Η άλλη πλευρά
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    12

    Η άλλη πλευρά

    Καλημέρα σε όλους, εχω ξαναγράψει πιο παλιά στο forum και θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έχω και να πάρω απόψεις αν το διαβάσει κανείς.


    Είμαι 25 χρονών και με ταλαιπωρούσε η κατάθλιψη για περίπου 7 χρόνια. Πέρασα από διάφορες φάσεις (φάρμακα, τάσεις αυτοκτονίας κλπ κλπ) και πριν 1 μήνα μου πέρασαν σχεδόν όλα. Αν κάποιον τον ενδιαφέρει το πως έγινε αυτό μπορείτε να μου στείλετε μήνυμα όποτε θέλετε, απλά δεν είναι το θέμα που θέλω να παραθέσω εδώ.

    Ήμουν χώρις να το παραδέχομαι 'βολεμένος' στην κατάθλιψη μου και στην απραξία μου και τελικά (καταλάθος) κατάφερα να βγώ (προφανώς όχι ακόμα στο 100%). Το θέμα μου είναι το 'τώρα'.

    Τώρα λοιπόν είμαι καλα, σκέφτομαι θετικά για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια, ένιωσα και πάλι ελπίδα για το μέλλον , σχέδια και στόχοι βγήκαν στην επιφάνεια. Τώρα όμως τι;

    Νιώθω λες και ξύπνησα από κόμα και είμαι ακόμα στο 2010. Δεν έχω ίδεα τι να κάνω όυτε στις προσωπικές μου σχέσεις, ουτε πως δουλεύει ο κόσμος όσο αστείο και να ακούγεται. Ουσιαστικά 7 χρόνια τα έβγαζα σπίτι,σχολή. Επίσης τώρα βλέπω καθαρά όλα τα λάθη που έκανα με την κατάθλιψη. Άτομα που απλά έσβησα και απομακρύνθηκα, άτομα που έβαλα στη ζωή μου σε μια προσπάθεια να μην είμαι μόνος μου και τώρα βλέπω ότι δεν έχουμε κανένα μα κανένα κοινό.

    Με λίγα λόγια δεν ξέρω από τι να αρχίσω και πως να καλύψω αυτό το τεράστιο κενό απραξίας μου. Υπάρχουν φορές που πλησιάζω άτομα στη σχολή μου για να μιλήσουμε (που παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να πλησιάσω άτομο να του μιλήσω) και δεν ξέρω τι να πω. Δεν θυμάμαι πως λειτουργεί ο κόσμος.

  2. #2
    favvel
    Guest
    Fadasma γεια σου,
    Δεν μπορούμε να σου στείλουμε μήνυμα γιατί δεν έχεις συμπληρώσει το ελάχιστο των δημοσιεύσεων στο φόρουμ, το οποίο είναι 50 (νομίζω).
    Δλδ πρέπει να γράψεις 50 φορές στο φόρουμ για να ενεργοποιηθεί η δυνατότητά σου να στέλνεις και να λαμβάνεις μηνύματα.

