Κάτι εμπνευστικό ....

[turtle]

Σε αυτό το topic μπορεί να γράψει ο καθένας κάτι που τον έχει εμπνεύσει ..

Ξεκινάω ..

Μην επιτρέψεις να περάσει η ζωή...
ούτε να αφήσεις να να τελειώσει η μέρα...
χωρίς να μεγαλώσεις λιγάκι,
χωρίς να χαρείς,
χωρίς να δώσεις....
φτερά στα όνειρα σου.



Μην επιτρέψεις να σε νικήσει η απογοήτευση.
Μην αφήσεις κανένα να σου αφαιρέσει
το δικαίωμα να εκφραστείς...
Είναι σχεδόν ένα καθήκον.
Μην εγκαταλείψεις την αγωνία,
να κάνεις στη ζωή σου κάτι σπουδαίο...
και μην σταματήσεις ,να πιστεύεις
ότι τα λόγια και η ποίηση,
μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.


Ότι και να περάσεις να ξέρεις
ότι η ουσία μας μένει άθικτη.
Είμαστε όντα γεμάτα πάθος.
Η ζωή είναι έρημος και όαση.
Μας νικάει, μας πληγώνει, μας διδάσκει,
μας μετατρέπει σε πρωταγωνιστές της ζωής μας.

Ακόμα κι αν οι άνεμοι μας έλθουν κόντρα...
η ρωμαλέα όπερα συνεχίζεται.
Μπορείς να παίξεις μια στροφή.

Μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι,
γιατί....μέσα στα όνειρα του είναι ο άνθρωπος....Ελεύθερος.
Και μην αφήνεσαι να πέσεις στο χειρότερο από τα λάθη: την σιωπή.
Οι πιο πολλοί ζουν σε μια τρομακτική σιωπή.

Μην υποτάσσεσαι. Φύγε!
"Εκπέμπω τις κραυγές μου στις σκεπές αυτού του κόσμου",
λέει ο ποιητής.
Τίμα την ομορφιά των απλών πραγμάτων.




Μπορεί να γραφτεί ένα όμορφο ποίημα
για τα πιο ασήμαντα πράγματα...
αλλά δεν γίνεται να πάμε ενάντια στους εαυτούς μας.
Αυτό μετατρέπει τη ζωή μας σε κόλαση.

Να χαίρεσαι το φόβο που μέσα σου νοιώθεις
για τη ζωή π΄ανοίγεται μπροστά σου.

Ζήσε έντονα, χωρίς μιζέρια.
Σκέψου ότι σε Σένα ....
ακουμπά το Μέλλον
και αντιμετώπισε το περήφανα
χωρίς φόβο και αγωνία.


Μάθε απ΄όποιον μπορεί να σε διδάξει.
Οι εμπειρίες όσων έζησαν
πριν από τους δικούς μας
"πεθαμένους ποιητές"
θα σε βοηθούν να περπατήσεις το δρόμο της Ζωής.

Σήμερα η κοινωνία είμαστε εμείς
οι "ζωντανοί ποιητές".
Μην επιτρέψεις να διαβεί η ζωή....
χωρίς να την ζήσεις.

Walt WhitmanAπό την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

[Natalia_sups]

Παραθετω ενα πολυ αγαπημενο μου ποιημα στα αγγλικα και μαζι τη μεταφραση:

“Invictus”

Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate,
I am the captain of my soul.


ΑΗΤΤΗΤΟΣ

Από τα βάθη της νύχτας που με σκεπάζει,

Μαύρη σαν το βάραθρο που ενώνει της Γης τους πόλους,

Ευχαριστώ όποιους θεούς κι αν υπάρχουν

Για την αήττητη ψυχή μου.



Στη ζοφερή πλεκτάνη της Περίστασης

Δεν μόρφασα, ούτε πόνου έβγαλα κραυγή.

Κάτω από τα χτυπήματα του ρόπαλου της Τύχης

Το κεφάλι μου μέσα στα αίματα, μα δεν λέει να σκύψει.


Πέρα απ’ αυτό το μέρος της οργής και των δακρύων

Υψώνεται φριχτή του Τρόμου η οπτασία·

Κι όμως, όσο κι αν λυσσομανούν τα χρόνια

Με βρίσκουν, και πάντα θα με βρίσκουν, ατρόμητο.



Όσο στενή κι αν είν’ η Πύλη,

Όσο φορτωμένο τιμωρίες το ριζικό μου,

Είμαι ο άρχοντας της Τύχης μου:

Ο καπετάνιος της ψυχής μου.

[Natalia_sups]

Και αυτο αφιερωμενο σε οποιον νιωθει οτι κουραστηκε. Ξερω ανθρωπο που το εχει σε κορνιζα και την κοιταει οταν αρχιζει να νιωθει οτι δικαιουται να κατεβασει τα χερια.
Ειναι παντα κουρασμενος, 100% της μερας καθε μερα ολο το χρονο. Ευχομαι να τον εφτανα στο μικρο του δαχτυλακι

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:

σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.

Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;

Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις,θα μείνεις ξαπλωμένος.

Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: “έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν”.

Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;

Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν,είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.Ήλπιζες τι;

Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι.Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

[Natalia_sups]

Turtle ανοιξες θεμα-παιδικη χαρα για εμενα...
Σταματαω για την ωρα, δεν θα ηθελα να το μονοπωλησω
Που και που θα προσθετω ομως κατι...

[turtle]

πολύ χαίρομαι !!! διαβάζω τα Post χαμογελώντας !!

[cdeleted29517]

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
- την πιο διάφανη απ’ όλες -
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι




Δεν μπορώ πια να το υποφέρω, όταν ασχολούνται υπερβολικά μαζί μου γίνομαι στριμμένη στην αρχή , μετά με πιάνει μια θλίψη και αναποδογυρίζω την καρδιά μου ακομα μία φορά , έτσι που να δείχνω την άσχημη πλευρά και να κρύβω την καλή και συνεχίζω να αναζητάω τον τρόπο να γίνω αυτό που θα θελα να γίνω, αυτό που θα μπορούσα να είμαι αν δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο....

Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ





Θέλω να σου πω ότι νομίζω
τα κλουβιά πως δεν τα φτιάχνουν για πουλιά
τα `χουνε γι’ αυτούς που συνηθίζουν
να κρατάνε τη ζωή μες στα κελιά.
Πού με πάνε, θα `θελα να ξέρω,
τι έχω κάνει, και ποιον έχω για κριτή
κι όμως, κρίνω, κρίνομαι, υποφέρω
τι έχω κάνει, και με πέταξαν στη γη;

Μωρά στη φωτιά, αποτυχημένο παιδί

[Macgyver]

Ωραια ποιηματα γραφετε ........

σαν ερθη η ωρα μου
θαψτε μου το κινητο στο μνημα
μα μη θαψετε βαθια
γιατι δε θαχω σημα

[elis]

Ναταλάκι βάλε τίποτα ακόμα

[elisabet]

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να τα παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωική απελπισμένη έξοδο, να 'ταν να μπορούσε η καρδιά μου!

Ψυχανεμίζουμε πίσω απ' όλα τούτα τα φαινόμενα μια μαχόμενη παρουσία. Θέλω να σμίξω μαζί της.
Ψυχανεμίζουμε πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.

Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, να ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.

Ο νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των αισθήσεων, χρέος μας να αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου"
Μια άλλη φωνή μέσα μου, ας την πούμε καρδιά αντιστέκεται και φωνάζει: " Όχι, όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ο, τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες : Θάνατος δεν υπάρχει!!!"

[Natalia_sups]

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΛΥΠΗ
Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε βαθιά μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι μονάχα εκείνο που σου έχει δώσει λύπη είναι εκείνο που σου δίνει τη χαρά. Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι πραγματικά κλαις για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου. Τα δύο αυτά είναι αχώριστα. Έρχονται πάντα μαζί, κι όταν το ένα κάθεται μόνο του δίπλα σου στο τραπέζι, θυμήσου, ότι το άλλο κοιμάται στο κρεβάτι σου.

Χαλιλ Γκιμπραν

[Natalia_sups]

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του όστρακου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο. Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας. Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας. Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ’ αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας. Γι’ αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ’ όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.

Χαλιλ Γκιμπραν

[Macgyver]

Ναταλια , σορυ για το τρολαρισμα κατ ιδιαν ,...................βαλε κανα ξενο κομματακι αμα ευκαιρισεις .....το τελευταιο , οπως και σχεδον ολα τα ξενα , περνανε στα φαβοριτς , στο στικακι , ιδιο γουστο βρε παιδι μου εχουμε , τα Ελληνικα δενακουω ....

[Natalia_sups]

Α δεν αντεληφθην καποιο τρολαρισμα, ολα οκ...αυτη τη στιγμη δεν μου ερχεται κατι αξιολογο, σημερα ακουω 90s και 2000s χιτακια χαχαχα
Βρεχει χιονιζει ασταματητα τις τελευταιες μερες ε δεν αντεξα, καταφευγω σε παιδικα βιωματα, μονο το δαχτυλο δε πιπιλαω (οχι τπτ δεν το εκανα και ποτε).
Το μονο αλλο που θελω ειναι τη μαμα μου να μου φτιαξει κακαο :P
Ειναι μακρια παναθεμα τη.

[Natalia_sups]

Tell me not, in mournful numbers,
Life is but an empty dream!
For the soul is dead that slumbers,
And things are not what they seem.

Life is real! Life is earnest!
And the grave is not its goal;
Dust thou art, to dust returnest,
Was not spoken of the soul.

Not enjoyment, and not sorrow,
Is our destined end or way;
But to act, that each to-morrow
Find us farther than to-day.

Art is long, and Time is fleeting,
And our hearts, though stout and brave,
Still, like muffled drums, are beating
Funeral marches to the grave.

In the world’s broad field of battle,
In the bivouac of Life,
Be not like dumb, driven cattle!
Be a hero in the strife!

Trust no Future, howe’er pleasant!
Let the dead Past bury its dead!
Act,— act in the living Present!
Heart within, and God o’erhead!

Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sands of time;

Footprints, that perhaps another,
Sailing o’er life’s solemn main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.

Let us, then, be up and doing,
With a heart for any fate;
Still achieving, still pursuing,
Learn to labor and to wait.

H. W. Longfellow

[elis]

Μετάφραση;Έχει λέξεις που δεν ξέρω πλιζ