ψυχοτροπικά φάρμακα.

[Manos88]

LOSTRE, μια επιστήμη και πόσο μάλιστα η Ιατρική, δεν στηρίζεται σε ένα άτομο ή σε 10 ή σε 100 ή ακόμη και στο 50%για να θεωρηθεί επιτυχής.. το άλλο 50% των ασθενών τι θα κάνει; στα σκουπίδια; επομένως ότι βοηθάει εσένα δεν μπορείς να το γενικεύσεις σε ολόκληρο τον πλυθισμό και να πείς: Η φαρμακοθεραπεία βοηθάει περισσότερο από την ψυχοθεραπεία... Ίσως να σου δίνεται αυτή η εντύπωση διότι η φαρμακοθεραπεία ΕΑΝ ενεργήσει σε αλλάζει ενώ η ψυχοθεραπεία θα πρέπει να θες ΕΣΥ να αλλάξεις και πολλάααααααααα άτομα που κάνουν ψυχοθεραπεία δεν θέλουν. Επίσης η ψυχοθεραπεία αναφέρεται σε πολύ μεγαλύτερο \"κοινό\" αφού πηγαίνουν άτομα με απλά προβλήματα εως άτομα με βαριές ψυχικές ασθένειες. Εγώ επίσης είπα \"θεωρώ την ψυχοθεραπεία ανώτερη\" στην δική μου περίπτωση - δηλαδή σε θέματα άγχους και μάλιστα είναι αποδεδειγμένο ιδιαίτερα για μαρκοχρόνια αποτέλεσματα... διότι πολύ απλά άγχος θα έχεις ΠΑΝΤΑ και αν δεν μάθεις να το διαχειρίζεσαι ότι και να σου δώσουν θα βρεί τρόπο να σε πατήσει.

http://psychcentral.com/library/antidepressants.html διάβασε καλά εδώ εάν θέλεις. Πάντως σε ευχαριστώ γιατί είσαι από τους λίγους που απάντησαν στο αρχικό θέμα...

[Manos88]

Originally posted by Adzik
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ το συμπτωμα....αν ειναι δυνατον ... εννοειται πωσ οχι..2 χρονια ημουν με φαρμακευτικη αγωγη ...και και συμπτωματα ειχα ..και πονουσα ..και ολα τα ασχημα... μου εδειναν ομωσ την δυνατοτητα να δωσει το σωμα μου χρονο στον εαυτο του να αυτο ιαθει... Ειχα την δυνατωτητα να μην νιωθω τοσο ασχημα ωστε να μπορω να κανω μικρα και σταθερα βηματακια...

Τα συμπτωματα δεν ειναι ιδια..
Ενα ατομο απογοητευμενο κλπ χωρισ κληνικη καταθλιψη δεν παρουσιαζει πχ ξαφνικη απωλεια βαρουσ.. χρονειεσ αυπνιεσ.. η αδυναμια να ζησει... κ.α


σε αντιθεση με ατομα που εχουν αυτα τα συμπτωματα.

Εννοειται πωσ γνωριζουν πωσ ¨μασ διορθωνουν ¨τα φαρμακα , ο μηχανισμοσ των Επιλεκτικων Αναστολεων Επαναπρόσληψης της Σεροτονίνης ειναι γνωστοσ και απλυτα κατανοητοσ ακομη και σε ατομα που δεν γνωριζουν πολλα περι νευρολογιασ.

Μονιμεσ βλαβεσ στον εγκεφαλο λεσ...αυτη ειναι η αιωνια αγωνια των ατομων που βρισκονται στην απελπισμενη κατασταση να αποφασισουν αν θα ακολουθησουν φαρμακευτικη αγωγη..

οταν ρωτησα τον γιατρο μου τοοοτε ακριβοσ γι αυτο...για το ποσο μεγαλοσ κινδυνοσ υπαρχει..τα φαρμακα να αλλιωσουν η να αλλαξουν την ψυχωσυνθεση και τον χαρακτηρα μου...

εκεινοσ μου εδωσε μια υπεροχη και ολοσωστη απαντηση...

ειπε : οταν εχεισ δυνατο πονοκεφαλο ..φερεσαι φυσιλογικα?εισαι ο εαυτοσ σου?

η απαντηση εννοειτε ηταν οχι...εννοειται πωσ οταν ελλατωνεται κατι αφυσικο οπωσ η δυστηχια.. ημαστε περισσοτερο ..εμεισ..


τα φαρμακα εχουν την δυνατοτητα να περιορισουν σε καποιο βαθμο τα ασχημα συμπτωματα..που μασ δυσκολευουν να ανακαμψουμε φυσικα..

Azdik, εγώ προσπαθώ να καταλάβω ΠΟΣΟ τελικά χρειάζονται αυτές οι ουσίες που είναι κυριολεκτικά δηλητήριο... επίσης άμα νομίζεις ότι γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν αυτά τα χάπια στον εγκέφαλο σου γελιέσαι... Ο λόγος που η ψυχιατρική έχει δεχτεί τόση κριτική είναι ότι είναι απλά σε νηπιακό επίπεδο και όλα είναι πειραματικά. Δεν θα σχολιάσω καν τα επίπεδα της ψυχιατρικής στην Ελλάδα...

Κάτι για τα περιβόητα SSRIs από το american journal of psychiatry & neurology: The criticism stems from questions about the validity of claims that SSRIs work by \'correcting\' chemical imbalances. Without accurately measuring patients\' neurotransmitter levels to allow for continuous monitoring during treatment, it is impossible to know if one is correctly targeting a deficient neurotransmitter (i.e. correcting an imbalance), reaching a desirable level, or even introducing too much of a particular neurotransmitter. Thus it has been argued that SSRIs can actually cause chemical imbalances and abnormal brain states. Hence it is purported that when a patient discontinues an SSRI, they may have a chemical imbalance due to the rapid cessation of the drug which is causing the discontinuation syndrome.

Εάν θέλεις μπορείς να το διαβάσεις ώστε να δεις πόσο ανόητα λειτουργεί το χάπι της χαράς.

[LOSTRE]

Κοίτα!Πράγματι σε άλλους τα φαρμακα βοηθούν σε,άλλους λίγο και σε μερικούς ίσως καθόλου...Το ίδιο συμβαίνει με την ψυχοθεραπεία που είναι της μόδας τελευταία καθώς ο καθε νεόκοπος ψυχολόγος ή ακόμα και ψυχίατρος χωρίς να εχει κάνει μεταπτυχιακό σε μια μέθοδο ψυχοθεραπείας,αυτοχρίζετα� � ψυχοθεραπευτής και πάει να σώσει τον κόσμο...
Όμως Μάνο,το ότι τα φάρμακα βοήθησαν εμένα και τόσους άλλους.ή καλύτερα τα συγκεκριμένα φάρμακα που λαμβάνω,δείχνουν ότι είναι αποτελεσματικά...Γιατί πριν κυκλοφορήσει ένα φάρμακο στην αγορά,γίνονται οι προκλινικές μελέτες σε ασθενείς σε νοσοκομεία αλλά και αφότου κυκλοφορήσει στο εμπόριο..\'Ετσι διαπιστώνουν κατα πόσο ένα φαρμακο είναι αποτελεσματικό για καθε ασθενεια...
Όσον αφορά το χάπι της \"χαράς¨που μαλλον το αμερικάνικο προζακ εννοείς,στην Ελλάδα κυκλοφορεί με την ονομασία Λαντός,μπορώ να πω ότι είναι πολύ ελαφρύ σε σχέση με τοα άλλα αντικαταθλιπτικά.Αλλά επειδή ήταν το πρώτο χάπι της γενιάς των Ειδικών Αναστολέων Επαναπροσληψης της Σεροτονίνης,εχει τοσο μεγαλη φήμη.
Πάντως αφού είσαι φοιτητής της ιατρικής ,μπορείς να κανεις μια επίσκεψη σε μια ψυχιατρική κλινική και να δεις ο ίδιος πόσο καλα δρουν τα φαρμακα και να μιλήσεις με ψυχιατρους...

[Manos88]

To \"χάπι της χαράς\" το έβαλα για τα SSRIs γενικά. Το άρθρο μιλάει για την αποτελεσματικότητα όλων των χαπιών τέτοιου είδους, είτε Prozac είτε Zoloft είτε Celexa είτε δεν ξέρω γω τι.

Επίσης συμφωνώ απολύτως με όλους τους καραγκιόζιδες που το παίζουν ψυχοθεραπευτές ιδιαίτερα οι ψυχίατροι που νομίζουν ότι την ψυχοθεραπεία την κάνει όποιος να ναι...

Κανένας δεν είπε ότι δεν έχουν γίνει κλινικές δοκιμές των φαρμάκων... Δεν γίνεται αλλιώς να περάσεις χάπια στην αγορά. Δεν διάβασες όμως το άρθρο γιατί αν το διάβαζες θα δεις ότι τα στοιχεία που εκδίδονται από τις κλινικές διαφέρουν κατά πολύ από την πραγματικότητα. Η Pfizer και η κάθε Pfizer δεν είναι εταιρίες του στυλ σοκολάτα Παυλίδης... κατάλαβες τι εννοώ. Εγώ ενώ χρησιμοποιώ τις έρευνες δεν θα ήθελα να στηριχτώ εκεί απλά επειδή μου απάντησαν με \"έχουν γίνει έρευνες κτλ\" απάντησα και γω με την σειρά μου έτσι. Όμως εγώ θα ήθελα να μάθω από πρώτο χέρι και αυτός ήταν και ο σκοπός του thread. Μερικοί το γύρισαν σε debate δεν πειράζει όμως...

Εξάλλου... αυτό δεν διαχωρίζει τον καλό ψυχίατρο από τον κακό; Η εμπειρία... δηλαδή ο καλός ψυχίατρος θα παραδειγματιστεί από τους ασθενείς που είχε στο παρελθόν και θα κρίνει αν το χ ψ φάρμακο βοηθήσει... Δεν θα πιάσει να ασχολείται με έρευνες - σε επίπεδο που να αλλοιώσει την εμπειρία του στο όνομα της έρευνας.

Μακάρι να μπορούσα αλλά γίνεται της τρελής με φοιτητές που θέλουν εθελοντική εργασία σε τέτοιου είδους κλινικές... πολύ ανταγωνισμός.

[Σπυρακος]

Θα μου επιτρεψετε να επισημανω κατι.Η σωστη χρηση φαρμακων (καταλληλοτητα του σκευασματος σωστη χρηση-δοσολογια χρονος) ενδυκνειτε σε αρκετες περιπτωσεις ασθενειων και βοηθουν σημαντικα στη βελτιωση των συμπτωματων που ειναι ο λογος που κανει τους ανθρωπους να υποφερουν.Η ψυχοθερεπεια εχει κι αυτη πολλα να προσφερει καθως μπορει να βοηθησει πολυτροπικα τον εκαστοτε θεραπευομενο.Ο δε συνδυασμος αυτων των δυο ειναι αποδεδειγμενα οτι καλυτερο.
Σας μιλα ενας ανθρωπος που σε γενικες γραμμες ειναι κατα της (αλογιστης και μη)χρησης φαρμακων.Προσωπικα πιστευω οτι, ειναι καλο σε καποιες περιπτωσεις να γινεται χορηγηση ετσι ωστε να υποχωρουν τα συμπτωματα, αλλα να μη βασιζομαστε σε αυτα για την καλυτερη ψυχικη μας υγεια παρα μονο επικουρικα απο ενα σημειο κι επειτα, γιατι οι παρενεργειες ειναι εξισου σημαντικες και δεν μπορουμε να τις παραβλεψουμε.
Σιγουρα υπαρχουν παθησεις οι οποιες επιβαλλουν την εφ\'ορου ζωης χορηγηση αλλα νομιζω οτι δεν μιλαμε για αυτες τις κατηγοριες παθησεων.
Οι ερευνες των Λιμπερμαν και Γιαλομ ειναι διαφωτιστικες και πολυ χρησιμες στην εξαγωγη συμπερασματων λογο της εγκυροτητας και των πλουσιων δεδομενων που παραθετουν αν και μεγαλο μερος τους αφορουν την ομαδικη ψυχοθεραπεια.
Εν κατακλειδι και οι δυο περιπτωσεις εχουν τα θετικα τους εχουν και τα αρνητικα τους.
Πρεπει να ειμαστε προσεκτικοι και παντα να παιρνουμε κι αλλες γνωμες κι αλλων \"ειδικων\"και να μην επαναπαυομαστε.....η ψυχικη μας υγεια εξαρταται απο τις επιλογες μας.

[Adzik]

Βασικα το θεμα στο οποιο πρεπει να εστιασουμε ειναι πωσ . ενα πχ ατομο που πασχει απο καρκινο θα κανει χημειοθεραπεια... γνωριζοντασ πωσ εκεινη θα του διμιουργησει σοβαρα και μονιμα προβλγματα υγειασ..διαφορετικου τυπου...ομωσ .. και παλι αποφασιζει να επιδωθει σε μια τετοια περιπετεια..

ετσι και τα ατομα με καταθλιψη ...γνωριζοντασ πωσ η καταθλυψη τουσ σκοτωνει..καταφευγουν σε μια λυση που θα τουσ δωσει τουλαχιστον την δινατοτητα να μπορουν να ανταπεξερχονται στην καθημερινοτητα τουσ...να μην αναζητουν την αυτοκτονια.. με οποιο κοστοσ αλλο και αν εχει αυτο στιν υγεια τουσ...

