Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[Bane]

Μόνος
Κατάμονος
Εντελώς μόνος,
Μόνος κι έρμος
"εμισησαν με δωρεάν"
"ενδιέβαλλον με επεί κατεδίωκον αγαθασύνην"
"Μη εγκατελείπεις με Κύριε ο Θεός μου
Μη αποστείς απ' εμού
Πρόσχες εις την βοήθειαν μουΚύριε της σωτηρίας μου"
Όταν εξανεμίστηκαν οι ελπίδες μου στους ανθρώπους
όταν οι όψεις της ανθρώπινης ζωής στο δικό μου είναι, πλησίασαν στο αδιέξοδο
αναγκαστικά κινήθηκα προς Εσένα
με το είναι μου όμως να έχει εκείνες τις κατανοητές αμφιβολίες αν όντως υπάρχεις ή
αν απλά είσαι μια ψευδαίσθηση, μια εμμονή από τα βάθη των αιώνων
που πέρασε και στο δικό μου είναι,
όμως οι ελπίδες μου στους ανθρώπους εξανεμίστηκαν
απόσταση, αποφυγή, εκμετάλλευση
αν και μου κάνει εντύπωση το πρόσχαρο με το οποίο με αντικρίζουν,
μάλλον με λυπούνται ως ένα αδύναμο,
όμως έχασα και την τριβή με τις όψεις της ζωής που αλλιώς θα κινούσε τη ζωή μου μπρος
"και η ζωή μου το Άδη ήγγισε"
ακόμα ελπίζω σε θαύματα
μόνο που τα θαύματα εμείς τα δημιουργούμε.
όσο μεγαλώνουμε όλα τα περιθώρια της ζωής στενεύουν
οι ελπίδες εξανεμίζονται,
ζω επειδή ελπίζω σε άλμα, διέξοδο,
ζω επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κι άρα είσαι βοηθός
εκεί που τα περιθώρια στένεψαν κι οι ελπίδες εξανεμίστηκαν,
μόνο έτσι αποφεύγεται η απελπισία
"βοηθός μου και ρύστης μου συ εί Κύριε, μη χρονίσης"

Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου Ιωάννη για να επιθυμείς το θεό. Μπράβο σου.

Συνήθως κρύβει ο άνθρωπος τα λάθη του και τις αδυναμίες του όχι από το θεό γιατί λέμε πως δεν υπάρχει, αλλά από φίλους και γνωστούς μέχρι και απο το έτερον ήμισυ.
Οπότε για να ζητάς εσύ το θεό σημαίνει πως είσαι καθαρός άνθρωπος. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Δεν έχεις αδικήσει.

Δεν έχω πίστη να σου ευχηθώ να δεις το θεό, θα σου ευχηθώ όμως να μείνεις έτσι μόνος καταμονος όπως λες, γιατί δείχνεις να έχεις εσωτερική γαλήνη.

[ioannis2]

Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου Ιωάννη για να επιθυμείς το θεό. Μπράβο σου.

Συνήθως κρύβει ο άνθρωπος τα λάθη του και τις αδυναμίες του όχι από το θεό γιατί λέμε πως δεν υπάρχει, αλλά από φίλους και γνωστούς μέχρι και απο το έτερον ήμισυ.
Οπότε για να ζητάς εσύ το θεό σημαίνει πως είσαι καθαρός άνθρωπος. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι. Δεν έχεις αδικήσει.

Δεν έχω πίστη να σου ευχηθώ να δεις το θεό, θα σου ευχηθώ όμως να μείνεις έτσι μόνος καταμονος όπως λες, γιατί δείχνεις να έχεις εσωτερική γαλήνη.

Είναι πηγή εσωτερικής γαλήνης η μοναξιά?
Ποθούν τη μοναξιά υπό μορφή μοναχικότητας, αυτοί που θέλουν να δωθούν στο Θεό ως μοναχοί. Αλλιώς, η μοναξιά και η μοναχικότητα μέσα στον κόσμο είναι πηγή δυστυχίας. Μοναξιά υπάρχει και λόγω χαρακτήρα, όταν δεν σε αποδέχονται ή δεν είσαι καλός στο να σχετίζεσαι.
Καθαρότητα στο νου δεν υπάρχει στο βαθμό που μας έχουν μολύνει ποικιλοτρόπως το νου, κι αυτό είναι που κρύβουμαι από φίλους και γνωστούς.
Δεν είναι ανάγκη να έχεις αδικήσει για να μην είσαι καθαρός.

[serios]

[ioannis2]

Ήρθανε τα καρναβάαλια!
βρέ τι γιορτή αμαρτωλή!
τρέχουν όλοι ξελιγωμένοι βράδυ ως πρωϊ.

Λατρεύουνε τα είδωλα
γίναν ειδωλολάτρες!
χάσανε τον μπούσουλα
πλουτίσανε κ΄οι ράφτες!

