Εσείς ξέρετε τι θέλετε?

[Yoco Choco]

''Αυτός ξέρει τι θέλει''....''Αυτός ξέρει να ζεί''..."Αυτός ξέρει τι του γίνεται''.
Όταν ακούω τέτοιες κλισεδούρες βγάζω φλύκταινες.
Από που αντλούν όλοι οι άνθρωποι την αυτοπεποίθησή τους?
Απ'την ηλιθιότητά τους?...Απ'την άγνοιά τους?...Ή απ'την ψευδαισθητική τους ευτυχία?
Σίγουρα η τελευταία δίνει ένα ισχυρό reinforcement.
Αλλά τί κάνεις όταν έχεις μπλέξει με έναν εαυτό που περνάει τα πάντα από κόσκινο και διυλίζει μέχρι και το κβαντικό κενό για να βρεί ψήγματα αλήθειας και για να ρίξει τις πλάνες?
Από μικρός ερχόμουν σε αμηχανία όταν με ρωτούσαν τί θα ήθελα στην ζωή μου.
Δεν ξέρω τι θα ήθελα...
Δεν ξέρω πως να θελήσω...
Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω αν θέλω να θελήσω.
Ξέρω όμως κάτι αλλοτινά θέλω που πλέον έχουν μετατραπεί σε ''πρέπει''.
-Πρέπει να θέλω μια ψυχολογικά βιώσιμη βιοποριστική προοπτική...Ότι έχω κάνει μέχρι τώρα σε θέμα εργασίας δεν μου ταίριαζε, και το χειρότερο, με έκανε να χάνω την αίσθηση του εαυτού μου, για την οποία πρέπει να δουλεύω διαρκώς νοητικά για να διατηρείται.
-Πρέπει να θέλω έναν έστω και στενό(2-3 άτομα) φιλικό κύκλο που θα κάνει πρακτικά πιό εύκολη την βιορουτίνα με μερικές στιγμές χαλάρωσης και απόδρασης.
-Πρέπει να θέλω έναν έρωτα,(προς Θεού όχι κάτι δραματικό και φουρτουνιασμένο, απεχθάνομαι τα μελό),ο οποίος θα με γειώνει με τον ανθρωπισμό μου μέσω της σαρκικής επαφής,και στον οποίο θα εκτονώνω τα ασφυκτικώς αποθηκευμένα αποθέματα αγάπης που έχω να δώσω.
-Και φυσικά πρέπει να θέλω ένα μεταφυσικό υπαρξιακό αφήγημα που θα κατευνάζει τις ανησυχίες και θα βαστάζει μια ακλόνητη μακροπροοπτική...Το αφήγημα της παθητικής μη-ενασχόλησης με αυτά τα θέματα που υιοθετείται απ'τον σωρό και που κινείται μεταιχμιακά ανάμεσα σε μια αφηρημένη θρησκευτική εσχατολογική προοπτική και στην εξίσου αφηρημένη μηδενιστική οπτική, του ''Είναι ψεύτης ο ντουνιάς''και ''Μια ζωή την έχουμε...Εδώ είναι η κόλαση εδώ και ο παράδεισος'',δεν με καλύπτει.

Όμως αισθάνομαι άχρηστος για όλα αυτά τα θελωπρέπει...και είμαι άχρηστος μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Είμαι άχρηστος όχι επειδή δεν θα κατάφερνα να τα υλοποιήσω όλα αυτά αν προσπαθούσα,αλλά επειδή δεν έχω καν το σθένος να τα προσπαθήσω.

[EmaFil]

Ωραια γραφη κ θετεις ενδιαφεροντα ζητηματα.

Αν ξερω τι θελω...?! Τωρα ναι, μπορω ν πω σε καποιουσ τομεις οτι ξερω τι θελω...σε καποιουσ αλλουσ παλι εχω την ΕΝΤΥΠΩΣΗ οτι ξερω τι θελω (ή ακομη αυτο μπορει να ειναι "τι πρεπει" να θελω).

Απο που πηγαζει η αυτοπεποιθηση των αλλων...?! Σε καποια απο αυτα που λες θα συμφωνησω..."απο την ηλιθιοτητα, απο αγνοια" θα προσθετα και απο αλαζονεια, απο εγωισμο κλπ.

Για μενα παντως δεν ειναι μονο να ξερεις τις θελεισ αλλα και να το ξερεις ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ να το ξερεις. Το θετω σε χρονικα πλαισια.

[pavlosla]

θελω να μου φυγουν ολλα τα συμπτωματα της ψυχωσης. και να ζησω μια κανονικη ζωη

[elis]

Κι εγω παυλο

[Macgyver]

Στα 56 , ξερεις πολυ καλα τι θελεις ..........πριν παιζεται .......θελει πολυ ωριμοτητα ......κυριως ξερεις τι δεν θελεις .....

[Yoco Choco]

@pavlosla
Πώς περιμένεις να σου φύγουν τα συμπτώματα?...Μαγικά?...Ή περιμένεις κάποιον από μηχανής-θεό?
Όσο δεν καταβάλουμε προσπάθεια για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, δεν έχουμε δικαίωμα να γκρινιάζουμε.
Γι'αυτό και εγώ δεν κλαίγομαι ποτέ για τίποτα και για κανέναν...Απεχθάνομαι τη γκρίνια,την κλάψα,την
μοιρολατρία...Δεν μας φταίει κανένας...
Ναί, μας έτυχε μια βιολογική προδιάθεση,εσένα της ψύχωσης,εμένα της αγχώδους κατάθλιψης,και μας επιβαρύνει,ίσως να μην καταφέρουμε να τα ξεφορτωθούμε ποτέ,αλλά οφείλουμε να παλέψουμε για καλυτέρευση....Υπάρχει μια κάποια επιλογή και πρέπει να την κάνουμε...Η πλήρης παραίτηση ξέρεις που οδηγεί?...Εγώ δεν ήξερα,αλλά το συνειδητοποίησα εμπειρικά μέσω ενός τραγικού περιστατικού...
Είχα έναν θείο,ο οποίος δούλευε τραυματιοφορέας στο ΕΚΑΒ...Ήταν μια χαρά...σώφρων,υγιής...
Ένα βράδυ λάβανε μια κλήση για ένα τροχαίο δυστύχημα...Μόλις φτάσανε στο σημείο,ο θείος μου αντίκρυσε ένα διαμελισμένο πτώμα...Ε,αυτό ήτανε...Έπαθε ψυχικό κλονισμό και δεν τον ξεπέρασε ποτέ...Τον πήγανε στους ψυχιάτρους και βγήκε σε αναπηρική σύνταξη στα 40...Κατάπινε τα αντιψυχωσικά με τις χούφτες,φούσκωσε σαν μπαλόνι και πέρασε το υπόλοιπα χρόνια της ζωής του εσώκλειστος στο σπίτι,χωρίς ζωή,χωρίς εαυτό,μέχρι που πέθανε πρόωρα στα 52..
Όταν πέθανε,σκεφτόμουν αν είχε ή δεν είχε επιλογή να το αποφύγει όλο αυτό...να το διαχειριστεί καλύτερα...να καταφέρει να ζήσει ξανά...και έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως ναι,είχε επιλογή,αλλά δεν την έκανε.

@Macgyver
Με μένα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο..
Όσο μεγαλώνω,τόσο λιγότερο ξέρω τι θέλω από την ζωή και ξέρω τι μου γίνεται...Πίστευα πιο μικρός πως θα αλλάξει αυτό,θα φύγει με τα χρόνια,όσο μεγαλώνω...Πίστευα πως θα φύγει η λόξα και θα παύσει η ανησυχία,πίστευα πως θα κατασταλάξω...αλλά όσο μεγαλώνω,τόσο παγιώνεται ως default κατάσταση η αίσθηση της σύγχυσης,της αμηχανίας,της εμβροντησίας...Είναι σαν Λερναία Υδρα...όσο περισσότερο προσπαθώ να συγκεκριμενοποιήσω τι θέλω από την ζωή μου,τόσο περισσότερες επιλογές και αδιέξοδα ανοίγονται,και αυτή η πολλαπλότητα των επιλογών με κάνει να ''σκαλώνω''.

[tony_c2018]

Είναι σαν Λερναία Υδρα...όσο περισσότερο προσπαθώ να συγκεκριμενοποιήσω τι θέλω από την ζωή μου, τόσο περισσότερες επιλογές και αδιέξοδα ανοίγονται, και αυτή η πολλαπλότητα των επιλογών με κάνει να ''σκαλώνω''.

Σκαλώνεις επειδή προσπαθείς να βάλεις τάξη στο χάος!
Άσε το χάος να σε πάρει μαζί του, και ξέχνα το κόσκινο και το κβαντικό κενό.
Κι επειδή μάλλον είσαι αρκετά ψαγμένος, είναι ώρα για... ένα διάλλειμα.

Θα σου φανεί παράξενο στην αρχή, αλλά τι έχεις να χάσεις?

Να λοιπόν τι έχω να σου προτείνω...

Πρώτα απ' όλα ψάξε για την τριάδα Ράσελ Γκέντελ Βιτγκενστάιν.

Μετά, βρες το βιβλίο logicomix του Δοξιάδη κι άστο να σε πάρει μαζί του.

Αφού θα έχεις κάνει αυτά, και γίνει το μυαλό σου μαρμελάδα... πέταξε το κόσκινο που κρατάς κι αφέσου στο ρυθμό του χάους.

[iwannaaa]

Εγω αυτο που βλεπω ειναι εναν εξυπνο, σκεπτομενο και με πολυ ωραια γλωσσα ανθρωπο.Ισως σου λειπει το κινητρο , η θεληση.Παντως..οσο μεγαλυτερη ειναι ειναι η γνωση τοσο μικροτερο το εγω και οσο μικροτερη η γνωση τοσο μεγαλυτερο.Εγω= 1/ γνωση (<Albert Einstein).Oι πιο εξυπνοι ανθρωποι κατεμε δηλωνουν αγνωστικιστες .

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[iwannaaa]

@pavlosla
Πώς περιμένεις να σου φύγουν τα συμπτώματα?...Μαγικά?...Ή περιμένεις κάποιον από μηχανής-θεό?
Όσο δεν καταβάλουμε προσπάθεια για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, δεν έχουμε δικαίωμα να γκρινιάζουμε.
Γι'αυτό και εγώ δεν κλαίγομαι ποτέ για τίποτα και για κανέναν...Απεχθάνομαι τη γκρίνια,την κλάψα,την
μοιρολατρία...Δεν μας φταίει κανένας...
Ναί, μας έτυχε μια βιολογική προδιάθεση,εσένα της ψύχωσης,εμένα της αγχώδους κατάθλιψης,και μας επιβαρύνει,ίσως να μην καταφέρουμε να τα ξεφορτωθούμε ποτέ,αλλά οφείλουμε να παλέψουμε για καλυτέρευση....Υπάρχει μια κάποια επιλογή και πρέπει να την κάνουμε...Η πλήρης παραίτηση ξέρεις που οδηγεί?...Εγώ δεν ήξερα,αλλά το συνειδητοποίησα εμπειρικά μέσω ενός τραγικού περιστατικού...
Είχα έναν θείο,ο οποίος δούλευε τραυματιοφορέας στο ΕΚΑΒ...Ήταν μια χαρά...σώφρων,υγιής...
Ένα βράδυ λάβανε μια κλήση για ένα τροχαίο δυστύχημα...Μόλις φτάσανε στο σημείο,ο θείος μου αντίκρυσε ένα διαμελισμένο πτώμα...Ε,αυτό ήτανε...Έπαθε ψυχικό κλονισμό και δεν τον ξεπέρασε ποτέ...Τον πήγανε στους ψυχιάτρους και βγήκε σε αναπηρική σύνταξη στα 40...Κατάπινε τα αντιψυχωσικά με τις χούφτες,φούσκωσε σαν μπαλόνι και πέρασε το υπόλοιπα χρόνια της ζωής του εσώκλειστος στο σπίτι,χωρίς ζωή,χωρίς εαυτό,μέχρι που πέθανε πρόωρα στα 52..
Όταν πέθανε,σκεφτόμουν αν είχε ή δεν είχε επιλογή να το αποφύγει όλο αυτό...να το διαχειριστεί καλύτερα...να καταφέρει να ζήσει ξανά...και έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως ναι,είχε επιλογή,αλλά δεν την έκανε.

@Macgyver
Με μένα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο..
Όσο μεγαλώνω,τόσο λιγότερο ξέρω τι θέλω από την ζωή και ξέρω τι μου γίνεται...Πίστευα πιο μικρός πως θα αλλάξει αυτό,θα φύγει με τα χρόνια,όσο μεγαλώνω...Πίστευα πως θα φύγει η λόξα και θα παύσει η ανησυχία,πίστευα πως θα κατασταλάξω...αλλά όσο μεγαλώνω,τόσο παγιώνεται ως default κατάσταση η αίσθηση της σύγχυσης,της αμηχανίας,της εμβροντησίας...Είναι σαν Λερναία Υδρα...όσο περισσότερο προσπαθώ να συγκεκριμενοποιήσω τι θέλω από την ζωή μου,τόσο περισσότερες επιλογές και αδιέξοδα ανοίγονται,και αυτή η πολλαπλότητα των επιλογών με κάνει να ''σκαλώνω''.

Ξερεις γιατι οσο μεγαλωνεις γινεται αυτο? Οσο μαθαινεις περισσοτερα για τον κοσμο και τον εαυτο σου αισθανεσαι σα να μην ξερεις τιποτα.Ειναι φυσιολογικο.Ολοι ετσι ειμαστε .Απλως εσυ εχεις την ευφυια για να το καταλαβεις.Μελετησε λιγο φιλοσοφια απο τους αρχαιους ελληνες φιλοσοφους.Μερικοι ειναι σπουδαιοι και τα λεγομενα τους διαχρονικα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[EmaFil]

Όταν πέθανε,σκεφτόμουν αν είχε ή δεν είχε επιλογή να το αποφύγει όλο αυτό...να το διαχειριστεί καλύτερα...να καταφέρει να ζήσει ξανά...και έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως ναι,είχε επιλογή,αλλά δεν την έκανε.

Οτι υπηρχε επιλογη αυτο ειναι το μονο σιγουρο...Τι γινεται ομως στην περιπτωση οπου το ιδιο το μυαλο σε σαμποταρει,... οταν εχεις ν κανεις με την βιοχημεια του εγκεφαλου εκει τα πραγματα ειναι συγκεκριμενα και δεν εχεις απλα να κανεις μια επιλογη αν θα το διαχειριστεις καλυτερα ή οχι.

[Yoco Choco]

Οτι υπηρχε επιλογη αυτο ειναι το μονο σιγουρο...Τι γινεται ομως στην περιπτωση οπου το ιδιο το μυαλο σε σαμποταρει,... οταν εχεις ν κανεις με την βιοχημεια του εγκεφαλου εκει τα πραγματα ειναι συγκεκριμενα και δεν εχεις απλα να κανεις μια επιλογη αν θα το διαχειριστεις καλυτερα ή οχι.

Και ξέρεις ποιό είναι το ύπουλο με το αυτοσαμποτάρισμα,ε....Σε πείθει ότι έχει δίκιο...Σε πείθει ότι η επιλογή που έχεις κάνει είναι η σωστή και σου ταιριάζει...Σε πείθει και σε διανοητικό και σε συναισθηματικό επίπεδο...και άντε, πες ότι έχεις την διανοητική συγκρότηση να αντιληφθείς την εξαπάτηση και να το αποδομήσεις εκλογικεύοντάς το...
Τι κάνεις όμως σε συναισθηματικό επίπεδο?...Εδώ έρχεται η νευροβιοχημεία, που παγιώνει αντιλήψεις και συναισθήματα, και είναι δύσκολο να το πάρεις αλλιώς το όλο πράγμα...Ίσως να χρειάζεται εβδομάδες ή και μήνες δουλειάς για να γίνει το rewiring της νευροβιοχημείας του εγκεφάλου...Σε κάποιες περιπτώσεις η ζημιά είναι αδιόρθωτη,όπως σε περίπτωση βαριάς σχιζοφρένειας για παράδειγμα που ναι,ίσως να μην έχεις επιλογή.
Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει επιλογή,όπως στην περίπτωση του θείου μου,που ήταν μια βαριά διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD)...Απλά είδε ένα αποτρόπαιο θέαμα και έπαθε κοκομπλόκο...Scared for life που λέμε.
Αντίστοιχη είναι και μια περίπτωση βιασμού...Υπάρχει επιλογή στην διαχείριση...Το θύμα μπορεί να ''επιλέξει'' να αυτοστιγματιστεί και να θυσιάσει τη υπόλοιπη ζωή του στα απόνερα αυτού του γεγονότος ή να εκλογικεύσει και να αποδραματοποιήσει την σημασία του και να προχωρήσει παρακάτω στην ζωή του.
Και εγώ ρε γαμώτο έχω επιλογή αλλά τί με εμποδίζει να την κάνω?
Ίσως να θέλω μια υπόσχεση για καροτάκι ή καραμέλα ως ανταμοιβή για να μου δημιουργηθεί το κίνητρο,αλλά τι γίνεται όταν ξενερώνεις προκαταβολικά και δεν θες να παίξεις το παιχνίδι της προσπάθειας/ανταμοιβής?

[Macgyver]

@Macgyver
Με μένα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο..
Όσο μεγαλώνω,τόσο λιγότερο ξέρω τι θέλω από την ζωή και ξέρω τι μου γίνεται...Πίστευα πιο μικρός πως θα αλλάξει αυτό,θα φύγει με τα χρόνια,όσο μεγαλώνω...Πίστευα πως θα φύγει η λόξα και θα παύσει η ανησυχία,πίστευα πως θα κατασταλάξω...αλλά όσο μεγαλώνω,τόσο παγιώνεται ως default κατάσταση η αίσθηση της σύγχυσης,της αμηχανίας,της εμβροντησίας...Είναι σαν Λερναία Υδρα...όσο περισσότερο προσπαθώ να συγκεκριμενοποιήσω τι θέλω από την ζωή μου,τόσο περισσότερες επιλογές και αδιέξοδα ανοίγονται,και αυτή η πολλαπλότητα των επιλογών με κάνει να ''σκαλώνω''.

Ayto συμβαινει οταν ωριμασεις , να ξαρεις τι θελεις και τι δεν θελεις , αν και δεν συμβαινει σε ολους τους ενηλικους , πρεπει ναχεις περασει απο σοβαρες και δυσαρεστες εμπειριες , για να καταλαβεις τι ειναι αυτο που θα σε γεμισει ....δεν ειναι ευκολο , πολλοι παντρευονται πχ. επειδη ετσι ' ειθισται '΄το οποιο μπορει να σου καταστρεψει την ζωη , .......οσο μεγαλωνεις θα αισθανθεις οτι οι επιλογες που εχεις , δεν ειναι και τοσο πολλες , υγεια ναχεις , και ολα ταλλα ερχονται ......εκει εχω καταληξει ........καποιοι φτανουν σε μεγαλες ηλικιες , και δεν τους ειναι δυνατον να δεχτουν οτιο εστησαν την σκαλα τους σε λαθος τοιχο , αυτοι αρνουνται να το παρασδεχτουν , διοτι αν το παραδεχτουν , θα καταρρευσει ο κοσμος τους ολος ..........μην σε ανησυχει, φαινεσαι σκεπτομενο ατομο , και θα ερθουν ολα στην ωρα τος , ισως οχι ολα , τα περισσοτερα .....

[tony_c2018]

Και εγώ ρε γαμώτο έχω επιλογή αλλά τί με εμποδίζει να την κάνω?
Ίσως να θέλω μια υπόσχεση για καροτάκι ή καραμέλα ως ανταμοιβή για να μου δημιουργηθεί το κίνητρο, αλλά τι γίνεται όταν ξενερώνεις προκαταβολικά και δεν θες να παίξεις το παιχνίδι της προσπάθειας/ανταμοιβής?

Σ' αυτή την περίπτωση μεγαλώνεις το κίνητρο.
1ο - Κίνητρο -- Θα ξεκινήσει η διαδικασία να γίνεις καλύτερα.
2ο - Κίνητρο -- Θα γίνουν τα όνειρα σου πραγματικότητα.

...αλλά τι γίνεται όταν ξενερώνεις προκαταβολικά και δεν θες να παίξεις το παιχνίδι της προσπάθειας/ανταμοιβής?

Αλλού αυτά... Έχεις ξεκινήσει ήδη την προσπάθεια σου!!!
Ποιο είναι τώρα το κίνητρο σου, γι αυτά που γράφεις??
Όποιο κι αν είναι ιδού η Ρόδος... χρησιμοποίησε το, για το επόμενο βήμα.

[Yoco Choco]

μην σε ανησυχει, φαινεσαι σκεπτομενο ατομο , και θα ερθουν ολα στην ωρα τος , ισως οχι ολα , τα περισσοτερα .....

Έχει ήδη περάσει η ώρα για αρκετά πράγματα για μένα και δεν έχουν έρθει...
Φοβάμαι πως μόνο το τέλος της ώρας μου θα έρθει στην ώρα του για μένα.

2ο-Κίνητρο -- Θα γίνουν τα όνειρα σου πραγματικότητα.

Μακάρι να μπορούσα να ξαναπιστέψω σε όνειρα...

[Macgyver]

Ξερεις γιατι οσο μεγαλωνεις γινεται αυτο? Οσο μαθαινεις περισσοτερα για τον κοσμο και τον εαυτο σου αισθανεσαι σα να μην ξερεις τιποτα.Ειναι φυσιολογικο.Ολοι ετσι ειμαστε .Απλως εσυ εχεις την ευφυια για να το καταλαβεις.Μελετησε λιγο φιλοσοφια απο τους αρχαιους ελληνες φιλοσοφους.Μερικοι ειναι σπουδαιοι και τα λεγομενα τους διαχρονικα

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Ωραιο ποστ , Ιωαννα , σωστοτατο .....