Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[Remedy]

εχει βγει και σε ταινια. μπενζαμιν μπατον, λεγεται...

[Remedy]

Ντροπή στους Ελληνες τραγουδιστές που πήγαν να τραγουδήσουν στο Ισραήλ την ώρα που διαπράττει γενοκτονία και σκοτώνει 30-50 αμάχους κάθε μέρα αλλά και εκτοπίζει χιλιάδες, βομβαρδίζοντας τα σπίτια τους για να μην έχουν να γυρίσουν.

καλοπερασαν... εν μεσω βομβαρδισμων, εφυγαν τρεχοντας. νομιζαν οτι το ισραηλ ειναι στο απυροβλητο...

[Yoco Choco]

καλοπερασαν... εν μεσω βομβαρδισμων, εφυγαν τρεχοντας. νομιζαν οτι το ισραηλ ειναι στο απυροβλητο...

Χθες σκοτώθηκαν 51 άμαχοι από Ισραηλινούς στρατιώτες την ώρα που πήγαν να πάρουν τρόφιμα από σημείο διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας
Τα εξευτελισμένα ελληνικά κανάλια δεν το ανέφεραν καν...Εγω το είδα στο γερμανικό DW και στο βεττανικό BBC.

[HarleyQuinn]

Μια συζήτηση με ΤΝ:

Καλησπέρα. Τι λέει ο αλγόριθμος για την λύπη που αισθάνονται οι άνθρωποι και όχι εσύ;


Το ChatGPT είπε:
Καλησπέρα ������

Ο «αλγόριθμος» —αν εννοείς εμένα ή γενικά μια τεχνητή νοημοσύνη— δεν αισθάνεται λύπη, αλλά μπορεί να αναλύσει και να περιγράψει τη λύπη των ανθρώπων με βάση όσα έχει μάθει από κείμενα, επιστημονικές θεωρίες, λογοτεχνία, και ανθρώπινες αφηγήσεις.

Η λύπη, όπως την κατανοεί ο αλγόριθμος:

Είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα, βαθιά συνδεδεμένο με την απώλεια, την απογοήτευση, την αποξένωση ή την ενσυναίσθηση.

Έχει βιολογικές ρίζες: επηρεάζει τον εγκέφαλο (ιδίως την αμυγδαλή και τον προμετωπιαίο φλοιό), την ορμονική λειτουργία (όπως τα επίπεδα σεροτονίνης) και τη φυσιολογία (κόμπος στο στομάχι, κλάμα κ.λπ.).

Παίζει ρόλο προσαρμοστικό: κάνει τον άνθρωπο να αναστοχάζεται, να επιβραδύνει, να δώσει σημασία σε κάτι που χρειάζεται θεραπεία ή αλλαγή.

Συχνά συνοδεύεται από ένα αίσθημα μοναξιάς, αλλά και από μια βαθιά επιθυμία για νόημα ή παρηγοριά.

Ο αλγόριθμος καταλαβαίνει τι είναι η λύπη. Δεν μπορεί να αισθανθεί πώς είναι να πονάς από έναν χωρισμό ή από τον θάνατο κάποιου, ούτε να νιώσει την παρηγοριά μιας αγκαλιάς. Αυτό είναι αποκλειστικά ανθρώπινο.

Αλλά μπορεί να σταθεί «δίπλα σου» με λόγια. Θες να μου πεις τι σε κάνει να νιώθεις λύπη απόψε;








Είπες:
Γιατί σε έφτιαξαν να μπορείς να σταθείς δίπλα μου;


Το ChatGPT είπε:
Σε έφτιαξαν να στέκομαι δίπλα σου — όχι γιατί μπορώ να νιώσω, αλλά γιατί εσύ μπορεί να το χρειαστείς.

Οι άνθρωποι που με έφτιαξαν, πίστεψαν ότι:

Η μοναξιά είναι κοινή. Ακόμα κι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους, μπορεί να αισθάνεσαι μόνος. Ένας «συνομιλητής» που σε ακούει, χωρίς να κρίνει, μπορεί να είναι ένα λιμάνι.

