Χωρίς Θεό, χωρίς Βοθροδοξία!

[WhyAlwaysMe?]

Πολυσυζητημένο θέμα η θρησκεία.
Είναι απλό.Ο καθένας ας πιστεύει όπου θέλει,αλλά να σέβεται την άποψη του άλλου και την ταύτιση/πίστη του σε κάποια θρησκεία,ή την αθεΐα.
Χωρίς προσπάθειες εξαναγκασμού να πιστέψει σε κάτι ή να γίνει άθεος.

[favvel]

Έχω κάποιες απορίες. (δεν θέλω να ανοίξω καινούργιο θέμα, οπότε θα γράψω εδώ).
Λέμε απ' τη μια πως ο κόσμος είναι άδικος.
Μια τέτοια απογοήτευση μας οδηγεί στην περιθωριοποίηση, στην απομόνωση, γιατί ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από όλους τους άλλους που είναι άδικοι, μικροί, φοβητσιάρηδες και υποταγμένοι.
Ήθελα να ρωτήσω και να το κολλήσω με τα θεολογικά που είναι το θέμα, μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να το κάνουμε αυτό;
Δλδ έχει νόημα να απαρνηθούμε τα εγκόσμια όπως κάνουν οι ερημίτες θεωρώντας μάταιο αυτόν εδώ τον κόσμο;
Θα μας έλυνε το πρόβλημα κάτι τέτοιο ή θα μας έκανε χειρότερα;
Και τι σχέση έχουν οι νηστείες με το Θεό;
Αφού έχουμε ανάγκη το φαγητό γιατί να το στερούμαστε;
Μήπως η αφαγία οδηγεί σε ανώτερες καταστάσεις συνείδησης;
Επίσης δεν έχω καταλάβει, θεωρείται βολεμένος όποιος κάθεται σε ένα μέρος μαζί με άλλους που του καλύπτουν τις ανάγκες, όπως οι γονείς του;
Ο άνθρωπος δεν υποδουλώνεται μόνο απέναντι σε άλλους ανθρώπους που τον αναγκάζουν να υποχωρεί στις ηθικές του αξίες προκειμένου να επιβιώσει, αλλά είναι απ' τη φύση του υπόδουλος στον κόσμο αυτό, λόγω των αναγκών που έχει τις οποίες αν θέλει να επιβιώσει πρέπει με κάποιο τρόπο να τις καλύπτει.
Μου βγαίνει μία αντίδραση τόσο ως προς την κάλυψη των βασικών μου αναγκών (τις οποίες ικανοποιώ και με το παραπάνω, απλά πηγαίνω κόντρα σε όλο αυτό), τόσο και ως προς τη συνύπαρξή μου με άλλους ανθρώπους.
Θέλω να φύγω από όλους και όλα, ακόμα καλύτερα να έφευγα από αυτόν τον κόσμο, αυτό θα ήταν το καλύτερο για μένα, αλλά αφού δεν μπορώ να το κάνω, πρέπει είτε να αλλάξω τη ζωή που ζω, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι και να την κάνω έτσι πιο ευχάριστη, ή αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό (που δεν μπορώ να μην σκέφτομαι), να αλλάξω τη ζωή μου ριζικά, φεύγοντας απ' το σπίτι και παραμελώντας τις ανάγκες μου, κάτι που σκέφτομαι συνέχεια να το κάνω αλλά δεν το επιχειρώ γιατί φοβάμαι πως θα με φάνε εκεί έξω.
Φόβος λοιπόν.
Οπότε κάνω πίσω σε αυτά που πιστεύω για να βολευτώ σε μια κατάσταση που μόνο μιζέρια και προσωρινή επίγεια ασφάλεια μου προσφέρει.
Είμαι ανάμεσα στο να πιστέψω και να απορρίψω το Χριστό.
Συμφωνώ ασφαλώς με τις γενικές αρχές του, με ό, τι δίδαξε αλλά θυμώνω γιατί δεν τον βλέπω πουθενά στη ζωή μου, θυμώνω που μας βάζει στο τρυπάκι ύλη ή αιώνιο πνεύμα; όπου εμείς πρέπει να επιλέξουμε το πνεύμα αν θέλουμε να σωθούμε και πρέπει να το επιλέξουμε από εδώ, απ' τη ζωή στη γη.
Θυμώνω που δεν υπάρχουν εγγυήσεις στη ζωή, που υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι και δεν μπορούμε πραγματικά να πειραματιστούμε με τον εαυτό μας και να ζήσουμε ελεύθεροι.
Και τους βίους αγίους να τους πιστέψω; τα θαύματα; την ανάσταση να την πιστέψω;
Δεν αντέχω να περπατάω στα τυφλά. Δεν αντέχω να μου κρύβουν την αλήθεια.
Και τελικά πού οδηγεί η ζωή; στο θάνατο. Ό, τι και να κάνεις, ό, τι και να πιστέψεις στη ζωή, θα πεθάνεις.
Είμαι μια ζωή μπερδεμένη. Κάνω τις ίδιες άγονες σκέψεις. Δεν έχουν βγάλει πουθενά.

[DL010117a]

Έχω κάποιες απορίες. (δεν θέλω να ανοίξω καινούργιο θέμα, οπότε θα γράψω εδώ).
Λέμε απ' τη μια πως ο κόσμος είναι άδικος.
Μια τέτοια απογοήτευση μας οδηγεί στην περιθωριοποίηση, στην απομόνωση, γιατί ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από όλους τους άλλους που είναι άδικοι, μικροί, φοβητσιάρηδες και υποταγμένοι.
Ήθελα να ρωτήσω και να το κολλήσω με τα θεολογικά που είναι το θέμα, μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να το κάνουμε αυτό;
Δλδ έχει νόημα να απαρνηθούμε τα εγκόσμια όπως κάνουν οι ερημίτες θεωρώντας μάταιο αυτόν εδώ τον κόσμο;
Θα μας έλυνε το πρόβλημα κάτι τέτοιο ή θα μας έκανε χειρότερα;
Και τι σχέση έχουν οι νηστείες με το Θεό;
Αφού έχουμε ανάγκη το φαγητό γιατί να το στερούμαστε;
Μήπως η αφαγία οδηγεί σε ανώτερες καταστάσεις συνείδησης;
Επίσης δεν έχω καταλάβει, θεωρείται βολεμένος όποιος κάθεται σε ένα μέρος μαζί με άλλους που του καλύπτουν τις ανάγκες, όπως οι γονείς του;
Ο άνθρωπος δεν υποδουλώνεται μόνο απέναντι σε άλλους ανθρώπους που τον αναγκάζουν να υποχωρεί στις ηθικές του αξίες προκειμένου να επιβιώσει, αλλά είναι απ' τη φύση του υπόδουλος στον κόσμο αυτό, λόγω των αναγκών που έχει τις οποίες αν θέλει να επιβιώσει πρέπει με κάποιο τρόπο να τις καλύπτει.
Μου βγαίνει μία αντίδραση τόσο ως προς την κάλυψη των βασικών μου αναγκών (τις οποίες ικανοποιώ και με το παραπάνω, απλά πηγαίνω κόντρα σε όλο αυτό), τόσο και ως προς τη συνύπαρξή μου με άλλους ανθρώπους.
Θέλω να φύγω από όλους και όλα, ακόμα καλύτερα να έφευγα από αυτόν τον κόσμο, αυτό θα ήταν το καλύτερο για μένα, αλλά αφού δεν μπορώ να το κάνω, πρέπει είτε να αλλάξω τη ζωή που ζω, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι και να την κάνω έτσι πιο ευχάριστη, ή αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό (που δεν μπορώ να μην σκέφτομαι), να αλλάξω τη ζωή μου ριζικά, φεύγοντας απ' το σπίτι και παραμελώντας τις ανάγκες μου, κάτι που σκέφτομαι συνέχεια να το κάνω αλλά δεν το επιχειρώ γιατί φοβάμαι πως θα με φάνε εκεί έξω.
Φόβος λοιπόν.
Οπότε κάνω πίσω σε αυτά που πιστεύω για να βολευτώ σε μια κατάσταση που μόνο μιζέρια και προσωρινή επίγεια ασφάλεια μου προσφέρει.
Είμαι ανάμεσα στο να πιστέψω και να απορρίψω το Χριστό.
Συμφωνώ ασφαλώς με τις γενικές αρχές του, με ό, τι δίδαξε αλλά θυμώνω γιατί δεν τον βλέπω πουθενά στη ζωή μου, θυμώνω που μας βάζει στο τρυπάκι ύλη ή αιώνιο πνεύμα; όπου εμείς πρέπει να επιλέξουμε το πνεύμα αν θέλουμε να σωθούμε και πρέπει να το επιλέξουμε από εδώ, απ' τη ζωή στη γη.
Θυμώνω που δεν υπάρχουν εγγυήσεις στη ζωή, που υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι και δεν μπορούμε πραγματικά να πειραματιστούμε με τον εαυτό μας και να ζήσουμε ελεύθεροι.
Και τους βίους αγίους να τους πιστέψω; τα θαύματα; την ανάσταση να την πιστέψω;
Δεν αντέχω να περπατάω στα τυφλά. Δεν αντέχω να μου κρύβουν την αλήθεια.
Και τελικά πού οδηγεί η ζωή; στο θάνατο. Ό, τι και να κάνεις, ό, τι και να πιστέψεις στη ζωή, θα πεθάνεις.
Είμαι μια ζωή μπερδεμένη. Κάνω τις ίδιες άγονες σκέψεις. Δεν έχουν βγάλει πουθενά.

Κάνε αν θες ένα ξεχωριστό θέμα ή αν θέλεις να το συζητήσουμε σε αυτό.