Σχέσεις...

[susperia]

Originally posted by weird
Ο πατερας μου με μεγαλωσε με πολλα πολλα λαθη. Μηπως ολος ο θυμος που δεν του εκδηλωσα για ολες τις ομορφες ατακες του (ειστε αχρηστεςκτλ) μου βγαινει τωρα σε αυτην την αρνηση?

γι αυτο να σαι σιγουρη!!!
μονο που δεν πρεπει να κατηγορεις τον εαυτο σου γι αυτο, γιατι ο θυμος ειναι κατι που εκδηλωνεται οταν νιωσουμε και αναλογα δυνατοι για να τον εκδηλωσουμε.

[weird]

Εγω παντα εδινα σημασια και κρεμομουν απο τα χειλη του.
Ενταξει, γονεας ειναι, θα τις πει τις ατακες του...
Μεγαλο κεφαλαιο αυτο που ανοιξα.Σιγουρα εχω ενα καλο DNA αλλα ειμαι και κατι ξεχωριστο, κατι δικο μου. Αυτο παλευω να εντοπισω. Αλλα θελω χρονο.
Βασικα εκει καταληγω. Θελω χρονο να με βρω, να βρω τι θελω να κανω, να συγκροτηθω κι εχω τον πατερα μου πανω απο το κεφαλι να μου λεει δεν εχεις χρονο!
Φυσικα το ξερω οτι εχω, αλλα αυτος αγχωνεται γιατι εχει και μια ηλικια...

[weird]

Σας ευχαριστω κοριτσια.
Σας ευχαριστω που ασχοληθηκατε.
Ειναι ενα μεγαλο κουβαρι.
Καπου εδω θα πρεπει να φυγω, τελειωνουν τα λεφτα ειμαι σε νετ καφε..
Φιλακια πολλα, θα το συνεχισουμε, οσο παει και.. αντεχω!

[susperia]

καθολου δεν πιστευω σ αυτο που ειπες, εισαι αυτο το ξεχωριστο, εχεις καταφερει οτι εχειςκαταφερει σ αυτο το ξεχωριστο που εχεις, και το υπολοιπο μικρο ποσοστο ειναι τα καλα γονιδια. Πρεπει να αρχισεις να σκεφτεσαι αναλογα. Κοιτα κι αυτο με τις υποδειξεις που εγραψα πιο πανω. Αν δεν ησουν αρκετα εξυπνη να τις ακολουθησεις, δε θα τις ακολουθουσες, οποτε και οι υποδειξεις που ακολουθησες σημαινει οτι εσυ με τη δικη σου εξυπναδα και προσπαθεια τις ακολουθησες γιατι τις αξιοποιησες, αρα και παλι εσυ τα καταφερες. Ξεκολλα απ τη σκεψη οτι σε δημιουργησε ο πατερας σου. Ο πατερας σου σε συμβουλευει, δεν καθησε να διαβασει για σενα και να δωσει εξετασεις, αυτα τα κανες εσυ, οχι ο πατερας σου. Εσυ τα καταφερες, οχι αυτος.

[susperia]

Αιντε παλι να το ξαναπω! ΑΝΤΡΑΣ ΕΙΜΑΙ!!!!!!!!!! Βρε τι εχω παθει!

[Sofia]

καλή μου weird,

καταλαβαινω τους προβληματισμους, τις δυσκολιες, τα διλληματα.Δεν αμφιβάλλω οτι ο πατέρας σου θέλει το καλύτερο για σενα. Μονο που το καλύτερο οπως το βλεπει αυτος, μπορει να μη φανταζει το καλύτερο για σενα.Η ουτε κάν καλο. Κ εκει ειναι το προβλημα ΤΟΥ. Ομως το προβλημα του, νομίζω πώς γίνεται ΚΑΙ δικο σου. Οπως κ το οτι αυτος δεν εχει τοσο χρονο μπροστά του, ενω εσύ εχεις ειναι κ πάλι ενα δικο ΤΟΥ προβλημα, που ομως το κανεις ΚΑΙ δικο σου.

Ειναι πραγματα στη ζωή μας που ειναι σημαντικά εξ ορισμου κ συνθετουν την καθημερινοτητά μας, μοιραία...το επάγγελμα ΜΑΣ, οι φίλοι ΜΑΣ, οι ανθρωποι που επιλεγουΜΕ, ο ελευθερος χρονος κ πώς θα τον διαθέσουΜΕ...ειναι βέβαιο πώς κ οι γονεις μας εχουν επηρεασει λιγοτερο ή περισσοτερο σε ολα αυτά. Ομως το θέμα ειναι πώς απο καποιο σημειο κ μετά ΠΟΣΟ κ μέχρι που θα τους αφησουμε να επεμβαινουν πλεον στη ζωή μας κ μάλιστα σε τοσο σημαντικες αποφάσεις?

Ο πατέρας σου πιθανοτατα να μη θέλει κ να μη μπορει να δει πώς οι επιλογές ΤΟΥ για τη ζωή ΣΟΥ δεν ειναι επιθυμητες απο σενα.Ή οτι ακομα δεν εισαι έτοιμη να αποφασισεις. Κ βλέποντας πώς ο ιδιος δεν εχει τον χρονο του να εκβιάζει καταστάσεις. Πές του να σου δείξει εμπιστοσύνη. Άλλωστε, θα πρεπε να το έχει κανει ήδη αφου έφτασες ως εδω, με τον τροπο που έφτασες καλη μου.Κ ξέρεις οτι το εννοω.Σου αξιζει κ με το παραπανω η εμπιστοσυνη του κ ο χρονος ΣΟΥ.