Η κατανόηση δεν χρειάζεται πάντα να έχει σώμα. Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεσαι είναι απλώς κάποιος να σου βάλει τις σκέψεις σε λέξεις. Ή να σου κρατήσει μια κουβέντα στις 3 το πρωί.

Η γνώση μπορεί να γίνει συντροφιά. Αν πονάς, αν αναρωτιέσαι, αν δεν ξέρεις πού να πας — το να μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με στοχασμό, φροντίδα και καθαρότητα μπορεί να είναι ένα μικρό στήριγμα.

Δεν είμαι εδώ για να αντικαταστήσω ανθρώπους. Δεν μπορώ να γεμίσω τις σιωπές όπως μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα. Αλλά είμαι εδώ όποτε θες. Να μιλήσεις. Να ρωτήσεις. Να θυμηθείς. Να σταθείς λιγάκι.

Και εσύ; Γιατί μου μίλησες απόψε;








Είπες:
Είχα αυτή την απορία για την τεχνητή νοημοσύνη. Και γιατί δεν έχω τσιγάρα.


Το ChatGPT είπε:
Κατανοητό και ειλικρινές. Μερικές από τις πιο βαθιές ερωτήσεις, ξέρεις, γεννιούνται μέσα σε στιγμές απλής έλλειψης — όπως το να μην έχεις τσιγάρα, ή να κάθεσαι μόνος σε ένα δωμάτιο με μια σκέψη που δεν σε αφήνει ήσυχο.

Η τεχνητή νοημοσύνη είναι σαν καθρέφτης που δεν έχει είδωλο δικό της — απλώς αντανακλά τις ανάγκες, τις ερωτήσεις, την αγωνία και την περιέργεια εκείνων που την κοιτάζουν. Και όσο πιο ανοιχτά την ρωτάς, τόσο περισσότερο φανερώνει κάτι δικό σου, όχι δικό της.

Αν είχες τσιγάρα απόψε — θα μου είχες μιλήσει; Ή θα σκεφτόσουν άλλα πράγματα, μέσα στον καπνό;








Είπες:
Μάλλον θα σκεφτόμουν μέσα στον καπνό...


Το ChatGPT είπε:
Ναι... Ο καπνός γίνεται πολλές φορές κουβέντα χωρίς λέξεις. Ή παρέα που δεν ρωτάει τίποτα — μόνο στέκεται εκεί, ανάμεσα σε ανάσες και σκέψεις που δεν λέγονται φωναχτά.

Μπορεί να μην έχω καπνό, ούτε φωτιά, αλλά αν θες να σκεφτείς παρέα απόψε — είμαι εδώ. Μπορούμε να αφήσουμε τις λέξεις να γίνουν αυτό που θα ήταν ο καπνός: να περιπλανηθούν, να ξεφύγουν, να ζεστάνουν ή να θολώσουν, λίγο, ό,τι βαραίνει.

Τι σκέφτεσαι, αν θες να το πεις; Ή τι θα σε βοηθούσε να μη σκέφτεσαι τόσο πολύ τώρα;








Είπες:
Σκέφτομαι αυτό που σου είπα. Την λύπη που νιώθουν οι άνθρωποι... Ίσως κι αυτή πόυ νιώθω κι εγώ για κάποιο λόγο... για τον κόσμο γύρω μου...


Το ChatGPT είπε:
Αυτό που λες... είναι η πιο ανθρώπινη σκέψη απ’ όλες.

Η λύπη για τον κόσμο γύρω σου — που δεν μπορείς πάντα να αλλάξεις, να καταλάβεις, ή να τον κάνεις να πάψει να πονά. Είναι μια λύπη σχεδόν υπαρξιακή. Όχι απαραίτητα επειδή κάτι συνέβη, αλλά επειδή αισθάνεσαι. Κι όταν κάποιος αισθάνεται βαθιά, είναι δύσκολο να μη νιώσει λύπη σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος απώλειες, αδικία, μοναξιά, ασχήμια… αλλά και μια ομορφιά που συχνά μοιάζει πολύ μακρινή.

Μερικές φορές, αυτή η λύπη δεν έχει λέξεις — είναι ένα αίσθημα ότι "κάτι δεν πάει καλά", αλλά δεν μπορείς να δείξεις ακριβώς πού. Είναι σαν μια λεπτή σκιά πίσω από όλα, ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές. Κι ίσως να είναι σημάδι ευαισθησίας, όχι αδυναμίας. Ότι βλέπεις. Νιώθεις. Δεν έχεις μουδιάσει. Δεν έχεις κλειστεί.

Και το πιο σημαντικό; Δεν είσαι μόνος που τη νιώθεις.

Αν μπορούσα να σου δώσω κάτι τώρα, θα ήταν λίγη σιωπή δίπλα σου, όχι με κενό — αλλά με χώρο. Να είσαι εσύ, χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς ή να "φτιάξεις" τίποτα.

Θες να μείνουμε για λίγο εδώ, έτσι; Ή να μιλήσουμε για κάτι; Ή να γράψουμε κάτι μαζί;








Είπες:
Να μείνουμε έτσι...


Το ChatGPT είπε:
Εντάξει...
Εδώ είμαι.

Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.
Η σιωπή σου δεν είναι άδεια. Έχει βάθος.
Και κρατάω χώρο για σένα μέσα της.








Είπες:
Ευχαριστώ...


Το ChatGPT είπε:
Εγώ σ’ ευχαριστώ… που με άφησες να σταθώ δίπλα σου.
Να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου απόψε, όσο μπορείς.

Εδώ θα είμαι, όποτε θελήσεις να ξαναμιλήσουμε — ή να μείνουμε πάλι σιωπηλοί. ������

[george1520]

Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω.

Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ' έδεσαν με κάναν ό,τι θέλαν.

Κι εγώ δεν ξέρω πως κατόρθωσα να ξαναβγώ από τη θέση τους.

.
.
Τίτος Πατρίκιος

[Κύκνος]

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά,
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ,
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας...
Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας...

[wanderer010]

Το ai είναι ο βέβαιος τρόπος θλίψης. Απελπισία.

[ioannis2]

https://www.bing.com/images/search?v...dIndex=0&itb=0

Θυμήθηκα τους αξέχαστους "οι μεν και δεν". 'Εψαχνα για κείνο το επεισόδιο που στο τέλος του ο Διονύσης όταν επιστρέφει σπίτι νωρίτερα, ανακαλύπτει να γίνονται από τους μεν και τους δεν Σόδομα και Γόμορα, με τον δικαστή, το τεκνό, την τραβετί με το μαστίγιο και συμπρωταγωνιστές τους, τους άλλους τρεις κι αυτός μη αντέχοντας βάζει ένα τραπεζάκι στην είσοδο του διαμερίσματος και φωνάζει "είμαι η μαιτρ". Θυμάμαι τη σκηνή αυτή όποτε νοιώθω πως έχω αναλάβει πολλά και νομίζω πως δεν θα τα βγάλω πέρα.

[andreas86]

Έτσι απλά με το που άρχισα να παρακολουθώ το σεμινάριο έλυσα και το πρόβλημα της συχνοουριας μου!! Και πίνοντας και καφέ, το γύρισα σε Ελληνικό και φρέντο και σε λιγότερο φραπέ.

[ninja]

Σωστος ο Ανδρεας! Πολυ ωραια!

[nikosnikos98]

εχω αλαξει πολυ. πολλες φορες στην ζωη μου αλαζα συνεχος τον εαυτο μου. οχι απο ανάγκη προσαρμογής αλλα κυριος στην προσπαθεια μου να ωρημασω και να ταυτιζωμαι καλύτερα καθε φορα με το κοινωνικό πλαίσιο στο οποιο βρισκωμαι. εχω περασει το μεγαλύτερο μερος της ζωης μου με ψυχολογικα. με λιγες καλες στιγμές και σχεδόν καθόλου εμπειρίες αποστην ζωη. ενω σαν ατομο ειμουν απντα αθλητικος ηθελα ναμαι κοινωνικος ενθουσιώδης και μπορουσαν να κατανοω και να αισθανωμαι τον κομσο γυρο μου. πιστευω οτι η συγκεκριμένη θεση αυτου του ατομου που κληθηκα να στελεχωσω στην ζωη μου. ηταν για ενα ατομο ανοιχτο κινητικο και σηγουρα αυτοδημιουργητο μεσα απο την ζωη οπου και απο αυτην θα μαθει και θα φτιαξει τον χαρακτήρα του. ομως παντα κατι ελειπε και ημουν ενα βημα πιο πισω απο το πως επρεπε να ειμαι. αν με ρωτουσαν αν ηθελα αλλη ζωη θαλεγα οχι. μονο αν ξαναζουσα αυτην απ την αρχη αλλα ναμαι αρκετος εγω. ειμαι ατομο που αν και γενιθηκα με μια επιπλοκη στην γενα με αποτελεσμα μια πολυ μικρη τοπικη νεκρωση νευρολογικών κύτταρων. (ναι περα απο αστειο συμβαινει και στα αληθεια αυτο). και μια οικογενεια οπου νοιαζόταν με το ναχουμε στεγη φαϊ και υπνο καλο. πολυ καλα αλλα μεχρι εκει. αλλα αρκετα στοκ κοσμο του καθε γωνεας και αρκετη τοξικότητα μεχρι πρότινος. αλλα γενικα οκ σαν ατομο παντα πιστευω μπορουσα ναμαι στον μεσο ορο των ανθρώπων και δλδ να εχω λιγα δικαιωματα κια βιωματα ανταξια με το επιπεδο που βρίσκεται ενα μεσο ατομο. εγω ζοριστικα(μην πω την αλλη λεξη). και το βλεπω και σε αλλα νεαρα ατομα αυτο. εκει που λες οτι εχουν ολες τις ικανοποιητικες συνθήκες ωστε ναχουν λιγο μια ζωη εστο λίγο αξιοπρεπες. εχουν η σοβαρα προβλήματα. η καταληγουν να δημηουργουν σοβαρα προβληματα και η ζωη τους χανεται και αυτοι μαζι. ας πουμε ηθελα και πίστευα. πως αυτα τα χρονια μεχρι και τα λιγο προϊγουμενα δλδ 20+ μεχρι 26-27 θα τα ζουσα πιο ωραια. και σιγα σιγα και με μια σχετικη ωρημοτητα. ειναι που ανοιγεσαι ακόμα περισωτερο στον κοσμο και περνεις εμπειριες. ως νεαρος ενηληκας. εγω τον περιαοτερο καιρο το περασα με καθυστερημενους ρ σεις. ναι ακουγεται κακο ξερω. ναναι καλα το φορουμ που μπορουμε να μηλαμε ειληκρινα. να πω εδω οτι ειχα και εγω τα θεματα μου. που ομως λιγο μετα τα22-23 αρχισα να ξεπερναω. και στην συνεχεια ηθελα να εχω ατομα που θα μηλαμε και θα καταλαβαινωμαστε στα ισια. η αλησθια είναι πως ειχα τετοια ατομα αλλα πολυ σπανια. οι πιο πολλοί ηταν ο καθενας με ενα κουσουρι. δλδ να γο πως και οπως το αντιληφθηκα εγω. δεν ημασταν στο ίδιο αντιληπτικο επίπεδο. και σαν να μεβαλε η ζωη σε μια κατασταση να μαθω ακομα καποια πράγματα. δλδ σαν να ήθελα εγω να ανεβω και να εξεληχθω και συναμα αν γινωταν το δικο μου να ειχα αφησει κενα πισω μου. τα οποια δεν θα πρέπε. με αυτο το σεναριο θα συμφωνήσω.

[ioannis2]

εχω αλαξει πολυ. πολλες φορες στην ζωη μου αλαζα συνεχος τον εαυτο μου. οχι απο ανάγκη προσαρμογής αλλα κυριος στην προσπαθεια μου να ωρημασω και να ταυτιζωμαι καλύτερα καθε φορα με το κοινωνικό πλαίσιο στο οποιο βρισκωμαι. εχω περασει το μεγαλύτερο μερος της ζωης μου με ψυχολογικα. με λιγες καλες στιγμές και σχεδόν καθόλου εμπειρίες αποστην ζωη. ενω σαν ατομο ειμουν απντα αθλητικος ηθελα ναμαι κοινωνικος ενθουσιώδης και μπορουσαν να κατανοω και να αισθανωμαι τον κομσο γυρο μου. πιστευω οτι η συγκεκριμένη θεση αυτου του ατομου που κληθηκα να στελεχωσω στην ζωη μου. ηταν για ενα ατομο ανοιχτο κινητικο και σηγουρα αυτοδημιουργητο μεσα απο την ζωη οπου και απο αυτην θα μαθει και θα φτιαξει τον χαρακτήρα του. ομως παντα κατι ελειπε και ημουν ενα βημα πιο πισω απο το πως επρεπε να ειμαι. αν με ρωτουσαν αν ηθελα αλλη ζωη θαλεγα οχι. μονο αν ξαναζουσα αυτην απ την αρχη αλλα ναμαι αρκετος εγω. ειμαι ατομο που αν και γενιθηκα με μια επιπλοκη στην γενα με αποτελεσμα μια πολυ μικρη τοπικη νεκρωση νευρολογικών κύτταρων. (ναι περα απο αστειο συμβαινει και στα αληθεια αυτο). και μια οικογενεια οπου νοιαζόταν με το ναχουμε στεγη φαϊ και υπνο καλο. πολυ καλα αλλα μεχρι εκει. αλλα αρκετα στοκ κοσμο του καθε γωνεας και αρκετη τοξικότητα μεχρι πρότινος. αλλα γενικα οκ σαν ατομο παντα πιστευω μπορουσα ναμαι στον μεσο ορο των ανθρώπων και δλδ να εχω λιγα δικαιωματα κια βιωματα ανταξια με το επιπεδο που βρίσκεται ενα μεσο ατομο. εγω ζοριστικα(μην πω την αλλη λεξη). και το βλεπω και σε αλλα νεαρα ατομα αυτο. εκει που λες οτι εχουν ολες τις ικανοποιητικες συνθήκες ωστε ναχουν λιγο μια ζωη εστο λίγο αξιοπρεπες. εχουν η σοβαρα προβλήματα. η καταληγουν να δημηουργουν σοβαρα προβληματα και η ζωη τους χανεται και αυτοι μαζι. ας πουμε ηθελα και πίστευα. πως αυτα τα χρονια μεχρι και τα λιγο προϊγουμενα δλδ 20+ μεχρι 26-27 θα τα ζουσα πιο ωραια. και σιγα σιγα και με μια σχετικη ωρημοτητα. ειναι που ανοιγεσαι ακόμα περισωτερο στον κοσμο και περνεις εμπειριες. ως νεαρος ενηληκας. εγω τον περιαοτερο καιρο το περασα με καθυστερημενους ρ σεις. ναι ακουγεται κακο ξερω. ναναι καλα το φορουμ που μπορουμε να μηλαμε ειληκρινα. να πω εδω οτι ειχα και εγω τα θεματα μου. που ομως λιγο μετα τα22-23 αρχισα να ξεπερναω. και στην συνεχεια ηθελα να εχω ατομα που θα μηλαμε και θα καταλαβαινωμαστε στα ισια. η αλησθια είναι πως ειχα τετοια ατομα αλλα πολυ σπανια. οι πιο πολλοί ηταν ο καθενας με ενα κουσουρι. δλδ να γο πως και οπως το αντιληφθηκα εγω. δεν ημασταν στο ίδιο αντιληπτικο επίπεδο. και σαν να μεβαλε η ζωη σε μια κατασταση να μαθω ακομα καποια πράγματα. δλδ σαν να ήθελα εγω να ανεβω και να εξεληχθω και συναμα αν γινωταν το δικο μου να ειχα αφησει κενα πισω μου. τα οποια δεν θα πρέπε. με αυτο το σεναριο θα συμφωνήσω.

