Εκφραστειτε ελευθερα!!!

[Poet]

Ορίστε το προσωπικό μου ιστολόγιο για την ποίηση:
https://poihsh-proswpikes-dhmiourgies.blogspot.gr

και για την πεζογραφία:
http://steki-gnhsiwn-poihtwn.blogspot.gr

[ftatl]

εγω θα ξεφυγω απο την ποιηση τη μουσικη τη ζωγραφικη κλπ κλπ και θα ανεβασω τον καθημερινο μου πονο στη δουλεια.....

[serios]

~Bansky

Υπάρχει το βιβλίο Wall and Piece από τον Bansky που περιγράφει πως κατάφερε να προσπελάσει τα μέτρα ασφαλείας και να δημιουργήσει τα γκραφιτι.
https://www.goodreads.com/book/show/...Wall_and_Piece

[iwannaaa]

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr..._9512.html?m=1

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[boo]

Αργοπεθαίνει όποιος… Πάμπλο Νερούντα

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

… Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».

[serios]

Αργοπεθαίνει όποιος… Πάμπλο Νερούντα

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

… Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».

Δυνατό απόσπασμα!!!

[boo]

Πιστός

Καταρχάς
Θα πω όλες τις λέξεις μέσα στο μυαλό μου
Έχω ενθουσιαστεί κι έχω βαρεθεί με το πώς ήτανε μέχρι τώρα τα πράγματα

Το πώς ήτανε μέχρι τώρα τα πράγματα
Εν συνεχεία
Μη μου πεις τι πιστεύεις ότι μπορώ να γίνω
Στα πανιά βρίσκομαι εγώ, είμαι ο κυρίαρχος της δικής μου θάλασσας
Ο κυρίαρχος της δικής μου θάλασσας

Ήμουν κατεστραμμένος από μικρός
Πήγαιναν στις μάζες την ψυχή μου
Να καταγράψεις τα ποιήματά μου για τους λίγους
Που με κοίταξαν, με συμπάθησαν, με αποδέχτηκαν, νιώθοντάς με
Τραγουδάω από θλίψη απ' τον πόνο
Λάβε το μήνυμά μου από τις φλέβες
Λέω το μάθημά μου απ' το μυαλό
Βλέπω την ομορφιά μέσα από τον...

Πόνο!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό
Πόνος!
Με καταστρέφεις, με ξαναχτίζεις, πιστός, πιστός
Πόνος!
Αφήνω τις σφαίρες να πετούν, αχ αφήστε τις να πέφτουνε βροχή
Η μοίρα μου, η αγάπη μου, ο Θεός μου, προήλθαν από...
Πόνο!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό

Έπειτα
Στείλε μια προσευχή σε αυτούς που βρίσκονται ψηλά
Όλο το μίσος που'χεις ακούσεις έκανε περιστέρι το πνεύμα σου
Το πνέυμα σου που βρίσκεται ψηλά

Πνιγόμουν στο πλήθος
Ζούσα με τα μυαλά στα σύννεφα
Έπεφτα σα στάχτη στο χώμα
Ελπίζοντας ότι τα συναισθήματά μου θα καταπνίγονταν
Μα δεν το έκαναν ποτέ, ζούσαν παντοτινά, υποχωρούσαν και φούσκωναν σαν την παλίρροια
Συγκρατημένα, περιορισμένα
Μέχρι που έσπασε και έπεσε βροχή
Έπεσε βροχή, σαν...

Πόνος!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό
Πόνος!
Με καταστρέφεις, με ξαναχτίζεις, πιστός, πιστός
Πόνος!
Αφήνω τις σφαίρες να πετούν, αχ αφήστε τις να πέφτουνε βροχή
Η μοίρα μου, η αγάπη μου, ο Θεός μου, προήλθαν από...
Πόνο!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό

Τελικά
Με των φλογών και της φωτιάς τη χάρη
Είσαι το πρόσωπο του μέλλοντος, το αίμα στις φλέβες μου
Το αίμα στις φλέβες μου
Μα δεν το έκαναν ποτέ, ζούσαν παντοτινά, υποχωρούσαν και φούσκωναν σαν την παλίρροια
Συγκρατημένα, περιορισμένα
Μέχρι που έσπασε και έπεσε βροχή
Έπεσε βροχή, σαν...

Πόνος!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό
Πόνος!
Με καταστρέφεις, με ξαναχτίζεις, πιστός, πιστός
Πόνος!
Αφήνω τις σφαίρες να πετούν, αχ αφήστε τις να πέφτουνε βροχή
Η μοίρα μου, η αγάπη μου, ο Θεός μου, προήλθαν από...
Πόνο!
Με έκανες, με έκανες πιστό, πιστό

[boo]

