Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[serios]

Θα ‘ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία

~Κατερίνα Γώγου

[serios]

Aνδρείκελα
Στίχοι: Κ.Γ Καρυωτάκης
Μελοποίηση: Υπόγεια Ρεύματα

Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας η κάθε χαρά,
η ελπίδα και η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

[Κύκνος]

"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου,
η θάλασσα στα μέτρα μου...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποιά γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"



Θέλω να εκφραστώ μ' αυτό το τραγούδι που το ακούω όταν προσπαθώ ν' αποκτήσω ελπίδα και λίγη δύναμη...

[serios]

Don't you hate that? Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable? That's when you know you've found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence.

Δεν το μισείς;;Τις αμήχανες σιωπές. Γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλάμε για μαλακίες για να είμαστε άνετοι;; Τότε γνωρίζεις οτι έχεις βρει κάποιον μοναδικό. Όταν βγάζεις τον σκασμό για ένα λεπτό και άνετα απολαμβάνεις την σιωπή.

~Pulp Fiction-Quentin Tarantino

[serios]

[serios]

Καλή σχολική χρονια σε όσους είναι ακόμα στα θρανία!!!

[elisabet]

[boo]

[boo]

Η χαραυγή μ’ έβρισκε πάντα μόνο
να κυνηγώ ένα γιατί.
Είχα χαθεί, κι είπα ν’ αλλάξω δρόμο
να βγω απ’ αυτή τη φύλακη.

Κουράστηκα να ψάχνω στο σκοτάδι
είναι καιρός να λυτρωθώ.

Χωρίς τροφή γερνούσε η ψυχή μου
μ’ ένα φιλί της μοναξιάς.
Δε μένω πια στιγμή απ’ τη ζωή μου
σ’ ένα κελί της λησμονιάς.

Κουράστηκα να ψάχνω στο σκοτάδι
είναι καιρός να λυτρωθώ.
Είπα "αρκετά !", δε χάνω άλλο χρόνο
βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ.

[serios]

Θυμάσαι μανταρίνι μου
και κόκκινό μου μήλο
που σου `λεγα το σ’ αγαπώ
κι έτρεμα σαν το φύλλο.

Θυμάσαι μήλο κόκκινο
τα περασμένα χρόνια
που κελαηδούσανε για μας
του έρωτα τ’ αηδόνια.

[DrugUser]

«Το σεξ είναι θείο δώρο αν γίνεται μεταξύ συζύγων – Αλλιώς είναι αμαρτία»

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

[Κύκνος]

Είναι πικρό να βλέπεις να 'ρχεται η δύση και να φοβάσαι πως θα ΄ρθει και το σκοτάδι...

[elis]

https://youtu.be/RnPVon99mqE

[elis]

https://youtu.be/yNbyzcbDGlk

[serios]

Ξεπροβόδισμα
Κ.Γ Καρυωτάκης

—Αγάπη μου, ήσουνα παιδί· παιδί μου, είσαι άντρας τώρα· σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα.

—Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε· πώς να κινήσω; βρέχει· μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ'εχει

—Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε· κι αν μείνεις τελευταίος; σύρε· και πάντα να ’σαι ορθός και πάντα να ’σαι ωραίος.

—Μάνα, ο χειμώνας ρυάζεται κι η νύχτα αγκομαχάει· με δένει, μάνα, μια ντροπή, κι ένας καημός με πάει.

—Βλέπε, παιδί μου, πάντα ομπρός. Το χτες μη σε πικραίνει. Τώρα η ζωή σαν άλογο στην πόρτα σε προσμένει.

—Μάνα, οι ανέμοι ρίξανε του δρόμου το πλατάνι· με τρώει, μανούλα, η θύμηση, κι ο πόνος με δαγκάνει.

—Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε· κι αν μείνεις τελευταίος; σύρε· και πάντα να ’σαι ορθός και πάντα να ’σαι ωραίος.

—Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε· πώς να κινήσω; βρέχει· μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ’ έχει.