βρε πως ξεφαντώνουνε
λες κι είναι στοιχειωμένοι!
απ' την κούραση ξεμείνανε
είν' αποχαυνωμένοι!

εγώ με το παπούλη μου μπρός το μανουάλι
την προσευχή μας κάνουμε
να βρέξει να τους πάρει!
ξορκίζουμε το κακό
τα δαιμόνια να τους αμολήσουν
να ρθούν κι αυτοί στην εκκλησιά και να μετανοήσουν!

[boo]

[aris45]

Βιάσου αγάπη μου, γιατί ο χρόνος πετάει...
Αύριο κλείνει ένας ακόμα...

ωραιο κομματι!!

[Κύκνος]

ωραιο κομματι!!

Ευχαριστώ!

[serios]

Ανοιγεις στα δυο το σωμα μου και μπαινεις με δυναμη μεσα
δε θυμαμαι να σε’χω καλεσει κι όμως μαρεσει
το ένα χερι στυβει τα πνευμονια μου
το άλλο μαζευει λιγη λιγη την πισσα
χτιζεις μια γεφυρα απ’τα ματια σου στα ματια μου
και λες αυτή η γεφυρα δε πρεπει να πεσει
κι όμως στη μεση υπαρχει ενας ανθρωπος που είναι ζωσμενος με εκρηκτικα
και οση ωρα τον κοιτας και σε κοιτα
εγω αναρωτιεμαι αν η γεφυρα θα αντεξει
ας συγχωρεσει καποιος τα λαθη μου για να μπορεσω να πεσω για υπνο
λες μ’αγαπας μα θες να πεσεις απ’τη γεφυρα
λεω σ’αγαπω και με μια κίνηση σε ριχνω
μου χες ζητησει να γραψω ένα τραγουδι για σενα αλλα να μη μιλαει για θανατο
μ’αυτό δε γινεται μωρο μου
αυτό δε γινεται

Σου χω φυλαξει μια ιστορια κρυμμενη σε μια παλια φωτογραφια μας
θα στη χαρισω για να θυμασαι πως αυτή η ιστορια
είναι η ιστορια μας
και θα σου λεω παραμυθια τις νυχτες
για να κοιμασαι πιο ευκολα αλλα μονη σου
θα καταρρέουν οι λεπτοδεικτες και γω θα σβηνω όταν θα σβηνει κ η οθονη σου
και θα φωναζω το ονομα σου όταν θα χυνω
το κρασι μου στο καινουριο σου φουστανι
και όλα οσα ηθελες θα προσπαθω να γινω,μα δε θα φτανει
να μη ξεχασω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα
κι ας είναι ψεμματα
κι ας μη τα ζησω
κι ας είναι ψεμματα
θα προσπαθησω
θα προσπαθησω να σου γραψω ένα τραγουδι που να μιλαει για ερωτα και θαλασσα
για να τα’κους και να θυμασαι αυτά που εφτιαξες
για να τα’κουω και να θυμαμαι αυτά που χαλασα

εσεις οι ανθρωποι προσπαθειτε να μπειτε συνεχεια ο ενας στο μυαλο του αλλου
και τα καταφερνετε
μα δε καταλαβαινετε πως
αν αντι να προσπαθειτε να σπασετε την πορτα του απεναντι
ανοιγατε την δικια σας
θα φτανατε στο ιδιο αποτελεσμα και θα γλιτωνατε δυο σπασμενες πορτες
αλλα από την άλλη που να ξερω κι εγω
ισως οι σπασμενες πορτες να σας φαινονται ενδιαφερουσες

μαρεσει να παιζω με το μυαλο σου
να κανω το λαθος να μοιαζει δικο σου
και ενώ σε κοιταω από μεσα να ακους τη φωνη μου να λεει συγκεντρωσου
προβαλλομαι πανω σου μα δε πτοείσαι (
Για δυο εκατοστα κ είναι λαθος
με παιρνεις χαμπαρι γι αυτό παραδινομαι και που να παρει, ειμαι ολος δικος σου
ριξε το ζαρι να δουμε ποιος απ’τους δυο θα πεθανει και ποσες φορες
σταματα να κλαις
ηταν απλα θεμα χρονου να ερθει η σειρα σου
σου κανω τη χαρη και παιρνω τη θεση σου όπως την πηρα και χθες
αφου να πεθαινω για σενα συνηθησα
αρχισε πια να μ’αρεσει
φαντασου
κοντα σου εχω αφησει κρυμμενα ένα περιστροφο και ένα βιβλιο
καποιοι το λενε παιχνιδι
μα εγω δε νομιζω πως θα διασκεδασεις
ακου πως παιζεται
εισαι εσυ εναντια στην υπαρξη και αυτά είναι τα οπλα σου
και ο μονος κανονας
διαλεξε ένα από τα δυο
και ετοιμασου να χασεις
μη με κοιτας
ο χρονος τελειωνει
και αυτό το παιχνιδι το εχουνε παιξει πολλοι
και αν χρειαζεσαι μια συμβουλη απλα μη φοβασαι
κ ειπες καταλαβες τωρα πως νιωθω
και ομως δε πεθανα για να ξεχασεις
πεθανα για να μπορω να σου δωσω εστω κατι που θα αξιζε να το θυμασαι