...

[NikosD.]

Εάν οι δυτικές κοινωνίες δεν είχαν ιατροκεντρική σκέψη, θα χορηγούνταν πολύ λιγότερα φάρμακα στις ψυχικές παθήσεις και αναφέρομαι κατά βάση σε εκείνες που καλύπτονται από τον παιλαιότερο ορο \"νευρώσεις\".

Ένα σημαντικό ζήτημα στον προβληματισμό που έχει τεθεί είναι τι ορίζουμε ως θεραπεία στην σφαίρα της ψυχολογίας. Ορίζουμε την άμεση ανακούφιση από ένα σύμπτωμα, ορίζουμε την μακροχρόνια απαλλαγή από αυτό, ορίζουμε την αλλαγή της συμπεριφοράς, κάτι άλλο?

Θα υποθέσω οτι αρκετοί από εσάς θα απαντήσουν \"την μακροχρόνια απαλλαγή από τα συμπτώματα\". Προσωπικά θα διαφωνήσω, ομως αν μείνω σε αυτή την απάντηση, τότε δυστυχώς η φαρμακοθεραπεία δεν έχει να επιδείξει πολλά πράγματα.

Στη βουλιμία ο αρχικός ενθουσιασμός της επιστημονικής κοινότητας ότι τα αντικαταθλιπτικά θα λύσουν το πρόβλημα, έχει κοπάσει εδώ και 20 χρόνια.
Στις ψυχώσεις όσο αναγκαία κι αν είναι η φαρμακοθεραπεία, μόνο το 30% των ασθενών βλέπει μακρόχρονη θεραπεία.
Στην κατάθλιψη, σταθερά στο χρόνο, ο ισχυρότερος σύμμαχος του θεραπευτή παραμένει η θέληση του θεραπεύομενου.
Στις αγχώδεις διαταραχές τα φάρμακα αν και μαλακώνουν το πρόβλημα/σύμπτωμα, περισσότερο ενοχοποιούνται για συντήρηση του προβλήματος και διαιώνιση του παρά για απαλλαγή από αυτό. (συν την ψυχολογική και ενίοτε την οργανική εξάρτηση που προκαλούν).

Δεν προσπαθώ να πείσω ότι η ψυχοθεραπεία αποτελεί την καλύτερη λύση σε κάθε ψυχολογική κατάσταση. Υπάρχουν ξεκάθαρες περιπτώσεις που η φαρμακοθεραπεία είναι επιβεβλημένη.

Ομως, και μιλάω απο την ψυχή μου και έχοντας διαβάσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες εδώ στο φόρουμ αλλά και σε μέιλς που καταφθάνουν στο e-psychology.gr,
πιστέψτε με, πάνω από το 50-60% των ανθρώπων εδώ έχουν μπει άσκοπα σε μακρόχρονια φαρμακευτική θεραπεία. Πονάει η ψυχή μου όποτε ψυχανεμίζομαι κάτι τέτοιο και κυρίως όταν αυτό αφορά νέους ανθρώπους 18, 20, 30 χρονών τους οποιους διαβάζω να είναι σε αγωγή 5 και 10 χρόνια.
Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές μαρτυρίες που υπάρχουν στις ενότητες του φόρουμ \"άγχος, φοβίες, διαταραχές προσληψης τροφής, κατάθλιψη, γενικά\".
Και με αυτή την επισήμανση, ανακύπτει ένα άλλο τεράστιο θέμα προς συζήτηση. Πότε μπορώ να παρέμβω? Εχω το δικαίωμα να παρέμβω όταν ψυχανεμίζομαι/εκτιμώ κάτι τέτοιο? Είναι φρόνιμο/διευκολυντικό να πως τις σκέψεις μου πάνω σε μια ήδη στημένη θεραπευτική σχέση γιατρού- \"ασθενή\"?

Η απάντηση που μέχρι τώρα έχω δώσει στον εαυτό μου, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι πως οχι, δεν ειναι βοηθητικό να παρέμβω μέσω ενός φόρουμ σε μια τέτοια θεραπευτική σχέση.

[Kassi]

Originally posted by Manos88
Επειδή έχω ακούσει πολλές απογοητευτικές ιστορίες από διάφορα άτομα αλλά ακόμη και από καθηγητές μου, θέλω να μου πείτε εάν πιστεύετε πραγματικά ότι τα φάρμακα που παίρνετε σαν βοηθάνε. Κοινώς πείτε ότι για μια βδομάδα δεν παίρνατε - τότε τι ...

Τα ρωτάω βασικά παιδιά αυτά για δύο λόγους.

1. Είμαι φοιτητής ιατρικής και σκόπευα να ειδικευτώ στην ψυχιατρική αλλά εδώ και καιρό έχω αρχίσει να αμφισβητώ πολλές από τις μεθόδους τους συμπεριλαμβανομένου και της φαρμακοθεραπείας και μάλιστα θεωρώ την ψυχοθεραπεία πολύ ανώτερη.

2. Είχα πάρει αλπραζολάμη (Xanax) σε μια περίοδο έντονου άγχους και δεν ένιωσα ΚΑΜΙΑ διαφορά...

Τα φώτα σας...

Καλησπέρα..Καλά κουράγια στη σχολή σου.Πιστεύω ότι τα φάρμακα βοηθάνε τα συμπτώματα......Την ρίζα του προβλήματος την χτυπάει στις περισσότερες διαταραχές η ψυχοθεραπεία και φέρνει αργά αλλά πιο μακρόχρονα αποτελέσματα....

[Kassi]

Originally posted by NikosD.
Εάν οι δυτικές κοινωνίες δεν είχαν ιατροκεντρική σκέψη, θα χορηγούνταν πολύ λιγότερα φάρμακα στις ψυχικές παθήσεις και αναφέρομαι κατά βάση σε εκείνες που καλύπτονται από τον παιλαιότερο ορο \"νευρώσεις\".

Ένα σημαντικό ζήτημα στον προβληματισμό που έχει τεθεί είναι τι ορίζουμε ως θεραπεία στην σφαίρα της ψυχολογίας. Ορίζουμε την άμεση ανακούφιση από ένα σύμπτωμα, ορίζουμε την μακροχρόνια απαλλαγή από αυτό, ορίζουμε την αλλαγή της συμπεριφοράς, κάτι άλλο?

Θα υποθέσω οτι αρκετοί από εσάς θα απαντήσουν \"την μακροχρόνια απαλλαγή από τα συμπτώματα\". Προσωπικά θα διαφωνήσω, ομως αν μείνω σε αυτή την απάντηση, τότε δυστυχώς η φαρμακοθεραπεία δεν έχει να επιδείξει πολλά πράγματα.

Στη βουλιμία ο αρχικός ενθουσιασμός της επιστημονικής κοινότητας ότι τα αντικαταθλιπτικά θα λύσουν το πρόβλημα, έχει κοπάσει εδώ και 20 χρόνια.
Στις ψυχώσεις όσο αναγκαία κι αν είναι η φαρμακοθεραπεία, μόνο το 30% των ασθενών βλέπει μακρόχρονη θεραπεία.
Στην κατάθλιψη, σταθερά στο χρόνο, ο ισχυρότερος σύμμαχος του θεραπευτή παραμένει η θέληση του θεραπεύομενου.
Στις αγχώδεις διαταραχές τα φάρμακα αν και μαλακώνουν το πρόβλημα/σύμπτωμα, περισσότερο ενοχοποιούνται για συντήρηση του προβλήματος και διαιώνιση του παρά για απαλλαγή από αυτό. (συν την ψυχολογική και ενίοτε την οργανική εξάρτηση που προκαλούν).

Δεν προσπαθώ να πείσω ότι η ψυχοθεραπεία αποτελεί την καλύτερη λύση σε κάθε ψυχολογική κατάσταση. Υπάρχουν ξεκάθαρες περιπτώσεις που η φαρμακοθεραπεία είναι επιβεβλημένη.

Ομως, και μιλάω απο την ψυχή μου και έχοντας διαβάσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες εδώ στο φόρουμ αλλά και σε μέιλς που καταφθάνουν στο e-psychology.gr,
πιστέψτε με, πάνω από το 50-60% των ανθρώπων εδώ έχουν μπει άσκοπα σε μακρόχρονια φαρμακευτική θεραπεία. Πονάει η ψυχή μου όποτε ψυχανεμίζομαι κάτι τέτοιο και κυρίως όταν αυτό αφορά νέους ανθρώπους 18, 20, 30 χρονών τους οποιους διαβάζω να είναι σε αγωγή 5 και 10 χρόνια.
Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές μαρτυρίες που υπάρχουν στις ενότητες του φόρουμ \"άγχος, φοβίες, διαταραχές προσληψης τροφής, κατάθλιψη, γενικά\".
Και με αυτή την επισήμανση, ανακύπτει ένα άλλο τεράστιο θέμα προς συζήτηση. Πότε μπορώ να παρέμβω? Εχω το δικαίωμα να παρέμβω όταν ψυχανεμίζομαι/εκτιμώ κάτι τέτοιο? Είναι φρόνιμο/διευκολυντικό να πως τις σκέψεις μου πάνω σε μια ήδη στημένη θεραπευτική σχέση γιατρού- \"ασθενή\"?

Η απάντηση που μέχρι τώρα έχω δώσει στον εαυτό μου, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι πως οχι, δεν ειναι βοηθητικό να παρέμβω μέσω ενός φόρουμ σε μια τέτοια θεραπευτική σχέση.

Χαίρομαι που υπάρχει κάποιος ειλικρινής........Μπορεί π.χ η βουλιμία να γιατρεύεται με αντικαταθλιπτικά αλλά όταν διακοπεί η φαρμακευτική αγωγή το πρόβλημα επανεμφανίζεται........Υποτρο πή παρατηρείται και στην κατάθλιψη μετά από την διακοπή των αντικαταθλιπτικών.......
Τώρα σε μια παραπάνω ερώτηση για το Xanax όπως και κάθε φάρμακο δρα διαφορετικά σε κάθε οργανισμό.......Εμένα με έριξε σε βαθύ ύπνο σε σημείο να κοιμάμαι μια εβδομάδα και να μην το έχω καταλάβει......χα!!!!

[Manos88]

Κάσσι, αυτό προσπάθησα και εγώ να περάσω. Αυτό που είπε ο Νίκος... πόσοι τελικά χρειάζονται τα χάπια; δεν μπορούν να ξέρουν ακριβώς πόσοι και έτσι τους φαρμακώνουν όλους... Κάποιος ίσως να θέλει απλά κάποιον να τον κρατάει ενώ κλαίει... Βεβαίως σε πολλές σοβαρές ασθένειες πρέπει να χορηγηθεί κάποιο φάρμακο μερικές φορές για αυτό που είχε πει νωρίτερα κάποιος - για να μπορέσει να ανταποκριθεί στην ψυχοθεραπεία... αλλά καταλαβαίνεις ότι εκεί δεν χωράει \"Θες ... δεν θες\" είναι προφανές.

Ένας ψυχίατρος μου είχε πει κάτι πολύ όμορφο που έχει και την αρνητική του πλευρά. Μου λέει σκέψου τον ψυχοθεραπευτή και τον πελάτη ή ασθενή ή όπως θες πες τον, σαν δύο άτομα που βρίσκονται ο ένας(ο \"πελάτης\") μέσα σε ένα πολύ σκοτεινό τούνελ και ο άλλος απέξω (ο ψυχοθεραπευτής). Ο ψυχοθεραπευτής προσπαθεί να σε βγάλει έξω από το σκοτάδι και να σε φέρει δίπλα του στο φως. Τα συμπεράσματα δικά σου...

[justme]

Originally posted by NikosD.
Εάν οι δυτικές κοινωνίες δεν είχαν ιατροκεντρική σκέψη, θα χορηγούνταν πολύ λιγότερα φάρμακα στις ψυχικές παθήσεις και αναφέρομαι κατά βάση σε εκείνες που καλύπτονται από τον παιλαιότερο ορο \"νευρώσεις\".

Ένα σημαντικό ζήτημα στον προβληματισμό που έχει τεθεί είναι τι ορίζουμε ως θεραπεία στην σφαίρα της ψυχολογίας. Ορίζουμε την άμεση ανακούφιση από ένα σύμπτωμα, ορίζουμε την μακροχρόνια απαλλαγή από αυτό, ορίζουμε την αλλαγή της συμπεριφοράς, κάτι άλλο?

Θα υποθέσω οτι αρκετοί από εσάς θα απαντήσουν \"την μακροχρόνια απαλλαγή από τα συμπτώματα\". Προσωπικά θα διαφωνήσω, ομως αν μείνω σε αυτή την απάντηση, τότε δυστυχώς η φαρμακοθεραπεία δεν έχει να επιδείξει πολλά πράγματα.
------------1

Στη βουλιμία ο αρχικός ενθουσιασμός της επιστημονικής κοινότητας ότι τα αντικαταθλιπτικά θα λύσουν το πρόβλημα, έχει κοπάσει εδώ και 20 χρόνια.
Στις ψυχώσεις όσο αναγκαία κι αν είναι η φαρμακοθεραπεία, μόνο το 30% των ασθενών βλέπει μακρόχρονη θεραπεία.
Στην κατάθλιψη, σταθερά στο χρόνο, ο ισχυρότερος σύμμαχος του θεραπευτή παραμένει η θέληση του θεραπεύομενου.
Στις αγχώδεις διαταραχές τα φάρμακα αν και μαλακώνουν το πρόβλημα/σύμπτωμα, περισσότερο ενοχοποιούνται για συντήρηση του προβλήματος και διαιώνιση του παρά για απαλλαγή από αυτό. (συν την ψυχολογική και ενίοτε την οργανική εξάρτηση που προκαλούν).

Δεν προσπαθώ να πείσω ότι η ψυχοθεραπεία αποτελεί την καλύτερη λύση σε κάθε ψυχολογική κατάσταση. Υπάρχουν ξεκάθαρες περιπτώσεις που η φαρμακοθεραπεία είναι επιβεβλημένη.

Ομως, και μιλάω απο την ψυχή μου και έχοντας διαβάσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες εδώ στο φόρουμ αλλά και σε μέιλς που καταφθάνουν στο e-psychology.gr,
πιστέψτε με, πάνω από το 50-60% των ανθρώπων εδώ έχουν μπει άσκοπα σε μακρόχρονια φαρμακευτική θεραπεία. Πονάει η ψυχή μου όποτε ψυχανεμίζομαι κάτι τέτοιο και κυρίως όταν αυτό αφορά νέους ανθρώπους 18, 20, 30 χρονών τους οποιους διαβάζω να είναι σε αγωγή 5 και 10 χρόνια.
Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές μαρτυρίες που υπάρχουν στις ενότητες του φόρουμ \"άγχος, φοβίες, διαταραχές προσληψης τροφής, κατάθλιψη, γενικά\".
Και με αυτή την επισήμανση, ανακύπτει ένα άλλο τεράστιο θέμα προς συζήτηση. Πότε μπορώ να παρέμβω? Εχω το δικαίωμα να παρέμβω όταν ψυχανεμίζομαι/εκτιμώ κάτι τέτοιο? Είναι φρόνιμο/διευκολυντικό να πως τις σκέψεις μου πάνω σε μια ήδη στημένη θεραπευτική σχέση γιατρού- \"ασθενή\"?
------------2


Η απάντηση που μέχρι τώρα έχω δώσει στον εαυτό μου, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι πως οχι, δεν ειναι βοηθητικό να παρέμβω μέσω ενός φόρουμ σε μια τέτοια θεραπευτική σχέση.
------------3

Αγαπητέ Δον,
Μιας και τώρα το είδα αυτό θα ήθελα να γράψω δύο πράγματα. Όσον αφορά το
------------1
Μιας και το σύμπτωμα είναι η μόνη ένδειξη για κάτι που δεν πάει καλά το να ανακουφίσεις κάποιον από ένα σύμπτωμα είναι μεν θεμιτό αλλά θεραπεία δεν είναι. Η μακροχρόνια απαλλαγή από το σύμπτωμα είναι υποκατάστατο της θεραπείας όταν δεν υπάρχει θεραπεία και ως υποκατάστατο έχει παρενέργειες μιας και δεν είναι \"the real thing\". Το άλλο πάλι με την αλλαγή συμπεριφοράς δε μου κάθεται καλά (ίσως γιατί η αλλαγή κατεύθυνσης χρειάζεται έναν καπετάνιο για να ορίσει την σωστή και δε μου αρέσει το να υπάρχει αυτός ο καπετάνιος)
Η εξάλειψη του αιτίου λοιπόν που προκαλεί το σύμπτωμα είναι λοιπόν για μένα η θεραπεία (άραγε μόνο στη ψυχολογία??)

Όσον αφορά το
------------2
Το να παρέμβεις στο έργο κάποιου άλλου ΣΙΓΟΥΡΑ δε μπορείς να το κάνεις μιας και είναι αδύνατο να γνωρίζεις φορουμικά τις λεπτομέρειες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης. Όχι λοιπόν για να μην παρέμβεις στην σχέση ασθενή - γιατρού (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν περιπτώσεις που το να παρεμβεί κάποιος θα έχει θετικό αποτέλεσμα αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποιές είναι αυτές οι περιπτώσεις) αλλά γιατί είναι αδύνατο να αναλάβεις τις ευθύνες άλλων, δεν είναι σκόπιμο το να παρεμβαίνεις.

Και έρχομαι στο
------------3
Προσωπικά μία αντιγραφή (ή κάπως αλλιώς (πιο αναλυτική???) διατύπωση) του ανωτέρο μυνήματός σου θα την έβαζα κάπου στο σάιτ ώστε όλα τα μέλη να την διαβάζουν. Edit: διαβάζουμε

Όπως πάντα φιλικά
Justme

[alexandros3]

Originally posted by NikosD.
Στην κατάθλιψη, σταθερά στο χρόνο, ο ισχυρότερος σύμμαχος του θεραπευτή παραμένει η θέληση του θεραπεύομενου.

Έτσι είναι.
Και μια φορά που κάποιος καλοθελητής μου έγραψε φάρμακα έχουν μείνει να λιώνουν στο συρτάτι μου.

Μετά από κάποιο καιρό διαβάζω στις εφημερίδες ότι τα συγκεκριμένα... κατηγορούνταν για κρούσματα αυτοκτονίας!
Και σημειωτέον, ήταν πανάκριβα, τα κάλυπτε το ταμείο, αλλά η εταιρεία τα λεφτά τα έβγαζε.

Τέλος πάντων, δεν θα επεκταθώ, πάντως συμφωνω.

Επίσης, όταν στα ελληνικά οι οδηγίες έχουν ένα κάρο ορθογραφικά λάθη... δεν τα εμπιστεύομαι. Προσωπικό κόλλημα :D

Α ναι και μετά από λίγο νέα έρευνα που έλεγε ότι τα αντικαταθλιπτικά ήταν μη αποτελεσματικά στην ήπια κατάθλιψη (αυτό που μάλλον είχα) και ΙΣΩΣ να δούλευαν στις βαριές μορφές κατάθλιψης.

Μερικές φορές το δικό μας ένστικτο είναι και το πιο σωστό.
Επιβεβαιώθηκα αργότερα όταν πήγα σε πραγματικό ειδικό και δεν έκανε ούτε κουβέντα για φάρμακα αλλά με πλάκωσε στη ψυχοθεραπεία.

[M87]

Azdik για να σου δώσω να καταλάβεις γιατί άρχισα το thread. Έχω έναν καθηγητή ο οποίος είναι νευρολόγος στην ειδικότητα και όταν τον ρώτησα επί του θέματος μου απάντησε το εξής: Η χημική \"ανωμαλία\" που προσπαθούν να διορθώσουν αυτά τα φάρμακα δεν υφίσταται σε όλους τους ψυχικά ασθενείς με αποτέλεσμα αντί να διορθώνεται αυτό που νομίζουμε εμείς ότι είναι \"χημική\" ανωμαλία χειροτερεύει με μερικά χάπια.

Κοινώς, όχι όλοι οι ασθενείς έχουν \"βιολογικό\" πρόβλημα ... υπάρχουν πολλοί που απλά θέλουν να μιλήσουν όμως δεν μπορείς να τους διακρίνεις διότι τα συμπτώματα τους είναι ακριβώς τα ίδια.

Αυτό εδώ καταρχήν δεν είναι ΑΠΟΨΗ είναι τεκμηριωμένη έρευνα για την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων. Το ξέρεις ότι δεν έχουν ιδέα ΚΑΝ τι σου προκαλούν αυτά τα φάρμακα; πως σε \"διορθώνουν\" δηλαδή;

Μακάρι να μπορούσα να μάθω όλες τις ιστορίες των ατόμων εδώ μέσα αλλά νομίζω εδώ ο καθένας μπορεί να πεί συγκεκριμένα για την σχέση του με τα φάρμακα...

Για να σου απαντήσω όμως και στο προηγούμενο ποστ σου... δεν μιλάω για παρενέργιες όπως ναυτία και υπνηλία και δεν ξέρω εγώ τι... αυτά στα προκαλλούν και μη-ψυχοτροπικά φάρμακα. Μιλάω για ΜΟΝΙΜΕΣ αλλαγές στον εγκέφαλο... που κανείς παρά κάποιος που έχει αρχίσει και έχει σταματήσει τέτοιου είδους φάρμακα γνωρίζει πως τον έχουν αλλάξει σαν άτομο...

Επίσης να πω ότι είμαι 2ο έτος ιατρικής και δεν έχω καμία σχέση με ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ οπότε και αν δεν ακολουθήσω την ψυχιατρική δεν ξέρω τι θα απογίνω. Άσχετο με το θέμα μας όμως...

Αν πιστεύεις ότι τα πράγματα σε ότι αφορά την ψυχοθεραπεία είναι καλύτερα, διάβασε αυτό εδώ: Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΩΝ (URL: http://www.e-psychology.gr/forum/thr...F%82-%CE%91%29).