Σχέσεις...

[weird]

Εχει αντιληφθει ο αδερφος σου οτι απο ενα \"μωρο\", γιατι σε αυτη τη φαση βρισκεται τωρα ο μπαμπας σου, δεν μπορει να εχει απαιτησεις που εχει απο εναν Ενηλικα? Μπορει η μαμα σας να ειχε παρει μεσα στη σχεση τους και λιγο τον ρολο της μανας και τωρα ο μπαμπας σου συναισθηματικα να βιωνει κι αυτος λιγο ορφανια. Ειμαι σχεδον σιγουρη οτι ο αδερφος σου κατι \"περιμενει\". Ισως θα ηθελε αυτος να εχει τον ρολο του μωρου κι οχι ο πατερας.

[susperia]

θεοφανια εχεις απολυτο δικιο οτι οι γονεις ζουν μεσα απο μας. Οτιδηποτε απωθημενο τους εχει μεινει που θελαν να κανουν τους βγαινει σε μια υπερπροστασια. Μονο που σ αυτη την υπερπροστασια πνιγομαστε πολλες φορες. Και οσο καλη κι αν ειναι η προθεση τους, με οση αγαπη κι αν μας μεγαλωσαν, δε μπορουμε να καταπινουμε τα παντα, γιατι καλη προθεση δε σημαινει παντα και καλο αποτελεσμα για μας.
weird κατα τη γνωμη μου πρεπει να αποφασισεις τι θες, γιατι δεν υπαρχει παντα μεση οδος, θες να εισαι μαζι με τον πατερα σου, βρισκεις την ασφαλεια που σου δινει πιο πολυτιμη απ την ανεξαρτησια που νιωθεις χωρις αυτον? σκεψου κι αποφασισε. Να σαι σιγουρη οτι ακολουθοντας τις πειθυμιες σου δεν τιθεται θεμα σεβασμου. Ασε που αμα κανεις καποια πραγματα απο σεβασμο και μονο, αργοτερα θα παρουσιαστουν προβληματα ακριβως επειδη τα κανες απο σεβασμο κι οχι επειδη τα ηθελες, κι αυτα τα προβληματα θα βγουν στην επιφανεια κι ο πατερας σου θα σε κατηγορει κι απο πανω, γιατι με το δικο του σκεπτικο αυτος σε δημιουργησε τοσο πετυχημενη. Η ανεξαρτησια και η αισθηση οτι αυτα που καταφερες ειναι δικο σου δημιουργημα ειναι πολυ σημαντικο και εκει ειναι κατα τη γνωμη μου το μεγαλο λαθος του πατερα σου. Μην αφησεις κανεναν να σου πει ποσο εξυπνη εισαι και τι μπορεις να καταφερεις. Αν δεν ησουν εξυπνη και δεν ειχες δυνατοτητες δε θα τα καταφερνες, οποτε το οτι οφειλεις σε αλλον τα επιτευγματα σου ξεχνα το. Ψαξε τις αιτιες, δικαιολογησε στον πατερα σου αυτα που πιστευεις οτι δικαιολογουνται γιατι σιγουρα νοιαζεται κι εχει κανει πολλα για σενα. Αμα δεν ενδιαφεροταν θα αδιαφορουσε και δε θα ηταν υπερπροστατευτικος. Κατα τα αλλα οτι εχρχεται σε συγκρουση με τα θελω σου, να μην το αφηνεις να σε επηρεαζει, πολεμησε το και κανε αυτο που θες εσυ. Ετσι κι αλλιως ο πατερας σου παντα το ρολο του συμβουλου θα εχει, γιατι ειναι γονιος και δε μπορει κατι να το αλλαξει αυτο.

[weird]

weird κατα τη γνωμη μου πρεπει να αποφασισεις τι θες, γιατι δεν υπαρχει παντα μεση οδος, θες να εισαι μαζι με τον πατερα σου, βρισκεις την ασφαλεια που σου δινει πιο πολυτιμη απ την ανεξαρτησια που νιωθεις χωρις αυτον? σκεψου κι αποφασισε.

Θα θελα να ισχυει το δευτερο. Αλλα δεν νιωθω ετοιμη ακομα να απεξαρτηθω τελειως απο αυτον. Υπαρχουν ακομα πραγματα που δεν εχω δουλεψει. Το δοκιμασα να \"φυγω\" κι ενιωσα δυνατη και ανημπορη ταυτοχρονα... Πιστευω οτι εχω ευθυνη γιατι δεν ειμαι ετοιμη να τον αποκλεισω απο τη ζωη μου. Ακραια λυση, αλλα δεν μου αφηνει αλλες επιλογες.
Θελω να παρω τον χρονο μου, να ετοιμαστω και να το κανω.

[weird]

Να του κανω την χατη Θεοφανια?
Αυτες οι εξετασεις, που θα ναι κυριως δικη του αποφαση, κι οχι δικη μου γιατι δεν θαεχω προλαβει να την λαβω(βιαζεται, ειναι μεγαλος σε ηλικια και μας βιαζει κι εμας)θα ειναι δυσβασταχτες. Θα πρεπει να μπω, για να κανω περηφανο και χαρουμενο τον πατερα λοιπον. Θα ειχα που θα ειχα αγχος κι απο μονη μου, αλλα μεσα σε ενα τετοιο πλαισιο, δεν ξερω αν θα αντεξω το αγχος μου!
Κι εξαλλου, θελω οταν θα λαβω μια τοσο σημαντικη αποφαση για τη ζωη μου οπως ειναι το να δωσω αυτες τις εξετασεις, να ειναι επειδη το ΘΕΛΩ πραγματικα. Και γιατι θελω να οριζω τη ζωη μου, και γιατι ειναι ο μονος δρομος για να πετυχω. Αλλιως και το αγχος θα λουστω και θα αποτυχω.

[weird]

Ειναι θεμα χρονου. Τις εξετασεις αυτες μπορω να τις δωσω μεχρι τα 35.
Ομως μου λεει, φυσικα οχι αμεσα,αυτο εισπρατω:\"Δωσε μου ευτυχια, μπες για να χαρω. Μονη σου δεν ξερω τι μπορεις να καταφερεις. Εχω γνωστους θα σε βοηθησουν. Και γι αυτο, για να μην λενε περασε ως η κορη του ταδε, θελω να μπεις απο τους πρωτους\". Αντιφατικο, αλλα αυτο μου λεει.

[susperia]

αμα ειναι τοσο αγχωδεις αυτες οι εξετασεις και θα το κανεις ΜΟΝΟ για τον πατερα σου μην τις κανεις κατ εμε. Κοιτα οπως το βλεπω εγω δεν ειναι θεμα εξετασεων το προβλημα, αλλα το ποτε θα νιωσεις ετοιμη να εισαι ανεξαρτητη. Δεν υπαρχει δηλαδη μεση οδος? πως φανταζεσαι καταρχην την ανεξαρτησια σου, το να μενεις μακρια του και να μην εχεις επαφες? το να μενεις κοντα του αλλα να μη σου υποδυκνειει πραματα? τι ειδους ανεξαρτησια θελεις και κατα ποσο ειναι εφικτη?

[weird]

Πιο πολυτιμη νιωθω την ανεξαρτησια μου! Η εξαρτηση με οδηγησε και στην αγοραφοβια και στην κοινωνικη φοβια. Η υπερπροστασια του πατερα μου και ολες οι μειονεξιες και οι ενοχες που μου δημιουργησε η σχεση μας.
Ομως την ανεξαρτησια μου δεν την εχω κερδισει ακομα. ΕΙμαι καθοδον. Στην διαδικασιας αποκολλησης.
Χρονο θελω, το μονο που φαινεται να μην εχω.

[weird]

Για μενα, η ανεξαρτησια εχει δυο οψεις. Μια εξωτερικη(δουλευω μονη, μενω μονη, τον βλεπω αραια και που) και μια εσωτερικη(μπορω να αυτοπροσδιοριζομαι χωρις τον πατερα μου). Το πρωτο, το εχω σε μεγαλο βαθμο καταφερει. Το δευτερο οχι ακομα. Δεν εχω διακρινει ξεκαθαρα την ταυτοτητα μου περα απο τον πατερα μου κι εξαλλου ο θαυμασμος που του τρεφω κανει και το ενα του σχολιο να εχει πολλη επιδραση-παραπανω απο οση θελω πανω μου.
Εξαλλου, οπως θα χετε καταλαβει ειμαστε μια οικογενεια με συγκεχυμενα τα ορια της ατομικοτητας του καθενος. Νιωθω ταυτιση με τον πατερα και την αδερφη μου. Ειναι πολυπλοκο. Η δικη μου ανεξαρτησια θα εχει πολλες συνεπειες και πανω στην αδερφη μου, οπου εχω αναλαβει και λιγο τον ρολο της μανας. ΚΑι δεν ξερω αν ειναι ετοιμη. Κουβαρι.

[weird]

Η ανεξαρτησια που θελω εγω, δηλ να με συμβουλευει, να με δινει τις γνωσεις του στα επαγγελματικα οταν τον ρωτω, ειναι ανεφικτη γιατι οι οροι που μου θετει ειναι αυτοι:αν θελεις να εχεις καποια επαφη μαζι μου, θα πρεπει να με κανεις χαρουμενο, να κανεις δηλ αυτο που σου λεω. ο μπαμπας μου ΠΑΝΤΑ θα μας βλεπει σαν απροστατευτα μωρα. Αρκετα χρονια εμεινα κατω απο την κουβερτα, σαν ενα μωρο, τωρα ξυπμησα και θελω να μεγαλωσω. Κι ειναι δυσκολο. Τον εχω πολεμιο, να με θετει διαρκως σε καθεστως εσωτερικης αμφιβολιας.

[weird]

Τωρα ξυπνησα.Αυτο εγραφα πιο πανω.

[weird]

Θεοφανια, γιατι θεωρεις οτι βαζω την απωλεια εμποδιο?

[susperia]

Μηπως δε χρειαζεται το να μην προσδιοριζεις τον εαυτο σου τελειως ανεξαρτητα απ τον πατερα σου? στο κατω κατω η αληθεια ειναι οτι κι εγω που θεωρω οτι το 99% το καταφερα εγω, γιατι αμα δεν μπορουσα να καταφερω αυτα που καταφερα, δε θα τα χα κανει, ομως σιγουρα συνεβαλαν κι αυτοι σε πολλα που αμα δεν ηταν ισως να μην τα χα καταφερει. Αρα κατα καποιο τροπο παρολο που προσδιοριζομαι ανεξαρτητα, δε σημαινει οτι ειναι οντως ετσι, γιατι σιγουρ καποια κομματια του πατερα μου κολλανε πανω μου, αυτο ειναι κατι που ισχυει θελουμε δε θελουμε. Αυτο που κατα τη γνωμη μου σε κολλαει και σε τραβαει πισω ειναι το μεγαλο λαθος του πατερα σου να σου λεει ποιες ειναι οι δυνατοτητες σου και τι μπορεις να κανεις, κι οτι εισαι αποκλειστικα δημιουργημα του χαργη στις υποδειξεις του. Δηλαδη οτι αν δεν ηταν αυτος εσυ δε θα τα χες καταφερει. Εκει ειναι που πρεπει να ξεκολλησεις, σ αυτη τη σκεψη που σου κολλησε στο μυαλο.

[weird]

Νιωθω οτι θελω να του βαλω ενα μεγαλο χι. Μια μεγαλη αρνηση του πατερα μου... Πωπω ποσο δυσκολο ειναι να καθομαι τωρα και να τα γραφω ολα αυτα! Δεν θα το πιστευα αν δεν το βιωνα...
Σαν να θελω να τον διαγραψω. Αλλα δεν γινεται, ειμαι η κορη του. Θα πρεπει να το δεχτω, χωρις να χανομαι μεσα σε αυτο, οριοθετωντας σαφως την ανεξαρτξσια μου...

[weird]

Ο πατερας μου με μεγαλωσε με πολλα πολλα λαθη. Μηπως ολος ο θυμος που δεν του εκδηλωσα για ολες τις ομορφες ατακες του (ειστε αχρηστεςκτλ) μου βγαινει τωρα σε αυτην την αρνηση?
Απο την αλλη, δεν με βρισκω παραλογη που δεν θελω να μπλεκεται στα ποδια μου και να αυτοδημιουργηθω.
Τα ορια μου ερχονται παλι στο μυαλο. Πως τα βαζουμε, οταν δεν ξερουμε καθολου να τα χρησιμοποιουμε?

[susperia]

κοιτα μη νομιζεις τα πετανε κατι τετοια οι γονεις οτι \'\'αμα δεν ημουν εγω, δε αθ χες κανει τιποτα\'\' απο υποσυβειδητο φοβο μη και δεν αναγνωρισουμε την αξια τους στη ζωη μας, μηπως δεν αναγνωρισουμε τη συμβολη τους. Μου χε πεταξει και μενα κατι τετοια ο πατερας μου αλλα δεν εδωσα σημασια, και μαλιστα του πα ξεκαθαρα που ηταν η συμβολη του και ποσο την αναγνωριζω, αλλα σιγουρα δεν ειμαι αυτο που ειμαι (μεχρι τωρα) αποκλειστικα σ αυτον. Αλλωστε και οι υποδειξεις που μας εκαναν και καταφεραμε αυτα που καταφεραμε, κι αυτες ηταν στο χερι μας αν θα της ακολουθουσαμε, αν δεν αντιλαμβανομασταν την αξια τους με το μυαλο μας και δεν τις ακολουθουσαμε, τοτε δε θα ειχαν καμια αξια.