[boo]

Στιχουργός - Συνθέτης : Γιώργος Σταυριανός
Πρώτη εκτέλεση: Κάτια Δανδουλάκη







Οι γρίλιες μου φέρνουν την αντηλιά από το απέναντι σοκάκι
σιωπή, ακόμα και η βρύση σταμάτησε να στάζει
όλα είναι λουσμένα στο μεσημέρι
όλα είναι σιωπή και φόβος
μόνο μια μύγα δεν κουράστηκε να φέρνει κύκλους
μες το καυτό το απομεσήμερα με μάτια ορθάνοιχτα
παρακολουθώ μηχανικά τους επίμονους περίπατους της

Μες το δωμάτιο πλανιέται ακόμα η μυρουδιά του δεκαπενταύγουστου
Η Μαρία ήρθε αμέσως μετά την εκκλησία ντυμένη στα κόκκινα
και φεύγοντας ξέχασε πάνω στην καρέκλα της
ένα ματσάκι βασιλικό και ριζμαρί που συνήθιζε να βάζει μες στα σφιχτά της στήθη

Τα μάτια μου έπεσαν στο ασυμμάζευτο ακόμα τραπέζι της Κυριακής
κανείς δεν είχε την δύναμη την ώρα τούτη την περίεργη να το συμμαζέψει
όλοι περιμέναμε να έρθει το απόγευμα
όλοι περιμέναμε να σβήσει το μεσημέρι
Οι φόβοι που με κυρίευαν άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου
πιο κει ήταν το δέος, η άγνοια,
η ακατανόητη πικρά που σου άφηνε η ζωή
στα άπλετο φως του καλοκαιριού
η σκιά του απογεύματος μεγάλωνε
οι αυλές γεμίζανε δροσιά οι πόρτες άνοιγαν
οι φόβοι του μεσημεριού ξεθώριαζαν
έτσι καθώς δινόμουνα σιγά στην αγκαλιά της νύχτας

Ήσουνα πάντα με την παρέα του Γιάννη
και όταν σε έβλεπα από μακριά
μια χαρά πρωτόγνωρη γέμιζε την καρδιά μου
οι χτύποι τηςδυναμωναν
και όταν πια συναντιόμασταν
τα μάτια σου γινόντουσαν πελώρια
και ένα παίξιμο στα χείλη σου πρόδινε την αγάπη
ήταν η ώρα που η σκιά έφτανε μέχρι τις γέρικες ελιές του θείου Γιώργου

Δε θυμούμαι πια ποτέ σταμάτησα να σε συναντώ
Την ώρα τούτη που η βρύση σταμάτησε να στάζει
και που η μανά δεν ονειρεύεται στο διπλανό κρεβάτι
μόνο μια μύγα βουίζει επίμονα μέσα σε ένα δωμάτιο
Όπου πια δεν υπάρχει παρά το κενό

[Πες το μου και αυτό]

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη,
εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα
στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.
Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν
για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που
ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου
ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα
που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι
πιο πολύ απ’ τον έρωτα,
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και
την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

*Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας.
Τάσος Λειβαδίτης

[serios]

Στίχοι:

Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε
Φοβάμαι το μυαλό μου δε θ’ αντέξει
Νιώθω πως πρέπει να αρχίσουν νέοι αγώνες,
για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες

Γιώργο, η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει,
σαν φίδι εφιάλτη τη χαρά μου αγκαλιάζει
Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανία,
γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου ν’ αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει

Γιώργο, νυστάζω, αλλά με αγίους δεν κοιμάμαι
Αρνούμαι ν’ αφεθώ και να ενδώσω
Γιατί μπορεί να μην έχω το χρίσμα της Γαλάνη,
αλλά στο τέλος της πορείας σ’ εμένα θα φορέσουν το στεφάνι

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο,
στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει
και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

[Κύκνος]

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν' αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει...

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτό τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει...

Να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δεν ζω, δεν παραδέχομαι
μόνο δέχομαι...

[Κύκνος]

Απόψε θέλω
να ζωντανέψω μια ελπίδα τσακισμένη,
απόψε θα 'ρθω
να σε αγγίξω για να βρω το λυτρωμό...

[Κύκνος]

Δεν είσαι εδώ,
τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου...

[Κύκνος]

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα...

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες τ' απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά,
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά...