Φοιτητής και χαμηλή αυτοεκτίμηση

[Nowhere_Man]

Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά!

Θα μπω απευθείας στο θέμα. Είμαι 22 ετών, φοιτητής, στο τελευταίο έτος της σχολής μου πλέον. Θεωρώ πως πάντοτε είχα προβλήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το αποτέλεσμα αυτού είναι πως η διάθεσή μου βρίσκεται σε μία διαρκή ταλάντωση: κάποιες μέρες είμαι ok, έπειτα συμβαίνει κάτι που μου θυμίζει πως δεν αξίζω, και μετά ακολουθεί περίοδος (πολύ) κακής διάθεσης. Φέτος αυτό έγινε πολύ πιο έντονο και έπειτα από (την επίμονη) προτροπή της κολλητής μου, ξεκίνησα να βλέπω την ψυχολόγο της σχολής. Αν και αυτό έχει ως τώρα βοηθήσει εν μέρει, αυτές τις μέρες είμαι αρκετά άσχημα γι' αυτό αποφάσισα να postάρω εδώ.

Αισθάνομαι πως είμαι υποδεέστερος των άλλων, εν προκειμένω από ακαδημαϊκής άποψης. Αυτό έχει ως συνέπεια δύο πράγματα. Καταρχάς απογοητεύομαι εύκολα, με αποτέλεσμα ένα λάθος μου (ή ακόμα και κάτι που-- σε δεύτερη ανάλυση-- έμοιαζε λάθος αρχικά, αλλά τελικά ήταν έτσι πιο πολύ μέσα στο μυαλό μου παρά στην πραγματικότητα) να με στέλνει στις περιόδους κακής διάθεσης που ανέφερα προηγουμένως. Αυτές κρατάνε από λίγες ώρες έως αρκετές μέρες και στην διάρκειά τους είμαι συχνά αρκετά άσχημα. Κατηγορώ τον εαυτό μου για τα λάθη που έχω κάνει, παλιά και νέα, και νιώθω ένα τεράστιο άγχος να με κατακλύζει για τα πάντα. Το μυαλό μου δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται και το μόνο που κάνω είναι να με μειώνω για καθετί έχω κάνει λάθος ως τώρα. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορώ να λειτουργήσω (πράγμα που είναι εντονότερο στην αρχή και σταδιακά ελαττώνεται). Συνήθως περνώ αρκετές ώρες κλαίγοντας σε αυτές τις περιόδους. Κάποιες φορές είναι τόσο έντονο ώστε να σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να αυτοκτονήσω (αν και ευτυχώς αυτό έχει μείνει μέχρι εκεί ως τώρα). Απλώς όλο αυτό με διαλύει... Νιώθω ένα απέραντο μίσος για τον εαυτό μου και στις περιόδους αυτές είναι σα να πνίγομαι και κανείς να μην μπορεί να με βοηθήσει.

Το δεύτερο αποτέλεσμα της κατάστασης έχει σχέση με το πως πολλές φορές αυτό που συμβαίνει και με "ρίχνει" είναι κάτι που έχει να κάνει με τους γύρω μου. Κάποιος τα πήγε καλύτερα από εμένα σε κάτι, και αυτός μπορεί να είναι φίλος μου. Και δεν είναι ότι δεν χαίρομαι, όμως αμέσως μετά έχω την φωνή μέσα στο κεφάλι μου να με μειώνει. Εξαιτίας αυτού πιστεύω πλέον πως είμαι απλώς ένας πολύ κακός άνθρωπος και ότι δεν αξίζω να έχω φίλους. Αισθάνομαι πολλές τύψεις για αυτή τη συμπεριφορά μου και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ αυτό. Οι συγκρίσεις με τους γύρω είναι κάτι που δεν έχω καταφέρει να αλλάξω ως τώρα, όμως τι γίνεται όταν ο άλλος είναι φίλος σου και ακόμα περισσότερο κάποιος που θεωρείς πολύ κοντά σου; Θεωρώ πως δεν είμαι πραγματικός φίλος δυστυχώς. Φοβάμαι πως αυτή η συμπεριφορά μου είναι κάτι έμφυτο και απλώς γεννήθηκα κακός άνθρωπος και θα πεθάνω έτσι. Εξαιτίας αυτού η διάθεσή μου έχει επηρεαστεί πολύ αρνητικά τον τελευταίο καιρό. Ντρέπομαι να αντικρίσω τους φίλους μου επειδή νιώθω τύψεις για αυτό που είμαι. Και ξέρω πως αυτοί δεν ξέρουν τι είμαι, όμως εγώ δυστυχώς γνωρίζω καλύτερα. Μου είναι πραγματικά αδύνατο πλέον να βρω κάτι θετικό επάνω μου και δεν ξέρω τι νόημα έχει πλέον όλο αυτό.

Ελπίζω να μην κούρασα ιδιαίτερα. Ευχαριστώ πολύ όποιον έκατσε και το διάβασε όλο αυτό... Καλό βράδυ!

[Vaggelis7]

Καλησπέρα σου και καλή χρονιά. Διάβασα το κείμενο σου, και το πρώτο πράγμα που θα σου πρότεινα είναι να επισκευθείς έναν ψυχολόγο( εκτος σχολης) γιατί αυτά που γράφεις θυμίζουν πολύ την κατάθλιψη( δεν ειμαι βεβαια ο καταλληλος για να το διαγνωσω), έχω ένα κολλητό μου ο οποίος είναι κάπως έτσι, λιγο πιο ήπια βέβαια. Καταρχάς έχεις μιλήσει ποτε σε κάποιον που εμπιστεύεσαι για αυτά που σε ταλαιπωρούν? Αν όχι να το κάνεις γιατί πίστεψε με βοηθάει πολύ. Κανένας άνθρωπος δεν γενιέται κακός, νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός εκεί, απλώς μπορεί να ζηλεύεις λίγο γιατί κάνεις το λάθος να συγκρίνεσαι συνέχεια με τους άλλους, μην το κάνεις αυτό μόνο κακό θα σου κάνει, ο κάθε ανθρωπος είναι ξεχωριστός. Για να μην τα πολυλογώ, αναζήτησε ιατρική βοήθεια, εγώ και ο καθένας μας εδώ μπορούμε να σου πούμε διάφορα για να σε τονώσουμε, ένας ειδικός όμως σίγουρα θα καταφέρει πολλά περισσότερα...

[Nowhere_Man]

Καλησπέρα σου και καλή χρονιά. Διάβασα το κείμενο σου, και το πρώτο πράγμα που θα σου πρότεινα είναι να επισκευθείς έναν ψυχολόγο( εκτος σχολης) γιατί αυτά που γράφεις θυμίζουν πολύ την κατάθλιψη( δεν ειμαι βεβαια ο καταλληλος για να το διαγνωσω), έχω ένα κολλητό μου ο οποίος είναι κάπως έτσι, λιγο πιο ήπια βέβαια. Καταρχάς έχεις μιλήσει ποτε σε κάποιον που εμπιστεύεσαι για αυτά που σε ταλαιπωρούν? Αν όχι να το κάνεις γιατί πίστεψε με βοηθάει πολύ. Κανένας άνθρωπος δεν γενιέται κακός, νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός εκεί, απλώς μπορεί να ζηλεύεις λίγο γιατί κάνεις το λάθος να συγκρίνεσαι συνέχεια με τους άλλους, μην το κάνεις αυτό μόνο κακό θα σου κάνει, ο κάθε ανθρωπος είναι ξεχωριστός. Για να μην τα πολυλογώ, αναζήτησε ιατρική βοήθεια, εγώ και ο καθένας μας εδώ μπορούμε να σου πούμε διάφορα για να σε τονώσουμε, ένας ειδικός όμως σίγουρα θα καταφέρει πολλά περισσότερα...

Καλησπέρα! Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Έως τώρα η ψυχολόγος της σχολής με έχει βοηθήσει, θεωρώ πως είναι πολύ καλή. Επίσης έχω άτομα να μιλώ, ναι. Αυτό βοηθά μεν, αλλά πόσες φορές να σε ακούσει ο άλλος να λες τα ίδια και τα ίδια; Απλώς κουράζω τους γύρω μου τελικά.

Έως τώρα πίστευα πως δεν είμαι ικανός και απλώς οι γύρω μου δεν το έχουν αντιληφθεί γιατί το κρύβω. Στα χαρτιά είμαι καλός ακαδημαϊκά. Αλλά δεν νιώθω έτσι. Νιώθω ανασφαλής και συχνά αισθάνομαι εντελώς ανίκανος. Το αποτέλεσμα είναι να φοβάμαι ότι κάποια στιγμή αυτό θα αποκαλυφθεί και θα καταλάβουν όλοι τι είμαι στην πραγματικότητα.

Πλέον αισθάνομαι έτσι και σε ότι αφορά την ποιότητά μου σαν άνθρωπος. Αυτό είναι νέο και με ταράζει πάρα πολύ η ιδέα. Δυστυχώς τις συγκρίσεις δεν έχω καταφέρει ως τώρα να τις μειώσω παρότι γνωρίζω πόσο κακές είναι. Όμως λόγω αυτών πλέον νιώθω ότι δεν αξίζω να θεωρούμαι φίλος. Και μου είναι πολύ βαρύ ακόμα να διαχειριστώ κάτι τέτοιο.

[Vaggelis7]

Εισαι αδικος με τον εαυτο σου με το να λες οτι δεν αξίζεις. Ο κολλητος μου που σου ελεγα παθαινει το ιδιο, εχει πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση και καθε φορα που καποιος απο εμας τους φιλους του καταφερνει κατι καλυτερα, ξεκιναει να νιωθει ασχημα και ζηλευει. Αυτο ομως επηρεαζει περισσοτερο την δικη του ψυχολογια παρα εμας, εμεις μια χαρα τον συμπαθουμε σαν ατομο απλως μερικες φορες προσπαθουμε να του εξηγησουμε κατι που πιθανοτατα κανει λαθος αλλα μεχρι εκει, δεν ειχαμε ποτε ουσιαστικο προβλημα μαζι του. Βεβαια αρνειται πεισματικα να παει σε ψυχολογο που δεν το καταλαβαινω γιατι. Πιστευω οτι εισαι πολυ καλος και γενικα κομπλε ατομο, απλως εισαι ανασφαλης ( και εγω ειμαι αρκετα μην νομιζεις) και εχεις χαμηλη αυτοεκτιμιση τα οποια σε οδηγουν να εχεις τετοιες σκεψεις. Ειμαι 19 ετων και εγω παντα ειχα θεματα αυτοεκτιμισης και ανασφαλειας. Το πρωτο πραγμα που πρεπει να κανεις ειναι να μετριασεις αυτες τις σκεψεις( μεχρι με το καλο να της εξαφανισεις), ξεκινα γυμναστικη εστω μιση ωρα την μερα πιστεψε με βοηθαει, συνεχισε να βλεπεις την ψυχολογο της σχολης, φανταζομαι θα σου εχει προτεινει διαφορα για να σε βοηθησει, βγες για κανα ποτακι με την παρεα σου( ειδικα οταν εισαι στις περιοδους κακης διαθεσης) και ως τελευταια συμβουλη θα σου ελεγε οτι μου ειπε και εμενα 2 χρονια πριν μια γυναικα ψυχολογος. Καποια πραγματα πρεπει απλα να τα γραψεις λιγο στα μεζεα σου, σταματα να στεναχωριεσαι και να υπεραναλυεις ανουσια πραγματα, εισαι νεος και εχεις ολη την ζωη μπροστα σου. Ολα μια χαρα θα πανε!!!