    Εμένα θα με ενδιέφερε να μάθω το πώς βγήκες απ' την κατάθλιψη.
    Σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες πως δεν θυμάσαι πώς λειτουργεί ο κόσμος.
    Είμαι σε παρόμοια κατάσταση. Μόνο που εγώ έχω γίνει καλά εδώ και 5 χρόνια (είχα διπολική και ψύχωση), αλλά ακόμα ταλαιπωρούμαι με υπολείμματα κατάθλιψης. Μία είμαι καλά πέντε δεν είμαι, με αποτέλεσμα να πηγαίνω μπρος πίσω αυτά τα 5 χρόνια και στο τέλος να μην καταφέρνω τίποτα.
    Πάντως ισχύει και για μένα πως κατά βάσιν είμαι στον κόσμο μου. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω καλά με τον κόσμο.
    Τον πρώτο καιρό αφού θεραπεύτηκα στο μεγαλύτερο μέρος, δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Απλά χαμογελούσα ή έλεγα ναι ή όχι.
    Έπρεπε να ξεκινήσω ξανά απ' την αρχή. Βέβαια δεν έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια με τον εαυτό μου. Έχω αφεθεί μόνο στη βοήθεια των φαρμάκων, γι' αυτό θα με ενδιέφερε να μάθω για το πώς εσύ έγινες καλά.
    Είσαι σαν μουδιασμένος τώρα. Είναι σαν να έλειπες τόσον καιρό ταξίδι στο εξωτερικό, επέστρεψες στη χώρα σου μετά από 7 χρόνια και τώρα που πρέπει να ζήσεις ξανά στη χώρα σου, έχεις χάσει επεισόδια και πρέπει να μάθεις απ' την αρχή κάποια πράγματα.
    Άσχετα με το πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου στο παρελθόν, ωστόσο τώρα βιώνω την δική σου κατάσταση νομίζω, όπου έχω θεραπευτεί αλλά δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το χρόνο που μου απομένει να ζήσω σε αυτή τη ζωή.
    Και βιώνω κι εγώ αυτήν την απραξία που λες.
    Πάντως αφού η ζωή είναι συνεχής αγώνας. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Μπορεί να αισθάνεσαι πως θεραπεύτηκες απ' την κατάθλιψη, όμως έτσι όπως τα περιγράφεις, φαίνεται πως έχεις λίγο δρόμο ακόμα μπροστά σου.
    Και σημαντικό ρόλο στη θεραπεία παίζει το περιβάλλον. Καμιά φορά η αλλαγή περιβάλλοντος όταν είναι επιτυχής, μας βοηθάει στην ψυχολογία, άλλες φορές πάλι αν είναι ατυχής, μας ρίχνει ακόμα πιο πολύ.
    Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις φοιτητών που φεύγουν απ' την οικογένειά τους για να σπουδάσουν και είτε γίνονται χειρότερα στην καινούργια πόλη είτε ανεβαίνει η ψυχολογία τους.

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    May 2017
    Posts
    2,740
    Quote Originally Posted by favvel View Post
    Fadasma γεια σου,
    Δεν μπορούμε να σου στείλουμε μήνυμα γιατί δεν έχεις συμπληρώσει το ελάχιστο των δημοσιεύσεων στο φόρουμ, το οποίο είναι 50 (νομίζω).
    Δλδ πρέπει να γράψεις 50 φορές στο φόρουμ για να ενεργοποιηθεί η δυνατότητά σου να στέλνεις και να λαμβάνεις μηνύματα.

    Εμένα θα με ενδιέφερε να μάθω το πώς βγήκες απ' την κατάθλιψη.
    Σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες πως δεν θυμάσαι πώς λειτουργεί ο κόσμος.
    Είμαι σε παρόμοια κατάσταση. Μόνο που εγώ έχω γίνει καλά εδώ και 5 χρόνια (είχα διπολική και ψύχωση), αλλά ακόμα ταλαιπωρούμαι με υπολείμματα κατάθλιψης. Μία είμαι καλά πέντε δεν είμαι, με αποτέλεσμα να πηγαίνω μπρος πίσω αυτά τα 5 χρόνια και στο τέλος να μην καταφέρνω τίποτα.
    Πάντως ισχύει και για μένα πως κατά βάσιν είμαι στον κόσμο μου. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω καλά με τον κόσμο.
    Τον πρώτο καιρό αφού θεραπεύτηκα στο μεγαλύτερο μέρος, δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Απλά χαμογελούσα ή έλεγα ναι ή όχι.
    Έπρεπε να ξεκινήσω ξανά απ' την αρχή. Βέβαια δεν έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια με τον εαυτό μου. Έχω αφεθεί μόνο στη βοήθεια των φαρμάκων, γι' αυτό θα με ενδιέφερε να μάθω για το πώς εσύ έγινες καλά.
    Είσαι σαν μουδιασμένος τώρα. Είναι σαν να έλειπες τόσον καιρό ταξίδι στο εξωτερικό, επέστρεψες στη χώρα σου μετά από 7 χρόνια και τώρα που πρέπει να ζήσεις ξανά στη χώρα σου, έχεις χάσει επεισόδια και πρέπει να μάθεις απ' την αρχή κάποια πράγματα.
    Άσχετα με το πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου στο παρελθόν, ωστόσο τώρα βιώνω την δική σου κατάσταση νομίζω, όπου έχω θεραπευτεί αλλά δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το χρόνο που μου απομένει να ζήσω σε αυτή τη ζωή.
    Και βιώνω κι εγώ αυτήν την απραξία που λες.
    Πάντως αφού η ζωή είναι συνεχής αγώνας. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Μπορεί να αισθάνεσαι πως θεραπεύτηκες απ' την κατάθλιψη, όμως έτσι όπως τα περιγράφεις, φαίνεται πως έχεις λίγο δρόμο ακόμα μπροστά σου.
    Και σημαντικό ρόλο στη θεραπεία παίζει το περιβάλλον. Καμιά φορά η αλλαγή περιβάλλοντος όταν είναι επιτυχής, μας βοηθάει στην ψυχολογία, άλλες φορές πάλι αν είναι ατυχής, μας ρίχνει ακόμα πιο πολύ.
    Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις φοιτητών που φεύγουν απ' την οικογένειά τους για να σπουδάσουν και είτε γίνονται χειρότερα στην καινούργια πόλη είτε ανεβαίνει η ψυχολογία τους.
    Φαββελ ωραια απαντηση!! Τα ειπες ολα νομιζω!! Ελπιζω να βοηθηθειτε και οι δυο, κι εγω καπως ετσι ειμαι, μαθαινω τον κοσμο απο την αρχη, αφου αλλωστε τα παντα ρει και τιποτα δεν μενει το ιδιο και εκτος απο αυτο μπορει να εχουμε κανει εσφαλμενες εγγραφες για τον κοσμο λογω της καταθλιψης η της ψυχωσης!! Μας ευχομαι σε ολους καλη τυχη!!