Εγω λοιπον θα σου λεγα, να παρεις ολο το χρονο που θεωρεις οτι εχεις, να χαμογελασεις στον εαυτο σου δινοντας του ενα μεγάλο μπραβο για οσα μεχρι τωρα κατάφερες, με ή χωρις τη βοηθεια κάποιων κ να αφουγκραστεις τα δικά σου θέλω κ επιθυμιες. Αφου τα ξεσκαρτάρεις απο τα θέλω διαφορων τριγύρω. Αλλωστε οταν αγαπαμε καποιον, τον αγαπαμε οπως ειναι. Με τις επιθυμιες του, με τα πάθη του κ με τα λάθη του (λάθη οπως μπορει να τα βλεπουν οι άλλοι). Αν δεν μπορουν να το κανουν αυτο, τοτε ειναι αποκλειστικα δική τους αναπηρια.Δεν μπορεις να κανεις τίποτα άλλο γι αυτο. Εκτος, αν εχεις αποφασισει να ζήσεις τη ζωή σου, με ολο το βάρος του ΠΩΣ θα κανεις τον πατέρα σου ευτυχισμενο, παραμερίζοντας ή στριμώχνοντας καπου στην άκρη τα δικά σου θέλω, γεμιζοντας απωθημενα...βάρος ασήκωτο.

[weird]

Originally posted by Sofia
καλή μου weird,

καταλαβαινω τους προβληματισμους, τις δυσκολιες, τα διλληματα.Δεν αμφιβάλλω οτι ο πατέρας σου θέλει το καλύτερο για σενα. Μονο που το καλύτερο οπως το βλεπει αυτος, μπορει να μη φανταζει το καλύτερο για σενα.Η ουτε κάν καλο. Κ εκει ειναι το προβλημα ΤΟΥ. Ομως το προβλημα του, νομίζω πώς γίνεται ΚΑΙ δικο σου. Οπως κ το οτι αυτος δεν εχει τοσο χρονο μπροστά του, ενω εσύ εχεις ειναι κ πάλι ενα δικο ΤΟΥ προβλημα, που ομως το κανεις ΚΑΙ δικο σου.

Το αναγνωριζω, οτι φορτωνομαι το δικο του αγχος. Την δικη του βιασυνη και φυσικα την δικη του δυσπιστια απεναντι στο ατομο μου. Τι ειναι ομως αυτο που με κανει δεκτικη σε αυτην την επωδυνη διαδικασια? Αφενος ετσι εχω μαθει. Απο την αλλη φοβαμαι. Φοβαμαι πολυ. Θα τον εχω απεναντι μου, 1)να γκρινιαζει που του παω κοντρα(και μαζι ολο το σοι- καλα ειναι δυνατον να μην αφηνεις τον πατερα σου να σε βοηθησει? να μην θελεις να εχεις απο τωρα μια θεση καλη κι εναν σιγουρο μισθο?-2)να μου ασκει κριτικη και να μου κανει τη ζωη πατινι σε καθε βημα που θα αποφασιζω να κανω χωρις αυτον.


Ειναι πραγματα στη ζωή μας που ειναι σημαντικά εξ ορισμου κ συνθετουν την καθημερινοτητά μας, μοιραία...το επάγγελμα ΜΑΣ, οι φίλοι ΜΑΣ, οι ανθρωποι που επιλεγουΜΕ, ο ελευθερος χρονος κ πώς θα τον διαθέσουΜΕ...ειναι βέβαιο πώς κ οι γονεις μας εχουν επηρεασει λιγοτερο ή περισσοτερο σε ολα αυτά.
Ειναι βεβαιο, αυτοι μας μεγαλωσαν και επηρεασαν εντονα γουστα και αντιληψεις, αλλα παντα, κατα ενα μερος βαζουμε κι εμεις το δικο μας, προσωπικο στοιχειο.
Ομως το θέμα ειναι πώς απο καποιο σημειο κ μετά ΠΟΣΟ κ μέχρι που θα τους αφησουμε να επεμβαινουν πλεον στη ζωή μας κ μάλιστα σε τοσο σημαντικες αποφάσεις?
Αυτο ακριβως, μεχρι που? Θεωρω οτι εχει υπερβει τα ορια και λογω της αδιστακτης πιεσης του δεν μπορω να δω καθολου καθαρα στην παρουσα φαση.

Ο πατέρας σου πιθανοτατα να μη θέλει κ να μη μπορει να δει πώς οι επιλογές ΤΟΥ για τη ζωή ΣΟΥ δεν ειναι επιθυμητες απο σενα.
Τον εχω ικανο να το βλεπει, αλλα να λεει μεσα του, σιγα μην ξερει τωρα η κορη μου να κανει κι επιλογες, εγω την ξερω καλυτερα απο οτι η ιδια τον εαυτο της.
Ή οτι ακομα δεν εισαι έτοιμη να αποφασισεις. Κ βλέποντας πώς ο ιδιος δεν εχει τον χρονο του να εκβιάζει καταστάσεις. Πές του να σου δείξει εμπιστοσύνη.
Να σου θυμισω εδω καποιες απο τις συχνες του ατακες:Πως εισαι ετσι?(οταν δεν του αρεσει το ντυσιμο η το μαλλι μου) Σαν ουφο εισαι, εχεις ενα χαζο βλεμμα, εισαι προβληματικη. Του τα εχω κοψει βεβαια τελευταια αλλα για χρονια ολοκληρα τα ελεγε κι ακομα τα λεει. Ποση εμπιστοσυνη να μου δειξει αυτος ο ανθρωπος? Του ειναι αδυνατον. Εδω θεωρει οτι τη σχολη τυχαια την εβγαλα με καλο βαθμο, διοτι εκανα κατα τη γνωμη του επιφανειακο διαβασμα.
Άλλωστε, θα πρεπε να το έχει κανει ήδη αφου έφτασες ως εδω, με τον τροπο που έφτασες καλη μου.Κ ξέρεις οτι το εννοω.Σου αξιζει κ με το παραπανω η εμπιστοσυνη του κ ο χρονος ΣΟΥ.
Δεν την θελω την εμπιστοσυνη του, ξερω πως δεν θα τη λαβω και μπορω να τον αγαπω κι ετσι, τοσο μπορει, τοσο αντεχει να εμπιστευτει. Οι φοβοι του τον κατατρεχουν. Αυτο που θελω ομως ειναι να μην κατατρεχει κι εμενα με αυτους και να μην διαλυει την εμπιστοσυνη που με κοπο αποκτω εγω σ εμενα σταγονα σταγονα.. Υπεροχη η φραση σου, μου αξιζει ο χρονος ΜΟΥ, την κρατω και σ ευχαριστω.

Εγω λοιπον θα σου λεγα, να παρεις ολο το χρονο που θεωρεις οτι εχεις, να χαμογελασεις στον εαυτο σου δινοντας του ενα μεγάλο μπραβο για οσα μεχρι τωρα κατάφερες, με ή χωρις τη βοηθεια κάποιων
Καμια φορα, το γεγονος οτι με βοηθησε σε πολλες φασεις με κανει να νιωθω αδυναμη.. Αλλα ολοι καποτε δεν βοηθηθηκαμε?
κ να αφουγκραστεις τα δικά σου θέλω κ επιθυμιες. Αφου τα ξεσκαρτάρεις απο τα θέλω διαφορων τριγύρω.
Ξερεις ποσο αναγκη το εχω αυτο? Αν μπορουσα να παω σε ενα ερημονησι θα βοηθουσε πολυ. Δυστυχως ομως ο ασφυκτικος κλειος ειδικα του μπαμπα αλλα και των αλλων συγγενων, δεν μ αφηνουν να σκεφτω εν ηρεμια. Νιωθω λες κι ειμαι ενα τροπαιο τους, εχω προσοντα! Εχω πτυχια! Με προοριζουν για κατι σπουδαιο! Εχουν ηδη αρχισει να παινευονται σε γνωστους κι εγω τι μενει να κανω? Να ενσαρκωσω για αλλη μια φορα τον ρολο που ΔΙΑΛΕΞΑΝ. Αμ δε... Το μονο που με μπερδευει στο σημειο τουτο, ειναι που σταματα η αμυνα μου απεναντι τους και που αρχιζει η αντιδραστικοτητα. Γιατι αν με οδηγει οχι το γνησιο θελω μου αλλα το να τους παω κοντρα, παλι τον ιδιο κινδυνο διατρεχω με το να πηγαινα ασυζητητει με τα νερα τους.
Αλλωστε οταν αγαπαμε καποιον, τον αγαπαμε οπως ειναι. Με τις επιθυμιες του, με τα πάθη του κ με τα λάθη του (λάθη οπως μπορει να τα βλεπουν οι άλλοι). Αν δεν μπορουν να το κανουν αυτο, τοτε ειναι αποκλειστικα δική τους αναπηρια.Δεν μπορεις να κανεις τίποτα άλλο γι αυτο.
Αυτο το εχω δει καθαρα. Εχει πολλες συναισθηματικες αναπηριες ο μπαμπας μου.
Εκτος, αν εχεις αποφασισει να ζήσεις τη ζωή σου, με ολο το βάρος του ΠΩΣ θα κανεις τον πατέρα σου ευτυχισμενο, παραμερίζοντας ή στριμώχνοντας καπου στην άκρη τα δικά σου θέλω, γεμιζοντας απωθημενα...βάρος ασήκωτο.

Φυσικα και αυτο θελω να αποφυγω. Τους τροπους ψαχνω.. Σ ευχαριστω. Με συγκινησε το μηνυμα σου κι ηταν διαφωτιστικο. Να σαι καλα.

[weird]

Susperia, με συγχωρεις. Μαλλον η καταληξη του νικ σου και ο αναλυτικος σου τροπος με εκαναν να πιστεψω πως μιλω με γυναικα. Χεχε, μηπως πρεπει να φαινεται και το φυλο του καθενος στο προφιλ του για να αποφευγονται παρεξηγησεις? Πλακα εχει παντως :P

[Sofia]

γλυκια μου weird, σκεψου οτι βοηθώντας καποιες φορες παιρνουμε δύναμη πρωτίστως οι ιδιοι...

[alexandros3]

Σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, επειδή έχω μια εμπειρία στο να είναι όλα στημένα από την οικογένεια και να με περιμένουν κι εγώ να μην... προσέρχομαι δια να αναλάβω υπηρεσία, θα σου πω τι έχω καταλάβει εγώ (που μπορεί να είναι λάθος ή σωστό να εφαρμόζεται ή μη κτλ)
Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου. Εγώ προσωπικά δεν πήρα την έτοιμη δουλειά και πήγα το δικό μου δρόμο γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δηλαδή δεν μου επέτρεπε ο εαυτός μου. Και πέρασα πολύ δύσκολα.

Τώρα κάποιος θα ρωτούσε αν το μετάνοιωσα ή όχι; και πάλι οι πράξεις μιλάνε. Παρουσιάστηκε πρόσφατα πάλι η ευκαιρία για μια πολύ καλή δουλειά μέσω οικογένειας. Πάλι όχι. Σ\' αυτά τα χρόνια που δούλεψα μόνος μου έχω γνωρίσει πολύ κόσμο που με βοηθάει και τον βοηθάω. Κι αν μου σπάσει τα νεύρα μπορώ και να τον διαολοστείλω ελεύθερα :) Το θέλω αυτό το δικαίωμα του διαολοστείλματος. Μου είναι απαραίτητο! Δεν το χρησιμοποιώ (τις περισσότερες φορές) αλλά ΠΡΕΠΕΙ να ξέρω ότι υπάρχει. Λειτουργώ ελεύθερα έτσι και συνήθως το αποτέλεσμα είναι καλό. Κι επίσης όταν γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάω γύρω μου \"είναι όλα δικά μου\", δεν ξέρω αν γίνεται σαφές αυτό που λέω.
Βεβαίως τα πράγματα θα ήταν ΠΟΛΥ ευκολότερα αν είχα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις...

[anwnimi]

Κάποτε σου είπα weird μου, καλά η σχολή σου ήθελε πολύ διάβασμα, ειχα ένα γνωστό που χανόταν από προσώπου γης στις εξεταστικές του.
Μου απάντησες με λίγα λόγια (το δίνω με δικά μου λόγια, διόρθωσέ με αν έχω καταλάβει λάθος) δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Και ξέρω ότι πραγματικά έτσι ήταν για σένα για να το λες.

Μετά από λίγο μου είπες \"Υψηλόβαθμη η σχολή σου\" Μόνο που εγώ πραγματικά χανόμουν από προσώπου γης στις εξεταστικές...

Ένα λογικό συμπέρασμά μου είναι ότι η εξυπναδα ενός ανθρώπου στα γράμματα δεν φανερώνεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα αλλά και στην προσπάθεια που κατέβαλε για να φέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα...

Οπότε η ατακα του μπαμπά σου τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα είναι ανυπόστατη. «δεν είναι τοσο ότι εισαι εξυπνη, οσο ότι εχεις πεισμα, ετσι μπορεσες και μπηκες σε τετοια σχολη».
Και στο κάτω κάτω ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να ήταν έτσι, δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα να έχει κάποιος πείσμα και να μην τα βάζει με την πρώτη δυσκολία κάτω;
Αλλά καταλαβαίνω πιο πολύ ότι δεν είναι τόσο το περιεχόμενο των λόγων αλλά ο τρόπος που λέγεται κάτι. Ειδικά αν λέγεται με τρόπο ευνουχιστικό.

Από την τότε απάντησή σου καταλαβαίνω ότι ξέρεις πολύ καλά που βρίσκεσαι. Ήξερες ότι τα κατάφερες με μέθοδο και το να βρίσκεις μια σωστή μέθοδο είναι εξυπνάδα. Εξάλλου, τη συγκεκριμένη σχολή, ακόμα και πείσμα να έχεις, αν δεν κόβει που λένε, αμφιβάλλω αν την βγάζεις!!!

Σε νιώθω πολύ καλά γιατί αντιδράς σε κάθε συμβουλή του μπαμπά σου. Και καταλαβαίνω και κάποια παιδιά που είπαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν είναι και κάτι κακό. Δεν είναι, αν σκεφτείς ότι το 90% των ΕΛΛΗΝΩΝ γονιών δε λέει και τίποτα άλλο - θα σε βοηθήσω εγώ, ακολούθησε τη συμβουλή μου, έχω γνωστούς κτλ κτλ. Είναι κακό, όταν ο άλλος σε ευνουχίζει, σε παρουσιάζει ανήμπορη ακόμα και ανίκανη και παρουσιάζεται ως ο σωτήρας που μόνο αυτός μπορεί να σε σώσει.
Καταλάβαίνω ότι ακόμα και κάτι \"σωστό\" να σε συμβουλέψει ο μπαμπάς σου για σένα το να το ακολουθήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή σημαίνει ήττα, ανικανότητα, προδοσία στον εαυτό σου που αποφάσισες γλυκιά μου πια να του δώσεις την αγάπη και το σεβασμό που του χρειάζεται.
Και για να το αισθάνεσαι έτσι σίγουρα έχεις δίκιο. Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να αισθάνεσαι έτσι για κάποιες πατρικές συμβουλές. Παίζει ρόλο και πως σου τα λέει ο άλλος και το προηγούμενο ιστορικό...

Λες και κάτι ακόμα. Ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν αντιστέκεσαι στις συμβουλές του από αντιδραστικότητα, οπότε είναι κάτι αυτοκαταστροφικό ή από καθαρά δική σου επιθυμία να μην τις ακολουθήσεις.

Σε νιώθω απόλυτα! Πόσες φορές παρίστανα ότι με κάποια χρόνια δουλειάς δεν είχα βάλει μία στην άκρη, εγώ η κόρη ενός πατέρα που ζούσε ξυπόλυτος και δημιουργήθηκε απο το μηδέν όπως άκουγα και ξαναάκουγα και από καθαρά αντίδραση και μόνο έλεγα ούτε μία δεν έχω στην άκρη (άσχετα αν με είχε κολλήσει το μικρόβιο της αποταμίευσης και συγκρινόμενη με συνομιλήκους μου είμαι πολύ πιο αποταμιευτική!).

Το παραπάνω καθόλου δεν το παρέθεσα για να το δείξω και ως σωστό (ίσα ίσα μάλλον είναι εντελώς παιδιάστικο), απλά για να σου δείξω ότι σε νιώθω.

Εσύ μόνη σου καλή μου δίνεις ήδη την απάντηση σε αυτά που λες. Λες πως αν ακολουθήσεις τη δική του συμβουλή θα κάνεις κάτι που τώρα τουλάχιστον δεν το νιώθεις δικό σου θέλω, θα αγχωθείς γιατί στις εξετάσεις αυτές πρέπει να πετύχεις και μάλιστα από τους πρώτους! Δηλαδή καμία από τις 2 επιλογές δεν προκαλέι λίγότερο άγχος. Με τη διαφορά ότι το να ακολουθήσεις τις συμβουλές του μπαμπά σου εκμηδενίζει το άγχος της αποτυχίας (εφόσον κατά τα λεγόμενά του είναι σωστή η συμβουλή του άρα θα προκόψεις) αλλά κορυφώνει το άγχος της επιτυχίας (πρέπει να αριστεύσεις), ενώ ακολουθώντας τα δικά σου πιστεύω κορυφώνεται το άγχος της αποτυχίας(αφού κατά τη δική του άποψη είναι αποτυχημένη προσπάθεια).
Είναι μεγάλο το δίλλημά σου γλυκιά μου. Σε νιώθω.

Λοιπόν για να καταλάβεις τι από τα δύο είναι γιατί δεν κάνεις αυτό που νομίζεις ως επιθυμία σου πράξη; Ήδη το έχεις ξεκινήσει για τα καλά. Μένει να φτάσεις μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε! Να κυνηγήσεις αυτό που θεωρείς ΕΣΥ τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ως καλύτερο για σένα. Ξέρω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ άγχος. Και ειδικά όταν νιώθεις από πίσω κάποιον να μην πιστεύει αυτό που πας να κάνεις...Ότι πας πρώτη φορά σε αυτόν που μας κάνει από μικρά παιδιά μέχρι και ακόμα και πολλαααα χρόνια μετά να νιώθουμε ασφαλεια. Και ειδικά αν είναι κάποιος με τον οποίο αισθάνεσαι ΈΝΑ.

Αυτό που μερικοί γονείς (και βάζω και τους δικούς μου στο ίδιο τσουβάλι) που δε μας μάθανε είναι το να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Να δοκιμάζουμε μέχρι να δούμε τι μας ικανοποιεί περισσότερο. Να μην οδηγούμαστε αποκλειστικά από το φόβο της αποτυχίας. Να εξερευνούμε τον εαυτό μας, τα θέλω μας. Δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, όπως μερικοί άνθρωποι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από μικροί. Πως θα μάθουμε εμάς αν δεν πειραματιστούμε; Πόσο μάλλοβν όταν είμαστε νεοι και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας όπως η επαγγελματική μας σταδιοδρομία.

Δοκίμασε καλή μου αυτό που νομίζεις. Και στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξεις γνώμη (δεν το προφητεύω αντίθετα το ΄λέω για να σε απενοχοποιήσω) δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ήττα μιας και θα βασίζεται σε καθαρά δική σου επιλογή. Οπλίσου με θάρρος, υπομονή και επιμονή απέναντι σε όλους. Εφάρμοσε επιλεκτική ακοή κι εσύ, μπορείς:)


Εκφράζεις επίσης και το φόβο σου καλή μου.
\"Και φυσικα μην παθει κατι.. η σκεψη οτι κατι παθαινει με τρελαινει. \"
Μάλλον σε αυτό είμαι η πιο ακατάλληλη να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι απολύτως ανθρώπινο... και φυσιολογικό... Ότι σχέση και να είχατε μεταξύ σας... Σίγουρα η προσκόλλησή του σε εσάς και η δική σας σ\'αυτόν κάνει αυτό το φόβο πανικό. Είναι φυσικό επακόλουθο.
Από ότι τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω ο φόβος και ακόμα περισσότερο ο πανικός είναι κακός συμβουλάτορας...

[weird]

Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου.

Αλεξανδρε, το ξερω... ειδικα στον χωρο μου, ο ανταγωνισμος ειναι πολυ μεγαλος και φαινεται σκετη αυτοκτονια να εχω τις πλατες του μπαμπακα κι εγω να πηγαινω μονη μεσα στο βουρκο.(Δεν θα σας το κρυψω, στο ξεκινημα μου περσυ τους τις ζητησα τις πλατες και με βοηθησε.)
Βασικα οπως ειπα, θελω ΧΡΟΝΟ.
Αυτο που κανω την περιοδο αυτη, ειναι να συνομιλω με τον εαυτο μου. Του λεω περιπου:
\"Αντιλαμβανεσαι οτι δεν θα ειναι ευκολα. Θα δουλευεις πολλες ωρες, με χαμηλο μισθο στην αρχη. Ξεχνα τις εξοδους σου, την χαλαροτητα που εχεις τωρα, το να διαβαζεις την ωραια λογοτεχνεια σου, να ψαχνεις ολη την ωρα στα τρισβαθα της ψυχης σου, να αφουγκραζεσαι τις καλλιτεχνικες ανησυχιες σου και να ονειροπολεις.Να αφιερωνεσαι στις φιλιες σου. Θα δουλευεις σκληρα και αναγκαστικα ο χρονος σου θα μειωθει κατα πολυ.
Επισης ξεχνα το οτι μπορεις να αυτοπαινευεσαι - στον εαυτο σου κυριως, παιρνοντας ετσι αυτοπεποιθηση- ως η κορη του ταδε. Τον ξερουν βεβαια ολοι στον χωρο και ηδη εχω μια χ αντιμετωπιση αλλα τελοσπαντων. Θα πελαγωσεις στην αρχη, θα φοβηθεις, θα θυμηθεις και την εποχη που ειχες να κανεις με τις φοβιες σου, αλλα θα συνεχιζεις!\"
Κι ολα αυτα, διοτι θελω να τα δω οσο πιο ρεαλιστικα μπορω, να ειναι μια αποφαση πληρως συνειδητη και να ξερω σε τι δυσκολο βουρκο παω να πεσω. Φυσικα ερχεται η φωνη του πατερα μου, να με απειλησει\"Που να πας βρε εσυ? Εισαι εσυ για τετοια? Τα μουτρα σου θα φας\". Αλλα επιτελους, πρωτα θελω να την βγαλω μεσα απο το κεφαλι μου οπου μου την εχει καλα φυτεψει την φωνη του κι επειτα να μην την αφηνω να με επηρεαζει. Ευκολα πραγματα...
Συμφωνω Αλεξανδρε οτι αλλιως θα ηταν ΠΟΛΥ ευκολα για σενα. Αλλα αυτο το ευκολο και το βολεμα και ο συμβιβασμος με τρελαινουν. Συμφωνω για την απαισια νοοτροπια οικογενειακης συντεχνιας του Ελληνα.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.

[weird]

Λειτουργεις ελευθερα!! Υπαρχει αραγε κατι καλυτερο απο την ελευθερια μας? Η χειροτερη σκλαβια πηγαζει απο μεσα μας και ενιοτε, πολυ καλοι συνεργοι ειναι σε αυτο οι γονεις.

[weird]

Απο τοτε που ανοιξα το θεμα, πρωτα στο κεφαλι μου κι επειδτα εδω, οι μπορες εγιναν απο βροχη, καταιγιδα.
Χτες μου ειπε για ακομα μια φορα, γιατι δεν ανεβαινω σπιτι(μενουμε σε διαφορετικα σπιτια) να μου κανει ιδιατερα σε ενα μαθημα που ειναι μεσα στην υλη των εξετασεων.
Εγω αρνουμαι δεν πηγαινω. Αυτο το σημειο δεν το εχω δουλεψει. Διχαζομαι. Απο τη μια μου αρεσει πολυ το αντικειμενο και ξερω οτι με αυτο θελω να ασχοληθω. Βεβαια αυτος δεν θελει να ειμαι στον ιδιωτικο τομεα, αλλα στον δημοσιο. Εγω ετσι οπως το σκεφτομαι, ας δω την ζουγκλα που επικρατει στον ιδιωτικο κι αποφασιζω μετα που θα καταληξω, εχοντας ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ και δει τα ορια μου στην πραξη. Εξαλλου υπαρχουν και περιφερειακα σεναρια, αν οτι δεν μου αρεσει τιποτα τελικα απο τα δυο, αλλαζω κι αντικειμενο.
Αυτο που θελει να μου διδαξει, το κατεχει και ειναι πολυ καλος. Ωστοσο, αν μπουμε σε διαδικασια να μου κανει μαθηματα την εβαψα!! Ξερει την αδυναμια που του εχω και το εκμεταλευεται για να με εκβιαζει συναισθηματικα. Οσο πιο ευκαιρο ειναι, με πιεζει. Αν μπουμε σε μια διαδικασια διδακτικης επαφης, πρωτα απο ολα, θα αρχισει να μου ασκει επιρροη μεσω του θαυμασμου που του εχω. Δευτερον οι πιεσεις του θα ενταθουν. Θελω να κρατησω τις αποστασεις μου και δεν μπορω να κανω μαθηματα μαζι του τωρα.
Γιατι τα γραφω αυτα?
Γιατι νιωθω ασχημα που τον απομακρυνω αλλα φαινεται να ειναι η μονη λυση.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε σου είπα weird μου, καλά η σχολή σου ήθελε πολύ διάβασμα, ειχα ένα γνωστό που χανόταν από προσώπου γης στις εξεταστικές του.
Μου απάντησες με λίγα λόγια (το δίνω με δικά μου λόγια, διόρθωσέ με αν έχω καταλάβει λάθος) δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Και ξέρω ότι πραγματικά έτσι ήταν για σένα για να το λες.

Μετά από λίγο μου είπες \"Υψηλόβαθμη η σχολή σου\" Μόνο που εγώ πραγματικά χανόμουν από προσώπου γης στις εξεταστικές...

Ένα λογικό συμπέρασμά μου είναι ότι η εξυπναδα ενός ανθρώπου στα γράμματα δεν φανερώνεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα αλλά και στην προσπάθεια που κατέβαλε για να φέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα...

Οπότε η ατακα του μπαμπά σου τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα είναι ανυπόστατη. «δεν είναι τοσο ότι εισαι εξυπνη, οσο ότι εχεις πεισμα, ετσι μπορεσες και μπηκες σε τετοια σχολη».
Και στο κάτω κάτω ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να ήταν έτσι, δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα να έχει κάποιος πείσμα και να μην τα βάζει με την πρώτη δυσκολία κάτω;
Αλλά καταλαβαίνω πιο πολύ ότι δεν είναι τόσο το περιεχόμενο των λόγων αλλά ο τρόπος που λέγεται κάτι. Ειδικά αν λέγεται με τρόπο ευνουχιστικό.
καλη μου Ανωνυμη, την εποχη που μου το πε αυτο, ηδη καταλαβαινα οτι δεν του αρεσει να με επιδοκιμαζει. Τωρα φυσικα ειμαι πιο σιγουρη για τις δυνατοτητες μου, τωρα με ειχε τρυπησει καπως αυτη η ατακα του.

Από την τότε απάντησή σου καταλαβαίνω ότι ξέρεις πολύ καλά που βρίσκεσαι. Ήξερες ότι τα κατάφερες με μέθοδο και το να βρίσκεις μια σωστή μέθοδο είναι εξυπνάδα. Εξάλλου, τη συγκεκριμένη σχολή, ακόμα και πείσμα να έχεις, αν δεν κόβει που λένε, αμφιβάλλω αν την βγάζεις!!!

Σε νιώθω πολύ καλά γιατί αντιδράς σε κάθε συμβουλή του μπαμπά σου. Και καταλαβαίνω και κάποια παιδιά που είπαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν είναι και κάτι κακό. Δεν είναι, αν σκεφτείς ότι το 90% των ΕΛΛΗΝΩΝ γονιών δε λέει και τίποτα άλλο - θα σε βοηθήσω εγώ, ακολούθησε τη συμβουλή μου, έχω γνωστούς κτλ κτλ. Είναι κακό, όταν ο άλλος σε ευνουχίζει, σε παρουσιάζει ανήμπορη ακόμα και ανίκανη και παρουσιάζεται ως ο σωτήρας που μόνο αυτός μπορεί να σε σώσει.
Πολυ ομορφα το γραφεις. Ακομα κι αν το περιεχομενο της συμβουλης ειναι το σωστο, αν αυτος που τη δινει σε εχει υποβιβασει σαν ανθρωπο, αυτοματα η συμβουλη χανει την αξια της.Και μαλιστα μπορει να γεννησει ακριβως το αντιθετο αποτελεσμα.
Καταλάβαίνω ότι ακόμα και κάτι \"σωστό\" να σε συμβουλέψει ο μπαμπάς σου για σένα το να το ακολουθήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή σημαίνει ήττα, ανικανότητα, προδοσία στον εαυτό σου που αποφάσισες γλυκιά μου πια να του δώσεις την αγάπη και το σεβασμό που του χρειάζεται.

Εδω θα διαφωνησω καπως κοριτσι μου καλο. Μου πηρε πολυ κοπο και πολυ δρομο να καταλαβω οτι ΔΕΝ ζηταμε πορτοκαλια απο μια μηλια. Μια μηλια ειναι μια μιλια και μπορει να μας δωσει μονο μιλα! Ετσι αργησα μεν, αλλα καταλαβα οτι ο μπαμπας μου δεν μπορει το πολυ κοντα, το αμεσο, δεν μπορει να ερθει κοντα μας, κατι τον εμποδιζει.Και για να ειμαι ειλικρινης, κι εγω δεν ξερω μεχρι ποσο κοντα θα αντεχα να παω. Σταματησα να κυνηγω μια αγαπη και μια αποδοχη με τον τροπο που ηθελα εγω να την λαβω. Με τον τροπο του με νοιαζεται. Κι ολη αυτη η πιεση που μου ασκει για τον ιδιο, ειναι αγαπη! Αυτο που δεν με αφηνει να κοιμηθω ηρεμη ειναι η αγαπη του. Βεβαια εχει κανει τραγικα λαθη σαν πατερας κι οποτε βρισκω την ευκαιρια του το λεω. Δειχνω σεβασμο στον πατερα μου, δεν σημαινει πηγαινω με τα νερα του! Γινομαι πιονι του και τον αφηνω να κουμανταρει τη ζωη μου. Το οτι δεν τον αφηνω να αποφασιζει για εμενα δεν σημαινει οτι δεν τον σεβομαι.
Ακομα κι αν μου βγαινει ο καθηλωμενος τοσα χρονια θυμος μου, ακομα κι αν με οδηγει σε μια φουντωμενη αντιδραστικοτητα, παντα προσπαθω να το επεξεργαζομαι. Χρειαζεται χρονος για να ξεδιαλυνει το θελω απο την αντιδραση, απο τιν θυμο, απο τον φοβο. Κι αυτο ειναι το μονο που εχω καταληξει να ζητω. Κι αυτο ειναι το σημειο στο οποιο επιμενει ο πατερας μου! \"Δεν εχεις χρονο βρε! Ο χρονος τρεχει. \"\"Εχω, μεχρι τα 35 ΜΟΥ μπορω να δωσω αν το θελησω, που ετσι οπως μου βγαζεις την πιστη, δυσκολο το βλεπω\"\"Βρε πανε τωρα, τα χω περασει, τα μουτρα σου θα φας! Εχουμε και ατομα να σε βοηθησουν, την κορη μου δεν θα βαλουν? Δεν βλεπεις τι εκανε ο γιος του ταδε?\"
\"Θα πω καμια βαρια κουβεντα τωρα τι με νοιαζει εμενα τι κανει ο γιος του ταδε! Αυτο σε νοιαζει ε? Να μην υπολειπεσαι σε σχεση με τους συναδελφους σου! τα κομπλεξ τα δικα σου πληρωνω. Που επειδη καναν των αλλων τα παιδια αυτο πρεπει κι εγω να κανω το ιδιο!!\"
Προσπαθω να ηρεμησω γιατι του μιλω σκληρα και μετα με τρων οι τυψεις κι ειναι χειροτερα.
Του εξηγω πολυ λογικα. Ασε με να δουλεψω δυο τρια χρονια μονη, να δω τι μπορω να καταφερω και αν δω οτι θελω ενα σταθερο ωραριο και για εργοδοτη μου το δημοσιο θα δωσω εξετασεις. Αλλα πρεπει να Θελω, χωρις να θελω δεν γινεται! Αποκλειεται να περασω! Βροντησα την πορτα κι εφυγα. Εχει παιχτει πολλες φορες το ιδιο σκηνικο και με κουραζει πολυ αυτη η επαναληψη. ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ. και δεν με αφηνει να σκεφτω καθαρα..

Και για να το αισθάνεσαι έτσι σίγουρα έχεις δίκιο. Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να αισθάνεσαι έτσι για κάποιες πατρικές συμβουλές. Παίζει ρόλο και πως σου τα λέει ο άλλος και το προηγούμενο ιστορικό...

Λες και κάτι ακόμα. Ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν αντιστέκεσαι στις συμβουλές του από αντιδραστικότητα, οπότε είναι κάτι αυτοκαταστροφικό ή από καθαρά δική σου επιθυμία να μην τις ακολουθήσεις.

Σε νιώθω απόλυτα! Πόσες φορές παρίστανα ότι με κάποια χρόνια δουλειάς δεν είχα βάλει μία στην άκρη, εγώ η κόρη ενός πατέρα που ζούσε ξυπόλυτος και δημιουργήθηκε απο το μηδέν όπως άκουγα και ξαναάκουγα και από καθαρά αντίδραση και μόνο έλεγα ούτε μία δεν έχω στην άκρη (άσχετα αν με είχε κολλήσει το μικρόβιο της αποταμίευσης και συγκρινόμενη με συνομιλήκους μου είμαι πολύ πιο αποταμιευτική!).

Το παραπάνω καθόλου δεν το παρέθεσα για να το δείξω και ως σωστό (ίσα ίσα μάλλον είναι εντελώς παιδιάστικο), απλά για να σου δείξω ότι σε νιώθω.
οταν εχει κανει τοσα λαθη, και συνεχιζει να τα κανει, ειναι κολλημενο μυαλο βεβαια, δεν υπαρχει η αρμονια που χρειαζεται στη σχεση μας για να γεφυρωθει το χασμα και να με βοηθησει με την εμπειρια του, να με ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕΙ κι οχι να με εκβιασει, κι εγω να συνεργαστω μαζι του, θετοντας βεβαια τα ορια μου και να του χαρισω την μιατια της νιοτης μου. Ποσες φορες εχω σκεφτει, οτι αν δουλευαμε μαζι θα ημασταν αχτυπητοι! Οι καλυτεροι. Πως ομως να δουλεψουν μαζι δυο ανθρωποι, οταν υπαρχουν τοσα και τοσα να τους χωριζουν αναμεσα?Εδω δεν αντεξε να ερθει να με καμαρωσει στην ορκομωσια μου, δεν αντεχει να μου πει ενα μπραβο, πως να συνεργαστουμε κιολας?

Εσύ μόνη σου καλή μου δίνεις ήδη την απάντηση σε αυτά που λες. Λες πως αν ακολουθήσεις τη δική του συμβουλή θα κάνεις κάτι που τώρα τουλάχιστον δεν το νιώθεις δικό σου θέλω, θα αγχωθείς γιατί στις εξετάσεις αυτές πρέπει να πετύχεις και μάλιστα από τους πρώτους! Δηλαδή καμία από τις 2 επιλογές δεν προκαλέι λίγότερο άγχος. Με τη διαφορά ότι το να ακολουθήσεις τις συμβουλές του μπαμπά σου εκμηδενίζει το άγχος της αποτυχίας (εφόσον κατά τα λεγόμενά του είναι σωστή η συμβουλή του άρα θα προκόψεις) αλλά κορυφώνει το άγχος της επιτυχίας (πρέπει να αριστεύσεις), ενώ ακολουθώντας τα δικά σου πιστεύω κορυφώνεται το άγχος της αποτυχίας(αφού κατά τη δική του άποψη είναι αποτυχημένη προσπάθεια).
Είναι μεγάλο το δίλλημά σου γλυκιά μου. Σε νιώθω.
Αυτο που επιδεινωνει και μεγεθυνει το διλλημα ειναι η εσωτερικη αμφιβολια που τον σπορο της εχουν πια φυτεψει τοσο καλα μεσα μου. Και η φωνη του ειτε ζωντανα ειτε μες το κεφαλι μου με στοιχειωνει σε καθε μου βημα.

Λοιπόν για να καταλάβεις τι από τα δύο είναι γιατί δεν κάνεις αυτό που νομίζεις ως επιθυμία σου πράξη; Ήδη το έχεις ξεκινήσει για τα καλά. Μένει να φτάσεις μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε! Να κυνηγήσεις αυτό που θεωρείς ΕΣΥ τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ως καλύτερο για σένα.
Αυτο σκοπευω να κανω καλη μου. Απλα θα πρεπει να αντικρουω ταυτοχρονα τις κατηγοριες του πατερα μου οτι τον κανω δυστυχη.Θα πρεπει ταυτοχρονα να θεριζω τις αμφιβολιες με τις οποιες καθημερινα με γεμιζει. Πολυ αγχος και πολυ βαρος.
Ξέρω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ άγχος. Και ειδικά όταν νιώθεις από πίσω κάποιον να μην πιστεύει αυτό που πας να κάνεις...Ότι πας πρώτη φορά σε αυτόν που μας κάνει από μικρά παιδιά μέχρι και ακόμα και πολλαααα χρόνια μετά να νιώθουμε ασφαλεια. Και ειδικά αν είναι κάποιος με τον οποίο αισθάνεσαι ΈΝΑ.
θελω να βγω απο αυτην την διαδικασια ταυτισης. Να βρω το δικο μου εγω. Μου φαινεται τοσο δυσκολο...

Αυτό που μερικοί γονείς (και βάζω και τους δικούς μου στο ίδιο τσουβάλι) που δε μας μάθανε είναι το να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Να δοκιμάζουμε μέχρι να δούμε τι μας ικανοποιεί περισσότερο. Να μην οδηγούμαστε αποκλειστικά από το φόβο της αποτυχίας. Να εξερευνούμε τον εαυτό μας, τα θέλω μας. Θα αποτυχεις!! Δεν ξερεις εσυ!! Ειναι οι αγαπημενες του ατακες.
Δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, όπως μερικοί άνθρωποι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από μικροί. Πως θα μάθουμε εμάς αν δεν πειραματιστούμε; Πόσο μάλλοβν όταν είμαστε νεοι και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας όπως η επαγγελματική μας σταδιοδρομία.

Δοκίμασε καλή μου αυτό που νομίζεις. Και στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξεις γνώμη (δεν το προφητεύω αντίθετα το ΄λέω για να σε απενοχοποιήσω) δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ήττα μιας και θα βασίζεται σε καθαρά δική σου επιλογή. Οπλίσου με θάρρος, υπομονή και επιμονή απέναντι σε όλους. Εφάρμοσε επιλεκτική ακοή κι εσύ, μπορείς:)]
σ ευχαριστω πολυ....


Εκφράζεις επίσης και το φόβο σου καλή μου.
\"Και φυσικα μην παθει κατι.. η σκεψη οτι κατι παθαινει με τρελαινει. \"
Μάλλον σε αυτό είμαι η πιο ακατάλληλη να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι απολύτως ανθρώπινο... και φυσιολογικό... Ότι σχέση και να είχατε μεταξύ σας... Σίγουρα η προσκόλλησή του σε εσάς και η δική σας σ\'αυτόν κάνει αυτό το φόβο πανικό.
Ετσι ακριβως ειναι. Μετα το θανατο της μαμας αρχισα να τρεμω μην τον χασω. Και προσκολληθηκαμε πανω του κι εγω κι η αδερφη μου. Τωρα ξερει την αδυναμια που του εχω και την χρησιμοποιει για να μου ασκει πιεση.
Είναι φυσικό επακόλουθο.
Από ότι τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω ο φόβος και ακόμα περισσότερο ο πανικός είναι κακός συμβουλάτορας...