Σχέσεις...

[weird]

Αχ Ανωνυμη σ ευχαριστω, ολους σας ευχαριστω, ποσο πολυ με βοηθατε.

[psychangel]

Originally posted by weird
... μου ειπε για ακομα μια φορα, ... να μου κανει ιδιατερα σε ενα μαθημα που ειναι μεσα στην υλη των εξετασεων.
Εγω αρνουμαι δεν πηγαινω. Αυτο το σημειο δεν το εχω δουλεψει. Διχαζομαι. Απο τη μια μου αρεσει πολυ το αντικειμενο και ξερω οτι με αυτο θελω να ασχοληθω. Βεβαια αυτος δεν θελει να ειμαι στον ιδιωτικο τομεα, αλλα στον δημοσιο. Εγω ετσι οπως το σκεφτομαι, ας δω την ζουγκλα που επικρατει στον ιδιωτικο κι αποφασιζω μετα που θα καταληξω, εχοντας ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ και δει τα ορια μου στην πραξη. Εξαλλου υπαρχουν και περιφερειακα σεναρια, αν οτι δεν μου αρεσει τιποτα τελικα απο τα δυο, αλλαζω κι αντικειμενο.
Αυτο που θελει να μου διδαξει, το κατεχει και ειναι πολυ καλος. Ωστοσο, αν μπουμε σε διαδικασια να μου κανει μαθηματα την εβαψα!! Ξερει την αδυναμια που του εχω και το εκμεταλευεται για να με εκβιαζει συναισθηματικα. Οσο πιο ευκαιρο ειναι, με πιεζει. Αν μπουμε σε μια διαδικασια διδακτικης επαφης, πρωτα απο ολα, θα αρχισει να μου ασκει επιρροη μεσω του θαυμασμου που του εχω. Δευτερον οι πιεσεις του θα ενταθουν. Θελω να κρατησω τις αποστασεις μου και δεν μπορω να κανω μαθηματα μαζι του τωρα.Γιατι τα γραφω αυτα?
Γιατι νιωθω ασχημα που τον απομακρυνω αλλα φαινεται να ειναι η μονη λυση.

Κατάφερα επιτέλους, μετά από πολλά σταμάτα-ξεκίνα για να κάνω τις δικές μου αναγωγές και προσομοιώσεις, να φτάσω μέχρι αυτή τη σελίδα του thread ... κι ίσως μέχρι να τελειώσω το post μου νάχει πάει και πολύ παρακάτω ...
Αλλά αυτό που θάθελα να σου πω καλή μου weird, είναι ότι μολονότι οι περιστάσεις μας να διαφοροποιούνται και να αποκλίνουν σε πολλά σημεία (όπως πχ. στο θέμα της απώλειας της μητέρας -που είναι κ καθοριστικό στη δική σου περίπτωση) ο παρονομαστής μας είναι ΚΟΙΝΟΣ : η ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του πατέρα στη ζωή μας ...
Και δε σου κρύβω, πως αυτό το αμφίθυμο συναίσθημα : αγάπης/κατανόησης VS μίσους/αγανάκτησης το ξέρω πολλλλυ καλά ... Από τη μια νάχεις τη ζωή κ την παρουσία του να σε εξαρτά, να σε καθορίζει, να σε προσδιορίζει βιολογικά , συναισθηματικά να σε ελέγχει και να σε \'αναγκάζει\' εκ των πραγμάτων να υποκλιθείς στην πρακτικότητα και στο λογικοφανές των επιχειρημάτων του ... στην \"πείρα της ζωής\" ... ( στο δίκιο -γμτ- που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φαίνεται να έχει ! ... ) , κι από την άλλη νάχεις τη ΔΙΚΗ σου ζωή , να θέλει να τρέξει \'αυτόνομα\' στις δικές σου ράγες ... στα δικά σου όνειρα ... να ξεφύγεις την πεπατημένη , τον προκαθορισμό ... την επιβεβαίωση του δίκιου του ΑΛΛΟΥ . Νάχεις τον μέσα σου εαυτό να πολεμάει να βρεί τα ΔΙΚΑ του μονοπάτια για να φτάσει ... ΕΚΕΙ ! , χωρίς δεκανίκια και ... νεποτιστικές ... διευκολυνσούλες που (καλές-δε-λέω αλλά ...) σε μειώνουν τελικά τόσο πολύ στα δικά σου τα \'μάτια\' ...
Όμως καλή μου, αυτό που κατάλαβα εγώ μετά από -πίστεψέ με- μεγάλη διαδρομή είναι ότι το σημαντικότερο είναι να ξέρεις ΠΟΥ είναι αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ να ΦΤΑΣΕΙΣ ...
Αν ξεπεράσεις τον σκόπελο της αναζήτησής του (που αν κατάλαβα καλά μάλλον το έχεις κάνει μιας και ξέρεις ΤΙ θέλεις και κυρίως τι ΔΕ θέλεις να κάνεις) αυτό που απομένει είναι να υποστηρίξεις με ΚΑΘΕ τρόπο τα όνειρά σου ... - έστω κι αν , στη χειρότερη, αυτό περνάει μέσα από κείνον ( πχ βοήθεια για μάθημα που ξέρεις καλά ότι μπορεί να πάρεις από κείνον σε περίπτωση που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να πάρεις από ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ … ) .
Το θέμα είναι να βρεις τρόπο να του δώσεις να καταλάβει πώς ΟΤΙ κι αν κάνεις (ακόμα και το να δεχθείς να σου κάνει μάθημα … ) το ΚΑΝΕΙΣ επειδή το ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ και ΜΟΝΟ ΕΣΥ …
Και πρόσεξε … αυτό στο λέω θέλοντας να τονίσω το ότι πρέπει να … «απενοχοποιηθείς» για την περίπτωση που μέσα σου έχεις πειστεί πως ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξεις τα όνειρά σου , να φτάσεις στο στόχο σου είναι χρησιμοποιώντας (στο τέλος-τέλος και ) τη δική του βοήθεια … Σε ΚΑΜΙΑ άλλη περίπτωση δεν θα στόλεγα αυτό …
Κι έτσι για την ιστορία, να σου πω πόσο τραυματικό ήταν για μένα το γεγονός ότι με πλήρη συνείδηση και προκειμένου να αποφύγω να ακολουθήσω κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μ ενδιέφερε (ή τουλάχιστον θάταν πιο κοντά σε … «μένα») μόνο και μόνο γιατί μια ζωή από μικρό παιδάκι ο πατέρας μου με είχε προσανατολίσει σ΄αυτό … Έτσι, από αντίδραση στην πίεση του, στον λάθος τρόπο που με προσέγγιζε, στο μέλλον που εκείνος καθόριζε ερήμιν μου τόσο παρεμβατικά …
Και τελικά έτσι , από αντίδραση, λειτούργησα τόσο μα τόσο αντίθετα μ αυτό που θάθελα να κάνω , να γίνω , να είμαι τελικά …
Γι αυτό σου λέω … Ό,ΤΙ κι αν αποφασίσεις τελικά, κάντο μονάχα αφού σιγουρευτείς ότι εξυπηρετεί τα ΔΙΚΑ σου όνειρα και ΜΟΝΟ … και απενοχοποιήσου από το βάρος της … (όποιας) εξάρτησης από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις για να το πετύχεις …
... Αρκεί να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας από την (όποια)προϋπόθεση εξάρτησης πάει να δημιουργηθεί απ΄ αυτό στη συνέχεια …

κι ΕΔΩ νομίζω είναι για σένα η πρόκληση τελικά ... Στο ΠΩΣ θα κρατηθούν αυτές οι ΡΗΜΑΔΕΣ οι αποστάσεις ασφαλείας ...
και όχι στη παρουσία του ή τη βοήθειά του αυτή καθαυτή ...

[weird]

Εχω ανατριχιασει διαβαζοντας σε κι εχω συγκινηθει. Τωρα το επεξεργαζομαι αυτο που μου γραφεις, θελω να σου απαντησω, αφου το ξαναδιαβασω πολλη ωρα. Σ Ευχαριστω..

[weird]

..Απο οτι καταλαβα επιασες το κρισιμο στοιχειο του συλλογισμου μου, οπου διαπιστωνω οτι αν αυτο που θα με οδηγησει δεν ειναι η γνησια βουληση μου αλλα η αντιδραστικοτητα μου απεναντι στον πατερα μου, παλι τον δρομο μου θα τον εχω χασει.

Originally posted by psychangel
Κατάφερα επιτέλους, μετά από πολλά σταμάτα-ξεκίνα για να κάνω τις δικές μου αναγωγές και προσομοιώσεις, να φτάσω μέχρι αυτή τη σελίδα του thread ... κι ίσως μέχρι να τελειώσω το post μου νάχει πάει και πολύ παρακάτω ...
Αλλά αυτό που θάθελα να σου πω καλή μου weird, είναι ότι μολονότι οι περιστάσεις μας να διαφοροποιούνται και να αποκλίνουν σε πολλά σημεία (όπως πχ. στο θέμα της απώλειας της μητέρας -που είναι κ καθοριστικό στη δική σου περίπτωση) ο παρονομαστής μας είναι ΚΟΙΝΟΣ : η ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του πατέρα στη ζωή μας ...
Και δε σου κρύβω, πως αυτό το αμφίθυμο συναίσθημα : αγάπης/κατανόησης VS μίσους/αγανάκτησης το ξέρω πολλλλυ καλά ...
Αμφιθυμια, διχασμος. καταστρεπτικα για τον ψυχισμο ενος ανθρωπου. Ειναι το λιπασμα που κανει το εδαφος πιο ευφορο για να ανθιζει η αμφιβολια. Ειναι μια πυκνη βροχη που πεφτει στο τζαμι του μυαλου σου και αναγκαζεσαι παντα να λειτουργεις με υαλοκαθαριστηρες για να μην μπερδευτεις μεσα στην τοση αντιφατικοτητα.
Αγαπη και θαυμασμος αλλα και θυμος, μισος, αγανακτηση. Πως να μαζεψεις τα κομματια και να μην νιωθεις διασκορπισμενος? Πως να αποφυγεις τον διχασμο. Αχ, γραφω ποιητικα το ξερω, αλλα ειναι που βαδιζω στις περιοεχες του συναισθηματος τωρα, εχω συγκινηθει. Μια ζωη σε αυτο το αναμεσα ημουν, χωρις καμια υπονοια μετρου και μεσοτητας, αναμεσα στα δυο ακρα! Ποσο πολυ επηρεασε τον ψυχισμο μου και καθε πτυχη των σχεσεων μου με τους αλλους η αντιφατικοτητα των συναισθηματων απεναντι στον πατερα μου..


Από τη μια νάχεις τη ζωή κ την παρουσία του να σε εξαρτά, να σε καθορίζει, να σε προσδιορίζει βιολογικά , συναισθηματικά να σε ελέγχει και να σε \'αναγκάζει\' εκ των πραγμάτων να υποκλιθείς στην πρακτικότητα και στο λογικοφανές των επιχειρημάτων του ... στην \"πείρα της ζωής\" ... ( στο δίκιο -γμτ- που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φαίνεται να έχει ! ... )
Ενα δικιο που αυτος το κατεκτησε κι εσυ το προσκυνας σαν λαφυρο. Κι επειδη βλεπεις το τελος της διαδρομης σου(γιατι πασχιζεις και βλεπεις με τη λογικη την αντικειμενικοτητα του δικιου του), ειναι τραγικο, βλεπεις το τελος μιας διαδρομης που επρεπε να ειχες κανει, αλλα σε προλαβαν. Σου ειπαν, αφου εκει θα καταληξεις, στο ιδιο συμπερασμα, δεν εχει νοημα! Μονο που για σενα, ειχε. ηθελες να γευτεις τον δικος σου ιδρωτα, την δικη σου αγωνια, για την ευρεση της δικης σου αληθειας. Που θα ταυτιζοταν με εκεινη, την δικη του, αλλα θα ηταν συναμα και τοσο διαφορετικη. θα ηταν η κατακτηση σου κι οχι το λαφυρο. ,
κι από την άλλη νάχεις τη ΔΙΚΗ σου ζωή , να θέλει να τρέξει \'αυτόνομα\' στις δικές σου ράγες ... στα δικά σου όνειρα ... να ξεφύγεις την πεπατημένη , τον προκαθορισμό ... την επιβεβαίωση του δίκιου του ΑΛΛΟΥ . Νάχεις τον μέσα σου εαυτό να πολεμάει να βρεί τα ΔΙΚΑ του μονοπάτια για να φτάσει ... ΕΚΕΙ !
Τολμω να πω οτι σε καταλαβαινω. οταν σου στερησαν το δικο σου μονοπατι, αντιδρας να ακολουθησεις με οποιο κοστος ενα ΑΛΛΟ, που θα ειναι η επιλογη σου, καθαρη κι αγνη. Και λεγοντας με οποιο κοστος, εννοω, γνωριζοντας οτι ισως οτι εκεινο το αρχικο τελος-στοχος, της αλλης διαδρομης που σου προσφεραν στα χερια, φανταζει πιο ρεαλιστικο. Πιο πρακτικο. Ακομα και πιο κοντα σε αυτο που εισαι! και που θελεις να κανεις... Ναι, ολα αυτα τα κοστη, τα καλυπτει η αντιδραστικοτητα.,
χωρίς δεκανίκια και ... νεποτιστικές ... διευκολυνσούλες που (καλές-δε-λέω αλλά ...) σε μειώνουν τελικά τόσο πολύ στα δικά σου τα \'μάτια\' ...
Αυτα τα δεκανικια. Μια ζωη με μπατεριτσες πηγαινα, ωραια αυτοχαιδευομουν με τον τιτλο του παιδιου χωρις μανα που θελει βοηθεια- αγαπη- προσοχη. Του παιδιου του μπαμπα. Και τωρα ζητω να μεγαλωσω. Ξερεις ποσες φορες χανω την πιστη μου? λεω, δεν θα τα καταφερω...
Όμως καλή μου, αυτό που κατάλαβα εγώ μετά από -πίστεψέ με- μεγάλη διαδρομή είναι ότι το σημαντικότερο είναι να ξέρεις ΠΟΥ είναι αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ να ΦΤΑΣΕΙΣ ...
Θελω να αρχισω μια πορεια, πανω στο αντικειμενο που σπουδασα. Επειδη το σπουδαζα με πολυ παθος και αγαπη. Τωρα που βγηκα στην πραξη, συχνα απογοητευομαι. Αλλα δεν προκειται να το απορριψω ετσι απλα, ουτε θα το κανω στα πλαισια μιας προσπαθειας διαγραφης του πατερα μου απο μεσα μου. Βλεπεις, οταν μπηκα στην σχολη, ηθελα να γινω σαν αυτον!Και μαλιστα, ηταν αντιθετος! Μου ελεγε να δηλωσω αλλη σχολη.Δεν ηθελε να μπω γιατι θα περνουσα κατα πασα πιθανοτητα εκτος της πολης μου και δεν ηταν σιγουρος αν θα επαιρνα μεταγραφη. Ηταν πιο σημαντικο να με εχει κοντα του. Τοτε, εκανα την πρωτη μου εξεγερση. Βεβαια μια εξεγερση με αιτημα, θελω να ακολουθησω το επαγγελμα αυτο, να γινω σαν κι εσενα!
Τωρα θελω πρωτα να ασκησω το επαγγελμα και αν χρειαστει να το απορριψω κιολας(παντα θελω να εχω ανοιχτες τις πορτες για αλλαγη/στροφη στη ζωη μου, μια την εχουμε και οφειλουμε να πραγματωθουμε αληθινα μεσα της). Αλλα ας το ακσησω πρωτα. Η πιο μετα, μπορει να μπω επιτελους στο ερμο το δημοσιο. Τιποτα δεν αποκλειω.

Αν ξεπεράσεις τον σκόπελο της αναζήτησής του (που αν κατάλαβα καλά μάλλον το έχεις κάνει μιας και ξέρεις ΤΙ θέλεις και κυρίως τι ΔΕ θέλεις να κάνεις) αυτό που απομένει είναι να υποστηρίξεις με ΚΑΘΕ τρόπο τα όνειρά σου ... - έστω κι αν , στη χειρότερη, αυτό περνάει μέσα από κείνον ( πχ βοήθεια για μάθημα που ξέρεις καλά ότι μπορεί να πάρεις από κείνον σε περίπτωση που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να πάρεις από ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ … ) .
Αχ, μπορω να παρω απο αλλου. Αλλα ξερω οτι ειναι ο καρυφαιος. και δεν το λεω εγω, τυφλωμενη απο τον θαυμασμο μου, αλλοι το λεν.
Το θέμα είναι να βρεις τρόπο να του δώσεις να καταλάβει πώς ΟΤΙ κι αν κάνεις (ακόμα και το να δεχθείς να σου κάνει μάθημα … ) το ΚΑΝΕΙΣ επειδή το ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ και ΜΟΝΟ ΕΣΥ …
Και πρόσεξε … αυτό στο λέω θέλοντας να τονίσω το ότι πρέπει να … «απενοχοποιηθείς» για την περίπτωση που μέσα σου έχεις πειστεί πως ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξεις τα όνειρά σου , να φτάσεις στο στόχο σου είναι χρησιμοποιώντας (στο τέλος-τέλος και ) τη δική του βοήθεια … Σε ΚΑΜΙΑ άλλη περίπτωση δεν θα στόλεγα αυτό …
Να σου πω κατι εδω? Συχνα το σκεφτομαι. οταν τον ακουω να αυτο επαινειται που τα εκανε ολα μονος διχως βοηθεια, πραγμα που σε μενα αποκλειει,(αν και στη σχολη καθολου δεν με βοηθησε, δεν τον αφηνα,) συγχιζομαι. ΟΜΩΣ αν δω οτι το πιο συνετο και το καλυτερο για μενα ειναι να την λαβω την βοηθεια του, αφου την εχω, θα επεξεργαστω ολο αυτο και θα το κανω.
Κι έτσι για την ιστορία, να σου πω πόσο τραυματικό ήταν για μένα το γεγονός ότι με πλήρη συνείδηση και προκειμένου να αποφύγω να ακολουθήσω κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μ ενδιέφερε (ή τουλάχιστον θάταν πιο κοντά σε … «μένα») μόνο και μόνο γιατί μια ζωή από μικρό παιδάκι ο πατέρας μου με είχε προσανατολίσει σ΄αυτό … Έτσι, από αντίδραση στην πίεση του, στον λάθος τρόπο που με προσέγγιζε, στο μέλλον που εκείνος καθόριζε ερήμιν μου τόσο παρεμβατικά …
Και τελικά έτσι , από αντίδραση, λειτούργησα τόσο μα τόσο αντίθετα μ αυτό που θάθελα να κάνω , να γίνω , να είμαι τελικά …
Αν θελεις να μου απαντησεις. Καταφερες τελικα να γινεις και να εισαι αυτο που θελεις? Και το εννοω και με την ευρεια του εννοια, σαν ανθρωπος, και με την στενη, στα επαγγελματικα σου.Και σου απαντω εκ των προτερων πως ακουω εναν ανθρωπο ωριμασμενο να μιλα, αυτο απο μονο του αρκει. Ισως να ειχες ζοριστει λιγοτερο, αλλα θα κατεληγες στην ιδια συνειδητοποιηση?Ολα αυτα υπο την προυποθεση οτι η αντιδραση δεν σε παρεσυρε σε τελειως λανθασμενα μονοπατια
Γι αυτό σου λέω … Ό,ΤΙ κι αν αποφασίσεις τελικά, κάντο μονάχα αφού σιγουρευτείς ότι εξυπηρετεί τα ΔΙΚΑ σου όνειρα και ΜΟΝΟ … και απενοχοποιήσου από το βάρος της … (όποιας) εξάρτησης από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις για να το πετύχεις …
Αυτο που λες, με βοηθα. Ισως ειναι το κλειδι στο ερωτημα που εθεσα. Πως διακρινω που τελειωνει το γνησιο ΘΕΛΩ και ερχεται στη θεση του η αντιδραση? Δηλαδη ενα ψευδοθελω? Οταν ειμαι διατεθειμενη να απορριψω τον στοχο, λογω του οτι στα μεσα που θα χρησιμοποιησω για να τον πετυχω παρεμβαλλεται κι ο πατερας μου, τοτε, μαλλον βρισκομαι πιο κοντα στην αντιδραση.
... Αρκεί να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας από την (όποια)προϋπόθεση εξάρτησης πάει να δημιουργηθεί απ΄ αυτό στη συνέχεια …

κι ΕΔΩ νομίζω είναι για σένα η πρόκληση τελικά ... Στο ΠΩΣ θα κρατηθούν αυτές οι ΡΗΜΑΔΕΣ οι αποστάσεις ασφαλείας ...

Ευστοχο. Οι αποστασεις, τα ορια του δικου μου \"ειναι \" και τα ορια του δικου του. Εδω βαραινει το θεμα της απωλειας. Μας οδηγησε ισως σε μια πιο δυνατη ταυτιση. Και θελω να την εγκαταλειψω. Δυσκολο, γιατι τοτε που σαν ερμο βλασταρι κολλησα επανω του για να ζησω, νομιζα πως θα ηταν για παντα. Και το χειροτερο, κι εκεινος το ιδιο!

και όχι στη παρουσία του ή τη βοήθειά του αυτή καθαυτή ..

Δεν το κρυβω οτι συχνα νιωθω πως θα την ηθελα. Με ορους ομως διαφορετικους απο εκεινους που μου θετει.. Καθε φορα που με βοηθα ειναι σαν να μου λεει:βλεπεις? Με εχεις αναγκη, μονη δεν μπορεις!Πιστευω δεν θα ειχα προβλημα αν εισεπρατα μονο το οτι εχω αναγκη την στηριξη του.

Και λεω πιστευω, γιατι δεν ειμαι σιγουρη. Η γενια των παλαιοτερων, των γονεων, κατι κουβαλα, κατι πολυτιμο, που ωφελιμο και καλο και χρησιμο ειναι να το μεταδιδει στη νεα γενια. οταν υπαρχει αυτη η γεφυρα αναμεσα, που τους κρατα στη σωστη αποσταση, το αποτελεσμα ειναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΕΞΕΛΙΞΗ. Δεν εχω τιποτα στο να δινουμε τα χερια στους παλαιοτερους και να παιρνουμε απο αυτους. Κι εκεινοι αντιστροφα να παιρνουν απο εμας πραγματα. Αλλα το να δοθουν τα χερια, να λειτουργησει το γεφυρωμα, απαιτει μια σχεση συμφιλιωμενη. Μια σχεση που εχω δει σε αλλες κορες με τον πατερα τους και που δακριζω. Αλλα, στην δικη μας σχεση, με την παντελη ελλειψη οριων και την υπερπροστασια, με την μεγαλη εχθρα, που ισως ειναι θυμος που καπου επρεπε να βγει, δυσκολη η συνεργασια και το γεφυρωμα..

[weird]

\"Αγγελε της ψυχης\", με βοηθησες!
Τωρα ξερω οτι δυο ειναι τα πιο κρισιμα ζητηματα.
1. Πως θα πετυχω να εχω τον χρονο μου για να πειραματιστω οσο χρειαζομαι στην αγορα εργασιας και να διακρινω πιο καθαρα τα θελω μου.
2. Πως θα καταφερω να κρατησω ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ με τον πατερα μου.

[weird]

Υπαρχει κι ενα μερος πιο \"ψυχολογικο\".
Να καταφερω να τον βγαλω απο την θεση του παντοτεινου κριτη ( που συνδεεται απιστευτα με την θεση του ως πηγη της αυτοπεποιθησης μου) ωστε να ανταποκρινομαι πιο ανετα και λειτουργικα στην δουλεια μου.
Και φυσικα να βρισκω και να συντηρω οσο συχνα χρειαζεται το ψυχικο σθενος για να αναλαβω σιγα σιγα (και οχι με σπασμωδικες κινησεις) την συνολικη ευθυνη του εαυτου μου.

[psychangel]

... εξίσου \"άνατριχιαστικό\" το .... rebound σου
Θα .. αποδελτιώσω και επανέρχομαι ..!

[weird]

Διαβασε το παλι, εκανα καποιες διορθωσεις γιατι πολλα που εγραψα δεν τα ειχα αρχικα κανει bold. ::)

[anwnimi]

Weird, μου βγάζει και μια μεγάλη ανασφάλεια ο μπαμπάς σου για τον εαυτό του, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που λέω...

Ίσως νιώθει σαν να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της πορείας και της ευτυχίας της ζωής σου και φοβάται μήπως \"αποτύχει\" στον τομέα αυτό. Και στο να νιώθει έτσι \"βοήθησε\" και η απώλεια της μαμάς σου που νιώθει ότι έχει να λογοδοτήσει και σε κείνη...
Γι\'αυτό ίσως χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο να σε πιέσει να δεχτείς τη δική του γνώμη.

Μήπως κι ένας μίχιος φόβος του είναι μήπως τελικά εσύ τα καταφέρεις;

Δεν τα λέω αυτά για να τον δικαιολογήσω αλλά τα εκφράζω ως ένα τρόπο να τον απομυθοποιήσεις - όχι να μην τον θαυμάζεις γιατί κατά τα λεγόμενά σου ο άνθρωπος κατάφερε και πέτυχε πολλά - και να καταλάβεις πως είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που όσο κι αν υποστηρίζει ότι τα γνωρίζει όλα λόγω πείρας, στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Τα επιχειρήματά του είναι πέρα για πέρα λογικά αλλά ο τρόπος του είναι δεν είναι καθοδηγητικός αλλά μειονεκτικός, πιεστικός. Που ίσως κρύβει - πολύ καλά - μια μεγάλη ανασφάλεια...

Το σίγουρο είναι ότι ως επαγγελματίας είναι εξαιρετικός. Ως γονιός, και μάλιστα μόνος, έχει δίκιο να έχει τρομοκρατηθεί αλλά άδικο να φέρεται έτσι. Δες ότι ίσως δεν είσαι η μόνη τρομαγμένη εδώ. Έτσι ίσως να αποκτήσεις περισσότερο θάρρος να πειραματιστείς και να αποφασίσεις εσύ στο τέλος πιο είναι το καλύτερο για σένα, αυτό που τώρα πιστεύεις, αυτό που εκείνος αρχικά θέλει ή κάτι εντελώς διαφορετικό...

Συγνώμη για τα πολλά ίσως γιατί είναι καθαρά υποθέσεις όλο αυτό, μιας και δεν γνωρίζω το μπαμπά σου καλή μου...Μόνο ότι νιώθω...

[alexandros3]

Originally posted by weird
Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου.

Αλεξανδρε, το ξερω... ειδικα στον χωρο μου, ο ανταγωνισμος ειναι πολυ μεγαλος και φαινεται σκετη αυτοκτονια να εχω τις πλατες του μπαμπακα κι εγω να πηγαινω μονη μεσα στο βουρκο.(Δεν θα σας το κρυψω, στο ξεκινημα μου περσυ τους τις ζητησα τις πλατες και με βοηθησε.)
Βασικα οπως ειπα, θελω ΧΡΟΝΟ.
Αυτο που κανω την περιοδο αυτη, ειναι να συνομιλω με τον εαυτο μου. Του λεω περιπου:
\"Αντιλαμβανεσαι οτι δεν θα ειναι ευκολα. Θα δουλευεις πολλες ωρες, με χαμηλο μισθο στην αρχη. Ξεχνα τις εξοδους σου, την χαλαροτητα που εχεις τωρα, το να διαβαζεις την ωραια λογοτεχνεια σου, να ψαχνεις ολη την ωρα στα τρισβαθα της ψυχης σου, να αφουγκραζεσαι τις καλλιτεχνικες ανησυχιες σου και να ονειροπολεις.Να αφιερωνεσαι στις φιλιες σου. Θα δουλευεις σκληρα και αναγκαστικα ο χρονος σου θα μειωθει κατα πολυ.
Επισης ξεχνα το οτι μπορεις να αυτοπαινευεσαι - στον εαυτο σου κυριως, παιρνοντας ετσι αυτοπεποιθηση- ως η κορη του ταδε. Τον ξερουν βεβαια ολοι στον χωρο και ηδη εχω μια χ αντιμετωπιση αλλα τελοσπαντων. Θα πελαγωσεις στην αρχη, θα φοβηθεις, θα θυμηθεις και την εποχη που ειχες να κανεις με τις φοβιες σου, αλλα θα συνεχιζεις!\"
Κι ολα αυτα, διοτι θελω να τα δω οσο πιο ρεαλιστικα μπορω, να ειναι μια αποφαση πληρως συνειδητη και να ξερω σε τι δυσκολο βουρκο παω να πεσω. Φυσικα ερχεται η φωνη του πατερα μου, να με απειλησει\"Που να πας βρε εσυ? Εισαι εσυ για τετοια? Τα μουτρα σου θα φας\". Αλλα επιτελους, πρωτα θελω να την βγαλω μεσα απο το κεφαλι μου οπου μου την εχει καλα φυτεψει την φωνη του κι επειτα να μην την αφηνω να με επηρεαζει. Ευκολα πραγματα...
Συμφωνω Αλεξανδρε οτι αλλιως θα ηταν ΠΟΛΥ ευκολα για σενα. Αλλα αυτο το ευκολο και το βολεμα και ο συμβιβασμος με τρελαινουν. Συμφωνω για την απαισια νοοτροπια οικογενειακης συντεχνιας του Ελληνα.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.

Α ναι... η αίσθηση ότι δεν έχω εξάρτηση από κανένα (εκτός από τον εργοδότη - αλλά εκεί οι σχέσεις είναι ισότιμες), κ ίσως... δεν παρακολουθούμαι από κανένα..., ήταν αυτό που με οδήγησε σ\' αυτό τον δρόμο.
Δεν μιλάμε για χρήματα. Το πρώτο χρόνο που ξεκίνησα έβγαζα πιο πολλά λεφτά από ότι το πρόσωπο της οικογένειας που μου είχε έτοιμη τη δουλειά. Ήμουν σε ένα πόστο σχεδόν ισάξιο και με τρομερή \"ορμή\". (οι εργοδότες το έβλεπαν αυτό και φυσικά το εκμεταλεύονταν... πάντα όμως με χρήματα - ποτέ δεν έκανα \"αγαθοεργία\")
Αυτό δεν ήθελα να χάσω.
Εκεί μ\'άφησε και ήσυχο η φαμίλια, κόζα νόστρα ομερτά!

Κι όταν ήθελα μία χάρη όντως απευθύνθηκα στο πρόσωπο της οικογένειας κι έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει αλλά παραδόξως... δεν τα κατάφερε! Έβγαλα εγώ το φίδι από την τρύπα τότε... δηλαδή ως ένα βαθμό το έχω ξεπεράσει...
έχω τρομερή εμπιστοσύνη στο ότι κάνω μια πολύ καλή δουλειά... ψυχολογικά να ήμουν και λίγο καλύτερα... εκεί \"χολένω\".

όμως σε μένα τα πράγματα ήταν λίγο διαφοερετικά. μεγάλωσα με το μότο \"μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αν το θέλεις\". αυτό σου δίνει μεγάλη ορμή κι εμπιστοσύνη αλλά και ξεγυρισμένα χαστούκια όταν βλέπεις ότι δεν ισχύει πάντα. επίσης είμαι τρομερά ξεροκέφαλος. πολύ δύσκολα θα ακολουθήσω συμβουλές. ακόμα κι αν ξέρω ότι κάτι που πάω να κάνω είναι λάθος... θα το κάνω! αλλά θέλω να πιστεύω ότι το κριτήριο μου δεν το έχω χάσει.
ένα \"συγκηνητικο\" πράγμα που έχω δει αυτά τα χρόνια είναι η συναδελφική αλληλεγγύη που σε ορισμένες περιπτώσεις προσομοιάζει οικογενειακές σχέσεις.
ας πούμε σε μία δύσκολη στιγμή, (όταν ήμουν σε κατάθλιψη) είδα ότι δεν πλήρωσα \"τη νύφη\" κι έλεγα μάλλον παρεναίβηκε κάποιος από τη φαμίλια... δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς. τελικά ήταν ο διευθυντής που με \"προστάτευσε\" (που ούτε καν ξέρει τους δικούς μου) κι ούτε καν μου το είπε. το έμαθα μέσω τρίτων μετά από πολύ καιρό. και μάλιστα νόμιζα ότι δεν με συμπαθούσε κι όλας...

αλλά γενικά δεν είμαι κι ο ευκολότερος εργαζόμενος... θα τη πω, θα φέρω δυσκολίες, θα προστατεύσω τον εαυτό μου...
σε κάποια φάση ένας παλιός στο χώρο μου είχε πει ότι κάνεις πολύ καλή δουλειά αλλά έχεις δημιουργήσει ένα κλίμα που αν κάνεις κάποιο λάθος υπάρχουν δυό τρεις που θα πέσουν να σε φάνε. τι να κάνουμε. ποτέ κανείς δεν έχει κερδίσει πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι. αυτό πιστεύω εγώ. και πρέπει να \"πουλάς\" τον εαυτό σου σωστά... ακόμα κι αν δημιουργήσεις κάποιες αντιπάθειες αν πρέπει. και ΠΟΤΕ να μην δείξεις ότι έχεις ανάγκη.. (ακόμα κι αν την έχεις).

[weird]

Ανωνυμη, ετσι ειναι.
Επαγγελματικα ο πατερας μου εχει διαγραψει μια αξιοθαυμαστη πορεια.
Ομως τον βρισκω ανωριμο συναισθηματικα, τον εχω ηδη χαρακτηρισει συναισθηματικα αναπηρο. Του εχω ηδη πεταξει την ατακα – βομβα: Τα δικα σου κομπλεξ και τις ανασφαλειες πληρωνω. Είναι θλιβερο μεγαλωνοντας να βλεπεις πως δεν είναι θεοι, είναι α ν θ ρ ω π ο ι! Όπως σωστα το λες. Και τραγικα επωδυνη η στιγμη που βλεπεις ότι αυτος ο ανθρωπος εκανε λαθη, πολλα λαθη. Λαθη τα οποια σε σημαδεψαν με έναν τροπο βαθυ.
Γι αυτό, ενώ μεγαλωνεις προσπαθεις να διορθωσεις μονος ή και με τη βοηθεια ειδικου, όλα εκεινα τα λαθη, που διαστρεβλωσαν την ομαλη εξελιξη σου. Και παλευεις να συγχωρεσεις τον γονεα, γιατι δεν τα κανε από ελλειψη αγαπης αλλα από αδυναμια.
Ο θαυμασμος και η εξαρτηση που με διακατεχουν, είναι περιπλοκο να εξαφανιστουν με την απλη λογικη κατανοηση του ότι εχει ανασφαλειες- αδυναμιες- είναι ανθρωπος. Η επιρροη χρονων εχει σκαλισει μεσα μου πεποιθησεις ακλονητες, που δεν αποσυντιθενται ετσι απλα. Πρεπει να σκαλισω, να ξαναπλασω. Νομιζω ότι αυτος πρεπει να είναι ο στοχος μιας ολοκληρωμενης θεραπειας…Ελπιζω να φτασω εκει.

Φυσικα και δεν ειμαι η μονη τρομαγμενη. Ειμαι διπλα τρομαγμενη. Εχω να κουβαλω και τον δικο του τρομο στις πλατες. Και την δικη του αβεβαιοτητα.
Γι αυτό χρειαζονται τα ορια. Το δικο μου και το δικο του.

Ενας δυσκολος στοχος μετα από χρονια ταυτιση. Θελω να ελπιζω, να πιστευω, όχι και αδυνατος.

Σ ευχαριστω πολύ...

[weird]

Αλεξανδρε, χαιρομαι για την αισθηση ελευθεριας που μου αποπνεεις...
Το οτι σε αφησαν ησυχο μολις ειδαν οτι εισαι καλα οικονομικα καθολου δεν με εκπλησσει...
Παρα την ανεξαρτησια σου, δεν διστασες να ζητησεις στηριξη οταν τη χρειαστηκες, κι αυτο μου αρεσει.
Τωρα, στο θεμα της φιλοσοφιας στον επαγγελματικο χωρο, αυτο ειναι ενα θεμα διαφορετικο.

Ο καθενας επιλεγει την δικη του. Προσωπικα, δεν εχω διαμορφωσει ακομα καμια σταση στο θεμα αυτο.

[anwnimi]

\"Ο θαυμασμος και η εξαρτηση που με διακατεχουν, είναι περιπλοκο να εξαφανιστουν με την απλη λογικη κατανοηση του ότι εχει ανασφαλειες- αδυναμιες- είναι ανθρωπος. \"

Σίγουρα καλή μου. Έχεις όμως κάνει τρομερή προσπάθεια και δουλειά και συνεχίζεις να κάνεις. Αυτό λέει πολλά...

Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο για ανθρώπους που διψάνε να ολοκληρωθούν, να γεμίσουν, να εξελιχθούν, να εξερευνήσουν... Καλή τύχη στη νέα σου ζωή που ήδη την έχεις ξεκινήσει!

[deleted-member141015]

weird, και ο δικός μου ο πατέρας με πίεσε πολύ για την επαγγελματική μου πορεία. Στην αρχή ήθελε να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα με κίνητρο τη στρωμένη δουλειά, τις γνωριμίες, την υποστήριξη που θα μπορούσε να μου παρέχει. Θυμάμαι πως το επιχείρημα του πατέρα μου (και όλης βέβαια της εκτεταμένης οικογένειας...) ήταν \'πέρνα πρώτα στη σχολή που λέω εγώ και όταν τελειώσεις, αν επιμένεις σπούδασε και αυτό που θέλεις εσύ\'. Δεν το έκανα. Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και ήθελα αυτές να είναι οι δικές μου επιλογές. Εξάλλου, η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη και η υποστήριξη που σήμερα κάποιος μου υπόσχεται, αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Ακολούθησα λοιπόν το δικό μου δρόμο και χαίρομαι που έκανα αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα.

Στην πορεία και αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές, ήρθαν άλλες εντάσεις, για την περίφημη \'ασφάλεια του δημοσίου\'. Ωραία, έκανες το κέφι σου με τις σπουδές, τώρα άκουσέ με...Δεν θα πω όλη την ιστορία, αλλά μια φορά που είπα \'οκ, σε ακούω\' και έκανα την περίφημη αίτηση (και τις σχετικές διαδικασίες) δεν έγινε τίποτα. Ξέρεις γιατί? Γιατί τη θέση για την οποία είχα όλα τα τυπικά προσόντα (και με το παραπάνω...) την πήρε κάποιος χωρίς τα προσόντα αλλά με ισχυρό μέσο...Χαχα...Άργησε λίγο η (ηθική) δικαίωση αλλά ήρθε: μου είπε τότε ο πατέρας μου \"Μη στενοχωριέσαι, εσύ τα καταφέρνεις μια χαρά και μόνη σου, δεν έχεις ανάγκη κανένα\".

Τον είχα όμως ανάγκη κάποτε σαν πρότυπο και χαίρομαι που υπήρξε καλός σε αυτό το ρόλο. Χαίρομαι που τον έχω ακόμα στη ζωή μου γιατί είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Τον αγνόησα όμως όλα αυτά τα χρόνια? Ναι. Μόνο στη λήψη αποφάσεων. Ξέρω ότι νοιάζεται για εμένα και του το λέω (ξέρω επίσης ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, αλλά αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου), όπως του τονίζω συχνά τα θετικά στοιχεία που πήρα από αυτόν, ως προς τον τρόπο σκέψης, ως προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων, ως προς το χαρακτήρα (και εκείνος έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή του αγνοώντας τις οικογενειακές πιέσεις και ξεπερνώντας τους πάσης φύσεως περιορισμούς). Τελικά μοιάζουμε σε αρκετά, άσχετα αν η επαγγελματική μας πορεία επιφανειακά μόνο διαφέρει. Αυτό λοιπόν το ξέρει και τον ικανοποιεί αφάνταστα, όπως επίσης χαίρεται ειλικρινά όταν με βλέπει χαρούμενη. Και είμαι χαρούμενη (παρά τα άγχη και τις ανασφάλειες τις καθημερινότητας) επειδή έκανα αυτό που ήθελα.

Θα μου πεις, που ξέρεις ότι έκανες αυτό που ήθελες και δεν ήταν απλά μια αντίδραση. Η αντίδραση στην ταύτιση είναι ένα πρώτο βήμα για να ορίσουμε την ατομικότητά μας. Το ότι το ψάχνεις είναι δείγμα ότι αναγνωρίζεις και δεν επιθυμείς να παραμείνεις στην αντίδραση. Σε αυτό που λες παραπάνω ότι έχεις ένα στόχο, αλλά μπορεί να τον απορρίψεις επειδή ως μέσον παρεμβάλλεται ο πατέρας θα έλεγα διατήρησε το στόχο (αν πιστεύεις ότι ως αποτέλεσμα σε ικανοποιεί), δέξου τη βοήθεια αλλά μην βασίζεσαι σε αυτή. Προσωπικά δεν σκέφτομαι πια \'ποιος με επηρέασε\' ή \'ποιος με βοήθησε\' αλλά εστιάζω στο ότι συνολικά δεν έχω αναθέσει την ευθύνη της ζωής μου στους γονείς και ελέγχω συχνά αν εγώ νιώθω καλά μέσα σε μια χ κατάσταση είτε είναι μόνο δική μου επιθυμία, είτε είναι ΚΑΙ δική τους.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Weird, μου βγάζει και μια μεγάλη ανασφάλεια ο μπαμπάς σου για τον εαυτό του, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που λέω...

Ίσως νιώθει σαν να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της πορείας και της ευτυχίας της ζωής σου και φοβάται μήπως \"αποτύχει\" στον τομέα αυτό. Και στο να νιώθει έτσι \"βοήθησε\" και η απώλεια της μαμάς σου που νιώθει ότι έχει να λογοδοτήσει και σε κείνη...
Γι\'αυτό ίσως χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο να σε πιέσει να δεχτείς τη δική του γνώμη.

Μήπως κι ένας μίχιος φόβος του είναι μήπως τελικά εσύ τα καταφέρεις;

Δεν τα λέω αυτά για να τον δικαιολογήσω αλλά τα εκφράζω ως ένα τρόπο να τον απομυθοποιήσεις - όχι να μην τον θαυμάζεις γιατί κατά τα λεγόμενά σου ο άνθρωπος κατάφερε και πέτυχε πολλά - και να καταλάβεις πως είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που όσο κι αν υποστηρίζει ότι τα γνωρίζει όλα λόγω πείρας, στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Τα επιχειρήματά του είναι πέρα για πέρα λογικά αλλά ο τρόπος του είναι δεν είναι καθοδηγητικός αλλά μειονεκτικός, πιεστικός. Που ίσως κρύβει - πολύ καλά - μια μεγάλη ανασφάλεια...
Το σίγουρο είναι ότι ως επαγγελματίας είναι εξαιρετικός. Ως γονιός, και μάλιστα μόνος, έχει δίκιο να έχει τρομοκρατηθεί αλλά άδικο να φέρεται έτσι. Δες ότι ίσως δεν είσαι η μόνη τρομαγμένη εδώ. Έτσι ίσως να αποκτήσεις περισσότερο θάρρος να πειραματιστείς και να αποφασίσεις εσύ στο τέλος πιο είναι το καλύτερο για σένα, αυτό που τώρα πιστεύεις, αυτό που εκείνος αρχικά θέλει ή κάτι εντελώς διαφορετικό...

Συγνώμη για τα πολλά ίσως γιατί είναι καθαρά υποθέσεις όλο αυτό, μιας και δεν γνωρίζω το μπαμπά σου καλή μου...Μόνο ότι νιώθω...

Δεν ξερω γιατι, αλλα μολις το διαβασα, εγινα χιλια κομματια. Ειμαι ετοιμη να ακουσω ολη την αληθεια? Μπορω ανετα να εκτοξευω \"κατηγορω\" απεναντι στον πατερα μου αλλα αντεχω να βγαζουνε συμπερασματα αρνητικα για αυτον οι αλλοι? ΟΧΙ, αν κρινω απο την αναστατωση που μου
προκαλεσε ολο αυτο.
Δεν θα κρυφτω! Εμεινα εκπληκτη με τον εαυτο μου! Αντεχω να τον χαρακτηριζει καποιος βασει των λεγομενων μου ανασφαλη? ΟΧΙ!
Ενιωσα ντροπη να σας δειξω, ποσο αδυναμη ειμαι και ποση δουλεια εχω να κανω πανω στο θεμα αυτο, αλλα αποφασισα να το πω...
Ανωνυμη μου, ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ τις καλες σου προθεσεις σου και δεν το γραφω αυτο για να σου πω, εσυ φταις που τα ενιωσα ολα αυτα.. Καμια σχεση! Θελω απλα να μοιραστω οτι τα ενιωσα.