Νομίζω πως θέλω να φύγω πια από την ζωή.

[Exo_anagki_apo_agapi]

Γεια σας κι από εμένα. Είμαι ο Κωνσταντίνος. Τυχαία βρήκα αυτό το φόρουμ/ χώρο όταν έγραψα στην αναζήτηση του google "θέλω να πεθάνω". Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου να βρω ή γιατί και πώς θα με βοηθούσε όποιο αποτέλεσμα. Είναι όμως μια σκέψη που μου έρχεται αρκετά συχνά τον τελευταίο χρόνο. Δυστυχώς ή είμαι τόσο δειλός να το επιχειρήσω ή επειδή κάποτε αγαπούσα τόσο πολύ τη ζωή που συνειδητά γνώριζα πως η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κανείς και από σεβασμό προς την Μητέρα μου που ταλαιπωρήθηκε για να μου την χαρίσει.

Ένα μικρό/ σύντομο ιστορικό μου:
Έχω κακοποιηθεί λεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά από μέλος/μέλη της οικογένειας μου. Είμαι 42 χρόνων σήμερα. Μόλις πριν 15 ημέρες ξεκαθάρησαν όλα στο μυαλό μου και οι απαντήσεις, για την κακοποίηση που δέχθηκα μέχρι και πριν 3 χρόνια, είναι βάλσαμο και θάνατος μαζί για την ψυχή μου. Ίσως είναι απαντήσεις πλάνες ή ίσως και να είναι οι σωστές. Σύμφωνα όμως με τις πράξεις, τις συμπεριφορές και συγκεκρημένες κουβέντες, έρχονται όλα και δένουν μεταξύ τους τόσο αληθινά.
Επίσης έχω δεχθεί λεκτική κακοποίηση από αγράμματους αστυνομικούς εν ελλείψη παιδείας ή κατάχρησης της εξουσίας, ταπεινώνοντας/ εξευτελίζοντας (δικαίως μάλλον) έναν πολίτη που τον κατηγορεί η οικογένειά του για διάφορα.
Έχω κακοποιηθεί/ προδωθεί από κάποιες ψυχιάτρους που έπρεπε να επισκεφθώ κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας μιας κι ο άντρας αυτός (μέλος της οικογένειας) με κατηγορούσε ότι πάσχω από ψυχικά νοσήματα και ακολουθούσαν και τα άλλα μέλη που είχαν εξάρτηση απ αυτόν τον άνθρωπο (σύνδρομο Στοκχόλμης), οι οποίες άλλα μου έλεγαν σαν αποφάσεις και τελικά άλλα ενημέρωναν τις αρχές.

Δεν νιώθω την ανάγκη να περιγράψω την παιδική μου ηλικία ή να αναφέρω με λεπτομέρεια τις κακοποιήσεις και τα συναισθήματα γιατί πολύ απλά δεν έχω ανάγκη σήμερα πλέον να αναφέρομαι σε αυτά, μοιάζει σαν να μην με αγγίζουν πλέον, σαν να μην μου κρατάνε τη σκέψη σε εκείνα τα χρόνια. Σαν αναφορά μόνο/ περιγραφικά αναφέρω παραπάνω ένα πολύ μικρό μέρος γεγονότων που έχουν συμβεί.

Βέβαια ποτέ δεν θα σβήσουν από το μυαλό μου η έλλειψη προσοχής, το χάδι, η έλλειψη ασφάλειας, η έλλειψη προστασίας, η έλλειψη συμπαράστασης, η έλλειψη παρακίνησης, η έλλειψη αγκαλιάς, η έλλειψη αποδοχής, το ανικανοποίητο βλέμμα του, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, η προδοσία του προκειμένου να μη μαθευτεί ότι κακοποιεί το παιδί του, ο εγωισμός του, η παγερότητά του, η επιθυμία του διωγμού μου από το οικογενειακό περιβάλλον, οι τόσες καταγγελίες στις αστυνομικές αρχές για πράγματα που δεν έκανα προκειμένου να ικανοποιήσει το αρρωστημένο εγώ του να με "πατάει" στα μάτια του και το άρρωστο μυαλό του.

Μεγάλωσα πολύ μοναχικά, μιας και από μικρός έμαθα στη δουλειά. Η μόνη μου χαρά ήταν να δουλεύω για να αποδεικνύω ότι αξίζω στα μάτια του και να κερδίσω έστω έναν έπαινό του και να νιώσω ότι αξίζω. Δούλεψα πολύ στη ζωή μου και το κάνω ακόμα (ίσως σε πιο χαλαρούς ρυθμούς αφού πλέον αναζητώ η δουλειά μου να αποτελεί διασκέδαση για μένα) αλλά δεν έχω τίποτε άλλο να με κρατάει στη ζωή πέραν της εργασίας μου... είναι ο μόνος λόγος της ύπαρξής μου που με κάνει να νιώθω ότι έχω ένα λόγο για να υπάρξω την επόμενη ημέρα.

Φίλους δεν μπόρεσα να κάνω σαν παιδί. Δεν ξέρω γιατί, αν και είχα την ανάγκη για φίλους. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι ξένοι που με αποκαλούν αδερφό και τις γιορτές με φιλοξενούν σπίτι τους όχι από λύπηση (θέλω να πιστεύω) αλλά από αληθινή ταπεινή συνειδητότητα ότι πρόκειμαι για έναν καλό άνθρωπο/ άλλοι μου εκφράζουν ότι δεν θέλουν να με χάσουν απ τη ζωή τους. Εγώ όμως νιώθω τόσο μόνος μέσα μου. Δεν έζησα ποτέ φιλόξενος, αποδεκτός. Δεν μου το έμαθαν στο ίδιο μου το σπίτι, πώς είναι δυνατόν να το νιώσω από ξένους ανθρώπους στα 42 μου χρόνια.

Όλη μου η ζωή ήταν μια αναζήτηση του πραγματικού/ αληθινού/ καθαρού "εγώ" μου και της αξίας μου. Έμαθα ποιος είμαι κι ευθύς ξέχασα ή δεν θυμάμαι ποιος είμαι... Αν με ρωτήσετε δηλαδή ποιος είμαι "εγώ", θα σας κοιτώ απορρημένος. Αν μου δώσετε λίγο χρόνο να απαντήσω ίσως σας πω, πως "εγώ" είμαι η "ψυχή" μου. Ίσως σας πω επίσης πως είμαι ταπεινός ως άνθρωπος, με κατανόηση στα προβλήματα των άλλων και τις δυσκολίες τους. Δεν μπορώ όμως να πω ότι η "ψυχή" μου έχει δύναμη πλέον ούτε να παραστέκεται στις ανάγκες/ δυσκολίες των άλλων ούτε και να χωρέσει άλλο πόνο.

Έμαθα την αξία μου. Δούλεψα. Κατάφερα. Ζω/ επιβιώνω με τα χέρια μου. Νομίζω πραγματοποίησα τον λόγο της ύπαρξης μου σε αυτόν τον κόσμο. Ολοκληρώθηκα ως οντότητα. Έλαβε το μυαλό μου όλα όσα είχε ανάγκη για να μπορέσω να μου δείξω ότι τελικά δεν είμουν ανάξιος και ακόμα ένας του πεταματού. Ίσως πολλοί να ήθελαν την ζωή μου έξω από το περιτύλιγμα/ την επιφανειακή ζωή μου. Ναι, είμαι επιτυχημένος άνθρωπος επειδή δούλεψα στη ζωή μου, αλλά σήμερα θέλω να φύγω πια. Ζω μόνος, έχω ξεχάσει να γιορτάζω, με πονάει που κι αυτά τα Χριστούγεννα θα είμαι μόνος. Δεν θέλω να είμαι άλλο μόνος γι αυτό χωρίς δάκρυα, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς θολωμένο μυαλό. Έτσι απλά, συνειδητά να φύγω.

[Aeon]

Μετέφερα το θέμα από την ενότητα "αυτοανάλυση-εσώτερα" στην ενότητα "Αυτοβοήθεια", μιας και στην ενότητα εσώτερα δεν υπάρχει δυνατότητα συμμετοχής των μελών - λειτουργεί μόνο ως "προσωπικό ημερολόγιο".

[savatage]

Καλησπερα και χρονια πολλα.
Αυτο το προβλημα που εχεις στις σχεσεις με τους αλλους ανθρωπους και που απο ο,τι καταλαβα εντοπιζεις τη ριζα του στη σχεση σου με τον πατερα σου, εχεις επιχειρησει να το δουλεψεις μεσα απο ψυχαναλυση με καποιον επαγγελματια?
Την αναγκη σου να αγαπησεις και να αγαπηθεις την αναγνωριζεις, οποτε το προβλημα ειναι οτι δεν ξερεις προς τα πού και πώς να κινηθεις για να πας προς αυτη την κατευθυνση. Εχεις ηδη κανει ενα μερος της "δουλειας", αν εισαι κολλημενος στο ιδιο σημειο, μπορεις να αναζητησεις βοηθεια, θεληση να υπαρχει.

[elis]

Φιλε στο ιδιο σημειο ειμαι κι εγω μονο η δουλεια με κραταει κι οι φιλοι που κανω ανα δυο τρια χρονια καπωσ τυχαινει κ κανω μια φιλια απο οποιοδηποτε κοινωνικο στρωμα εχω φιλουσ απο φτωχαδακια μεχρι πλουσιουσ δουλευω κι εγω απο μικροσ για την ακριβεια δουλευω οπωσ περπαταω το παλεψα με γιατρουσ αλλα τιποτα το θεμα ειναι ενα υγιη παιδικη ηλικια χτιζει υγιη ενηλικα παλι καλα ειμαι δεν παραπονιεμαι αλλα ειμαι ανυπαντροσ κλπ

[elis]

Μηπωσ για τουσ φιλουσ εχεισ κριτηρια εκλεπτυσμενα ασ πουμε

[Exo_anagki_apo_agapi]

Δεν ξέρω πως να το κάνω

[Exo_anagki_apo_agapi]

Χμ, ... δεν αναφέρθηκα ότι έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους :) .

[Exo_anagki_apo_agapi]

Κοίταξε Έλις, η δουλειά είναι δουλειά και οι ανθρώπινες σχέσεις άλλο πράγμα. Δεν με νοιάζει τι επαγγελματική ταμπέλα έχει κάποιος μέσα στο κοινωνικό σύνολο ή αν είναι ομοφυλλόφιλος ή στρέητ. Μπορώ να συζητάω για ώρες ζητήματα που προβληματίζουν τον άνθρωπο στην καθημερινότητά του, για επιστήμη, μουσική, περί καλλιτεχνίας, φύσης, υγείας, επαγγελματικά θέματα, να ακούω με προσοχή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς και αν μπορώ να προσφέρω κάποια λύση να το κάνω, για τις αλλαγές που επέρχονται στον κόσμο μας. Δεν μπορώ να κάτσω να συζητάω για το τι έκανε ο Σεφερλής ή τι είπε η Μπεκατόρου ή πόσα γκολ έφαγε η κάθε ομάδα ή πόσα σφηνάκια ήπιε ο άλλος χθες και τον τρέχανε στο σπίτι με το ντάτσουν... Ουσία θέλω και πραγματικότητα.

[Exo_anagki_apo_agapi]

Ακριβώς σε αυτό έχω καταλήξει κι εγώ Έλις, και συνειδητοποιημένα βλέπω ότι δεν υπάρχει λύση... Πάντα σε ακολουθούν ότι βίωσες παιδί. Αργά ή γρήγορα μέσα σε μία σχέση, σε ένα γάμο, αργότερα από μια αντίδραση του παιδιού πιθανόν όλα ξυπνάνε ξανά. Προκειμένου λοιπόν να ταλαιπωρηθεί κι άλλος κόσμος (αρκετά ταλαιπωρήθηκα και το πάλεψα το απάλευτο) καλύτερα θα ήταν αυτός ο καλός θεούλης να με έπαιρνε.

[Exo_anagki_apo_agapi]

Καλησπερα και χρονια πολλα.
Αυτο το προβλημα που εχεις στις σχεσεις με τους αλλους ανθρωπους και που απο ο,τι καταλαβα εντοπιζεις τη ριζα του στη σχεση σου με τον πατερα σου, εχεις επιχειρησει να το δουλεψεις μεσα απο ψυχαναλυση με καποιον επαγγελματια?
Την αναγκη σου να αγαπησεις και να αγαπηθεις την αναγνωριζεις, οποτε το προβλημα ειναι οτι δεν ξερεις προς τα πού και πώς να κινηθεις για να πας προς αυτη την κατευθυνση. Εχεις ηδη κανει ενα μερος της "δουλειας", αν εισαι κολλημενος στο ιδιο σημειο, μπορεις να αναζητησεις βοηθεια, θεληση να υπαρχει.

Να ζητήσω βοήθεια... πώς ζητάει κάποιος βοήθεια από ποιούς; Τους ψυχιάτρους/ ψυχολόγους εννοείς; Μα από αυτούς δεν έχω καλλή εντύπωση (αν διαβάσεις στο θέμα μου, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν). Το θέμα είναι πολύ απλό καλέ μου/ καλή μου (συγνώμη δεν ξέρω με ποιον μιλάω) η κοινωνία μας έχει χάσει τη μπάλα και δη σήμερα με την κρίση. Ποιος αλήθεια εμπιστεύεται έναν ψυχίατρο/ ψυχολόγο της μέρες που ζούμε στον Ελλαδικό χώρο? Αυτή η εποχή είναι η καλύτερή τους, πελατάκια ψάχνανε τόσα χρόνια με το τουφέκι και τώρα τα πελατάκια ουρές κάνουν... Φραγκάκια θένε κι αυτοί να ζήσουν κι όσο έρχονται τα φραγκάκια τόσο γλυκαίνονται και πως να σε αφήσουν να φύγεις!.... Φαύλος κύκλος... επιστήμονες σου λέει ο άλλος και ορκιζμένοι ιεροί λειτουργοί. ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ ή ΟΥ ΣΕ ΜΠΛΕΞΟΥΝ φίλε μου/ φίλη μου. Με αέρα δε ζει κανείς.

Επίσης, ναι το έχω δουλέψει παλιότερα με κάποιον "ειδικό". Το θέμα είναι πως όσο κι αν το δουλέψεις, όσο κι αν το φτιάξεις όταν επιστρέφεις στον τόπο το εγκλήματος κι ο εγκληματίας κυκλοφορεί αναίγκηχτος γίνεται τρισχειρότερος, κι αν μάθει ότι κάπου μίλησες για το πως σου συμπεριφέρεται τη γάμησες!

Η λύση είναι άλλη φίλε μου/ φίλη μου, δεν θέλει γιατρειά αυτός που δέχθηκε κακοποίηση αλλά αυτός που προκαλεί την κακοποίηση και αφού γιατρευτεί αυτός τότε γιατρεύεις και τον κακοποιημένο.

[elis]

Φίλε την ίδια συζήτηση κάνω κι εγώ δεν ξέρω πάντως εγώ βρίσκω ανθρώπους περίπου έναν κάθε τρία χρόνια οπότε δεν ξέρω αν σου δίνω ελπίδες η όχι πάντως εγώ βρίσκω κάθε τρία χρόνια έναν

[Exo_anagki_apo_agapi]

Φίλε την ίδια συζήτηση κάνω κι εγώ δεν ξέρω πάντως εγώ βρίσκω ανθρώπους περίπου έναν κάθε τρία χρόνια οπότε δεν ξέρω αν σου δίνω ελπίδες η όχι πάντως εγώ βρίσκω κάθε τρία χρόνια έναν

Χα χα χα χα χα χα χαααααααααααααα έναν κάθε τρια χρόνια :), έλα πρέπει να γελάσεις κι εσύ :) ! Που πας και τους βρίσκεις να στήσω καρτέρι κι εγώ :). Όχι εντάξει ηρέμησε, δεν τους μετράω κι ούτε θέλω να έχω φίλους πολλούς. Λίγους και σωστούς άνθρωπους με συναισθήματα και ενδιαφέρον για τον διπλανό τους. Κι ας μην είναι και φίλοι, απλοί γνωστοί που να κοντοστέκονται 5 λεπτά να πούμε τα δικά μας και μετά ο καθένας στον αγώνα του.

[why you lie to me]

Συγνώμη διαφωνώ κάθετα οποιος ~α έχει δεχθεί κακοποίηση από παιδί επειγόντως σε ψυχολόγο, μιλάω από προσωπική,εμπειρία και συζητώντας με φίλη ψυχολογο

[why you lie to me]

Και φυσικά αυτός που ασκεί κάθε είδος βίας χρίζει επίσης ιατρικής βοήθεια

[Exo_anagki_apo_agapi]

Θα το επιχειρήσω μια ακόμα φορά αν και δεν τους εμπιστεύομαι πια