Προσαρμογή σε νέα φάση ζωής και αίσθηση κενού

[georgef1]

Το πέτυχες διάνα. Αυτό είναι από τα πράγματα που με αγχώνουν πιο πολύ. Κυρίως γιατί με αυτό το πακέτο προσωπικότητας/ψυχολογίας που έχω δε θα καταφέρω τίποτα. Από τη μία ξέρω ότι χρειάζομαι βοήθεια, από την άλλη πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου εγώ για να επιβιώσω. Γενικά μου μοιάζει βουνό λίγο όλο αυτό. Δε θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι. Στην ουσία τώρα ξεκινάει η ζωή. Το παρατηρώ και σε άλλα άτομα. Σε αυτή τη φάση το έχουν πάρει πολύ καλά το όλο θέμα. Σίγουρα λόγω αυτοπεποίθησης κλπ. Αλλά όταν προσπαθώ να το δω έτσι, θυμάμαι πόσο με υποτιμάω και απλά το βλέπω αρνητικά.

Τι να πω κι εγώ που αντικειμενικά δεν μπορώ να ακολουθήσω τους άλλους λόγω OCD και άγχους. Δυσκολεύομαι πολύ να προσαρμοστώ από τον καιρό που ήμουν μαθητής ενώ από τα 20 μου παίρνω ψυχοφάρμακα και μέχρι και να τραυλίζω με κάνουν καμιά φορά ή να μην μπορώ να μιλήσω κανονικά. Δεν συγκεντρώνομαι στον συνομιλητή μου ή στον καθηγητή στο πανεπιστήμιο, δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια ταινία χωρίς να την χάσω και πάει λέγοντας...