Κυνηγημένος από δαίμονες παγιδευμένος ιδέες
έμμονες ραπάρω ώσπου να πονέσουν οι πνεύμονες
ατέρμονες αναζητήσεις ψάχνω διεξόδους
στο αδιέξοδο ενός λαβύρινθου δαιδαλώδους
με τους ανθρώπους οι σχέσεις μου πια είναι περιορισμένες
δε με καταλαβαίνουν δεν τους καταλαβαίνω
δε ψάχνω τρόπους να ενώσω τις ράγες τις χαλασμένες
όμως για πάντα έχω χάσει το τραίνο
και δεν χαλιέμαι έμεινα μόνος μα μόνος κρατιέμαι
και γιατί κατέληξα έτσι πλέον δεν αναρωτιέμαι
όποιοι και αν φταίνε να ‘ναι καλά και δεν τους καταριέμαι
τους θυμάμαι μόνο κάθε φορά που τα μάτια κλαίνε
και η καρδιά πονά σα να της`δώσαν μαχαιριά
και αργοσβήνει σαν εκείνα του Καβάφη τα κεριά
άσε στην ίδια ζαριά μα πάλι στις χώριες μονάδες
στην παρτίδα παίζουμε μα από άλλη πλευρά
τελικά άσπρα και μαύρα πούλια είμαστε όλοι μας
στο φεύγα ή στις πόρτες που κλείνουν παίζονται οι ρόλοι μας
και η πόλη μας απλά το φόντο που πέφτουν τα ζάρια
περιμένοντας να μάθουνε τα επόμενα μας χνάρια
είναι λίγοι αυτοί που δεν βασίζονται στην τύχη
που τα δέχονται όπως έρχονται και κάνουνε παιχνίδι
σε φάσεις γάματα γι’αυτό παίζε πάντα κορόνα γράμματα
δεν θα με δεις να μπαίνω με ρέστα πριν τα χαράματα
στην τσόχα παράπονο από πιτσιρίκος το ‘χα
Όπου μύρισε αγάπη στο τέλος έπιανε μπόχα
στο`πα πως κάποτε θα σου ‘λεγα σου το ‘πα
εαυτέ μου μα δεν μ’ άκουσες και σ’ έσβησαν σαν γόπα
τώρα από ποιον να ζητήσεις ευθύνες
για τις χαμένες μέρες τις βδομάδες και τους μήνες
για τα χρόνια που πίστευες ότι θα φέρουν χρώμα
μα με γκρίζο συνεχίζουν να σε γεμίζουν ακόμα
και αν με ψάχνεις σα διωγμένο ορφανό της φάτνης
μεγάλωσα κάτω από την προστασία της πάχνης
να βλέπω το ένα μου μισό να γίνεται Θεός.
και το άλλο εγκλωβισμένο μες τον ιστό της αράχνης
για να μάθεις πως πέφτει το επίπεδο της στάθμης
από αυτόν που τα ‘χασε όλα μα τα διεκδίκησε πάλι
και αν θες να ‘ρθεις εκεί που πια ο δρόμος μ’ έχει βγάλει
πρέπει να δεχθείς να αφήσεις τον μίτο της Αριάδνης
να σ’ αφήσεις να χαθείς να μη ψάξεις να σε βρεις
όσο πιο χαμηλά φτάνεις γκρεμίζονται οι φυλακές σου
και όταν δεις πως τώρα ζεις με όσο πιο λίγα μπορείς
ότι και αν φέρει η ζωή έχουν αυξηθεί οι αντοχές σου
γι’ αυτό και όταν βρω τρόπο να νικήσω τον Μινώταυρο
δε θα σου το πω γιατί κακό θα σου κάνω
προτιμώ να με δω να χάνω ή για μια ζωή ισόπαλο
δε το κάνω μόνος μου προτιμώ να πεθάνω
φτιάχνω πλάνο σμιλεύω την ασπίδα του Ήφαιστου
όποιος ήθελε να τα παρατήσει ατύχησε πες του
γιατί ξύπνησε το τέρας μέσα μου και με αφύπνισε
είμαι αυτός που πήγε μέχρι τον Άδη και ξαναγύρισε
κομμάτια από τις αναθυμιάσεις των ψυχών
τα μονοπάτια γιατί κοίταξα το θάνατο στα μάτια
γιατί ψέλλισα πως αυτοπροσώπως να τον συναντήσω
θέλησα έχω μόνο μια ευκαιρία να χτυπήσω
σα την μέλισσα μα όταν αφήσω το κεντρί μου
ξέρω πως θα πεθάνω μα θα σε πάρω μαζί μου
είναι η βάση που έχω χτίσει όλη τη ζωή μου
πώς να πολεμήσεις κάποιον που δεν έχει τι να χάσει
είναι η κράση όσων γεννήθηκαν μέσω πόνων
στο διάμεσο της μάχης των θεών και των δαιμόνων
δίχως παύση αυτή η ψυχή που δεν θα ησυχάσει
νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

[serios]

Watching the cat sleep on my pillows
Afraid to get close to anyone and afraid not to
The need of all creatures to be warmed and touched
The girls who want dads
I think the writing is eating up myself
Preventing any togetherness with anyone
Hurting and recycling people over and over again
How much longer?
How many more?
I held her in my arms and I didn't want to realize
She was putting her life in my hands

*Από το αλμπουμ Avenue B.

[Poet]

Γιάννης Σκαρίμπας - ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου; . . .

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι!

Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων. . .

[Poet]

[iwannaaa]

Σας αρεσουν τα κινουμενα σχεδια?

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[Poet]

[boo]

Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας
να χάνομαι για λίγο
να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά
και να στοχάζομαι
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά
πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.

[Κύκνος]

Ειδικά απόψε το έχω μεγάλη ανάγκη να εκφραστώ και θα το κάνω με δυο τραγούδια με τον ίδιο τίτλο:



Μα τι απ' τα δύο πονάει πιο πολύ;
Η μοναξιά πονάει ή η επαφή;

Κι είναι η πόρτα κλειστή
όμως για μένα ήσουν πάντα
μια πληγή ανοιχτή...

Θα 'θελα ξανά να με θες,
θα 'θελα αέρας να γίνεις
να περνάω τις νύχτες που καις,
το πουκάμισο μου ν' ανοίγεις...

Να 'μαι φάντασμα στη σιωπή,
να 'σαι όλα αυτά που φοβάμαι
κι ύστερα με ένα φιλί
μες τα χέρια σου να κοιμάμαι...