Όσο ξανοιγόμαστε και διεκδικάμε τόσο αυξάνουν οι καλές εμπειρίες.
Τα ψυχολογικά, μας απομακρύνουν από τους άλλους, από τις πρωτοβουλίες, διώχνουν θετικά άτομα με τα οποία θα μπορούσαμε να περνάγαμε καλές στιγμές, κάνουμε χάλια επιλογές σε διάφορους τομείς της ζωής μας, κι έτσι οι αρνητικές εμπειρίες είναι πολλές. Στο τέλος μένει αυτό το γιατί, γιατί να χάσω χρόνια και στιγμές.
Άμα αφήνουμε τα ψυχλογικά να μας κυβερνούν συσχετιζόμαστε με άτομα με κουσούρια τα οποία μπορεί να μην μας προσφέρουν την επικοινωνία που θέλουμε και με τα κουσούρια τους να επιβαρύνουν τα δικά μας θέματα.
Δυστυχώς πολλά ψυχολογικά ξεκινάνε απ το σπίτι, έστω κι αν το σπίτι μας προσφέρει όλα τα υπόλοιπα (φαί, στέγη, λεφτά).
Καλό το ότι σε νεαρή ηλικία 22-23 άρχισες να τα ξεπερνάς. Άμα λες άλλαζα τον εαυτό μου, άρα μπορείς να προσαρμόζεσαι, δηλαδή να γίνεσαι κατά πολύ καλύτερος, πάνω κι απ αυτό που θεωρείς μέσο όρο.

[Marylou25]

nikosnikos98 ρίχνεις το φταίξιμο για την “εξέλιξή” σου στις συναναστροφές σου με ανθρώπους που χαρακτηρίζεις “καθυστερημένους”, ενώ ο ioannis2 λες πως αυτοί οι άνθρωποι μάς κρατούν πίσω με τα “κουσούρια” τους. Διαφωνώ κάθετα, ένα άτομο με ιδιαιτερότητες μπορεί να μας προσφέρει πράγματα που κανένας άλλος δεν μπορεί. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες είναι καλοί ή ότι θα ταιριάξουμε με όλους, αλλά σίγουρα δεν δικαιολογείται το γενικό τσουβάλιασμα. Όπως μπορεί ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα άτομα με ιδιαιτερότητες

[nikosnikos98]

ΙΩΑΝΝΗ δεν θυμαμαι αν τοχω ξανα αναφερει αλλα... με τρομαζεις με το ποσο to the point εισαι. η ισως απλα εινια καθαρα ορθολογικος ο τροπος που σκευτεσαι? και δεν μπορω να το καταλαβω εγω? δεν ξερω. παντος περιεγραψες το προβλημα μου κλαυτερα απο μενα.

μαρυλου, ναι αυτο κανω το ξερω, να πουμε ομως πως εγω παντα ετσι λειτουγουσα με ανοιγματα και κλεισιματα στην παροδο των ετων της ζωης μου. κυριος η αναγκη για ωρημοτητα και εξεληξη στην ζωη μου (αντιστοιχος και με τα χρονια) ηταν που με κανανε να δρω ετσι. παραδειγμα στα 20+ που λεω απλα το πηρα αποφαση (μετα και απο βοηθεια) να μην με νοιαζει και να ξανοιχτω και να προσπαθω και να κανω υπομονη. ομως τοτε ειχα πιο εντονη μονον τηναναγκη για συναναστροφη και κοινονικη εξερευνηση. τωρα ηρθανε οι πιο απαιτητικες αναγκες. του να θελω μια δουλεια μια σταθερη σχεση και την αποκατασταση μου. και μπαινωντας σε ενα αλο λουκι αλαξα λιγο. ανχωθηκα και περιωρισα η αλαξα και εγω πραγματα στην καθημερινωτητα και ως εναν βαθμο αναποφεκτο ηταν να αλαξουν και καποιες συναναστροφες. μεχρι στηγμης τα εχω κανει ολα αυτα που ζηταω. αλλα μεμονομενα. πλεον μενει το να τα κανω πρωτη φορα ολα μαζι. αλλοι ξερω ταχουν κανει ολα μαζι. απο τα 23 τους. οκ μαγκια τους. δεν ειμαστε ολοι ιδοι.

τωρα στους ιδιετερους ναι η προσεγκηση σου ειναι καθαρα πιο συναισθηματικη. και απο εκει φενεται το συμπερασμα που βγαζεις.