε μα από άλλη πλευρά
τελικά άσπρα και μαύρα πούλια είμαστε όλοι μας
στο φεύγα ή στις πόρτες που κλείνουν παίζονται οι ρόλοι μας
και η πόλη μας απλά το φόντο που πέφτουν τα ζάρια
περιμένοντας να μάθουνε τα επόμενα μας χνάρια
είναι λίγοι αυτοί που δεν βασίζονται στην τύχη
που τα δέχονται όπως έρχονται και κάνουνε παιχνίδι
σε φάσεις γάματα γι’αυτό παίζε πάντα κορόνα γράμματα
δεν θα με δεις να μπαίνω με ρέστα πριν τα χαράματα
στην τσόχα παράπονο από πιτσιρίκος το ‘χα
Όπου μύρισε αγάπη στο τέλος έπιανε μπόχα
στο`πα πως κάποτε θα σου ‘λεγα σου το ‘πα
εαυτέ μου μα δεν μ’ άκουσες και σ’ έσβησαν σαν γόπα
τώρα από ποιον να ζητήσεις ευθύνες
για τις χαμένες μέρες τις βδομάδες και τους μήνες
για τα χρόνια που πίστευες ότι θα φέρουν χρώμα
μα με γκρίζο συνεχίζουν να σε γεμίζουν ακόμα
και αν με ψάχνεις σα διωγμένο ορφανό της φάτνης
μεγάλωσα κάτω από την προστασία της πάχνης
να βλέπω το ένα μου μισό να γίνεται Θεός.
και το άλλο εγκλωβισμένο μες τον ιστό της αράχνης
για να μάθεις πως πέφτει το επίπεδο της στάθμης
από αυτόν που τα ‘χασε όλα μα τα διεκδίκησε πάλι
και αν θες να ‘ρθεις εκεί που πια ο δρόμος μ’ έχει βγάλει
πρέπει να δεχθείς να αφήσεις τον μίτο της Αριάδνης
να σ’ αφήσεις να χαθείς να μη ψάξεις να σε βρεις
όσο πιο χαμηλά φτάνεις γκρεμίζονται οι φυλακές σου
και όταν δεις πως τώρα ζεις με όσο πιο λίγα μπορείς
ότι και αν φέρει η ζωή έχουν αυξηθεί οι αντοχές σου
γι’ αυτό και όταν βρω τρόπο να νικήσω τον Μινώταυρο
δε θα σου το πω γιατί κακό θα σου κάνω
προτιμώ να με δω να χάνω ή για μια ζωή ισόπαλο
δε το κάνω μόνος μου προτιμώ να πεθάνω
φτιάχνω πλάνο σμιλεύω την ασπίδα του Ήφαιστου
όποιος ήθελε να τα παρατήσει ατύχησε πες του
γιατί ξύπνησε το τέρας μέσα μου και με αφύπνισε
είμαι αυτός που πήγε μέχρι τον Άδη και ξαναγύρισε
κομμάτια από τις αναθυμιάσεις των ψυχών
τα μονοπάτια γιατί κοίταξα το θάνατο στα μάτια
γιατί ψέλλισα πως αυτοπροσώπως να τον συναντήσω
θέλησα έχω μόνο μια ευκαιρία να χτυπήσω
σα την μέλισσα μα όταν αφήσω το κεντρί μου
ξέρω πως θα πεθάνω μα θα σε πάρω μαζί μου
είναι η βάση που έχω χτίσει όλη τη ζωή μου
πώς να πολεμήσεις κάποιον που δεν έχει τι να χάσει
είναι η κράση όσων γεννήθηκαν μέσω πόνων
στο διάμεσο της μάχης των θεών και των δαιμόνων
δίχως παύση αυτή η ψυχή που δεν θα ησυχάσει
νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

[boo]