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2017
    Posts
    318
    Mια απο τα ιδια κι εγω χαχα σας καταλαβαινω! Πολυ θα ηθελα να μαθω κι εγω για το πως καταφερες να βγεις απο αυτο...6 χρονια κι εγω με το θηριο.

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    12
    Γεια σε ολους , ευχαριστω που μπηκατε στον κοπο να διαβασετε το κείμενο μου.

    Όπως είπες στην τελευταία σου πρόταση Favvel κάπως έτσι άρχισα και εγω να νιώθω την πρώτη μου 'πτώση'. Έμενα Αθήνα και πέρασα σε μια σχολή σε μια μικρή πόλη 3-4 ώρες μακριά. Χώρις να το πολύσκεφτώ πήγα θεωρώντας πως άμα ζήσω μακριά από τους δικούς μου , στο δικό μου σπίτι κλπ θα περάσω πάρα πολύ ωραία (όπως θα σκέφτονταν πολλοί στα 18 τους). Ένιωθα επίσης πως θα ήταν μια καλή λύση να ξεφύγω από μια κοπέλα που ήμουν κολλημένος και είχα γίνει πολλά στο σχολείο. Η αρχή ήταν ωραία όντως καθώς γνώρισα νέα άτομα, άρχισα μαθήματα και μπήκα λίγο στο κλίμα της φοιτητικής ζωής.

    Μετά από κανα 6μηνο όμως ένιωθα πως δεν μ'αρέσει η ζωη αυτή. Όμως δεν μπορούσα να πω στους δικούς μου στους 6 μήνες ότι δεν μ'αρέσει εδώ, αν και θα έπρεπε να το κάνω. Άρχισα να κάθομαι μέσα τα βράδια και να κλαίω γιατί ένιωθα τύψεις που νιώθω έτσι. Σιγά σιγά όσο πέρναγε ο καιρός άρχισα να έρχομαι Αθήνα συχνότερα και όταν πήγαινα εκεί έμενα μέσα στο σπίτι δεν έβλεπα ούτε τους φίλους μου , ούτε πήγαινα σχολή. Πέρασαν 4 χρόνια, να πηγαίνω εκεί ΚΑΘΕ εβδομάδα για 2 μέρες (λέγοντας στους δικούς μου ότι έχουν βάλει όλα τα μαθήματα σε 2 μέρες). Ένιωθα συνέχως τύψεις ουσιαστικά απλά πήγαινα 2 μέρες σε άλλη πόλη με κτελ κάθε βδομάδα για να κάθομαι σπίτι και να βλέπω ταινίες. Εντωμεταξύ σιγά σιγά και όταν γυρνούσα Αθήνα δεν έκανα ούτε εδώ τίποτα. Σε όλη αυτή τη περίοδο εκτός από τα ψυχολογικά μου που ήταν στο 0 άλλαξε και το σώμα μου. Μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και πήρα γύρω στα 30 κιλά.

    Κάπου στο 2014 προς 2015 μια Τρίτη που ήταν να φύγω να πάω στη 'σχολή' μου, γύρισα και είπα στους δικούς μου ότι δεν θέλω να ξαναπάω και ότι δεν μ'αρέσει η σχολή. Έγινε ένας μικρός εμφύλιος αλλά το δέχτηκαν και μου είπαν να σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο είτε σχολή , είτε να παω να δουλέψω είτε να παω στρατό. Τους είπα οκ για να με αφήσουν στην ηρεμία μου και κάθησα 1 χρόνο στο δωμάτιο μου. Αν θυμάμαι καλά βγήκα από το σπίτι μόνο 1 φορά όλο το χρόνο. Εκείνη τη φάση ήμουν στη φάση 'δεν με νοιάζει τίποτα' δεν ένιωθα άσχημα , απλά ένιωθα zombie.

    Μόλις τελείωνε το όριο του ενός χρόνου που εγώ υποτίθεται σκεφτόμουν τι θα κάνω, εγώ προφανώς δεν είχα σκεφτεί τίποτα. Εκεί έκανα το πρώτο πράγμα που θα με βοηθούσε στο μέλλον να βγω από τη μιζέρια μου χωρίς να το ξέρω. Βρήκα μια σχολή και γράφτηκα. Μια μέρα πριν πάω προφανώς σκεφτόμουν όλο το βράδυ ''που πάω και μπλέκω'' / ''γιατί δεν κάθομαι στη μιζέρια μου'' (σκέψεις που έλεγα ΠΑΝΤΑ όταν ήταν να κάνω κάτι άλλο από το να κάθομαι). Όμως ήταν η πρώτη φορά που έκανα κατι εντελώς έξω από το comfort zone μου και όσο δύσκολο ήταν και αν με πονούσε το συνέχισα.

    Η σχολή πήγε (είμαι τελευταίο έτος τώρα), αρκετά καλά. Γνώρισα άτομα πολλά καλά/κακά , όπως είπα και στο πρωτο post μου απλά δεχόμουν τους πάντες για να μην είμαι μόνος μου. Προσπάθησα να κάνω πράγματα με αυτούς να γίνω πιο ενεργός. Άρχισα να βγαίνω μαζί τους σε clubs , να μιλάω σε κοπέλες , να πηγαίνω διακοπές, να βγαίνω βόλτες πράγματα που είχα να κάνω χρόνια. Επίσης κάτι που δεν θεώρησα σημαντικό τότε ήταν πως άρχισα να διαβάζω επίσης για τη σχολή.

    Συνέχισε όμως τίποτα να μην με γεμίζει και να μισώ τον εαυτό μου. Ιούνιο ήταν το κερασάκι στην τούρτα όπου μια κοπέλα ενώ ήξερε πανω κατω σε τι φαση ειμαι αποφασισε να απλωσει το χερι να με βοηθησει, εγω ενιωσα επιτελους οτι κατι ισως να αλλαξει και το τραβηξε και με αφησε να πεσω ξανα οσο πιο κατω δεν παει. Τοτε ειπα στον εαυτο μου δεν προκειται να ξανασχοληθω με τίποτα απολύτως και οτι θα καθόμουν στο σπίτι μέχρι απλά να σαπίσω.

    Κάπου εκεί έσκασε από το πουθενά ενα τηλέφωνο πριν 1.5 μήνα από τη μητέρα μου ότι έλαβα κάποια χρήματα (αρκετά) και πως πρέπει να πάω στην τράπεζα πρωι να το κανονίσω. Πήγα με τα χίλια ζόρια στην τράπεζα και εκει που καθομουν μετα και σκεφτόμουν 'και που τα πηρα τα χρηματα τι θα τα κανω' μου έσκασε μια ιδέα. Να κάνω μεταμόσχευση μαλλιών. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ξανά. Προς εκπληξή μου κανόνισα ραντεβου άμεσα και πάλι προς έκπληξη μου πήγα και το έκανα. Ήταν κάτι τεράστιο για έμενα γιατι συνήθως κανόνιζα πράγματα και τα παρατούσα αλλά τότε πηγα. Τη στιγμή που τελέιωσα άλλαξαν τα πάντα. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει κλπ αλλά τώρα είμαι πολύ καλά. Έψαχνα τόσο καιρό τι φταίει και πως θα το φτιάξω και ανάγκαζα τον εαυτό μου να κάνει 1002 πράγματα που δεν με έκαναν καλύτερα ενώ ή λύση ήταν πάνω στο κεφάλι μου ( ή μάλλον δεν ήταν:P).

    Tο συναίσθημα όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αντί να πω τα γνωστά ''πως εισαι έτσι'' και ''μακαρι να πεθάνω σήμερα'' είπα ''οκ μ'αρέσω'' δεν περιγράφεται.


    Αυτά έγιναν, συγνώμη αν σας κούρασα, τώρα βρίσκομαι στη θέση που είπα πριν.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2017
    Posts
    254
    Quote Originally Posted by Fadasma View Post
    Γεια σε ολους , ευχαριστω που μπηκατε στον κοπο να διαβασετε το κείμενο μου.

    Όπως είπες στην τελευταία σου πρόταση Favvel κάπως έτσι άρχισα και εγω να νιώθω την πρώτη μου 'πτώση'. Έμενα Αθήνα και πέρασα σε μια σχολή σε μια μικρή πόλη 3-4 ώρες μακριά. Χώρις να το πολύσκεφτώ πήγα θεωρώντας πως άμα ζήσω μακριά από τους δικούς μου , στο δικό μου σπίτι κλπ θα περάσω πάρα πολύ ωραία (όπως θα σκέφτονταν πολλοί στα 18 τους). Ένιωθα επίσης πως θα ήταν μια καλή λύση να ξεφύγω από μια κοπέλα που ήμουν κολλημένος και είχα γίνει πολλά στο σχολείο. Η αρχή ήταν ωραία όντως καθώς γνώρισα νέα άτομα, άρχισα μαθήματα και μπήκα λίγο στο κλίμα της φοιτητικής ζωής.

    Μετά από κανα 6μηνο όμως ένιωθα πως δεν μ'αρέσει η ζωη αυτή. Όμως δεν μπορούσα να πω στους δικούς μου στους 6 μήνες ότι δεν μ'αρέσει εδώ, αν και θα έπρεπε να το κάνω. Άρχισα να κάθομαι μέσα τα βράδια και να κλαίω γιατί ένιωθα τύψεις που νιώθω έτσι. Σιγά σιγά όσο πέρναγε ο καιρός άρχισα να έρχομαι Αθήνα συχνότερα και όταν πήγαινα εκεί έμενα μέσα στο σπίτι δεν έβλεπα ούτε τους φίλους μου , ούτε πήγαινα σχολή. Πέρασαν 4 χρόνια, να πηγαίνω εκεί ΚΑΘΕ εβδομάδα για 2 μέρες (λέγοντας στους δικούς μου ότι έχουν βάλει όλα τα μαθήματα σε 2 μέρες). Ένιωθα συνέχως τύψεις ουσιαστικά απλά πήγαινα 2 μέρες σε άλλη πόλη με κτελ κάθε βδομάδα για να κάθομαι σπίτι και να βλέπω ταινίες. Εντωμεταξύ σιγά σιγά και όταν γυρνούσα Αθήνα δεν έκανα ούτε εδώ τίποτα. Σε όλη αυτή τη περίοδο εκτός από τα ψυχολογικά μου που ήταν στο 0 άλλαξε και το σώμα μου. Μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και πήρα γύρω στα 30 κιλά.

    Κάπου στο 2014 προς 2015 μια Τρίτη που ήταν να φύγω να πάω στη 'σχολή' μου, γύρισα και είπα στους δικούς μου ότι δεν θέλω να ξαναπάω και ότι δεν μ'αρέσει η σχολή. Έγινε ένας μικρός εμφύλιος αλλά το δέχτηκαν και μου είπαν να σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο είτε σχολή , είτε να παω να δουλέψω είτε να παω στρατό. Τους είπα οκ για να με αφήσουν στην ηρεμία μου και κάθησα 1 χρόνο στο δωμάτιο μου. Αν θυμάμαι καλά βγήκα από το σπίτι μόνο 1 φορά όλο το χρόνο. Εκείνη τη φάση ήμουν στη φάση 'δεν με νοιάζει τίποτα' δεν ένιωθα άσχημα , απλά ένιωθα zombie.

    Μόλις τελείωνε το όριο του ενός χρόνου που εγώ υποτίθεται σκεφτόμουν τι θα κάνω, εγώ προφανώς δεν είχα σκεφτεί τίποτα. Εκεί έκανα το πρώτο πράγμα που θα με βοηθούσε στο μέλλον να βγω από τη μιζέρια μου χωρίς να το ξέρω. Βρήκα μια σχολή και γράφτηκα. Μια μέρα πριν πάω προφανώς σκεφτόμουν όλο το βράδυ ''που πάω και μπλέκω'' / ''γιατί δεν κάθομαι στη μιζέρια μου'' (σκέψεις που έλεγα ΠΑΝΤΑ όταν ήταν να κάνω κάτι άλλο από το να κάθομαι). Όμως ήταν η πρώτη φορά που έκανα κατι εντελώς έξω από το comfort zone μου και όσο δύσκολο ήταν και αν με πονούσε το συνέχισα.

    Η σχολή πήγε (είμαι τελευταίο έτος τώρα), αρκετά καλά. Γνώρισα άτομα πολλά καλά/κακά , όπως είπα και στο πρωτο post μου απλά δεχόμουν τους πάντες για να μην είμαι μόνος μου. Προσπάθησα να κάνω πράγματα με αυτούς να γίνω πιο ενεργός. Άρχισα να βγαίνω μαζί τους σε clubs , να μιλάω σε κοπέλες , να πηγαίνω διακοπές, να βγαίνω βόλτες πράγματα που είχα να κάνω χρόνια. Επίσης κάτι που δεν θεώρησα σημαντικό τότε ήταν πως άρχισα να διαβάζω επίσης για τη σχολή.

    Συνέχισε όμως τίποτα να μην με γεμίζει και να μισώ τον εαυτό μου. Ιούνιο ήταν το κερασάκι στην τούρτα όπου μια κοπέλα ενώ ήξερε πανω κατω σε τι φαση ειμαι αποφασισε να απλωσει το χερι να με βοηθησει, εγω ενιωσα επιτελους οτι κατι ισως να αλλαξει και το τραβηξε και με αφησε να πεσω ξανα οσο πιο κατω δεν παει. Τοτε ειπα στον εαυτο μου δεν προκειται να ξανασχοληθω με τίποτα απολύτως και οτι θα καθόμουν στο σπίτι μέχρι απλά να σαπίσω.

    Κάπου εκεί έσκασε από το πουθενά ενα τηλέφωνο πριν 1.5 μήνα από τη μητέρα μου ότι έλαβα κάποια χρήματα (αρκετά) και πως πρέπει να πάω στην τράπεζα πρωι να το κανονίσω. Πήγα με τα χίλια ζόρια στην τράπεζα και εκει που καθομουν μετα και σκεφτόμουν 'και που τα πηρα τα χρηματα τι θα τα κανω' μου έσκασε μια ιδέα. Να κάνω μεταμόσχευση μαλλιών. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ξανά. Προς εκπληξή μου κανόνισα ραντεβου άμεσα και πάλι προς έκπληξη μου πήγα και το έκανα. Ήταν κάτι τεράστιο για έμενα γιατι συνήθως κανόνιζα πράγματα και τα παρατούσα αλλά τότε πηγα. Τη στιγμή που τελέιωσα άλλαξαν τα πάντα. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει κλπ αλλά τώρα είμαι πολύ καλά. Έψαχνα τόσο καιρό τι φταίει και πως θα το φτιάξω και ανάγκαζα τον εαυτό μου να κάνει 1002 πράγματα που δεν με έκαναν καλύτερα ενώ ή λύση ήταν πάνω στο κεφάλι μου ( ή μάλλον δεν ήταν:P).

    Tο συναίσθημα όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αντί να πω τα γνωστά ''πως εισαι έτσι'' και ''μακαρι να πεθάνω σήμερα'' είπα ''οκ μ'αρέσω'' δεν περιγράφεται.


    Αυτά έγιναν, συγνώμη αν σας κούρασα, τώρα βρίσκομαι στη θέση που είπα πριν.
    Δηλαδή εμείς που έχουμε μαλλιά δε θα θεραπευτούμε ποτέ μου φαίνεται!!!χεχε

    Στάλθηκε από το SM-G935F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2017
    Posts
    12
    Quote Originally Posted by tselpemts View Post
    Δηλαδή εμείς που έχουμε μαλλιά δε θα θεραπευτούμε ποτέ μου φαίνεται!!!χεχε

    Στάλθηκε από το SM-G935F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
    Χαχαχαχα, ελπίζω μα βρεις και συ τον τρόπο, όποιος και αν ειναι.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    2,713
    Quote Originally Posted by tselpemts View Post
    Δηλαδή εμείς που έχουμε μαλλιά δε θα θεραπευτούμε ποτέ μου φαίνεται!!!χεχε

    Στάλθηκε από το SM-G935F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
    χαχαχαχααχχαχαχαχ σκεφτηκα κατι παρομοιο "Εμεις δηλαδη αν δε μας παρει τηλ η μανα μας οτι μπηκαν ενα καρο λεφτα στο λογαριασμο μας, δε θα θεραπευτουμε" :P

    Τελοσπαντων, το "Μου περασαν ολα εδω και 1 μηνα" αναιρειται αυτοματως απο τη λεξη "μηνα".

    Καλη επιτυχια στη σχολη σου, καλο πτυχιο. Μην ανησυχεις, σιγα σιγα θα ξαναμπεις στο κλιμα των κοινωνικων συναναστροφων αν εισαι ανθρωπος με ανοιχτο μυαλο και καρδια, δε φθονεις κλπ. Επισης, ενας καλος τροπος να εχεις θεματα προς συζητηση με τους συμφοιτητες σου, ειναι το να εχεις χομπυ, ενασχολησεις κλπ.
    25 χρονων εισαι σε φανταστικη ηλικια ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Εμενα ηταν η καλυτερη μου παντως!
    Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves C G Jung

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2017
    Posts
    254
    Quote Originally Posted by savatage View Post
    χαχαχαχααχχαχαχαχ σκεφτηκα κατι παρομοιο "Εμεις δηλαδη αν δε μας παρει τηλ η μανα μας οτι μπηκαν ενα καρο λεφτα στο λογαριασμο μας, δε θα θεραπευτουμε" [emoji14]

    Τελοσπαντων, το "Μου περασαν ολα εδω και 1 μηνα" αναιρειται αυτοματως απο τη λεξη "μηνα".
    Μακάρι να βρει τον δρομο του ο φίλος!!
    Όντως το ένας μήνας είναι πολύ μικρό διάστημα αλλά σίγουρα είναι σε καλό δρόμο.Εγω μέχρι τα 30 την παλευα με σκαμπανευσματα στη διάθεσή.Τωρα είμαι 38 και είναι η δεύτερη φορά στα 8 αυτά χρόνια που παίρνω αγωγή.Το μόνο θετικό είναι ότι με την αγωγή συνέρχομαι πολύ γρήγορα,αλλά η ουσία είναι να είμαστε καλά χωρίς φάρμακα.
    Ας μην μακρυγορησω άλλο εύχομαι σε όλους να είστε καλά και δυντοι πάντα !!

    Στάλθηκε από το SM-T820 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Similar Threads

  1. Πόνοι στα πλευρά
    By gl08 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 1
    Last Post: 06-08-2016, 14:30
  2. Σκοτεινη και φωτεινη πλευρα!
    By Christina82 in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 66
    Last Post: 22-09-2015, 09:45
  3. Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΟΥ
    By void in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 6
    Last Post: 01-09-2012, 17:35
  4. Άντρας/γυναίκα στην "άλλη"τους πλευρά
    By RainAndWind in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 66
    Last Post: 16-01-2010, 15:04
  5. η μαυρη πλευρα των ψυχιατριων
    By krino in forum Εμπειρίες Ψυχοθεραπείας - Ψυχολογική & Ψυχιατρική Υποστήριξη
    Replies: 16
    Last Post: 01-09-2008, 06:09

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •