Δεν μ'αφήνουν να ηρεμήσω...

[Μina]

Είναι 04:07 ,από κεινες τις ώρες που ο ύπνος είναι κάτι άγνωστο για μενα.Ίσως γιατί είναι η μοναδική ώρα που υπάρχει ησυχία,προσπαθώ να ηρεμήσω αλλά δεν μπορώ,οι σκέψεις με ταλανίζουν.Νιώθω εντελώς μόνη και θα θελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου.Το 2015 μετά από την δεύτερη αποτυχία μου στις πανελλήνιες διαγνώστηκα με κατάθλιψη.Όντας σε ένα περιβάλλον αρνητικό,δεν είχα την ψυχολογική στήριξη που μου αρμοζε και παρόλη την υπερπροσπάθεια επαθα κρίση πανικού στις εξετάσεις,κόντευα να λιποθυμήσω με αποτέλεσμα την αποτυχία μου.Απο κει ξεκίνησε το μαρτύριο μου.Ανήκω σε μια οικογένεια με πατέρα τζογαδόρο και μια μάνα που παλεύει με τα σίδερα.Όλα ξεκίνησαν απο όταν ήμουν
μωρό,τότε άρχισε να παίζει ο μπαμπάς μου,αλλά η μάνα μου δεν τον χώρισε.Ίσως γιατι τον αγαπάει,ισως και για μενα.Έτσι οταν δεν πέρασα,έμεινα αβοήθητη δεν είχα κανέναν να με στηρίξει και μόνο είχα κατακριση κα βρισιμο.Το ριξα στο φαγητό,ηταν η μόνη μου επιλογή (έτσι πίστευα),άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να σκέφτομαι την αυτοκτονία.Μετά από μια μέρα κατακρισης έφυγαν οι γονείς μου για μια βόλτα λέγοντας ''η διπλανή πέρασε στο πανεπιστήμιο εσύ τίποτα'', με πόνεσε τοσο πολυ η στάση τους που αρχισα να κλαίω και να γράφω ένα μήνυμα αποχαιρετισμού.Είχα αποφασίσει να αυτοκτονήσω,καθώς εγραφα το μήνυμα,η ζωή μου όλη πέρασε από μπροστά μου,καλές μέρες,δυναμική εγώ,χαμογελαστή,κάτι που με κανε να σκισω το μήνυμα και να σκεφτώ.Ήμουν μόλις 18 χρονών και αντί να μαι έξω,έκλαιγα ...Ήταν τραγικό.Σκέφτηκα πολλά και αποφάσισα να ξαναδώσω πανελλήνιες.Οχι οτι οι πανελλήνιες σου υπόσχονται δουλειά απλά είμαι μοναχοπαίδι,εντελώς μόνη,ήθελα να χω ενα χαρτί να παλέψω για κάτι.Όταν το πα στους γονείς μου δεν το πίστευαν ''3η φορα πανελλήνιες;;;'' και αν δεν περασεις θα πας για δουλειά να φας τα μούτρα σου να δεις που δεν εχεις τιποτα.Ήξερα πως αν έβγαινα στην αγορά εργασίας μόνο με ενα απολυτήριο ούτε καν με βαθμό θα αυτοκτονουσα την ίδια ώρα.Δεν το άντεχα αυτό.Ετσι λοιπόν ξαναεδωσα,μέσα σε ένα περιβάλλον που μου υπενθυμιζε συνεχώς ''γιατι πας να δώσεις,άστο μωρέ ολοι δεν θα γίνουμε πανεπιστημιακοί'' και όλα αυτά στο ιδιο τους το παιδί τα λέγανε.Υπέφερα απ την κατάθλιψη που ουτε καν νοιαστηκαν να με κάνουν να την πολεμήσω.Την αντικατοπτριζαν ως τεμπελιά,ως κάτι ανύπαρκτο.Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα έμεινα σπίτι ,μόνη εκείνοι δούλευαν,δεν είχα φίλους ήμουν πολύ χάλια.Με πολύ κόπο ξαναεδωσα κα πέρασα.Πέρασα στο πανεπιστήμιο και στην πόλη μου γιατι δεν ήθελα να εξαρτάται τίποτα που να χει σχέση με τις σπουδές μου απο κεινους.Εξάλλου ο μπαμπάς μου είναι υπερχρεωμένος απο τον τζόγο που ούτε καν θα μπορούσε να με σπουδάσει.Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν του 2016 εκτός απ τις πανελλήνιες με δικά μου λεφτά πήγα να δώσω ecdl και γενικότερα άρχισα να κάνω πράγματα.Ήμουν πολύ ευτυχισμένη και όλα πήγαιναν καλά για μένα μέχρι που ο μπαμπάς μου πούλησε κάποια απ τα χρυσαφικά μας για να παίξει στο καζίνο.Έγινε κόλαση σπίτι,η μάνα μου αρχισε να τα σπάει όλα,να του λεει ότι θα τον χωρίσει και να τσιρίζει.Εγώ τους ακούω να μαλώνουν απ τα 6 μου,οι εντάσεις μου κανουν κακό,τρέμω και φοβάμαι ,παθαίνω ταχυκαρδία,φοβάμαι οτι θα γίνει κακό.Οπως και παραλιγο να γίνει.Η μάνα μου αρχισε να πεταει πράγματα ήθελε να χτυπήσει τον μπαμπά,ούρλιαξα μπήκα στη μέση και με χτύπησε με ενα βαζο στο μάτι,την θυμάμαι και τρομαζω.Ξέρω ότι δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα...Τότε ο μπαμπάς έφυγε απ το σπιτι και η μανα μου αρχισε να κλαίει στο τηλεφωνο με την αδελφη της και να μετανιώνει που με χτύπησε λεγοντας το σ αυτη.Είχε αρχίσει να μελανιαζει το ματι μου και γω ειχα μείνει παγωτό.Δεν ένιωθα,δεν επικοινωνουσα ημουν πάρα πολυ στεναχωρημενη. Με τα πολλά ηρθε ξανα ο μπαμπάς σπίτι,είπε ότι έπεσε χαμηλά ότι θα κάνει κατι να το ξεπερασει ολο αυτο,ότι ζητάει μια τελευταία χάρη.Αρχιζα σχολή σε 4 μέρες,ο,τι πιο πολύτιμο είχα και εχω.Το μάτι μελανιασμενο,συνέχεια μεικ απ για να το κρύβω και το κεφάλι ψηλά για να ρχισω μια νέα αρχή στη ζωή μου.Άφησα πίσω μου την κατάθλιψη και αποφάσισα να μαι χαρούμενη.Εκείνη την περιοδο είχα μια σχέση απο απόσταση μου λεγε οτι θελει να αρραβιωνιαστουμε σε λιγα χρόνια και να μείνουμε μαζί.Ηταν κάτι που με γέμιζε,έδινα συναισθηματικα πολλά και ζουσα για ολο αυτό.Νόμιζα πως ειχα βρει τον έρωτα,πως ο μπαμπάς μου θα γινόταν Καλά και πως εγω θα απολαμβανα με ηρεμία τη φοιτητική μου ζωή.Επειδή ξερω τι θα μου πειτε,γιατι δεν πηγε σε έναν γιατρό ή σε κέντρο απεξάρτησης θα σας απαντήσω.Δεν το θέλει και αυτο πρέπει να το θέλεις!!! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να τον βοηθήσω παίρνοντας βιβλία απ την πανεπιστημιακη Βιβλιοθήκη σχετικά με τον τζόγο.Του τα πήγαινα και τα διάβαζε,βρήκα και σεμινάρια αλλα στην τελική πήγαινα μόνο εγώ.Όμως πίστευα οτι σιγά σιγά ολα θα πήγαιναν καλά.Ώσπου η σχέση απο απόσταση μου πε με μηνυμα αντίο θελω να μείνω μόνος να σκεφτώ και τότε άρχισαν να γκρεΜιζονται όλα γύρω μου .Μετά απο 10 μήνες από τότε έχω να πω πως έχω γίνει πολυ επιλεκτική και σταματησα να μαι ευκολοπιστη.Αλλά με πονάει πολύ γιατί έπαιξε το συγκεκριμένο άτομο αρκετά μαζι μου και νιώθω πολθ ηλίθια γι αυτο.Πέρασα ενα διάστημα που εκλαιγα,που έστελνα μηνύματα σ αυτον (απάντηση δεν πηρα ποτέ) ουτε καν ένα μη με ενοχλησεις ξανά,αλλά για μένα και η σιωπη είναι απάντηση.Έτσι λοιπόν απογοητευμένη συνέχισα να ζω,να πηγαίνω σχολή και να κάνω παρέα με 2 κοπέλες που γνώρισα στην αρχή.Η μία δεν ερχόταν αρκετά στη σχολή λογω απόστασης και η άλλη αποδειχθηκε ότι με είχε απλά για το χρόνο της.Με μείωνε πολύ,λογω του οτι ένας που ήθελε απ τη σχολή έδειχνε ενδιαφέρον σε μένα και οχι σ αυτή.Εγω να φανταστειτε ούτε του μιλουσα αυτουνού για να μην πονάει η φιλη μου και αυτή ούτε που το εκτίμησε.Εβγαζε κακία,ώσπου άρχισα να απομακρυνομαι ,με τον καιρό σταματήσαμε να κάνουμε παρέα και ήμουν περήφανη που μπόρεσα να διώξω τους τοξικους ανθρώπους από τη ζωή μου.Βλέπετε δίνω και τη ψυχή μου και πάντα παίρνω ένα τίποτα.Μέχρι και σημειώσεις με το χερι μου της εδινα αντιγραφοντας τις δικες μου για να μην πληρώσει για φωτοτυπίες.Τοσο θύμα!!!Αφού λοιπόν ξύπνησα και άρχισα λίγο να ωριμάζω ο πατέρας μου πουλησε και αλλα χρυσαφικά ακριβώς ένα χρόνο μετά (Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο αποχής απ το καζίνο) και όλο αυτό με καταρρακωσε.Η μάνα μου δεν φώναξε αλλά πλέον κοιμούνται σε διαφορετικα κρεβατια και γω δεν του πολυμιλαω δε μου βγαίνει.Είμαστε κατεστραμμένοι,τα χει βαλει σε ενέχυρο κάποια τα πούλησε,γενικά νιώθω απογοητευμένη.Απογοητευμέ� �η απ όλα,που πλέον δεν μπορώ να ηρεμήσω,που μπλέκω με άτομα που μου φερονται τόσο σκαρτα,που δεν μπορώ να απολαύσω τη φοιτητική μου ζωή.Έχω τοση αγάπη μέσα μου και δεν παίρνω ποτέ...Φοβάμαι μήπως μου γυρίσει και κάνω κακό στον εαυτό μου.Το μόνο που θέλω είναι να γίνω κοινωνικός λειτουργός και να βοηθάω παιδάκια και μια μέρα να κάνω το δικο μου μωρό και να του δώσω όλη μου την αγάπη.Όμως φοβάμαι μήπως μείνω για πάντα μόνη,με μια οικογένεια που θα με πληγώνει...Δεν μ'αφηνουν να ηρεμήσω!!!!

[savatage]

Καλημερα! Το θεμα σου και η περιγραφη ηλικιας, πανελληνιων, γονιων, τζογου, υπερφαγιας, σχολης κλπ ειναι ιδιο με μιας κοπελας της γιανναε
Οποτε αν θελεις διαβασε τις απαντησεις μας και εκει.
https://www.e-psychology.gr/forum/se...archid=2236214

Προσπαθησε να επικεντρωθεις στις σπουδες σου. Κανε αιτηση να μενεις στην εστια της σχολης και να τρως στο εστιατοριο της σχολης και μολις δυναμωσεις προσπαθησε να βρεις και μια παρτ ταημ δουλεια.